. The verb to be can serve either a

. The verb to be can serve either as a main verb or as an auxiliary verb. When it acts as a main verb, it typically couples a grammatical subject with an adjective (predicate adjective), as in John is big or The sunset is beautiful. Or it couples a grammatical subject with another noun (predicate noun), as in Mary is president or War is hell.Or it might couple a grammatical subject with a phrase, as inThe book is on the tableorHe is from the South.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

. คำกริยาที่จะสามารถให้บริการไม่ว่าจะเป็นกริยาหลักหรือเป็นกริยาช่วย เมื่อมันทำหน้าที่เป็นกริยาหลักก็มักจะเป็นเรื่องที่คู่กับไวยากรณ์คำคุณศัพท์ (คำคุณศัพท์กริยา) ในขณะที่จอห์นเป็นใหญ่หรือพระอาทิตย์ตกที่มีความสวยงาม หรือมันเป็นเรื่องที่คู่กับไวยากรณ์คำนาม (กริยาคำนาม) อีกในขณะที่แมรี่เป็นประธานหรือสงครามนรก

หรือมันอาจจะเป็นเรื่องที่คู่ไวยากรณ์ด้วยวลีเช่นเดียวกับใน

หนังสือเล่มนี้เป็นบนโต๊ะ

หรือ

เขามาจากภาคใต้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

. คำกริยาที่จะสามารถให้บริการเป็นคำกริยาหลักหรือเป็นคำกริยาเสริม เมื่อมันทำหน้าที่เป็นกริยาหลัก, โดยทั่วไปคู่เป็นหัวเรื่องไวยากรณ์ที่มีคำคุณศัพท์ (หนังสือเพรดิเคต), เช่นเดียวกับในจอห์นมีขนาดใหญ่หรือพระอาทิตย์ตกที่มีความสวยงาม. หรือคู่กับเรื่องไวยากรณ์ที่มีคำนามอื่น (นามเพรดิเคต) เช่นเดียวกับที่แมรี่เป็นประธานหรือสงคราม

หรืออาจจะเป็นคู่หัวข้อไวยากรณ์ที่มีวลีเช่นเดียวกับใน

หนังสืออยู่บนโต๊ะ

หรือ

พระองค์ทรงเป็นจากภาคใต้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เชื้อสาย คำกริยาที่สามารถใช้เป็นทั้งใช้งานหรือเป็นผู้ช่วย เมื่อมันทำหน้าที่เป็นคำที่ใช้งานมันมักจะเกี่ยวข้องกับวิชาไวยากรณ์กับคำคุณศัพท์เช่นเดียวกับที่สวยงามในจอห์นใหญ่หรือพระอาทิตย์ตก หรือมันรวมเรื่องไวยากรณ์กับคำนามอื่นเช่นแมรี่เป็นประธานาธิบดีหรือสงครามนรก
หรือมันสามารถรวมหัวข้อไวยากรณ์และวลีเช่น
หนังสือบนโต๊ะ
หรือ
เขามาจากทางใต้