Purpose: In this study, the authors

Purpose: In this study, the authors’ aims were to (a) determine
the longitudinal relationships between baseline hearing
status and 4-year follow-up depression and loneliness in an
older population and (b) investigate possible differences across
subgroups in these relationships.
Method: The authors used data from 2 waves of the
Longitudinal Aging Study Amsterdam (4-year follow-up,
baseline ages 63–93 years). Sample sizes were 996 (self-report
analyses) and 830 (speech-in-noise test analyses). The authors
used multiple linear regression analyses to assess the
associations between baseline hearing status and 4-year
follow-up of depression, social loneliness, and emotional
loneliness. Hearing was measured by self-report and by a
speech-in-noise test. Age, gender, hearing aid use, baseline
depression or loneliness, and relevant confounders and effect
modifiers were incorporated.
Results: Both hearing measures showed significant
associations with loneliness ( p < .05), but these effects
were confined to specific subgroups of older persons. For
instance, adverse effects were confined to nonusers of
hearing aids (self-report, social loneliness model) and men
(self-report and speech-in-noise test, emotional-loneliness
model). No significant effects appeared for depression.
Conclusion: Significant adverse effects of poor hearing on
loneliness were found for specific subgroups of older persons.
In future research, investigators should further examine the
subgroup effects observed. Eventually, this may contribute
to the development of tailored prevention programs.
Key Words: hearing loss, longitudinal, speech-in-noise,
psychosocial health, older persons

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วัตถุประสงค์: ในการศึกษานี้ จุดมุ่งหมายของผู้เขียนได้ (a) กำหนดความสัมพันธ์ระยะยาวระหว่างฟังพื้นฐานสถานะ และ 4 ปีในการติดตามภาวะซึมเศร้า และความเหงาในตัวประชากรสูงอายุและ (b) ตรวจสอบความแตกต่างได้ระหว่างกลุ่มย่อยในความสัมพันธ์เหล่านี้วิธีการ: ผู้เขียนใช้ข้อมูลจากคลื่น 2 ของการอัมสเตอร์ดัมการศึกษาที่กำหนดอายุระยะยาว (4 ปีติดตามพื้นฐานอายุ 63-93 ปี) กลุ่มตัวอย่างขนาดมี 996 (ตนเองรายงานวิเคราะห์) และ 830 (วิเคราะห์ทดสอบเสียงในเสียง) ผู้เขียนใช้การวิเคราะห์ถดถอยเชิงเส้นต่าง ๆ เพื่อประเมินการความสัมพันธ์ระหว่างสถานะพื้นฐานฟังและ 4 ปีติดตามผลของภาวะซึมเศร้า ความเหงาทางสังคม และทางอารมณ์ความเหงา ฟังถูกวัด โดยรายงานตนเอง และโดยการการทดสอบเสียงในเสียง อายุ เพศ การใช้เครื่องช่วยฟัง พื้นฐานภาวะซึมเศร้า หรือความ เหงา และ confounders ที่เกี่ยวข้อง และมีผลคำวิเศษณ์ถูกรวมผลลัพธ์: ทั้งวัดการได้ยินพบอย่างมีนัยสำคัญความสัมพันธ์กับความเหงา (p < .05), แต่ลักษณะพิเศษเหล่านี้ถูกขังในกลุ่มย่อยเฉพาะคนเก่า สำหรับอินสแตนซ์ กระทบถูกจำกัดไป nonusers ของเครื่องช่วยฟัง (รุ่นความเหงารายงานด้วยตนเอง ทางสังคม) และคน(รายงานตนเอง และพูดในเสียงทดสอบ อารมณ์ความเหงาแบบจำลอง) ไม่มีผลสำคัญที่เกิดขึ้นในภาวะซึมเศร้าสรุป: ผลข้างเคียงสำคัญตึงจนในพบความเหงาสำหรับกลุ่มย่อยเฉพาะคนเก่าในอนาคตงานวิจัย นักสืบควรเพิ่มเติมตรวจสอบการสังเกตลักษณะพิเศษของกลุ่มย่อย ในที่สุด นี้อาจนำการพัฒนาโปรแกรมป้องกันแบตเตอรี่คำสำคัญ: ฟังเสียง ระยะยาว เสียงใน เสียงpsychosocial สุขภาพ ผู้สูงอายุ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัตถุประสงค์: ในการศึกษานี้มีจุดมุ่งหมายผู้เขียน 'จะ (ก) การกำหนด
ความสัมพันธ์ระยะยาวระหว่างการได้ยินพื้นฐาน
สถานะและภาวะซึมเศร้าตามมา 4 ปีและความเหงาใน
ประชากรที่มีอายุมากกว่าและ (ข) ตรวจสอบความแตกต่างที่เป็นไปได้ใน
กลุ่มย่อยในความสัมพันธ์เหล่านี้
วิธีการ: ผู้เขียนใช้ข้อมูลจาก 2 คลื่นของ
อายุการศึกษาระยะยาวอัมสเตอร์ดัม (4 ปีติดตาม
ทุกเพศทุกวัยพื้นฐาน 63-93 ปี) ขนาดตัวอย่างเป็น 996 (ตัวเองรายงาน
วิเคราะห์) และ 830 (คำพูดในเสียงการทดสอบวิเคราะห์) ผู้เขียน
ใช้การถดถอยเชิงเส้นหลายวิเคราะห์เพื่อประเมิน
ความสัมพันธ์ระหว่างสถานะพื้นฐานการได้ยินและ 4 ปี
ติดตามผลของภาวะซึมเศร้าความเหงาสังคมและอารมณ์
ความเหงา ได้ยินโดยวัดจากรายงานด้วยตนเองและโดยการ
ทดสอบการพูดในเสียง อายุเพศใช้เครื่องช่วยฟังพื้นฐาน
ภาวะซึมเศร้าหรือเหงาและปัจจัยที่เกี่ยวข้องและผลกระทบ
การปรับเปลี่ยนเป็น บริษัท
ผล: มาตรการการได้ยินพบว่าทั้งสองอย่างมีนัยสำคัญ
เกี่ยวข้องกับความเหงา (p <0.05) แต่ผลกระทบเหล่านี้
ถูกคุมขังในกลุ่มย่อยที่เฉพาะเจาะจงของผู้สูงอายุ . สำหรับ
ตัวอย่างเช่นผลกระทบถูกคุมขังใน nonusers ของ
เครื่องช่วยฟัง (รายงานด้วยตนเองแบบเหงาสังคม) และคน
(รายงานด้วยตนเองและการทดสอบการพูดในเสียงอารมณ์ความเหงา
แบบ) ไม่มีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญสำหรับภาวะซึมเศร้าปรากฏ
สรุป: ผลกระทบที่สําคัญของการได้ยินที่ไม่ดีเกี่ยวกับ
ความเหงาได้พบกลุ่มย่อยที่เฉพาะเจาะจงของผู้สูงอายุ
ในการวิจัยในอนาคตนักวิจัยต่อไปควรตรวจสอบ
ผลกระทบที่สังเกตกลุ่มย่อย ในที่สุดนี้อาจนำ
ไปสู่การพัฒนาปรับแต่งโปรแกรมการป้องกัน
คำสำคัญ: สูญเสียการได้ยิน, ยาว, การพูดในเสียง
สุขภาพจิตผู้สูงอายุ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัตถุประสงค์ในการศึกษานี้ ผู้เขียน ' ขึ้น โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อ ( 1 ) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างระยะยาว

สภาพการได้ยินและภาวะซึมเศร้าและการติดตามผล 4 ความเหงาในประชากรสูงอายุ และ ( b )

ตรวจสอบเป็นไปได้ความแตกต่างในกลุ่มย่อยในความสัมพันธ์เหล่านี้ ผู้เขียนใช้วิธี :

ข้อมูลจาก 2 คลื่นตามยาว อายุ การศึกษา อัมสเตอร์ดัม ( 4
ติดตามพื้นฐาน วัย 63 ปี ( 93 ) ขนาดจำนวน 996 ( 5
6 ) และ 830 ( การพูดในการวิเคราะห์ทดสอบเสียง ) ผู้เขียนใช้ในการวิเคราะห์การถดถอยเชิงเส้นพหุ
3
สมาคมระหว่างภาวะการได้ยิน 0 และ 4
ติดตามความหดหู่ ความเหงา และความโดดเดี่ยวทางสังคม อารมณ์

ได้ยินวัดด้วยตนเองและโดย
การพูดในการทดสอบเสียง อายุ เพศการใช้เครื่องช่วยฟังพื้นฐาน
depression หรือความเหงา และการทำผิดกฎหมายที่เกี่ยวข้องและปรับเปลี่ยนได้รวมผล
.
ผลลัพธ์ : ทั้งสองได้ยินมาตรการพบสมาคมอย่างมีนัยสำคัญ
กับความเหงา ( P < . 05 ) แต่ผลกระทบเหล่านี้
ถูกคับเฉพาะกลุ่มย่อยของคนรุ่นเก่า สำหรับ
ตัวอย่าง ผลกระทบอยู่คับ nonusers ของเครื่องช่วยฟัง ( 5
,สังคมความเหงาแบบ ) และผู้ชาย
( 5 และการพูดในการทดสอบแบบอารมณ์ความเหงา
เสียง ) ไม่พบผลกระทบที่ปรากฏสำหรับภาวะซึมเศร้า .
สรุป : ผลกระทบที่สำคัญของการได้ยินไม่ดีบน
ความเหงา พบบางกลุ่มย่อยของผู้สูงอายุ
ในการวิจัยในอนาคต สืบสวนต่อไปควรจะศึกษา
กลุ่มย่อยผล ) ในที่สุด นี้อาจมีส่วนร่วม
เพื่อการพัฒนาปรับการป้องกันโปรแกรม .
คำสำคัญ : การสูญเสียการได้ยิน ร่องคำ เสียง
- สุขภาพ , ผู้สูงอายุ