As the day was pleasant, Madame Val

As the day was pleasant, Madame Valmonde drove over to L'Abri to see Desiree and the baby.

It made her laugh to think of Desiree with a baby. Why, it seemed but yesterday that Desiree was little more than a baby herself; when Monsieur in riding through the gateway of Valmonde had found her lying asleep in the shadow of the big stone pillar.

The little one awoke in his arms and began to cry for "Dada." That was as much as she could do or say. Some people thought she might have strayed there of her own accord, for she was of the toddling age. The prevailing belief was that she had been purposely left by a party of Texans, whose canvas-covered wagon, late in the day, had crossed the ferry that Coton Mais kept, just below the plantation. In time Madame Valmonde abandoned every speculation but the one that Desiree had been sent to her by a beneficent Providence to be the child of her affection, seeing that she was without child of the flesh. For the girl grew to be beautiful and gentle, affectionate and sincere - the idol of Valmonde.

It was no wonder, when she stood one day against the stone pillar in whose shadow she had lain asleep, eighteen years before, that Armand Aubigny riding by and seeing her there, had fallen in love with her. That was the way all the Aubignys fell in love, as if struck by a pistol shot. The wonder was that he had not loved her before; for he had known her since his father brought him home from Paris, a boy of eight, after his mother died there. The passion that awoke in him that day, when he saw her at the gate, swept along like an avalanche, or like a prairie fire, or like anything that drives headlong over all obstacles.

Monsieur Valmonde grew practical and wanted things well considered: that is, the girl's obscure origin. Armand looked into her eyes and did not care. He was reminded that she was nameless. What did it matter about a name when he could give her one of the oldest and proudest in Louisiana? He ordered the corbeille from Paris, and contained himself with what patience he could until it arrived; then they were married.

< 2 >
Madame Valmonde had not seen Desiree and the baby for four weeks. When she reached L'Abri she shuddered at the first sight of it, as she always did. It was a sad looking place, which for many years had not known the gentle presence of a mistress, old Monsieur Aubigny having married and buried his wife in France, and she having loved her own land too well ever to leave it. The roof came down steep and black like a cowl, reaching out beyond the wide galleries that encircled the yellow stuccoed house. Big, solemn oaks grew close to it, and their thick-leaved, far-reaching branches shadowed it like a pall. Young Aubigny's rule was a strict one, too, and under it his negroes had forgotten how to be gay, as they had been during the old master's easy-going and indulgent lifetime.

The young mother was recovering slowly, and lay full length, in her soft white muslins and laces, upon a couch. The baby was beside her, upon her arm, where he had fallen asleep, at her breast. The yellow nurse woman sat beside a window fanning herself.

Madame Valmonde bent her portly figure over Desiree and kissed her, holding her an instant tenderly in her arms. Then she turned to the child.

"This is not the baby!" she exclaimed, in startled tones. French was the language spoken at Valmonde in those days.

"I knew you would be astonished," laughed Desiree, "at the way he has grown. The little cochon de lait! Look at his legs, mamma, and his hands and fingernails - real finger-nails. Zandrine had to cut them this morning. Isn't it true, Zandrine?"

The woman bowed her turbaned head majestically, "Mais si, Madame."

"And the way he cries," went on Desiree, "is deafening. Armand heard him the other day as far away as La Blanche's cabin."

Madame Valmonde had never removed her eyes from the child. She lifted it and walked with it over to the window that was lightest. She scanned the baby narrowly, then looked as searchingly at Zandrine, whose face was turned to gaze across the fields.

< 3 >
"Yes, the child has grown, has changed," said Madame Valmonde, slowly, as she replaced it beside its mother. "What does Armand say?"

Desiree's face became suffused with a glow that was happiness itself.

"Oh, Armand is the proudest father in the parish, I believe, chiefly because it is a boy, to bear his name; though he says not - that he would have loved a girl as well. But I know it isn't true. I know he says that to please me. And mamma," she added, drawing Madame Valmonde's head down to her, and speaking in a whisper, "he hasn't punished one of them - not one of them - since baby is born. Even Negrillon, who pretended to have burnt his leg that he might rest from work - he only laughed, and said Negrillon was a great scamp. Oh, mamma, I'm so happy; it frightens me."

What Desiree said was true. Marriage, and later the birth of his son had softened Armand Aubigny's imperious and exacting nature greatly. This was what made the gentle Desiree so happy, for she loved him desperately. When he frowned she trembled, but loved him. When he smiled, she asked no greater blessing of God. But Armand's dark, handsome face had not often been disfigured by frowns since the day he fell in love with her.

When the baby was about three months old, Desiree awoke one day to the conviction that there was something in the air menacing her peace. It was at first too subtle to grasp. It had only been a disquieting suggestion; an air of mystery among the blacks; unexpected visits from far-off neighbors who could hardly account for their coming. Then a strange, an awful change in her husband's manner, which she dared not ask him to explain. When he spoke to her, it was with averted eyes, from which the old love-light seemed to have gone out. He absented himself from home; and when there, avoided her presence and that of her child, without excuse. And the very spirit of Satan seemed suddenly to take hold of him in his dealings with the slaves. Desiree was miserable enough to die.

< 4 >
She sat in her room, one hot afternoon, in her peignoir, listlessly drawing through her fingers the strands of her long, silky brown hair that hung about her shoulders. The baby, half naked, lay asleep upon her own great mahogany bed, that was like a sumptuous throne, with its satin-lined half-canopy. One of La Blanche's little quadroon boys - half naked too - stood fanning the child slowly with a fan of peacock feathers. Desiree's eyes had been fixed absently and sadly upon the baby, while she was striving to penetrate the threatening mist that she felt closing about her. She looked from her child to the boy who stood beside him, and back again; over and over. "Ah!" It was a cry that she could not help; which she was not conscious of having uttered. The blood turned like ice in her veins, and a clammy moisture gathered upon her face.

She tried to speak to the little quadroon boy; but no sound would come, at first. When he heard his name uttered, he looked up, and his mistress was pointing to the door. He laid aside the great, soft fan, and obediently stole away, over the polished floor, on his bare tiptoes.

She stayed motionless, with gaze riveted upon her child, and her face the picture of fright.

Presently her husband entered the room, and without noticing her, went to a table and began to search among some papers which covered it.

"Armand," she called to him, in a voice which must have stabbed him, if he was human. But he did not notice. "Armand," she said again. Then she rose and tottered towards him. "Armand," she panted once more, clutching his arm, "look at our child. What does it mean? Tell me."

He coldly but gently loosened her fingers from about his arm and thrust the hand away from him. "Tell me what it means!" she cried despairingly.

"It means," he answered lightly, "that the child is not white; it means that you are not white."

< 5 >
A quick conception of all that this accusation meant for her nerved her with unwonted courage to deny it. "It is a lie; it is not true, I am white! Look at my hair, it is brown; and my eyes are gray, Armand, you know they are gray. And my skin is fair," seizing his wrist. "Look at my hand; whiter than yours, Armand," she laughed hysterically.

"As white as La Blanche's," he returned cruelly; and went away leaving her alone with their child.

When she could hold a pen in her hand, she sent a despairing letter to Madame Valmonde.

"My mother, they tell me I am not white. Armand has told me I am not white. For God's sake tell them it is not true. You must know it is not true. I shall die. I must die. I cannot be so unhappy, and live."

The answer that came was brief:

"My own Desiree: Come home to Valmonde; back to your mother who loves you. Come with your child."

When the letter reached Desiree she went with it to her husband's study, and laid it open upon the desk before which he sat. She was like a stone image: silent, white, motionless after she placed it there.

In silence he ran his cold eyes over the written words.

He said nothing. "Shall I go, Armand?" she asked in tones sharp with agonized suspense.

"Yes, go."

"Do you want me to go?"

"Yes, I want you to go."

He thought Almighty God had dealt cruelly and unjustly with him; and felt, somehow, that he was paying Him back in kind when he stabbed thus into his wife's soul. Moreover he no longer loved her, because of the unconscious injury she had brought upon his home and his name.

< 6 >
She turned away like one stunned by a blow, and walked slowly towards the door, hoping he would call her back.

"Good-by, Armand," she moaned.

He did not answer her. That was his last blow at fate.

Desiree went in search of

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นวันดี มาดาม Valmonde ขับรถผ่านไป L'Abri Desiree และทารก มันทำให้เธอหัวเราะคิดของ Desiree กับเด็ก ทำไม เหมือน แต่เมื่อวาน Desiree ที่ได้น้อยกว่าเด็กตัวเอง Monsieur ในขี่ผ่านเกตเวย์ของ Valmonde เมื่อได้พบเธอนอนหลับในเงาของเสาหินขนาดใหญ่ น้อยหนึ่งตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของเขา และเริ่มร้องไห้สำหรับ "Dada" ที่ไม่มากเท่าที่เธอสามารถทำ หรือพูด บางคนคิดว่า เธออาจ strayed มีของแอคคอร์ดเอง สำหรับเธออายุ toddling ยึดความเชื่อว่า เธอมีการจงใจปล่อย โดย Texans, wagon ที่มีผ้าใบปกคลุม ในวัน ได้ข้ามเรือเฟอร์รี่ที่ Coton Mais เก็บ เพียงด้านล่างสวนบุคคล เวลา มาดาม Valmonde ละทิ้งทุกเก็งกำไรแต่ Desiree ถูกส่งมาถึงเธอ โดยจัดเตรียม beneficent เป็น ลูกของเธอเสน่หา เห็นว่าเธอไม่ มีลูกเนื้อ สำหรับหญิงสาวเติบโตจะสวยงาม และอ่อนโยน สุภาพ และจริง ใจ - ไอดอลของ Valmonde มันเป็นเสน่ห์ เมื่อเธอยืนหนึ่งวันกับเสาหินที่ในเงาเธอมีน้ำพุหลับ สิบแปดปีก่อน Armand Aubigny ที่ขี่โดย และเห็นเธอ ได้ตกหลุมรักเธอ ที่เป็นแบบ Aubignys ทั้งหมดตกรัก ถ้าหลง โดยปืนที่ยิง น่าแปลกว่า เขาก็ไม่รักเธอก่อน สำหรับเขารู้จักเธอตั้งแต่ พ่อของเขานำเขาบ้านจากปารีส บอย แปดหลังจากแม่ของเขาตายมี เกิดที่ตื่นขึ้นมาในพระองค์วันนั้น เมื่อเขาเห็นเธอที่ประตู กวาดตามชอบหิมะถล่ม เช่นไฟไหม้ทุ่งหญ้า หรือชอบอะไรที่ไดรฟ์ headlong ผ่านอุปสรรคทั้งหมด Monsieur Valmonde โตจริง และสิ่งที่ต้องถือว่าดี: คือ ของสาวปิดบังจุดเริ่มต้นของการ Armand มองเข้าไปในตาของเธอ และไม่สนใจ เขาได้เตือนว่า เธอนิรนาม อะไรไม่ได้มันเรื่องเกี่ยวกับชื่อเมื่อเขาช่วยเธอหนึ่งเก่าแก่ที่สุด และภูมิใจที่สุดในรัฐลุยเซียนา สั่งซื้อ corbeille จากปารีส และประกอบด้วยตัวเอง มีความอดทนอะไรเขาได้จนกว่าจะมาถึง จากนั้น พวกเขาได้แต่งงาน< 2 > มาดาม Valmonde ไม่เห็น Desiree และทารกสำหรับ 4 สัปดาห์ เมื่อเธอ L'Abri เธอ shuddered ที่หมายตาของมัน เป็นเธอเสมอไม่ ก็เศร้ามอง ซึ่งหลายปีไม่รู้จักก็อ่อนโยนเล็ก Monsieur เก่า Aubigny แต่งงาน และภรรยาของเขาในประเทศฝรั่งเศส และเธอมีรักแผ่นดินของตนเองดีเคยไปปล่อยให้มันฝังอยู่ หลังคามาลงสูงชัน และดำเช่น cowl เข้าถึงนอกเหนือจากหอศิลป์กว้างที่ล้อมรอบบ้าน stuccoed สีเหลือง บิ๊ก บุดโอ๊คเติบโตใกล้เคียงกับมัน และสาขาแห่ง หนึ่งหนา ผับของแรเงาเช่นเป็นแถบวาย หนุ่ม Aubigny กฎอันเข้มงวด เกินไป และภายใต้ negroes เขาลืมวิธีการเป็นเกย์ พวกเขาได้ในช่วงชีวิตและ และผ่อนปรนของแบบเก่า แม่สาวกู้ช้า และวางแบบยาว muslins สีขาวนุ่มและ laces ตามโซฟานอนของเธอ ทารกถูกข้างเธอ ตามแขน ที่เขาได้ตกลงหลับ ที่เต้านมของเธอ สาวพยาบาลสีเหลืองนั่งข้างหน้าต่างแฟนนิงตัวเอง มาดาม Valmonde เงี้ยวรูปเธอ portly Desiree และรั้งเธอ จับเธอทันทีละม่อมในอ้อมแขนของเธอ จากนั้น เธอหันไปเด็ก "นี่ไม่ใช่ทารก" เธอทางหลุดรอด โทน startled ภาษาฝรั่งเศสเป็นภาษาพูดที่ Valmonde ในนั้น "ผมรู้ว่า คุณจะประหลาด หัวเราะ Desiree "ในวิธีการเขาได้เติบโตขึ้น Lait de cochon น้อย ดูที่ขาของเขา mamma และเขามือ และ เล็บ - นิ้วเล็บจริง Zandrine ตัดเหล่านี้ได้ ไม่ได้จริง Zandrine " ผู้หญิงลงศีรษะของเธอ turbaned majestically, "Mais ศรี มาดาม" "และวิธีเขาทุกคนได้ยิน เกี่ยวกับ Desiree "จะอึกทึก Armand ยินในวันอื่น ๆ ไกลถึง La ซงบลองช์เคบิน" Valmonde มาดามไม่ได้เอาดวงตาของเธอจากเด็ก เธอยกมัน และเดินกับมันผ่านหน้าต่างที่มีน้ำหนักเบาที่สุด เธอสแกนทารกแคบ ๆ นั้นมองเป็น searchingly Zandrine หน้าซึ่งเปิดมองข้ามฟิลด์< 3 > "ใช่ เด็กได้เติบโตขึ้น มีการเปลี่ยน แปลง กล่าวว่า มาดาม Valmonde ช้า เป็นเธอแทนด้านข้างของแม่ "อะไรไม่ Armand พูด" ใบหน้าของ Desiree กลายเป็น suffused กับเรืองแสงที่มีความสุขตัวเอง "โอ้ Armand เป็นพ่อที่ภูมิใจที่สุดในแพริช เชื่อ เพราะส่วนใหญ่เด็กผู้ชาย ต้องแบกชื่อของเขา แม้ว่าเขากล่าวไม่ - ที่ จะได้รักผู้หญิงเหมือนกัน แต่รู้ไม่จริง รู้เขาบอกว่า ใจฉัน และ mamma เธอ เพิ่ม การวาดหัวมาดาม Valmonde เพื่อเธอ และพูดใน whisper "เขาไม่รับการลงโทษของคุณ - ไม่ให้ - หนึ่งตั้งแต่คลอด แม้ Negrillon ที่ pretended จะได้เผาขาของเขาที่เขาอาจพักผ่อนจากการทำงาน - เขาเพียงหัวเราะ และกล่าว Negrillon scamp ที่ดีได้ โอ้ mamma ฉันมีความสุข มัน frightens ฉัน" Desiree พูดคือความจริง แต่งงาน และภายหลังการเกิดของบุตรได้ก่อ Armand Aubigny imperious และความต้องการธรรมชาติมากขึ้น นี้เป็นสิ่งที่ทำให้ Desiree อ่อนโยนมีความสุข เธอรักเขาหมด เมื่อเขา frowned เธอ trembled ได้รักเขา เมื่อยิ้ม เธอขอพรไม่มากของพระเจ้า แต่หน้ามืด หล่อของ Armand ได้ไม่บ่อยแล้วสงสาร โดย frowns ตั้งแต่วันที่เขาตกในความรักกับเธอ เมื่อทารกอายุประมาณ 3 เดือน Desiree ตื่นขึ้นมาหนึ่งวันเพื่อความเชื่อมั่นว่า มีบางสิ่งบางอย่างในอากาศ menacing สันติภาพของเธอ ก็ที่ละเอียดเกินไปที่จะเข้าใจ จะได้รับข้อเสนอแนะ disquieting เท่านั้น บรรยากาศลึกลับระหว่างดำ เข้าชมที่ไม่คาดคิดจากเพื่อนบ้านสิ่งที่แทบไม่สามารถบัญชีสำหรับการมาของพวกเขา แล้วแปลก การเปลี่ยนแปลงมากในลักษณะของสามี ซึ่งเธอไม่กล้าถามเขาจะอธิบาย เมื่อเขาพูดกับเธอ ได้ ด้วยตา averted ที่เก่ารักแสงดูเหมือนจะ มีไปออก เขา absented เองจากบ้าน และเมื่อมี หลีกเลี่ยงการแสดงของเธอและของลูกของเธอ ไม่มีแก้ และวิญญาณมากของซาตานก็ดูเหมือนจะถือของเขากับทาส Desiree อนาถพอตายได้< 4 > เธอนั่งในห้องของเธอ ตอนบ่ายร้อนหนึ่ง ใน peignoir ของเธอ คว้างวาดผ่านนิ้วมือของเธอ strands ของเธอยาว ลกี้แฮร์สีน้ำตาลที่แขวนเกี่ยวกับไหล่ของเธอ ทารก ครึ่งเปลือย นอนหลับตามเตียงของเธอเองดีมาฮอกกานี ที่เช่นบัลลังก์หรูหรา มีการเรียงผ้าซาตินครึ่งฝาครอบ ลาซงบลองช์ quadroon น้อยชาย - เปลือยครึ่งหนึ่งเกินไป - ยืนแฟนนิงเด็กช้าพัดลมของขนนกยูง ตาของ Desiree มีกำหนด absently และเศร้าตามเด็ก ในขณะที่เธอมีความมุ่งมั่นเข้าหมอกคุกคามที่เธอรู้สึกปิดเกี่ยวกับเธอ เธอมองจากลูกชายที่ยืนอยู่ข้างเขา และการกลับมาอีกครั้ง เล่า "อา" คำร้องที่เธอไม่สามารถช่วยเหลือ ซึ่งเธอไม่มีพูดตระหนัก เปิดเลือดเช่นน้ำแข็งในเส้นเลือดของเธอ และการรวบรวมความชื้นเปียกชื้นเมื่อใบหน้าของเธอ เธอพยายามพูดกับเด็กน้อย quadroon แต่ไม่มีเสียงจะ มา ในตอนแรก เมื่อเขาได้ยินชื่อของเขาพูด เขามองขึ้น กภรรยาน้อยของเขาถูกชี้ไปประตู เขาวางเฉยแฟนดี นุ่ม และทรงขโมย เหนือชั้นสวยงาม บนเขา tiptoes เปลือย เธออยู่นิ่ง กับสายตา riveted ที่ลูกของเธอ และใบหน้าของเธอภาพตกใจ ปัจจุบันสามีป้อนห้อง โดยซักถามเธอ ไปกับตาราง และเริ่มที่จะค้นหาเอกสารบางอย่างซึ่งครอบคลุมมัน "Armand เธอเรียกเขา ในเสียงซึ่งต้องมีแทง เขาถ้าเขาเป็นมนุษย์ แต่ไม่ได้สังเกต "Armand เธอกล่าวอีกครั้ง แล้วเธอกุหลาบ และ tottered ไปยังเขา "Armand เธอ panted สักที กำแขนของเขา "ดูเด็กของเรา มันหมายถึงอะไร บอกฉัน" เขา coldly แต่ค่อย ๆ หลวมของเธอนิ้วจากเกี่ยวกับแขนของเขา และกระตุกมือจากเขา "บอกความหมาย" เธอร้องเรียก despairingly "หมายความว่า เขาตอบเบา ๆ, "ที่ลูกไม่สีขาว หมายความ ว่า คุณจะไม่ขาว"< 5 > ความคิดอย่างรวดเร็วของทั้งหมดที่กล่าวหานี้สำหรับเธอ nerved เธอกล้า unwonted จะปฏิเสธมัน "มันเป็นการโกหก ไม่เป็นความจริง ผมสีขาว ดูที่ผม มีสีน้ำตาล และตามีสีเทา Armand คุณรู้ว่า พวกเขามีสีเทา และผิวของฉันมีความเป็นธรรม ปฏิบัติการยึดสถานข้อมือของเขา "ดูมือ ขึ้นขาวขึ้นกว่าของคุณ Armand เธอหัวเราะ hysterically "เป็นขาวเป็นลาซงบลองช์ของ เขากลับ cruelly และไปเก็บออกจากเธอคนเดียวกับลูก เมื่อเธอสามารถเก็บปากกาในมือของเธอ เธอส่งจดหมาย despairing ไปมาดาม Valmonde "แม่ของฉัน พวกเขาบอกผมไม่ขาว Armand ได้บอกฉันฉันไม่ขาว ตัว God ของ sake บอกนั้นไม่เป็นความจริง คุณต้องรู้ไม่จริง ฉันจะตาย ฉันต้องตาย ฉันไม่ได้เศร้ามาก และมีชีวิตชีวา" คำตอบที่ให้มาคือโดยย่อ: "ข้าพเจ้า Desiree: มาบ้าน Valmonde กลับไปยังคุณแม่ที่รักคุณ มาพร้อมกับลูกของคุณ" เมื่อจดหมายถึง Desiree เธอไปกับการศึกษาของสามี และวางมันเปิดตามโต๊ะที่เขานั่ง เธอเช่นรูปหิน: เงียบ สีขาว พระกรหลังจากที่เธออยู่ก็มี ในความเงียบ เขาวิ่งตาเย็นมากกว่าคำที่เขียน เขากล่าวว่า ไม่มีอะไร "จะไป Armand " เธอถามในโทนสีที่คมชัด ด้วยใจจดใจจ่อ agonized "ใช่ ไป" "คุณต้องให้ผมไป" "ใช่ ฉันต้องการคุณไป" เขาคิดว่า พระเจ้าผู้ทรงอำนาจทรง cruelly และเขากับเขา และสักหลาด อย่างใด ที่เขาจ่ายเขากลับความเมตตาเมื่อเขาแทงจึงเป็นจิตวิญญาณของภรรยา นอกจากนี้เขาไม่รักเธอ เพราะการบาดเจ็บจนหมดสติ เธอได้นำชื่อของเขาและบ้านของเขา< 6 > เธอหันเช่นตะลึง โดยระเบิด และเดินช้า ๆ ไปทางประตู หวังว่า เขาจะเรียกเธอกลับ " Good-by, Armand, " เธอ moaned เขาไม่ได้ตอบเธอ ที่ระเบิดของเขาสุดท้ายที่ชะตากรรมได้ Desiree ไปใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นวันที่เป็นที่น่าพอใจมาดาม Valmonde ขับรถไปยัง L'Abri เพื่อดู Desiree และลูกน้อย. มันทำให้เธอหัวเราะที่จะคิดว่า Desiree กับทารก ทำไมมันลำบาก แต่เมื่อวานนี้ว่า Desiree เล็กกว่าทารกตัวเอง; เมื่อนายในการขี่ผ่านประตูของ Valmonde ได้พบเธอนอนหลับอยู่ในร่มเงาของเสาหินใหญ่. หนึ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของเขาและเริ่มที่จะร้องไห้สำหรับ "ดาด้า". นั่นคือมากที่สุดเท่าที่เธอจะได้ทำหรือพูด บางคนคิดว่าเธออาจจะมีหลงสอดคล้องของเธอเองเธอก็อายุ toddling ความเชื่อที่เกิดขึ้นคือการที่เธอได้รับการจงใจปล่อยจากงานปาร์ตี้ของการประมวลผลที่มีผ้าใบเกวียนสายในวันที่ได้ข้ามเรือข้ามฟากที่ Coton Mais เก็บไว้เพียงด้านล่างไร่ ในช่วงเวลามาดาม Valmonde ละทิ้งทุกเก็งกำไร แต่อย่างหนึ่งที่ Desiree ได้ถูกส่งให้กับเธอด้วยความรอบคอบเพื่อการกุศลเป็นเด็กของความรักของเธอเห็นว่าเธอเป็นเด็กโดยไม่ต้องของเนื้อหนัง สำหรับหญิงสาวที่เริ่มจะสวยงามและอ่อนโยนรักและจริงใจ - ไอดอลของ Valmonde ได้. มันก็ไม่น่าแปลกใจเมื่อเธอยืนอยู่วันหนึ่งกับเสาหินซึ่งอยู่ในเงาของเธอได้นอนหลับสิบแปดปีก่อนที่อาร์มันด์ Aubigny ขี่โดย และเห็นเธอได้ตกหลุมรักกับเธอ นั่นคือวิธีที่ทุก Aubignys ลดลงในความรักเช่นถ้าหลงโดยการยิงปืน สงสัยก็คือว่าเขาไม่ได้รักเธอมาก่อน เพราะเขาได้รู้จักเธอตั้งแต่ที่พ่อของเขานำเขากลับบ้านจากปารีสเด็กแปดหลังจากที่แม่ของเขาเสียชีวิตที่นั่น ความรักที่ตื่นขึ้นมาในตัวเขาในวันนั้นเมื่อเขาเห็นเธอที่ประตูกวาดพร้อมเช่นหิมะถล่มหรือเหมือนไฟไหม้ทุ่งหญ้าหรือเช่นเดียวกับสิ่งที่ไดรฟ์หัวทิ่มผ่านอุปสรรคทั้งหมด. นาย Valmonde เติบโตในทางปฏิบัติและต้องการสิ่งที่ดีการพิจารณาว่า เป็นจุดเริ่มต้นที่คลุมเครือของหญิงสาว อาร์มันด์มองเข้าไปในดวงตาของเธอและไม่ได้ดูแล เขาได้รับการเตือนว่าเธอเป็นนิรนาม เรื่องมันไม่สิ่งที่เกี่ยวกับชื่อตอนที่เขาจะให้เธอเป็นหนึ่งในที่เก่าแก่ที่สุดและที่น่าภาคภูมิใจในรัฐหลุยเซียนา? เขาสั่งให้ Corbeille จากปารีสและมีตัวเองกับสิ่งที่เขาสามารถทำได้อดทนจนกว่าจะมาถึง; แล้วพวกเขาก็แต่งงานกัน. <2> มาดาม Valmonde ไม่เคยเห็น Desiree และลูกน้อยเป็นเวลาสี่สัปดาห์ เมื่อเธอมาถึง L'Abri เธอสั่นที่แรกเห็นของมันขณะที่เธอมักจะทำ มันเป็นสถานที่ที่น่าเศร้ามองซึ่งเป็นเวลาหลายปียังไม่เคยปรากฏตัวอ่อนโยนของผู้เป็นที่รักนาย Aubigny เก่าที่มีการแต่งงานและภรรยาของเขาถูกฝังอยู่ในประเทศฝรั่งเศสและเธอมีรักแผ่นดินของเธอดีเกินไปที่เคยปล่อยให้มันเป็น หลังคาลงมาที่สูงชันและสีดำเหมือนครอบที่เอื้อมมือออกเกินแกลเลอรี่กว้างที่ล้อมรอบบ้านฉาบสีเหลือง บิ๊ก, โอ๊กเคร่งขรึมเติบโตใกล้เคียงกับมันและหนาใบของพวกเขาสาขาไกลถึงเงามันเหมือนศพ กฎหนุ่ม Aubigny เป็นหนึ่งที่เข้มงวดเกินไปและอยู่ภายใต้มันนิโกรของเขาได้ลืมวิธีการเป็นเกย์เช่นที่พวกเขาได้รับในช่วงอายุการใช้งานเจ้านายเก่าของง่ายไปและตามใจ. แม่หนุ่มสาวที่กำลังฟื้นตัวอย่างช้า ๆ และวางยาวเต็มรูปแบบใน เธออ่อนมัสลินสีขาวและผ้าลูกไม้บนที่นอน ทารกก็อยู่ข้างๆเธอเมื่อแขนของเธอซึ่งเขาก็ผล็อยหลับไปที่เต้านมของเธอ หญิงพยาบาลสีเหลืองนั่งข้างหน้าต่างพัดตัวเอง. มาดาม Valmonde ก้มร่างท้วมของเธอมากกว่า Desiree และจูบเธอถือของเธอทันทีละม่อมในอ้อมแขนของเธอ จากนั้นเธอก็หันไปเด็ก. "นี้ไม่ได้เป็นทารก!" เธออุทานในโทนตกใจ . ฝรั่งเศสเป็นภาษาพูดที่ Valmonde ในวันนั้น"ผมรู้ว่าคุณจะต้องประหลาดใจ" หัวเราะสิรี "ที่วิธีการที่เขาได้เติบโตขึ้นเล็ก ๆ น้อย ๆ Cochon เด Lait ดูขาของเขาแม่และมือและเล็บของเขา. - จริงนิ้วเล็บ. Zandrine ต้องตัดพวกเขาในเช้าวันนี้. มันไม่ได้เป็นความจริง Zandrine? "ผู้หญิงคนนั้นก็ก้มศีรษะของเธอที่ใส่หมวกโพกศรีษะของชาวมุสลิมในตอนใต้ของเอเซียอย่างสง่าผ่าเผย" Mais si มาดาม. "" และวิธีที่เขาร้อง "ไปใน Desiree" เป็นที่อึกทึก. อาร์มันด์ได้ยินเขาในวันอื่น ๆ ที่ไกล ๆ เช่นห้องโดยสารของ La Blanche. "มาดามValmonde ไม่เคยเอาออกดวงตาของเธอจากเด็ก เธอยกมันและเดินกับมันไปยังหน้าต่างที่เป็นเบา เธอสแกนทารกหวุดหวิดจากนั้นดูราวกับโดยการตรวจค้นที่ Zandrine ที่มีใบหน้าถูกหันไปจ้องมองข้ามทุ่งนา. <3> "ใช่เด็กได้เติบโตขึ้นมีการเปลี่ยนแปลง" มาดาม Valmonde กล่าวว่าอย่างช้า ๆ ขณะที่เธอแทนที่มันข้างของมัน แม่ "อาร์มันด์พูดว่าอย่างไร?" ใบหน้าของ Desiree กลายเป็นอบอวลไปด้วยแสงที่เป็นความสุขของตัวเอง. "โอ้อาร์มันด์เป็นพ่อที่น่าภาคภูมิใจในตำบลผมเชื่อว่าส่วนใหญ่เพราะมันเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่จะแบกชื่อของเขาแม้ว่าเขาพูดไม่ได้ -... ว่าเขาจะมีความรักเป็นสาวเช่นกัน แต่ฉันรู้ว่ามันไม่เป็นความจริงฉันรู้ว่าเขาบอกว่าจะโปรดฉันและแม่ "เธอกล่าว, การวาดภาพหัวมาดาม Valmonde ลงไปของเธอและพูดเสียงกระซิบ "เขายังไม่ได้รับการลงโทษอย่างใดอย่างหนึ่งของพวกเขา - ไม่ได้เป็นหนึ่งของพวกเขา - ตั้งแต่ทารกเกิดแม้ Negrillon ที่แสร้งทำเป็นจะมีการเผาไหม้ที่ขาของเขาว่าเขาอาจจะได้หยุดพักจากการทำงาน -. เขาหัวเราะและกล่าวว่า Negrillon เป็นคนขี้โกงที่ดีโอ้. , แม่, ผมมีความสุขมันกลัวฉัน ". อะไร Desiree กล่าวว่าเป็นความจริง แต่งงานและต่อมาเกิดของลูกชายของเขาได้ปรับตัวลดลงลักษณะเผด็จการและเข้มงวดของอาร์มันด์ Aubigny อย่างมาก นี่คือสิ่งที่ทำให้อ่อนโยน Desiree มีความสุขมากเพราะเธอรักเขาหมด เมื่อเขาขมวดคิ้วเธอสั่น แต่รักเขา เมื่อเขายิ้มเธอถามไม่ให้ศีลให้พรที่ยิ่งใหญ่ของพระเจ้า แต่อาร์มันด์เข้มใบหน้าหล่อไม่ได้รับมักจะพิการโดยขมวดคิ้วตั้งแต่วันที่เขาตกหลุมรักกับเธอ. เมื่อลูกน้อยได้ประมาณสามเดือนเก่า Desiree ตื่นขึ้นมาในวันหนึ่งความเชื่อมั่นที่ว่ามีบางสิ่งบางอย่างในอากาศอันตรายความสงบสุขของเธอ มันเป็นครั้งแรกที่ลึกซึ้งเกินกว่าที่จะเข้าใจ มันเป็นเพียงข้อเสนอแนะคัมภีร์; อากาศของความลึกลับหมู่คนผิวดำที่; การเข้าชมที่ไม่คาดคิดจากเพื่อนบ้านห่างไกลที่แทบจะไม่สามารถบัญชีสำหรับการมาของพวกเขา แล้วแปลกการเปลี่ยนแปลงอันยิ่งใหญ่ในลักษณะของสามีของเธอซึ่งเธอไม่กล้าขอให้เขาอธิบาย เมื่อเขาได้พูดคุยกับเธอก็คือด้วยตาหันไปจากการที่ความรักแสงเก่าดูเหมือนจะได้ไปออก เขา absented ตัวเองออกจากบ้าน และเมื่อมีการหลีกเลี่ยงการปรากฏตัวของเธอและของลูกของเธอโดยไม่มีข้อแก้ตัว และจิตวิญญาณมากของซาตานดูเหมือนกึกที่จะถือของเขาในการติดต่อของเขากับทาส Desiree เป็นความสุขมากพอที่จะตาย. <4> เธอนั่งอยู่ในห้องของเธอในบ่ายวันหนึ่งที่ร้อนในเสื้อเพนวาเธอแกร่ววาดภาพผ่านมือของเธอเส้นของเธอยาวผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มที่แขวนเกี่ยวกับไหล่ของเธอ ทารกครึ่งเปลือยกายนอนหลับอยู่บนเตียงไม้มะฮอกกานีที่ดีของเธอเองที่เป็นเหมือนบัลลังก์หรูหราด้วยผ้าซาตินเรียงรายของครึ่งหลังคา เด็กชายคนหนึ่งลูกผสมระหว่างนิโกรและคนผิวขาวเล็ก ๆ น้อย ๆ ของลา Blanche - ครึ่งเปลือยกายเกินไป - ยืนพัดเด็กช้ากับแฟนของขนนกยูง สายตาของ Desiree ได้รับการแก้ไข์อย่างเลื่อนลอยและเศร้าเมื่อทารกขณะที่เธอกำลังมุ่งมั่นที่จะเจาะหมอกขู่ว่าเธอรู้สึกปิดเกี่ยวกับเธอ เธอมองจากเด็กของเธอเพื่อเด็กที่ยืนอยู่ข้างเขาและกลับมาอีกครั้ง; ซ้ำแล้วซ้ำเล่า. "อา!" มันเป็นหนทางที่เธอไม่สามารถช่วย; ซึ่งเธอไม่ได้สติจากการพูด เลือดหันน้ำแข็งในหลอดเลือดดำของเธอและความชื้นชื้นรวมตัวกันอยู่บนใบหน้าของเธอ. เธอพยายามที่จะพูดคุยกับเด็กลูกผสมระหว่างนิโกรและคนผิวขาวเล็ก ๆ น้อย ๆ ; แต่ไม่มีเสียงจะมาในตอนแรก เมื่อเขาได้ยินชื่อของเขาพูดเขามองขึ้นและเป็นที่รักของเขาก็ชี้ไปที่ประตู เขาวางกันดีแฟนที่อ่อนนุ่มและเชื่อฟังขโมยออกไปทั่วพื้นขัดเงาบนเขย่งปลายเท้าเปล่าของเขา. เธออยู่นิ่งกับสายตาตรึงอยู่กับลูกของเธอและใบหน้าภาพของความน่ากลัวเธอ. ปัจจุบันสามีของเธอเข้ามาในห้อง และโดยไม่สังเกตเห็นเธอเดินไปที่โต๊ะและเริ่มที่จะค้นหาในเอกสารบางอย่างที่ปกคลุม. "อาร์มันด์" เธอเรียกเขาในเสียงซึ่งจะต้องมีการแทงเขาถ้าเขาเป็นมนุษย์ แต่เขาไม่ได้แจ้งให้ทราบล่วงหน้า "อาร์" เธอกล่าวอีกครั้ง จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและ tottered ต่อเขา "อาร์" เธอ panted อีกครั้งกำแขนของเขา "มองไปที่เด็กของเรา. มันหมายความว่าอะไรบอกฉัน." เขาเย็นชา แต่เบา ๆ คลายนิ้วมือของเธอจากแขนของเขาและเอามือออกไปจากเขา "บอกว่ามันหมายถึง" เธอร้องไห้ despairingly. "มันหมายความว่า" เขาตอบเบา ๆ "ที่เด็กไม่ได้เป็นสีขาว;. ก็หมายความว่าคุณไม่ได้ขาว" <5> ความคิดอย่างรวดเร็วของสิ่งที่ข้อกล่าวหานี้มีความหมายสำหรับเธอ nerved ของเธอด้วยความกล้าหาญไม่เคยชินที่จะ ปฏิเสธมัน "มันเป็นเรื่องโกหกมันไม่เป็นความจริงผมสีขาวดูผมก็เป็นสีน้ำตาล; และตาของฉันเป็นสีเทา, อาร์มันด์ที่คุณรู้ว่าพวกเขาเป็นสีเทาและผิวของฉันเป็นธรรม." คว้าข้อมือของเขา "ดูที่มือของเราขาวกว่าของคุณอาร์มันด์" เธอหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง. "ในขณะที่สีขาวเป็น La Blanche" เขากลับมาอย่างโหดร้าย; และเดินออกไปปล่อยให้เธออยู่คนเดียวกับเด็กของพวกเขา. เมื่อเธอสามารถจับปากกาในมือของเธอที่เธอส่งจดหมายหวังที่จะมาดาม Valmonde. "แม่ของฉันที่พวกเขาบอกฉันฉันไม่ขาว. อาร์มันด์ได้บอกผมว่าผมไม่ได้เป็นสีขาว เพื่อเห็นแก่พระเจ้าบอกพวกเขาว่ามันไม่เป็นความจริงคุณต้องรู้ว่ามันไม่เป็นความจริงฉันจะตายฉันจะต้องตายฉันไม่สามารถมีความสุขมากและมีชีวิตอยู่ "..... คำตอบที่ออกมาเป็นช่วงสั้น ๆ ที่ใช้:" ฉันเอง Desiree: มาบ้าน เพื่อ Valmonde; กลับไปยังคุณแม่ที่รักคุณมากับลูกของคุณ ".. เมื่อจดหมายถึง Desiree เธอไปกับมันให้กับการศึกษาของสามีของเธอวางไว้เมื่อเปิดโต๊ะก่อนที่เขานั่ง เธอเป็นเหมือนภาพหิน. เงียบ, สีขาว, นิ่งหลังจากที่เธอวางมันมี. ในความเงียบที่เขาวิ่งสายตาเย็นชาของเขามากกว่าคำพูดที่เขียนเขาบอกว่าไม่มีอะไร "ฉันจะไปอาร์มันด์?" เธอถามในโทนสีคมชัดด้วยใจจดใจจ่อทุกข์ทรมาน. "ใช่ไป." "คุณต้องการให้ฉันไป"? "ใช่ฉันต้องการให้คุณไป." เขาคิดว่าพระเจ้าได้กระทำอย่างโหดร้ายและไม่เป็นธรรมกับเขา และรู้สึกอย่างใดว่าเขาจ่ายเงินให้เขากลับมาอยู่ในชนิดเมื่อเขาจึงแทงเข้าไปในจิตวิญญาณของภรรยาของเขา นอกจากนี้เขาไม่ได้รักเธอเพราะได้รับบาดเจ็บหมดสติเธอได้นำมาอยู่กับบ้านและชื่อของเขา. <6> เธอหันไปเช่นเดียวตะลึงกับระเบิดและเดินช้า ๆ ไปที่ประตูหวังว่าเขาจะเรียกเธอกลับมา. " ดีโดยอาร์มันด์ "เธอคราง. เขาไม่ได้ตอบของเธอ นั่นคือการระเบิดครั้งสุดท้ายของเขาที่ชะตากรรม. Desiree ไปในการค้นหาของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพราะเป็นวันที่น่ารื่นรมย์ มาดามวาลมอนด์ขับรถไป l'abri ดู Desiree และเด็ก

มันทำให้หล่อนหัวเราะคิดว่า Desiree กับทารก ทำไมมันดู แต่เมื่อวานที่ Desiree เป็นเด็กมากกว่าที่รักตัวเอง เมื่อท่านขี่ม้าผ่านเกตเวย์ของมวาลมอนด์ก็เจอเธอนอนหลับอยู่ในเงาของเสาหินใหญ่

น้อยหนึ่งตื่นขึ้นในอ้อมแขนของเขา และเริ่มร้องไห้ " ดาด้า " นั่นคือเท่าที่เธอทำหรือพูด บางคนคิดว่าเธออาจจะหลงมาที่นี่ด้วยตนเอง เพราะอยู่ในวัยเตาะแตะหัดเดิน แต่ส่วนใหญ่เชื่อว่าเธอถูกจงใจทิ้งไว้ โดยคณะชาวเท็กซัสที่มีผ้าใบคลุมรถบรรทุก , สายเกินไป , ได้ข้ามเฟอรี่ T แต่เก็บไว้ด้านล่างของสวนป่า ในเวลามาดามวาลมอนด์ทิ้งทุกการเก็งกำไร แต่คนที่ Desiree ได้ส่งเธอโดย Providence ซึ่งเป็นประโยชน์เป็นเด็กของความรักของเธอ เห็นว่านางไม่มีบุตรของมนุษย์ สำหรับเด็กหญิงเติบโตเป็นสาวสวย อ่อนโยน น่ารักและจริงใจ - ไอดอลมวาลมอนด์

มันก็ไม่แปลกเมื่อเธอยืนอยู่ หนึ่ง วัน กับเสาศิลาในเงาของใคร เธอได้นอนหลับ สิบแปดปีก่อน ที่ aubigny อาร์มันด์ ขี่จักรยาน และเห็นเธอที่นั่น ตกหลุมรักเธอ นั่นเป็นวิธีที่ aubignys ทั้งหมดตกอยู่ในความรัก ถ้าโดนปืนยิง ที่น่าแปลกใจคือ เขาไม่ได้ชอบเธอมาก่อน เพราะเขารู้จักเธอตั้งแต่พ่อของเขาพาเขากลับมาจากปารีสเด็ก 8 ขวบ หลังจากที่แม่ของเขาเสียชีวิตที่นั่น ความหลงใหลที่เขาตื่นขึ้นในวันนั้น เมื่อเขาเห็นเธอที่ประตู กวาดไป เช่น หิมะถล่ม หรือเหมือนไฟไหม้หญ้า หรือชอบอะไรที่ทำให้หัวทิ่มผ่านอุปสรรคทั้งหมด .

คุณมวาลมอนด์เติบโตทางปฏิบัติ และอยากให้เขาพิจารณานั่นคือ ผู้หญิงปิดบังที่มา อาร์มันด์จ้องเข้าไปในดวงตาของเธอและไม่ได้ใส่ใจเขาเตือนว่า เธออยู่ที่ไม่มีชื่อ แล้วเรื่องชื่อ เมื่อเขาสามารถมอบหนึ่งในที่เก่าแก่ที่สุดและภูมิใจในหลุยเซีย ? เขาสั่งการจากปารีส และห้ามใจตัวเองอย่างเต็มที่ จนกระทั่งมาถึง พวกเขาก็แต่งงานกัน

< 2 >
มาดามวาลมอนด์ไม่ได้เห็นเดซิรีและลูกเป็นเวลา 4 สัปดาห์เมื่อเธอมาถึง l'abri เธอตัวสั่นเมื่อเห็นมัน เธอมักจะทำ มันเป็นสถานที่ที่ดูเศร้าสร้อย หลายปี ไม่ได้รู้จักตนที่อ่อนโยนของนายผู้หญิงเก่า คุณ aubigny มีแต่งงานและฝังภรรยาของเขาในฝรั่งเศส เพราะนางรักแผ่นดินตัวเองเหมือนกัน มาฝากค่ะ หลังคาลงมาชันและดำเหมือนครอบถึงออกเกินกว่าที่กว้าง แกลลอรี่ที่ล้อมเหลือง stuccoed House ใหญ่ เคร่งขรึม โอ๊ค สนิทสนมกับมัน และทิ้งหนาของพวกเขา , สาขากว้างขวางเงามันเหมือนเพื่อน หนุ่ม aubigny กฎเป็นหนึ่งที่เข้มงวดเกินไป และอยู่ภายใต้ นิโกรของเขาได้ลืมว่าเป็นเกย์อย่างที่พวกเขาเคยเป็น เมื่อเป็นคนง่ายๆเก่าปริญญาโทและอายุ

ตามใจแม่หนุ่มกำลังฟื้นตัวอย่างช้าๆ และนอนยาวเต็มรูปแบบในชุดมัสลินของเธอนุ่มสีขาว ลูกไม้ บนโซฟา ลูกอยู่ข้างๆ เธอ เมื่อแขนของเธอที่เขาหลับอยู่ที่หน้าอก ผู้หญิงพยาบาลสีเหลืองนั่งอยู่ข้าง ๆหน้าต่างพัดเอง

มาดามวาลมอนด์โน้มร่างท้วมของเธอมากกว่า Desiree และจูบเธอ เธอกอดทันทีอย่างนุ่มนวลในอ้อมแขนของเธอ จากนั้นเธอก็กลายเป็นเด็ก

" นี่ไม่ใช่ลูก ! " เธออุทานด้วยน้ำเสียงตกใจ ภาษาฝรั่งเศสเป็นภาษาพูดที่มวาลมอนด์ในวันนั้น

" ผมรู้ว่าคุณจะประหลาดใจ " หัวเราะ Desiree , " วิธีที่เขาได้เติบโตขึ้น เจ้าลูกหมูตัวน้อย ๆ ดูที่ขาของเขา แม่ของเขาและมือและเล็บ - เล็บนิ้วจริง ซองดรีนต้องตัดให้เมื่อเช้า จริงไหมจ๊ะ ซองดรีน "

ผู้หญิงก้มศีรษะผ้าโพกหัวของชาวมุสลิมของเธอยิ่งใหญ่ " แต่ศรีค่ะ "

" และวิธีการที่เขาร้องไห้ " ไปดีเซอรี่ " จนหูอื้อ อาร์มันด์ได้ยินเขาเมื่อวันก่อน ไกลถึงกระท่อมของ La Blanche "

มาดามวาลมอนด์ไม่เคยลบเธอสายตาจากเด็ก เธอยกมันแล้วอุ้มเดินไปยังหน้าต่างที่สว่างที่สุด เธอสแกนทารกหวุดหวิด จากนั้นดูที่ซองดรีน searchingly ,