Insulin vs. GlucagonNormally, blood

Insulin vs. Glucagon
Normally, blood glucose concentrations in human blood should range between
70-110 milligrams (mg/ml). Insulin and glucagon operate in an antagonistic
(opposing) manner. The result is a precise control of blood glucose levels within
this range.
The insulin pathway is activated when blood glucose levels are too high. High
blood glucose levels (e.g., occurring after the stomach has digested a food high
in sugar) stimulate beta cells in the pancreas to release insulin. Insulin causes
an increased uptake of glucose from the blood; promotes conversion of glucose
into triglycerides in the liver, fat and muscle cells; and increases the cellular rate
of glycolysis – breaking glucose into smaller components that can be used for
synthesis of other compounds.
The glucagon pathway is activated when blood glucose levels are too low. Low
blood glucose levels (e.g., due to exercise combined with not eating for several
hours) stimulate the alpha cells in the pancreas to produce glucagon. Glucagon
causes the liver to convert stored glycogen into glucose, then release the glucose
into the blood (a process called glycogenolysis). The two hormones, insulin and
glucagon, each regulate the other. A decrease in insulin (as well as low glucose
levels) stimulates the secretion of glucagon, while an increase in insulin (as well
as an increase in blood glucose) suppresses glucagon secretion. This results in
a continuous cycle, with insulin and glucagon constantly monitoring blood
glucose levels and regulating their secretion to maintain these levels as nearly
constant as possible.
The main function of insulin is removal of excess blood glucose. Because all
cells use glucose as an energy source and as a raw material for making other
organic compounds, all cells except brain cells are targets for insulin. Since the
function of glucagon is opposite that of insulin, it stimulates the addition of
glucose to the bloodstream. Thus, it targets cells with high concentrations of
energy stored as glycogen, including the liver and skeletal muscles. It also
stimulates glucose production from fats, so adipose tissue cells are another target
of glucagon.
Lactose intolerance
Lactose intolerance is a common digestive problem where the body is unable
to digest lactose, a type of sugar mainly found in milk and dairy products. The
body digests lactose by using an enzyme called lactase to break down lactose
into two simpler sugars called glucose and galactose, which can then be easily
absorbed into the bloodstream. Enzymes are proteins that cause chemical
reactions to occur.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อินซูลินกับกลูคากอนโดยปกติ ความเข้มข้นของน้ำตาลในเลือดในเลือดมนุษย์ควรอยู่ระหว่าง70-110 มิลลิกรัม (mg/ml) อินซูลินและกลูคากอนที่ทำงานในการต่อต้านลักษณะ (ตรงข้าม) ผลที่ได้คือ การควบคุมระดับน้ำตาลในเลือดภายในช่วงนี้ทางเดินอินซูลินถูกเรียกใช้เมื่อระดับน้ำตาลในเลือดสูงเกิน สูงระดับน้ำตาลในเลือด (เช่น เกิดขึ้นหลังจากกระเพาะอาหารมีย่อยอาหารสูงในน้ำตาล) กระตุ้นเซลล์เบต้าในตับอ่อนจะปล่อยอินซูลิน สาเหตุที่อินซูลินการดูดซึมเพิ่มขึ้นน้ำตาลในเลือด ส่งเสริมการแปลงของน้ำตาลกลูโคสเป็นไตรกลีเซอไรด์ในตับ ไขมัน และกล้ามเนื้อเซลล์ และเพิ่มอัตราการโทรศัพท์มือถือของ glycolysis – ทำลายกลูโคสเป็นส่วนประกอบขนาดเล็กที่สามารถใช้สำหรับการสังเคราะห์สารอื่น ๆทางเดินกลูคากอนถูกเรียกใช้เมื่อระดับน้ำตาลในเลือดต่ำเกินไป ต่ำระดับน้ำตาลในเลือด (เช่น เนื่องจากการออกกำลังกายกับไม่กินหลายเวลาทำการ) กระตุ้นเซลล์อัลฟาตับอ่อนผลิตกลูคากอน กลูคากอนทำให้ตับแปลงเก็บไกลโคเจนเป็นกลูโคส แล้วปล่อยน้ำตาลกลูโคสในเลือด (กระบวนการเรียกว่า glycogenolysis) ฮอร์โมนสอง อินซูลิน และกลูคากอน ละควบคุมอื่น ๆ การลดลงของอินซูลิน (รวมทั้งกลูโคสต่ำระดับ) ช่วยกระตุ้นการหลั่งกลูคากอน ในขณะที่การเพิ่มขึ้นของอินซูลิน (เช่นเป็นการเพิ่มขึ้นของระดับน้ำตาลในเลือด) ยับยั้งการหลั่งกลูคากอน ผลลัพธ์ที่ได้รอบต่อเนื่อง อินซูลินและกลูคากอนเฝ้าเลือดระดับน้ำตาลและการควบคุมการหลั่งเพื่อรักษาระดับการเหล่านี้เป็นเกือบคงเป็นไปได้หน้าที่หลักของอินซูลินคือ เอาน้ำตาลในเลือดเกิน เนื่องจากทั้งหมดเซลล์ที่ใช้กลูโคส เป็นแหล่งพลังงาน และ เป็นวัตถุดิบสำหรับทำอื่น ๆสารอินทรีย์ เซลล์ทั้งหมดยกเว้นเซลล์สมองมีเป้าหมายสำหรับอินซูลิน ตั้งแต่การฟังก์ชันกลูคากอนอยู่ตรงข้ามกับที่ของอินซูลิน กระตุ้นการเพิ่มระดับน้ำตาลในกระแสเลือด ดังนั้น ชี้เซลล์ที่ มีความเข้มข้นสูงพลังงานที่ถูกเก็บเป็นไกลโคเจน ตับและกล้ามเนื้อโครงร่าง มันยังช่วยกระตุ้นการผลิตกลูโคสจากไขมัน ดังนั้นเซลล์เนื้อเยื่อไขมันมีเป้าหมายอื่นกลูคากอนแล็กโทสแล็กโทสเป็นปัญหาย่อยอาหารที่ร่างกายไม่สามารถการย่อยแลคโตส ชนิดของน้ำตาลส่วนใหญ่พบในนมและผลิตภัณฑ์นม การร่างกายย่อยสลายแลคโตสโดยเอนไซม์เรียกว่า lactase สลายแลคโตสเป็นน้ำตาลง่ายสองที่เรียกว่ากลูโคสและกาแล็กโทส ซึ่งได้แล้วอย่างง่ายดายดูดซึมเข้าสู่กระแสเลือด เอนไซม์คือ โปรตีนที่ทำให้สารเคมีปฏิกิริยาเกิดขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อินซูลิน glucagon เทียบกับ
ปกติระดับน้ำตาลในเลือดของมนุษย์ควรจะอยู่ในช่วงระหว่าง
70-110 มิลลิกรัม (มก. / มล.) อินซูลินและฮอร์โมนทำงานในปฏิปักษ์
(ฝ่ายตรงข้าม) ลักษณะ ผลที่ได้คือการควบคุมที่แม่นยำของระดับน้ำตาลในเลือดที่อยู่ใน
ช่วงนี้.
ทางเดินอินซูลินจะทำงานเมื่อระดับน้ำตาลในเลือดสูงเกินไป สูง
ระดับน้ำตาลในเลือด (เช่นที่เกิดขึ้นหลังจากที่กระเพาะอาหารได้ย่อยอาหารสูง
ในน้ำตาล) กระตุ้นเบต้าเซลล์ในตับอ่อนที่จะปล่อยอินซูลิน อินซูลินทำให้เกิด
การดูดซึมที่เพิ่มขึ้นของน้ำตาลกลูโคสจากเลือด; ส่งเสริมการแปลงของน้ำตาลกลูโคส
เข้าสู่ไตรกลีเซอไรด์ในเซลล์ตับไขมันและกล้ามเนื้อ; และเพิ่มอัตราการโทรศัพท์มือถือ
ของ glycolysis - Breaking กลูโคสเป็นส่วนประกอบขนาดเล็กที่สามารถนำมาใช้สำหรับ
. การสังเคราะห์สารอื่น ๆ
ทางเดิน glucagon จะทำงานเมื่อระดับน้ำตาลในเลือดต่ำเกินไป ต่ำ
ระดับน้ำตาลในเลือด (เช่นจากการใช้สิทธิรวมกับการรับประทานอาหารไม่เป็นเวลาหลาย
ชั่วโมง) กระตุ้นเซลล์อัลฟาในตับอ่อนในการผลิตฮอร์โมน glucagon
ทำให้ตับในการแปลงที่เก็บไว้ไกลโคเจนเป็นกลูโคสแล้วปล่อยกลูโคส
เข้าสู่กระแสเลือด (กระบวนการที่เรียกว่า glycogenolysis) ทั้งสองฮอร์โมนอินซูลินและ
glucagon แต่ละควบคุมอื่น ๆ การลดลงของอินซูลิน (เช่นเดียวกับน้ำตาลกลูโคสต่ำ
ระดับ) ช่วยกระตุ้นการหลั่งของฮอร์โมนในขณะที่การเพิ่มขึ้นของอินซูลิน (เช่นเดียว
กับการเพิ่มขึ้นในระดับน้ำตาลในเลือด) ยับยั้งการหลั่งฮอร์โมน ซึ่งจะส่งผลใน
วงจรอย่างต่อเนื่องกับอินซูลินและการตรวจสอบอย่างต่อเนื่อง glucagon เลือด
ระดับน้ำตาลกลูโคสและการควบคุมการหลั่งของพวกเขาเพื่อรักษาระดับเหล่านี้เป็นเกือบ
คงที่ที่เป็นไปได้.
หน้าที่หลักของอินซูลินคือการกำจัดของระดับน้ำตาลในเลือดส่วนเกิน เพราะทุก
เซลล์ใช้กลูโคสเป็นแหล่งพลังงานและเป็นวัตถุดิบสำหรับการทำอื่น ๆ
สารประกอบอินทรีย์เซลล์ทั้งหมดยกเว้นเซลล์สมองเป็นเป้าหมายสำหรับอินซูลิน เนื่องจาก
การทำงานของ glucagon อยู่ฝั่งตรงข้ามของอินซูลินมันจะช่วยกระตุ้นการเพิ่มขึ้นของ
น้ำตาลกลูโคสในกระแสเลือด ดังนั้นจึงมีเป้าหมายเซลล์ที่มีความเข้มข้นสูงของ
พลังงานที่เก็บไว้เป็นไกลโคเจนรวมทั้งตับและกล้ามเนื้อโครงร่าง นอกจากนี้ยัง
ช่วยกระตุ้นการผลิตกลูโคสจากไขมันเพื่อให้เซลล์เนื้อเยื่อไขมันมีเป้าหมายอื่น
ของ glucagon.
แพ้แลคโต
แพ้แลคโตเป็นปัญหาทางเดินอาหารทั่วไปที่ร่างกายไม่สามารถ
ย่อยแลคโตสเป็นชนิดของน้ำตาลส่วนใหญ่พบในนมและผลิตภัณฑ์นม
ร่างกายย่อยแลคโตสโดยใช้เอนไซม์ที่เรียกว่า lactase ที่จะทำลายลงแลคโตส
เป็นสองน้ำตาลง่ายเรียกว่ากลูโคสและกาแลคโตซึ่งจากนั้นจะสามารถได้อย่างง่ายดาย
ดูดซึมเข้าสู่กระแสเลือด เอนไซม์เป็นโปรตีนที่ทำให้เกิดสารเคมี
เกิดปฏิกิริยาที่จะเกิดขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อินซูลินและกลูคากอนปกติ ระดับน้ำตาลในเลือด ความเข้มข้นของเลือดมนุษย์ควรช่วงระหว่าง70-110 มิลลิกรัม ( mg / ml ) อินซูลินและกลูคากอนทํางานในปฏิปักษ์( ฝ่ายตรงข้าม ) ลักษณะ ผลที่ได้คือการควบคุมระดับน้ำตาลในเลือดภายในชัดเจนช่วง นี้อินซูลิน ทางเดินถูกเปิดใช้งานเมื่อระดับกลูโคสในเลือดสูงเกินไป สูงระดับกลูโคสในเลือด ( เช่น เกิดขึ้นหลังจากที่กระเพาะอาหารย่อยอาหารสูงน้ำตาล ) กระตุ้นเบต้าเซลล์ในตับอ่อนจะปล่อยอินซูลิน เบาหวานสาเหตุมีการเพิ่มขึ้นของกลูโคสจากเลือด ส่งเสริมการเปลี่ยนกลูโคสเป็นไตรกลีเซอไรด์ในตับ , ไขมันและเซลล์กล้ามเนื้อ และเพิ่มอัตราของเซลล์ของไกลโคไลซิส–หมดสภาพกลูโคสเป็นชิ้นส่วนขนาดเล็กที่สามารถใช้สำหรับการสังเคราะห์สารประกอบอื่น ๆการเปิดใช้งานเมื่อ glucagon ) ระดับน้ำตาลในเลือดต่ำเกินไป ต่ำระดับกลูโคสในเลือด ( เช่น จากการออกกำลังกาย รวมกับไม่กินมาหลายชั่วโมง ) ช่วยกระตุ้นเซลล์ในตับอ่อนผลิต glucagon อัลฟ่า . จานหมุนชีวภาพทำให้ตับสามารถแปลงเก็บไกลโคเจนให้เป็นกลูโคส แล้วปล่อยกลูโคสในเลือด ( กระบวนการที่เรียกว่าการสลายไกลโคเจน ) สองฮอร์โมน อินซูลิน และglucagon แต่ละควบคุมอื่น ๆ การลดลงของอินซูลิน ( เช่นเดียวกับกลูโคสต่ำระดับ ) ช่วยกระตุ้นการหลั่งของ glucagon , ในขณะที่การเพิ่มอินซูลิน เป็นอย่างดีมีการเพิ่มระดับน้ำตาลในเลือด ) ยับยั้งการหลั่งกลูคากอน . ผลนี้ในเป็นวงจรต่อเนื่องกับอินซูลินและกลูคากอนอย่างต่อเนื่องการตรวจสอบเลือดระดับกลูโคส และควบคุมการหลั่งของพวกเขาเพื่อรักษาระดับเหล่านี้ เป็น เกือบคงเป็นไปได้หน้าที่หลักของอินซูลินคือการกำจัดกลูโคสในเลือดเกิน เพราะ ทั้งหมดเซลล์จะใช้กลูโคสเป็นแหล่งพลังงาน และเป็นวัตถุดิบในการผลิตอื่น ๆสารอินทรีย์ เซลล์ทั้งหมดยกเว้นเซลล์สมองมีเป้าหมายเพื่ออินซูลิน ตั้งแต่การทำงานของ glucagon เป็นตรงข้ามของอินซูลิน กระตุ้นเพิ่มกลูโคสในกระแสเลือด จึงเป็นเป้าหมายที่เซลล์ที่มีความเข้มข้นสูงของพลังงานสะสมเป็นไกลโคเจน รวมทั้งตับและกล้ามเนื้อกระดูก มันยังช่วยกระตุ้นการผลิตกลูโคสจากไขมัน เพื่อให้ไขมันเนื้อเยื่อเซลล์เป้าหมายอื่นของ glucagon .ภาวะไม่ทนต่อแล็กโทสภาวะไม่ทนต่อแล็กโทสเป็นปัญหาทั่วไปที่ร่างกายไม่สามารถย่อยอาหารในการย่อยแลคโตส , ชนิดของน้ำตาลที่ส่วนใหญ่พบในนมและผลิตภัณฑ์จากนม ที่ร่างกายย่อยแลคโตส โดยใช้เอนไซม์แลคเตสเพื่อทำลายลงแลคโตส เรียกว่าเป็นสองน้ำตาลกลูโคสและกาแล็กโทส เรียกว่าเรียบง่าย , ซึ่งจากนั้นจะสามารถได้อย่างง่ายดายดูดซึมเข้ากระแสเลือด เอนไซม์คือโปรตีนที่ก่อให้เกิดสารเคมีปฏิกิริยาที่เกิดขึ้น