1.For many people, there seems to b

1.For many people, there seems to be no escape from poverty; in other words, they are poor, and they have no hope that this will ever change. In addition, they have the social problems of poverty—among them, low social status, violence, poor health, and lack of education.
2. Imagine this situation: a poor woman has an idea for a small business to lift herself and her family out of poverty. She needs a little money to begin this business. She goes to a bank to borrow the money, and the banker interviews her. At this bank, as at most banks, the borrower must meet three necessary conditions: character, capacity, and collateral. That is, if this woman wants to borrow money from the bank, she must show that she (1) is honest (has character), (2) is able to run her business (has capacity), and (3) owns a house, land, or something valuable (has collateral) for the bank to take if she can’t pay back the money. So what happens to the woman? The bank won’t lend her the money because she doesn’t have any collateral. In such a situation, there seems to be no way for the woman to break the cycle of poverty and the problems that are associated with it.
3. One possible solution these days is microlending. This is a system of special banks and programs that are loaning money to “the poorest of the poor.” The idea began in Bangladesh, with a man named Mohammad Yunus, who founded Grameen Bank. The bank lends small amounts of money to people who want to go into business. These are people who could never receive a loan from a “regular” bank. To receive a loan through Grameen Bank, people still must have character and capacity, but collateral
is not necessary any longer. There is a different requirement: each borrower must join a “borrowing group.” This small group meets regularly, follows a list of rules from the bank, and offers advice and support to members. Instead of collateral, there is peer pressure; i.e., group members make sure that each person pays back his or her loan. They want to keep their “good name” and continue doing business with the bank.
4.Grameen Bank has had many successes and only a few failures. In a developing country such as Bangladesh, a person can buy a cow or a sewing machine and begin a small business with only $20 to $50. Today, there are 8.35 million borrowers in 81,379 villages in Bangladesh. The bank makes over $123 million in loans in a typical month, and the repayment rate is
an amazing 96.67 percent. At first, the bank lent half of the money to men and half to women. Unfortunately, most of the Bangladeshi men spent the money on themselves, not the business. Now, 96 percent of the borrowers
are women. In Bangladesh—and other countries that started similar microlending programs—the bankers soon learned that urban programs were not as successful as rural ones. Borrowers in cities did not always repay the loans. Because of the importance of peer pressure, microlending is more effective in small villages, where everyone knows and depends on everyone else, than in urban areas (where it’s possible to be anonymous—unknown).
5.The primary goal of this and other similar programs is the eradication of poverty. However, as poverty has decreased, there have been some surprising secondary effects of microlending programs. Perhaps the main subsidiary effect has been a change in the social status of women. Traditionally, in

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1.สำหรับคนจำนวนมาก ดูเหมือนจะ ไม่หนีจากความยากจน ในคำอื่น ๆ พวกเขาจะยากจน และพวกเขาจะไม่มีความหวังว่านี้จะเปลี่ยน นอกจากนี้ พวกเขามีปัญหาสังคมความยากจนซึ่งในหมู่พวกเขา ต่ำฐานะทางสังคม ความรุนแรง สุขภาพที่ดี และขาดการศึกษา2. จินตนาการสถานการณ์นี้: ผู้หญิงยากจนมีความคิดสำหรับธุรกิจขนาดเล็กเพื่อยกตัวเองและครอบครัวของเธอจากความยากจน เธอต้องการเงินเพื่อเริ่มต้นธุรกิจนี้ เธอไปที่ธนาคารเพื่อขอยืมเงิน และเจ้ามือสัมภาษณ์เธอ ธนาคารนี้ เป็นธนาคารมากที่สุด ผู้กู้ต้องสามเงื่อนไขที่จำเป็น: อักขระ ผลิต และหลักประกัน คือ ถ้าผู้หญิงคนนี้ต้องการกู้เงินจากธนาคาร เธอต้องแสดงว่า (1) ความซื่อสัตย์ (มีอักขระ), (2)สามารถทำงานธุรกิจของเธอ (มีกำลังการผลิต), และ (3) เป็นเจ้าของบ้าน ที่ดิน หรือสิ่งที่มีคุณค่า (มีประกัน) ธนาคารจะดำเนินการหากเธอไม่สามารถจ่ายคืนเงิน ดังนั้น เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิง ธนาคารจะไม่ให้ยืมเธอเงินเนื่องจากเธอไม่มีหลักทรัพย์ค้ำประกัน ในสถานการณ์ที่ ดูเหมือนจะไม่มีทางสำหรับผู้หญิงการทำลายวัฏจักรของความยากจนและปัญหาที่เกี่ยวข้องกับมัน3. วิธีการแก้ปัญหาหนึ่งวันคือ microlending นี่คือระบบธนาคารพิเศษและโปรแกรมที่จะให้ยืมเงินเพื่อ "ความยากจนคนจน" ความคิดเริ่มต้นในประเทศบังกลาเทศ กับผู้ชายที่ชื่อ Mohammad Yunus ผู้ก่อตั้งนูส ธนาคาร ธนาคารยืมเงินทีผู้คนต้องการเข้าสู่ธุรกิจ เหล่านี้เป็นคนที่ไม่เคยรับเงินกู้จากธนาคาร "ปกติ" การได้รับเงินกู้ผ่าน ธนาคารนูส คนยังคงต้องมีอักขระ และกำลังการผลิต แต่หลักประกันไม่จำเป็นอีกต่อไป มีความแตกต่างกัน: ผู้กู้แต่ละต้องเข้าร่วมใน "กลุ่มกู้ยืม" กลุ่มขนาดเล็กนี้ตรงตามความสม่ำเสมอ ตามรายการของกฎจากธนาคาร และเสนอคำแนะนำและสนับสนุนให้สมาชิก แทนหลักประกัน มีเพื่อนความดัน เช่น สมาชิกในกลุ่มให้แน่ใจว่า แต่ละคนจ่ายเงินกู้ของเขา หรือเธอกลับ พวกเขาต้องการให้ชื่อของ"ดี" และยังคงทำธุรกิจกับธนาคาร4.นูส ธนาคารมีมากมายและเพียงไม่กี่ความล้มเหลว ในประเทศกำลังพัฒนาเช่นประเทศบังกลาเทศ ผู้คนสามารถซื้อวัวหรือจักรเย็บผ้า และเริ่มต้นธุรกิจขนาดเล็กมีเพียง $20-$50 วันนี้ มีผู้กู้ 8.35 ล้านในหมู่บ้าน 81,379 ในบังกลาเทศ ธนาคารทำให้กว่า 123 ล้านดอลลาร์เงินให้กู้ยืมในแต่ละเดือนทั่วไป และอัตราการผ่อนชำระเป็นเป็นร้อยละ 96.67 ตื่นตาตื่นใจ ครั้งแรก ธนาคารยืมเงินครึ่งหนึ่งให้เพื่อผู้หญิงและผู้ชาย อับ ส่วนใหญ่ของผู้ชายบังคลาเทศจ่ายเงินบนตัวเอง ไม่ธุรกิจ ตอนนี้ ร้อยละ 96 ของผู้กู้ที่เป็นผู้หญิง ในบังกลาเทศ — และประเทศอื่น ๆ ที่เริ่มต้นโปรแกรม microlending คล้าย — กหนังเร็ว ๆ นี้เรียนรู้ว่า โปรแกรมในเมืองไม่ได้ประสบความสำเร็จเป็นคนชนบท ผู้กู้ในเมืองได้จะชำระเงินกู้ยืม เนื่องจากความสำคัญของประชาธิปไตย microlending มีประสิทธิภาพมากขึ้นในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ทุกคนรู้ และขึ้นอยู่กับคนอื่น ๆ กว่าในเขตเมือง (ที่มันเป็นไปได้ที่จะระบุชื่อ — ไม่ทราบ)5.เป้าหมายหลักของการนี้และโปรแกรมอื่น ๆ ที่คล้ายกันคือการ ขจัดความยากจน อย่างไรก็ตาม เป็นความยากจนลดลง มีบางผลรองที่น่าแปลกใจของโปรแกรม microlending บางทีผลย่อยหลักได้รับการเปลี่ยนแปลงสถานะทางสังคมของผู้หญิง ประเพณี ใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . สำหรับหลาย ๆคน ก็น่าจะไม่หนีจากความยากจน ในคำอื่น ๆที่พวกเขาจะยากจน และพวกเขาไม่มีความหวังนี้จะเคยเปลี่ยน นอกจากนี้ มีปัญหาทางสังคม ความยากจนในหมู่พวกเขาต่ำ , สถานะทางสังคม , ความรุนแรง , สุขภาพที่ยากจนและไม่มีการศึกษา2 . จินตนาการสถานการณ์นี้ : เป็นผู้หญิงที่น่าสงสารได้ไอเดียสำหรับธุรกิจขนาดเล็กเพื่อยก ตัวเองและครอบครัวของเธอออกจากความยากจน เธอต้องการเงินเพียงเล็กน้อยที่จะเริ่มต้นธุรกิจนี้ ไปที่ธนาคารเพื่อยืมเงิน และธนาคารที่สัมภาษณ์เธอ ที่ธนาคารนี้ เป็นธนาคารที่ผู้กู้จะต้องพบกับสามเงื่อนไขที่จำเป็น : ตัวละคร , ความจุ และหลักประกัน นั่นคือ ถ้าผู้หญิงคนนี้ต้องการที่จะยืมเงินจากธนาคารได้ เธอจะต้องแสดงให้เห็นว่าเธอ ( 1 ) ซื่อสัตย์ ( มีตัวละคร ) ( 2 ) สามารถเรียกธุรกิจของเธอ ( มีความสามารถ ) และ ( 3 ) การเป็นเจ้าของบ้าน ที่ดิน หรือสิ่งมีค่า ( มีหลักประกัน ) สำหรับธนาคาร ใช้ถ้าเธอไม่สามารถจ่ายคืนเงิน ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้หญิง ธนาคารไม่สามารถให้ยืมเงินเพราะเขาไม่มีหลักประกันใด ๆ ในสถานการณ์แบบนี้ ดูเหมือนจะไม่มีวิธีสำหรับผู้หญิงที่จะทำลายวงจรของความยากจนและปัญหาที่เกี่ยวข้องกับมัน3 . หนึ่งในวิธีที่เป็นไปได้ วัน นี้ เป็น microlending . นี้เป็นระบบของธนาคารและโปรแกรมพิเศษที่ให้ยืมเงินเพื่อ " ยากจนของคนจน " ความคิดเริ่มในบังคลาเทศ กับชายที่ชื่อ โม มหมัด ยูนุส ผู้ที่ก่อตั้งธนาคารกรามีน . ธนาคารให้ยืมจำนวนเงินขนาดเล็กของเงินกับคนที่อยากทำธุรกิจ เหล่านี้คือคนที่ไม่เคยได้รับเงินกู้จากธนาคาร " ปกติ " ที่จะได้รับเงินกู้ผ่านธนาคารกรามีน คนยังต้องมีความสามารถและนิสัย แต่หลักประกันไม่จําเป็นอีกต่อไป มีความต้องการที่แตกต่างกันในแต่ละผู้กู้จะต้องเข้าร่วมกลุ่ม " ยืม " กลุ่มเล็ก ๆนี้พบกันเป็นประจำ ตามรายชื่อจากกฎของธนาคาร และเสนอคำแนะนำและสนับสนุนให้สมาชิก แทนของหลักประกัน มีความกดดัน คือ สมาชิก ให้แน่ใจว่า แต่ละคนจ่ายกลับเงินกู้ของเขาหรือเธอ พวกเขาต้องการเพื่อให้พวกเขา " ชื่อดี " และทำธุรกิจกับธนาคาร4 . ธนาคารกรามีนมีความสำเร็จมากมาย และเพียงไม่กี่ ความล้มเหลว ในการพัฒนาประเทศ เช่น บังคลาเทศ บุคคลสามารถซื้อวัว หรือ จักรเย็บผ้า และเริ่มต้นธุรกิจขนาดเล็กที่มีเพียง $ 20 ถึง $ 50 วันนี้มี 8.35 ล้านผู้กู้ใน 81379 หมู่บ้านในบังคลาเทศ ธนาคารทำให้กว่า $ 1 ล้านบาทในเงินให้กู้ยืมในเดือนปกติ และค่าอัตราที่น่าตื่นตาตื่นใจของพนักงานและ . ที่แรก ธนาคารได้รับครึ่งหนึ่งของเงินผู้ชาย และครึ่งหนึ่งของผู้หญิง แต่น่าเสียดายที่ส่วนใหญ่ของผู้ชายระหว่างจ่ายเงินในตัวเอง ไม่ใช่ธุรกิจ ตอนนี้ 96 เปอร์เซ็นต์ของผู้กู้เป็นผู้หญิง ในบังคลาเทศ และประเทศอื่น ๆที่คล้ายกัน microlending เริ่มโปรแกรมธนาคารในเร็ว ๆนี้ได้เรียนรู้ว่าโปรแกรมเมืองไม่ประสบความสำเร็จที่เป็นชนบท ผู้กู้ในเมืองไม่ได้เสมอชําระเงินกู้ เพราะความสำคัญของความดัน ( microlending มีประสิทธิภาพในหมู่บ้านเล็ก ๆที่ทุกคนรู้ และขึ้นอยู่กับคนอื่น มากกว่าในเขตเมือง ( ซึ่งมันเป็นไปได้เป็นนิรนามไม่ทราบ )5 . เป้าหมายหลักนี้และโปรแกรมอื่น ๆที่คล้ายกันคือ การขจัดความยากจน อย่างไรก็ตาม ขณะที่ความยากจนลดลง มีบาง microlending น่าแปลกใจรองผลของโปรแกรม บางทีผลย่อยหลักถูกเปลี่ยนสถานะทางสังคมของผู้หญิง ตามเนื้อผ้าใน