Storytelling “Survival in the Jungl

Storytelling “Survival in the Jungle”

                 On Christmas Eve 1971,German teenager Juliane Koepcke was sitting next to her mother on a plane. Juliane had just graduated from high school in Lima,Peru,and was on her way to Pucallpa in the Amazon region of Peru,where she and her mother would meet up with her father,biologist Hans Koepcke. But the plane never made it. It was struck by lightning,  and when the 17-year-old girl looked out the window,she saw the right wing on tire. The last thing Juliane remembered was feeling herself whirling in her seat in midair and then landing in soft vegetation. She ended up on the ground two miles from the crash.

              Juliane lost consciousness,and she came  to several hours latter,still  strapped in her seat. Miraculously,she had survived,but she had fractured her collarbone,gashed her right are,and lost vision in one eye.And her ordeal was just beginning. She set out to find the plane and her mother,but all she found were some empty seats.And then suddenly she saw the bodies of  three young women still in their seats. Of the 92 people on board the plane, Juliane  was the lone survivor. Juliane then wandered away from the crash,wearing torn clothes and only one sandal to try to find help.

             Juliane had been raised by her parents on an ecological site in the jungle,and s he had had survival training.Although in shock,she remembered her father’s advice about surviving in the jungle:she had to locate flowing water and follow it downstream until the water turned onto a navigable river. Once on the river,she might come across natives or others who could help her. As she waded through jungle water,she fought off swarms of insects and leeches,not even caring when crocodiles dived in her path. She  used a walking stick to make her way,prodding shapes in the water to protect  herself from lethal sting rays.

             Despite her broken collarbone and other injuries,Juliane hacked her way through the rainforest.She frequently heard planes overhead,but she had no way to signal them. She drank water,but she was too stunned to eat anything at all. On the tenth day,she stumbled onto a canoe and hut,where she was found hours later by some Peruvian lumbermen.They tried  to treat her injuries.One of them used salt and kerosene to clean out the insects that were burued in her skin. Juliane remembers counting thirty-five worms that came out of her arms alone.The following day she was taken on a seven-hour journey by canoe down the river to the town of Tournavista,where a local pilot flew her to her father,

in Pucallpa.

               Julian recovered and went back to Germany,where she became a zoologist. In 1998 she came back to Peru as consultant to Werner Herzog’s documentary about her ordeal,which was called Wings of Hope.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Storytelling "อยู่รอดในป่า"

ในวันคริสมาสต์ปี 1971 วัยรุ่นเยอรมัน Juliane Koepcke นั่งอยู่ติดกับแม่ของเธอบนเครื่องบิน Juliane มีเพียงจบศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา เปรู และถูกเธอไป Pucallpa ในภูมิภาค Amazon ของเปรู ที่เธอและแม่ของเธอจะนัดพบกับพ่อของเธอ นักชีววิทยาฮันส์ Koepcke แต่เครื่องบินไม่เคยทำ หลงฟ้าผ่า และเมื่ออายุ 17 ปีสาวมองออกหน้าต่าง เธอเห็นปีกขวาบนยาง สิ่งสุดท้ายที่ Juliane จำได้รู้สึกตัวเอง whirling นั่งกลางเวหา และเชื่อมโยงไปถึงพืชพรรณไม้อ่อนแล้ว เธอสิ้นสุดขึ้นบนพื้นดินสองไมล์จากชน

Juliane สูญเสียสติ และเธอมาหลายชั่วโมงหลัง strapped ยัง นั่ง อัศจรรย์ เธอมีชีวิตรอด แต่เธอมี fractured collarbone เธอ gashed ของเธออยู่ด้านขวา และสูญเสียการมองเห็นในตาและการทรมานเธอถูกเริ่มต้นเพียง เธอจะออกค้นหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่ทั้งหมดที่เธอพบได้บางที่นั่งว่างแล้ว ทันใดนั้นเธอเห็นร่างของหญิงสาวสามยังอยู่ในที่นั่งของพวกเขา คนบนเครื่องบินที่ 92, Juliane มีผู้รอดชีวิตคนเดียว Juliane แล้วได้เดินไปมาจากความผิดพลาด ใส่ฉีกเสื้อผ้าและรองเท้าแตะเดียวเพื่อพยายามค้นหาวิธีใช้

Juliane ได้ถูกยก โดยพ่อแม่บนไซต์ที่มีระบบนิเวศในป่า และ s ที่เขาเคยมีการฝึกอบรมอยู่รอดแม้ว่าในช็อต เธอจดจำคำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับการรอดในป่า:เธอมี การค้นหาน้ำไหลตามน้ำจนกระทั่งน้ำเปิดไปยังแม่น้ำ navigable เมื่อแม่น้ำ เธออาจเจอชาวพื้นเมืองหรืออื่น ๆ ที่สามารถช่วยเธอ ขณะที่เธอเดินฝ่าน้ำป่า เธอสู้ปิด swarms leeches และแมลงไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้ดำในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้ในการทำให้ทางของเธอprodding รูปร่างในน้ำเพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยยุทธภัณฑ์

แม้เธอ collarbone หักและบาดเจ็บอื่น ๆ Juliane hacked ทางของเธอผ่านป่าเธอมักจะได้ยินเครื่องบินค่าใช้จ่าย แต่เธอมีวิธีการส่งสัญญาณให้ เธอดื่มน้ำ แต่เธอตกตะลึงไปกินอะไรที่มากเกินไป ในวันสิบ เธอ stumbled เรือแคนูและฮัทที่เธอพบชั่วโมงในภายหลัง โดยบางคนตัดไม้ชาวเปรูพวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอหนึ่งในพวกเขาใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเหมือนแมลงที่ถูก burued ในผิวของเธอ Juliane จดจำนับหนอนสามสิบห้าที่ออกมาจากแขนของเธอคนเดียววันต่อไปที่เธอถูกนำเดินทางเจ็ดชั่วโมง โดยเรือแจวลงแม่น้ำไปยังเมือง Tournavistaซึ่งนักบินเครื่องบินของเธอกับพ่อ,

ใน Pucallpa

Julian กู้ และกลับไปเยอรมนี ที่เธอกลายเป็นที่ธรณีวิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาประเทศเปรูเป็นที่ปรึกษา Werner Herzog สารคดีเกี่ยวกับการทรมานเธอ ซึ่งถูกเรียกว่าปีกแห่งความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นิทาน "การอยู่รอดในป่า"                  ในวันคริสต์มาสอีฟปี 1971 วัยรุ่นเยอรมัน Juliane Koepcke กำลังนั่งอยู่ถัดจากแม่ของเธอบนเครื่องบิน Juliane ได้จบการศึกษาเพียงแค่จากโรงเรียนมัธยมในลิมา, เปรูและเป็นทางไป Pucallpa ในภูมิภาคอเมซอนของเปรูที่เธอและแม่ของเธอจะได้พบกับพ่อของฮันส์นักชีววิทยา Koepcke เธอ แต่เครื่องบินไม่ทำให้มัน มันถูกฟ้าผ่าและเมื่อสาว 17 ปีมองออกไปนอกหน้าต่างเธอเห็นปีกขวาในยาง สิ่งสุดท้ายที่จำได้ Juliane รู้สึกตัวเองหมุนในที่นั่งของเธออยู่ในอากาศแล้วตกลงไปในพืชที่อ่อนนุ่ม เธอจบลงด้วยการอยู่บนพื้นดินสองไมล์จากความผิดพลาด              Juliane หมดสติและเธอมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงหลังยังคงติดอยู่ในที่นั่งของเธอ น่าอัศจรรย์ที่เธอรอดชีวิตมาได้ แต่เธอก็หักกระดูกไหปลาร้าของเธอแผลขวาของเธอมีและการสูญเสียการมองเห็นใน eye.And ความเจ็บปวดของเธอถูกเพียงการเริ่มต้น เธอตั้งออกไปหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่ทุกอย่างที่เธอพบว่ามีบางส่วนที่ว่างเปล่า seats.And แล้วก็เธอเห็นร่างของหญิงสาวสามยังคงอยู่ในที่นั่งของพวกเขา 92 คนบนเรือเครื่องบิน Juliane เป็นคนเดียวที่รอดชีวิต Juliane แล้วเดินออกไปจากการแข่งขันสวมเสื้อผ้าฉีกขาดและเพียงหนึ่งรองเท้าเพื่อพยายามหาช่วย             Juliane ได้รับการเลี้ยงดูจากพ่อแม่ของเธอบนเว็บไซต์ของระบบนิเวศในป่าและ s เขามี training.Although อยู่รอดในช็อตที่เธอจำได้ คำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับการมีชีวิตอยู่ในป่านี้เธอมีที่จะหาน้ำไหลและปฏิบัติตามนั้นต่อเนื่องจนน้ำหันเข้าสู่แม่น้ำนำร่อง เมื่ออยู่บนแม่น้ำที่เธออาจจะเจอชาวบ้านหรือคนอื่น ๆ ที่จะช่วยให้เธอ ขณะที่เธอเดินลุยน้ำผ่านน้ำป่าที่เธอต่อสู้กับฝูงแมลงและปลิงไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้พุ่งในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้เท้าเพื่อหลีกทางให้เธอ prodding รูปร่างในน้ำเพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยตาย             แม้จะมีกระดูกไหปลาร้าหักของเธอและได้รับบาดเจ็บอื่น ๆ Juliane hacked ทางของเธอผ่าน rainforest.She เครื่องบินได้ยินบ่อยค่าใช้จ่าย แต่เธอก็ไม่มีทาง เพื่อส่งสัญญาณให้พวกเขา เธอดื่มน้ำ แต่เธอก็ตะลึงเกินไปที่จะกินอะไรเลย ในวันที่สิบที่เธอสะดุดลงบนเรือแคนูและกระท่อมซึ่งเธอก็พบว่าชั่วโมงต่อมาโดยบางเปรู lumbermen.They พยายามที่จะรักษา injuries.One ของเธอพวกเขาใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเพื่อทำความสะอาดออกแมลงที่ถูก burued ในผิวของเธอ Juliane จำได้ว่านับสามสิบห้าเวิร์มที่ออกมาจากอ้อมแขนของเธอมา alone.The ต่อไปนี้วันที่เธอได้รับการดำเนินการในการเดินทางเจ็ดชั่วโมงโดยเรือแคนูลงแม่น้ำไปยังเมือง Tournavista ที่นักบินบินท้องถิ่นของเธอกับพ่อของเธอใน Pucallpa .                จูเลียนกู้คืนและเดินกลับไปที่ประเทศเยอรมนีที่เธอกลายเป็นนักธรรมชาตินิยม ในปี 1998 เธอกลับมาเปรูเป็นที่ปรึกษาให้กับสารคดีเวอร์เนอร์ Herzog เกี่ยวกับความเจ็บปวดของเธอซึ่งถูกเรียกว่าปีกแห่งความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นิทาน " การอยู่รอดในป่า "

                ในวันคริสต์มาสอีฟปี 1971 , วัยรุ่น koepcke เยอรมันจูเลียนนั่งอยู่ข้างๆแม่ของเธอ บนเครื่องบิน จูเลียน เพิ่งจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา , เปรู และอยู่บนทางของเธอไปยัง Pucallpa ในภูมิภาค Amazon เปรู ที่เธอและแม่ของเธอต้องเจอกับพ่อของเธอ นักชีววิทยา ฮันส์ koepcke . แต่เครื่องไม่ทำมันมันถูกฟ้าผ่า รึเปล่า และเมื่อหญิงสาววัย 17 ปี มองออกไปที่หน้าต่าง เธอเห็นปีกขวาบนยาง สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือ เขารู้สึกปั่นป่วนในตัวจูเลียน ที่นั่งของเธออยู่กลางอากาศแล้วลงในพืชที่อ่อนนุ่ม เธอเลิกกับพื้นสองไมล์จากความผิดพลาด

             จูเลียนหมดสติ เธอมาอะไรหลายชั่วโมงหลังยังอยู่ไหมอยู่ในที่นั่งของเธอชายในฝัน เธอรอดมาได้ แต่เธอมีกระดูกไหปลาร้าหักของเธอ , gashed ขวาของเธอ และขาดวิสัยทัศน์ ในหนึ่งตา และทรมานเธอเพิ่งเริ่มต้น เธอหาเครื่องบิน และแม่ของเธอ แต่สิ่งที่เธอพบมีที่นั่งว่างเปล่า แล้วอยู่ๆ เธอก็เห็นร่างของหญิงสาวอยู่รึเปล่า 3 ที่นั่ง ของ 92 คน บนกระดานเครื่องบิน จูเลียนอะไรคือผู้รอดชีวิตที่โดดเดี่ยวจูเลียนก็เดินออกมาจากตรงนั้นได้ สวมเสื้อผ้าและรองเท้าขาดคนเดียว พยายามหาทางช่วย

            จูเลียนถูกเลี้ยงดูโดยพ่อแม่ของเธอบนเว็บไซต์ในระบบนิเวศป่าและเขามีการฝึกอบรมการอยู่รอด แม้ว่าช็อก เธอจำได้ว่าพ่อของเธอ คำแนะนำเกี่ยวกับที่รอดตายในป่า :เธอต้องค้นหาน้ำไหลและตามท้าย จนกระทั่งน้ำกลายเป็นบนแม่น้ำเดินเรือ . เมื่ออยู่บนแม่น้ำ เธออาจเจอคนหรืออื่น ๆที่สามารถช่วยเธอได้ เธอตะลุยผ่านป่าน้ำ เธอสู้กับฝูงแมลงและทากไม่ได้ดูแล เมื่อจระเข้ดำน้ำในเส้นทางของเธอ เธอรึเปล่าที่ใช้ไม้เท้าเพื่อให้เธอก็ตามกระตุ้นรูปร่างในน้ำ เพื่อปกป้องตัวเองจากรังสีอะไรต่อยตาย

            แม้เธอหักกระดูกไหปลาร้า และอื่น ๆได้รับบาดเจ็บ , จูเลียน แฮกทางของเธอผ่านป่าฝน เธอได้ยินบ่อยบินเหนือหัว แต่เธอไม่มีทางที่จะส่งสัญญาน เธอดื่มน้ำ แต่หล่อนก็อึ้งรับประทานเลย ใน สิบวัน เธอสะดุดลงพายเรือแคนูและฮัทที่เธอถูกพบในเวลาต่อมา โดยมีชาวเปรู lumbermen พวกเขาพยายามอะไรเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ หนึ่งของพวกเขาที่ใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเพื่อกำจัดแมลงที่เป็น burued ในผิวของเธอ จูเลียนจำได้นับห้าตัวหนอนออกมาจากแขนของเธอคนเดียว วันต่อมาเธอถูกถ่ายในเจ็ดชั่วโมง การเดินทางโดยเรือลงแม่น้ำไปเมือง tournavista ,ที่นำร่องบินของเธอกับพ่อของเธอ ใน Pucallpa



              จูเลียนหายและเดินกลับไปที่เยอรมัน ซึ่งเธอได้กลายมาเป็นนักสัตววิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาเปรูเป็นที่ปรึกษาของ Werner Herzog สารคดีเกี่ยวกับความเจ็บปวดของเธอซึ่งถูกเรียกปีกแห่งความหวัง