ตอนฉันอายุสิบห้าปี ฉันได้เลี้ยงสุนัขตัวนึง ฉันตั้งชื่อมันว่า ฟีโน่.ตอนที่ฉันได้มันมา ฉันเลี้ยงดูมันเป็นอย่างดี ดูแลเอาใจใส่ อาบน้ำให้ทุกอาทิตย์ มันชอบเล่นกับน้องสาวของฉัน เพราะน้องสาวของฉัน ชอบซื้อขนมให้มันกิน และชอบพามันไปเดินเล่นเอาไปที่ไหนมีแต่คนชอบเพราะเป็นสุนัขที่แสนรู้ พอโตขึ้นมันรู้จักสถานที่ต่างๆมากขึ้นมันก็ชอบออกไปเดินเล่น นอกบ้าน มีอยู่วันนึง ฉันไปโรงเรียน ทุกวันกลับมาบ้านฉันจะร้องหามันแล้วก็เจอพอวันนี้ฉันเรียกหาแล้วไม่เจอ เลยเรียกถามแม่ว่า มันไปไหนแม่ตะโกนบอกว่ามันโดนรถชน พอฉันได้ยินฉันจึงร้องไห้เสียใจมาก ฉันไปดูมันนอนอยู่ข้างบ้านน่าสงสารมาก ฉันป้อนข้าว ป้อนยาให้ เพราะตอนนั้นไม่มีโรงพยาบาลสัตว์ หลายเดือนต่อมามันก็หายเป็นปกติ ฉันดีใจมากที่มันหายป่วย
หลังจากวันนั้นมาฉันไม่ยอมให้มันออกไปเดินเล่นนอกบ้านอีกเลยเพราะไม่อยากให้มันตาย รักมันมากเพราะมันเป็นสุนัขตัวแรกที่ฉันได้เลี้ยง