Building from the various definitions in the literature, I offer the following
integrated conceptualization of voice: discretionary communication of ideas,
suggestions, concerns, or opinions about work-related issues with the intent
to improve organizational or unit functioning (Burris, Detert, & Chiaburu,
2008; Detert & Burris, 2007; Detert & Trevino, 2010; LePine & Van Dyne,
1998; Tangirala & Ramanujam, 2008b; Van Dyne, Ang, & Botero, 2003;
Van Dyne & LePine, 1998). This definition encompasses both voice that is
directed to one’s boss or another senior manager, as well as voice directed
to members of one’s team. Typically, voice scholars have either not specified
the voice target or have focused on just one or the other, either upward voice
or voice to one’s teammates. Yet as I will discuss, the decision of whether to voice or not, as well as the antecedents and outcomes of this decision, is likely
to differ in meaningful ways depending on whether the behavior is directed at
a supervisor or one’s peers, so there is a need to consider more fully the voice
target.
อาคารจากนิยามต่างๆ ในวรรณคดี ผมเสนอแนวความคิดของเสียงแบบบูรณาการต่อไปนี้
: )
การสื่อสารความคิด ข้อเสนอแนะ ข้อสงสัย หรือความคิดเห็นเกี่ยวกับปัญหาการ ด้วยเจตนาเพื่อปรับปรุงองค์การหรือหน่วยงาน
( เบอร์ริส detert & chiaburu
, , 2008 ; detert & Burris , 2007 ; detert &เทรวิโน , 2010 ; lepine &แวนไดน์
, 1998 ;tangirala & ramanujam 2008b แวนไดน์ , ; , &อ่างทอง botero , 2003 ;
แวน ไดน์ & lepine , 1998 ) คำจำกัดความนี้ครอบคลุมทั้งเสียงที่
กำกับหนึ่งของเจ้านายหรือผู้จัดการอาวุโสอื่น รวมทั้งเสียงกำกับ
สมาชิกหนึ่งของทีม โดยทั่วไป , นักวิชาการเสียงมีทั้งไม่ระบุ
เสียงหรือมีเป้าหมายมุ่งเน้นเพียงหนึ่งหรืออื่น ๆให้ขึ้นเสียง
หรือเสียงหนึ่งของทีม แต่ที่ผมจะกล่าวถึง การตัดสินใจว่าเสียงหรือไม่ รวมทั้งปัจจัยที่เป็นสาเหตุและผลของการตัดสินใจนี้ มีแนวโน้ม
จะแตกต่างกันในความหมายขึ้นอยู่กับว่าพฤติกรรมเย้ย
เป็นผู้บังคับบัญชาหรือเพื่อนหนึ่ง ดังนั้นต้องมีการพิจารณาเพิ่มเติมครบ เสียง
เป้าหมาย
การแปล กรุณารอสักครู่..