The marriage of artful prose and bi

The marriage of artful prose and big ideas in Scott Cheshire’s “High As The Horses’ Bridles” left a lasting impression on me. With a keen ear for living speech, Cheshire reconstructs the idioms of the previous generation and captures the vernacular rhythms of the present one. He builds on Faulkner and McCarthy to carve out an oracular register perfectly suited to that uniquely American theatrical mode, preaching. He takes on big themes: the complexities of filial responsibility, the anguish of the loss of faith, the difficulty and reward in loving others. And he delivers a thoroughly convincing portrait of the great plurality of Queens, the heartening meeting of ethnicities, religions and classes that is that borough’s—and by extension the City’s, even the country’s—lifeblood. This is a book that stays on the mind and lives in the heart.

In a year of many “best books,” I found Julia Elliott’s debut collection, “The Wilds,” to be singularly exhilarating—by turns deeply moving and disturbing. These eleven stories escort readers into opulently imagined worlds where some people live in trees and others in futuristic nursing homes overseen by a medical-industrial complex run amok; some people float while others interface with the robotic. Oh, and watch out for the feral dogs. At once sci-fi and speculative, dystopian and fabular, “The Wilds” is also somehow weirdly realist. It addresses the intricacies of being human and surviving in a world that is often cold and unforgiving, and never loses sight of our shared fragilities, failures, and occasional triumphs.

My favorite book of the year—in a year full of great debuts and new books from living masters—was Brian Hart’s “The Bully of Order.” Setting his story in the midst of the massive logging operation of the Pacific Northwest at the turn of the century, Hart achieves something magical. You taste the sawdust and mud and blood, while coming to understand the titanic scale of the endeavor to painfully deforest great swaths of American wilderness, a challenge on par with the construction of the pyramids. Nestled in this setting of teeming violence (sailors knew better than take shore leave in such logging towns), is a story of astonishing hurt and heart, as the Ellstrom family tries and all too often fails to overcome the hardships inherent to this time and place.I mean, no, I haven’t seen too many English professors with Jim’s sharp-dressed-man affect (or his high-end BMW), although that might have been vaguely more believable in 1974. Also, I don’t really grasp what area of academic expertise would include teaching a course on Shakespeare and a course that involves Camus – but ditto as to 1974. Given that every aspect of Jim’s persona is projected male fantasy, those are silly objections. He can teach whatever the hell he wants; he’s not a real person. Camus and Hamlet are in there, of course, to underline the idea that Jim has chosen his own road to perdition. He’s a good-looking white guy from a wealthy L.A. family who has had every educational opportunity and every form of privilege, and is expressing his existential freedom by getting repeatedly beaten up by criminals of other races.

When his story begins Jim is already hundreds of thousands in debt to a sinister Asian gambling tycoon, and doubles down on that by borrowing money from an African-American gangster actually called Neville Baraka (Michael Kenneth Williams). He identifies the one undergraduate (Brie Larson) in his orbit with obvious literary talent, and then shamelessly hits on her. He yearns to be broke, fired, beaten to a pulp and killed, in no particular order, or at least to be set free from the oppressive destiny of being himself. Wahlberg brings a guileless, unquenchable spark to the role – “convincing” is really the wrong standard to apply – perhaps because he has no idea how hackneyed and nostalgic this vision of masculine escape is. It’s like Charles Bukowski as retold by Bret Easton Ellis and then summarized in Playboy.

Wyatt is a capable director with a good sense of space, who keeps the train humming from one horizontal California location to the next but leaves time for loquacious, irrelevant side trips in true ’70s Hollywood fashion. (The movie is set now, but might as well not be.) Jessica Lange shows up a couple of times as Jim’s brine-pickled mother, either refusing to bail him out or offering money he will promptly squander. Goodman, an accomplished veteran at rescuing scenes in the most dire of motion pictures, plays a forbidding mountain of flesh, the Lucifer of Jim’s journey into hell, offering him a final choice between redemption and annihilation.The Catapencil. This is a seemingly innocent No. 2 Pencil until you get near the top, where it splits into a V-shape and has two erasers. Attached just beneath the erasers is a rubber band making the pencil into a functional slingshot. While the packaging says it should only be used for target practice, it does not come with any warnings or age recommendations. Consumer Watchdog, which put the Catapencil on its list of the year’s worst toys, warns that someone could easily misfire a dangerous projectile, causing bodily harm to others. And think of the havoc the Catapencil could create in the classroom or cubicle farm.

William Monahan’s rewrite of Toback’s original screenplay uneasily bounces off our contemporary sense that gambling addiction is a disease and that somebody like Jim has no control over his behavior – which is pretty much the opposite of what’s conveyed by all that existential hoo-ha. The original Toback-Caan film (directed by Karel Reisz) rested on the idea that everything the main character does is an expression of freedom, and also on a 19th-century romantic conception of gambling as a profound metaphor for Life or Fate or whatever. Now it just seems like a really stupid reason to get into trouble. Some fragments of that Dostoevskian romance linger on here: Just enough so that Wyatt and Wahlberg nail the climactic scene, when Jim is literally playing for his life, and make it momentarily seem to mean something. But not quite enough that you’ll remember what that something might be the next day.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การแต่งงานของร้อยแก้วศิลปะและความคิดใหญ่ในสก็อตเชชเชอร์ "สูงเป็นม้า 'Bridles" ซ้ายประทับใจยั่งยืนกับฉัน มีหูที่กระตือรือร้นสำหรับนั่งเล่นเสียง เชชเชอร์ reconstructs สำนวนของรุ่นก่อนหน้านี้ และจับแบบพื้นถิ่นตอนของปัจจุบัน เขาสร้างฟอล์คเนอร์และแมคคาร์ธีแกะออกการลงทะเบียนที่ oracular อย่างสมบูรณ์แบบเหมาะสมกับโหมดละครนั้นโดยเฉพาะอเมริกัน วิหาร เขาจะใช้รูปแบบขนาดใหญ่: ความซับซ้อนของความรับผิดชอบ filial ความปวดร้าวของสูญเสียความเชื่อ ความยากลำบาก และรางวัลในการรักผู้อื่น และเขาส่งภาพอย่างน่าเชื่อถือของหลายฝ่ายดีของควีนส์ ประชุม heartening ethnicities ศาสนา และชนชั้นที่เป็น borough ที่ — และ โดยส่วนขยายของเมือง ประเทศ — เลือด นี่คือหนังสือที่อยู่ในจิตใจ และอยู่ในหัวใจในปีใน "หนังสือดี" พบจูเลียตเปิดตัวคอลเลกชัน "The Wilds จะต้อง singularly — โดยเปิดลึกย้าย และรบกวนกัน อ่านพิทักษ์ 11 เรื่องราวเหล่านี้เป็นจินตนาการโลกที่บางคนอาศัยอยู่ในต้นไม้และอื่น ๆ ในอนาคตบ้านของพยาบาลที่รับการดูแลจากแพทย์อุตสาหกรรมที่ซับซ้อนรัน amok; opulently บางคนลอยในขณะที่ผู้อื่นอินเทอร์เฟสกับที่หุ่นยนต์ โอ้ และระวังสุนัข feral ในวิทยาศาสตร์ และเก็งกำไร dystopian และ fabular, "The Wilds" ได้ยังอย่างใด weirdly realist มันอยู่ intricacies ของการรอดตาย และมนุษย์ในโลกที่มักจะเย็น และทั้ง ๆ และไม่เคยสูญเสียสายตาของ fragilities ที่ใช้ร่วมกัน ความล้มเหลว และ triumphs เป็นครั้งคราวของฉันจริง ๆ ของปีซึ่งในปีที่มีการเปิดตัวดีและหนังสือใหม่จากต้นแบบชีวิต — มีไบรอันฮาร์ท "ใหญ่โตกว่าของสั่ง" ตั้งเรื่องของเขาท่ามกลางการบันทึกขนาดใหญ่ของตะวันตกเฉียงเหนือแปซิฟิกเลยศตวรรษ ฮาร์ตได้รับสิ่งวิเศษ คุณรสขี้เลื่อย และโคลน และ เลือด ในขณะที่มาเข้าใจสเกลนิคของวิถีทางเพื่อ deforest swaths ดีของถิ่นทุรกันดารอเมริกัน ท้าทายไล่เลี่ยกับการก่อสร้างของมิดอย่างเจ็บปวด แห่งนี้ตั้งค่าความรุนแรงที่หลากหลาย (ชาวเรือรู้ดีกว่าจะออกจากฝั่งในเมืองเช่นบันทึก), เป็นเรื่องราวอันน่าพิศวงเจ็บหัวใจ ครอบครัว Ellstrom พยายาม และล้มเหลวทั้งหมดบ่อยเกินไปจะเอาชนะความยากลำบากโดยธรรมชาติเวลาและสถานที่นี้ผมหมายถึง ไม่ ฉันไม่เห็นอาจารย์ภาษาอังกฤษมากเกินไป มีผลคมชัดแต่งตัวไอ้จิม (หรือ BMW เขาสูง), แม้ที่อาจได้รับเชื่อมากคลับใน 1974 นอกจากนี้ ฉันไม่จริง ๆ เข้าใจพื้นที่ใดของความเชี่ยวชาญทางวิชาการจะมีการสอนหลักสูตร เกี่ยวกับเชกสเปียร์และหลักสูตรที่เกี่ยวข้องกับคามิว – แต่ ditto เป็น 1974 ระบุว่าทุก ๆ ตัวจิมเป็นแฟนตาซีคาดชาย ผู้ถูกคัดค้านโง่ เขาสามารถสอนเพียงนรกอยาก เขาไม่ใช่คนจริง คามิวและแฮมเลตได้ มี แน่นอน ขีดเส้นใต้ความคิดที่ว่า จิมได้เลือกเองถนนนรก เขาเป็นผู้ชายหน้าตาขาวจากครอบครัวมั่งคั่งแต่แอลเอที่มีโอกาสทางการศึกษาและทุกรูปแบบของสิทธิ์การใช้งาน และการแสดงเสรีภาพของเขา existential โดยการตีซ้ำ ๆ ขึ้นโดยอาชญากรของชาติอื่น ๆเมื่อเรื่องราวของเขาเริ่มต้น จิมอยู่หลายร้อยหลายพันในหนี้สินอนาจารผู้ประกอบการเล่นพนันเอเชีย กคู่ลงบนที่ โดยกู้ยืมเงินจากคนร้ายมี African-American จริง เรียกว่าบารากาเนวิล (Michael Kenneth วิลเลียมส์) เขาระบุ (บรีฮาร์ดดิ้ง Larson) ระดับปริญญาตรีหนึ่งในวงโคจรของเขา มีพรสวรรค์ชัดเจนวรรณคดี และจากนั้น แถวของคุณกับเธอ เขาก็จะยากจน ยิง ตีเยื่อการ และ ฆ่า ดับ หรือน้อยตั้งฟรีจากชะตากรรมที่กดขี่ของตัวเอง วาห์ลเบิร์กนำประกาย guileless เอเซียบทบาท – "หลอกลวง" เป็นมาตรฐานการใช้ – อาจจะเนื่องจากเขามีความคิดว่า hackneyed และคิดผิดวิสัยทัศน์นี้สงสารผู้ชายคือ มันเป็นเช่นชาร์ลส์ Bukowski เก่าเล่าใหม่ โดยเบรตอีสตันเอลลิส และสรุปแล้ว ในเพลย์บอยWyatt เป็นกรรมการที่สามารถ มีความรู้สึกที่ดีของพื้นที่ ที่เก็บรถไฟฮัมจากแคลิฟอร์เนียตำแหน่งแนวนอนไป แต่ยังคงเหลือเวลาสำหรับการเดินทางด้านกลุ่ม ความเกี่ยวข้องจริง ' 70s ฮอลลีวูดแฟชั่น (ภาพยนตร์ไว้ตอนนี้ แต่อาจจะไม่เหมือนกัน) แลนจ์เจสสิก้าแสดงขึ้นสองครั้งเป็นแม่ดองน้ำเกลือจิม ปฏิเสธการประกันเขาออกหรือโดยการเสนอเงินเขาจะทันที squander คลา ทหารผ่านศึกที่สำเร็จที่ช่วยในการเลวร้ายที่สุดของภาพเคลื่อนไหว เล่นภูเขา forbidding ของเนื้อ ลูซิเฟอร์จิมเดินทางไปสู่นรก เสนอทางเลือกสุดท้ายระหว่างไถ่ถอนและทำลายล้างเขาCatapencil นี้เป็นดินสอ 2 หมายเลขดูเหมือนบริสุทธิ์จนกว่าจะได้ใกล้ด้านบน ที่แยกเป็นรูป V และมียางลบ 2 แนบข้างใต้เพียงยางลบที่เป็นยางรัดทำดินสอเป็น slingshot ทำงาน ในขณะที่บรรจุภัณฑ์ว่า เท่านั้นควรจะใช้สำหรับการปฏิบัติเป้าหมาย มันไม่มา ด้วยอายุคำแนะนำหรือคำเตือนใด ๆ ผู้บริโภคจ้อง ที่ใส่ Catapencil ในรายชื่อของเล่นที่เลวร้ายที่สุดของปี เตือนว่า บุคคลสามารถได้ misfire กระสุนอันตราย ทำร้ายร่างกายผู้อื่น และคิดว่า ความเสียหาย Catapencil สามารถสร้างฟาร์มห้องเรียนหรือห้องเล็ก ๆWilliam Monahan ตรวจแก้ของ screenplay เดิมของ Toback uneasily เด้งปิดความรู้สึกของเราสมัยที่เล่นการพนันติดยาเสพติดโรค และคนเช่น Jim มีไม่สามารถควบคุมพฤติกรรมของเขาที่สวยมากตรงข้ามของอะไรจะคล้องที่ existential hoo-ha Toback-Caan ฟิล์มต้นฉบับ (กำกับ โดย Karel Reisz) คัดสรร จากแนวคิดที่ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตัวละครหลักไม่คือค่าของเสรีภาพ และ ในความคิดโรแมนติกศตวรรษพนันเป็นอุปมัยอย่างลึกซึ้งในชีวิต หรือโชคชะตา หรืออะไรก็ตาม ตอนนี้ เพิ่งดูเหมือนเหตุผลโง่จริง ๆ เป็นเรื่อง บางชิ้นส่วนที่โรแมนติก Dostoevskian ลิงเกอร์ที่นี่: พอให้ Wyatt วาห์ลเบิร์กเล็บฉาก climactic จิมเป็นเล่นอย่างแท้จริงในชีวิตของเขา และทำพลาง ๆ ดูเหมือนจะหมายถึง สิ่งที่ แต่ไม่มากพอที่คุณจะจำอะไรบางสิ่งบางอย่างที่อาจจะในวันถัดไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การแต่งงานของเก่งร้อยแก้วและความคิดใหญ่ใน " สก็อตเชสเชียร์สูงของม้าบังเหียน " ซ้ายประทับบนฉัน กับหูแหลมที่มีการพูด , Cheshire reconstructs สำนวนของรุ่นก่อนหน้าและจับจังหวะพื้นถิ่นของปัจจุบันหนึ่งเขาสร้างและแกะสลักแต่ละ McCarthy ออกศักดิ์สิทธิ์ลงทะเบียนอย่างสมบูรณ์เหมาะสมที่อเมริกันชนโดยเฉพาะละครโหมด , เทศน์ เขาใช้เวลาในชุดใหญ่ : ความซับซ้อนของความรับผิดชอบ กตัญญู ความปวดร้าวของการสูญเสียความเชื่อ ยากและผลตอบแทนในการรักผู้อื่น และเขาให้สะอาดทำให้ภาพเหมือนของจำนวนมากของพระราชินีที่ห้องประชุม กําลังใจ ชาติพันธุ์ ศาสนา และเรียนว่าเทศบาล -- แล้วโดยการขยายของเมือง ทั้งประเทศ 's-lifeblood . เล่มนี้เป็นเล่มที่อยู่ในจิตใจ และอาศัยอยู่ในหัวใจ

ในปีก " หนังสือที่ดีที่สุด " ฉันพบ จูเลีย ตเปิดตัวคอลเลกชัน " ป่า " จะทำให้ดีอกดีใจอย่างแปลกประหลาด โดยผลัดกันดูดเคลื่อนย้ายและการรบกวนเรื่องราวเหล่านี้พาผู้อ่านเข้าไป opulently สิบเอ็ดจินตนาการโลกที่บางคนอาศัยอยู่ในต้นไม้และคนอื่น ๆในเบื้องหน้า พยาบาลดูแลโดยวิ่งทางการแพทย์อุตสาหกรรมซับซ้อนอาละวาด บางคนลอยในขณะที่คนอื่น ๆติดต่อกับหุ่นยนต์ โอ้ ระวังหมาไม่เชื่อง ที่เมื่อ Sci - Fi และเก็ง และ fabular dystopian " ป่า " ยังเป็นอย่างใดก็อยู่กับความจริงมันเน้น intricacies ของมนุษย์และอยู่รอดในโลกที่มักจะเย็น และอาฆาต และไม่เคยสูญเสียสายตาของของเราที่ใช้ร่วมกัน fragilities ความล้มเหลว และชัยชนะเป็นครั้งคราว

หนังสือเล่มโปรดของฉันของปีเต็มของลัทธิที่ดีและหนังสือใหม่จากที่อยู่อาศัย มาสเตอร์ " ไบรอันฮาร์ทพาลตามลำดับ ." การตั้งค่าเรื่องราวของเขาในท่ามกลางของขนาดใหญ่เข้าสู่ระบบปฏิบัติการของแปซิฟิกตะวันตกเฉียงเหนือที่หันของศตวรรษ , ฮาร์ทบรรลุสิ่งที่วิเศษ คุณจะได้ลิ้มรสขี้เลื่อยและโคลนและเลือด ในขณะที่มาเข้าใจขนาดมหึมาของพยายามที่จะเจ็บปวดตัดไม้ทำลายป่าเยี่ยมเพาะปลูกของอเมริกันป่า , ความท้าทายเสมอกับการสร้างปิรามิดตั้งอยู่ในการตั้งค่าของเต็มไปด้วยความรุนแรง ( ชาวเรือรู้ดีกว่าใช้ชายฝั่งออกไปในการเข้าสู่เมือง ) เป็นเรื่องราวของ เจ็บที่น่าอัศจรรย์ และหัวใจ เป็นครอบครัว ellstrom พยายามและมากเกินไปมักจะล้มเหลวที่จะเอาชนะความยากลำบากในเวลา และสถานที่ ฉันหมายถึง ไม่ ผมไม่เคยเห็นอาจารย์ภาษาอังกฤษมากเกินไป กับจิมคมแต่งชายต่อ ( หรือ BMW หรูของเขา )ถึงแม้ว่าอาจจะไม่ค่อยน่าเชื่อมากขึ้นในปี 1974 ยังไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่พื้นที่ของความเชี่ยวชาญทางวิชาการ รวมถึงการสอนหลักสูตรเชคสเปียร์ และหลักสูตรที่เกี่ยวข้องกับคามิว ) แต่เห็นด้วยว่า 1974 ให้ทุกด้านของบุคลิกของจิมคาดว่าชายแฟนตาซี พวกโง่อย่างอื่น เขาสอนอะไรที่เขาต้องการ เขาไม่ใช่คนจริงคามิว และหมู่บ้านอยู่ในนั้น แน่นอน ต้องเน้น ความคิดที่จิมได้เลือกเส้นทางของตัวเอง หายนะ เขาเป็นผู้ชายหน้าตาดี ขาว จากครอบครัวที่ร่ำรวย แอลเอ ได้ทุกโอกาสทางการศึกษา และสิทธิพิเศษทุกรูปแบบ และแสดงเสรีภาพ existential ของเขาโดยได้รับซ้ำ ๆตีขึ้นโดยอาชญากรของการแข่งขันอื่น ๆ .

เมื่อเรื่องราวของเขาเริ่มต้นจิมได้นับร้อยนับพันต่อผู้ประกอบการการพนันเอเชียน่ากลัวและคู่ลงบนโดยการกู้ยืมเงินจากชาวอเมริกันอันธพาลเรียกเนวิลระกะ ( ไมเคิล เคนเนท วิลเลียมส์ ) เขาระบุตัวนักศึกษา ( Brie Larson ) ในวงโคจรของเขากับพรสวรรค์วรรณกรรมชัดเจน แล้วพูดชมเธอ เขาจะถูกหัก , ไล่ออกตีจนน่วม แล้วฆ่า ไม่มีลำดับ หรืออย่างน้อยก็จะหลุดพ้นจากชะตากรรมที่กดขี่ของตัวเขาเอง วาห์ลเบิร์กนำซึ่งไร้เล่ห์เหลี่ยม , แน่นอนจุดประกายบทบาท– " น่าเชื่อ " จริง ๆ คือ มาตรฐานที่จะใช้และอาจผิด เพราะเขาไม่มีความคิดนี้วิสัยทัศน์ของหนีผู้ชายเป็นวิธีที่ธรรมดา และคิดถึงบ้านมันเหมือนการโยกย้ายประชากรโดย Bret อีสตันเอลลิสที่เล่าขานแล้วสรุปในเพลย์บอย

ไว มีกรรมการที่มีความรู้สึกที่ดีของพื้นที่ที่ทำให้รถไฟฮัมจากแนวนอนแคลิฟอร์เนียสถานที่ต่อไป แต่ใบเวลาพูดมาก เดินด้านความเกี่ยวข้องจริง ' 70s ฮอลลีวู้ด แฟชั่น ( หนังชุดนี้ แต่อาจจะไม่ใช่Jessica Lange ) แสดงขึ้นสองเท่าของจิมดองน้ำเกลือ แม่เลยไม่ยอมประกันตัวเขาออกหรือเสนอเงินให้เขาทันทีจะใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย กู้ดแมน ได้ประสบการณ์ที่เลวร้ายมาก ช่วยเข้าฉากของภาพยนตร์เล่นกะยาภูเขาเลากา , ลูซิเฟอร์ของจิมเดินเข้าไปในนรก ให้เขาเป็นทางเลือกสุดท้ายระหว่างการไถ่ถอนและการทำลายล้าง การ catapencil .นี่คือดินสอเบอร์ 2 ที่ดูเหมือนไร้เดียงสา จนกว่าจะใกล้ด้านบน ซึ่งจะแยกออกเป็นสอง สีอ่อนและมียางลบ ที่แนบมาภายใต้ยางลบเป็นยางทำให้ดินสอเป็นหนังสติ๊กการทํางาน ในขณะที่บรรจุภัณฑ์กล่าวว่ามันควรจะใช้เป็นเป้าซ้อม มันไม่ได้มาด้วยการเตือนใด ๆหรือคำแนะนำอายุ สุนัขเฝ้าบ้านของผู้บริโภคที่ใส่ catapencil ในรายการของปีที่เลวร้ายที่สุดของเล่น เตือนว่าบางคนอาจพลาดเป็นกระสุนปืนเป็นอันตราย ทำร้ายร่างกายผู้อื่น และคิดว่า กลียุคที่ catapencil สามารถสร้างในชั้นเรียน หรือช่องฟาร์ม

วิลเลี่ยม โมนาแฮนเขียนบทภาพยนตร์ต้นฉบับของ toback กระสับกระส่ายเด้งความรู้สึกร่วมสมัยของเราที่ติดการพนัน เป็น โรค และที่บางคนชอบจิมได้ไม่มีการควบคุมเหนือ–พฤติกรรมของเขาซึ่งเป็นตรงข้ามของสิ่งที่หมายโดยทั้งหมดที่มีอยู่ ฮู ฮาต้นฉบับ toback ทางฟิล์ม ( กำกับโดยคาเรล reisz ) วางอยู่บนความคิดที่ว่าทุกอย่างที่ตัวละครหลักจะเป็นการแสดงออกของเสรีภาพ และยัง บนความคิดโรแมนติกศตวรรษของการเล่นการพนันเป็นลึกซึ้งอุปมาในชีวิต หรือ โชคชะตา หรืออะไรก็ตาม ตอนนี้มันก็เหมือนเหตุผลโง่จริง ๆ ต้องเจอปัญหา บางเศษเสี้ยวของที่ dostoevskian โรแมนติกอยู่ที่นี่ :