Davies' successful strategy in this

Davies' successful strategy in this poem is to first build our rapport with the main character as a fox, letting us feel what she feels, through direct sensory description without commentary. We barely register the shift from a naturalistic depiction to an anthropomorphized one ("somewhere she knows/That once she was loved, but it comes and goes") because we have already made the
imaginative leap of seeing the world through a fox's eyes.
 This in turn generates empathy for the woman for whom the fox is a metaphor, the one with matted hair and gaps in her memory, who sleeps on park benches. She is not one of us humans, so we walk past her, or worse ("the shouting of boys flinging cans in the dark"). But an animal consciousness is easier to fall into than we'd like to admit; we've done it just by reading this poem. Davies suggests that the hardscrabble little fox may be the spirit of a young woman who suffered a premature accidental death. Here, the kinship of human and animal speaks to our common vulnerability to forces we cannot comprehend. The fox is making her way through a harsh city environment that is not designed for her, from which she snatches crumbs of sustenance, and whose larger patterns her brain is not equipped to perceive. Is that really so different from how
human beings feel, in the face of the mysteries of life and death?

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กลยุทธ์ที่ประสบความสำเร็จของเดวีส์ในบทกวีนี้คือการสร้างความสามัคคีครั้งแรกของเรากับตัวละครหลักเป็นสุนัขจิ้งจอกให้เรารู้สึกว่าสิ่งที่เธอรู้สึกผ่านคำอธิบายทางประสาทสัมผัสโดยตรงโดยไม่ต้องแสดงความคิดเห็น เราแทบจะไม่ได้ลงทะเบียนเปลี่ยนจากภาพธรรมชาติไปยัง anthropomorphized หนึ่ง ( "บางเธอรู้ / ว่าเมื่อเธอเป็นที่รัก แต่มันมาและไป") เพราะเราได้ทำแล้ว
เผ่นความคิดสร้างสรรค์ในการมองเห็นโลกผ่านสายตาของฟ็อกซ์ได้.?
 ? นี้จะสร้างความเห็นอกเห็นใจสำหรับผู้หญิงสำหรับผู้ที่ฟ็อกซ์เป็นอุปมาหนึ่งที่มีผมสังกะตังและช่องว่างในความทรงจำของเธอที่นอนบนม้านั่งในสวนสาธารณะ เธอไม่ได้เป็นคนของเราเพื่อให้เราเดินผ่านมาของเธอหรือแย่ลง ( "ตะโกนของเด็กชายโยนกระป๋องในที่มืด") แต่จิตสำนึกของสัตว์เป็นเรื่องง่ายที่จะตกอยู่ในกว่าที่เราต้องการที่จะยอมรับ; เราได้ทำมันก็โดยการอ่านบทกวีนี้. ?? เดวีส์แสดงให้เห็นว่าจิ้งจอกน้อยกออาจจะเป็นวิญญาณของหญิงสาวที่ได้รับความเดือดร้อนประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตก่อนวัยอันควร นี่เป็นญาติของมนุษย์และสัตว์พูดถึงช่องโหว่ที่พบบ่อยของเราที่จะกองกำลังที่เราไม่สามารถเข้าใจ ฟ็อกซ์คือการทำให้เธอผ่านทางสภาพแวดล้อมของเมืองที่รุนแรงที่ไม่ได้ออกแบบมาสำหรับเธอซึ่งเธอฉวยเศษของการดำรงชีวิตและมีรูปแบบขนาดใหญ่สมองของเธอไม่พร้อมที่จะรับรู้ ที่เป็นจริงจึงแตกต่างจากวิธีการที่
มนุษย์รู้สึกในการเผชิญกับความลึกลับของชีวิตและความตายที่ ??

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เดวีส์ ' กลยุทธ์ที่ประสบความสําเร็จในบทกวีนี้เป็นครั้งแรกเพื่อสร้างความสามัคคีของเรากับตัวละครหลักอะไรเป็นสุนัขจิ้งจอก ให้เรารู้สึกว่า เธอรู้สึกถึงรายละเอียดทางประสาทสัมผัสโดยตรงโดยไม่ต้องวิจารณ์ เราแทบจะไม่ได้ลงทะเบียนเปลี่ยนจากภาพหนึ่งไปยัง anthropomorphized ด ( " ที่เธอรู้ / เมื่อเธอได้รัก แต่มันมาและไป " ) เพราะเราได้ทําก้าวกระโดดแห่งจินตนาการเห็นโลกผ่านจิ้งจอกตานี้ในการเปิดสร้างความเห็นอกเห็นใจสำหรับผู้หญิงที่สุนัขจิ้งจอกเป็นอุปมา ที่ผมสังกะตังและช่องว่างในความทรงจำของเธอ , นอนบนม้านั่งสวนสาธารณะ เธอไม่ได้เป็นหนึ่งของมนุษย์เรา ดังนั้น เราเดินผ่านเธอ หรือ แย่ลง ( " เสียงตะโกนของชายเหวี่ยงกระป๋องในที่มืด " ) แต่สติสัตว์เป็นเรื่องง่ายที่จะตกมากกว่าที่เราต้องการที่จะยอมรับ เราทำได้แค่อ่านกลอนนี้ เดวีส์แสดงให้เห็นว่า hardscrabble สุนัขจิ้งจอกน้อยอาจเป็นวิญญาณของหญิงสาวที่ได้รับความเดือดร้อนก่อนวัยอันควร โดยอุบัติเหตุ ที่นี่ เครือญาติของมนุษย์และสัตว์พูดกับความเสี่ยงร่วมกันของเราที่จะบังคับให้เราเข้าใจไม่ได้ สุนัขจิ้งจอก คือการทำทางของเธอผ่านเมืองสิ่งแวดล้อมรุนแรงที่ไม่ได้ออกแบบมาสำหรับเธอ จากที่เธอแย่งขนมปังของอาหาร , และที่มีขนาดใหญ่รูปแบบสมองของเธอไม่ได้ พร้อมที่จะรับรู้ คือว่า จริงๆ แล้วแตกต่างจากอย่างไรมนุษย์รู้สึก ในหน้าของความลึกลับของชีวิตและความตาย