The prevailing evidence against syn

The prevailing evidence against synthetic estrogens must be understood alongside evidence about the effects of plant estrogens (phytoestrogens). Foods such as whole grains, dried beans, peas, fruits, broccoli, cauliflower and especially soy products are rich in phytoestrogens. Although scientific evidence suggests that plant-based estrogens offer nutritional benefits and are associated with healthy diets (Cederroth, 2009), the data are conflicting as to whether soy-based diets are beneficial, harmful or neutral in their effects on breast cancer risk (Andres, 2011; Rice, 2006) Some of the disparity in the literature may be related to type of soy products or other phytoestrogen-containing vegetables consumed by individuals. For example, although two natural phytoestrogens found in soy — genistein and its metabolite genistin (both referred to as isoflavones because of their chemical structure) — have been shown to increase breast tumor growth in a number of different models, highly processed soy flour that does not contain isoflavones has no effect. Purified soy protein isolates are often processed to contain different concentrations of isoflavones, and their influence on mammary tumors is related to the amount of isoflavone, not the total amount of soy protein consumed (Helfrich, 2008).

Several epidemiological studies have shown that regular consumption of soy-based products, or other vegetables high in phytoestrogens, as part of a normal balanced diet can exert a protective influence against later development of breast cancer. This effect has been studied extensively in China, where soy intake is a regular part of the cultural diet. There, substantial evidence indicates that higher soy intake in adulthood or in adolescence is associated with a decreased risk of pre-menopausal breast cancer (Lee, 2009). Other studies have found protective effects of soy intake for both pre- and post-menopausal cancer, independent of the tumors’ receptor profile (estrogen-receptor and progesterone-receptor positive or negative) (Zhang, 2009). On the other hand, in a prospective study of women aged 43 to 55 years who had never been diagnosed with breast cancer but were considered to be at high risk, six months of dietary isoflavone (PTIG-2535, containing 150 mg genistein, 74 mg daidzein, and 11 mg glycitein) intake was associated with increased proliferation of breast cells. The effect was most pronounced in pre-menopausal women (Khan, 2012a).

For Chinese women who were previously diagnosed with breast cancer, consumption of soy in its many forms found regularly in a woman’s diet was correlated with decreased recurrence of cancer and longer survival (Shu, 2009). Complicating the picture further is a study of Korean women who had previously been diagnosed and treated for breast cancer. Dietary soy intake was associated with a decreased rate of recurrence in women whose cancers were HER-2 negative, and an increased rate of recurrence of cancer in women whose original tumors were HER-2 positive (Woo, 2012).

A study of Asian-American women living in California and Hawaii found that soy intake during childhood, adolescence and adulthood was associated in all three cases with decreased later risk of breast cancer (Korde, 2009). The protective effect of regular dietary soy intake during childhood was the strongest, and it was not mitigated when other variables such as site of birth (Asian countries or United States), degree of continuing Asian lifestyle and cultural practices, reproductive factors, or family history of breast cancer were factored into the analysis. A recent meta-analysis that combined data from six studies found that regular dietary intake of soy during adolescence decreased the incidence of all later breast cancers and was particularly effective in decreasing cancer incidence in pre-menopausal women. There was no reported difference in the effects of dietary intakes of soy during adolescence between Asian and American/European women (Zhao, 2012). In general, protective effects of dietary soy intake have been found to be strongest in association with childhood and early adolescent intake (Aldercruz 2003). One possible explanation for this association is that exposures to genistein and other phytoestrogens around the time of puberty may mimic the protective changes in breast development that are usually observed during the first pregnancy (Messina, 2009; Warri, 2008).

Studies examining non-soy phytoestrogen intake and breast cancer risk in non-Asian populations have found more mixed results (Wu, 2008). This may be related to the difference in both amounts and types of phytoestrogens typically eaten as part of the traditional diets found in the United States and in Europe (Mense, 2008). As examples, a French study found that consuming non-soy phytoestrogens as part of a woman’s daily diet had a protective effect against post-menopausal breast cancer (Touillaud, 2007), yet a British study found no such relationship

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

The prevailing evidence against synthetic estrogens must be understood alongside evidence about the effects of plant estrogens (phytoestrogens). Foods such as whole grains, dried beans, peas, fruits, broccoli, cauliflower and especially soy products are rich in phytoestrogens. Although scientific evidence suggests that plant-based estrogens offer nutritional benefits and are associated with healthy diets (Cederroth, 2009), the data are conflicting as to whether soy-based diets are beneficial, harmful or neutral in their effects on breast cancer risk (Andres, 2011; Rice, 2006) Some of the disparity in the literature may be related to type of soy products or other phytoestrogen-containing vegetables consumed by individuals. For example, although two natural phytoestrogens found in soy — genistein and its metabolite genistin (both referred to as isoflavones because of their chemical structure) — have been shown to increase breast tumor growth in a number of different models, highly processed soy flour that does not contain isoflavones has no effect. Purified soy protein isolates are often processed to contain different concentrations of isoflavones, and their influence on mammary tumors is related to the amount of isoflavone, not the total amount of soy protein consumed (Helfrich, 2008).Several epidemiological studies have shown that regular consumption of soy-based products, or other vegetables high in phytoestrogens, as part of a normal balanced diet can exert a protective influence against later development of breast cancer. This effect has been studied extensively in China, where soy intake is a regular part of the cultural diet. There, substantial evidence indicates that higher soy intake in adulthood or in adolescence is associated with a decreased risk of pre-menopausal breast cancer (Lee, 2009). Other studies have found protective effects of soy intake for both pre- and post-menopausal cancer, independent of the tumors’ receptor profile (estrogen-receptor and progesterone-receptor positive or negative) (Zhang, 2009). On the other hand, in a prospective study of women aged 43 to 55 years who had never been diagnosed with breast cancer but were considered to be at high risk, six months of dietary isoflavone (PTIG-2535, containing 150 mg genistein, 74 mg daidzein, and 11 mg glycitein) intake was associated with increased proliferation of breast cells. The effect was most pronounced in pre-menopausal women (Khan, 2012a).สำหรับผู้หญิงจีนที่ก่อนหน้านี้ถูกวินิจฉัยกับโรคมะเร็งเต้านม การใช้ถั่วเหลืองในรูปแบบต่าง ๆ ที่พบเป็นประจำในอาหารของผู้หญิงถูก correlated กับลดการเกิดซ้ำของมะเร็งและการอยู่รอดที่ยาว (ชู 2009) Complicating รูปภาพเพิ่มเติมคือ การศึกษาของผู้หญิงเกาหลีที่ก่อนหน้านี้ได้รับการวินิจฉัย และรับการรักษามะเร็งเต้านม ถั่วเหลืองอาหารบริโภคเกี่ยวข้องกับอัตราเกิดในมะเร็งมีค่าลบ HER 2 ผู้หญิงลดลง อัตราการเพิ่มขึ้นของการเกิดซ้ำของมะเร็งในสตรีที่มีเนื้องอกเดิมมี HER 2 บวก (เกี้ยวพาน 2012)A study of Asian-American women living in California and Hawaii found that soy intake during childhood, adolescence and adulthood was associated in all three cases with decreased later risk of breast cancer (Korde, 2009). The protective effect of regular dietary soy intake during childhood was the strongest, and it was not mitigated when other variables such as site of birth (Asian countries or United States), degree of continuing Asian lifestyle and cultural practices, reproductive factors, or family history of breast cancer were factored into the analysis. A recent meta-analysis that combined data from six studies found that regular dietary intake of soy during adolescence decreased the incidence of all later breast cancers and was particularly effective in decreasing cancer incidence in pre-menopausal women. There was no reported difference in the effects of dietary intakes of soy during adolescence between Asian and American/European women (Zhao, 2012). In general, protective effects of dietary soy intake have been found to be strongest in association with childhood and early adolescent intake (Aldercruz 2003). One possible explanation for this association is that exposures to genistein and other phytoestrogens around the time of puberty may mimic the protective changes in breast development that are usually observed during the first pregnancy (Messina, 2009; Warri, 2008).ศึกษาตรวจสอบสรรพคุณไม่ใช่ถั่วเหลืองเต้านมและการเสี่ยงมะเร็งในประชากรเอเชียไม่พบผลลัพธ์ขึ้นผสม (Wu, 2008) นี้อาจเกี่ยวข้องกับความแตกต่างของจำนวนและชนิดของ phytoestrogens กินโดยทั่วไปเป็นส่วนหนึ่งของอาหารแบบดั้งเดิมที่พบ ในสหรัฐอเมริกา และ ในยุโรป (Mense, 2008) เป็นตัวอย่าง การศึกษาฝรั่งเศสพบว่า บริโภค phytoestrogens มีถั่วเหลืองเป็นส่วนหนึ่งของอาหารประจำวันของผู้หญิงมีผลป้องกันกับมะเร็งเต้านมหลังหมดประจำเดือน (Touillaud, 2007), แต่ความสัมพันธ์ดังกล่าวไม่พบการศึกษาภาษาอังกฤษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลักฐานที่เกิดขึ้นกับ estrogens สังเคราะห์ต้องเข้าใจควบคู่ไปกับหลักฐานเกี่ยวกับผลกระทบของ estrogens พืช (phytoestrogens) อาหารเช่นธัญพืชถั่วเมล็ดแห้ง, ถั่ว, ผลไม้, บรอกโคลีดอกกะหล่ำและผลิตภัณฑ์จากถั่วเหลืองโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่อุดมไปด้วย phytoestrogens แม้ว่าหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ที่แสดงให้เห็นว่า estrogens พืชมีประโยชน์ทางโภชนาการและมีความเกี่ยวข้องกับการรับประทานอาหารที่ดีต่อสุขภาพ (Cederroth 2009) ซึ่งเป็นข้อมูลที่ขัดแย้งกันเป็นไปได้ว่าการรับประทานอาหารที่ทำจากถั่วเหลืองมีประโยชน์ที่เป็นอันตรายหรือเป็นกลางในลักษณะของพวกเขาเกี่ยวกับความเสี่ยงมะเร็งเต้านม (แอนเดรส 2011; ข้าว 2006) บางส่วนของความเหลื่อมล้ำในวรรณคดีที่อาจจะเกี่ยวข้องกับประเภทของผลิตภัณฑ์จากถั่วเหลืองหรือผักอื่น ๆ ที่มี-phytoestrogen บริโภคโดยบุคคล ตัวอย่างเช่นแม้ว่าสอง phytoestrogens ธรรมชาติที่พบในถั่วเหลือง - genistein และเจนิ metabolite ของ (ทั้งเรียกว่าคุณสมบัติคล้ายเพราะโครงสร้างทางเคมีของพวกเขา) - ได้รับการแสดงเพื่อเพิ่มการเจริญเติบโตของเนื้องอกเต้านมในหลายรูปแบบที่แตกต่างกัน, แป้งถั่วเหลืองการประมวลผลสูงที่ไม่ ได้มีคุณสมบัติคล้ายไม่มีผล ถั่วเหลืองบริสุทธิ์ที่แยกโปรตีนที่มีการประมวลผลมักจะมีความเข้มข้นแตกต่างกันของคุณสมบัติคล้ายและมีอิทธิพลของพวกเขาในเนื้องอกเต้านมมีความสัมพันธ์กับปริมาณของ isoflavone ไม่จำนวนของโปรตีนถั่วเหลืองบริโภค (Helfrich 2008). การศึกษาทางระบาดวิทยาหลายคนได้แสดงให้เห็นว่าการบริโภคปกติ ผลิตภัณฑ์จากถั่วเหลืองหรือผักอื่น ๆ ที่สูงใน phytoestrogens ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของอาหารที่สมดุลปกติสามารถออกแรงอิทธิพลป้องกันการพัฒนาต่อมาของมะเร็งเต้านม ผลกระทบนี้จะได้รับการศึกษาอย่างกว้างขวางในประเทศจีนที่บริโภคถั่วเหลืองเป็นส่วนหนึ่งของอาหารวัฒนธรรม มีหลักฐานมากมายที่บ่งชี้ว่าการบริโภคถั่วเหลืองที่สูงขึ้นในวัยผู้ใหญ่หรือในวัยรุ่นที่มีความเกี่ยวข้องกับความเสี่ยงที่ลดลงก่อนวัยหมดประจำเดือนเป็นมะเร็งเต้านม (ลี 2009) การศึกษาอื่น ๆ พบป้องกันผลกระทบของการบริโภคถั่วเหลืองทั้งโรคมะเร็งก่อนและหลังวัยหมดประจำเดือนเป็นอิสระจากรายละเอียดรับเนื้องอก (รับสโตรเจนและ progesterone-รับบวกหรือลบ) (Zhang 2009) ในอีกทางหนึ่งในการศึกษาที่คาดหวังของผู้หญิงที่มีอายุ 43-55 ปีที่ไม่เคยได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งเต้านม แต่ได้รับการพิจารณาว่ามีความเสี่ยงสูงหกเดือนของ isoflavone อาหาร (PTIG-2535 ที่มี 150 มิลลิกรัม genistein 74 มก. daidzein และ 11 มิลลิกรัม glycitein) การบริโภคมีความสัมพันธ์กับการเพิ่มจำนวนที่เพิ่มขึ้นของเซลล์เต้านม ผลเด่นชัดมากที่สุดในสตรีก่อนวัยหมดประจำเดือน (Khan, 2012a). สำหรับผู้หญิงชาวจีนที่ได้รับการวินิจฉัยก่อนหน้านี้กับโรคมะเร็งเต้านมการบริโภคถั่วเหลืองในหลายรูปแบบที่พบเป็นประจำในการรับประทานอาหารของผู้หญิงที่มีความสัมพันธ์กับการลดลงการกำเริบของโรคมะเร็งและความอยู่รอดอีกต่อไป (เอส 2009) แทรกซ้อนภาพเพิ่มเติมการศึกษาของผู้หญิงเกาหลีที่ได้รับก่อนหน้านี้ได้รับการวินิจฉัยและรับการรักษาโรคมะเร็งเต้านม การบริโภคถั่วเหลืองอาหารมีความสัมพันธ์กับอัตราการลดลงของการเกิดซ้ำในผู้หญิงที่มีการเกิดโรคมะเร็งได้ HER-2 ลบและมีอัตราการเพิ่มขึ้นของการกำเริบของโรคมะเร็งในผู้หญิงที่มีเนื้องอกเดิม HER-2 บวก (Woo 2012). การศึกษา Asian- ผู้หญิงอเมริกันที่อาศัยอยู่ในรัฐแคลิฟอร์เนียและฮาวายพบว่าการบริโภคถั่วเหลืองในช่วงวัยเด็กวัยรุ่นและวัยผู้ใหญ่ที่เกี่ยวข้องในทั้งสามกรณีที่มีความเสี่ยงต่อมาลดลงของมะเร็งเต้านม (Korde 2009) ป้องกันผลกระทบของการบริโภคถั่วเหลืองอาหารปกติในช่วงวัยเด็กเป็นที่แข็งแกร่งและมันก็ไม่ได้ลดลงเมื่อตัวแปรอื่น ๆ เช่นสถานที่เกิด (ประเทศในเอเชียหรือสหรัฐอเมริกา) ระดับของความต่อเนื่องไลฟ์สไตล์เอเชียและการปฏิบัติทางวัฒนธรรมปัจจัยสืบพันธุ์หรือประวัติครอบครัว โรคมะเร็งเต้านมได้รับการพิจารณาในการวิเคราะห์ เมตาดาต้าวิเคราะห์ล่าสุดที่รวมข้อมูลจากหกการศึกษาพบว่าการบริโภคสารอาหารปกติของถั่วเหลืองในช่วงวัยรุ่นลดลงอุบัติการณ์ของการเกิดโรคมะเร็งเต้านมต่อมาทั้งหมดและมีประสิทธิภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการลดอัตราการเกิดโรคมะเร็งในผู้หญิงก่อนวัยหมดประจำเดือน ไม่มีความแตกต่างในการรายงานผลกระทบของการบริโภคอาหารของถั่วเหลืองในช่วงวัยรุ่นระหว่างเอเชียและอเมริกัน / ผู้หญิงยุโรป (Zhao 2012) โดยทั่วไปการป้องกันผลกระทบของการบริโภคอาหารถั่วเหลืองได้รับพบว่าแข็งแกร่งที่สุดในการเชื่อมโยงกับวัยเด็กวัยรุ่นและการบริโภคในช่วงต้น (Aldercruz 2003) หนึ่งคำอธิบายที่เป็นไปได้สำหรับการเชื่อมโยงนี้คือความเสี่ยงที่จะ genistein และ phytoestrogens อื่น ๆ ในช่วงเวลาของวัยแรกรุ่นอาจเลียนแบบการเปลี่ยนแปลงการป้องกันในการพัฒนาเต้านมที่ได้รับมักจะพบในระหว่างการตั้งครรภ์ครั้งแรก (เมส 2009; Warri 2008). การศึกษาการตรวจสอบที่ไม่ถั่วเหลือง การบริโภค phytoestrogen และความเสี่ยงมะเร็งเต้านมในประชากรที่ไม่ใช่เอเชียได้พบผลการผสมมากขึ้น (วู 2008) นี้อาจจะเกี่ยวข้องกับความแตกต่างทั้งในด้านจำนวนและประเภทของ phytoestrogens กินมักจะเป็นส่วนหนึ่งของอาหารแบบดั้งเดิมที่พบในประเทศสหรัฐอเมริกาและในยุโรป (Mense 2008) เป็นตัวอย่างการศึกษาภาษาฝรั่งเศสพบว่าการบริโภคที่ไม่ใช่ถั่วเหลือง phytoestrogens เป็นส่วนหนึ่งของอาหารประจำวันของผู้หญิงคนหนึ่งมีผลป้องกันโรคมะเร็งเต้านมหลังวัยหมดประจำเดือน (Touillaud 2007) แต่การศึกษาของอังกฤษพบว่าไม่มีความสัมพันธ์ดังกล่าว