In Thailand, an estimated total of

In Thailand, an estimated total of 920 Gaur remained in 1994. Only 6–7 populations were thought to contain 50 or more animals and there were no Gaur outside protected areas. The most important protected areas for Gaur were Khao Yai National Park, Tap Lan National Park and Pang Sida National Park, Huai Kha Khaeng Wildlife Sanctuary, Thung Yai Naresuan Wildlife Sanctuary, Kaeng Krachan National Park and Mae Nam Phachi Wildlife Sanctuary, the Khlong Nakha complex, and possibly Om Koi and Mae Tuen Wildlife Sanctuaries. Even in protected areas with much suitable habitat Gaur densities were very low, for example in Huai Kha Khaeng Wildlife Sanctuary the population density was less than 50% of the estimated carrying capacity of the area (Srikosamatara and Suteethorn 1995; S. Hedges pers. comm. 2000). Gaur populations are probably now increasing in several sites in Thailand, notably in Huai Kha Khaeng Wildlife Sanctuary and Thung Yai Naresuan Wildlife Sanctuary, with effective tackling of poaching. In Thung Yai Naresuan Wildlife Sanctuary, sign monitoring in one small area (20 km²) over six years since poaching absolutely ceased indicated an annual population growth rate there of 0.31, although the relative contributions of birth and immigration could not be distinguished. Breeding herds became much more common, compared with the situation 10–15 years previously at the height of poaching (Steinmetz et al. in prep.). In the Khao Paeng Ma reforestation site adjacent to Khao Yai National Park the population apparently expanded from two to 100 Gaur in less than 10 years, initially reflecting recolonization but apparently mostly from reproduction among animals at the site, all within a 10 km² area of secondary forest. The population stabilized at about 100 animals during 2004–2007 (based on counts from hilltops). As the forest grows and browse and grass diminish, reproduction is likely to decline (R. Steinmetz pers. comm. 2008). This herd has flourished only by dint of the provision of 24-hour security (A.J. Lynam pers. comm. 2008). Numbers also seem to be expanding rapidly in Kuiburi National Park in southern Thailand, again from an artificially lowered population and again within a secondary forest area adjacent to semi-evergreen forest. In early 2008, a (temporary) herd of almost 50 animals was spotted by elephant-watchers in a tree hide; only a few years previously, there were probably far fewer than this in the whole area (Steinmetz et al. 2007; R. Steinmetz pers. comm. 2008). By contrast, Gaur is largely gone from southern Thailand forest remnants, although it may be safe on the Malaysian border, reflecting tight control of illegal access and activities by the Border Patrol Police, and the danger of operations because of insurgency (A.J. Lynam pers. comm. 2008).

In Viet Nam, the current status of Gaur is poorly known. Several areas in Dak Lak Province (the Easo and Easup areas and Yok Don National Park) were known to contain Gaur in 1997 (Le Xuan Canh et al. 1997) but very little reliable information was traced for other parts of the country by Duckworth and Hedges (1998). Several herds of Gaur persist in Cat Tien National Park and in adjacent state forest enterprises (Polet and Ling 2004). There seems little room for doubt that the Gaur population is in serious decline, and many of the sites reported in Duckworth and Hedges (1998) may now have lost the species.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในประเทศไทย การประเมินจำนวน 920 Gaur ยังคงในปี 1994 ประชากร 6-7 เท่านั้นคิดว่า มีสัตว์อย่าง น้อย 50 และมีไม่ Gaur นอกพื้นที่ป้องกัน ป้องกันพื้นที่สำคัญสำหรับ Gaur มี อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ อุทยานแห่งชาติลานเคาะ และ อุทยานแห่งชาติปางสีดา สัตว์ป่าห้วยขาแข้ง พันธุ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวร อุทยานแห่งชาติแก่งกระจาน และรักษา พันธุ์สัตว์ป่าแม่น้ำภาชี ซับซ้อน คลองนาคา และอาจออมแบบ และศูนย์ อนุรักษ์สัตว์ป่าทวนแม่ แม้ในพื้นที่ป้องกันด้วยอยู่อาศัยเหมาะมาก แน่น Gaur มีมาก เช่น ในสัตว์ป่าห้วยขาแข้ง ความหนาแน่นประชากรไม่น้อยกว่า 50% ของการประมาณความจุของพื้นที่ (Srikosamatara และ Suteethorn 1995 S. ประเมินค่าเฮดจ์อาทิสื่อ 2000) มีประชากร gaur คงตอนนี้เพิ่มขึ้นในหลายเว็บไซต์ในประเทศไทย ยวดในสัตว์ป่าห้วยขาแข้งและทุ่งใหญ่นเรศวรรักษาพันธุ์สัตว์ป่า มีผลแก่ของ poaching ในทุ่งใหญ่นเรศวรฎางค์ ลงตรวจสอบในพื้นที่ขนาดเล็กหนึ่ง (20 km²) หกปีตั้งแต่ poaching จริง ๆ เพิ่มระบุเป็นปีประชากรอัตราการเติบโตมีของ$ 0.31 แม้ว่าไม่ได้โดดเด่นผลงานญาติเกิดและตรวจคนเข้าเมือง ฝูงผสมพันธุ์กลายเป็นมากทั่วไป เมื่อเทียบกับสถานการณ์ 10 – 15 ปีก่อนหน้านี้ที่ความสูงของ poaching (Steinmetz et al. ในการเตรียมการ) ในเขาแปงมาปลูกไซต์ติดกับเขาใหญ่อุทยานแห่งชาติประชากรที่เห็นได้ชัดว่าขยายจากสองการ 100 Gaur น้อยกว่า 10 ปี เริ่มต้นสะท้อน recolonization เห็นได้ชัดแต่ส่วนใหญ่จากการสืบพันธุ์ระหว่างสัตว์ที่ไซต์ ทั้งภายในพื้นที่ 10 km² ของป่า ประชากรเสถียรที่ 100 สัตว์ระหว่างปี 2004-2007 (ตามนับจากยาราฮิลท๊อป) เป็นป่าขึ้น และเรียกดูและหญ้าหรอ สืบพันธุ์มีแนวโน้มจะลดลง (R. Steinmetz อาทิสื่อ 2008) ฝูงนี้มีความเจริญรุ่งเรืองโดยอำนาจแห่งบทบัญญัติของความปลอดภัยตลอด 24 ชั่วโมง (A.J. Lynam อาทิสื่อ 2008) เท่านั้น ตัวเลขดูเหมือนจะ มีการขยายอย่างรวดเร็วในกุยบุรีอุทยานแห่งชาติในประเทศไทย จากประชากรการสมยอมลดลงอีกครั้ง และอีกครั้งภาย ในพื้นที่ป่าอยู่ติดกับป่ากึ่งยัง ในช่วงต้นปี 2008 ฝูงสัตว์เกือบ 50 (ชั่วคราว) ถูกพบ โดยช้างเนื้อในซ่อนแผนภูมิ เพียงไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ มีอยู่น้อยอาจจะไกลกว่านี้พื้นที่ทั้งหมด (Steinmetz et al. 2007 อาร์ Steinmetz อาทิสื่อ 2008) โดยคมชัด Gaur ได้หายไปมากจากป่าประเทศไทยเศษ แม้ว่ามันอาจจะปลอดภัยบนแดนมาเลเซีย สะท้อน ควบคุมกิจกรรม โดยตำรวจตระเวนชายแดนและความแน่นและอันตรายของการดำเนินงานเนื่องจากแดน (A.J. Lynam อาทิสื่อ 2008)ในเวียดนาม งานมีทราบสถานะปัจจุบันของ Gaur หลายพื้นที่ในบวนมาดวทหลักจังหวัด (Easo และ Easup พื้นที่อุทยานแห่งชาติไทรโยคดอน) ได้ทราบว่าประกอบด้วย Gaur ในปี 1997 (Le Xuan Canh et al. 1997) แต่ข้อมูลที่เชื่อถือได้น้อยมากถูกติดตามสำหรับส่วนอื่น ๆ ของประเทศ โดย Duckworth และประเมินค่าเฮดจ์ (1998) ฝูงหลายของ Gaur คงอยู่ใน อุทยานแห่งชาติเตียน และ ในป่าติดกับรัฐวิสาหกิจ (Polet และหลิง 2004) ดูเหมือนห้องเล็กน้อยสำหรับข้อสงสัยที่ Gaur ประชากรลดลงอย่างรุนแรง และจำนวนมากของอเมริการายงาน Duckworth และประเมินค่าเฮดจ์ (1998) อาจตอนนี้ได้สูญเสียสายพันธุ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในประเทศไทยรวมประมาณ 920 กระทิงยังคงอยู่ในปี 1994 เพียง 6-7 ประชากรมีความคิดที่จะมี 50 หรือมากกว่าสัตว์และไม่มีกระทิงป้องกันพื้นที่ด้านนอก พื้นที่คุ้มครองที่สำคัญที่สุดสำหรับกระทิงเป็นอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่, อุทยานแห่งชาติแตะลานและอุทยานแห่งชาติปางสีดาห้วยขาแข้ง, ทุ่งใหญ่นเรศวรรักษาพันธุ์สัตว์ป่าอุทยานแห่งชาติแก่งกระจานและแม่น้ำภาชีรักษาพันธุ์สัตว์ป่าคลองนาคาที่ซับซ้อน และอาจอมก๋อยและแม่ตื่นเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า แม้จะอยู่ในพื้นที่คุ้มครองสิ่งแวดล้อมที่เหมาะสมกับความหนาแน่นมากกระทิงอยู่ในระดับต่ำมากเช่นในห้วยขาแข้งความหนาแน่นของประชากรน้อยกว่า 50% ของกำลังการผลิตที่ดำเนินการโดยประมาณของพื้นที่ (Srikosamatara และ Suteethorn 1995;. เอสพุ่มไม้ pers สื่อสาร . 2000) ประชากรกระทิงในขณะนี้อาจจะเพิ่มขึ้นในหลายพื้นที่ในประเทศไทยสะดุดตาในห้วยขาแข้งและทุ่งใหญ่นเรศวรรักษาพันธุ์สัตว์ป่าที่มีการแก้ปัญหาที่มีประสิทธิภาพของการรุกล้ำ ในทุ่งใหญ่นเรศวรรักษาพันธุ์สัตว์ป่าเข้าสู่ระบบการตรวจสอบในพื้นที่เล็ก ๆ แห่งหนึ่ง (20 กิโลเมตร²) กว่าหกปีนับตั้งแต่การรุกล้ำหยุดอย่างชี้ให้เห็นอัตราการเติบโตของประชากรประจำปีมี 0.31 แม้ว่าผลงานญาติของการเกิดและการตรวจคนเข้าเมืองไม่สามารถที่โดดเด่น ฝูงพันธุ์กลายเป็นเรื่องธรรมดามากขึ้นเมื่อเทียบกับสถานการณ์ 10-15 ปีก่อนหน้านี้ที่ความสูงของการรุกล้ำ (Steinmetz et al. ในการเตรียม.) ในเขาปลูกป่าแปงมะเว็บไซต์ที่อยู่ติดกับอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ที่มีประชากรขยายตัวที่เห็นได้ชัดจากสอง 100 กระทิงน้อยกว่า 10 ปีที่ผ่านมาสะท้อนให้เห็นในตอนแรกไม่ต่ำา แต่เห็นได้ชัดส่วนใหญ่มาจากการทำสำเนาในหมู่สัตว์ที่เว็บไซต์ทั้งหมดภายในพื้นที่ 10 ตารางกิโลเมตรของรอง ป่า จำนวนประชากรที่มีความเสถียรที่ประมาณ 100 สัตว์ในช่วง 2004-2007 (ขึ้นอยู่กับการนับจากอายา) ในฐานะที่เป็นป่าเติบโตและลดการเรียกดูและหญ้าพันธุ์มีแนวโน้มลดลง (ร Steinmetz pers. Comm. 2008) ฝูงนี้มีความเจริญรุ่งเรืองเท่านั้นโดยอาศัยการให้การรักษาความปลอดภัยตลอด 24 ชั่วโมง (AJ Lynam pers. Comm. 2008) ตัวเลขยังดูเหมือนจะขยายตัวอย่างรวดเร็วในอุทยานแห่งชาติกุยบุรีในภาคใต้ของประเทศไทยอีกครั้งจากประชากรลดลงและเทียมอีกครั้งภายในพื้นที่ป่าไม้ที่สองที่อยู่ติดกับป่ากึ่งดิบ ในช่วงต้นปี 2008 (ชั่วคราว) ฝูงสัตว์เกือบ 50 ก็เห็นช้างดูในซ่อนต้นไม้; เพียงไม่กี่ปีก่อนหน้านี้มีอาจจะเป็นน้อยกว่านี้ในพื้นที่ทั้งหมด (Steinmetz et al, 2007;. อาร์ Steinmetz pers สื่อสาร 2008..) ในทางตรงกันข้ามกระทิงจะหายไปส่วนใหญ่มาจากภาคใต้ของไทยที่เหลือป่าแม้ว่ามันอาจจะปลอดภัยชายแดนมาเลเซียสะท้อนให้เห็นถึงการควบคุมที่รัดกุมในการเข้าถึงกิจกรรมที่ผิดกฎหมายและโดยตำรวจตระเวนชายแดนและอันตรายของการดำเนินงานเพราะการก่อความไม่สงบ (AJ Lynam pers Comm. 2008). ในเวียดนาม, สถานะปัจจุบันของกระทิงเป็นที่รู้จักกันได้ไม่ดี หลายพื้นที่ในจังหวัด Dak Lak (Easo และพื้นที่ Easup และไทรโยคดอนอุทยานแห่งชาติ) เป็นที่รู้จักกันจะมีกระทิงในปี 1997 (Le Xuan Canh et al. 1997) แต่น้อยมากข้อมูลที่น่าเชื่อถือได้รับการตรวจสอบสำหรับส่วนอื่น ๆ ของประเทศโดย Duckworth และ พุ่มไม้ (1998) ฝูงวัวกระทิงหลายยังคงมีอยู่ใน Cat Tien อุทยานแห่งชาติและในสถานประกอบการป่าไม้ของรัฐที่อยู่ติดกัน (Polet หลิงและ 2004) มีห้องเล็ก ๆ สำหรับข้อสงสัยว่าประชากรกระทิงดูเหมือนอยู่ในลดลงอย่างรุนแรงและหลายเว็บไซต์ที่มีการรายงานใน Duckworth และพุ่มไม้ (1998) ตอนนี้อาจมีการสูญเสียชนิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในประเทศไทยมีทั้งหมดประมาณ 920 กระทิงอยู่ใน 1994 ประชากรเพียง 6 – 7 ถูกคิดว่ามี 50 หรือมากกว่าสัตว์ และไม่มีกระทิงภายนอกป้องกันพื้นที่ ที่สำคัญที่สุดคือการป้องกันพื้นที่สำหรับกระทิง อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ แตะลาน อุทยานแห่งชาติปางสีดา เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้ง , ทุ่งใหญ่นเรศวร เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าอุทยานแห่งชาติแก่งกระจาน และแม่น้ำภาชี ที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าคลองนาคา ซับซ้อน และอาจจะอ้อมก้อยแม่ตืนและสัตว์ป่าเสฉวน แม้ในพื้นที่ที่มีความหนาแน่นมาก เหมาะอยู่อาศัย กระทิงอยู่ต่ำมากตัวอย่างเช่นในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้งความหนาแน่นของประชากรน้อยกว่า 50% ของการประมาณการศักยภาพของพื้นที่ ( และ srikosamatara suteethorn 1995 ; S . พุ่มไม้ได้ที่ . ติดต่อ 2000 ) ประชากรกระทิงอาจจะในขณะนี้เพิ่มขึ้นหลายแห่งในประเทศไทย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้ง และทุ่งใหญ่นเรศวร เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าที่มีประสิทธิภาพการแก้ปัญหาจากล่าสัตว์ ในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวร ติดตามในพื้นที่ขนาดเล็กหนึ่งเซ็นต์ ( 20 กม. พนักงานขาย ) มานานกว่า 6 ปี เนื่องจากพบว่ามีการลักลอบค้าอย่างหยุดประจำปีอัตราการเติบโตของประชากรมี 0.31 , แม้ว่าผลงานของญาติคลอดและตรวจคนเข้าเมืองอาจไม่โดดเด่น วัวพันธุ์กลายมากทั่วไปเมื่อเทียบกับสถานการณ์ 10 – 15 ปีก่อนหน้านี้ที่ความสูงของ poaching ( Steinmetz et al . ในการเตรียม ) ในการปลูกป่าเขาแผงม้าเว็บไซต์ที่อยู่ติดกับอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ ประชากรอย่างเห็นได้ชัด ขยายจากสอง 100 กระทิงในน้อยกว่า 10 ปี เริ่มสะท้อนให้เห็นถึง recolonization แต่ส่วนใหญ่มาจากการสืบพันธุ์ของสัตว์ที่ไซต์ทั้งหมดภายใน 10 กม. พนักงานขายพื้นที่ป่าทุติยภูมิ ประชากรคงที่ประมาณ 100 สัตว์ในระหว่าง 2548 – 2550 ( โดยนับจากยอดเขา ) เป็นป่าที่เติบโต และเรียกดู และหญ้าลดการเจริญพันธุ์ มีแนวโน้มลดลง ( R . Steinmetz ได้ที่ . ติดต่อ 2008 ) ต้อนนี้มีความเจริญรุ่งเรือง โดยอาศัยบทบัญญัติของระบบรักษาความปลอดภัย ( เอ. เจ. ลีเนิ่มข่าวสาร ติดต่อ 2008 )ตัวเลขที่ดูเหมือนจะขยายอย่างรวดเร็วในอุทยานแห่งชาติกุยบุรีในภาคใต้ อีกครั้งจากการตั้งใจลดประชากรและอีกครั้งภายในป่าทุติยภูมิมีพื้นที่ติดกับกึ่งป่าดิบ ในช่วงต้นปี 2008 ( ชั่วคราว ) ฝูงเกือบ 50 ตัว โดยช้างเนื้อสัตว์ในต้นไม้ซ่อน ; เพียงไม่กี่ปีก่อนหน้านี้มันอาจจะไกลน้อยกว่านี้ในพื้นที่ทั้งหมด ( Steinmetz et al . 2007 ; R . Steinmetz ได้ที่ . ติดต่อ 2008 ) โดยคมชัด , กระทิง ส่วนใหญ่เป็นเศษไปจากป่าภาคใต้ แม้ว่ามันอาจจะปลอดภัยในชายแดนมาเลเซีย สะท้อนให้เห็นถึงควบคุมตึงตัวของผิดกฎหมายเข้า และกิจกรรม โดยตำรวจตระเวนชายแดน และอันตรายของการดำเนินงานเนื่องจากการจลาจล ( เอ. เจ. ลีเนิ่มข่าวสาร มาเลย2008 ) .

ในเวียดนาม , สถานะปัจจุบันของกระทิงจะได้รู้จัก พื้นที่ใน จ. ดั๊กลัก ( และหลายพื้นที่และ easo easup ยกดอนอุทยานแห่งชาติ ) ได้ทราบว่ามีกระทิง ในปี 1997 ( Le Xuan Canh et al . 1997 ) แต่ข้อมูลที่น่าเชื่อถือมากน้อยไปสำหรับส่วนอื่น ๆของประเทศ โดย ดัคเวิร์ธและพุ่มไม้ ( 1998 )หลายของฝูงกระทิง คงอยู่ในอุทยานแห่งชาติก๊าตเตียน และรัฐวิสาหกิจ ( polet ที่อยู่ติดกับป่า และลิง 2004 ) ดูเหมือนห้องน้อยสงสัยว่าประชากรกระทิงในลดลงอย่างรุนแรง และหลายเว็บไซต์ที่รายงานใน ดัคเวิร์ธและพุ่มไม้ ( 1998 ) ตอนนี้อาจจะเสียสายพันธุ์