Since the mid-1980s, scholars of in

Since the mid-1980s, scholars of international politics have debated whether democratic states are strongly inclined to keep peace with one another. Apart from its academic interest, the "democratic peace" thesis has the greatest possible policy relevance. If democracies are in fact hardwired to treat each other benignly and if we can devise nonviolent means of encouraging democratic rule, we may have finally discovered a recipe for lasting peace.

The idea that democracies do not fight one another is undeniably attractive for those who happen to live in them. It would be wonderful if spreading our preferred form of government were also a reliable means of promoting peace, and one can hardly imagine a stronger justification for exporting republican ideals. Since war between the major democratic powers is extremely unlikely at present, the democratic peace is also intuitively plausible.

Yet the inherent attractiveness of this proposition is precisely why Americans should view it with some caution. Because the idea of a democratic peace is so flattering to our own values, we may embrace it even when the evidence is ambiguous and its long-term validity uncertain. Since many scholarly works have cast doubt on the hypothesis, a healthy sense of skepticism seems warranted.

GIVE PEACE A CHANCE?

The latest entrant into this burgeoning debate is Spencer R. Weart. Drawing a critical distinction between "democratic" and "oligarchic" republics, he argues in Never at War that well-established republics of the same type almost never fight one another. Although history offers up a number of near misses and potential exceptions, Weart concludes that none of them seriously damages his basic claim. For Weart, therefore, spreading democracy remains the most promising path to world peace.

Weart's central argument rests on two empirical propositions. First, truly democratic republics -- which he defines as states where at least two-thirds of the citizens enjoy full political rights -- have simply never fought one another. Second, so-called oligarchic republics -- states where less than a third of adult males hold full political rights -- have almost never fought one another. Wars do occur

between democracies and oligarchies and between republics and dictatorships, but they do not occur between republics of the same type. This claim does not apply if a republic is brand new, but Weart argues that it is virtually 100 percent reliable once a republic has been consolidated over at least three years.

For Weart, the key to the "republican peace" lies in a broad conception of political culture. A state's political culture consists of "the beliefs that a group's members hold about how people ideally ought to deal with another, and their beliefs about how people actually do deal with one another in practice, when groups are in conflict." He suggests that tolerance and compromise are central to republican political culture and argues that political elites will apply lessons learned at home to foreign policy. As a result, republican diplomats will prefer negotiated settlements and eschew the use of force, especially when dealing with one another.

Most importantly, Weart believes that republican states "draw the crucial boundary around one's in-group to include everyone, even foreigners, who shares one's political culture." Political culture thus forms the critical dividing line between those who are part of the "in-group" and those outside it. Democratic republics regard other democracies as part of their own "in-group" and reject the use of force against them, but see oligarchies and dictatorships as illegitimate outsiders who do not merit the same restraint. Similarly, while oligarchic republics view democracies as a source of subversive ideas and readily use force against them, they refrain from attacking other oligarchies.

Weart bases these sweeping claims on a survey of the Greek and Italian city-state systems, the Swiss Confederation, the Hanseatic League, and more recent cases such as the American Civil War, the Anglo-Boer War, and World War I. Although his historical treatments are brief and his supporting documentation seems intended more to dazzle than persuade, the pattern of evidence is at least suggestive. Wars between similar types of republics appear to have been relatively rare, and Weart argues that virtually all the apparent exceptions occurred either because the antagonists were not really the same sort of republic or because the level of violence was trivial.

Weart lays out his case in clear, readable prose and livens his narrative with entertaining anecdotes. His distinction between democratic and oligarchic republics and his emphasis on their being "well-established" is a useful qualification to the democratic-peace hypothesis, helping to account for several historical anomalies. Weart also acknowledges that the spread of democratic principles is not an unalloyed good -- both because democracies are prone to using force to export their ideals and because autocrats' fear of democratic rule is itself a potent source of insecurity and conflict. For these reasons, Never at War is in many ways the most accessible and comprehensive brief for the democratic peace available. But by limiting his discussion primarily to evidence that supports the democratic-peace hypothesis, Weart tells only one side of the story.

REASONABLE DOUBTS

Critics of the democratic-peace hypothesis make two main counterarguments. Their first line of attack holds that the apparent pacifism between democracies may be a statistical artifact: because democracies have been relatively rare throughout history, the absence of wars between them may be due largely to chance. Evidence for a democratic peace also depends on the time periods one examines and on how one interprets borderline cases like the War of 1812 or the American Civil War. Critics also note that strong statistical support for the proposition is limited to the period after World War II, when both the U.S.-led alliance system and the Soviet threat to Western Europe's democracies discouraged conflict between republics.

A second challenge focuses on the causal logic of the theory itself. Democratic-peace proponents often attribute the absence of war between republics to a sense of tolerance and shared values that makes using force against fellow republics illegitimate. (As noted above, Weart's version of this argument emphasizes the tendency for republics to see similar states as part of their own "in-group.") If this theory is true, however, there should be concrete historical evidence showing that democratic leaders eschewed violence against each other primarily for this reason. But critics like Christopher Layne have shown that when democratic states have come close to war, they have held back for reasons that had more to do with strategic interests than shared political culture. These cases suggest that even if democracies have tended not to fight each other in the past, it is not because they were democracies.

Instead of meeting these challenges head-on, Weart assembles his own body of supporting evidence and devises his own explanation for the apparent lack of war between republics. Although his arguments should not be dismissed lightly, Never at War illustrates many of the limitations that have marred this debate since its inception.

To begin with, Weart's treatment of historical materials is hardly evenhanded. He is quick to embrace evidence that supports his argument and even quicker to reject evidence that challenges it. Thus, he dismisses in a single footnote the claim that the democratic peace may be a statistical artifact and treats the work of other skeptics with equal disdain. He also excludes the various wars between the Roman republic and its neighbors, including the brutal Punic Wars with Carthage, on the grounds that "no primary sources nor reliable secondary sources survive." Yet he does not hesitate to use other ancient sources that buttress his claim, such as Thucydides and Xenophon, even though they are by no means perfectly reliable. Modern classicists generally agree that both Carthage and Rome were oligarchic republics, which suggests that excluding them was a largely arbitrary judgment that just happened to leave Weart's central claim intact.

Second, Weart's historical accounts focus almost entirely on the role of political culture and pay little attention to more plausible alternative explanations. His cases show that political culture might account for the absence of war between similar republics, but he rarely asks whether other factors were more important -- either in keeping the peace between similar republics or in causing wars between states whose domestic regimes were different. As presented, his case studies create the impression that political culture is the key to explaining war and peace, but Weart offers scant direct evidence for this.

Weart's interpretation of Anglo-American relations illustrates this problem nicely. His account of the War of 1812 emphasizes England's "arrogant" and "imperious" maritime policies (including its impressment of U.S. seamen and embargo on trade with France) and highlights the differences in English and American diplomatic styles. This interpretation implies that war occurred because England was an aristocratic republic and the United States a democracy, but it overlooks the fact that England's maritime policies were a direct outgrowth of its protracted war with Napoleonic France. What Weart portrays as a clash of cultures was at bottom a clash of national interests. Similarly, Weart attributes the peaceful resolution of the Venezuelan crisis of 1896 to the growing similarities between the two republics, especially the shared Anglo-American preference for negotiation and compromise. In fact, U.S. statesmen were interested not in compromise but in reaffirming U.S. primacy in the western hemisphere. War was averted

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตั้งแต่กลางไฟต์ นักปราชญ์การเมืองระหว่างประเทศได้ยังคงว่า รัฐประชาธิปไตยเป็นอย่างยิ่งอยากให้กับคนอื่น จากความสนใจทางวิชาการ วิทยานิพนธ์ "ประชาธิปไตยสันติภาพ" มีความเกี่ยวข้องนโยบายเป็นไปได้มากที่สุด ถ้าเหมือน ๆ จะเดินสายเพื่อให้การปฏิบัติต่อกัน benignly ในความเป็นจริง และ ถ้าเราสามารถประดิษฐ์หมายความรุนแรงของกฎประชาธิปไตยนิมิต เราอาจสุดท้ายพบสูตรสำหรับสันติภาพยาวนานดี ๆ น่าสนใจสำหรับผู้ที่เกิดอยู่ในความคิดที่ว่า เหมือน ๆ ไม่สามารถต่อสู้กันได้ มันจะดีถ้ายังแพร่กระจายแบบรัฐบาลของเราต้องได้หมายถึงความน่าเชื่อถือของการส่งเสริมสันติภาพ และหนึ่งแทบไม่สามารถคิดเหตุผลแข็งแกร่งสำหรับการส่งพลอุดมคติ เนื่องจากสงครามระหว่างอำนาจประชาธิปไตยหลักไม่น่ามากปัจจุบัน สันติภาพประชาธิปไตยก็สังหรณ์ใจรับมือยัง ศิลปะโดยธรรมชาติของข้อเสนอนี้ได้แม่นยำทำไมชาวอเมริกันควรดู ด้วยความระมัดระวังบางอย่าง เนื่องจากความคิดของสันติภาพประชาธิปไตยเป็นสอพลอดังนั้นค่าของเราเอง เราอาจโอบกอดมันแม้ว่าหลักฐานไม่ชัดเจนและเริ่มตั้งแต่ความยาวไม่แน่นอน เนื่องจากงานหลาย scholarly ได้โยนข้อสงสัยเกี่ยวกับทฤษฏี ความสงสัยสุขภาพดูเหมือนว่า warrantedสันติภาพให้โอกาสEntrant ล่าสุดเป็นอภิปรายลัทธินี้คือ สเปนเซอร์ R. Weart วาดความแตกต่างที่สำคัญระหว่าง "ประชาธิปไตย" และ "oligarchic" ทวีป เขาจนในที่สงครามที่ไม่เคยให้ ชาติดีขึ้นชนิดเดียวกันเกือบจะไม่ต่อสู้กัน แม้ว่าประวัติศาสตร์มีจำนวนพุ่งใกล้และข้อยกเว้นอาจเกิดขึ้น Weart สรุปว่า ไม่มีของพวกเขาอย่างจริงจังความเสียหายของเขาเรียกร้องขั้นพื้นฐาน สำหรับ Weart ดังนั้น แพร่กระจายประชาธิปไตยยังคง เส้นทางว่าไปสันติสุขอาร์กิวเมนต์ Weart ของกลางอยู่บนสองเริ่มประจักษ์ ก่อน ชาติประชาธิปไตยอย่างแท้จริง -ซึ่งเขากำหนดเป็นอเมริกาที่น้อยสองในสามของพลเมืองเพลิดเพลินกับสิทธิทางการเมืองเต็มรูปแบบ - ก็ไม่ได้ทะเลาะกัน สอง เรียกว่า oligarchic ชาติ -รัฐที่น้อยกว่าหนึ่งในสามของชายผู้ใหญ่ถือสิทธิทางการเมืองเต็มรูปแบบ - มีเกือบจะไม่ทะเลาะกัน สงครามเกิดขึ้นระหว่างเหมือน ๆ oligarchies และ ระหว่างทวีปและโป แต่พวกเขาไม่เกิดขึ้นระหว่างทวีปของชนิดเดียวกัน ข้อเรียกร้องนี้ไม่ใช้ถ้าเป็นสาธารณรัฐใหม่ แต่ Weart จนเป็นจริงเชื่อถือได้ 100 เปอร์เซ็นต์เมื่อถูกรวมเข้ากับสาธารณรัฐน้อยสามปีสำหรับ Weart "สันติพล" คีย์อยู่ในความคิดที่กว้างของวัฒนธรรมทางการเมือง วัฒนธรรมทางการเมืองของรัฐประกอบด้วย "ความเชื่อที่สมาชิกของกลุ่มการจัดเก็บไว้ว่าคนควรจะจัดการกับอีกห้อง และความเชื่อของพวกเขาเกี่ยวกับวิธีคนจริงเรื่องอื่นในทางปฏิบัติ เมื่อกลุ่มขัดแย้ง" เขาแนะนำว่า ยอมรับและความเสียหายเป็นศูนย์กลางวัฒนธรรมเมืองพล และจนร่ำรวยทางการเมืองจะใช้บทเรียนนโยบายต่างประเทศที่บ้าน ดัง ทูตสาธารณรัฐไอร์แลนด์จะต้องเจรจาต่อรองการชำระเงิน และ eschew ใช้บังคับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อทำงานกับคนอื่นสำคัญที่สุด Weart เชื่อว่า รัฐพล "วาดขอบที่สำคัญล้อมรอบของ in-group รวมทุกคน แม้แต่ชาวต่างชาติ คนร่วมวัฒนธรรมทางการเมือง" วัฒนธรรมทางการเมืองจึงใช้เส้นแบ่งสำคัญระหว่างผู้คน "in-group" และคนนอก ชาติประชาธิปไตยถือเหมือน ๆ อื่น ๆ ของตนเอง "in-group" และปฏิเสธการใช้กำลังกับพวกเขา ได้ดู oligarchies และโปเป็นบุคคลภายนอกนอกกฎหมายที่บุญอั้นเหมือนกัน ในทำนองเดียวกัน ในขณะที่เหมือน ๆ ดู oligarchic ทวีปเป็นแหล่งความคิด subversive และพร้อมใช้แรงกับพวกเขา ที่พวกเขาละเว้นการโจมตี oligarchies อื่น ๆWeart ฐานเรียกร้องเหล่านี้กวาดในการสำรวจระบบนครรัฐของกรีกและอิตาลี สมาพันธรัฐสวิส บาต และล่าสุดกรณี สงครามกลางเมืองสหรัฐอเมริกา สงครามอังกฤษโบ และสงครามโลก แม้ว่าการรักษาประวัติศาสตร์ของเขาจะย่อ และเอกสารสนับสนุนของเขาดูเหมือนว่าตั้งใจมากที่จะทำให้ตาพร่ากว่า persuade รูปแบบของหลักฐานมีน้อยถึง สงครามระหว่างทวีปชนิดที่คล้ายกันจะ ได้ค่อนข้างยาก และ Weart จนแทบทุกข้อชัดเจนยกเว้นเกิดเนื่อง จากตัวนี้ไม่ได้จริง ๆ ประเภทเดียวกันของสาธารณรัฐ หรือเนื่องจากระดับของความรุนแรงเล็กน้อยWeart วางออกชัดเจน อ่านร้อยแก้วกรณีของเขา และเล่าเรื่องของเขากับบันเทิง anecdotes livens เขาแบ่งแยกชาติประชาธิปไตย และ oligarchic และเขาเน้นความเป็น "ดีขึ้น" เป็นคุณสมบัติที่มีประโยชน์จะทฤษฏีประชาธิปไตยสันติภาพ ช่วยบัญชีความผิดประวัติศาสตร์หลาย Weart ยังยอมรับว่า การแพร่กระจายของหลักการประชาธิปไตยว่าไม่ดี unalloyed - ทั้ง เพราะเหมือน ๆ มีแนวโน้มที่จะใช้แรงส่งของอุดมคติ และความกลัวของ autocrats กฎประชาธิปไตยเป็นแหล่งมีศักยภาพของความขัดแย้งและความไม่มั่นคงเอง ด้วยเหตุนี้ ในสงครามที่ไม่เคยเป็นใน สามารถเข้าถึงได้มากที่สุด และครอบคลุมโดยย่อสำหรับสันติภาพประชาธิปไตย แต่ ด้วยการจำกัดการสนทนาของเขาเป็นหลักกับหลักฐานที่สนับสนุนทฤษฏีประชาธิปไตยสันติภาพ Weart บอกความข้างเดียวข้อสงสัยที่สมเหตุสมผลนักวิจารณ์ของทฤษฏีประชาธิปไตยสันติภาพ counterarguments สองหลักได้ บรรทัดแรกของพวกเขาโจมตีเก็บ pacifism ชัดเจนระหว่างเหมือน ๆ อาจเป็นสิ่งประดิษฐ์ทางสถิติ: เหมือน ๆ ได้ค่อนข้างยากตลอดประวัติศาสตร์ การขาดงานของสงครามระหว่างพวกเขาอาจอิ่มเอมกับโอกาส หลักฐานเพื่อสันติภาพประชาธิปไตยขึ้นอยู่ กับรอบระยะเวลาหนึ่งตรวจสอบ และวิธีหนึ่งแปลกรณีเส้นขอบเช่น War 1812 หรือสงครามกลางเมืองสหรัฐอเมริกา นักวิจารณ์ทราบว่า แข็งแรงสถิติสนับสนุนข้อเสนอต่อเป็นระยะหลังสงครามโลก จำกัดเมื่อระบบพันธมิตรที่นำโดยสหรัฐอเมริกาและภัยคุกคามจากโซเวียตจะเหมือน ๆ ของยุโรปตะวันตกกำลังใจความขัดแย้งระหว่างชาติความท้าทายที่สองเน้นตรรกะเชิงสาเหตุของทฤษฎีเอง Proponents ประชาธิปไตยสันติภาพมักจะแสดงการขาดงานของสงครามระหว่างทวีปความรู้สึกยอมรับและค่าใช้ร่วมกันที่ใช้บังคับกับเพื่อนชาตินอกกฎหมาย (ตามที่ระบุไว้ข้างต้น Weart ของรุ่นนี้เน้นแนวโน้มสำหรับทวีปเพื่อดูอเมริกาคล้ายเป็นส่วนหนึ่งของตนเอง "in-group") ถ้าทฤษฎีนี้เป็นจริง อย่างไรก็ตาม ควรมีหลักฐานประวัติศาสตร์คอนกรีตที่แสดงว่า ผู้นำประชาธิปไตย eschewed ความรุนแรงต่อกันสำหรับเหตุผลนี้ แต่นักวิจารณ์เช่นคริสโตเฟอร์กรุณาแสดงให้เห็นว่า เมื่อรัฐประชาธิปไตยมาปิดสงคราม พวกเขามีเดิมเหตุผลที่มีมากขึ้นเพื่อทำประโยชน์เชิงกลยุทธ์มากกว่าวัฒนธรรมทางการเมืองร่วม กัน กรณีนี้แนะนำว่า แม้เหมือน ๆ ได้มีแนวโน้มที่จะ สู้รบกันในอดีต เป็นเพราะไม่เหมือน ๆแทนการประชุมท้าทายพูด Weart assembles ร่างกายของเขาเองสนับสนุนหลักฐาน และ devises เองอธิบายไม่ชัดเจนของสงครามระหว่างทวีป แม้ว่าอาร์กิวเมนต์ของเขาควรไม่สามารถไล่เบา ๆ ไม่เคยสงครามที่แสดงหลายประการที่มี marred อภิปรายนี้ตั้งแต่นั้นจะเริ่มต้นด้วย รักษาของ Weart วัสดุศาสตร์จะไม่ evenhanded เขาได้หลักฐานที่สนับสนุนอาร์กิวเมนต์ของเขาสวมกอด อย่างเร็วแม้จะปฏิเสธหลักฐานที่จะ ดังนั้น เขา dismisses ในเชิงอรรถเดียวเรียกร้องสันติภาพประชาธิปไตยอาจเป็นสิ่งประดิษฐ์ทางสถิติ และปฏิบัติงานอื่น ๆ สงสัยปะปนเท่านั้น เขาแยกออกสงครามต่าง ๆ ระหว่างสาธารณรัฐโรมันและของเพื่อนบ้าน รวมทั้งสงครามปูนิกโหดร้ายกับคาร์เธจ ใน grounds ว่า "ไม่มีหลักแหล่งหรือแหล่งน่าเชื่อถือรองอยู่รอด" ยัง เขาไม่ลังเลที่จะใช้แหล่งโบราณอื่น ๆ ที่ buttress เขาเรียกร้อง เช่น Thucydides อย่างไร Xenophon แม้ว่าจะไม่ได้อย่างน่าเชื่อถือ Classicists ทันสมัยโดยทั่วไปยอมรับว่า โรมและคาร์เธจถูกทวีป oligarchic ซึ่งแสดงให้เห็นว่า ไม่รวมพวกเขาถูกพิพากษาส่วนใหญ่กำหนดที่ขึ้นไปร้องกลางของ Weart เหมือนเดิมสอง บัญชีประวัติศาสตร์ของ Weart เน้นบทบาทของวัฒนธรรมทางการเมืองเกือบทั้งหมด และใส่น้อยคำอธิบายอื่นที่เป็นไปได้มากขึ้น กรณีของเขาแสดงว่า วัฒนธรรมทางการเมืองอาจบัญชีสำหรับการขาดงานของสงครามระหว่างทวีปคล้ายกัน แต่เขาไม่ค่อยถามว่า ปัจจัยอื่น ๆ ที่มีความสำคัญมากขึ้น - ในการรักษาสันติภาพระหว่างชาติที่คล้ายคลึงกันหรือ ในการก่อให้เกิดสงครามระหว่างรัฐซึ่งระบอบภายในประเทศแตกต่างกัน เป็นการนำเสนอ กรณีศึกษาของเขาสร้างความประทับใจว่า วัฒนธรรมทางการเมืองเป็นสิ่งสำคัญในการอธิบายถึงสงครามและสันติภาพ แต่ Weart มีหลักฐานโดยตรงไม่เพียงพอสำหรับการนี้การตีความของ Weart สัมพันธ์ Anglo-American แสดงปัญหานี้ดี เขาบัญชีรบ 1812 เน้นอังกฤษของ "ยศฐาบรรดาศักดิ์" และ "imperious" นโยบายทางทะเล (รวมทั้งของ impressment ของชาวสหรัฐอเมริกา embargo ในทางการค้ากับประเทศฝรั่งเศส) และเน้นความแตกต่างในลักษณะทางการทูตอังกฤษ และสหรัฐอเมริกา การตีความนี้บ่งชี้ว่า สงครามเกิดขึ้นเนื่องจากอังกฤษเป็นสาธารณรัฐมีรูปและสหรัฐประชาธิปไตย แต่มันสามารถมองเห็นความจริงว่า นโยบายทางทะเลของอังกฤษได้ไปโดยตรงของสงครามยืดเยื้อกับฝรั่งเศส Napoleonic Weart ที่ portrays เป็นการปะทะของวัฒนธรรมได้ด้านความขัดข้องของผลประโยชน์แห่งชาติ ในทำนองเดียวกัน Weart คุณลักษณะความเงียบสงบของวิกฤตเวเนซุเอลา 1896 เพื่อความเหมือนเติบโตระหว่างสองทวีป โดยเฉพาะอย่างยิ่งการร่วม Anglo-American กำหนดลักษณะสำหรับการเจรจาต่อรองและประนีประนอม สหรัฐฯ มากขึ้นสนใจในความเป็นจริง ไม่ประนีประนอม แต่ reaffirming primacy สหรัฐฯ ในซีกโลกตะวันตก สงครามถูก averted

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นับตั้งแต่กลางทศวรรษที่ 1980 - นักวิชาการของการเมืองระหว่างประเทศได้อภิปรายว่า รัฐประชาธิปไตยขอเอียงเพื่อให้ความสงบกับคนอื่น นอกจากความสนใจทางวิชาการของ ประชาธิปไตย " สันติภาพ " วิทยานิพนธ์มีความเกี่ยวข้องนโยบายที่เป็นไปได้มากที่สุด ถ้าประชาธิปไตยจะในความเป็นจริงการเดินสายเพื่อรักษาแต่ละอื่น ๆ benignly และถ้าเราสามารถประดิษฐ์ หมายถึง การส่งเสริมการปกครองระบอบประชาธิปไตยเราอาจได้ค้นพบสูตรอาหารเพื่อสันติภาพที่ยั่งยืน

ความคิดว่าประชาธิปไตยไม่ได้ต่อสู้กันเห็น ๆมีเสน่ห์สำหรับผู้เกิดอยู่ในพวกเขา มันคงจะดีถ้าการกระจายแบบฟอร์มที่ต้องการของเราของรัฐบาลยังเป็นที่เชื่อถือได้วิธีการส่งเสริมสันติภาพ และหนึ่งแทบจะไม่สามารถคิดเหตุผลที่แข็งแกร่งสำหรับการส่งออกรีพับลิกันในอุดมคตินับตั้งแต่สงครามระหว่างหลักประชาธิปไตยอำนาจเป็นเรื่องยากมากในปัจจุบัน สันติภาพประชาธิปไตยยังสังหรณ์ใจมา

แต่เสน่ห์ที่แท้จริงของข้อเสนอนี้คือเหตุผลที่คนอเมริกันควรจะดูด้วยความระมัดระวังบาง เพราะความคิดของสันติภาพประชาธิปไตยก็ประจบกับค่าของเราเองเราอาจจะโอบกอดมัน ทั้งๆ ที่หลักฐานไม่ชัดเจน และความถูกต้องในระยะยาวแน่นอน เนื่องจากผลงานทางวิชาการที่หลายคนสงสัยบนสมมติฐาน ความรู้สึกที่ดีต่อสุขภาพของความสงสัยเหมือนรับประกัน

ขอโอกาสให้สันติภาพ ?

ทีมล่าสุดในบริการอภิปรายสเปนเซอร์ อาร์ weart . วาดความแตกต่างที่สำคัญระหว่าง " ประชาธิปไตย " และ " สาธารณรัฐ oligarchic " ,เขาแย้งในสงครามที่ไม่มีวันที่รู้จักสาธารณรัฐของชนิดเดียวกันจะไม่ต่อสู้กัน แม้ว่าประวัติศาสตร์มีจํานวนของคิดถึงอยู่ใกล้และข้อยกเว้นที่อาจเกิดขึ้น weart สรุปว่าไม่มีของพวกเขาอย่างจริงจัง เรียกร้องค่าเสียหายพื้นฐานของเขา สำหรับ weart จึงกระจายประชาธิปไตย ยังคงเป็นเส้นทางที่เร็วที่สุดเพื่อสันติภาพโลก .

อาร์กิวเมนต์กลาง weart อยู่บนเชิงประจักษ์ของทั้งสองเรื่อง แรกสาธารณรัฐประชาธิปไตยอย่างแท้จริง ซึ่งเขานิยามเป็นรัฐที่อย่างน้อยสองในสามของพลเมือง สิทธิการเมืองสนุกเต็ม -- มีเพียงไม่เคยต่อสู้กัน ประการที่สอง เรียกว่า oligarchic สาธารณรัฐ -- สหรัฐอเมริกาที่น้อยกว่าหนึ่งในสามของผู้ใหญ่เพศชายถือสิทธิทางการเมืองเต็มรูปแบบ -- มีเกือบจะไม่ทะเลาะกันอีกสงครามเกิดขึ้น

ระหว่างประชาธิปไตยและเผด็จการคณาธิปไตยและระหว่างสาธารณรัฐและ แต่พวกเขาไม่ได้เกิดขึ้นระหว่างสาธารณรัฐของชนิดเดียวกัน การเรียกร้องนี้ใช้ไม่ได้ถ้าเป็นสาธารณรัฐเป็นแบรนด์ใหม่ แต่ weart แย้งว่า มันเป็นความจริง 100 เปอร์เซ็นต์ความน่าเชื่อถือเมื่อสาธารณรัฐได้รวมมากกว่า อย่างน้อย 3 ปี สำหรับ weart

,คีย์ " รีพับลิกันสันติภาพ " อยู่ในความคิดของวัฒนธรรมการเมือง วัฒนธรรมการเมืองของรัฐประกอบด้วย " ความเชื่อ ที่สมาชิกของกลุ่มถือเกี่ยวกับวิธีคนนึกคิดควรจะจัดการกับอื่น และความเชื่อของพวกเขาเกี่ยวกับวิธีการที่เขาจัดการกับอีกหนึ่งในการปฏิบัติ เมื่อกลุ่มที่อยู่ในความขัดแย้ง" เขาแสดงให้เห็นว่าความอดทนและการประนีประนอมเป็นศูนย์กลางวัฒนธรรมการเมืองสาธารณรัฐ และแย้งว่า ชนชั้นนำทางการเมืองจะใช้บทเรียนในนโยบายต่างประเทศ เป็นผลให้นักการทูตรีพับลิกันจะชอบเจรจาและการตั้งถิ่นฐานหลบเลี่ยงการใช้บังคับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อจัดการกับอีกคนหนึ่ง . . .

ที่สำคัญที่สุดweart เชื่อว่ารีพับลิกันรัฐ " วาดขอบเขตที่สำคัญประมาณหนึ่งในกลุ่มรวมทุกคน แม้แต่ชาวต่างชาติที่หุ้นของการเมืองวัฒนธรรม " วัฒนธรรมการเมือง ดังนั้นรูปแบบการแบ่งเส้นระหว่างผู้ที่เป็นส่วนหนึ่งของ " กลุ่ม " และภายนอกได้เกี่ยวกับสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาธิปไตยอื่น ๆเป็นส่วนหนึ่งของตนเอง " ในกลุ่ม " และปฏิเสธการใช้บังคับกับพวกเขา แต่เห็นคณาธิปไตยเผด็จการเป็นลูกนอกสมรสและบุคคลภายนอกที่ไม่ได้บุญได้เหมือนกัน ในทำนองเดียวกันในขณะที่สาธารณรัฐ oligarchic มุมมองประชาธิปไตยที่เป็นแหล่งที่มาของความคิดซึ่งถูกโค่นล้ม และพร้อมใช้กำลังกับพวกเขา พวกเขาละเว้นจากการโจมตี oligarchies อื่น ๆ .

weart ฐานอ้างกวาดเหล่านี้ในการสำรวจของกรีกและอิตาลีระบบนครรัฐ สมาพันธรัฐสวิส ลีก Hanseatic และกรณีล่าสุด เช่น สงคราม , อังกฤษสงครามโบเออร์และสงครามโลกครั้งที่ แม้ว่าการรักษาประวัติศาสตร์ของเขาสั้น ๆของเขาและเอกสารสนับสนุนที่ดูจะตั้งใจมากกว่าที่จะทำให้ตาพร่ากว่าชักชวนรูปแบบ หลักฐานคือ อย่างน้อยการชี้นํา .สงครามระหว่างชนิดที่คล้ายกันของสาธารณรัฐที่ปรากฏได้รับการค่อนข้างหายาก และ weart แย้งว่า แทบทุกส่วนยกเว้นที่เกิดขึ้นเหมือนกัน เพราะสาเหตุไม่ได้เหมือนกันเลย เรียงของ สาธารณรัฐ หรือ เพราะระดับความรุนแรงได้เล็กน้อย

weart ออกวางของเขาในกรณีที่ชัดเจน ร้อยแก้ว และเล่าเรื่องของเขากับความบันเทิง livens อ่านนิทานเขาแยกความแตกต่างระหว่างประชาธิปไตยและสาธารณรัฐ oligarchic เน้นของเขาในการ " รู้จัก " เป็นคุณสมบัติที่เป็นประโยชน์ต่อสมมติฐานสันติภาพประชาธิปไตย ช่วยให้บัญชีสำหรับความผิดปกติทางประวัติศาสตร์หลายweart ยังยอมรับว่า การแพร่กระจายของหลักการประชาธิปไตย ไม่ใช่บริสุทธิ์ดีทั้งคู่ เพราะประชาธิปไตยมักจะใช้บังคับส่งออกอุดมคติของพวกเขาและเนื่องจาก Autocrats ความกลัวของการปกครองในระบอบประชาธิปไตย เป็น ตัว เป็นแหล่งที่มีศักยภาพของความไม่มั่นคง และความขัดแย้ง ด้วยเหตุผลเหล่านี้ไม่เคยทำสงครามในหลาย ๆส่วนใหญ่สามารถเข้าถึงได้และครอบคลุมโดยสังเขปเพื่อประชาธิปไตยสันติภาพพร้อมแต่ด้วยการจำกัดการสนทนาของเขาหลักหลักฐานที่สนับสนุนสมมติฐาน สันติภาพ ประชาธิปไตย weart บอกเพียงข้างเดียว เหมาะสมสงสัย



วิจารณ์ประชาธิปไตยของสันติภาพไว้ให้สองหลัก counterarguments . ของพวกเขาบรรทัดแรกของการโจมตีถือที่สงบที่ชัดเจนระหว่างประชาธิปไตยที่อาจเป็นสิ่งประดิษฐ์ทางสถิติ :เพราะประชาธิปไตยที่ได้รับค่อนข้างหายากในประวัติศาสตร์ การขาดงานของสงครามระหว่างพวกเขาอาจจะเนื่องจากส่วนใหญ่จะมีโอกาส หลักฐานสำหรับสันติภาพประชาธิปไตยยังขึ้นอยู่กับช่วงเวลาหนึ่งตรวจสอบและวิธีการหนึ่งที่ตีความเส้นเขตแดนกรณีเช่นสงครามหรือสงครามกลางเมืองของอเมริกานักวิจารณ์ยังทราบว่าสถิติที่แข็งแกร่งสนับสนุนข้อเสนอ จำกัด ช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สอง เมื่อทั้งสหรัฐฯและพันธมิตรระบบ LED คุกคามโซเวียตกับยุโรปตะวันตกของความขัดแย้งระหว่างสาธารณรัฐประชาธิปไตยแท้

ความท้าทายที่สองเน้นตรรกะเชิงสาเหตุของทฤษฎีนั่นเองประชาธิปไตยแอตทริบิวต์ผู้เสนอสันติภาพมักจะไม่มีสงครามระหว่างสหภาพโซเวียตกับความรู้สึกของความอดทนและค่าที่ใช้ร่วมกันให้ใช้บังคับกับเพื่อนสาธารณรัฐลูกนอกสมรส ( ตามที่ระบุไว้ข้างต้น weart รุ่นของอาร์กิวเมนต์นี้เน้นแนวโน้มสำหรับสาธารณรัฐดูคล้ายกันสหรัฐอเมริกาเป็นส่วนหนึ่งของตนเอง " ในกลุ่ม " ) ถ้าทฤษฎีนี้เป็นจริง อย่างไรก็ตามควรมีหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่าผู้นำคอนกรีตประวัติศาสตร์ประชาธิปไตย eschewed ความรุนแรงกับแต่ละอื่น ๆเป็นหลัก เพราะเหตุนี้ แต่นักวิจารณ์ชอบคริสโตเฟอร์ Layne ได้แสดงให้เห็นว่า เมื่อรัฐประชาธิปไตยได้เข้าใกล้สงคราม พวกเขาได้กลับมาด้วยเหตุผลที่ว่ามีมากขึ้นจะทำอย่างไรกับผลประโยชน์เชิงกลยุทธ์มากกว่าร่วมกันทางการเมืองวัฒนธรรมกรณีนี้แนะนำว่า ถ้าประชาธิปไตยมีแนวโน้มที่จะไม่ต่อสู้กับแต่ละอื่น ๆที่ผ่านมา มันไม่ได้เป็นเพราะพวกเขาเป็นประชาธิปไตย

แทนการประชุมความท้าทายเหล่านี้กระแสหลักเช่น weart ประกอบร่างกายของเขาเอง และสร้างหลักฐานสนับสนุนคำอธิบายของเขาเองสำหรับการขาดความชัดเจนของสงครามระหว่างสาธารณรัฐ . แม้ว่าอาร์กิวเมนต์ของเขาไม่ควรออกเบาๆสงครามที่ไม่มีวันแสดงหลายข้อ จำกัด ที่ได้ทำลายการอภิปรายนี้ตั้งแต่เริ่มก่อตั้ง .

จะเริ่มต้นด้วยการรักษา weart วัสดุประวัติศาสตร์แทบจะ evenhanded . เขารีบโอบกอดหลักฐานที่สนับสนุนอาร์กิวเมนต์ของเขาและได้เร็วที่จะปฏิเสธหลักฐานที่ท้าทายมัน ดังนั้นเขาได้ปฏิเสธในเดียวเชิงอรรถอ้างว่าสันติประชาธิปไตย อาจเป็นสิ่งประดิษฐ์ทางสถิติและถือว่างานของ Skeptics อื่นเหยียดหยามเท่ากัน เขายังไม่รวมสงครามต่างระหว่างสาธารณรัฐโรมันและประเทศเพื่อนบ้าน รวมทั้งโหดร้ายสงครามพิวนิค กับ คาเธจ ในพื้นที่ที่ไม่มีแหล่งข้อมูลปฐมภูมิและทุติยภูมิได้อยู่รอด" แต่เขาก็ไม่ลังเลที่จะใช้แหล่งโบราณอื่น ๆที่เรียกร้องของเขา เช่น ธูซิดดิดีส และเซโนโฟน แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีทางที่เชื่อถือได้อย่างสมบูรณ์ classicists สมัยใหม่โดยทั่วไปยอมรับว่าทั้งคาร์เธจและโรมเป็นสาธารณรัฐ oligarchic ซึ่งบ่งบอกว่าไม่เป็นไปโดยพลการพิพากษาที่เพิ่งเกิดขึ้นไปเรียกร้องกลาง weart ไม่เสียหาย

2ประวัติศาสตร์ weart บัญชีโฟกัสเกือบทั้งหมดในบทบาทของวัฒนธรรมการเมืองและให้ความสนใจน้อยมาก ทางเลือกที่เป็นไปได้อธิบาย กรณีของเขาแสดงให้เห็นว่าวัฒนธรรมการเมืองที่อาจบัญชีสำหรับการขาดของสงครามระหว่างสาธารณรัฐที่คล้ายคลึงกันแต่เขาไม่ค่อยถามว่า ปัจจัยอื่นที่สำคัญมากขึ้น ทั้งในการรักษาสันติภาพระหว่างกัน ก่อให้เกิดสงครามระหว่างสหรัฐฯ สหภาพโซเวียต หรือ ในประเทศที่มีระบอบการปกครองที่แตกต่างกัน ที่นำเสนอ กรณีศึกษาของเขาสร้างความประทับใจว่า วัฒนธรรมการเมืองคือ คีย์เพื่ออธิบายสงคราม และ สันติภาพ แต่ weart มีหลักฐานโดยตรงในหน้านี้ .

การตีความของความสัมพันธ์ weart Anglo American แสดงให้เห็นถึงปัญหานี้เป็นอย่างดี บัญชีผู้ใช้ของสงคราม 1812 เน้นอังกฤษ " หยิ่ง " และ " ลัทธิจักรวรรดินิยม " นโยบายทางทะเล ( รวมถึงประทับใจของสหรัฐอเมริกาลูกเรือและการค้ากับฝรั่งเศส ) และเน้นความแตกต่างในภาษาอังกฤษและรูปแบบทางการทูตอเมริกันการตีความนี้แสดงถึงว่า สงครามเกิดขึ้นเพราะอังกฤษเคยเป็นสาธารณรัฐของชนชั้นสูง และสหรัฐอเมริกา เป็นประชาธิปไตย แต่ก็มองเห็นความเป็นจริงว่า อังกฤษ คือนโยบายทางทะเลเป็นผลพลอยได้โดยตรงของจักรพรรดินโปเลียนสงครามยืดเยื้อกับฝรั่งเศส สิ่งที่ weart รับบทเป็น การปะทะกันของวัฒนธรรมที่ด้านล่างการปะทะกันของผลประโยชน์ของชาติ ในทํานองเดียวกันweart คุณลักษณะความสงบสุขของเวเนซุเอลาวิกฤติของกรีซที่จะเติบโตความคล้ายคลึงกันระหว่างสองสาธารณรัฐ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ Anglo American การเจรจาและประนีประนอม ในความเป็นจริง , รัฐบุรุษสหรัฐสนใจไม่ประนีประนอม แต่ยืนยันความเป็นอันดับหนึ่งของสหรัฐในซีกโลกตะวันตก สงครามไม่เกิดขึ้น