- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
By Satori MinamotoTranslated by Ham
By Satori Minamoto
Translated by Hamish Smith
* * *
This story is from a time when the lands of the world were divided. The peoples of the world only formed lands with members of their own race. The Elves lived in the land of the Elves and the Dwarves lived in land of the Dwarves.
Those from different lands despised each other and were forever quarrelling. Occasionally a member of a different race would appear, wanting to form friendships, but they were always the ones who had been outcast by their own people. It is said that the most well read book of this time was “The Compendium of Racial Insults” published in the Land of the Elves in the the year 7037. It was a well known book in that time of racial hostility and its use was widespread among the peasants.
* * *
One day a middle-aged Elf went to see a young Elven prince. The prince hated studying, and was a well known hater of Dwarves. No one who worked in the castle would say it, but they resented the proud and spiteful prince. The king, who was anxious over how the prince would turn out, employed the help of a tutor.
“’Tis a pleasure to meet you, my prince. Starting today, I shall be your private tutor,” the tutor greeted the prince in a very respectful manner. The prince returned the gesture with a glare.
“Hmph. I’m already clever enough as it is. I don’t need a tutor.” The prince puffed up his nostrils as he spoke. The tutor turned to the prince and smiled.
“But of course, my prince. I am however a little different from your average tutor.”
“Really? Tell me how you’re different.”
“I’m the tutor with the dirtiest mouth in the world, and I’m here to teach you the ‘Secrets of Swearing’. I will teach you the best ways to abuse those dwarves you so hate.”
“…and that’s all in this book?” The prince was pointing to the third volume of “The Compendium of Racial Insults”, the volume on Dwarves. The tutor nodded at the prince, brimming with self confidence.
“But of course, my prince. If you take my lessons, this book will pose no challenge at all.”
There was a sparkle in the price’s eyes as the tutor spoke. The prince decided to let the tutor come and visit him.
* * *
The prince soon had his first lesson. He was excited to see what his tutor would teach him first.
“Diputs, hsiloof, yllis,” said the tutor. The prince tilted his head to the side in confusion.
“What did you say? Was that Dwarfish you spoke just now?”
“But of course, my prince. I just swore at you in Dwarfish. For this lesson, why don’t we pretend that you are one of those Dwarves you so hate. Tell me, my prince, did you get offended just now?”
The prince thought for a moment before answering
“No, not really. My father who speaks Dwarfish, or some other diplomat might have, I but I can’t speak Dwarfish, so it doesn’t bother me.”
The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
“Well then, my prince, does this mean that you intend to abuse Dwarves in Elven?”
“…Oh.”
The prince was a little surprised at the tutor’s words.
“I see. So I need to learn Dwarfish in order to cuss out those Dwarves?”
“But of course, my prince.” The tutor gave the child a grin.
“Well then, let’s just say that I’m a Dwarf, and I have learnt some Elven to insult you. This time I will insult you, my prince, in Elven. ‘The prince is sturdy of body and a clear of mind’. Tell me, my prince, how did that make you feel? Are you insulted?”
The prince thought for a moment.
“Didn’t you praise me just now?”
“Indeed. However I meant to say that the prince is ‘violent and cruel’. I’ve only just started learning Elven so I don’t know the finer details of the language.”
“Well even if you were trying to insult me, all you did was end up embarrassing yourself. Huh. So basically, to give the Dwarves a decent insult, you need to learn the finer details of the language.”
The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
“Well then, my prince, are you able to do that?”
“Naturally. I’m pretty smart, you know.”
“But of course, my prince.” The tutor gave the young prince a smile.
From that day forward the young prince threw himself into learning Dwarfish. The boy studied so hard it was almost as if he had become a different person, and it sent waves of surprise though the castle.
* * *
Soon a week had passed and it was time for his second lesson.
As soon as the prince looked at his teacher he said “Diputs, hsiloof, yllis”. The prince spoke in Dwarfish swears. The tutor gave the prince a smile.
“You’re Dwarfish pronunciation has improved quite a bit, hasn’t it.”
“Naturally. I’m quite smart you know.” Being praised made the prince feel proud.
“But of course, my prince. By the way, I, the dwarf you want to swear at so much, has gotten quite good at Elven. My next insult is ‘You bed-wetting prince!”. So how was that? Do you feel offended?”
The prince thought for a moment before answering.
“Well, it doesn’t feel very nice, but I don’t feel offended. I have wet the bed before, that much is true. But that was when I was really little. I don’t do it any more. And besides, don’t all little children wet their beds anyway?”
“But of course, my prince. It’s not true. Insulting someone based on things that aren’t really true is not an effective method.”
“So you mean that in order to really insult a Dwarf properly, you have to learn about how the Dwarves really are?”
The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
“But of course, my prince. Well then, Now I’ll pretend that I’m one step ahead of you in learning Elven and give you another insult. ‘You root-chewing bastard!’ So, are you offended?”
The prince thought for a moment before answering.
“Well, maybe a little offended. But not really. I know that some of the other races call the burdock plant a root. But burdock is a delicacy in these lands, and I love them. Actually, I kind of feel sorry for anyone who doesn’t know how tasty burdock is.”
“But I don’t know that. Remember, I’m being a Dwarf who has never eaten burdock before. While I do know that Elves eat Burdock, I just think that the Elves are an odd bunch for munching on roots.”
“Huh… Just looking at things on the surface and judging it by your own standards is a long way from understanding it. So, in order for me to really insult the Dwarves, I have to know what they think is normal, I will need to really understand how they live.”
The tutor gave the young prince a smile.
“But of course, my prince. That is what we call ‘culture’.”
“Culture, huh…. Alright, I’m going to learn the culture of the dwarves.”
“You will have to read some very difficult books, you know. Are you able?”
“Naturally. I’m smart, you know.”
The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
From then on the price lost himself in the castle library. The people of the castle looked at him as if he was a different person.
* * *
A week later they had their third lesson.
The tutor entered the price’s chambers.
“Rehcaet ym emoclew,” said the prince. The prince sat up straight and placed his fist over his heart as he spoke. The tutor gave the prince a smile.
“I see you’ve already memorized a Dwarfish greeting.”
“Naturally. I’m pretty smart, you know.”
The tutor gave the prince a smile.
“But of course, my prince. However, I – one of the dwarves that you wish to insult so much – unfortunately can’t quite grasp the culture of the Elves. So I will have to find a different way to insult you, my prince. Do you understand? Just calm down and listen”
The prince tilted his head to the side and looked at his tutor, who for the first time had spoken down to the prince.
“I’m always calm. Go ahead and say it.”
“Alright then, ‘Your mother is swine excrement!’”
The prince looked astonished for just a moment.
“How dare you! Insulting my mother! That woman risked her life and gave birth to me! I’ll have you put to death!” Cried the prince, red in the face. The tutor said nothing, he only gazed at the young prince as he ranted. The prince finally calmed down.
“…I see now, that’s how it is. Anyone would get angry if you talk badly about their family and friends, be it an Elf or a Dwarf. So this means that there is a way to insult someone without understanding their language or culture.”
“But of course, my prince. I was just speaking as an example, so please forgive my remarks about your mother.”
“…It’s fine. You’re here to teach. But just don’t do it again.”
“Certainly. Well then, my prince, I think you understand just how effective insulting one’s family can be. However you won’t be doing that.”
The prince again tilted his head to the side.
“Why not? If it’s effective then it should be used, right?”
“But my prince, why do you think I insulted your mother?”
“To insult me?”
“So why do you think that abusing your mother would be insulting to you?”
“Because, it’s an insult that can work on almost anyone.”
The prince looked up at the tutor as if he had just realised something. The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
“So, if I abused your mother, you would get angry.”
“But of course, my prince. It’s common for a person to subconsciously think that they don’t want to be attacked themselves when they attack someone else. However, this gives us a parrot’s reply.”
“So what you’re saying is, if I were to go up to some dwarves and insult their mothers, they would just insult my mother. And if that happened, that would mean that the dwarves could insult me, without knowing the culture of the Elves… So I would try to attack them, but would only expose my own weakness. Or, more like, it would be the same as insulting my own mother.”
“But of course, my prince.”
The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
The prince thought for a moment before speaking.
“I see what you’re trying to say. It’s best to avoid the easy attacks.”
“So, my prince, how do you want t insu
Translated by Hamish Smith
* * *
This story is from a time when the lands of the world were divided. The peoples of the world only formed lands with members of their own race. The Elves lived in the land of the Elves and the Dwarves lived in land of the Dwarves.
Those from different lands despised each other and were forever quarrelling. Occasionally a member of a different race would appear, wanting to form friendships, but they were always the ones who had been outcast by their own people. It is said that the most well read book of this time was “The Compendium of Racial Insults” published in the Land of the Elves in the the year 7037. It was a well known book in that time of racial hostility and its use was widespread among the peasants.
* * *
One day a middle-aged Elf went to see a young Elven prince. The prince hated studying, and was a well known hater of Dwarves. No one who worked in the castle would say it, but they resented the proud and spiteful prince. The king, who was anxious over how the prince would turn out, employed the help of a tutor.
“’Tis a pleasure to meet you, my prince. Starting today, I shall be your private tutor,” the tutor greeted the prince in a very respectful manner. The prince returned the gesture with a glare.
“Hmph. I’m already clever enough as it is. I don’t need a tutor.” The prince puffed up his nostrils as he spoke. The tutor turned to the prince and smiled.
“But of course, my prince. I am however a little different from your average tutor.”
“Really? Tell me how you’re different.”
“I’m the tutor with the dirtiest mouth in the world, and I’m here to teach you the ‘Secrets of Swearing’. I will teach you the best ways to abuse those dwarves you so hate.”
“…and that’s all in this book?” The prince was pointing to the third volume of “The Compendium of Racial Insults”, the volume on Dwarves. The tutor nodded at the prince, brimming with self confidence.
“But of course, my prince. If you take my lessons, this book will pose no challenge at all.”
There was a sparkle in the price’s eyes as the tutor spoke. The prince decided to let the tutor come and visit him.
* * *
The prince soon had his first lesson. He was excited to see what his tutor would teach him first.
“Diputs, hsiloof, yllis,” said the tutor. The prince tilted his head to the side in confusion.
“What did you say? Was that Dwarfish you spoke just now?”
“But of course, my prince. I just swore at you in Dwarfish. For this lesson, why don’t we pretend that you are one of those Dwarves you so hate. Tell me, my prince, did you get offended just now?”
The prince thought for a moment before answering
“No, not really. My father who speaks Dwarfish, or some other diplomat might have, I but I can’t speak Dwarfish, so it doesn’t bother me.”
The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
“Well then, my prince, does this mean that you intend to abuse Dwarves in Elven?”
“…Oh.”
The prince was a little surprised at the tutor’s words.
“I see. So I need to learn Dwarfish in order to cuss out those Dwarves?”
“But of course, my prince.” The tutor gave the child a grin.
“Well then, let’s just say that I’m a Dwarf, and I have learnt some Elven to insult you. This time I will insult you, my prince, in Elven. ‘The prince is sturdy of body and a clear of mind’. Tell me, my prince, how did that make you feel? Are you insulted?”
The prince thought for a moment.
“Didn’t you praise me just now?”
“Indeed. However I meant to say that the prince is ‘violent and cruel’. I’ve only just started learning Elven so I don’t know the finer details of the language.”
“Well even if you were trying to insult me, all you did was end up embarrassing yourself. Huh. So basically, to give the Dwarves a decent insult, you need to learn the finer details of the language.”
The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
“Well then, my prince, are you able to do that?”
“Naturally. I’m pretty smart, you know.”
“But of course, my prince.” The tutor gave the young prince a smile.
From that day forward the young prince threw himself into learning Dwarfish. The boy studied so hard it was almost as if he had become a different person, and it sent waves of surprise though the castle.
* * *
Soon a week had passed and it was time for his second lesson.
As soon as the prince looked at his teacher he said “Diputs, hsiloof, yllis”. The prince spoke in Dwarfish swears. The tutor gave the prince a smile.
“You’re Dwarfish pronunciation has improved quite a bit, hasn’t it.”
“Naturally. I’m quite smart you know.” Being praised made the prince feel proud.
“But of course, my prince. By the way, I, the dwarf you want to swear at so much, has gotten quite good at Elven. My next insult is ‘You bed-wetting prince!”. So how was that? Do you feel offended?”
The prince thought for a moment before answering.
“Well, it doesn’t feel very nice, but I don’t feel offended. I have wet the bed before, that much is true. But that was when I was really little. I don’t do it any more. And besides, don’t all little children wet their beds anyway?”
“But of course, my prince. It’s not true. Insulting someone based on things that aren’t really true is not an effective method.”
“So you mean that in order to really insult a Dwarf properly, you have to learn about how the Dwarves really are?”
The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
“But of course, my prince. Well then, Now I’ll pretend that I’m one step ahead of you in learning Elven and give you another insult. ‘You root-chewing bastard!’ So, are you offended?”
The prince thought for a moment before answering.
“Well, maybe a little offended. But not really. I know that some of the other races call the burdock plant a root. But burdock is a delicacy in these lands, and I love them. Actually, I kind of feel sorry for anyone who doesn’t know how tasty burdock is.”
“But I don’t know that. Remember, I’m being a Dwarf who has never eaten burdock before. While I do know that Elves eat Burdock, I just think that the Elves are an odd bunch for munching on roots.”
“Huh… Just looking at things on the surface and judging it by your own standards is a long way from understanding it. So, in order for me to really insult the Dwarves, I have to know what they think is normal, I will need to really understand how they live.”
The tutor gave the young prince a smile.
“But of course, my prince. That is what we call ‘culture’.”
“Culture, huh…. Alright, I’m going to learn the culture of the dwarves.”
“You will have to read some very difficult books, you know. Are you able?”
“Naturally. I’m smart, you know.”
The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
From then on the price lost himself in the castle library. The people of the castle looked at him as if he was a different person.
* * *
A week later they had their third lesson.
The tutor entered the price’s chambers.
“Rehcaet ym emoclew,” said the prince. The prince sat up straight and placed his fist over his heart as he spoke. The tutor gave the prince a smile.
“I see you’ve already memorized a Dwarfish greeting.”
“Naturally. I’m pretty smart, you know.”
The tutor gave the prince a smile.
“But of course, my prince. However, I – one of the dwarves that you wish to insult so much – unfortunately can’t quite grasp the culture of the Elves. So I will have to find a different way to insult you, my prince. Do you understand? Just calm down and listen”
The prince tilted his head to the side and looked at his tutor, who for the first time had spoken down to the prince.
“I’m always calm. Go ahead and say it.”
“Alright then, ‘Your mother is swine excrement!’”
The prince looked astonished for just a moment.
“How dare you! Insulting my mother! That woman risked her life and gave birth to me! I’ll have you put to death!” Cried the prince, red in the face. The tutor said nothing, he only gazed at the young prince as he ranted. The prince finally calmed down.
“…I see now, that’s how it is. Anyone would get angry if you talk badly about their family and friends, be it an Elf or a Dwarf. So this means that there is a way to insult someone without understanding their language or culture.”
“But of course, my prince. I was just speaking as an example, so please forgive my remarks about your mother.”
“…It’s fine. You’re here to teach. But just don’t do it again.”
“Certainly. Well then, my prince, I think you understand just how effective insulting one’s family can be. However you won’t be doing that.”
The prince again tilted his head to the side.
“Why not? If it’s effective then it should be used, right?”
“But my prince, why do you think I insulted your mother?”
“To insult me?”
“So why do you think that abusing your mother would be insulting to you?”
“Because, it’s an insult that can work on almost anyone.”
The prince looked up at the tutor as if he had just realised something. The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
“So, if I abused your mother, you would get angry.”
“But of course, my prince. It’s common for a person to subconsciously think that they don’t want to be attacked themselves when they attack someone else. However, this gives us a parrot’s reply.”
“So what you’re saying is, if I were to go up to some dwarves and insult their mothers, they would just insult my mother. And if that happened, that would mean that the dwarves could insult me, without knowing the culture of the Elves… So I would try to attack them, but would only expose my own weakness. Or, more like, it would be the same as insulting my own mother.”
“But of course, my prince.”
The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
The prince thought for a moment before speaking.
“I see what you’re trying to say. It’s best to avoid the easy attacks.”
“So, my prince, how do you want t insu
0/5000
โดย Satori มินะโมะโตะแปล โดย Hamish Smith* * *เรื่องนี้มาจากเวลาที่เมื่อมีแบ่งดินแดนของโลก คนของโลกเกิดขึ้นดินแดนเท่ากับสมาชิกของตนแข่งขัน เอลฟ์ที่อาศัยในดินแดนของเอลฟ์ และ Dwarves อาศัยอยู่ในดินแดน Dwarvesจากดินแดนต่างชิงกัน และ quarrelling ได้ตลอด บางครั้งสมาชิกของการแข่งขันที่แตกต่างกันจะปรากฏ ขึ้น อยากฟอร์มองค์ แต่พวกเขาก็ได้คนที่เคย outcast คนของตนเอง ว่ากันว่า ดีอ่านหนังสือเวลานี้มี "เดอะย่อของเชื้อชาติดูหมิ่น" เผยแพร่ในดินแดนของเอลฟ์ในการปี 7037 มันเป็นหนังสือดีที่เวลาของเชื้อชาติเป็นศัตรูและการใช้แพร่หลายในหมู่ชาวนา* * *วันหนึ่งเอลฟ์วัยกลางคนไปดูเจ้า Elven หนุ่ม เจ้าชายขี้เกียจเรียน และถูก hater รู้จักของ Dwarves ไม่มีใครทำงานในปราสาทจะพูด แต่พวกเขา resented เจ้าชาย spiteful และภูมิใจ กษัตริย์ ผู้ได้กังวลว่าเจ้าชายจะเปิดออก พนักงานช่วยการกวดวิชา"'Tis ได้ยินดีตอบสนองคุณ เจ้าชายของฉัน เริ่มต้นวันนี้ ฉันจะเป็นครูของคุณ กวดวิชารับการต้อนรับเจ้าชายอย่างเคารพมากขึ้น เจ้าชายกลับท่ากับการแสงจ้า"Hmph ฉันแล้วฉลาดพอก็ ฉันไม่ต้องการกวดวิชา" เจ้าชายเขื่องจมูกของเขา ตามที่เขาพูด กวดวิชาที่เปิดให้เจ้าชาย และยิ้ม"แต่แน่นอน ฉันเจ้า ฉันแต่ต่างจากการกวดวิชาโดยเฉลี่ย""จริง ๆ บอกฉันว่าคุณแตกต่างกัน""ฉันกวดวิชากับปาก dirtiest ในโลก และฉันอยู่ที่นี่สอนแบบ 'ความลับของด่าทอการสบถ' ฉันจะสอนแนวลุ dwarves ที่คุณเกลียดให้""... และที่อยู่ในหนังสือเล่มนี้? " เจ้าชายถูกชี้ไปยังระดับที่สาม "ย่อของเชื้อชาติดูหมิ่น" เสียง Dwarves กวดวิชาพยักหน้าที่เจ้าชาย brimming ด้วยความมั่นใจตนเอง"แต่แน่นอน ฉันเจ้า ถ้าคุณใช้บทเรียนของฉัน หนังสือเล่มนี้จะก่อให้เกิดความท้าทายไม่ทั้งหมด"มีประกายในดวงตาของราคาเป็นพูดกวดวิชา เจ้าชายตัดสินใจให้กวดวิชาที่มา เยี่ยมชมเขา* * *เจ้าชายเร็ว ๆ นี้มีบทเรียนแรกของเขา เขาจะดูว่าเขากวดวิชาจะสอนเขาก่อน"Diputs, hsiloof, yllis กล่าวว่า การกวดวิชา เจ้าชายยืดศีรษะไปด้านข้างในสับสน"อะไรนะ มี Dwarfish ที่คุณพูดเมื่อกี้นี้""แต่แน่นอน ฉันเจ้า ฉันเพียงแค่ swore คุณใน Dwarfish บทเรียนนี้ ทำไมไม่เราทำเป็นว่า คุณเป็นหนึ่งของ Dwarves ที่คุณเกลียดให้ บอก เจ้าชายของฉัน คุณได้รับมนต์เมื่อกี้นี้"เจ้าชายคิดอึดใจหนึ่งก่อนตอบ"ไม่มี ไม่ได้จริง ๆ อาจมีพ่อที่พูด Dwarfish หรือทูตอื่น ๆ แต่ฉันไม่พูด Dwarfish ดังนั้นมันไม่รำคาญฉันได้ "กวดวิชาให้เจ้าชายพยักหน้าความพึงพอใจ“Well then, my prince, does this mean that you intend to abuse Dwarves in Elven?”“…Oh.”The prince was a little surprised at the tutor’s words.“I see. So I need to learn Dwarfish in order to cuss out those Dwarves?”“But of course, my prince.” The tutor gave the child a grin.“Well then, let’s just say that I’m a Dwarf, and I have learnt some Elven to insult you. This time I will insult you, my prince, in Elven. ‘The prince is sturdy of body and a clear of mind’. Tell me, my prince, how did that make you feel? Are you insulted?”The prince thought for a moment.“Didn’t you praise me just now?”“Indeed. However I meant to say that the prince is ‘violent and cruel’. I’ve only just started learning Elven so I don’t know the finer details of the language.”“Well even if you were trying to insult me, all you did was end up embarrassing yourself. Huh. So basically, to give the Dwarves a decent insult, you need to learn the finer details of the language.”The tutor gave the prince a nod of satisfaction.“Well then, my prince, are you able to do that?”“Naturally. I’m pretty smart, you know.”“But of course, my prince.” The tutor gave the young prince a smile.From that day forward the young prince threw himself into learning Dwarfish. The boy studied so hard it was almost as if he had become a different person, and it sent waves of surprise though the castle.
* * *
Soon a week had passed and it was time for his second lesson.
As soon as the prince looked at his teacher he said “Diputs, hsiloof, yllis”. The prince spoke in Dwarfish swears. The tutor gave the prince a smile.
“You’re Dwarfish pronunciation has improved quite a bit, hasn’t it.”
“Naturally. I’m quite smart you know.” Being praised made the prince feel proud.
“But of course, my prince. By the way, I, the dwarf you want to swear at so much, has gotten quite good at Elven. My next insult is ‘You bed-wetting prince!”. So how was that? Do you feel offended?”
The prince thought for a moment before answering.
“Well, it doesn’t feel very nice, but I don’t feel offended. I have wet the bed before, that much is true. But that was when I was really little. I don’t do it any more. And besides, don’t all little children wet their beds anyway?”
“But of course, my prince. It’s not true. Insulting someone based on things that aren’t really true is not an effective method.”
“So you mean that in order to really insult a Dwarf properly, you have to learn about how the Dwarves really are?”
The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
“But of course, my prince. Well then, Now I’ll pretend that I’m one step ahead of you in learning Elven and give you another insult. ‘You root-chewing bastard!’ So, are you offended?”
The prince thought for a moment before answering.
“Well, maybe a little offended. But not really. I know that some of the other races call the burdock plant a root. But burdock is a delicacy in these lands, and I love them. Actually, I kind of feel sorry for anyone who doesn’t know how tasty burdock is.”
“But I don’t know that. Remember, I’m being a Dwarf who has never eaten burdock before. While I do know that Elves eat Burdock, I just think that the Elves are an odd bunch for munching on roots.”
“Huh… Just looking at things on the surface and judging it by your own standards is a long way from understanding it. So, in order for me to really insult the Dwarves, I have to know what they think is normal, I will need to really understand how they live.”
The tutor gave the young prince a smile.
“But of course, my prince. That is what we call ‘culture’.”
“Culture, huh…. Alright, I’m going to learn the culture of the dwarves.”
“You will have to read some very difficult books, you know. Are you able?”
“Naturally. I’m smart, you know.”
The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
From then on the price lost himself in the castle library. The people of the castle looked at him as if he was a different person.
* * *
A week later they had their third lesson.
The tutor entered the price’s chambers.
“Rehcaet ym emoclew,” said the prince. The prince sat up straight and placed his fist over his heart as he spoke. The tutor gave the prince a smile.
“I see you’ve already memorized a Dwarfish greeting.”
“Naturally. I’m pretty smart, you know.”
The tutor gave the prince a smile.
“But of course, my prince. However, I – one of the dwarves that you wish to insult so much – unfortunately can’t quite grasp the culture of the Elves. So I will have to find a different way to insult you, my prince. Do you understand? Just calm down and listen”
The prince tilted his head to the side and looked at his tutor, who for the first time had spoken down to the prince.
“I’m always calm. Go ahead and say it.”
“Alright then, ‘Your mother is swine excrement!’”
The prince looked astonished for just a moment.
“How dare you! Insulting my mother! That woman risked her life and gave birth to me! I’ll have you put to death!” Cried the prince, red in the face. The tutor said nothing, he only gazed at the young prince as he ranted. The prince finally calmed down.
“…I see now, that’s how it is. Anyone would get angry if you talk badly about their family and friends, be it an Elf or a Dwarf. So this means that there is a way to insult someone without understanding their language or culture.”
“But of course, my prince. I was just speaking as an example, so please forgive my remarks about your mother.”
“…It’s fine. You’re here to teach. But just don’t do it again.”
“Certainly. Well then, my prince, I think you understand just how effective insulting one’s family can be. However you won’t be doing that.”
The prince again tilted his head to the side.
“Why not? If it’s effective then it should be used, right?”
“But my prince, why do you think I insulted your mother?”
“To insult me?”
“So why do you think that abusing your mother would be insulting to you?”
“Because, it’s an insult that can work on almost anyone.”
The prince looked up at the tutor as if he had just realised something. The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
“So, if I abused your mother, you would get angry.”
“But of course, my prince. It’s common for a person to subconsciously think that they don’t want to be attacked themselves when they attack someone else. However, this gives us a parrot’s reply.”
“So what you’re saying is, if I were to go up to some dwarves and insult their mothers, they would just insult my mother. And if that happened, that would mean that the dwarves could insult me, without knowing the culture of the Elves… So I would try to attack them, but would only expose my own weakness. Or, more like, it would be the same as insulting my own mother.”
“But of course, my prince.”
The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
The prince thought for a moment before speaking.
“I see what you’re trying to say. It’s best to avoid the easy attacks.”
“So, my prince, how do you want t insu
* * *
Soon a week had passed and it was time for his second lesson.
As soon as the prince looked at his teacher he said “Diputs, hsiloof, yllis”. The prince spoke in Dwarfish swears. The tutor gave the prince a smile.
“You’re Dwarfish pronunciation has improved quite a bit, hasn’t it.”
“Naturally. I’m quite smart you know.” Being praised made the prince feel proud.
“But of course, my prince. By the way, I, the dwarf you want to swear at so much, has gotten quite good at Elven. My next insult is ‘You bed-wetting prince!”. So how was that? Do you feel offended?”
The prince thought for a moment before answering.
“Well, it doesn’t feel very nice, but I don’t feel offended. I have wet the bed before, that much is true. But that was when I was really little. I don’t do it any more. And besides, don’t all little children wet their beds anyway?”
“But of course, my prince. It’s not true. Insulting someone based on things that aren’t really true is not an effective method.”
“So you mean that in order to really insult a Dwarf properly, you have to learn about how the Dwarves really are?”
The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
“But of course, my prince. Well then, Now I’ll pretend that I’m one step ahead of you in learning Elven and give you another insult. ‘You root-chewing bastard!’ So, are you offended?”
The prince thought for a moment before answering.
“Well, maybe a little offended. But not really. I know that some of the other races call the burdock plant a root. But burdock is a delicacy in these lands, and I love them. Actually, I kind of feel sorry for anyone who doesn’t know how tasty burdock is.”
“But I don’t know that. Remember, I’m being a Dwarf who has never eaten burdock before. While I do know that Elves eat Burdock, I just think that the Elves are an odd bunch for munching on roots.”
“Huh… Just looking at things on the surface and judging it by your own standards is a long way from understanding it. So, in order for me to really insult the Dwarves, I have to know what they think is normal, I will need to really understand how they live.”
The tutor gave the young prince a smile.
“But of course, my prince. That is what we call ‘culture’.”
“Culture, huh…. Alright, I’m going to learn the culture of the dwarves.”
“You will have to read some very difficult books, you know. Are you able?”
“Naturally. I’m smart, you know.”
The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
From then on the price lost himself in the castle library. The people of the castle looked at him as if he was a different person.
* * *
A week later they had their third lesson.
The tutor entered the price’s chambers.
“Rehcaet ym emoclew,” said the prince. The prince sat up straight and placed his fist over his heart as he spoke. The tutor gave the prince a smile.
“I see you’ve already memorized a Dwarfish greeting.”
“Naturally. I’m pretty smart, you know.”
The tutor gave the prince a smile.
“But of course, my prince. However, I – one of the dwarves that you wish to insult so much – unfortunately can’t quite grasp the culture of the Elves. So I will have to find a different way to insult you, my prince. Do you understand? Just calm down and listen”
The prince tilted his head to the side and looked at his tutor, who for the first time had spoken down to the prince.
“I’m always calm. Go ahead and say it.”
“Alright then, ‘Your mother is swine excrement!’”
The prince looked astonished for just a moment.
“How dare you! Insulting my mother! That woman risked her life and gave birth to me! I’ll have you put to death!” Cried the prince, red in the face. The tutor said nothing, he only gazed at the young prince as he ranted. The prince finally calmed down.
“…I see now, that’s how it is. Anyone would get angry if you talk badly about their family and friends, be it an Elf or a Dwarf. So this means that there is a way to insult someone without understanding their language or culture.”
“But of course, my prince. I was just speaking as an example, so please forgive my remarks about your mother.”
“…It’s fine. You’re here to teach. But just don’t do it again.”
“Certainly. Well then, my prince, I think you understand just how effective insulting one’s family can be. However you won’t be doing that.”
The prince again tilted his head to the side.
“Why not? If it’s effective then it should be used, right?”
“But my prince, why do you think I insulted your mother?”
“To insult me?”
“So why do you think that abusing your mother would be insulting to you?”
“Because, it’s an insult that can work on almost anyone.”
The prince looked up at the tutor as if he had just realised something. The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
“So, if I abused your mother, you would get angry.”
“But of course, my prince. It’s common for a person to subconsciously think that they don’t want to be attacked themselves when they attack someone else. However, this gives us a parrot’s reply.”
“So what you’re saying is, if I were to go up to some dwarves and insult their mothers, they would just insult my mother. And if that happened, that would mean that the dwarves could insult me, without knowing the culture of the Elves… So I would try to attack them, but would only expose my own weakness. Or, more like, it would be the same as insulting my own mother.”
“But of course, my prince.”
The tutor gave the prince a nod of satisfaction.
The prince thought for a moment before speaking.
“I see what you’re trying to say. It’s best to avoid the easy attacks.”
“So, my prince, how do you want t insu
การแปล กรุณารอสักครู่..
โดยซาโตริมินาโมโตะ
แปลโดย เฮมิช สมิธ
* * *
เรื่องนี้จากเวลาเมื่อดินแดนของโลกถูกแบ่ง ของโลกสร้างขึ้นในที่ดินกับสมาชิกของการแข่งขันของพวกเขาเอง เอลฟ์อาศัยอยู่ในดินแดนของเอลฟ์และคนแคระที่อาศัยอยู่ในดินแดนของคนแคระ
จากดินแดนที่แตกต่างกันดูถูกกันและตลอดไป ทะเลาะกันบางครั้งสมาชิกของการแข่งขันที่แตกต่างกันจะปรากฏ , ต้องการในรูปแบบมิตรภาพ แต่พวกเขามักเป็นคนที่เคยถูกขับไล่โดยประชาชนเอง ว่ากันว่า ส่วนใหญ่ก็อ่านหนังสือ เวลานี้คือ " บทสรุปของเชื้อชาติดูหมิ่น " ตีพิมพ์ในดินแดนของเอลฟ์ในปี 7037 .มันเป็นหนังสือที่รู้จักกันดีในเวลานั้นของความเกลียดชังทางเชื้อชาติและการใช้งานที่แพร่หลายในหมู่ชาวบ้าน
* * *
วันกลางคน เอลฟ์ ก็เห็นหนุ่มเจ้าชาย Elven . เจ้าชายเกลียดการเรียน และเป็นที่รู้จักกันดี เกลียดของคนแคระ คนที่ทำงานในปราสาท จะพูด แต่มันไม่พอใจที่ภูมิใจ และเจตนาร้ายของเจ้าชาย กษัตริย์ที่เป็นกังวลมากกว่าว่าเจ้าชายจะเปิดออกใช้ความช่วยเหลือของครูสอนพิเศษ
" ' Tis ยินดีที่ได้รู้จัก เจ้าชายของผม ตั้งแต่วันนี้ ฉันจะเป็นครูสอนพิเศษส่วนตัวของคุณ " ติวเตอร์ทักทายเจ้าชายในลักษณะที่สุภาพมาก เจ้าชายกลับมาท่าทางกับแสงจ้า .
" . . . แล้วฉันก็ฉลาดมากพอแล้ว ฉันไม่ต้องการครูสอนพิเศษ " เจ้าชายป่องขึ้นจมูกของเขาที่เขาพูด ติวเตอร์กลายเป็นเจ้าชายและยิ้ม
" แต่แน่นอน , เจ้าชาย แต่ฉันเป็นเพียงเล็กน้อยที่แตกต่างจากติวเตอร์เฉลี่ยของคุณ . "
" จริงๆเหรอ ? บอกฉันว่าคุณกำลังที่แตกต่างกัน . "
" ฉันเป็นครูสอนพิเศษกับปากสกปรกที่สุดในโลก และผมมาที่นี่เพื่อสอนคุณความลับของสาบาน ' ' ผมจะสอนคุณวิธีที่ดีที่สุดที่จะใช้บรรดาคนแคระเธอเกลียด "
" . . . . . . . และนั่นคือทั้งหมดในหนังสือเล่มนี้" เจ้าชายชี้ไปที่ปริมาณที่สามของ " บทสรุปของเชื้อชาติดูหมิ่น " เสียงคนแคระ อาจารย์พยักหน้า เจ้าชาย ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจในตนเอง
" แต่แน่นอน , เจ้าชาย ถ้าคุณใช้บทเรียนของผม หนังสือเล่มนี้จะไม่มีความท้าทายเลย "
มีประกายในดวงตาของราคาเป็นติวเตอร์พูด เจ้าชายตัดสินใจที่จะให้อาจารย์มาเยี่ยม
* * *
เจ้าชายแล้วได้บทเรียนแรกของเขา เขาตื่นเต้นที่จะเห็นสิ่งที่พระอาจารย์จะสอนเขาก่อน
" diputs hsiloof yllis , , , " กล่าวว่าครูสอนพิเศษ เจ้าชายเอียงหัวไปด้านข้างในความสับสน
" คุณพูดเรื่องอะไร ? ซึ่งเตี้ยแคระที่คุณพูดอยู่ "
" แต่แน่นอน , เจ้าชาย ฉันเพิ่งสาบานคุณซึ่งเตี้ยแคระ . สำหรับบทนี้ทำไมเราไม่ทำเป็นว่าคุณเป็นหนึ่งในนั้นล่ะคุณถึงเกลียด บอกข้า , องค์ชาย เจ้าได้ล่วงเกินแล้ว "
เจ้าชายคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
" ไม่ จริงๆ พ่อที่พูดซึ่งเตี้ยแคระ หรือบางอื่น ๆทำเนียบอาจจะ ฉัน แต่ฉันไม่สามารถพูดซึ่งเตี้ยแคระ , ดังนั้นมันไม่ได้รบกวนฉัน "
อาจารย์ให้เจ้าชายพยักหน้าของความพึงพอใจ
" แล้ว องค์ชายนี้ไม่ได้หมายความว่าคุณจะใช้คนแคระใน Elven ? "
" . . . . . . . . . "
เจ้าชายแปลกใจเล็กน้อยกับคำพูดของติวเตอร์
" ผมเห็น ดังนั้นฉันต้องการที่จะเรียนรู้ซึ่งเตี้ยแคระเพื่อสบถออกมาล่ะ ? "
" แต่แน่นอนว่า เจ้าชาย " ครูสอนพิเศษให้เด็กยิ้ม
" งั้นเอาเป็นว่าฉันเป็นคนแคระ และฉันได้เรียนรู้บาง Elven ดูถูกคุณ คราวนี้ผมจะดูถูกคุณเจ้าชายของข้า ใน Elven . ' เจ้าชายคือความทนทานของร่างกายและชัดเจนของจิตใจ " บอกข้า เจ้าชายของผม ทำให้คุณรู้สึกยังไง คุณไม่พอใจหรือ "
เจ้าชายคิดสักครู่
" คุณไม่ได้ชมฉันตอนนี้ ? "
" จริง ๆ แต่ผมตั้งใจจะบอกว่าเจ้าชายเป็น ' รุนแรงและโหดร้าย " ผมเพิ่งเริ่มเรียน Elven ก็เลยไม่รู้รายละเอียดปลีกย่อยของภาษา "
." ดีถ้าคุณกำลังดูถูกฉัน ทั้งหมดที่คุณทำคือเลิกเขินได้แล้ว หือ ดังนั้น โดยทั่วไป จะให้คนแคระดูถูกที่ดี , คุณต้องเรียนรู้รายละเอียดปลีกย่อยของภาษา "
อาจารย์ให้เจ้าชายพยักหน้าของความพึงพอใจ
" แล้วเจ้าชายของฉัน คุณสามารถที่จะทำ "
" ตามธรรมชาติ ฉันเก่ง สวย คุณก็รู้ "
" แต่แน่นอน , เจ้าชาย" ครูสอนพิเศษให้เจ้าชายหนุ่มยิ้ม
หลังจากวันนั้นเจ้าชายหนุ่มโยนตัวเองเข้าไปในการเรียนรู้ซึ่งเตี้ยแคระ . เด็กที่เรียนหนักมาก มันเกือบจะเป็นถ้าเขาได้กลายเป็นคนที่แตกต่างกันและมันส่งคลื่นประหลาดใจ แต่ปราสาท
* * *
เร็วๆนี้สัปดาห์ที่ผ่านและมันเป็นเวลาสำหรับบทเรียนที่สองของเขา
พอเจ้าชายมองครูของเขาเขากล่าวว่า " diputs , hsiloof yllis , "เจ้าชายพูดซึ่งเตี้ยแคระ สาบานได้ สอนพิเศษให้เจ้าชายยิ้ม
" เธอออกเสียงซึ่งเตี้ยแคระมีการปรับปรุงนิดหน่อยเนอะ "
" ตามธรรมชาติ ผมค่อนข้างฉลาดรู้ " คำชมทำให้เจ้าชายรู้สึกภูมิใจ
" แต่แน่นอน , เจ้าชาย โดยวิธีการที่ฉัน แคระ อยากด่ามาก มีอากาศค่อนข้างดีใน Elven . ดูถูกต่อไปของฉันคือ ' คุณเปียกเตียงเจ้าชาย "ดังนั้นวิธีที่ ? คุณรู้สึกไม่พอใจเหรอ ? "
เจ้าชายคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
" เอ่อ มันรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ผมไม่ได้รู้สึกไม่พอใจอะไร ผมมีเตียงเปียกก่อน นั่นเป็นเรื่องจริง แต่นั่นมันเมื่อตอนฉันเป็นเด็กจริงๆ ผมไม่ทำมันอีก และอีกอย่าง อย่าให้เด็กเล็ก ๆน้อย ๆที่เปียกเตียงของพวกเขาล่ะ ? "
" แต่แน่นอน , เจ้าชาย มันไม่เป็นความจริง
แปลโดย เฮมิช สมิธ
* * *
เรื่องนี้จากเวลาเมื่อดินแดนของโลกถูกแบ่ง ของโลกสร้างขึ้นในที่ดินกับสมาชิกของการแข่งขันของพวกเขาเอง เอลฟ์อาศัยอยู่ในดินแดนของเอลฟ์และคนแคระที่อาศัยอยู่ในดินแดนของคนแคระ
จากดินแดนที่แตกต่างกันดูถูกกันและตลอดไป ทะเลาะกันบางครั้งสมาชิกของการแข่งขันที่แตกต่างกันจะปรากฏ , ต้องการในรูปแบบมิตรภาพ แต่พวกเขามักเป็นคนที่เคยถูกขับไล่โดยประชาชนเอง ว่ากันว่า ส่วนใหญ่ก็อ่านหนังสือ เวลานี้คือ " บทสรุปของเชื้อชาติดูหมิ่น " ตีพิมพ์ในดินแดนของเอลฟ์ในปี 7037 .มันเป็นหนังสือที่รู้จักกันดีในเวลานั้นของความเกลียดชังทางเชื้อชาติและการใช้งานที่แพร่หลายในหมู่ชาวบ้าน
* * *
วันกลางคน เอลฟ์ ก็เห็นหนุ่มเจ้าชาย Elven . เจ้าชายเกลียดการเรียน และเป็นที่รู้จักกันดี เกลียดของคนแคระ คนที่ทำงานในปราสาท จะพูด แต่มันไม่พอใจที่ภูมิใจ และเจตนาร้ายของเจ้าชาย กษัตริย์ที่เป็นกังวลมากกว่าว่าเจ้าชายจะเปิดออกใช้ความช่วยเหลือของครูสอนพิเศษ
" ' Tis ยินดีที่ได้รู้จัก เจ้าชายของผม ตั้งแต่วันนี้ ฉันจะเป็นครูสอนพิเศษส่วนตัวของคุณ " ติวเตอร์ทักทายเจ้าชายในลักษณะที่สุภาพมาก เจ้าชายกลับมาท่าทางกับแสงจ้า .
" . . . แล้วฉันก็ฉลาดมากพอแล้ว ฉันไม่ต้องการครูสอนพิเศษ " เจ้าชายป่องขึ้นจมูกของเขาที่เขาพูด ติวเตอร์กลายเป็นเจ้าชายและยิ้ม
" แต่แน่นอน , เจ้าชาย แต่ฉันเป็นเพียงเล็กน้อยที่แตกต่างจากติวเตอร์เฉลี่ยของคุณ . "
" จริงๆเหรอ ? บอกฉันว่าคุณกำลังที่แตกต่างกัน . "
" ฉันเป็นครูสอนพิเศษกับปากสกปรกที่สุดในโลก และผมมาที่นี่เพื่อสอนคุณความลับของสาบาน ' ' ผมจะสอนคุณวิธีที่ดีที่สุดที่จะใช้บรรดาคนแคระเธอเกลียด "
" . . . . . . . และนั่นคือทั้งหมดในหนังสือเล่มนี้" เจ้าชายชี้ไปที่ปริมาณที่สามของ " บทสรุปของเชื้อชาติดูหมิ่น " เสียงคนแคระ อาจารย์พยักหน้า เจ้าชาย ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจในตนเอง
" แต่แน่นอน , เจ้าชาย ถ้าคุณใช้บทเรียนของผม หนังสือเล่มนี้จะไม่มีความท้าทายเลย "
มีประกายในดวงตาของราคาเป็นติวเตอร์พูด เจ้าชายตัดสินใจที่จะให้อาจารย์มาเยี่ยม
* * *
เจ้าชายแล้วได้บทเรียนแรกของเขา เขาตื่นเต้นที่จะเห็นสิ่งที่พระอาจารย์จะสอนเขาก่อน
" diputs hsiloof yllis , , , " กล่าวว่าครูสอนพิเศษ เจ้าชายเอียงหัวไปด้านข้างในความสับสน
" คุณพูดเรื่องอะไร ? ซึ่งเตี้ยแคระที่คุณพูดอยู่ "
" แต่แน่นอน , เจ้าชาย ฉันเพิ่งสาบานคุณซึ่งเตี้ยแคระ . สำหรับบทนี้ทำไมเราไม่ทำเป็นว่าคุณเป็นหนึ่งในนั้นล่ะคุณถึงเกลียด บอกข้า , องค์ชาย เจ้าได้ล่วงเกินแล้ว "
เจ้าชายคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
" ไม่ จริงๆ พ่อที่พูดซึ่งเตี้ยแคระ หรือบางอื่น ๆทำเนียบอาจจะ ฉัน แต่ฉันไม่สามารถพูดซึ่งเตี้ยแคระ , ดังนั้นมันไม่ได้รบกวนฉัน "
อาจารย์ให้เจ้าชายพยักหน้าของความพึงพอใจ
" แล้ว องค์ชายนี้ไม่ได้หมายความว่าคุณจะใช้คนแคระใน Elven ? "
" . . . . . . . . . "
เจ้าชายแปลกใจเล็กน้อยกับคำพูดของติวเตอร์
" ผมเห็น ดังนั้นฉันต้องการที่จะเรียนรู้ซึ่งเตี้ยแคระเพื่อสบถออกมาล่ะ ? "
" แต่แน่นอนว่า เจ้าชาย " ครูสอนพิเศษให้เด็กยิ้ม
" งั้นเอาเป็นว่าฉันเป็นคนแคระ และฉันได้เรียนรู้บาง Elven ดูถูกคุณ คราวนี้ผมจะดูถูกคุณเจ้าชายของข้า ใน Elven . ' เจ้าชายคือความทนทานของร่างกายและชัดเจนของจิตใจ " บอกข้า เจ้าชายของผม ทำให้คุณรู้สึกยังไง คุณไม่พอใจหรือ "
เจ้าชายคิดสักครู่
" คุณไม่ได้ชมฉันตอนนี้ ? "
" จริง ๆ แต่ผมตั้งใจจะบอกว่าเจ้าชายเป็น ' รุนแรงและโหดร้าย " ผมเพิ่งเริ่มเรียน Elven ก็เลยไม่รู้รายละเอียดปลีกย่อยของภาษา "
." ดีถ้าคุณกำลังดูถูกฉัน ทั้งหมดที่คุณทำคือเลิกเขินได้แล้ว หือ ดังนั้น โดยทั่วไป จะให้คนแคระดูถูกที่ดี , คุณต้องเรียนรู้รายละเอียดปลีกย่อยของภาษา "
อาจารย์ให้เจ้าชายพยักหน้าของความพึงพอใจ
" แล้วเจ้าชายของฉัน คุณสามารถที่จะทำ "
" ตามธรรมชาติ ฉันเก่ง สวย คุณก็รู้ "
" แต่แน่นอน , เจ้าชาย" ครูสอนพิเศษให้เจ้าชายหนุ่มยิ้ม
หลังจากวันนั้นเจ้าชายหนุ่มโยนตัวเองเข้าไปในการเรียนรู้ซึ่งเตี้ยแคระ . เด็กที่เรียนหนักมาก มันเกือบจะเป็นถ้าเขาได้กลายเป็นคนที่แตกต่างกันและมันส่งคลื่นประหลาดใจ แต่ปราสาท
* * *
เร็วๆนี้สัปดาห์ที่ผ่านและมันเป็นเวลาสำหรับบทเรียนที่สองของเขา
พอเจ้าชายมองครูของเขาเขากล่าวว่า " diputs , hsiloof yllis , "เจ้าชายพูดซึ่งเตี้ยแคระ สาบานได้ สอนพิเศษให้เจ้าชายยิ้ม
" เธอออกเสียงซึ่งเตี้ยแคระมีการปรับปรุงนิดหน่อยเนอะ "
" ตามธรรมชาติ ผมค่อนข้างฉลาดรู้ " คำชมทำให้เจ้าชายรู้สึกภูมิใจ
" แต่แน่นอน , เจ้าชาย โดยวิธีการที่ฉัน แคระ อยากด่ามาก มีอากาศค่อนข้างดีใน Elven . ดูถูกต่อไปของฉันคือ ' คุณเปียกเตียงเจ้าชาย "ดังนั้นวิธีที่ ? คุณรู้สึกไม่พอใจเหรอ ? "
เจ้าชายคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
" เอ่อ มันรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ผมไม่ได้รู้สึกไม่พอใจอะไร ผมมีเตียงเปียกก่อน นั่นเป็นเรื่องจริง แต่นั่นมันเมื่อตอนฉันเป็นเด็กจริงๆ ผมไม่ทำมันอีก และอีกอย่าง อย่าให้เด็กเล็ก ๆน้อย ๆที่เปียกเตียงของพวกเขาล่ะ ? "
" แต่แน่นอน , เจ้าชาย มันไม่เป็นความจริง
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- อีกไกลไหม
- ฉันไปปาร์ตี้ที่บ้านของเธอ
- so the hydrolysis rate increases (Table
- ที่ฉันคิดว่าครูมีอิทธิพลต่อการพัฒนาทางวิ
- Spectacular
- provided
- alphabet
- Media
- varieties
- 【Muv-Luv Trilogy Digital Bundle】
- Part of this 3D Presentation Design Deve
- discussing.
- ict jurisdiction
- 他说了一些不堪入耳的脏话，但并非是针对任何人说的
- ฉันไม่ต้องการมีปัญหา คืนเงินให้ฉัน ฉันจะ
- พัดกระเพรา
- ในปัจจุบันประชาชนญี่ปุ่นจะแต่งชุดกิโมโนเ
- สนใจจะไปเที่ยวไหม
- พริกแห้ง 12-15 เม็ด (20 กรัม)เกลือป่น 1
- สนใจจะไปเที่ยวไหม
- 我们跟着他穿过一条小路
- The MATCH clause allows you to specify t
- พริกแห้ง 12-15 เม็ด (20 กรัม)เกลือป่น 1
- some cultural assets have a more complic
