- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Funeral RitesKorean funeral rites r
Funeral Rites
Korean funeral rites reveal a great deal about how Koreans view death, and in particular, how they cope with the death of a close family member. Koreans held that if a person had succumbed to either illness or from natural causes outside the comforts of the home, the deceased spirit would roam aimlessly to eventually become a ghost or, kaekkwi. To ensure that their dead would not become wandering ghosts, family members took many precautions; among them, being present during the last moments of a dying relative was particularly important. Korean families went to great lengths to transport the weak and the weary back to the comforts of their own homes when they felt that death was near or imminent.
Traditionally, funeral rites also adhered to strict Confucian norms delineating clear and fixed hierarchial lines between the genders. For example, women were restricted from entering or witnessing the death throes of a male relative; likewise, men were not permitted to observe the last moments of a female, regardless of the relationship.
When death arrived, it was customary for the family members who had been present during the last moments of the departed one to wail (kok). The purpose of kok involved a combination of factors. While it obviously provided a means of expressing the sorrow and sadness of the mourners at losing a close relative, it also involved the expression of guilt by the mourners who might believe that it was because of their lack of pious actions toward the departed which had caused his or her ultimate demise.
Mourners donned simple garbs appropriate to the occasion. The men wore a sleeveless coat and the women, freed of all jewelry and accessories, refrained from combing their hair. The corpse would be laid with its hands and feet bound tightly together. One of the relatives would then take a coat of the deceased to the roof of the house and called out his or her name three times. Then, the coat was taken back into the house and used as a cover for the corpse. This ritual was called ch'ohon or kobok.
Obituary notices were sent to all clan members, friends and acquaintances. Newspapers and mailed funeral invitations are often utilized for this purpose today, but in the past, servants or hired messengers delivered these notices directly by hand. When the obituary notice was received, it was read out loud near the entrance gates of the house as it was thought bad luck to bring obituary notices into the house itself. The notice was then hung on the walls of outhouses.
The day following the death of the deceased, preparations for burying the corpse were made. The first of these preparations involved sCup, or bathing and dressing the corpse. The bath water was perfumed and after drying the corpse the hair was combed and fallen hair carefully collected. Finger and toe nails were carefully manicured. These clippings were also collected. The fallen hair and the clippings were then placed in five small pouches called, choballang. Later, choballang was placed in the coffin along with the corpse. With a wooden spoon made from a willow tree, three spoonfuls of rice were fed to the corpse. As the first spoonful was fed, a close person to the deceased called out, "rilch'lonsogiyo," meaning one thousand bushels of rice. At the second spoonful "oich'eonsogiyo" was called out, meaning two thousand bushels; lastly "psamch'consogiyo" was called out, meaning three thousand bushels of rice. At this time, metal coins were inserted in the cavity. It was thought that the journey by the deceased soul to the next world could be eased by the rice and money the family had bestowed upon the departed. After sup had been completed came the whole process of wrapping the corpse as well as placing it into the coffin. This process was referred to as yom. Bathed and combed, the corpse was fully dressed in suui, the traditional death dress, which was made from either hemp cloth or silk.
Often, the suui was woven well in advance of death. It was also common to make the suui on a leap lunar Moon for good luck. After the corpse was dressed in the suui, the corpse was wrapped up into a quilted cloth called yompo which was made of hemp cloth; the corpse was then bound with ropes seven times. The coffin's lid was tightly sealed. The coffin was then placed carefully in a dry and secure place within the house. A make-shift shrine was then set up called pinso where pictures and written documents about the deceased were placed. It was here that the mourners received guests. After these proceedings, the family of the deceased dressed themselves in the appropriate mourning attire, called sangbok, which varied in length according to the family member's relationship with the deceased.
The mourning period was based on a variety of factors, including the social standing of the family, the social position of the deceased, and so on. It frequently lasted about three days. In the 18th century, however, the duration of the mourning period was over a month, and called yuwoljang, a ritual timing that was common for scholars. Others lasted in odd-numbered days (three, five, or seven days). During the mourning period, the sangju (the eldest male mourner) spent the entire days lying on a carpet with only an armrest made of rough straws. If the mourners were to wander outdoors, they had to wear a large-brimmed headpiece made out of bamboo called pangkat so as to obstruct the view of the heavens. Enduring these very uncomfortable living conditions was viewed as an expression of filial piety.
On the last day of the mourning period, the funeral procession was held. On this day, a bier was used for transporting the coffin to the grave site.
Before the coffin made its way to the grave site, those who carried the bier out of the house had to stop before the gate and lower the coffin three times as a form of ritual bowing to signal the deceased's final departure from the household premises. The carrying of the bier to the grave site was done with much fanfare. Leading the procession were persons carrying funeral banners. The bier was decorated with dragons and Chinese phoenix paintings. Around the bier, colorfully decorated dolls were placed to guard the deceased.
The procession was led by someone who would sing a deep and mournful song; at the back of the bier, family members, relatives and friends would follow.
At the grave site, a shaman who had been called upon for the occasion performed a special ritual to exorcise the evil spirits from grave. At a predetermined time, the coffin was then lowered and the eldest male mourner (usually an eldest son, or in the case of the death of a child, the father) would take a deep bow. Then, taking some earth, he would cast it upon the coffin. He did this twice. Other family members would then follow, in turn, this same ritual proceedings, referred to as chwit'o. After the chwit'o was complete, hired workers finished covering the grave with earth.
The earth was packed into a mound shape to prevent water seepage. Called dalgujil, this process of packing the earth by stamping on it was done with the accompaniment of music. It also had to be done in odd-number layers (usually three to five layers).
Often, a tombstone was erected at the grave site. As soon as the mourners returned home from the funeral service, they placed a picture and an ancestral tablet on a wall at the front of their house. This was done for three consecutive days. After the third day, family mourners visited the grave once again with food and drink for the deceased, placing them in front of the grave site, where they again made a deep bow. Only then did the family members return to their respective homes. cholgokche, another memorial service, was performed one or two days after the second visit to the grave site. On this day, family members would put away all of the funeral paraphernalia and the mourning ritual would come to an end.
On the first anniversary of the funeral, family members held a memorial service called sosang. On this day, family mourners dressed in same cleaned sangbok which they had worn one year before. On the second anniversary a similar memorial service called taesang was performed. Several more services followed in subsequent months. Only after all these services had been observed could the family have returned to normal life.
Many of these practices have disappeared in recent years; others have been merely modified and simplified. Nowadays, the three-year mourning period is no longer observed or, at least, has been drastically shortened. Often too, people die in the hospitals and families do not escort sick or dying persons back to the place of their birth as they had once done in the past. Many different styles of funeral services are also performed, due to the religious conversion of many Koreans to Catholicism or Protestantism.
Male mourners today will also most likely wear dark suits and an armband made of hemp cloth while the women mourners now often wear small ribbons made of hemp cloth on their hair. Koreans have greatly changed and modified many of their traditional customs; nevertheless, these old ways are still very important to them and are faithfully observed through some symbolic gesture or other.
Korean funeral rites reveal a great deal about how Koreans view death, and in particular, how they cope with the death of a close family member. Koreans held that if a person had succumbed to either illness or from natural causes outside the comforts of the home, the deceased spirit would roam aimlessly to eventually become a ghost or, kaekkwi. To ensure that their dead would not become wandering ghosts, family members took many precautions; among them, being present during the last moments of a dying relative was particularly important. Korean families went to great lengths to transport the weak and the weary back to the comforts of their own homes when they felt that death was near or imminent.
Traditionally, funeral rites also adhered to strict Confucian norms delineating clear and fixed hierarchial lines between the genders. For example, women were restricted from entering or witnessing the death throes of a male relative; likewise, men were not permitted to observe the last moments of a female, regardless of the relationship.
When death arrived, it was customary for the family members who had been present during the last moments of the departed one to wail (kok). The purpose of kok involved a combination of factors. While it obviously provided a means of expressing the sorrow and sadness of the mourners at losing a close relative, it also involved the expression of guilt by the mourners who might believe that it was because of their lack of pious actions toward the departed which had caused his or her ultimate demise.
Mourners donned simple garbs appropriate to the occasion. The men wore a sleeveless coat and the women, freed of all jewelry and accessories, refrained from combing their hair. The corpse would be laid with its hands and feet bound tightly together. One of the relatives would then take a coat of the deceased to the roof of the house and called out his or her name three times. Then, the coat was taken back into the house and used as a cover for the corpse. This ritual was called ch'ohon or kobok.
Obituary notices were sent to all clan members, friends and acquaintances. Newspapers and mailed funeral invitations are often utilized for this purpose today, but in the past, servants or hired messengers delivered these notices directly by hand. When the obituary notice was received, it was read out loud near the entrance gates of the house as it was thought bad luck to bring obituary notices into the house itself. The notice was then hung on the walls of outhouses.
The day following the death of the deceased, preparations for burying the corpse were made. The first of these preparations involved sCup, or bathing and dressing the corpse. The bath water was perfumed and after drying the corpse the hair was combed and fallen hair carefully collected. Finger and toe nails were carefully manicured. These clippings were also collected. The fallen hair and the clippings were then placed in five small pouches called, choballang. Later, choballang was placed in the coffin along with the corpse. With a wooden spoon made from a willow tree, three spoonfuls of rice were fed to the corpse. As the first spoonful was fed, a close person to the deceased called out, "rilch'lonsogiyo," meaning one thousand bushels of rice. At the second spoonful "oich'eonsogiyo" was called out, meaning two thousand bushels; lastly "psamch'consogiyo" was called out, meaning three thousand bushels of rice. At this time, metal coins were inserted in the cavity. It was thought that the journey by the deceased soul to the next world could be eased by the rice and money the family had bestowed upon the departed. After sup had been completed came the whole process of wrapping the corpse as well as placing it into the coffin. This process was referred to as yom. Bathed and combed, the corpse was fully dressed in suui, the traditional death dress, which was made from either hemp cloth or silk.
Often, the suui was woven well in advance of death. It was also common to make the suui on a leap lunar Moon for good luck. After the corpse was dressed in the suui, the corpse was wrapped up into a quilted cloth called yompo which was made of hemp cloth; the corpse was then bound with ropes seven times. The coffin's lid was tightly sealed. The coffin was then placed carefully in a dry and secure place within the house. A make-shift shrine was then set up called pinso where pictures and written documents about the deceased were placed. It was here that the mourners received guests. After these proceedings, the family of the deceased dressed themselves in the appropriate mourning attire, called sangbok, which varied in length according to the family member's relationship with the deceased.
The mourning period was based on a variety of factors, including the social standing of the family, the social position of the deceased, and so on. It frequently lasted about three days. In the 18th century, however, the duration of the mourning period was over a month, and called yuwoljang, a ritual timing that was common for scholars. Others lasted in odd-numbered days (three, five, or seven days). During the mourning period, the sangju (the eldest male mourner) spent the entire days lying on a carpet with only an armrest made of rough straws. If the mourners were to wander outdoors, they had to wear a large-brimmed headpiece made out of bamboo called pangkat so as to obstruct the view of the heavens. Enduring these very uncomfortable living conditions was viewed as an expression of filial piety.
On the last day of the mourning period, the funeral procession was held. On this day, a bier was used for transporting the coffin to the grave site.
Before the coffin made its way to the grave site, those who carried the bier out of the house had to stop before the gate and lower the coffin three times as a form of ritual bowing to signal the deceased's final departure from the household premises. The carrying of the bier to the grave site was done with much fanfare. Leading the procession were persons carrying funeral banners. The bier was decorated with dragons and Chinese phoenix paintings. Around the bier, colorfully decorated dolls were placed to guard the deceased.
The procession was led by someone who would sing a deep and mournful song; at the back of the bier, family members, relatives and friends would follow.
At the grave site, a shaman who had been called upon for the occasion performed a special ritual to exorcise the evil spirits from grave. At a predetermined time, the coffin was then lowered and the eldest male mourner (usually an eldest son, or in the case of the death of a child, the father) would take a deep bow. Then, taking some earth, he would cast it upon the coffin. He did this twice. Other family members would then follow, in turn, this same ritual proceedings, referred to as chwit'o. After the chwit'o was complete, hired workers finished covering the grave with earth.
The earth was packed into a mound shape to prevent water seepage. Called dalgujil, this process of packing the earth by stamping on it was done with the accompaniment of music. It also had to be done in odd-number layers (usually three to five layers).
Often, a tombstone was erected at the grave site. As soon as the mourners returned home from the funeral service, they placed a picture and an ancestral tablet on a wall at the front of their house. This was done for three consecutive days. After the third day, family mourners visited the grave once again with food and drink for the deceased, placing them in front of the grave site, where they again made a deep bow. Only then did the family members return to their respective homes. cholgokche, another memorial service, was performed one or two days after the second visit to the grave site. On this day, family members would put away all of the funeral paraphernalia and the mourning ritual would come to an end.
On the first anniversary of the funeral, family members held a memorial service called sosang. On this day, family mourners dressed in same cleaned sangbok which they had worn one year before. On the second anniversary a similar memorial service called taesang was performed. Several more services followed in subsequent months. Only after all these services had been observed could the family have returned to normal life.
Many of these practices have disappeared in recent years; others have been merely modified and simplified. Nowadays, the three-year mourning period is no longer observed or, at least, has been drastically shortened. Often too, people die in the hospitals and families do not escort sick or dying persons back to the place of their birth as they had once done in the past. Many different styles of funeral services are also performed, due to the religious conversion of many Koreans to Catholicism or Protestantism.
Male mourners today will also most likely wear dark suits and an armband made of hemp cloth while the women mourners now often wear small ribbons made of hemp cloth on their hair. Koreans have greatly changed and modified many of their traditional customs; nevertheless, these old ways are still very important to them and are faithfully observed through some symbolic gesture or other.
0/5000
พิธีศพพิธีศพเกาหลีเปิดเผยโปรโมชั่นเกี่ยวกับวิธีชาวเกาหลีดูตาย และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ว่าจะรับมือกับการตายของสมาชิกในครอบครัวใกล้ชิด ชาวเกาหลีถือว่า ถ้าบุคคลได้ยอมจำนนต่อ การเจ็บป่วยอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือ จากสาเหตุธรรมชาติภายนอกของบ้าน จิตวิญญาณผู้จะเดินเตร่พเนจรไปในที่สุดจะ เป็นผีหรือ kaekkwi เพื่อให้แน่ใจว่า ความตายจะกลายเป็น ผีเจอ ครอบครัวเอาระวังมาก ในหมู่พวกเขา กำลังอยู่ในช่วงสุดท้ายช่วงของตายเป็นญาตินั้นสำคัญอย่างยิ่ง ครอบครัวเกาหลีไปยาวมากเพื่อการขนส่งอ่อนแอ และด้านหลังก็เพื่อความสะดวกสบายของบ้านของตนเองเมื่อพวกเขารู้สึกว่าความตายที่ใกล้ หรือพายุฝนฟ้าคะนองประเพณี พิธีศพยังปฏิบัติตามบรรทัดฐาน Confucian เข้มงวด delineating ชัดเจน และถาวรบรรทัด hierarchial ระหว่างผสานระหว่างเพศทั้ง ตัวอย่าง ผู้หญิงถูกจำกัดจากการป้อน หรือพยาน throes ตายของญาติชาย ในทำนองเดียวกัน คนไม่ได้รับอนุญาตสังเกตช่วงเวลาสุดท้ายของหญิง โดยไม่คำนึงถึงความสัมพันธ์เมื่อความตายมาถึง มันเป็นจารีตประเพณีสำหรับสมาชิกครอบครัวที่เคยอยู่ในระหว่างช่วงเวลาสุดท้ายของการพรากจากกันมาให้ wail (กก) วัตถุประสงค์ของกกเกี่ยวข้องหลายปัจจัย ในขณะที่เห็นได้ชัดให้ของแสดงความเสียใจและความโศกเศร้าของ mourners ที่สูญเสียญาติใกล้ชิด มันยังเกี่ยวข้องค่าของความผิดโดย mourners คนอาจเชื่อว่า เป็น เพราะการขาดการดำเนินการผู้ศรัทธาต่อภารกิจโหดซึ่งได้เกิดลูกที่ดีที่สุดของเขา หรือเธอMourners donned garbs อย่างเหมาะสมกับโอกาส ผู้ชายสวมเสื้อนอกเสื้อ และผู้หญิง รอดเครื่องประดับและอุปกรณ์ refrained จาก combing ผมของพวกเขา จะวางศพที่ มีมือและเท้าถูกผูกไว้แน่นกัน หนึ่งของญาติแล้วจะใช้เสื้อของผู้ตายไปยังดาดฟ้าของบ้าน และเรียกชื่อของเขา หรือเธอสามครั้ง แล้ว เสื้อถูกนำกลับเข้าบ้าน และใช้เป็นใบปะหน้าสำหรับศพ พิธีกรรมนี้ถูกเรียกว่า ch'ohon หรือ kobokมีส่งประกาศ obituary สมาชิกตระกูล เพื่อน และคนรู้จักทั้งหมด หนังสือพิมพ์และส่งศพเชิญมักจะใช้สำหรับวัตถุประสงค์นี้วันนี้ แต่ในอดีต ข้าราชการหรือสืบเข้จัดส่งประกาศเหล่านี้โดยตรง ด้วยมือ เมื่อได้รับแจ้ง obituary ถูกอ่านดัง ๆ ใกล้ประตูทางเข้าของบ้านเป็นมันถูกคิดว่า ซวยจะนำประกาศ obituary เข้าบ้านตัวเอง ประกาศแล้วแขวนบนผนังของนอกวันหลังความตายของผู้ตาย ได้ทำเตรียม burying ศพ ครั้งแรกของเหล่านี้เตรียมเกี่ยวข้อง sCup หรือการอาบน้ำ และแต่งตัวศพ น้ำน้ำที่ระเหย และหลังจากอบศพ ผมถูกผึ้งที่เป็นไส้ แล้วผมลดลงรวบรวมอย่างระมัดระวัง เล็บนิ้วมือและเท้าได้อย่างรอบคอบอย่างดี คลิปหน้าเหล่านี้ก็ยังมีการรวบรวม ผมลดลงและการคลิปหน้าถูกแล้วเก็บไว้ในกระเป๋าเล็กห้าเรียกว่า choballang ภายหลัง choballang ถูกวางไว้ในหีบศพพร้อมกับศพ ด้วยช้อนไม้ที่ทำจากต้นไม้วิลโลว์ spoonfuls สามข้าวได้เลี้ยงกับศพ เป็น spoonful ถูกเลี้ยง คนใกล้ชิดที่ผู้เรียกว่า "rilch'lonsogiyo หมายถึง หนึ่งพัน bushels ของข้าว ที่ที่สอง spoonful "oich'eonsogiyo" ถูกเรียก หมายถึง สองพัน bushels สุดท้าย "psamch'consogiyo" มีเรียก หมายถึง สามพัน bushels ข้าว ตอนนี้ เหรียญโลหะถูกแทรกลงในช่อง เราเคยคิดกันว่า การเดินทาง โดยจิตวิญญาณผู้โลกถัดไปสามารถบรรเทาได้ ด้วยข้าว และเงินครอบครัวมียศภารกิจโหด หลังจากดื่มได้เสร็จ มากระบวนการทั้งหมดของห่อศพ ตลอดจนการวางลงในโลงต่อตาย กระบวนการนี้ถูกเรียกว่าการเป็นยม อาบน้ำ และผึ้งที่เป็นไส้ ศพครบเครื่องใน suui การแต่งกายดั้งเดิมตาย ซึ่งทำจากผ้าป่านหรือผ้าไหมมักจะ suui ถูกทอล่วงหน้าก่อนตาย ก็ยังไปทำ suui บนก้าวจันทร์ดวงโชคดี หลังจากศพแต่งตัวในการ suui ศพถูกห่อในผ้าสไตล์ญี่ปุ่นที่เรียกว่า yompo ซึ่งถูกทำมาจากผ้าป่าน ศพถูกแล้วผูก ด้วยเชือกเจ็ดครั้ง ฝาของโลงต่อตายได้ปิดผนึกแน่น โลงต่อตายได้แล้ววางไว้อย่างระมัดระวังในแห้ง และปลอดภัยภายในบ้าน ศาลให้กะถูกแล้วได้เรียก pinso ที่รูปภาพและเอกสารเป็นลายลักษณ์อักษรเกี่ยวกับผู้เสียชีวิตถูกวาง ที่นี่ถูกว่า mourners ที่รับแขก หลังจากตอนนี้ ครอบครัวของผู้ตายแต่งตัวตัวเองในชุดไว้ทุกข์ที่เหมาะสม sangbok ความยาวตามความสัมพันธ์ของสมาชิกในครอบครัวมีชีวิตที่ เรียกว่าระยะเวลาไว้ทุกข์เป็นไปตามความหลากหลายของปัจจัย รวมทั้งยืนทางสังคมของครอบครัว สังคมของชีวิต และอื่น ๆ มักกินเวลาประมาณ 3 วัน ในศตวรรษที่ 18 ไร ระยะเวลาของรอบระยะเวลาไว้ทุกข์ได้เดือน และเรียกว่า yuwoljang เวลาพิธีกรรมที่นักวิชาการทั่วไป คนอื่นกินเวลาวันเลขคี่ (3, 5 หรือ 7 วัน) ช่วงไว้ทุกข์ ซังจู (ที่คนชาย mourner) ใช้เวลาทั้งวันนอนบนพรม โดยเฉพาะขณะที่ทำหลอดหยาบ ถ้า mourners ที่ร่อน เร่กลางแจ้ง พวกเขาสวมใส่ headpiece ใหญ่หล่อนเปี่ยมไปที่ทำจากไม้ไผ่ที่เรียกว่า pangkat เพื่อกั้นมุมมองของฟากฟ้า ยืนยงอยู่แนะนำเงื่อนไขเหล่านี้ถูกแสดงเป็นค่าของความยำเกรง filialขบวนศพถูกจัดขึ้นในวันสุดท้ายของรอบระยะเวลาไว้ทุกข์ ในวันนี้ bier ถูกใช้สำหรับการขนส่งหีบศพไปจนก่อนที่หีบศพที่ทำทางไปภัย ผู้ดำเนิน bier ออกจากบ้านมี การหยุดก่อนประตูล่างโลงต่อตายครั้งที่สามเป็นรูปแบบของพิธีกรรมที่โค้งเพื่อเป็นสัญญาณระดับสุดท้ายของชีวิตจากสถานที่บ้าน แบก bier ไปจนถูกทำกับ fanfare มาก นำขบวนมีคนแบกศพป้าย Bier ถูกตกแต่ง ด้วยจินตนาการและภาพวาดจีนฟีนิกซ์ รอบ bier ตุ๊กตาสรงถูกวางเพื่อรักษาชีวิตนำขบวน โดยผู้ที่จะร้องเพลงลึก และ mournful ทาง bier เพื่อน ญาติ และสมาชิกในครอบครัวจะทำตามที่ไซต์ภัย หมอที่มีการเรียกในโอกาสดำเนินพิธีกรรมพิเศษปัดเป่าวิญญาณร้ายจากศพ ในเวลาที่กำหนดไว้ โลงต่อตายได้แล้วลดลง และ mourner ชายคนโต (มักจะเป็นบุตรชายคนโต หรือในกรณี ของการตายของเด็ก พ่อ) จะใช้ธนูที่ลึก แล้ว การโลกบาง เขาจะโยนมันเมื่อโลงต่อตาย เขาทำอย่างนี้สองครั้ง สมาชิกในครอบครัวจะทำตาม กลับ นี้เหมือนพิธีกรรมตอน เรียกว่า chwit'o หลังจาก chwit'o ได้สมบูรณ์ คนเข้เสร็จครอบคลุมศพ ด้วยดินโลกถูกบรรจุลงในรูป mound เพื่อป้องกันน้ำ seepage เรียกว่า dalgujil ขั้นตอนการบันทึกโลกโดยประทับบนถูกแล้วกับเพลงไพเราะ ยังมีการทำในชั้นเลขคี่ (ปกติ 3-5 ชั้น)มักจะ ตามถูกเกร็งที่ไซต์ภัย เป็น mourners ที่กลับจากงานศพบริการ พวกเขาวางรูปภาพและแท็บเล็ตโบราณบนผนังของบ้านของพวกเขา นี้ถูกทำ 3 วันติดต่อกัน หลังจากวันสาม mourners ครอบครัวเข้าเยี่ยมชมศพอีกครั้งกับอาหารและเครื่องดื่มสำหรับผู้เสียชีวิต วางหน้าเว็บไซต์จน ที่พวกเขาอีกครั้งทำธนูที่ลึก หลังจากนั้น ได้สมาชิกครอบครัวที่กลับบ้านตามลำดับ cholgokche อนุสรณ์สถานบริการ ถูกดำเนินการหนึ่ง หรือสองวันหลังจากที่สองแวะไปจน ในวันนี้ สมาชิกในครอบครัวจะเก็บของกระจุกกระจิกศพและพิธีไว้ทุกข์จะมาสิ้นสุดในปีแรกของศพ ครอบครัวจัดบริการอนุสรณ์ที่เรียกว่า sosang ในวันนี้ mourners ครอบครัวแต่งตัวใน sangbok ทำความสะอาดเหมือนกับที่พวกเขาได้สวมใส่หนึ่งปีก่อน ในปีที่สองอนุสรณ์คล้าย บริการ taesang ที่ดำเนินการ บริการเพิ่มเติมตามในเดือนต่อมา หลังจากบริการเหล่านี้ได้ถูกตรวจสอบทั้งหมด สามารถครอบครัวได้กลับมาใช้ชีวิตตามปกติหลายแนวทางปฏิบัติเหล่านี้ได้หายไปในปีที่ผ่านมา ผู้อื่นได้แค่ปรับเปลี่ยน และประยุกต์ ปัจจุบัน ระยะเวลาไว้ทุกข์ 3 ปีไม่สังเกต หรือ น้อย ได้รับอย่างรวดเร็วลดลง บ่อยเกินไป คนตายโรงพยาบาล และครอบครัวไม่ส่งคนป่วย หรือตายกลับที่เกิด ตามที่พวกเขาเคยทำในอดีต หลากหลายลักษณะของศพยังดำเนิน เนื่องจากการแปลงศาสนาของชาวเกาหลีจำนวนมากการคาทอลิกโปรเตสแตนต์Mourners ชายวันนี้จะยังจะสวมชุดดำ และปลอกแขนที่ทำจากผ้าป่านขณะ mourners ผู้หญิงเดี๋ยวนี้มักจะสวมใส่ทุกรุ่นขนาดเล็กที่ทำจากผ้าป่านบนผมของพวกเขา ชาวเกาหลีมีมากการเปลี่ยนแปลง และปรับเปลี่ยนหลายประเพณีดั้งเดิมของตน อย่างไรก็ตาม วิธีเก่าเหล่านี้ยังคงมีความสำคัญต่อพวกเขา และ faithfully สังเกตผ่านบางรูปแบบสัญลักษณ์ หรืออื่น ๆ
การแปล กรุณารอสักครู่..
Funeral Rites
Korean funeral rites reveal a great deal about how Koreans view death, and in particular, how they cope with the death of a close family member. Koreans held that if a person had succumbed to either illness or from natural causes outside the comforts of the home, the deceased spirit would roam aimlessly to eventually become a ghost or, kaekkwi. To ensure that their dead would not become wandering ghosts, family members took many precautions; among them, being present during the last moments of a dying relative was particularly important. Korean families went to great lengths to transport the weak and the weary back to the comforts of their own homes when they felt that death was near or imminent.
Traditionally, funeral rites also adhered to strict Confucian norms delineating clear and fixed hierarchial lines between the genders. For example, women were restricted from entering or witnessing the death throes of a male relative; likewise, men were not permitted to observe the last moments of a female, regardless of the relationship.
When death arrived, it was customary for the family members who had been present during the last moments of the departed one to wail (kok). The purpose of kok involved a combination of factors. While it obviously provided a means of expressing the sorrow and sadness of the mourners at losing a close relative, it also involved the expression of guilt by the mourners who might believe that it was because of their lack of pious actions toward the departed which had caused his or her ultimate demise.
Mourners donned simple garbs appropriate to the occasion. The men wore a sleeveless coat and the women, freed of all jewelry and accessories, refrained from combing their hair. The corpse would be laid with its hands and feet bound tightly together. One of the relatives would then take a coat of the deceased to the roof of the house and called out his or her name three times. Then, the coat was taken back into the house and used as a cover for the corpse. This ritual was called ch'ohon or kobok.
Obituary notices were sent to all clan members, friends and acquaintances. Newspapers and mailed funeral invitations are often utilized for this purpose today, but in the past, servants or hired messengers delivered these notices directly by hand. When the obituary notice was received, it was read out loud near the entrance gates of the house as it was thought bad luck to bring obituary notices into the house itself. The notice was then hung on the walls of outhouses.
The day following the death of the deceased, preparations for burying the corpse were made. The first of these preparations involved sCup, or bathing and dressing the corpse. The bath water was perfumed and after drying the corpse the hair was combed and fallen hair carefully collected. Finger and toe nails were carefully manicured. These clippings were also collected. The fallen hair and the clippings were then placed in five small pouches called, choballang. Later, choballang was placed in the coffin along with the corpse. With a wooden spoon made from a willow tree, three spoonfuls of rice were fed to the corpse. As the first spoonful was fed, a close person to the deceased called out, "rilch'lonsogiyo," meaning one thousand bushels of rice. At the second spoonful "oich'eonsogiyo" was called out, meaning two thousand bushels; lastly "psamch'consogiyo" was called out, meaning three thousand bushels of rice. At this time, metal coins were inserted in the cavity. It was thought that the journey by the deceased soul to the next world could be eased by the rice and money the family had bestowed upon the departed. After sup had been completed came the whole process of wrapping the corpse as well as placing it into the coffin. This process was referred to as yom. Bathed and combed, the corpse was fully dressed in suui, the traditional death dress, which was made from either hemp cloth or silk.
Often, the suui was woven well in advance of death. It was also common to make the suui on a leap lunar Moon for good luck. After the corpse was dressed in the suui, the corpse was wrapped up into a quilted cloth called yompo which was made of hemp cloth; the corpse was then bound with ropes seven times. The coffin's lid was tightly sealed. The coffin was then placed carefully in a dry and secure place within the house. A make-shift shrine was then set up called pinso where pictures and written documents about the deceased were placed. It was here that the mourners received guests. After these proceedings, the family of the deceased dressed themselves in the appropriate mourning attire, called sangbok, which varied in length according to the family member's relationship with the deceased.
The mourning period was based on a variety of factors, including the social standing of the family, the social position of the deceased, and so on. It frequently lasted about three days. In the 18th century, however, the duration of the mourning period was over a month, and called yuwoljang, a ritual timing that was common for scholars. Others lasted in odd-numbered days (three, five, or seven days). During the mourning period, the sangju (the eldest male mourner) spent the entire days lying on a carpet with only an armrest made of rough straws. If the mourners were to wander outdoors, they had to wear a large-brimmed headpiece made out of bamboo called pangkat so as to obstruct the view of the heavens. Enduring these very uncomfortable living conditions was viewed as an expression of filial piety.
On the last day of the mourning period, the funeral procession was held. On this day, a bier was used for transporting the coffin to the grave site.
Before the coffin made its way to the grave site, those who carried the bier out of the house had to stop before the gate and lower the coffin three times as a form of ritual bowing to signal the deceased's final departure from the household premises. The carrying of the bier to the grave site was done with much fanfare. Leading the procession were persons carrying funeral banners. The bier was decorated with dragons and Chinese phoenix paintings. Around the bier, colorfully decorated dolls were placed to guard the deceased.
The procession was led by someone who would sing a deep and mournful song; at the back of the bier, family members, relatives and friends would follow.
At the grave site, a shaman who had been called upon for the occasion performed a special ritual to exorcise the evil spirits from grave. At a predetermined time, the coffin was then lowered and the eldest male mourner (usually an eldest son, or in the case of the death of a child, the father) would take a deep bow. Then, taking some earth, he would cast it upon the coffin. He did this twice. Other family members would then follow, in turn, this same ritual proceedings, referred to as chwit'o. After the chwit'o was complete, hired workers finished covering the grave with earth.
The earth was packed into a mound shape to prevent water seepage. Called dalgujil, this process of packing the earth by stamping on it was done with the accompaniment of music. It also had to be done in odd-number layers (usually three to five layers).
Often, a tombstone was erected at the grave site. As soon as the mourners returned home from the funeral service, they placed a picture and an ancestral tablet on a wall at the front of their house. This was done for three consecutive days. After the third day, family mourners visited the grave once again with food and drink for the deceased, placing them in front of the grave site, where they again made a deep bow. Only then did the family members return to their respective homes. cholgokche, another memorial service, was performed one or two days after the second visit to the grave site. On this day, family members would put away all of the funeral paraphernalia and the mourning ritual would come to an end.
On the first anniversary of the funeral, family members held a memorial service called sosang. On this day, family mourners dressed in same cleaned sangbok which they had worn one year before. On the second anniversary a similar memorial service called taesang was performed. Several more services followed in subsequent months. Only after all these services had been observed could the family have returned to normal life.
Many of these practices have disappeared in recent years; others have been merely modified and simplified. Nowadays, the three-year mourning period is no longer observed or, at least, has been drastically shortened. Often too, people die in the hospitals and families do not escort sick or dying persons back to the place of their birth as they had once done in the past. Many different styles of funeral services are also performed, due to the religious conversion of many Koreans to Catholicism or Protestantism.
Male mourners today will also most likely wear dark suits and an armband made of hemp cloth while the women mourners now often wear small ribbons made of hemp cloth on their hair. Koreans have greatly changed and modified many of their traditional customs; nevertheless, these old ways are still very important to them and are faithfully observed through some symbolic gesture or other.
Korean funeral rites reveal a great deal about how Koreans view death, and in particular, how they cope with the death of a close family member. Koreans held that if a person had succumbed to either illness or from natural causes outside the comforts of the home, the deceased spirit would roam aimlessly to eventually become a ghost or, kaekkwi. To ensure that their dead would not become wandering ghosts, family members took many precautions; among them, being present during the last moments of a dying relative was particularly important. Korean families went to great lengths to transport the weak and the weary back to the comforts of their own homes when they felt that death was near or imminent.
Traditionally, funeral rites also adhered to strict Confucian norms delineating clear and fixed hierarchial lines between the genders. For example, women were restricted from entering or witnessing the death throes of a male relative; likewise, men were not permitted to observe the last moments of a female, regardless of the relationship.
When death arrived, it was customary for the family members who had been present during the last moments of the departed one to wail (kok). The purpose of kok involved a combination of factors. While it obviously provided a means of expressing the sorrow and sadness of the mourners at losing a close relative, it also involved the expression of guilt by the mourners who might believe that it was because of their lack of pious actions toward the departed which had caused his or her ultimate demise.
Mourners donned simple garbs appropriate to the occasion. The men wore a sleeveless coat and the women, freed of all jewelry and accessories, refrained from combing their hair. The corpse would be laid with its hands and feet bound tightly together. One of the relatives would then take a coat of the deceased to the roof of the house and called out his or her name three times. Then, the coat was taken back into the house and used as a cover for the corpse. This ritual was called ch'ohon or kobok.
Obituary notices were sent to all clan members, friends and acquaintances. Newspapers and mailed funeral invitations are often utilized for this purpose today, but in the past, servants or hired messengers delivered these notices directly by hand. When the obituary notice was received, it was read out loud near the entrance gates of the house as it was thought bad luck to bring obituary notices into the house itself. The notice was then hung on the walls of outhouses.
The day following the death of the deceased, preparations for burying the corpse were made. The first of these preparations involved sCup, or bathing and dressing the corpse. The bath water was perfumed and after drying the corpse the hair was combed and fallen hair carefully collected. Finger and toe nails were carefully manicured. These clippings were also collected. The fallen hair and the clippings were then placed in five small pouches called, choballang. Later, choballang was placed in the coffin along with the corpse. With a wooden spoon made from a willow tree, three spoonfuls of rice were fed to the corpse. As the first spoonful was fed, a close person to the deceased called out, "rilch'lonsogiyo," meaning one thousand bushels of rice. At the second spoonful "oich'eonsogiyo" was called out, meaning two thousand bushels; lastly "psamch'consogiyo" was called out, meaning three thousand bushels of rice. At this time, metal coins were inserted in the cavity. It was thought that the journey by the deceased soul to the next world could be eased by the rice and money the family had bestowed upon the departed. After sup had been completed came the whole process of wrapping the corpse as well as placing it into the coffin. This process was referred to as yom. Bathed and combed, the corpse was fully dressed in suui, the traditional death dress, which was made from either hemp cloth or silk.
Often, the suui was woven well in advance of death. It was also common to make the suui on a leap lunar Moon for good luck. After the corpse was dressed in the suui, the corpse was wrapped up into a quilted cloth called yompo which was made of hemp cloth; the corpse was then bound with ropes seven times. The coffin's lid was tightly sealed. The coffin was then placed carefully in a dry and secure place within the house. A make-shift shrine was then set up called pinso where pictures and written documents about the deceased were placed. It was here that the mourners received guests. After these proceedings, the family of the deceased dressed themselves in the appropriate mourning attire, called sangbok, which varied in length according to the family member's relationship with the deceased.
The mourning period was based on a variety of factors, including the social standing of the family, the social position of the deceased, and so on. It frequently lasted about three days. In the 18th century, however, the duration of the mourning period was over a month, and called yuwoljang, a ritual timing that was common for scholars. Others lasted in odd-numbered days (three, five, or seven days). During the mourning period, the sangju (the eldest male mourner) spent the entire days lying on a carpet with only an armrest made of rough straws. If the mourners were to wander outdoors, they had to wear a large-brimmed headpiece made out of bamboo called pangkat so as to obstruct the view of the heavens. Enduring these very uncomfortable living conditions was viewed as an expression of filial piety.
On the last day of the mourning period, the funeral procession was held. On this day, a bier was used for transporting the coffin to the grave site.
Before the coffin made its way to the grave site, those who carried the bier out of the house had to stop before the gate and lower the coffin three times as a form of ritual bowing to signal the deceased's final departure from the household premises. The carrying of the bier to the grave site was done with much fanfare. Leading the procession were persons carrying funeral banners. The bier was decorated with dragons and Chinese phoenix paintings. Around the bier, colorfully decorated dolls were placed to guard the deceased.
The procession was led by someone who would sing a deep and mournful song; at the back of the bier, family members, relatives and friends would follow.
At the grave site, a shaman who had been called upon for the occasion performed a special ritual to exorcise the evil spirits from grave. At a predetermined time, the coffin was then lowered and the eldest male mourner (usually an eldest son, or in the case of the death of a child, the father) would take a deep bow. Then, taking some earth, he would cast it upon the coffin. He did this twice. Other family members would then follow, in turn, this same ritual proceedings, referred to as chwit'o. After the chwit'o was complete, hired workers finished covering the grave with earth.
The earth was packed into a mound shape to prevent water seepage. Called dalgujil, this process of packing the earth by stamping on it was done with the accompaniment of music. It also had to be done in odd-number layers (usually three to five layers).
Often, a tombstone was erected at the grave site. As soon as the mourners returned home from the funeral service, they placed a picture and an ancestral tablet on a wall at the front of their house. This was done for three consecutive days. After the third day, family mourners visited the grave once again with food and drink for the deceased, placing them in front of the grave site, where they again made a deep bow. Only then did the family members return to their respective homes. cholgokche, another memorial service, was performed one or two days after the second visit to the grave site. On this day, family members would put away all of the funeral paraphernalia and the mourning ritual would come to an end.
On the first anniversary of the funeral, family members held a memorial service called sosang. On this day, family mourners dressed in same cleaned sangbok which they had worn one year before. On the second anniversary a similar memorial service called taesang was performed. Several more services followed in subsequent months. Only after all these services had been observed could the family have returned to normal life.
Many of these practices have disappeared in recent years; others have been merely modified and simplified. Nowadays, the three-year mourning period is no longer observed or, at least, has been drastically shortened. Often too, people die in the hospitals and families do not escort sick or dying persons back to the place of their birth as they had once done in the past. Many different styles of funeral services are also performed, due to the religious conversion of many Koreans to Catholicism or Protestantism.
Male mourners today will also most likely wear dark suits and an armband made of hemp cloth while the women mourners now often wear small ribbons made of hemp cloth on their hair. Koreans have greatly changed and modified many of their traditional customs; nevertheless, these old ways are still very important to them and are faithfully observed through some symbolic gesture or other.
การแปล กรุณารอสักครู่..
พิธีกรรมงานศพ
เกาหลีพิธีกรรมงานศพเปิดเผยมากเกี่ยวกับวิธีการที่เกาหลีดูความตาย , และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง , วิธีที่พวกเขารับมือกับความตายของสมาชิกในครอบครัวที่ใกล้ชิด เกาหลีจัดได้ว่าถ้าใครมีการเสียชีวิตด้วยโรค หรือจากสาเหตุธรรมชาติภายนอก ความสะดวกสบายของบ้าน ผู้ตายก็เดินโต๋เต๋ไปในที่สุดกลายเป็นวิญญาณ ผี หรือ kaekkwi .เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่กลายเป็นผีเร่ร่อนตาย สมาชิกในครอบครัวได้ใช้เวลาหลายความระมัดระวัง ; ในหมู่พวกเขาเป็นปัจจุบันในระหว่างช่วงเวลาสุดท้ายของตาย ญาติเป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ครอบครัวคนเกาหลีไปยาวมากเพื่อการขนส่งที่อ่อนแอและเหนื่อยล้ากลับไปที่ความสะดวกสบายของบ้านของตนเอง เมื่อพวกเขารู้สึกว่า ความตายมันใกล้หรือใกล้
ผ้าพิธีศพก็ปฏิบัติตามอย่างเข้มงวดของมาตรฐานอธิบายชัดเจนและคงที่ hierarchial เส้นระหว่างเพศ ตัวอย่างเช่น , ผู้หญิงถูก จำกัด จากการป้อนหรือพบเห็นความตายความเจ็บปวดของชายญาติ ; เช่นเดียวกัน ผู้ชายไม่ได้รับอนุญาตให้สังเกตช่วงสุดท้ายของผู้หญิง ไม่ว่าความสัมพันธ์
เมื่อความตายมาถึงมันเป็นประเพณีสำหรับสมาชิกในครอบครัวที่เคยอยู่ในช่วงสุดท้ายของการออกเดินทางไปโอดครวญ ( กก ) วัตถุประสงค์ของ กก เกี่ยวข้อง กับ การรวมกันของปัจจัย ในขณะที่มันแน่นอนให้หมายถึงการแสดงความเสียใจและความเศร้าของ mourners ที่สูญเสียญาติสนิท ,มันก็เกี่ยวข้องกับการแสดงออกของความรู้สึกผิดโดย mourners ที่อาจเชื่อได้ว่าเป็นเพราะการขาดการกระทำของศรัทธา ต่อไป ซึ่งทำให้เขา หรือเธอที่ดีที่สุดตาย
garbs mourners สวมใส่ง่ายเหมาะกับทุกโอกาส ผู้ชายใส่เสื้อแขนกุด และผู้หญิงปล่อยตัวทั้งหมดเครื่องประดับและอุปกรณ์ , refrained จาก combing ผมของพวกเขาศพจะถูกกับของมือและเท้าผูกกันแน่น หนึ่งในญาติแล้วจะเอาเสื้อของผู้ตาย กับหลังคาของบ้านและตะโกนเรียกชื่อของเขาหรือเธอ 3 ครั้ง แล้วเสื้อถ่ายกลับเข้าไปในบ้าน และใช้เป็นผ้าคลุมศพ พิธีกรรมนี้ เรียกว่า ch'ohon หรือ kobok
บริการประกาศถูกส่งไปยังสมาชิกตระกูลเพื่อนและคนรู้จัก หนังสือพิมพ์และส่งการ์ดเชิญงานศพมักจะใช้เพื่อวัตถุประสงค์นี้ในวันนี้ แต่ในอดีต ข้าราชการ หรืองานสื่อสารส่งประกาศเหล่านี้ได้โดยตรงจากมือ เมื่อมรณกรรมสังเกตได้รับ มันอ่านออกมาดัง ๆ ใกล้ประตูทางเข้าของบ้าน มันคิดว่าโชคร้ายที่จะนำบริการประกาศในบ้านตัวเองประกาศถูกแขวนบนผนังของ outhouses
วันต่อไปนี้การตายของผู้ตาย เตรียมฝังศพที่ถูกสร้างขึ้น ครั้งแรกของเหล่านี้การเตรียมเกี่ยวข้อง scup หรืออาบน้ำและแต่งตัวให้ศพ อาบ น้ำหอม และหลังจากการอบแห้งศพผม combed และลดลงผมรอบคอบไว้ นิ้ว และ นิ้วเท้าชิด เล็บถูกรอบคอบ manicured .คลิปเหล่านี้ได้ถูกรวบรวม ผมร่วงและการตัดถูกวางไว้แล้วในถุงเล็กๆ 5 เรียกว่า choballang . ต่อมา choballang อยู่ในโลงพร้อมกับศพ ด้วยไม้ช้อนทำจากต้นวิลโลว์ สามช้อนข้าวที่ถูกป้อนให้แก่ศพ เป็นช้อนแรกเฟดเป็นบุคคลใกล้ชิดกับผู้ตายเรียก " rilch'lonsogiyo , ," หมายถึงหนึ่งพัน bushels ของข้าว ที่ช้อนที่สอง " oich'eonsogiyo " ถูกเรียกออกหมายถึง 2 , 000 bushels ; สุดท้าย " psamch'consogiyo " ถูกเรียกออกหมายถึง 3 , 000 bushels ของข้าว ในเวลานี้ , เหรียญโลหะที่แทรกอยู่ในช่องก็คิดว่า การเดินทางโดยผู้ตายวิญญาณไปยังโลกต่อไปอาจจะบรรเทาโดยข้าวและเงินที่ครอบครัวมีให้แก่จาก หลังจากรับประทานได้เสร็จมา กระบวนการทั้งหมดของการห่อศพ ตลอดจนการวางมันลงในโลง กระบวนการนี้ถูกเรียกว่า ลุ่มน้ำยม อาบน้ำและ combed , ศพถูกครบเครื่องใน suui ชุดตายแบบดั้งเดิมซึ่งทำมาจากผ้าไหม หรือ ป่าน
บ่อยๆ suui คือจักสานดีล่วงหน้าของความตาย นอกจากนี้ยังร่วมกันเพื่อให้ suui บนเผ่นจันทรคติดวงจันทร์ ขอให้โชคดี หลังจากที่ศพถูกแต่งตัวใน suui , ศพถูกห่อในผ้าผ้าที่เรียกว่า yompo ที่ทำด้วยผ้าป่าน ; ศพถูกผูกด้วยเชือก เจ็ดครั้ง ฝาของโลงศพถูกผนึกแน่น .โลงศพถูกวางไว้อย่างรอบคอบในที่แห้งและปลอดภัยภายในบ้าน ให้ศาลเจ้ากะถูกตั้งเรียก pinso ที่รูปภาพ และเขียนเอกสารเกี่ยวกับผู้เสียชีวิตอยู่ มันคือที่นี่ที่ mourners ได้รับแขก หลังจากกระบวนการนี้ ครอบครัวของผู้เสียชีวิตแต่งตัวตัวเองในชุดไว้ทุกข์ sangbok เหมาะสมเรียกว่า ,ซึ่งแตกต่างกันในความยาว ตามความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวกับผู้ตาย
ไว้อาลัย ขึ้นอยู่กับหลายปัจจัย ได้แก่ สถานะทางสังคมของครอบครัว ฐานะทางสังคมของผู้ตาย และ มันมักกินเวลาประมาณ 3 วัน ในศตวรรษที่ 18 อย่างไรก็ตาม ระยะเวลาของการไว้อาลัย มาเป็นเดือน และ yuwoljang เรียก ,พิธีกรรมเวลาที่เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับนักวิชาการ คนอื่น ๆในวันคี่ ซึ่งเลข 3 , 5 หรือ 7 วัน ) ในช่วงไว้อาลัย , ซัง ( พิธีศพชายคนโต ) ใช้เวลาวันทั้งหมดนอนบนพรมกับพนักแขนทำด้วยหลอดหยาบ ถ้า mourners จะเดินกลางแจ้งพวกเขาสวมขนาดใหญ่ brimmed หมวกเกราะที่ทำจากไม้ไผ่เรียกว่ายศเพื่อขัดขวางมุมมองของพระเจ้า จีรังเงื่อนไขเหล่านี้อาศัยอยู่อึดอัดมากดูการแสดงออกของความกตัญญู
ในวันสุดท้ายของการไว้อาลัย ขบวนงานศพได้ถูกจัดขึ้น ในวันนี้ เบียร์ถูกใช้สำหรับการขนส่งโลงศพไปยังสุสาน .
ก่อนที่โลงศพได้ทางเว็บไซต์หลุมฝังศพ , ผู้ถือเบียร์ ออกจากบ้านต้องหยุดหน้าประตูล่าง และโลงสามครั้งเป็นรูปแบบของพิธีคำนับสัญญาณผู้ตายสุดท้ายออกเดินทางจากบ้านนี้ แบกของเบียร์ที่สุสานก็ทำได้ไม่ยากนัก ผู้นำขบวนมีคนแบกศพแบนเนอร์ส่วนเบียร์ ถูกตกแต่งด้วยภาพวาดมังกรและฟินิกซ์จีน รอบเบียร์ colorfully , ตกแต่งตุ๊กตาถูกวางไว้เพื่อป้องกันผู้เสียชีวิต
ขบวนถูกนำโดยคนที่ร้องเพลงลึกและเศร้าโศก ที่ด้านหลังของ เบียร์ สมาชิกในครอบครัว ญาติ และเพื่อน ๆ จะติดตาม
ที่หน้าหลุมศพหมอผี ที่ถูกเรียกตัวมาเพื่อโอกาสพิเศษการทำพิธีปัดเป่าวิญญาณชั่วร้ายจากหลุมฝังศพ ที่กำหนดไว้ล่วงหน้า , โลงศพก็ลดลงและไว้ทุกข์ชายคนโต ( มักจะเป็นลูกชายคนโต หรือในกรณีของการเสียชีวิตของเด็กที่พ่อจะยอมรับอยู่ลึกๆ งั้น เอา ดิน เขาจะโยนมันลงบนโลงศพ เขาทำมันสองครั้งสมาชิกในครอบครัวอื่น ๆ ก็ติดตามในการเปิดพิธีเดียวกันนี้ตอน เรียกว่าเป็น chwit'o. หลังจาก chwit'o สมบูรณ์จ้างคนงานเสร็จครอบคลุมหลุมด้วยดิน
โลกถูกบรรจุเข้าไปในเนิน รูปร่าง เพื่อป้องกันไม่ให้น้ำรั่วซึม . เรียก dalgujil กระบวนการบรรจุโลกด้วยการประทับบนนี้ได้ด้วยเสียงเพลงนอกจากนี้ยังต้องทำในชั้นเลขคี่ ( ปกติสามถึงห้าชั้น ) .
มักจะหลุมฝังศพถูกสร้างขึ้นที่หน้าหลุมศพ ทันทีที่ mourners กลับจากงานศพ พวกเขาวางภาพและป้ายบรรพชน บนผนังด้านหน้าของบ้านของพวกเขา ทำ 3 วันติดต่อกัน หลังจากวันที่สามmourners ครอบครัวเข้าชมหลุมศพอีกครั้ง พร้อมอาหารและเครื่องดื่มสำหรับผู้ตาย วางพวกเขาในด้านหน้าของสุสานที่พวกเขาอีกครั้งทำให้โค้งลึก แต่แล้วสมาชิกในครอบครัวกลับสู่ที่อยู่อาศัยของตน . cholgokche อีกอนุสรณ์สถานบริการ ทำหนึ่งหรือสองวัน หลังจากครั้งที่สองที่สุสานนั่น ใน วัน นี้สมาชิกในครอบครัวจะเก็บทั้งหมดของอุปกรณ์และพิธีกรรมงานศพไว้อาลัยจะถึงจุดจบ
ในวันครบรอบปีแรกของงานศพ สมาชิกในครอบครัว จัดพิธีรำลึกเรียก sosang . ในวันนี้ ครอบครัว mourners ในชุดเดียวกันทำความสะอาด sangbok ซึ่งพวกเขาได้สวมใส่ 1 ปีก่อน ในงานครบรอบ 2 ปีเหมือนกัน เรียกว่า taesang กำหนดบริการตามในอีกหลายเดือนต่อมา . หลังจากบริการทั้งหมดเหล่านี้ได้รับการสังเกตได้ครอบครัวกลับมาสู่ชีวิตปกติ
หลายวิธีการเหล่านี้ได้หายไปในปีที่ผ่านมา ; อื่น ๆมีเพียงการแก้ไขและการประยุกต์ ทุกวันนี้ ช่วงไว้ทุกข์ 3 ปีไม่สังเกตหรืออย่างน้อยได้รับอย่างมากลดลง บ่อยเกินไปคนที่ตายในโรงพยาบาลและครอบครัวไม่คุ้มกัน ป่วยหรือตาย คนกลับไปยังสถานที่เกิดของพวกเขาที่พวกเขาเคยทำในอดีต สไตล์ที่แตกต่างของบริการงานศพยังดำเนินการ เนื่องจากการแปลงทางศาสนาของหลายคนเกาหลีคาทอลิคหรือโปรเตสแตนต์ .
mourners ชายวันนี้จะยังมักจะสวมสูทสีเข้ม และปลอกแขนผ้าใยกัญชาในขณะที่ผู้หญิง mourners ตอนนี้มักจะสวมริบบิ้นขนาดเล็กทำจากผ้า hemp ในผมของพวกเขา ชาวเกาหลีอย่างมากการเปลี่ยนแปลงและแก้ไขหลาย ประเพณีดั้งเดิมของตน อย่างไรก็ตาม วิธีเก่าเหล่านี้ยังคงสำคัญมากสำหรับพวกเขา และสังเกตท่าทางซื่อผ่านสัญลักษณ์ หรืออื่น ๆ .
เกาหลีพิธีกรรมงานศพเปิดเผยมากเกี่ยวกับวิธีการที่เกาหลีดูความตาย , และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง , วิธีที่พวกเขารับมือกับความตายของสมาชิกในครอบครัวที่ใกล้ชิด เกาหลีจัดได้ว่าถ้าใครมีการเสียชีวิตด้วยโรค หรือจากสาเหตุธรรมชาติภายนอก ความสะดวกสบายของบ้าน ผู้ตายก็เดินโต๋เต๋ไปในที่สุดกลายเป็นวิญญาณ ผี หรือ kaekkwi .เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่กลายเป็นผีเร่ร่อนตาย สมาชิกในครอบครัวได้ใช้เวลาหลายความระมัดระวัง ; ในหมู่พวกเขาเป็นปัจจุบันในระหว่างช่วงเวลาสุดท้ายของตาย ญาติเป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ครอบครัวคนเกาหลีไปยาวมากเพื่อการขนส่งที่อ่อนแอและเหนื่อยล้ากลับไปที่ความสะดวกสบายของบ้านของตนเอง เมื่อพวกเขารู้สึกว่า ความตายมันใกล้หรือใกล้
ผ้าพิธีศพก็ปฏิบัติตามอย่างเข้มงวดของมาตรฐานอธิบายชัดเจนและคงที่ hierarchial เส้นระหว่างเพศ ตัวอย่างเช่น , ผู้หญิงถูก จำกัด จากการป้อนหรือพบเห็นความตายความเจ็บปวดของชายญาติ ; เช่นเดียวกัน ผู้ชายไม่ได้รับอนุญาตให้สังเกตช่วงสุดท้ายของผู้หญิง ไม่ว่าความสัมพันธ์
เมื่อความตายมาถึงมันเป็นประเพณีสำหรับสมาชิกในครอบครัวที่เคยอยู่ในช่วงสุดท้ายของการออกเดินทางไปโอดครวญ ( กก ) วัตถุประสงค์ของ กก เกี่ยวข้อง กับ การรวมกันของปัจจัย ในขณะที่มันแน่นอนให้หมายถึงการแสดงความเสียใจและความเศร้าของ mourners ที่สูญเสียญาติสนิท ,มันก็เกี่ยวข้องกับการแสดงออกของความรู้สึกผิดโดย mourners ที่อาจเชื่อได้ว่าเป็นเพราะการขาดการกระทำของศรัทธา ต่อไป ซึ่งทำให้เขา หรือเธอที่ดีที่สุดตาย
garbs mourners สวมใส่ง่ายเหมาะกับทุกโอกาส ผู้ชายใส่เสื้อแขนกุด และผู้หญิงปล่อยตัวทั้งหมดเครื่องประดับและอุปกรณ์ , refrained จาก combing ผมของพวกเขาศพจะถูกกับของมือและเท้าผูกกันแน่น หนึ่งในญาติแล้วจะเอาเสื้อของผู้ตาย กับหลังคาของบ้านและตะโกนเรียกชื่อของเขาหรือเธอ 3 ครั้ง แล้วเสื้อถ่ายกลับเข้าไปในบ้าน และใช้เป็นผ้าคลุมศพ พิธีกรรมนี้ เรียกว่า ch'ohon หรือ kobok
บริการประกาศถูกส่งไปยังสมาชิกตระกูลเพื่อนและคนรู้จัก หนังสือพิมพ์และส่งการ์ดเชิญงานศพมักจะใช้เพื่อวัตถุประสงค์นี้ในวันนี้ แต่ในอดีต ข้าราชการ หรืองานสื่อสารส่งประกาศเหล่านี้ได้โดยตรงจากมือ เมื่อมรณกรรมสังเกตได้รับ มันอ่านออกมาดัง ๆ ใกล้ประตูทางเข้าของบ้าน มันคิดว่าโชคร้ายที่จะนำบริการประกาศในบ้านตัวเองประกาศถูกแขวนบนผนังของ outhouses
วันต่อไปนี้การตายของผู้ตาย เตรียมฝังศพที่ถูกสร้างขึ้น ครั้งแรกของเหล่านี้การเตรียมเกี่ยวข้อง scup หรืออาบน้ำและแต่งตัวให้ศพ อาบ น้ำหอม และหลังจากการอบแห้งศพผม combed และลดลงผมรอบคอบไว้ นิ้ว และ นิ้วเท้าชิด เล็บถูกรอบคอบ manicured .คลิปเหล่านี้ได้ถูกรวบรวม ผมร่วงและการตัดถูกวางไว้แล้วในถุงเล็กๆ 5 เรียกว่า choballang . ต่อมา choballang อยู่ในโลงพร้อมกับศพ ด้วยไม้ช้อนทำจากต้นวิลโลว์ สามช้อนข้าวที่ถูกป้อนให้แก่ศพ เป็นช้อนแรกเฟดเป็นบุคคลใกล้ชิดกับผู้ตายเรียก " rilch'lonsogiyo , ," หมายถึงหนึ่งพัน bushels ของข้าว ที่ช้อนที่สอง " oich'eonsogiyo " ถูกเรียกออกหมายถึง 2 , 000 bushels ; สุดท้าย " psamch'consogiyo " ถูกเรียกออกหมายถึง 3 , 000 bushels ของข้าว ในเวลานี้ , เหรียญโลหะที่แทรกอยู่ในช่องก็คิดว่า การเดินทางโดยผู้ตายวิญญาณไปยังโลกต่อไปอาจจะบรรเทาโดยข้าวและเงินที่ครอบครัวมีให้แก่จาก หลังจากรับประทานได้เสร็จมา กระบวนการทั้งหมดของการห่อศพ ตลอดจนการวางมันลงในโลง กระบวนการนี้ถูกเรียกว่า ลุ่มน้ำยม อาบน้ำและ combed , ศพถูกครบเครื่องใน suui ชุดตายแบบดั้งเดิมซึ่งทำมาจากผ้าไหม หรือ ป่าน
บ่อยๆ suui คือจักสานดีล่วงหน้าของความตาย นอกจากนี้ยังร่วมกันเพื่อให้ suui บนเผ่นจันทรคติดวงจันทร์ ขอให้โชคดี หลังจากที่ศพถูกแต่งตัวใน suui , ศพถูกห่อในผ้าผ้าที่เรียกว่า yompo ที่ทำด้วยผ้าป่าน ; ศพถูกผูกด้วยเชือก เจ็ดครั้ง ฝาของโลงศพถูกผนึกแน่น .โลงศพถูกวางไว้อย่างรอบคอบในที่แห้งและปลอดภัยภายในบ้าน ให้ศาลเจ้ากะถูกตั้งเรียก pinso ที่รูปภาพ และเขียนเอกสารเกี่ยวกับผู้เสียชีวิตอยู่ มันคือที่นี่ที่ mourners ได้รับแขก หลังจากกระบวนการนี้ ครอบครัวของผู้เสียชีวิตแต่งตัวตัวเองในชุดไว้ทุกข์ sangbok เหมาะสมเรียกว่า ,ซึ่งแตกต่างกันในความยาว ตามความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวกับผู้ตาย
ไว้อาลัย ขึ้นอยู่กับหลายปัจจัย ได้แก่ สถานะทางสังคมของครอบครัว ฐานะทางสังคมของผู้ตาย และ มันมักกินเวลาประมาณ 3 วัน ในศตวรรษที่ 18 อย่างไรก็ตาม ระยะเวลาของการไว้อาลัย มาเป็นเดือน และ yuwoljang เรียก ,พิธีกรรมเวลาที่เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับนักวิชาการ คนอื่น ๆในวันคี่ ซึ่งเลข 3 , 5 หรือ 7 วัน ) ในช่วงไว้อาลัย , ซัง ( พิธีศพชายคนโต ) ใช้เวลาวันทั้งหมดนอนบนพรมกับพนักแขนทำด้วยหลอดหยาบ ถ้า mourners จะเดินกลางแจ้งพวกเขาสวมขนาดใหญ่ brimmed หมวกเกราะที่ทำจากไม้ไผ่เรียกว่ายศเพื่อขัดขวางมุมมองของพระเจ้า จีรังเงื่อนไขเหล่านี้อาศัยอยู่อึดอัดมากดูการแสดงออกของความกตัญญู
ในวันสุดท้ายของการไว้อาลัย ขบวนงานศพได้ถูกจัดขึ้น ในวันนี้ เบียร์ถูกใช้สำหรับการขนส่งโลงศพไปยังสุสาน .
ก่อนที่โลงศพได้ทางเว็บไซต์หลุมฝังศพ , ผู้ถือเบียร์ ออกจากบ้านต้องหยุดหน้าประตูล่าง และโลงสามครั้งเป็นรูปแบบของพิธีคำนับสัญญาณผู้ตายสุดท้ายออกเดินทางจากบ้านนี้ แบกของเบียร์ที่สุสานก็ทำได้ไม่ยากนัก ผู้นำขบวนมีคนแบกศพแบนเนอร์ส่วนเบียร์ ถูกตกแต่งด้วยภาพวาดมังกรและฟินิกซ์จีน รอบเบียร์ colorfully , ตกแต่งตุ๊กตาถูกวางไว้เพื่อป้องกันผู้เสียชีวิต
ขบวนถูกนำโดยคนที่ร้องเพลงลึกและเศร้าโศก ที่ด้านหลังของ เบียร์ สมาชิกในครอบครัว ญาติ และเพื่อน ๆ จะติดตาม
ที่หน้าหลุมศพหมอผี ที่ถูกเรียกตัวมาเพื่อโอกาสพิเศษการทำพิธีปัดเป่าวิญญาณชั่วร้ายจากหลุมฝังศพ ที่กำหนดไว้ล่วงหน้า , โลงศพก็ลดลงและไว้ทุกข์ชายคนโต ( มักจะเป็นลูกชายคนโต หรือในกรณีของการเสียชีวิตของเด็กที่พ่อจะยอมรับอยู่ลึกๆ งั้น เอา ดิน เขาจะโยนมันลงบนโลงศพ เขาทำมันสองครั้งสมาชิกในครอบครัวอื่น ๆ ก็ติดตามในการเปิดพิธีเดียวกันนี้ตอน เรียกว่าเป็น chwit'o. หลังจาก chwit'o สมบูรณ์จ้างคนงานเสร็จครอบคลุมหลุมด้วยดิน
โลกถูกบรรจุเข้าไปในเนิน รูปร่าง เพื่อป้องกันไม่ให้น้ำรั่วซึม . เรียก dalgujil กระบวนการบรรจุโลกด้วยการประทับบนนี้ได้ด้วยเสียงเพลงนอกจากนี้ยังต้องทำในชั้นเลขคี่ ( ปกติสามถึงห้าชั้น ) .
มักจะหลุมฝังศพถูกสร้างขึ้นที่หน้าหลุมศพ ทันทีที่ mourners กลับจากงานศพ พวกเขาวางภาพและป้ายบรรพชน บนผนังด้านหน้าของบ้านของพวกเขา ทำ 3 วันติดต่อกัน หลังจากวันที่สามmourners ครอบครัวเข้าชมหลุมศพอีกครั้ง พร้อมอาหารและเครื่องดื่มสำหรับผู้ตาย วางพวกเขาในด้านหน้าของสุสานที่พวกเขาอีกครั้งทำให้โค้งลึก แต่แล้วสมาชิกในครอบครัวกลับสู่ที่อยู่อาศัยของตน . cholgokche อีกอนุสรณ์สถานบริการ ทำหนึ่งหรือสองวัน หลังจากครั้งที่สองที่สุสานนั่น ใน วัน นี้สมาชิกในครอบครัวจะเก็บทั้งหมดของอุปกรณ์และพิธีกรรมงานศพไว้อาลัยจะถึงจุดจบ
ในวันครบรอบปีแรกของงานศพ สมาชิกในครอบครัว จัดพิธีรำลึกเรียก sosang . ในวันนี้ ครอบครัว mourners ในชุดเดียวกันทำความสะอาด sangbok ซึ่งพวกเขาได้สวมใส่ 1 ปีก่อน ในงานครบรอบ 2 ปีเหมือนกัน เรียกว่า taesang กำหนดบริการตามในอีกหลายเดือนต่อมา . หลังจากบริการทั้งหมดเหล่านี้ได้รับการสังเกตได้ครอบครัวกลับมาสู่ชีวิตปกติ
หลายวิธีการเหล่านี้ได้หายไปในปีที่ผ่านมา ; อื่น ๆมีเพียงการแก้ไขและการประยุกต์ ทุกวันนี้ ช่วงไว้ทุกข์ 3 ปีไม่สังเกตหรืออย่างน้อยได้รับอย่างมากลดลง บ่อยเกินไปคนที่ตายในโรงพยาบาลและครอบครัวไม่คุ้มกัน ป่วยหรือตาย คนกลับไปยังสถานที่เกิดของพวกเขาที่พวกเขาเคยทำในอดีต สไตล์ที่แตกต่างของบริการงานศพยังดำเนินการ เนื่องจากการแปลงทางศาสนาของหลายคนเกาหลีคาทอลิคหรือโปรเตสแตนต์ .
mourners ชายวันนี้จะยังมักจะสวมสูทสีเข้ม และปลอกแขนผ้าใยกัญชาในขณะที่ผู้หญิง mourners ตอนนี้มักจะสวมริบบิ้นขนาดเล็กทำจากผ้า hemp ในผมของพวกเขา ชาวเกาหลีอย่างมากการเปลี่ยนแปลงและแก้ไขหลาย ประเพณีดั้งเดิมของตน อย่างไรก็ตาม วิธีเก่าเหล่านี้ยังคงสำคัญมากสำหรับพวกเขา และสังเกตท่าทางซื่อผ่านสัญลักษณ์ หรืออื่น ๆ .
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ป้อมยาม
- 24ปี
- certainly
- how are you doing
- แก้ว
- Please return
- แผ่นดินไหว
- เข้านอน
- ฉันแค่ยังไม่พร้อม
- Does the word
- ประเพณีแห่เทียนพรรษา
- Funeral RitesKorean funeral rites reveal
- 2. Disruptive behavior when student insu
- ตำรวจจับ
- I will look after you with my best
- I'm tired of people around the jelly att
- 1. รองชนะเลิศอันดับ 1 การแข่งขันหนังสือภ
- คิดถึงเสมอ
- รู้สึกไม่พอใจในสิ่งที่มีอยู่
- Priority on deposit/withdrawal processin
- วิทยาลัยการอาชีพกระนวน
- wishes
- ฉันต้องการเคสมือถือ
- 3.เติมน้ำ 90 มิลลิลิตรลงในกระเทียมที่บดไ
