A mandarin once lived in Kiang-ho w

A mandarin once lived in Kiang-ho who was so exceedingly cross and disagreeable that everyone hated him. He snarled and stormed at every person he met and was never known to laugh or be merry under any circumstances. Especially he hated boys and girls; for the boys jeered at him, which aroused his wrath, and the girls made fun of him, which hurt his pride.

When he had become so unpopular that no one would speak to him, the emperor heard about it and commanded him to emigrate to America. This suited the mandarin very well; but before he left China he stole the Great Book of Magic that belonged to the wise magician Haot-sai. Then, gathering up his little store of money, he took ship for America.

He settled in a city of the middle west and of course started a laundry, since that seems to be the natural vocation of every Chinaman, be he coolie or mandarin.

He made no acquaintances with the other Chinamen of the town, who, when they met him and saw the red button in his hat, knew him for a real mandarin and bowed low before him. He put up a red and white sign and people brought their laundry to him and got paper checks, with Chinese characters upon them, in exchange, this being the only sort of character the mandarin had left.

One day as the ugly one was ironing in his shop in the basement of 263 1/2 Main street, he looked up and saw a crowd of childish faces pressed against the window. Most Chinamen make friends with children; this one hated them and tried to drive them away. But as soon as he returned to his work they were back at the window again, mischievously smiling down upon him.

The naughty mandarin uttered horrid words in the Manchu language and made fierce gestures; but this did no good at all. The children stayed as long as they pleased, and they came again the very next day as soon as school was over, and likewise the next day, and the next. For they saw their presence at the window bothered the Chinaman and were delighted accordingly.

The following day being Sunday the children did not appear, but as the mandarin, being a heathen, worked in his little shop a big butterfly flew in at the open door and fluttered about the room.

The mandarin closed the door and chased the butterfly until he caught it, when he pinned it against the wall by sticking two pins through its beautiful wings. This did not hurt the butterfly, there being no feeling in its wings; but it made him a safe prisoner.

This butterfly was of large size and its wings were exquisitely marked by gorgeous colors laid out in regular designs like the stained glass windows of a cathedral.

The mandarin now opened his wooden chest and drew forth the Great Book of Magic he had stolen from Haot-sai. Turning the pages slowly he came to a passage describing "How to understand the language of butterflies." This he read carefully and then mixed a magic formula in a tin cup and drank it down with a wry face. Immediately thereafter he spoke to the butterfly in its own language, saying:

"Why did you enter this room?"

"I smelled bees-wax," answered the butterfly; "therefore I thought I might find honey here."

"But you are my prisoner," said the mandarin. "If I please I can kill you, or leave you on the wall to starve to death."

"I expect that," replied the butterfly, with a sigh. "But my race is shortlived, anyway; it doesn't matter whether death comes sooner or later."

"Yet you like to live, do you not?" asked the mandarin.

"Yet; life is pleasant and the world is beautiful. I do not seek death."

"Then," said the mandarin, "I will give you life--a long and pleasant life--if you will promise to obey me for a time and carry out my instructions."

"How can a butterfly serve a man?" asked the creature, in surprise.

"Usually they cannot," was the reply. "But I have a book of magic which teaches me strange things. Do you promise?"

"Oh, yes; I promise," answered the butterfly; "for even as your slave I will get some enjoyment out of life, while should you kill me--that is the end of everything!"

"Truly," said the mandarin, "butterflies have no souls, and therefore cannot live again."

"But I have enjoyed three lives already," returned the butterfly, with some pride. "I have been a caterpillar and a chrysalis before I became a butterfly. You were never anything but a Chinaman, although I admit your life is longer than mine."

"I will extend your life for many days, if you will obey me," declared the Chinaman. "I can easily do so by means of my magic."

"Of course I will obey you," said the butterfly, carelessly.

"Then, listen! You know children, do you not?--boys and girls?"

"Yes, I know them. They chase me, and try to catch me, as you have done," replied the butterfly.

"And they mock me, and jeer at me through the window," continued the mandarin, bitterly. "Therefore, they are your enemies and mine! But with your aid and the help of the magic book we shall have a fine revenge for their insults."

"I don't care much for revenge," said the butterfly. "They are but children, and 'tis natural they should wish to catch such a beautiful creature as I am."

"Nevertheless, I care! and you must obey me," retorted the mandarin, harshly. "I, at least, will have my revenge."

Then he stuck a drop of molasses upon the wall beside the butterfly's head and said:

"Eat that, while I read my book and prepare my magic formula."

So the butterfly feasted upon the molasses and the mandarin studied his book, after which he began to mix a magic compound in the tin cup.

When the mixture was ready he released the butterfly from the wall and said to it:

"I command you to dip your two front feet into this magic compound and then fly away until you meet a child. Fly close, whether it be a boy or a girl, and touch the child upon its forehead with your feet. Whosoever is thus touched, the book declares, will at once become a pig, and will remain such forever after. Then return to me and dip you legs afresh in the contents of this cup. So shall all my enemies, the children, become miserable swine, while no one will think of accusing me of the sorcery."

"Very well; since such is your command, I obey," said the butterfly. Then it dipped its front legs, which were the shortest of the six, into the contents of the tin cup, and flew out of the door and away over the houses to the edge of the town. There it alighted in a flower garden and soon forgot all about its mission to turn children into swine.

In going from flower to flower it soon brushed the magic compound from its legs, so that when the sun began to set and the butterfly finally remembered its master, the mandarin, it could not have injured a child had it tried.

But it did not intend to try.

"That horrid old Chinaman," it thought, "hates children and wishes to destroy them. But I rather like children myself and shall not harm them. Of course I must return to my master, for he is a magician, and would seek me out and kill me; but I can deceive him about this matter easily enough."

When the butterfly flew in at the door of the mandarin's laundry he asked, eagerly:

"Well, did you meet a child?"

"I did," replied the butterfly, calmly. "It was a pretty, golden-haired girl--but now 'tis a grunting pig!"

"Good! Good! Good!" cried the mandarin, dancing joyfully about the room. "You shall have molasses for your supper, and to-morrow you must change two children into pigs."

The butterfly did not reply, but ate the molasses in silence. Having no soul it had no conscience, and having no conscience it was able to lie to the mandarin with great readiness and a certain amount of enjoyment.

Next morning, by the mandarin's command, the butterfly dipped its legs in the mixture and flew away in search of children.

When it came to the edge of the town it noticed a pig in a sty, and alighting upon the rail of the sty it looked down at the creature and thought.

"If I could change a child into a pig by touching it with the magic compound, what could I change a pig into, I wonder?"

Being curious to determine this fine point in sorcery the butterfly fluttered down and touched its front feet to the pig's nose. Instantly the animal disappeared, and in its place was a shock-headed, dirty looking boy, which sprang from the sty and ran down the road uttering load whoops.

"That's funny," said the butterfly to itself. "The mandarin would be very angry with me if he knew of this, for I have liberated one more of the creatures that bother him."

It fluttered along after the boy, who had paused to throw stones at a cat. But pussy escaped by running up a tree, where thick branches protected her from the stones. Then the boy discovered a newly-planted garden, and trampled upon the beds until the seeds were scattered far and wide, and the garden was ruined. Next he caught up a switch and struck with it a young calf that stood quietly grazing in a field. The poor creature ran away with piteous bleats, and the boy laughed and followed after it, striking the frightened animal again and again.

"Really," thought the butterfly, "I do not wonder the mandarin hates children, if they are all so cruel and wicked as this one."

The calf having escaped him the boy came back to the road, where he met two little girls on their way to school. One of them had a red apple in her hand, and the boy snatched it away and began eating it. The little girl commenced to cry, but her companion, more brave and sturdy, cried out:

"You ought to be ashamed of yourself, you nasty boy!"

At this the boy reached out and slapped her pretty face, whereupon she also began to sob.

Although possessed of neither soul nor conscience, the butterfly had a very tender heart, and now decided it could endure this boy no longer.

"If I permitted him to exist," it reflected, "I should never forgive myself, for the monster would do nothing but evil from morning 'til night."

So it flew directly into his face and touched his forehead with its sticky front feet.

The next instant the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แมนดารินอยู่อาศัยในเกียงโฮ เจ้าเพื่อไปข้ามไม่ให้คนเกลียดชังท่าน เขา snarled และ stormed ที่ทุกคนที่เขาพบ และไม่เคยถูกเรียก ไปหัวเราะครื้นเครงภายใต้สถานการณ์ใด ๆ ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เขาเกลียดชังเด็กชายและเด็กหญิง สำหรับเด็กผู้ชาย jeered ว่าที่ aroused พระอาชญา และสนุกทำหญิงของเขา ซึ่งเจ็บภาคภูมิใจเมื่อเขาได้กลายเป็นดังนั้นกฏหมายที่ไม่มีใครจะพูดกับเขา จักรพรรดิได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ และสั่งให้เขา emigrate อเมริกา นี้เหมาะสมสำหรับภาษาจีนกลางดี แต่ก่อนเขาซ้ายจีน เขาขโมยดีหนังสือเวทมนตร์ที่เป็นสมาชิกนักเล่นกลฉลาด Haot ทราย แล้ว รวบรวมค่าเก็บเงินเขาน้อย เขาเอาเรือในอเมริกาเขาจ่ายในเมืองตะวันตกกลาง และเริ่มต้นบริการซักรีด แน่นอนเนื่องจากที่ดูเหมือนเป็นหน้าที่ตามธรรมชาติของทุก Chinaman เขา coolie หรือแมนดารินเขาไม่มีคนรู้จักกับ Chinamen เมือง ที่ เมื่อพวกเขาได้พบกับเขา และเห็นปุ่มสีแดงในหมวกของเขา รู้เขาสำหรับต่ำที่จริงโรงแรมแมนดาริน และลงก่อนที่เขา ได้ เขาวางสีแดง และป้ายสีขาวและคนมาซักผ้าของเขา และได้ตรวจสอบเอกสาร มีตัวอักษรจีนเข้า แลกเปลี่ยน นี้ เรียงลำดับเฉพาะอักขระที่แมนดารินที่มีเหลือคนหนึ่งถูกรีดผ้าในร้านของเขาในห้องใต้ดินของถนนหลัก 1/2 263 วันหนึ่งเขามองขึ้น และเห็นฝูงชนของหน้าพูดแบบเด็กกดกับหน้าต่าง Chinamen ส่วนใหญ่คบเด็ก คนนี้เกลียดชังพวกเขา และพยายามที่จะขับออกไป แต่ทันทีที่เขากลับไปทำงานของเขา พวกเขากลับไปที่หน้าต่างอีก ถึงยิ้มลงเขาแมนดารินซนพูดคำ horrid ภาษาแมน และทำท่าทางดุร้าย แต่นี้ไม่ได้ไม่ดีเลย เด็กดีตราบเท่าที่พวกเขายินดี และพวกเขามาอีกวันถัดมากเป็นโรงเรียนได้ และในทำนองเดียวกันในวันถัดไป และถัดไป สำหรับพวกเขาเห็น การแสดงที่หน้าต่าง bothered Chinaman และมีความยินดีตามวันต่อไปเป็นวันอาทิตย์เด็ก ๆ ไม่ปรากฏ แต่เป็นแมนดาริน คนนอกศาสนา การทำงานในเขาน้อยร้าน ใหญ่ผีเสื้อบินในที่ประตูเปิด และ fluttered เกี่ยวกับแมนดารินจะปิดประตู และคนนั้นได้ไล่ผีเสื้อจนเขาจับได้ เมื่อเขาตรึงกับผนังนั้น โดยติดหมุดสองผ่านปีกของมันสวยงาม นี้ไม่ได้ทำร้ายผีเสื้อ มี ไม่มีความรู้สึกในปีกของมัน แต่มันทำให้เขาเป็นนักโทษที่ปลอดภัยผีเสื้อนี้มีขนาดใหญ่ และปีกของมันถูกทำเครื่องหมาย โดยวางเค้าโครงในการออกแบบเช่นหน้าต่างกระจกสีของมหาวิหารเป็นปกติสีสวยงามประณีตThe mandarin now opened his wooden chest and drew forth the Great Book of Magic he had stolen from Haot-sai. Turning the pages slowly he came to a passage describing "How to understand the language of butterflies." This he read carefully and then mixed a magic formula in a tin cup and drank it down with a wry face. Immediately thereafter he spoke to the butterfly in its own language, saying:"Why did you enter this room?""I smelled bees-wax," answered the butterfly; "therefore I thought I might find honey here.""But you are my prisoner," said the mandarin. "If I please I can kill you, or leave you on the wall to starve to death.""I expect that," replied the butterfly, with a sigh. "But my race is shortlived, anyway; it doesn't matter whether death comes sooner or later.""Yet you like to live, do you not?" asked the mandarin."Yet; life is pleasant and the world is beautiful. I do not seek death.""Then," said the mandarin, "I will give you life--a long and pleasant life--if you will promise to obey me for a time and carry out my instructions.""How can a butterfly serve a man?" asked the creature, in surprise."Usually they cannot," was the reply. "But I have a book of magic which teaches me strange things. Do you promise?""Oh, yes; I promise," answered the butterfly; "for even as your slave I will get some enjoyment out of life, while should you kill me--that is the end of everything!""Truly," said the mandarin, "butterflies have no souls, and therefore cannot live again.""But I have enjoyed three lives already," returned the butterfly, with some pride. "I have been a caterpillar and a chrysalis before I became a butterfly. You were never anything but a Chinaman, although I admit your life is longer than mine.""I will extend your life for many days, if you will obey me," declared the Chinaman. "I can easily do so by means of my magic.""Of course I will obey you," said the butterfly, carelessly."Then, listen! You know children, do you not?--boys and girls?""Yes, I know them. They chase me, and try to catch me, as you have done," replied the butterfly."And they mock me, and jeer at me through the window," continued the mandarin, bitterly. "Therefore, they are your enemies and mine! But with your aid and the help of the magic book we shall have a fine revenge for their insults.""I don't care much for revenge," said the butterfly. "They are but children, and 'tis natural they should wish to catch such a beautiful creature as I am.""Nevertheless, I care! and you must obey me," retorted the mandarin, harshly. "I, at least, will have my revenge."Then he stuck a drop of molasses upon the wall beside the butterfly's head and said:"Eat that, while I read my book and prepare my magic formula."So the butterfly feasted upon the molasses and the mandarin studied his book, after which he began to mix a magic compound in the tin cup.When the mixture was ready he released the butterfly from the wall and said to it:"I command you to dip your two front feet into this magic compound and then fly away until you meet a child. Fly close, whether it be a boy or a girl, and touch the child upon its forehead with your feet. Whosoever is thus touched, the book declares, will at once become a pig, and will remain such forever after. Then return to me and dip you legs afresh in the contents of this cup. So shall all my enemies, the children, become miserable swine, while no one will think of accusing me of the sorcery.""Very well; since such is your command, I obey," said the butterfly. Then it dipped its front legs, which were the shortest of the six, into the contents of the tin cup, and flew out of the door and away over the houses to the edge of the town. There it alighted in a flower garden and soon forgot all about its mission to turn children into swine.In going from flower to flower it soon brushed the magic compound from its legs, so that when the sun began to set and the butterfly finally remembered its master, the mandarin, it could not have injured a child had it tried.But it did not intend to try."That horrid old Chinaman," it thought, "hates children and wishes to destroy them. But I rather like children myself and shall not harm them. Of course I must return to my master, for he is a magician, and would seek me out and kill me; but I can deceive him about this matter easily enough."When the butterfly flew in at the door of the mandarin's laundry he asked, eagerly:"Well, did you meet a child?""I did," replied the butterfly, calmly. "It was a pretty, golden-haired girl--but now 'tis a grunting pig!""Good! Good! Good!" cried the mandarin, dancing joyfully about the room. "You shall have molasses for your supper, and to-morrow you must change two children into pigs."The butterfly did not reply, but ate the molasses in silence. Having no soul it had no conscience, and having no conscience it was able to lie to the mandarin with great readiness and a certain amount of enjoyment.Next morning, by the mandarin's command, the butterfly dipped its legs in the mixture and flew away in search of children.When it came to the edge of the town it noticed a pig in a sty, and alighting upon the rail of the sty it looked down at the creature and thought."If I could change a child into a pig by touching it with the magic compound, what could I change a pig into, I wonder?"Being curious to determine this fine point in sorcery the butterfly fluttered down and touched its front feet to the pig's nose. Instantly the animal disappeared, and in its place was a shock-headed, dirty looking boy, which sprang from the sty and ran down the road uttering load whoops."That's funny," said the butterfly to itself. "The mandarin would be very angry with me if he knew of this, for I have liberated one more of the creatures that bother him."
It fluttered along after the boy, who had paused to throw stones at a cat. But pussy escaped by running up a tree, where thick branches protected her from the stones. Then the boy discovered a newly-planted garden, and trampled upon the beds until the seeds were scattered far and wide, and the garden was ruined. Next he caught up a switch and struck with it a young calf that stood quietly grazing in a field. The poor creature ran away with piteous bleats, and the boy laughed and followed after it, striking the frightened animal again and again.

"Really," thought the butterfly, "I do not wonder the mandarin hates children, if they are all so cruel and wicked as this one."

The calf having escaped him the boy came back to the road, where he met two little girls on their way to school. One of them had a red apple in her hand, and the boy snatched it away and began eating it. The little girl commenced to cry, but her companion, more brave and sturdy, cried out:

"You ought to be ashamed of yourself, you nasty boy!"

At this the boy reached out and slapped her pretty face, whereupon she also began to sob.

Although possessed of neither soul nor conscience, the butterfly had a very tender heart, and now decided it could endure this boy no longer.

"If I permitted him to exist," it reflected, "I should never forgive myself, for the monster would do nothing but evil from morning 'til night."

So it flew directly into his face and touched his forehead with its sticky front feet.

The next instant the

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นภาษาจีนกลาง เคยอยู่เคียงโฮที่ถูกเหลือเกินข้าม และไม่เห็นด้วยที่ทุกคนเกลียดเขา เขาและวิ่งที่ snarled คนทุกๆคนที่เขาพบ และก็ไม่เคยหัวเราะหรือมีความสุขภายใต้สถานการณ์ใด ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาเกลียดเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิง สำหรับเด็กผู้ชายหัวเราะเยาะใส่เขา ซึ่งกระตุ้นโทสะของเขา และหญิงสาวที่เขาเป็นตัวตลก ที่ทำร้ายความภาคภูมิใจของเขา

เมื่อเขาได้กลายเป็นดังนั้นมากว่า ไม่มีใครพูดกับเขา พระราชาได้ยินเกี่ยวกับมัน และทรงบัญชาให้เขาอพยพไปอยู่อเมริกา นี้เหมาะกับภาษาจีนกลางได้เป็นอย่างดี แต่ก่อนไปจีน เขาขโมยหนังสือเล่มใหญ่ของเวทมนตร์ของผู้วิเศษที่ฉลาด haot ไทร แล้วรวบรวมเงินเก็บน้อยของเขา เขาเอาเรืออเมริกา

เขาตัดสินในเมืองตะวันตกกลางและแน่นอนเริ่มซักผ้า เพราะดูเหมือนว่าจะเป็นอาชีพที่เป็นธรรมชาติของทุกๆ คนจีน เป็นเขา กุลี หรือส้มแมนดาริน

เขาไม่ได้รู้จักกับ chinamen อื่น ๆของเมืองที่เมื่อพวกเขาพบเขา เห็นปุ่มสีแดงในหมวกของเขารู้จัก เขาเป็นฟรีจริงและโค้ง ก่อนเขาเขาติดป้ายแดง ขาว และผู้ที่นำเสื้อผ้าของพระองค์ และได้ตรวจสอบกระดาษ มีตัวอักษรภาษาจีนบนพวกเขา ในการแลกเปลี่ยน , การจัดเรียงเพียงของอักขระภาษาจีนมีแล้ว

วันนึงเป็นหนึ่งในร้านที่น่าเกลียดดของเขาในชั้นใต้ดินของ 263 1 / 2 ถนน เมน เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นฝูงชนของเด็กใบหน้ากดกับหน้าต่างchinamen ส่วนใหญ่ให้เพื่อนกับเด็ก อันนี้เกลียดพวกเขา และพยายามที่จะขับไล่พวกเขาออกไป แต่ทันทีที่เขากลับมาทำงานของเขาเขากลับไปที่หน้าต่างอีกครั้ง ความเสียใจยิ้มลงเมื่อเขา

ซนพูดภาษาจีนกลางน่าเกลียดน่ากลัวคำพูดในภาษาแมนจูและทำให้ท่าทางดุร้าย แต่ไม่ได้ดีทั้งหมด เด็กอยู่ตราบเท่าที่พวกเขาต้องการและพวกเขามาอีกครั้งในวันถัดไปมากทันทีที่เลิกเรียน และในวันถัดไปและถัดไป ให้พวกเขาได้เห็นการแสดงที่หน้าต่างรบกวนคนจีนนี่ และมีความสุขตาม

วันเป็นอาทิตย์ๆไม่ปรากฏต่อไปนี้ แต่เป็นภาษาจีน เป็นคนต่างชาติ ทำงานในร้านเล็ก ๆผีเสื้อใหญ่บินที่ประตูเปิดขึ้นเกี่ยวกับห้อง

ภาษาจีนกลางปิดประตู และไล่ตามผีเสื้อจนเขาจับได้ เมื่อเขาตรึงไว้กับผนัง โดยผสานสองขาผ่านปีกที่สวยงาม นี้ไม่ได้ทำร้ายผีเสื้อ , มีการไม่มีความรู้สึกของมัน แต่มันก็ทำให้เขาเป็นนักโทษปลอดภัย

ผีเสื้อตัวนี้มีขนาดใหญ่และปีกของมันถูกทำเครื่องหมายโดยอย่างประณีตงดงาม สีออกมาวางในรูปแบบปกติ เช่น หน้าต่างกระจกสีในโบสถ์

ภาษาจีนกลางตอนนี้เปิดหีบไม้ของเขาและดึงออกมา หนังสือเล่มใหญ่ของเวทมนตร์ที่เขาขโมยไปจาก haot ไทร เปิดหน้าเว็บช้า เขามาเดินอธิบาย " วิธีการที่จะเข้าใจภาษาของผีเสื้อ" นี่ เขาอ่านอย่างรอบคอบและก็ผสมสูตรวิเศษในถ้วยดีบุกและดื่มมันลงด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ . ทันทีหลังจากนั้นเขาคุยกับผีเสื้อในภาษาของตัวเอง พูด :

" ทำไมถึงเข้ามาในห้องนี้

" ฉันได้กลิ่นผึ้งขี้ผึ้ง " ตอบผีเสื้อ ; " ดังนั้นฉันคิดว่าฉันอาจจะหาที่รักเลย "

" แต่เจ้าเป็นนักโทษของข้า " ภาษาจีนกลาง " . ถ้าผมจะฆ่าคุณ