South Asia's intra-regional trade,

South Asia's intra-regional trade, as a percentage of its total trade volume, has
remained around 2 percent since 1980. The trade volume for East Asia, by comparison,
was approximately 15 percent (excluding Japan). On the other hand, trade with the
ROW, relative to a predicted value of trade, was similar: 1.1 and 1.3 percent in South
Asia and East Asia, respectively. South Asia has been engaged in trade with major
industrialized countries, most importantly, with the EU, the USA, and Japan. In reality
however, the distances from these major markets impose significantly higher
transportation costs for exporters in South Asia
South Asia's poor trade performance might reflect both tariff and non-tariff barriers.
Concerning the tariff barriers, however, South Asia has substantially reduced their
tariff rates over the past few decades; the region has adopted more open trade policies
since the late 1980s
In 1985, India, Pakistan, Bangladesh, Sri Lanka, Maldives, Nepal, and Bhutan
formed the South Asia Association for Regional Cooperation (SAARC), which began
with the SAARC Preferential Trading Agreement (SAPTA). The SAARC member
countries signed the South Asian Free Trade Area (SAFTA) pact in January 2006
Under SAFTA, India, Pakistan, and Sri Lanka were required to cut their import
duties by 20 percent by 2007, and reduce tariffs to zero by the end of 2012. The least
developed South Indian nations (Nepal, Bhutan, Bangladesh, Afghanistan, and
Maldives) have an additional three years to reduce tariffs to zero
The progress in tariff reduction has turned the member countries' attention to non
tariff barriers and trade facilitation measures. Among other steps, this shift includes
plans to integrate transport systems more closely and harmonize standards in the
region. Some experts expect the SAFTA to be "a step towards better physical,
industrial and communication
infrastructure development in the region" (Nayar, 2004)
However, others argue that SAFTA lacks any specific, actionable, or time-bound
requirements with respect to trade facilitation, and as a result, represents little more
than an understanding that non-tariff barriers will be subject to continuous
negotiations (Roy and Banerjee, 2010)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การค้าภายในภูมิภาคเอเชียใต้ เป็นเปอร์เซ็นต์ของปริมาณการค้ารวมของ มีอยู่ประมาณร้อยละ 2 ตั้งแต่ 1980 ปริมาณการค้าเอเชียตะวันออก,,คือประมาณ 15% (ยกเว้นญี่ปุ่น) บนมืออื่น ๆ ทำค้ากับการแถว เมื่อเทียบกับค่าคาดคะเนของการค้า ถูกคล้าย: 1.1 และ 1.3 เปอร์เซ็นต์ในภาคใต้เอเชียและเอเชียตะวันออก ตามลำดับ เอเชียใต้มีการหมั้นในการค้ากับทางบริษัทอุตสาหกรรมประเทศ สำคัญ สหภาพยุโรป สหรัฐอเมริกา และญี่ปุ่น ในความเป็นจริงอย่างไรก็ตาม ระยะทางจากตลาดหลักเหล่านี้กำหนดขึ้นอย่างมีนัยสำคัญค่าขนส่งสำหรับการส่งออกในภูมิภาคเอเชียใต้ประสิทธิภาพการทำงานไม่ดีการค้าเอเชียใต้อาจสะท้อนทั้งภาษีศุลกากรและอุปสรรคที่ไม่ใช่ภาษีเกี่ยวกับอุปสรรคภาษี อย่างไรก็ตาม เอเชียใต้ได้ลดลงอย่างมากของพวกเขาอัตราช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา ภูมิภาคได้นำนโยบายการค้าเปิดมากขึ้นตั้งแต่ปลายทศวรรษ 1980ในปี 1985 อินเดีย ปากีสถาน บังคลาเทศ ศรีลังกา มัลดีฟส์ เนปาล และภูฏานเกิดสมาคมเอเชียใต้สำหรับภูมิภาคความร่วมมือ (ค้าต่าง), ซึ่งเริ่มด้วยค้าต่างสิทธิซื้อขายข้อตกลง (สะดวก) สมาชิกค้าต่างประเทศได้ลงนามสนธิสัญญาเอเชียใต้การค้าเสรีที่ตั้งเสรีในเดือน 2006 มกราคมภายใต้ SAFTA อินเดีย ปากีสถาน ศรีลังกา และจำเป็นต้องตัดนำเข้าของพวกเขาปฏิบัติหน้าที่ร้อยละ 20 โดย 2007 และลดภาษีเป็นศูนย์ภายในสิ้นปีนี้ น้อยที่สุดพัฒนาแห่งประชาชาติอินเดียใต้ (บังกลาเทศ เนปาล ภูฏาน อัฟกานิสถาน และมัลดีฟส์) มีสามปีเพิ่มเติมการลดอัตราภาษีเป็นศูนย์ความคืบหน้าในการลดภาษีศุลกากรได้หันความสนใจของประเทศสมาชิกไปไม่อุปสรรคภาษีและมาตรการการอำนวยความสะดวกทางการค้า หนึ่งในขั้นตอนอื่น ๆ การเปลี่ยนแปลงนี้รวมมีแผนจะรวมระบบขนส่งอย่างใกล้ชิดมากขึ้น และสอดคล้องมาตรฐานในการภูมิภาค ผู้เชี่ยวชาญคาดว่า SAFTA จะ "ก้าวไปทางกายภาพดีกว่าอุตสาหกรรมและการสื่อสารพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานในภูมิภาค" (Nayar, 2004)อย่างไรก็ตาม คนอื่นเถียงว่า SAFTA ขาดเฉพาะใด ๆ การจัดการ หรือระยะเวลาข้อกำหนด เกี่ยวกับการอำนวยความสะดวกทางการค้า และ เป็น ผล แสดงน้อยกว่าเข้าใจว่าอุปสรรคที่ไม่ใช่ภาษีจะขึ้นอยู่อย่างต่อเนื่องเจรจาต่อรอง (Roy และ Banerjee, 2010)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การค้าภายในภูมิภาคเอเชียใต้ในขณะที่ร้อยละของปริมาณการค้ารวมได้
ยังคงอยู่รอบ ๆ ร้อยละ 2 ตั้งแต่ปี 1980 ปริมาณการค้าสำหรับเอเชียตะวันออกโดยเปรียบเทียบ
เป็นประมาณร้อยละ 15 (ไม่รวมญี่ปุ่น) บนมืออื่น ๆ , การค้ากับ
ROW เทียบกับมูลค่าที่คาดการณ์ของการค้าเป็นที่คล้ายกัน: 1.1 และร้อยละ 1.3 ในทวีป
เอเชียและเอเชียตะวันออกตามลำดับ เอเชียใต้ได้รับการว่าจ้างในการค้ากับเมเจอร์
ประเทศอุตสาหกรรมที่สำคัญที่สุดกับสหภาพยุโรปสหรัฐอเมริกาและญี่ปุ่น ในความเป็นจริง
แต่ระยะทางจากตลาดหลักเหล่านี้กำหนดที่สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ
ต้นทุนการขนส่งสำหรับการส่งออกในเอเชียใต้
ประสิทธิภาพการค้าที่น่าสงสารเอเชียใต้อาจสะท้อนให้เห็นถึงทั้งภาษีและไม่ใช่ภาษีอุปสรรค.
เกี่ยวกับปัญหาและอุปสรรคที่อัตราค่าไฟฟ้า แต่เอเชียใต้ได้ลดลงอย่างมากของพวกเขา
อัตราภาษี ในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา; ภูมิภาคได้นำนโยบายการค้าเปิดกว้างมากขึ้น
นับตั้งแต่ช่วงปลายปี 1980
ในปี 1985 อินเดียปากีสถานบังคลาเทศศรีลังกามัลดีฟส์เนปาลและภูฏาน
รูปแบบที่สมาคมเอเชียใต้เพื่อความร่วมมือระดับภูมิภาค (SAARC) ซึ่งเริ่ม
มีข้อตกลงการค้า SAARC Preferential (Sapta) สมาชิก SAARC
ประเทศได้ลงนามในเอเชียใต้เขตการค้าเสรี (SAFTA) ข้อตกลงในมกราคม 2006
ภายใต้ SAFTA, อินเดีย, ปากีสถานและศรีลังกาที่ต้องตัดการนำเข้า
ปฏิบัติหน้าที่ร้อยละ 20 จากปี 2007 และลดภาษีให้เป็นศูนย์ในตอนท้ายของ 2012 ไม่น้อยกว่า
ประเทศกำลังพัฒนาภาคใต้ของอินเดีย (เนปาลภูฏานบังกลาเทศอัฟกานิสถานและ
มัลดีฟส์) มีอีกสามปีที่จะลดภาษีให้เป็นศูนย์
ความคืบหน้าในการลดภาษีได้หันมาสนใจประเทศสมาชิกที่ไม่ใช่
อุปสรรคภาษีและมาตรการทางการค้าการอำนวยความสะดวก . ท่ามกลางขั้นตอนอื่น ๆ , การเปลี่ยนแปลงนี้รวมถึง
แผนการที่จะบูรณาการระบบการขนส่งอย่างใกล้ชิดและสอดคล้องกับมาตรฐานใน
ภูมิภาค ผู้เชี่ยวชาญบางคนคาดหวังว่า SAFTA จะเป็น "ขั้นตอนต่อทางกายภาพที่ดีกว่า
อุตสาหกรรมและการสื่อสาร
การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานในภูมิภาค" (Nayar, 2004)
แต่คนอื่นยืนยันว่า SAFTA ขาดเฉพาะการดำเนินการหรือเวลาผูกพันใด ๆ
ความต้องการที่เกี่ยวกับการอำนวยความสะดวกทางการค้า และเป็นผลให้เป็นตัวแทนของเล็ก ๆ น้อย ๆ
กว่าเข้าใจว่าอุปสรรคที่ไม่ใช่ภาษีจะต้องมีอย่างต่อเนื่อง
การเจรจาต่อรอง (รอยและ Banerjee 2010)