which contain material such as nudi

which contain material such as nudity, pornography or profanity, which the viewer may not want to be seen accessing in a public or formal setting such as in a workplace.

Determining a site to be NSFW is invariably subjective, and poses challenges for academics who study sexuality.[1] The difficulty in identifying such content objectively has led to the creation of online tools to help individuals to identify NSFW content:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ซึ่งประกอบด้วยวัสดุเช่นภาพเปลือย สื่อลามก หรือถ้อยคำหยาบ คาย ซึ่งการแสดงอาจไม่ต้องให้เห็นถึงในสาธารณะ หรืออย่างเป็นทางการเช่นในที่ทำงานกำหนดให้ NSFW ไซต์คงเส้นคงวาตามอัตวิสัย และส่อเค้าความท้าทายสำหรับนักวิชาการที่ศึกษาเรื่องทางเพศ[1] ความยากลำบากในการระบุเนื้อหาดังกล่าวเป็นได้นำไปสร้างเครื่องมือออนไลน์เพื่อช่วยบุคคลในการระบุเนื้อหา NSFW:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ซึ่งมีเนื้อหาเช่นภาพเปลือยภาพลามกอนาจารหรือดูหมิ่นซึ่งผู้ชมอาจไม่ต้องการที่จะเห็นการเข้าถึงในการตั้งค่าที่สาธารณะหรือที่เป็นทางการเช่นในที่ทำงาน. กำหนดเว็บไซต์ที่จะเป็น NSFW เป็นอัตนัยอย่างสม่ำเสมอและความท้าทายสำหรับนักวิชาการที่ศึกษา ความสัมพันธ์ทางเพศ [1] ความยากลำบากในการระบุเนื้อหาดังกล่าวอย่างเป็นกลางได้นำไปสู่การสร้างเครื่องมือออนไลน์ที่จะช่วยให้บุคคลที่จะระบุเนื้อหา NSFW.:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ซึ่งประกอบด้วยวัสดุเช่นภาพเปลือยอนาจารหรือความรุนแรง ซึ่งผู้ชมอาจจะเห็นการเข้าถึงในที่สาธารณะหรืออย่างเป็นทางการการตั้งค่าเช่นในที่ทำงาน

กำหนดไซต์จะกี่เสมอไปเป็นอัตนัยและ poses ความท้าทายสำหรับนักวิชาการที่ศึกษาเรื่องทางเพศ[ 1 ] ความยากในการระบุเนื้อหาดังกล่าวอคติได้นำไปสู่การสร้างเครื่องมือออนไลน์ที่จะช่วยให้บุคคลที่จะระบุกี่เนื้อหา