Prior to 1970, Malaysia's developme

Prior to 1970, Malaysia's development policy was primarily aimed at promoting growth with a strong emphasis on the export market. Although the economy grew very rapidly during this period at an annual average of 6.0 per cent, there was insufficient emphasis on distributional aspects, resulting in socio-economic imbalances among the ethnic groups with negative social consequences in the form of a racial riot in 1969.


The launching of the New Economic Policy (NEP) in 1971 was a watershed in the Malaysian economic policy history. The NEP underscored the importance of achieving socio-economic goals alongside pursuing economic growth objectives as a way of creating harmony and unity in a nation with many ethnic and religious groups. The overriding goal was national unity. To achieve this goal, two major strategies were adopted:

• To reduce absolute poverty irrespective of race through raising income levels and increasing employment opportunities for all Malaysians; and
• To restructure society to correct economic imbalances so as to reduce and eventually eliminate the identification of race with economic function.

An equally critical aspect of the NEP was that it was premised upon a rapidly growing economy. Growth was a necessary condition so as to provide increased economic opportunities for the poor and other disadvantaged groups to enable them to move out of poverty and to participate in the mainstream economic activities. In addition, it ensured that distribution did not take place from the reallocation of existing wealth but from expanding and new sources of wealth. The implementation of the strategies to eradicate poverty and restructure the society resulted in a significant improvement in income distribution by 1990. The proportion of households living below the poverty line income declined from 49.3 per cent in 1970 to 16.5 per cent in 1990 and reduced further to 5.1 per cent in 2002.

In terms of corporate equity restructuring, more than two thirds of corporate equity in Malaysia was owned by foreigners in 1970, while the Bumiputeras, the indigenous people who made up two thirds of the people, owned slightly over 2.0 per cent. The NEP set a restructuring target of 30 : 40 : 30, where by 1990, the holdings of the Bumiputeras should reach 30 per cent, other Malaysians 40 per cent and the foreigners 30 per cent, in the context of an expanding economy. In 1990, the Bumiputera share of equity amounted to 20.4 per cent of total corporate equity share and the holdings of other Malaysians reached 46.8 per cent and 25.1 per cent for foreign holdings. Although the Bumiputeras have not achieved the 30 percent equity ownership target by 1990, the progress made by them has been substantial compared to the position in 1970. By 2002, because the total value of corporate equity expanded rapidly, the holdings of all groups increased further in value in absolute terms. Although the share of foreign ownership fell to almost a third, its value increased by over 30 times compared with the position in 1970. Malaysia’s poverty eradication strategy has always focused on human resource development and quality of life improvements. The relevant programmes emphasize more on income-generating projects and not on welfare handouts, except in exceptional cases where direct assistance is provided.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ก่อน 1970 นโยบายการพัฒนาของมาเลเซียเป็นวัตถุประสงค์หลักในการส่งเสริมการเจริญเติบโตด้วยการเน้นที่แข็งแกร่งในตลาดส่งออก ถึงแม้ว่าเศรษฐกิจขยายตัวอย่างรวดเร็วในช่วงเวลานี้ที่เฉลี่ยปีละ 2 เปอร์เซ็นต์ มีไม่เพียงพอในด้านการแจกแจงความ ,ผลในความไม่สมดุลทางเศรษฐกิจและสังคมระหว่างกลุ่มชาติพันธุ์ที่มีผลกระทบเชิงลบทางสังคมในรูปแบบของจลาจลทางเชื้อชาติใน 1969


เปิดนโยบายเศรษฐกิจใหม่ ( เนป ) ในปี 1971 เป็นลุ่มน้ำในนโยบายเศรษฐกิจของมาเลเซียประวัติศาสตร์โดยเน้นถึงความสำคัญของการบรรลุเนปและการใฝ่หาวัตถุประสงค์เป้าหมายควบคู่ไปกับการเติบโตทางเศรษฐกิจเป็นวิธีของการสร้างความสมานฉันท์ และความสามัคคีในชาติ มีกลุ่มชาติพันธุ์และศาสนามากมาย เอาชนะเป้าหมายคือความสามัคคีในชาติ เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้ สองกลยุทธ์หลักที่ใช้ :

- เพื่อลดความยากจนสัมบูรณ์ไม่แข่งผ่านการเพิ่มรายได้ และเพิ่มโอกาสการจ้างงานสำหรับชาวมาเลเซียและ ;
- การปรับโครงสร้างสังคมเพื่อแก้ไขความไม่สมดุลทางเศรษฐกิจเพื่อลดและในที่สุดก็กำจัดการแข่งกับหน้าที่ด้านเศรษฐกิจ

ด้านสำคัญเท่าเทียมกันของเนปคือ premised เมื่อเศรษฐกิจเติบโตอย่างรวดเร็ว .การเจริญเติบโตเป็นเงื่อนไขที่จำเป็นเพื่อให้เพิ่มโอกาสทางเศรษฐกิจสำหรับคนยากจนและผู้ด้อยโอกาสกลุ่มอื่นๆ ที่จะช่วยให้พวกเขาออกจากความยากจน และ การมีส่วนร่วมในกิจกรรมทางเศรษฐกิจหลัก . นอกจากนี้ ยังมั่นใจว่า ไม่ได้เกิดขึ้นจากการจัดสรรความมั่งคั่งที่มีอยู่ แต่จากการขยายและแหล่งใหม่ของความมั่งคั่งการใช้กลยุทธ์ในการขจัดความยากจนและปรับโครงสร้างสังคมมีผลในการปรับปรุงที่สำคัญในการกระจายรายได้ โดยปี 1990 สัดส่วนของครัวเรือนที่อาศัยอยู่ใต้เส้นความยากจนรายได้ลดลงจากร้อยละ 49.3 ใน 1970 ถึง 16.5 เปอร์เซ็นต์ในปี 1990 และลดลงจากร้อยละ 5.1 ในปี 2002

ในส่วนขององค์กร ส่วนการปรับโครงสร้าง ,มากกว่าสองในสามของหุ้นของ บริษัท ในมาเลเซีย เป็นเจ้าของโดยชาวต่างชาติใน 1970 ในขณะที่ภูมิปุตรา ผู้คนพื้นเมืองที่สร้างขึ้นสองในสามของคนเป็นเจ้าของเล็กน้อยกว่า 2.0 เปอร์เซ็นต์ การกำหนดเป้าหมายของเนปจำนวน 30 : 40 : 30 ซึ่งโดย 1990 , โฮลดิ้งของภูมิปุตราน่าจะถึง 30 เปอร์เซ็นต์ อีก 40 เปอร์เซ็นต์ และชาวมาเลเซีย ชาวต่างชาติ 30 ร้อยละในบริบทของการขยายเศรษฐกิจ ในปี 1990 , ภูมิปัญญาหุ้นของผู้ถือหุ้นร้อยละ 20.4 ร้อยละของหุ้นทุนขององค์กรทั้งหมด และบริษัทอื่น ๆ ชาวมาเลเซียถึงร้อยละ 46.8 และร้อยละ 60% และต่างประเทศ แม้ว่าภูมิปุตราไม่ได้บรรลุ 30 เปอร์เซ็นต์กรรมสิทธิ์หุ้นเป้าหมายโดย 1990ความคืบหน้าของพวกเขาถูกมากเมื่อเทียบกับตำแหน่งใน 1970 โดย 2002 เพราะมูลค่ารวมของหุ้นของ บริษัท ขยายตัวอย่างรวดเร็ว , โฮลดิ้งของกลุ่มเพิ่มขึ้นในมูลค่าในแง่แน่นอน แม้ว่าหุ้นของชาวต่างชาติลดลงไปเกือบสาม มูลค่าของมันเพิ่มขึ้นกว่า 30 เท่าเมื่อเทียบกับตำแหน่งใน 1970ของมาเลเซีย ยุทธศาสตร์ขจัดความยากจนได้เสมอเน้นการพัฒนาและปรับปรุงคุณภาพของชีวิต ทรัพยากรมนุษย์ โปรแกรมที่เน้นมากขึ้นในการสร้างรายได้ของโครงการและไม่ได้อยู่ในแผนสวัสดิการยกเว้นในกรณีพิเศษที่สนับสนุนโดยตรงให้