A year passed. I now avoided my hom

A year passed. I now avoided my home, which was too small, where soiled linen, baby-clothes and stockings the size of gloves were lying round, where a thousand articles of all descriptions lay on the furniture, on the arm of an easy-chair, everywhere. I went out chiefly that I might not hear the child cry, for he cried on the slightest pretext, when he was bathed, when he was touched, when he was put to bed, when he was taken up in the morning, incessantly.

I had made a few acquaintances, and I met at a reception the woman who was to be your mother. I fell in love with her and became desirous to marry her. I courted her; I asked her parents' consent to our marriage and it was granted.

I found myself in this dilemma: I must either marry this young girl whom I adored, having a child already, or else tell the truth and renounce her, and happiness, my future, everything; for her parents, who were people of rigid principles, would not give her to me if they knew.

I passed a month of horrible anguish, of mortal torture, a month haunted by a thousand frightful thoughts; and I felt developing in me a hatred toward my son, toward that little morsel of living, screaming flesh, who blocked my path, interrupted my life, condemned me to an existence without hope, without all those vague expectations that make the charm of youth.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปีผ่านไป ฉันตอนนี้หลีกเลี่ยงบ้านของฉัน ซึ่งเล็กเกินไป ซึ่งรอบเปื้อนผ้าปูที่นอน เสื้อผ้าเด็กและถุงน่องที่ถูกแสดงว่าขนาดของถุงมือ ที่พันบทความของคำอธิบายทั้งหมดวางบนเฟอร์นิเจอร์ บนแขนของง่ายเก้าอี้ ทุกที่ ผมเลยออกส่วนใหญ่ที่ผมอาจไม่ได้ยินเด็กร้อง สำหรับเขาร้องไห้เพียงน้อยนิด เมื่อเขาถูกอาบน้ำ เมื่อเขาสัมผัสได้ถึง เมื่อเขาย้ายไปที่เตียง เมื่อเขาพาขึ้นในตอนเช้า incessantlyมีกี่คนรู้จัก และฉันพบกันที่แผนกต้อนรับผู้หญิงที่จะเป็นคุณแม่ ฉันตกหลุมรักกับเธอ และเป็นที่ต้องการแต่งงานกับเธอ ฉันว่าเธอ ผมถามพ่อของเธอยินยอมการแต่งงานของเรา และจะได้รับพบตัวเองในนี้: ฉันต้องทั้งแต่งงานนี้สาวที่ฉัน adored มีอยู่ หรืออื่นพูดจริง และหยิ่งของเธอ และความสุข อนาคตของฉัน ทุกอย่าง สำหรับผู้ปกครองของเธอ ที่คนแข็งหลัก จะไม่ให้เธอกับฉันถ้าพวกเขารู้ผมผ่านเดือนกลัวรน การทรมานมนุษย์ เดือนผีสิง โดยพันความคิด frightful และพัฒนาความเกลียดชังต่อลูกชายของฉัน ไปทาง morsel ที่เล็กน้อยของชีวิต กรีดร้องเนื้อ ที่ปิดกั้นเส้นทางของฉัน จังหวะชีวิต ประณามฉันเพื่อการดำรงอยู่โดยความหวัง ไม่มีความคลุมเครือทั้งหมดที่ทำให้เสน่ห์ของเยาวชน ในฉันรู้สึก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนึ่งปีผ่านไป ตอนนี้ผมหลีกเลี่ยงที่บ้านของฉันซึ่งเป็นขนาดเล็กเกินไปที่เปื้อนผ้าลินิน, ทารกเสื้อผ้าและถุงน่องขนาดของถุงมือถูกโกหกรอบที่พันบทความของคำอธิบายทั้งหมดวางอยู่บนเฟอร์นิเจอร์บนแขนของง่ายเก้าอี้ทุกที่ . ผมก็ออกไปส่วนใหญ่ที่ผมอาจจะไม่ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้เพราะเขาร้องไห้บนข้ออ้างน้อยเมื่อเขาได้อาบน้ำเมื่อเขาได้สัมผัสเมื่อเขาถูกนำไปที่เตียงเมื่อเขาถูกนำตัวขึ้นมาในตอนเช้าอย่างไม่หยุดหย่อน.

ฉัน ได้ทำไม่กี่คนรู้จักและฉันพบกันที่งานเลี้ยงต้อนรับแบบผู้หญิงที่จะเป็นแม่ของคุณ ฉันตกหลุมรักกับเธอและกลายเป็นที่พึงปรารถนาจะแต่งงานกับเธอ ผมจีบเธอ; . ผมถามความยินยอมจากพ่อแม่ของเธอกับการแต่งงานของเราและมันได้รับ

ผมพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้: ฉันจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้หนุ่มผู้ที่ฉันชื่นชอบ, มีบุตรแล้วหรืออื่น ๆ ที่บอกความจริงและละทิ้งเธอและความสุขของฉัน ในอนาคตทุกอย่าง . สำหรับพ่อแม่ของเธอซึ่งเป็นคนของหลักการแข็งจะไม่ให้เธอไปฉันถ้าพวกเขารู้ว่า

ฉันผ่านเดือนปวดร้าวน่ากลัว, การทรมานมนุษย์เดือนตามหลอกหลอนพันความคิดที่น่าตกใจ; และผมก็รู้สึกว่าการพัฒนาในตัวผมความเกลียดชังที่มีต่อลูกชายของฉันที่มีต่อว่าชิ้นอาหารอันโอชะเล็ก ๆ น้อย ๆ ของที่อยู่อาศัยกรีดร้องเนื้อหนังที่ถูกปิดกั้นเส้นทางของฉันขัดจังหวะชีวิตของฉันประณามผมที่จะมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่ต้องหวังโดยไม่ต้องทุกคนคาดหวังที่คลุมเครือที่ทำให้เสน่ห์ของเยาวชน .

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนึ่งปีผ่าน ตอนนี้ผมใช้ที่บ้าน ซึ่งมีขนาดเล็กเกินไป ที่เลอะลินิน , เสื้อผ้าเด็กและถุงน่องขนาดของถุงมือที่โกหกรอบ ที่พันบทความของรายละเอียดทั้งหมดนอนบนเฟอร์นิเจอร์ บนแขนของเก้าอี้ง่ายได้ทุกที่ ผมเดินออกมา ส่วนใหญ่ที่ผมไม่อาจได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ เขาร้องไห้ในข้ออ้างน้อยที่สุดสำหรับเมื่อเขากำลังอาบน้ำ เมื่อเขาสัมผัสได้ เมื่อเขาวางเตียง เมื่อเขาถูกนำขึ้นในตอนเช้า อย่างไม่หยุดหย่อนฉันมีไม่กี่ คนรู้จัก และที่ผมเจอที่แผนกต้อนรับ ผู้หญิงที่เป็นแม่ของลูก ฉันตกหลุมรักเธอและก็อยากแต่งงานกับเธอ ผมจีบเธอ ผมถามความยินยอมของพ่อแม่เธอแต่งงานของเราและมันได้รับฉันพบตัวเองในสถานการณ์นี้ ฉันต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่ฉันรัก มีลูกแล้ว หรือคนอื่นบอก ความจริง กับ สละ เธอ และ ความสุข อนาคต ทุกอย่างของฉัน เพราะพ่อแม่ของเธอเป็นคนหลักที่แข็งจะไม่ยกเธอให้ฉัน ถ้าเขารู้ผมผ่านเดือนของภีมเจ็บปวด , ทรมานมนุษย์ เดือนสิงพันหนึ่งที่น่ากลัว ความคิด และผมรู้สึกว่าผมพัฒนาในความเกลียดชังที่มีต่อลูกชายของฉันไปที่ชิ้นเล็กๆของชีวิต เสียงเนื้อที่ขัดขวาง , ขัดจังหวะชีวิต ประณามผมมีอยู่ ไม่มีความหวัง ไม่มีผู้ที่คลุมเครือ ความคาดหวังที่ทำให้เสน่ห์ของเยาวชน