IT was a bright morning in the old

IT was a bright morning in the old city of Rome many hundred years ago. In a vine-covered summer-house in a beautiful garden, two boys were standing. They were looking at their mother and her friend, who were walking among the flowers and trees.
"Did you ever see so handsome a lady as our mother's friend?" asked the younger boy, holding his tall brother's hand. "She looks like a queen."
"Yet she is not so beautiful as our mother," said the elder boy. "She has a fine dress, it is true; but her face is not noble and kind. It is our mother who is like a queen."
"That is true," said the other. "There is no woman in Rome so much like a queen as our own dear mother."
Soon Cornelia, their mother, came down the walk to speak with them. She was simply dressed in a plain white robe. Her arms and feet were bare, as was the custom in those days; and no rings nor chains glittered about her hands and neck. For her only crown, long braids of soft brown hair were coiled about her head; and a tender smile lit up her noble face as she looked into her sons' proud eyes.
[86] "Boys," she said, "I have something to tell you."
They bowed before her, as Roman lads were taught to do, and said, "What is it, mother?"
"You are to dine with us to-day, here in the garden; and then our friend is going to show us that wonderful casket of jewels of which you have heard so much."
The brothers looked shyly at their mother's friend. Was it possible that she had still other rings besides those on her fingers? Could she have other gems besides those which sparkled in the chains about her neck?
When the simple outdoor meal was over, a servant brought the casket from the house. The lady opened it. Ah, how those jewels dazzled the eyes of the wondering boys! There were ropes of pearls, white as milk, and smooth as satin; heaps of shining rubies, red as the glowing coals; sapphires as blue as the sky that summer day; and diamonds that flashed and sparkled like the sunlight.
The brothers looked long at the gems.
"Ah!" whispered the younger; "if our mother could only have such beautiful things!"
At last, however, the casket was closed and carried carefully away.
"Is it true, Cornelia, that you have no jewels?" [87] asked her friend. "Is it true, as I have heard it whispered, that you are poor?"
"No, I am not poor," answered Cornelia, and as she spoke she drew her two boys to her side; "for here are my jewels. They are worth more than all your gems."
I am sure that the boys never forgot their mother's pride and love and care; and in after years, when they had become great men in Rome, they often thought of this scene in the garden. And the world still likes to hear the story of Cornelia's jewels.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นเช้าที่สดใสในเมืองเก่าของกรุงโรมหลายร้อยปีที่ผ่านมา ในเถาวัลย์ปกคลุมฤดูร้อนบ้านในสวนสวยเด็กชายสองคนกำลังยืนอยู่ พวกเขากำลังมองหาที่แม่และเพื่อนของเธอของพวกเขาที่กำลังเดินอยู่ในหมู่ดอกไม้และต้นไม้.
"คุณเคยเห็นหล่อมากผู้หญิงที่เป็นเพื่อนแม่ของเราหรือไม่?" ถามเด็กที่อายุน้อยกว่าจับมือพี่ชายของเขาสูง "เธอดูเหมือนราชินี."
"แต่เธอไม่สวยงามเพื่อให้เป็นแม่ของเรา" เด็กผู้สูงอายุกล่าวว่า "เธอมีการแต่งกายที่ดีมันเป็นความจริง.. แต่ใบหน้าของเธอไม่ได้เป็นเกียรติและชนิดมันเป็นแม่ของเราที่เป็นเหมือนพระราชินี"
"นั่นเป็นความจริง" อื่น ๆ กล่าวว่า "มีผู้หญิงคนหนึ่งในกรุงโรมมากเหมือนราชินีเป็นแม่ที่รักของเราเองไม่เป็น."
ไม่นานคอร์เนเลียแม่ของพวกเขาลงมาเดินไปพูดคุยกับพวกเขา เธอได้รับการสวมใส่เพียงแค่ในเสื้อคลุมสีขาวธรรมดา อ้อมแขนของเธอและเท้าเป็นเปลือยตามประเพณีในวันนั้น; และแหวนไม่มีหรือโซ่ระยิบระยับเกี่ยวกับมือและคอของเธอ สำหรับพระมหากษัตริย์เท่านั้นเธอผมเปียยาวของผมสีน้ำตาลอ่อนที่ถูกขดเกี่ยวกับหัวของเธอ; และรอยยิ้มอ่อนโยนสว่างขึ้นใบหน้าอันสูงส่งของเธอขณะที่เธอมองเข้าไปในลูกชายของเธอ 'ตาของความภาคภูมิใจ.
[86] "เด็ก" เธอกล่าวว่า "ฉันมีบางสิ่งบางอย่างที่จะบอกคุณ."
พวกเขาโค้งคำนับก่อนที่เธอจะเป็นเด็กโรมันถูกสอนให้ทำ และกล่าวว่า "มันคืออะไรแม่?"
"คุณจะต้องรับประทานอาหารกับเราในวันนี้ที่นี่ในสวนและแล้วเพื่อนของเราจะแสดงให้เราเห็นว่าโลงศพที่ยอดเยี่ยมของอัญมณีที่คุณเคยได้ยินมาก "
พี่น้องมองอายที่เพื่อนของแม่ มันเป็นไปได้ว่าเธอมียังคงแหวนอื่น ๆ นอกเหนือจากผู้ที่อยู่ในนิ้วมือของเธอ? เธออาจมีอัญมณีอื่น ๆ นอกเหนือจากผู้ที่ประกายในห่วงโซ่ที่คอของเธอ?
เมื่อรับประทานอาหารกลางแจ้งที่เรียบง่ายได้มากกว่าคนรับใช้นำโลงศพจากบ้าน ผู้หญิงเปิดมัน Ah วิธีรัตนากรผู้ที่ละลานตาสายตาของเด็กชายสงสัย! มีเชือกของไข่มุกมีสีขาวเช่นนมและผ้าซาตินเรียบเป็น; กองทับทิมส่องแสงสีแดงเป็นถ่านที่เร่าร้อน; ไพลินเป็นสีฟ้าเป็นท้องฟ้าฤดูร้อนวันที่; และเพชรที่ประกายและประกายเช่นแสงแดด.
พี่น้องมองยาวที่อัญมณี.
"อา!" กระซิบน้อง; "ถ้าแม่ของเราเพียง แต่อาจจะมีสิ่งที่สวยงามเช่น!"
ที่สุดท้าย แต่โลงศพที่ถูกปิดและดำเนินการอย่างระมัดระวังไป.
"มันเป็นความจริง, คอร์เนเลียว่าคุณมีอัญมณีหรือไม่?" [87] ถามเพื่อนของเธอ "มันเป็นความจริงที่ผมเคยได้ยินมันกระซิบว่าคุณมีความน่าสงสาร"
"ไม่ฉันไม่ได้ไม่ดี" ตอบคอร์เนเลียและในขณะที่เธอพูดเธอดึงชายสองคนของเธอไปด้านข้างของเธอ; "สำหรับที่นี่เป็นอัญมณีของฉันพวกเขามีความคุ้มค่ามากขึ้นกว่าทุกอัญมณีของคุณ.."
ผมแน่ใจว่าเด็กไม่เคยลืมความภาคภูมิใจของแม่และความรักและการดูแลรักษา; และในปีที่ผ่านมาหลังจากที่เมื่อพวกเขาได้กลายเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ในกรุงโรมที่พวกเขามักจะคิดว่าฉากนี้ในสวน และโลกที่ยังคงชอบที่จะได้ยินเรื่องราวของอัญมณีของคอร์เนเลีย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นเช้าที่สดใสในเมืองเก่าของโรมหลายร้อยปีมาแล้ว ในฤดูร้อนเถาปกคลุมบ้าน สวนสวย ชายสองคนที่ยืนอยู่ พวกเขามองแม่และเพื่อนของเธอที่เดินอยู่ท่ามกลางดอกไม้และต้นไม้
" คุณเคยเห็นหล่อเป็นผู้หญิงแม่เพื่อน ? " ขอให้น้องบอยถือของเขาสูง พี่ชายของมือ . เธอดูเหมือนราชินี "
." แต่เธอไม่ได้สวยเหมือนแม่เรา บอกว่า " พี่บอย " เธอแต่งตัวดีก็จริง แต่ใบหน้าของเธอไม่ได้เป็นชนิดที่สูงส่งและ . เป็นแม่ที่เป็นราชินี "
" เป็นจริง " อื่น ๆ " . ไม่มีผู้หญิงในโรมมากเหมือนราชินี เป็นแม่ที่รักของเราเอง "
ในไม่ช้า คอร์เนเลีย ของพวกเขา แม่ มา ลง เดินมาพูดกับพวกเขา เธอเพียงแค่สวมเสื้อคลุมสีขาวแขนกับเท้าเปลือย เพราะธรรมเนียมในสมัยนั้น และไม่ห่วงหรือโซ่แวววาวเกี่ยวกับมือและคอ สำหรับมงกุฎของเธอเท่านั้น เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนยาว braids เป็นพันศีรษะของเธอ และอ่อนโยน รอยยิ้มสว่างไสวของเธอขณะที่เธอมองหน้าขุนนางบุตรชายของเธอภูมิใจ . .
[ 86 ] " เด็กๆ " เธอกล่าวว่า " ฉันมีอะไรจะบอกเธอ "
พวกเขาสยบต่อเธอ ในฐานะเพื่อนโรมัน ถูกสอนให้ทำและกล่าวว่า " มีอะไรเหรอครับแม่ ? "
" คุณจะมาทานอาหารกับเราในวันนี้ อยู่ที่สวน แล้ว เพื่อนของเราจะแสดงให้เราเห็นว่าหีบวิเศษของอัญมณีที่คุณเคยได้ยินมาก "
พี่น้องดูเจี๋ยมเจี้ยมของแม่เพื่อน มันเป็นไปได้ว่าเธอมียังอื่น ๆนอกเหนือจากที่แหวนบนนิ้วของเธอ ?เธออาจจะอื่น ๆอัญมณี นอกจากนี้ผู้ที่เป็นประกายในโซ่ที่คอของเธอ
เมื่อรับประทานอาหารกลางแจ้งที่ง่ายกว่า ผู้รับใช้นำหีบศพจากบ้าน สุภาพสตรีเปิด อ่า ว่าพลอยที่ลานสายตาของสงสัยหนุ่มๆ ! มีเชือกของไข่มุกขาวเหมือนน้ำนม และเรียบเป็นผ้าซาติน ; กองแสงทับทิม สีแดงเป็นเกมส์ coals ;ไพลินเป็นสีฟ้าเหมือนท้องฟ้าฤดูร้อนวันนั้น และเพชรประกายและส่องประกายเหมือนแสงแดด
พี่น้องดูยาวที่อัญมณี .
" อ๊ะ ! " กระซิบน้อง ถ้าคุณแม่ของเราอาจมีสิ่งที่สวยงามเช่นนี้ ! "
ในที่สุด อย่างไรก็ตาม โลงที่ถูกปิด และดำเนินการอย่างระมัดระวัง .
" มันจริง คอร์เนเลีย ที่คุณไม่มีพลอย ? " [ 87 ] ถามเพื่อนของเธอ " มันก็จริงอย่างที่ผมเคยได้ยินมันกระซิบว่าคุณไม่ดี ? "
" ไม่ ผมไม่จน " ตอบ คอร์เนเลีย และขณะที่เธอพูดเธอดึงเธอสองคนไปอยู่ข้างๆเธอ " นี่เป็นอัญมณีของฉัน พวกเขามีมูลค่ามากกว่าอัญมณีทั้งหมดของคุณ . "
ฉันแน่ใจว่าชายไม่เคยลืมแม่ของพวกเขาและความภาคภูมิใจของความรักและการดูแล และหลังจากปี , เมื่อพวกเขาได้กลายเป็นคนยิ่งใหญ่ในกรุงโรม พวกเขามักจะคิดว่าของฉากนี้อยู่ที่สวนและโลกก็ยังชอบที่จะได้ยินเรื่องราวของคอร์เนเลีย ของพลอย