From Table 2, it can also be seen t

From Table 2, it can also be seen that there was a relatively high reduction in carbapenemase genes and 16S rRNA genes in SCT, where the removal efficiency of these genes was higher than 99%. There were approximately 2 orders of magnitude reductions in carbapenemase genes in SCT compared with AeT. High concentrations of carbapenemase genes were settled and transferred into sludge, which increases the risk of propagating carbapenemase genes to endogenous soil bacteria through sludge disposal. Moreover, the removal efficiency for total bacteria (assessed by 16S rRNA genes) through chlorination disinfection was higher (p < 0.05) than bacteria harboring carbapenemase genes. The removal efficiency for 16S rRNA gene by chlorination was 90.5 ± 7.5% versus 52.4 ± 4.1% for blaKPC-2, 12.9 ± 2.8% for blaGES-1, and 4 ± 0.3% for blaIMP-1. This finding suggests that some bacteria harboring antibiotic resistance genes may be co-resistant to chlorination, as suggested by previous research [42,43]. However, resistance to chlorination is unlikely to be mechanistically related to antibiotic resistance. Disinfection is often thought to destroy most pathogens in WWTP effluents, and chlorination is the most common treatment used as compared to ultraviolet (UV) or ozonation disinfection. However, the results of this study showed that disinfection by chlorination could not achieve a significant reduction of carbapenemase genes in the WWTP, which is also consistent with previous research on tet-ARGs [44]. Although the abundance of carbapenemase genes were reduced somewhat through the WWTP, the continuous discharge from the WWTPs was still a potential route of carbapenemase genes into the environment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จากตารางที่ 2 นอกจากนี้จะเห็นได้ว่า เป็นการลดลงค่อนข้างสูงใน carbapenemase ยีน 16S rRNA ยีนใน SCT ประสิทธิภาพกำจัดของยีนเหล่านี้อยู่ที่ไหนสูงกว่า 99% มีประมาณ 2 อันดับของขนาดในการลด carbapenemase ยีนใน SCT เทียบกับ AeT ความเข้มข้นสูงของยีน carbapenemase ถูกชำระ และโอนเป็นตะกอน ซึ่งเพิ่มความเสี่ยงของทอดยีน carbapenemase กับแบคทีเรียดินภายนอกผ่านการกำจัดตะกอน นอกจากนี้ ประสิทธิภาพในการกำจัดเชื้อแบคทีเรียรวม (ประเมิน โดยยีน 16S rRNA) ผ่านการฆ่าเชื้อด้วยคลอรีนได้สูงกว่า (p < 0.05) กว่าแบคทีเรียที่เก็บงำ carbapenemase ยีน มีประสิทธิภาพกำจัดสำหรับ 16S rRNA ยีนโดยคลอรีน 90.5 ± 7.5% เมื่อเทียบกับ 52.4 ± 4.1% blaKPC-2, 12.9 ± 2.8% สำหรับ blaGES-1 และ 4 ± 0.3% blaIMP 1 พบนี้แสดงให้เห็นว่า แบคทีเรียบางเก็บงำยีนต้านทานยาปฏิชีวนะอาจ co-ทนต่อคลอรีน แนะนำโดยผลงานวิจัย [42,43] อย่างไรก็ตาม ทนต่อคลอรีนไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับความต้านทานยาปฏิชีวนะ mechanistically ฆ่าเชื้อมักจะเป็นความคิดที่จะทำลายเชื้อโรคส่วนใหญ่ในน้ำทิ้ง wwtp ของชุมชน และคลอรีนเป็นการรักษาทั่วไปที่ใช้เปรียบเทียบกับรังสีอัลตราไวโอเลต (UV) หรือกัมมันต์ฆ่าเชื้อ อย่างไรก็ตาม ผลของการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่า ฆ่าเชื้อ ด้วยคลอรีนอาจได้ลดความสำคัญของยีน carbapenemase ในการ wwtp ของชุมชนซึ่งก็สอดคล้องกับผลงานวิจัย tet อาร์กิวเมนต์ [44] แม้ว่าความอุดมสมบูรณ์ของ carbapenemase ที่มียีนที่ลดลงค่อนข้างผ่านการ wwtp ของชุมชน การปล่อยอย่างต่อเนื่องจากการ WWTPs ก็ใช่เส้นทางศักยภาพของยีน carbapenemase ในสภาพแวดล้อม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จากตารางที่ 2 ก็ยังสามารถจะเห็นได้ว่ามีการลดลงค่อนข้างสูงในยีน carbapenemase และยีน 16S rRNA ใน SCT ที่ประสิทธิภาพในการกำจัดของยีนเหล่านี้สูงกว่า 99% มีประมาณ 2 คำสั่งของการลดขนาดในยีน carbapenemase ใน SCT เมื่อเทียบกับ AET ความเข้มข้นสูงของยีน carbapenemase ถูกตัดสินและโอนเข้ากากตะกอนซึ่งจะเป็นการเพิ่มความเสี่ยงของการแพร่กระจายยีน carbapenemase แบคทีเรียดินภายนอกผ่านการกำจัดกากตะกอน นอกจากนี้ยังมีประสิทธิภาพการกำจัดแบคทีเรียรวม (ประเมินโดยยีน 16S rRNA) ผ่านการฆ่าเชื้อโรคด้วยคลอรีนฆ่าเชื้อโรคสูง (p <0.05) มากกว่าแบคทีเรียเก็บงำยีน carbapenemase ประสิทธิภาพในการกำจัดสำหรับ 16S rRNA ยีนโดยคลอรีนเป็น 90.5 ± 7.5% เมื่อเทียบกับ 52.4 ± 4.1% สำหรับ blaKPC-2, 12.9 ± 2.8% สำหรับ blaGES-1 และ 4 ± 0.3% สำหรับ blaIMP-1 การค้นพบนี้แสดงให้เห็นว่าแบคทีเรียบางชนิดเก็บงำยีนต้านทานยาปฏิชีวนะอาจจะร่วมทนต่อการฆ่าเชื้อโรคด้วยคลอรีนตามข้อเสนอแนะจากการวิจัยก่อนหน้านี้ [42,43] อย่างไรก็ตามความต้านทานต่อการฆ่าเชื้อโรคด้วยคลอรีนไม่น่าจะเป็น mechanistically ที่เกี่ยวข้องกับการต้านทานยาปฏิชีวนะ การฆ่าเชื้อมักจะคิดที่จะทำลายเชื้อโรคมากที่สุดในน้ำทิ้ง WWTP และคลอรีนคือการรักษาที่ใช้กันมากที่สุดเมื่อเทียบกับรังสีอัลตราไวโอเลต (UV) หรือโอโซนฆ่าเชื้อโรค อย่างไรก็ตามผลการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าการฆ่าเชื้อโดยใช้คลอรีนไม่สามารถบรรลุการลดความสำคัญของยีน carbapenemase ใน WWTP ซึ่งนอกจากนี้ยังสอดคล้องกับงานวิจัยก่อนหน้านี้ Tet-ARGs [44] แม้ว่าความอุดมสมบูรณ์ของยีน carbapenemase ถูกลดลงบ้างผ่าน WWTP ที่ต่อเนื่องมาจากการปล่อย WWTPs ก็ยังคงเป็นเส้นทางที่มีศักยภาพของยีน carbapenemase สู่สิ่งแวดล้อม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จากตารางที่ 2 นอกจากนี้ยังสามารถเห็นได้ว่ามีการลดลงที่ค่อนข้างสูงใน carbapenemase เบส 16S rRNA ยีนและยีน SCT ที่ประสิทธิภาพของยีนเหล่านี้สูงกว่า 99% มีประมาณ 2 อันดับของขนาด ( carbapenemase ยีน SCT เทียบกับหลังทดเวลา . ความเข้มข้นสูงของ carbapenemase ยีนถูกตัดสินและย้ายลงในโคลน ซึ่งเพิ่มความเสี่ยงของการขยายพันธุ์ carbapenemase ยีนแบคทีเรียในดินที่ผ่านการกำจัดตะกอน นอกจากนี้ ประสิทธิภาพในการกำจัดแบคทีเรียทั้งหมด ( ประเมินโดยเบส 16S rRNA ยีน ) ผ่านการฆ่าเชื้อคลอรีนสูงกว่า ( P < 0.05 ) มากกว่าเชื้อแบคทีเรีย harboring carbapenemase ยีน ประสิทธิภาพสำหรับเบส 16S rRNA ยีนโดยการเติมคลอรีนเป็น 90.5 ± 7.5% เมื่อเทียบกับร้อยละ 52.4 ± 4.1 blakpc-2 , 12.9 ± 2.8% สำหรับ blages-1 และ 4 ± 0.3% blaimp-1 . การค้นพบนี้แสดงให้เห็นว่าบางยีนต้านทานยาปฏิชีวนะแบคทีเรียที่อาจจะร่วมป้องกันคลอรีน ตามที่แนะนำ โดย 42,43 [ งานวิจัย ] อย่างไรก็ตาม ความต้านทานต่อคลอรีนไม่น่าจะ mechanistically เกี่ยวข้องกับความต้านทานยาปฏิชีวนะ . ฆ่าเชื้อมักจะคิดทำลายเชื้อโรคมากที่สุดใน wwtp น้ำทิ้ง และคลอรีนเป็นวิธีการรักษาที่พบมากที่สุดที่ใช้โดยเปรียบเทียบกับรังสีอัลตราไวโอเลต ( UV ) หรือ โอโซนฆ่าเชื้อโรค อย่างไรก็ตาม ผลการศึกษาพบว่า การฆ่าเชื้อโรคด้วยคลอรีนไม่สามารถบรรลุการ carbapenemase ของยีนใน wwtp ซึ่งยังสอดคล้องกับงานวิจัยก่อนหน้าเทตมีอาร์กิวเมนต์ [ 44 ] แม้ว่าความอุดมสมบูรณ์ของ carbapenemase ยีนลดลงค่อนข้างผ่าน wwtp , ปล่อยต่อเนื่องจาก wwtps ยังคงศักยภาพเส้นทาง carbapenemase ยีนเข้าสู่สภาพแวดล้อม