how rosa parks changed history On A

how rosa parks changed history On A Bus
When Rosa Parks was born, she was named Rosa Louise by her parents. Her father was a carpenter and her mother was a teacher. Her parents separated when she was two years old, and she with her mother and brother moved to her grandparents' farm.

Her mother, Leona, homeschooled her until she was eleven, then she attended a private school; the Montgomery Industrial School for Girls. Her training there helped to shape her views which would guide her later in life.

During this time in America blacks did not enjoy the rights they have today. Rosa remembered living in fear when she was a child as a result of the insults and prejudices against people of her race.

She attended college, but had to drop out to care for her grandmother who became ill. Later she cared for her mother. She married Raymond Parks, who was a barber. They were active in the National Association for the Advancement of Colored People, the NAACP (pronounced "N double A C P").

Rosa worked as a seamstress.* It was very tiring sitting at a sewing machine and sewing all day. To get to work she rode the bus.

Black people could not sit just anywhere they wanted in the bus. They had to sit in the back of the bus. If white people were already sitting in the front of the bus, the black person had to pay the fare, get off the bus, and reenter at the back door. Sometimes the bus driver just drove off and left them before they could get back on at the back door. If the bus filled up with people, the driver would ask a black person to move so he could reposition the movable sign which divided the black and white sections.

On December 1, 1955 after a hard day at work, Rosa was riding the bus home when the driver asked her and three black men to move to make more room in the white section. The three men moved, but Rosa refused. A police officer came, arrested her and took her to jail. She was bailed out that evening.

She didn't plan the incident, but when it happened, she decided to stand up for her rights. She was tired of being humiliated* and treated unfairly. She was not the first black person to refuse to move on a bus, but when the event happened to her, civil rights* leaders knew they had found someone to champion their cause. Rosa was a person who was above reproach, and people could not find fault with her character.

A group was formed and 35,000 handbills were distributed calling for a boycott* of the buses. This meant the blacks would refuse to ride the buses unless they were desegregated and they could sit anywhere in the bus. And refuse they did! For more than a year, 381 days, they boycotted the buses. They carpooled, rode in cabs, and walked to work.

There was a lot of violence and bombings. Martin Luther King rose as a leader during this time and his house was bombed. Black churches were destroyed.

On November 13, 1956 the United States Supreme Court ruled that segregation* was unlawful, and the city of Montgomery, Alabama had no right to impose it on people riding their buses. The next month the signs on the bus seats designating white and colored sections were removed. The boycott was over.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีสวนโรเปลี่ยนแปลงประวัติบนรถประจำทาง Aเมื่อเกิดสวนโร เธอมีชื่อว่าหลุยส์โร โดยพ่อแม่ พ่อของเขาเป็นช่างไม้ และแม่ของเธอเป็นครู พ่อแม่ของเธอแยกออกเมื่อเธอสองปี และเธอ มีแม่และพี่ชายของเธอย้ายไปฟาร์มของปู่ย่าตายายของเธอแม่ของเธอ เลโอนา homeschooled เธอเธอได้ 43 แล้วเธอเข้าร่วมโรงเรียนเอกชน โรงเรียนอุตสาหกรรมมอนท์โกสำหรับหญิง เธอฝึกมีช่วยให้รูปร่างเธอดูซึ่งจะแนะนำเธอในชีวิตในช่วงเวลานี้ในอเมริกา ดำไม่ได้เพียงสิทธิที่พวกเขามีวันนี้ โรจำอยู่ในความกลัวเมื่อเธอถูกเด็กจากการดูหมิ่นและอคติกับคนของเธอแข่งขันเธอเข้าร่วมวิทยาลัย ได้มีการปล่อยออกไปดูแลยายที่ป่วยเป็น ภายหลังเธอดูแลสำหรับแม่ของเธอ เธอแต่งงานเรย์มอนด์สวน ที่ถูกร้าน พวกเขาถูกใช้งานในสมาคมแห่งชาติสำหรับความก้าวหน้าของสีคน NAACP (ออกเสียง "N คู่ P C") ซ่าทำงานเป็น seamstress.* ที่มันเหนื่อยมากนั่งที่เครื่องจักรเย็บผ้า และเย็บทั้งหมดวันนั้น เพื่อไปทำงานเธอขี่รถ คนสามารถนั่งเพียงที่ใดที่พวกเขาต้องการในรถ พวกเขานั่งด้านหลังของรถ ถ้าคนที่ขาวอยู่แล้วนั่งอยู่หน้ารถ คนดำได้จ่ายค่าโดยสาร ออกรถ และใส่ที่หลังประตู บางครั้งขับรถเพียงขับรถออก และทิ้งพวกเขาก่อนที่พวกเขาสามารถกลับมาที่ประตูหลัง ถ้ารถเต็มคน โปรแกรมควบคุมจะขอย้ายเพื่อให้เขาสามารถเปลี่ยนตำแหน่งเครื่องหมายสามารถที่แบ่งส่วนขาวดำคนดำบน 1 ธันวาคม 1955 หลังจากวันที่ทำงาน โรก็ขี่รถบ้านเมื่อไดรเวอร์ขอเธอและผู้ชายสามสีดำไปทำเพิ่มเติมในส่วนสีขาว ย้ายคนสาม แต่โรปฏิเสธ ตำรวจ มาจับเธอ และพาเธอเข้าคุก เธอได้อย่างไร้ร่องรอยเย็นนั้น เธอไม่ได้วางแผนเหตุการณ์ แต่เมื่อมันเกิดขึ้น เธอตัดสินใจที่จะยืนสิทธิ์ของเธอ เธอถูกชิงเบื่อ * และถือว่า unfairly เธอไม่ใช่คนดำแรกปฏิเสธการย้ายบนรถประจำทาง แต่เมื่อเหตุการณ์เกิดขึ้นกับเธอ สิทธิพลเมือง * ผู้นำรู้ว่า พวกเขาได้พบคนสาเหตุของแชมเปี้ยน โรซาเป็นผู้ที่กล่าวประณาม และคนไม่พบข้อบกพร่องของเธอด้วยกลุ่มก่อตั้งขึ้น และมีกระจาย handbills 35000 โทรสำหรับการคว่ำบาตร * ของรถ นี้หมายถึง ดำจะปฏิเสธที่จะขี่รถยกเว้นว่าพวกเขาได้ desegregated และพวกเขาสามารถนั่งที่ใดก็ได้ในรถ และปฏิเสธพวกเขา กว่าหนึ่งปี 381 วัน พวกเขา boycotted รถ พวกเขา carpooled ขี่ในนี่ และเดินไปทำงาน มีความรุนแรงและการทิ้งระเบิด มาร์ตินลูเธอร์คิงกุหลาบเป็นผู้นำในช่วงเวลานี้ของเขาถูกคน โบสถ์สีดำถูกทำลายบน 13 พฤศจิกายน 1956 ศาลฎีกาสหรัฐอเมริกาปกครองที่ แบ่งแยก * ไม่ผิดกฎหมาย และเมืองมอนท์โก อลาบามามีสิทธิไม่กำหนดกับคนที่ขี่รถของพวกเขา เดือนถัดไปถูกเอาป้ายบนนั่งรถบัสก่อนส่วนสีขาว และสี คว่ำบาตรที่ผ่านได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิธีการที่สวนสาธารณะ rosa
เปลี่ยนประวัติศาสตร์บนรถบัสเมื่อRosa Parks เกิดเธอถูกเสนอชื่อหลุยส์โรซ่าโดยพ่อแม่ของเธอ พ่อของเธอเป็นช่างไม้และแม่ของเธอเป็นครู พ่อแม่ของเธอแยกออกจากกันเมื่อเธออายุแค่สองปีและเธอกับแม่และพี่ชายของเธอย้ายไปอยู่ที่ฟาร์มปู่ย่าตายายของเธอ. แม่ของเธอลีโอนา homeschooled เธอจนเธอเป็นสิบเอ็ดแล้วเธอได้เข้าเรียนโรงเรียนเอกชน เมอรีอุตสาหกรรมโรงเรียนสำหรับเด็กผู้หญิง มีการฝึกอบรมของเธอช่วยให้รูปร่างมุมมองของเธอซึ่งจะนำเธอต่อไปในชีวิต. ในช่วงเวลานี้ในคนผิวดำในอเมริกาไม่ได้รับสิทธิที่พวกเขามีวันนี้ Rosa จำที่อาศัยอยู่ในความหวาดกลัวเมื่อเธอยังเป็นเด็กเป็นผลมาจากการด่าและอคติกับคนของการแข่งขันของเธอ. เธอเข้าเรียนที่วิทยาลัย แต่ต้องเลื่อนออกไปดูแลคุณยายของเธอกลายเป็นผู้ป่วย ต่อมาเธอได้รับการดูแลแม่ของเธอ เธอแต่งงานกับเรย์มอนด์สวนสาธารณะซึ่งเป็นช่างตัดผม พวกเขากำลังทำงานอยู่ในสมาคมแห่งชาติเพื่อความก้าวหน้าของผู้คนหลากที่ NAACP (ออกเสียง "ไม่มีคู่เอซีพี"). Rosa ทำงานเป็นช่างเย็บ. * มันเป็นเหนื่อยมากนั่งอยู่ที่จักรเย็บผ้าและเย็บผ้าทุกวัน ที่จะได้รับในการทำงานที่เธอขี่รถบัส. คนดำไม่สามารถนั่งเพียงใดที่พวกเขาต้องการในรถบัส พวกเขาจะต้องนั่งอยู่ในด้านหลังของรถบัส ถ้าคนขาวอยู่แล้วนั่งอยู่ในด้านหน้าของรถบัสที่คนผิวดำจะต้องจ่ายเงินค่าโดยสารที่ได้รับออกจากรถและกลับเข้าที่ประตูหลัง บางครั้งคนขับรถเพียงแค่ขับรถออกไปและทิ้งพวกเขาก่อนที่พวกเขาจะได้รับกลับมาที่ประตูหลัง ถ้ารถบัสที่เต็มไปด้วยคนขับจะขอให้คนผิวดำที่จะย้ายเพื่อให้เขาสามารถปรับตำแหน่งของเครื่องหมายที่สามารถเคลื่อนย้ายซึ่งแบ่งส่วนสีดำและสีขาว. เมื่อวันที่ 1 ธันวาคม 1955 หลังจากวันที่ยากในการทำงาน, Rosa ขี่บ้านรถบัส เมื่อคนขับถามเธอสามคนดำที่จะย้ายไปให้ห้องพักเพิ่มเติมในส่วนสีขาว ทั้งสามคนย้าย แต่ Rosa ปฏิเสธ เจ้าหน้าที่ตำรวจมาจับเธอและพาเธอไปติดคุก เธอได้รับการประกันตัวออกมาในเย็นวันนั้น. เธอไม่ได้วางแผนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เมื่อมันเกิดขึ้นเธอตัดสินใจที่จะยืนขึ้นเพื่อสิทธิของเธอ เธอเป็นคนที่เหนื่อยกับการถูกทำให้อับอาย * และรับความเป็นธรรม เธอไม่ได้เป็นคนผิวดำคนแรกที่จะปฏิเสธที่จะย้ายไปอยู่บนรถบัส แต่เมื่อเหตุการณ์เกิดขึ้นกับเธอสิทธิมนุษยชนผู้นำ * รู้ว่าพวกเขาได้พบคนที่จะเป็นแชมป์สาเหตุของพวกเขา โรซาเป็นบุคคลที่อยู่เหนือการประณามและคนที่ไม่สามารถหาข้อผิดพลาดกับตัวละครของเธอ. กลุ่มที่ถูกสร้างขึ้นและ 35,000 ใบปลิวกระจายเรียกร้องให้มีการคว่ำบาตร * ของรถโดยสาร นั่นหมายความว่าคนผิวดำจะปฏิเสธที่จะนั่งรถเมล์จนกว่าพวกเขาจะได้รับอนุญาตและพวกเขาจะนั่งอยู่ที่ใดก็ได้ในรถบัส และปฏิเสธที่พวกเขาทำ! เป็นเวลากว่าหนึ่งปี 381 วันพวกเขา boycotted รถเมล์ พวกเขา carpooled ขี่ม้าในรถแท็กซี่และเดินไปที่ทำงาน. มีจำนวนมากของความรุนแรงและเป็นระเบิด มาร์ตินลูเธอร์คิงเพิ่มขึ้นเป็นผู้นำในช่วงเวลานี้และที่บ้านของเขาถูกวางระเบิด คริสตจักรสีดำถูกทำลาย. ที่ 13 พฤศจิกายน 1956 ศาลสูงสหรัฐตัดสินว่าการแยกจากกัน * ไม่ชอบด้วยกฎหมายและเมืองกอเมอรีแอละแบมามีสิทธิที่จะกำหนดไว้ในคนที่ขี่รถของพวกเขา เดือนหน้าสัญญาณบนที่นั่งรถบัสกำหนดส่วนสีขาวและสีที่ถูกถอดออก การคว่ำบาตรถูกกว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แล้วโรซ่า ปาร์ค เปลี่ยนประวัติศาสตร์บนรถบัส
เมื่อโรซ่า ปาร์คเกิด เธอชื่อโรซ่าหลุยส์จากพ่อแม่ของเธอ พ่อเป็นช่างไม้ และแม่ของเธอเป็นครู พ่อแม่ของเธอแยกเมื่อเธออายุ 2 ขวบ เธอกับแม่และน้องย้ายไปฟาร์มปู่ย่าตายายของเธอ

แม่ของเธอ , Leona ที่บ้าน , ของเธอจนเธออายุ 11 เธอเข้าร่วมเป็นโรงเรียน เอกชนมอนท์โกเมอรี่อุตสาหกรรมโรงเรียนสำหรับเด็กผู้หญิง การฝึกก็ช่วยให้รูปร่างของเธอมุมมองซึ่งจะช่วยเธอในภายหลังในชีวิต

ช่วงนี้อเมริกาผิวดำไม่ได้รับสิทธิที่พวกเขามีวันนี้ โรซ่า จำได้อยู่ในความกลัวเมื่อเธอเป็นเด็กเป็นผลจากการด่าและอคติกับคนเชื้อชาติของเธอ

เธอเข้าร่วมวิทยาลัยแต่ต้องออกไปดูแลคุณยายที่ป่วย ต่อมาเธอดูแลแม่ของเธอ เธอแต่งงานกับเรย์มอนด์สวนสาธารณะซึ่งเป็นช่างตัดผม พวกเขามีการใช้งานในสมาคมแห่งชาติเพื่อความก้าวหน้าของคนผิวสี , NAACP ( ออกเสียง " n : C P " )

โรซาเป็นช่างเย็บผ้า * มันเหนื่อยมากนั่งจักรเย็บผ้าและเย็บทั้งวัน เพื่อไปทำงานที่เขาขี่รถ

คนผิวดำไม่สามารถนั่งแค่ที่ใดก็ได้ที่พวกเขาต้องการในรถบัส พวกเขาจะนั่งอยู่ในด้านหลังของรถบัส ถ้าเป็นคนผิวขาวอยู่แล้วนั่งในด้านหน้าของรถบัส คนผิวดำต้องจ่ายค่าโดยสารให้ลงจากรถ และใส่ที่ประตูด้านหลัง บางครั้ง คนขับรถก็ขับรถออกไปทิ้งให้พวกเขาก่อนที่พวกเขาจะกลับไปที่ประตูด้านหลัง ถ้ารถเต็มไป ด้วยคนคนขับจะขอให้คนที่ดำย้ายเพื่อให้เขาสามารถจับเคลื่อนย้ายสัญญาณ ซึ่งแบ่งเป็นส่วนสีดำและสีขาว

ในวันที่ 1 ธันวาคมพ.ศ. 2498 หลังจากวันที่ยากในการทำงาน , โรซ่า ได้ขี่รถกลับบ้านเมื่อคนขับถามเธอและผู้ชาย 3 สีดำที่จะย้ายเพื่อให้มีพื้นที่มากขึ้นในส่วนสีขาว ทั้งสามคนย้าย แต่โรซ่าปฏิเสธ ตำรวจมา จับเธอและพาเธอไปอยู่ในคุกเธอประกันตัวออกตอนเย็น ๆ

เธอยังวางแผนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้ แต่เมื่อมันเกิดขึ้น เธอตัดสินใจที่จะยืนขึ้นเพื่อสิทธิของเธอ เธอเหนื่อยกับการขายหน้า * และปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม เธอไม่ใช่คนแรกสีดำคนปฏิเสธที่จะย้ายบนรถเมล์ แต่เมื่อเหตุการณ์เกิดขึ้นกับเธอ ผู้นำสิทธิมนุษยชน * รู้ว่าพวกเขาได้พบใครสักคนที่จะเป็นแชมป์ เพราะพวกเขาโรซ่าเป็นคนที่อยู่เหนือเหตุ และคนไม่พบความผิดกับตัวละครของเธอ

กลุ่มถูกจัดตั้งขึ้นและกระจายอยู่ที่ 35 , 000 handbills หนึ่งเรียกร้องให้มีการคว่ำบาตร * ของรถโดยสาร นี้หมายถึงคนผิวดำจะปฏิเสธที่จะนั่งรถบัสเว้นแต่พวกเขา desegregated และพวกเขาจะนั่งที่ใดก็ได้ในรถบัส และปฏิเสธพวกเขา กว่าปี , 381 วัน พวกเขา boycotted รถโดยสารพวกเขา carpooled ขี่ในรถด้วย และดำเนินงาน

มีระเบิดความรุนแรงและ มาร์ติน ลูเธอร์ คิง โรสเป็นผู้นําในเวลานี้ และที่บ้านของเขาถูกระเบิด โบสถ์ดำถูกทำลาย .

วันที่ 13 พฤศจิกายน 2499 สหรัฐอเมริกาศาลฎีกาวินิจฉัยว่าแยก * นั้นไม่ชอบด้วยกฎหมาย และเมือง Montgomery , Alabama ไม่มีสิทธิ์ที่จะกำหนดให้คนขี่รถของพวกเขาเดือนถัดไปป้ายบนรถเมล์ที่นั่งกำหนดสีขาว ส่วนสีออก การคว่ำบาตรมากกว่า