Shirley Jackson's short story The L

Shirley Jackson's short story The Lottery was published in 1948 and is not in the public domain.

Accordingly, we are prohibited from presenting the full text here in our short story collection, but we can present summary of the story, along with by some study questions, commentary and explanations.

It is important to have some historical context to understand this story and the negative reaction that it generated when it was published in the June 26, 1948 issue of The New Yorker. The setting for the story, a gathering in a small rural village, wasn't a fictional creation in America this story was published in the summer of 1948. The setting was emblematic of "small town America." It was customary at that time, for rural community leaders to organize summertime gatherings to draw people together in town centers to socialize, and to frequent and support some of the town's business establishments. It was thought to be good for the businesses and good for the community. These gatherings were usually organized by the city council and featured lotteries with modest cash-prizes to help lure people into their vehicles for the long drive to town. So the scene was instantly recognizable to readers -- especially rural readers -- when the story was published, and they did not like the way that this particular story developed and concluded. Many interpreted the story to be an attack on the values of rural communities. As a result the story engendered a great deal of anger and criticism. Here is the summary, which will be followed by additional commentary.

On a warm summer day, villagers gather in a town square to participate in a lottery. The village is small with about 300 residents and they are in an excited but anxious mood. We learn that this is an annual event and that some surrounding towns are thinking about abandoning the lottery. Mrs. (Tess) Hutchinson makes an undramatic entrace and chats briefly with Mrs. Delacroix, her friend.

The night before Mr. Summers, a town leader who officiates the lottery, had made paper slips listing all the families with the help of Mr. Graves (subtle name choice?). The slips were stored overnight in a safe at the coal company.

The villagers start to gather at 10 a.m. so that they may finish in time for lunch. Children busy themselves collecting stones -- one of those odd details that will later emerge loaded with meaning -- until the proceedings get underway and they are called together by their parents.

Mr. Summers works down the list of families, summoning the head man of each household. A male sixteen years or older comes forward and draws a slip of paper. When every family has a slip of paper, Mr. Summers has everyone look at the slip and we discover that Bill Hutchinson has drawn the one slip with a black spot. It's his family that has been chosen. Mrs. Hutchinson begins to protest. With tension mounting it becomes clear that "winning" this lottery isn't going to be what we expected, and that the "winner" isn't going to walk away with a pile of cash.

Once a family is chosen, the second round begins. In this round, each family member, no matter how old or young, must draw a slip of paper. It is Tess Hutchinson who draws the slip with the black circle. While Mrs. Hutchinson protests the unfairness of the situation, each of the villagers picks up a stone -- "And someone gave little Davy Hutchinson a few pebbles" -- and closes in on her. The story ends with Mrs. Hutchinson being stoned to death while protesting, "It isn't fair, it isn't right." The story concludes with six of the most famous words in short story history, "And then they were upon her."

When the story was released it engendered a very strong negative reaction and backlash that manifested itself in subscribtion cancellations for The New Yorker and large amounts of what could be described as "hate mail" for both the magazine and the author. Shirley Jackson and the editors at The New Yorker were both surprised by the reaction. Even Jackson's mother was critical of the work. Here is an excerpt from Jackson herself:
'It had simply never occurred to me that these millions and millions of people might be so far from being uplifted that they would sit down and write me letters I was downright scared to open; of the three-hundred-odd letters that I received that summer I can count only thirteen that spoke kindly to me, and they were mostly from friends. Even my mother scolded me: "Dad and I did not care at all for your story in The New Yorker," she wrote sternly; "it does seem, dear, that this gloomy kind of story is what all you young people think about these days. Why don't you write something to cheer people up?"'
One literary critic described the story as "a chilling tale of conformity gone mad." Yes, that's a nice sound-bite to release in a classroom discussion, a book club gathering or a short story seminar but I honestly doubt that the letters received by Jackson in 1948 cursed her for writing a tale of 'conformity gone mad.' I do suspect that some people picked up and reacted strongly to the idea that Jackson might be suggesting that underneath the idyllic image of rural communities peopled by wholesome citizens, that there might be a sinister force waiting to be unleashed. The people in those communities certainly didn't see themselves that way. I suspect that some folks made simpler inferences about the story that they still found offensive; that the stones represented harmful gossip and insults, that these gatherings were a place where unfounded rumors could be born by chance and inflict real damage on those targeted; as gathering by gathering, a new "target" might become subject to slander earned or unearned.

Jackson kept her intended meaning to herself, believing that it would emerge more clearly with the passage of time. But considering that she was genuinely surprised by the reaction, it seems logical to conclude that she intended to make a commentary on general human nature rather than a specific criticism of rural American communities in the mid-20th century.

Personally, I think the questions of permission and participation make for a great discussion or essay about this particular short story. As small as the gathering is, it is an official event and an act of governance. The American writer and intellectual Henry David Thoreau suggested that you have a moral responsibility for your government; that when the government does something wrong -- say, handing out "free" small-pox infected blankets to Native American Indian tribes -- that it's not right to simply blame the government, because by extension that government belongs to you and acts on your behalf. So the blame belongs to you as well. That is part of the foundation for many of the ideas he advocates in On Civil Disobedience.

In The Lottery, I see questions regarding the use of force: would you voluntarily participate in an annual lottery like this? Yet the people come every year. Why? I also see questions about permission and consent. Are people willing to tolerate the possibility of bad things happening in their community as long as the odds of it happening to them are low and the cost of speaking out and protesting against it might be high? What are we willing to trade off or compromise in order to be part of a community? How do these questions relate to modern American culture and politics where some people -- an increasing number -- believe that some individual liberty should be sacrificed for the good of the community while others believe that individual liberty and the freedom to make personal choices is the highest consideration. That can be a difficult question for some, and they wish to answer it with compromise: "Of course *some* individual liberty must be sacrificed." This story may be useful for removing the middle ground and raising guiding principals to the surface for consideration.

For those of you that have landed on this page looking for the secret to winning the lottery, I have a few thoughts . . .

First, good luck to you. I hope you win.

Second, there is no magic formula and the odds of winning are extremely low. So balance your participation modestly, never spend more than you can afford. Enjoy dreaming about what you will do if you win.

Lastly, keep in mind, that no matter how often you play and lose, your worst loss is better than Tess Hutchinson's win!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรื่องสั้นอังกฤษ Jackson ลอตเตอรี่ถูกตีพิมพ์ในค.ศ. 1948 และไม่อยู่ในโดเมนสาธารณะดังนั้น เราห้ามนำเสนอข้อความเต็มที่นี่ในชุดเรื่องสั้นของเรา แต่เราสามารถนำเสนอสรุปเรื่อง มีบางคำถามการศึกษา ความเห็น และคำอธิบายก็มีบางบริบททางประวัติศาสตร์เพื่อให้เข้าใจเรื่องนี้และปฏิกิริยาเชิงลบที่มันสร้างขึ้นเมื่อมันถูกตีพิมพ์ในฉบับ 26 มิถุนายน ค.ศ. 1948 ของ The New Yorker การตั้งค่าสำหรับเรื่อง รวบรวมในหมู่บ้านชนบทขนาดเล็ก ไม่สร้างสมมติในอเมริกาเรื่องนี้ถูกตีพิมพ์ในช่วงฤดูร้อนของค.ศ. 1948 การตั้งค่าถูก emblematic ของ "เล็กเมืองอเมริกา" มันเป็นจารีตประเพณีในขณะนั้น สำหรับผู้นำชุมชนชนบทจัดระเบียบชุมนุมจ้าวาดกันคนในเมืองศูนย์ สมาคม และเสียง และสนับสนุนของสถานประกอบการธุรกิจในเมือง มันไม่คิดว่า จะดีสำหรับธุรกิจ และสำหรับชุมชน ชุมนุมเหล่านี้มักจะถูกจัดการ โดยสภาเมือง และลอตเตอรี่กับเงินรางวัลเจียมเนื้อเจียมตัวเพื่อช่วยล่อคนในยานพาหนะสำหรับขับรถยาวไปเมืองที่โดดเด่น ดังนั้น ฉากจำได้ทันทีโดยเฉพาะอย่างยิ่งชนบทอ่าน - - ผู้อ่านเมื่อเรื่องถูกเผยแพร่ และพวกเขาไม่ชอบวิธีการเรื่องนี้โดยเฉพาะพัฒนา และสรุป หลายคนแปลเรื่องให้ โจมตีค่าของชุมชนชนบท ดังนั้น เรื่อง engendered ความโกรธและการวิจารณ์อย่างมาก นี่คือสรุป ซึ่งจะเป็นไปตามความเห็นเพิ่มเติมในวันฤดูร้อนที่อบอุ่น ชาวบ้านชุมนุมในทาวน์สแควร์เอี่ยวหวย หมู่บ้านมีขนาดเล็ก มีประมาณ 300 คน และจะมีอารมณ์ตื่นเต้น แต่กังวล เราเรียนรู้ว่า นี่เป็นเหตุการณ์ประจำปี และว่า บางเมืองรอบ ๆ คิดเกี่ยวกับลอตเตอรี่ละทิ้ง Hutchinson นาง (Tess) ทำการ entrace undramatic และ chats สั้น ๆ กับนางไมเคิล เพื่อนคืนฤดูร้อนนาย ผู้นำเมืองที่ officiates สลากกินแบ่ง ได้ทำการจัดส่งกระดาษรายการครอบครัวทั้งหมด ด้วยความช่วยเหลือของนายสุสาน (ชื่อรายละเอียดเลือก) การจัดส่งถูกเก็บไว้ค้างคืนในตู้เซฟที่บริษัทถ่านหินชาวบ้านเริ่มรวบรวมเวลา 10 น.เพื่อให้พวกเขาอาจเสร็จสิ้นในเวลากลางวัน เด็กวุ่นวายเองรวบรวมหิน -รายละเอียดที่แปลกที่จะเกิดในภายหลังอย่างใดอย่างหนึ่งโหลด มีความหมาย - จนถึงตอนได้รับระหว่างดำเนิน และพวกเขาจะเรียกกันพ่อแม่นายฤดูทำงานลงในรายการของครอบครัว อัญเชิญคนใหญ่ของแต่ละครัวเรือน ชายสิบหกปี หรือมากกว่ามาข้างหน้า และวาดใบกระดาษ เมื่อทุกครอบครัวมีการจัดส่งของกระดาษ มีนายช่วงฤดูร้อนทุกคนดูใบ และเราพบว่า Hutchinson ตั๋วได้วาดใบที่หนึ่ง มีจุดสีดำ ครอบครัวของเขาได้ถูกเลือกไว้ นาง Hutchinson เริ่มประท้วง เครียด ติดตั้งมันจะล้างที่ "ชนะ" สลากกินแบ่งนี้ไม่ใช่จะมีความคิด และว่า "ผู้ชนะ" ไม่ได้ไปเดินกับกองเงินสดเมื่อเลือกครอบครัว รอบสองเริ่มขึ้น ในรอบนี้ แต่ละสมาชิกในครอบครัว ไม่ว่าอายุ หรือ หนุ่ม ต้องวาดใบกระดาษ Hutchinson เทสส์ผู้วาดใบ มีวงกลมสีดำได้ นาง Hutchinson ปฏิเสธ unfairness ของสถานการณ์ แห่งชาวบ้านเลือกหิน - "และมีคนให้น้อย Davy Hutchinson ก้อนกรวดกี่" - และปิดในกับเธอ เรื่องลงท้าย ด้วยนาง Hutchinson กำลังเมาตายขณะประท้วง "มันไม่ยุติธรรม ไม่เหมาะสม" เรื่องสรุป 6 คำที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในระยะสั้นเรื่องประวัติ "แล้ว พวกเขาเมื่อเธอ"เมื่อเรื่องราวถูกนำออกใช้ engendered ปฏิกิริยาเชิงลบที่แรงมากและแบคแลชที่ประจักษ์เองในยกเลิก subscribtion ใน The New Yorker และจำนวนมากที่สามารถอธิบายได้ว่า "เกลียดจดหมาย" วารสารและผู้เขียน อังกฤษ Jackson และบรรณาธิการใน The New Yorker ได้ทั้งประหลาดใจ โดยปฏิกิริยา แม่ของ Jackson แม้ถูกวิพากษ์วิจารณ์การทำงาน นี่คือการตัดจาก Jackson ตัวเอง: ' มันมีเพียงแค่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมที่เหล่านี้เป็นล้าน ๆ คนอาจห่างไกลจากการเชิญให้พวกเขาจะนั่งลง และเขียนตัวอักษรที่ผมกลัวจริงจังเปิด ตัวแปลก ๆ สามร้อยที่ฉันได้รับฤดูร้อนที่ ฉันสามารถนับเฉพาะ thirteen พูดว่ากรุณาให้ฉัน และพวกเขาส่วนใหญ่จากเพื่อน แม้แต่แม่ของฉัน scolded ฉัน: "พ่อและไม่เลี้ยงเลยสำหรับเรื่องราวใน Yorker ใหม่ เธอเขียน sternly; " เหมือน เรียน ชนิดนี้มืดมนของเรื่องว่าอะไรที่ทุกคนที่คุณหนุ่มคิดถึงวันนี้ ทำไมไม่เขียนให้บันเทิงคนไหม" 'นักวิจารณ์วรรณกรรมหนึ่งอธิบายเรื่องเป็น "ความรำคาญเรื่องของ conformity ไปบ้า" ใช่ เป็นเสียงกัดดีที่จะนำออกใช้ในการเรียนสนทนา สโมสรหนังสือรวบรวม หรือสัมมนาเรื่องสั้น แต่ฉันสุจริตอย่างสงสัยว่า ตัวอักษรที่ได้รับ โดย Jackson ใน 1948 สาปเธอสำหรับการเขียนเรื่องของ 'conformity ไปบ้า' สงสัยว่า บางคนรับ และปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นขอให้คิดว่า Jackson อาจจะแนะนำว่า ภายใต้ภาพอันงดงามของชนบท peopled โดยประชาชนบริสุทธ์ อาจมีแรงอนาจารรอให้ทัพ unleashed คนในชุมชนเหล่านั้นแน่นอนไม่เห็นตัวเองด้วยวิธีการ ผมสงสัยว่า บางคนทำ inferences ง่ายกว่าเรื่องที่พวกเขายังไม่เหมาะสม หินแสดงอันตรายนินทาและดูหมิ่น ที่พบปะเหล่านี้ เป็นสถานที่ที่ข่าวลือโคมลอยอาจเกิดโดยบังเอิญ และเมจกับความเสียหายจริงที่เป้าหมาย เป็นการรวบรวมโดยรวบรวม "เป้าหมายใหม่" อาจขึ้นอยู่กับ ป้ายสีรับ หรืออัตราJackson เก็บเธอไว้หมายถึงให้ตัวเอง เชื่อว่า มันจะเกิดขึ้นอย่างชัดเจน ด้วยกาลเวลา แต่พิจารณาว่า เธอจริงใจประหลาดใจปฏิกิริยา ดูเหมือนตรรกะเพื่อสรุปว่า เธอตั้งใจให้ความเห็นเกี่ยวกับธรรมชาติของมนุษย์ทั่วไปแทนที่วิจารณ์เฉพาะชุมชนชนบทอเมริกันในศตวรรษกลาง 20Personally, I think the questions of permission and participation make for a great discussion or essay about this particular short story. As small as the gathering is, it is an official event and an act of governance. The American writer and intellectual Henry David Thoreau suggested that you have a moral responsibility for your government; that when the government does something wrong -- say, handing out "free" small-pox infected blankets to Native American Indian tribes -- that it's not right to simply blame the government, because by extension that government belongs to you and acts on your behalf. So the blame belongs to you as well. That is part of the foundation for many of the ideas he advocates in On Civil Disobedience.In The Lottery, I see questions regarding the use of force: would you voluntarily participate in an annual lottery like this? Yet the people come every year. Why? I also see questions about permission and consent. Are people willing to tolerate the possibility of bad things happening in their community as long as the odds of it happening to them are low and the cost of speaking out and protesting against it might be high? What are we willing to trade off or compromise in order to be part of a community? How do these questions relate to modern American culture and politics where some people -- an increasing number -- believe that some individual liberty should be sacrificed for the good of the community while others believe that individual liberty and the freedom to make personal choices is the highest consideration. That can be a difficult question for some, and they wish to answer it with compromise: "Of course *some* individual liberty must be sacrificed." This story may be useful for removing the middle ground and raising guiding principals to the surface for consideration.For those of you that have landed on this page looking for the secret to winning the lottery, I have a few thoughts . . .First, good luck to you. I hope you win.Second, there is no magic formula and the odds of winning are extremely low. So balance your participation modestly, never spend more than you can afford. Enjoy dreaming about what you will do if you win.Lastly, keep in mind, that no matter how often you play and lose, your worst loss is better than Tess Hutchinson's win!

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เชอร์ลี่ย์แจ็คสันเรื่องสั้นหวยถูกตีพิมพ์ในปี 1948 และไม่ได้อยู่ในโดเมนสาธารณะ. ดังนั้นเราถูกห้ามไม่ให้นำเสนอข้อความเต็มรูปแบบที่นี่ในการเก็บรวบรวมเรื่องราวของเราสั้น แต่เราสามารถนำเสนอบทสรุปของเรื่องนี้พร้อมกับโดยคำถามการศึกษาบางส่วน ความเห็นและคำอธิบาย. มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะมีบางบริบททางประวัติศาสตร์ที่จะเข้าใจเรื่องนี้และปฏิกิริยาทางลบที่จะเกิดขึ้นเมื่อมันถูกตีพิมพ์ใน 26 มิถุนายน 1948 ปัญหาของเดอะนิวยอร์กเกอร์ การตั้งค่าสำหรับเรื่องการชุมนุมในหมู่บ้านเล็ก ๆ ในชนบทที่ไม่ได้สร้างตัวละครในอเมริกาเรื่องนี้ถูกตีพิมพ์ในช่วงฤดูร้อนของปี 1948 การตั้งค่าเป็นสัญลักษณ์ของ "เมืองเล็ก ๆ ที่อเมริกา." มันเป็นธรรมเนียมที่ในเวลานั้นสำหรับผู้นำชุมชนในชนบทที่จะจัดชุมนุมในช่วงฤดูร้อนที่จะดึงคนเข้าด้วยกันในศูนย์เมืองที่จะเข้าสังคมและบ่อยและการสนับสนุนบางส่วนของเมืองสถานประกอบการธุรกิจ มันเป็นความคิดที่จะดีสำหรับธุรกิจและที่ดีสำหรับชุมชน การชุมนุมเหล่านี้ถูกจัดขึ้นโดยปกติสภาเทศบาลเมืองและสลากที่โดดเด่นด้วยรางวัลเงินสด-เจียมเนื้อเจียมตัวที่จะช่วยให้ล่อคนเข้ามาในรถของพวกเขาสำหรับไดรฟ์ยาวไปยังเมือง ดังนั้นฉากก็จำได้ทันทีให้กับผู้อ่าน - โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้อ่านชนบท - เมื่อเรื่องถูกตีพิมพ์และพวกเขาไม่ชอบวิธีการที่เรื่องนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งการพัฒนาและได้ข้อสรุป หลายคนตีความเรื่องที่จะโจมตีค่าของชุมชนในชนบท เป็นผลให้เรื่องนี้ก่อให้เกิดการจัดการที่ดีของความโกรธและวิจารณ์ นี่เป็นบทสรุปที่จะตามมาด้วยความเห็นเพิ่มเติม. ในวันที่ฤดูร้อนที่อบอุ่นชาวบ้านมารวมกันในจัตุรัสกลางเมืองที่จะมีส่วนร่วมในการจับสลาก หมู่บ้านเล็ก ๆ ที่มีประมาณ 300 ประชาชนและพวกเขาอยู่ในอารมณ์ตื่นเต้น แต่กังวล เราเรียนรู้ว่านี่เป็นงานประจำปีและรอบ ๆ เมืองบางกำลังคิดเกี่ยวกับการละทิ้งการจับสลาก นาง (เทสส์) ฮัทชินสันทำให้ entrace undramatic และการสนทนาสั้น ๆ กับนาง Delacroix, เพื่อนของเธอ. คืนก่อนที่นายในช่วงฤดูร้อนซึ่งเป็นผู้นำเมืองที่ officiates การจับสลากที่ได้ทำบิลกระดาษรายชื่อทุกครอบครัวด้วยความช่วยเหลือของนาย เกรฟส์ (ทางเลือกชื่อที่ลึกซึ้ง?) บิลเก็บไว้ค้างคืนในที่ปลอดภัยที่ บริษัท ถ่านหิน. ชาวบ้านเริ่มที่จะมารวมกันที่ 10:00 เพื่อให้พวกเขาอาจจะเสร็จสิ้นในเวลาสำหรับมื้อกลางวัน เด็กยุ่งตัวเองเก็บรวบรวมหิน - หนึ่งในบรรดารายละเอียดแปลกที่ต่อมาจะโผล่ออกมาเต็มไปด้วยความหมาย -. จนกว่าจะดำเนินการตามกฎหมายได้รับชิ้นและพวกเขาจะเรียกกันโดยพ่อแม่ของพวกนาย ในช่วงฤดูร้อนทำงานลงในรายการของครอบครัวเรียกคนที่หัวของแต่ละครัวเรือน ชายสิบหกปีหรือมากกว่าออกมาข้างหน้าและดึงใบกระดาษ เมื่อคนในครอบครัวทุกคนมีใบกระดาษนายในช่วงฤดูร้อนมีลักษณะทุกคนที่ใบและเราพบว่าบิลฮัทชินสันได้รับใบหนึ่งที่มีจุดสีดำ มันเป็นเรื่องครอบครัวของเขาที่ได้รับการคัดเลือก นางฮัทชินสันเริ่มต้นในการประท้วง ด้วยความตึงเครียดการติดตั้งมันจะกลายเป็นที่ชัดเจนว่า "ชนะ" การจับสลากนี้ไม่ได้จะเป็นสิ่งที่เราคาดหวังและว่า "ผู้ชนะ" จะไม่เดินออกไปกับกองเงินสด. เมื่อครอบครัวถูกเลือกรอบที่สอง เริ่มต้น ในรอบนี้สมาชิกในครอบครัวแต่ละไม่ว่าเก่าหรือหนุ่มสาวที่ต้องวาดใบกระดาษ มันเป็นเทสส์ฮัทชินสันที่ดึงใบที่มีวงกลมสีดำ ในขณะที่นางฮัทชินสันประท้วงความไม่เป็นธรรมของสถานการณ์ที่แต่ละคนของชาวบ้านหยิบหิน - "และมีคนให้น้อยเดวี่ฮัทชินสันไม่กี่ก้อนกรวด" - และปิดในของเธอ เรื่องนี้จบลงด้วยนางฮัทชินสันถูกขว้างด้วยก้อนหินจนตายในขณะที่การประท้วง "มันเป็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรมมันไม่ถูกต้อง." เรื่องจบลงด้วยหกคำที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในประวัติศาสตร์เรื่องสั้น "และแล้วพวกเขาก็อยู่กับเธอ." เมื่อเรื่องที่ปล่อยให้มันก่อให้เกิดปฏิกิริยาเชิงลบที่แข็งแกร่งมากและฟันเฟืองที่ประจักษ์ตัวเองในการยกเลิกการจองซื้อหุ้นสำหรับเดอะนิวยอร์กเกอร์และขนาดใหญ่ ปริมาณของสิ่งที่อาจจะอธิบายว่า "ความเกลียดชังจดหมาย" สำหรับทั้งนิตยสารและผู้เขียน เชอร์ลี่ย์แจ็คสันและบรรณาธิการที่เดอะนิวยอร์กเกอร์ทั้งประหลาดใจโดยการเกิดปฏิกิริยา แม้แต่แม่ของแจ็คสันมีความสำคัญของการทำงาน นี่คือข้อความที่ตัดตอนมาจากแจ็คสันตัวเองคือ'มันก็ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมว่านับล้านเหล่านี้และผู้คนนับล้านอาจจะเพื่อให้ห่างไกลจากการเพิ่มขึ้นว่าพวกเขาจะนั่งลงและเขียนตัวอักษรผมผมกลัวอย่างจริงจังที่จะเปิด; ตัวอักษร 3-100-แปลกที่ผมได้รับในช่วงฤดูร้อนที่ฉันสามารถนับอายุแค่สิบสามที่พูดความกรุณากับผมและพวกเขาส่วนใหญ่มาจากเพื่อน แม้แต่แม่ของฉันดุฉัน: "พ่อและผมไม่ได้ดูแลเลยสำหรับเรื่องราวของคุณในเดอะนิวยอร์กเกอร์" เธอเขียนอย่างโหดเหี้ยม; "มันจะดูเหมือนรักชนิดที่มืดมนของเรื่องนี้เป็นสิ่งที่ทุกคนหนุ่มสาวที่คุณคิดเกี่ยวกับวันนี้. ทำไมคุณไม่เขียนอะไรบางอย่างเพื่อเป็นกำลังใจให้คนขึ้นไป?" หนึ่งในนักวิจารณ์วรรณกรรมอธิบายเรื่องนี้ว่า "เป็นเรื่องที่หนาวเหน็บของ สอดคล้องไปบ้า. " ใช่ว่าเป็นดีเสียงกัดจะปล่อยในการอภิปรายในชั้นเรียนการชุมนุมสโมสรหนังสือหรือการสัมมนาเรื่องสั้น ๆ แต่ผมสงสัยว่าตัวอักษรที่ได้รับจากแจ็คสันในปี 1948 สาปแช่งของเธอสำหรับการเขียนเรื่องของ 'ความสอดคล้องเป็นบ้าไปแล้ว. ฉันสงสัยว่าบางคนหยิบขึ้นมาและมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างยิ่งให้ความคิดที่ว่าแจ็คสันอาจจะบอกว่าอยู่ภายใต้ภาพที่งดงามของชุมชนในชนบทประชาชนโดยประชาชนสุทธ์ว่าอาจจะมีแรงน่ากลัวรอที่จะปลดปล่อย คนที่อยู่ในชุมชนเหล่านั้นแน่นอนไม่ได้เห็นตัวเองด้วยวิธีการที่ ผมสงสัยว่าคนบางคนที่ทำง่ายหาข้อสรุปเกี่ยวกับเรื่องที่พวกเขายังคงพบความไม่พอใจ; ที่เป็นตัวแทนของหินที่เป็นอันตรายและการนินทาด่าว่าการชุมนุมเหล่านี้เป็นสถานที่ที่มีข่าวลือไม่มีมูลความจริงอาจจะเกิดโดยบังเอิญและสร้างความเสียหายจริงในบรรดาเป้าหมาย; ขณะที่การชุมนุมโดยการรวบรวมใหม่ "เป้าหมาย" อาจจะกลายเป็นเรื่องที่ได้รับการใส่ร้ายหรือที่ยังไม่ถือ. แจ็คสันทำให้เธอตั้งใจหมายกับตัวเองเชื่อว่ามันจะโผล่ออกมาได้ชัดเจนมากขึ้นกับกาลเวลา แต่การพิจารณาว่าเธอรู้สึกประหลาดใจอย่างแท้จริงจากปฏิกิริยาที่ดูเหมือนว่าตรรกะที่จะสรุปได้ว่าเธอตั้งใจจะให้ความเห็นเกี่ยวกับธรรมชาติของมนุษย์ทั่วไปมากกว่าการวิจารณ์ที่เฉพาะเจาะจงของอเมริกันชุมชนในชนบทในช่วงกลางศตวรรษที่ 20. ส่วนตัวผมคิดว่าคำถามของ ได้รับอนุญาตและมีส่วนร่วมทำให้การอภิปรายที่ดีหรือการเขียนเรียงความเกี่ยวกับเรื่องราวสั้น ๆ นี้โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มีขนาดเล็กเป็นที่ชุมนุมคือมันเป็นเหตุการณ์ที่เป็นทางการและการกระทำของการกำกับดูแลกิจการที่ นักเขียนชาวอเมริกันและปัญญาเฮนรีเดวิด ธ อโรชี้ให้เห็นว่าคุณมีความรับผิดชอบทางศีลธรรมให้กับรัฐบาลของคุณ ว่าเมื่อรัฐบาลไม่อะไรผิด - พูดแจก "ฟรี" ขนาดเล็กที่ติดเชื้อโรคฝีผ้าห่มชนเผ่าพื้นเมืองอเมริกันอินเดีย - ว่ามันไม่ถูกต้องที่จะเพียงแค่ตำหนิรัฐบาลเพราะนามสกุลว่ารัฐบาลเป็นของคุณและการกระทำของคุณ ตัวแทน ดังนั้นโทษเป็นของคุณได้เช่นกัน นั่นคือส่วนหนึ่งของรากฐานสำหรับหลาย ๆ ความคิดที่เขาสนับสนุนในเกี่ยวกับการละเมิดสิทธิ. ตเตอรี่ผมเห็นคำถามเกี่ยวกับการใช้กำลังที่คุณจะสมัครใจเข้าร่วมในการจับสลากประจำปีเช่นนี้หรือไม่ แต่ผู้คนที่มาเป็นประจำทุกปี ทำไม? ผมยังเห็นคำถามเกี่ยวกับการได้รับอนุญาตและยินยอม เป็นคนที่มีความเต็มใจที่จะทนต่อความเป็นไปได้ของสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นในชุมชนของพวกเขาตราบใดที่ราคาของมันที่เกิดขึ้นกับพวกเขาอยู่ในระดับต่ำและค่าใช้จ่ายของการพูดออกมาและต่อต้านมันอาจจะสูงหรือไม่ สิ่งที่เรายินดีที่จะค้าปิดหรือประนีประนอมในการที่จะเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนหรือไม่? คำถามเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับวิธีวัฒนธรรมของชาวอเมริกันที่ทันสมัยและการเมืองที่บางคน - จำนวนเพิ่มขึ้น - บางคนเชื่อว่าเสรีภาพส่วนบุคคลควรจะเสียสละเพื่อประโยชน์ของชุมชนในขณะที่คนอื่นเชื่อว่าเสรีภาพส่วนบุคคลและเสรีภาพที่จะเลือกบุคคลเป็น พิจารณาสูงสุด นั่นอาจจะเป็นคำถามที่ยากสำหรับบางคนและพวกเขาต้องการที่จะตอบด้วยการประนีประนอม ". แน่นอน * บางเสรีภาพส่วนบุคคล * ต้องเสียสละ" เรื่องนี้อาจจะเป็นประโยชน์สำหรับการลบพื้นกลางและยกหลักการแนวทางไปยังพื้นผิวการพิจารณา. สำหรับบรรดาของคุณที่มีที่ดินในหน้านี้มองหาความลับที่จะชนะการจับสลากที่ฉันมีความคิดไม่กี่ . . ครั้งแรกที่โชคดีกับคุณ ฉันหวังว่าคุณจะชนะ. ประการที่สองไม่มีสูตรวิเศษและราคาในการชนะที่ต่ำมาก ดังนั้นความสมดุลของการมีส่วนร่วมของคุณสุภาพไม่ใช้จ่ายมากขึ้นกว่าที่คุณสามารถจ่ายได้ เพลิดเพลินไปกับความฝันเกี่ยวกับสิ่งที่คุณจะทำอย่างไรถ้าคุณชนะ. สุดท้ายเก็บไว้ในใจว่าไม่ว่าคุณมักจะเล่นและสูญเสียที่ไม่มีการสูญเสียที่เลวร้ายที่สุดของคุณจะดีกว่าชนะเทสส์ฮัทชินสัน!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ของเชอร์ลีย์แจ็กสันรางวัลเรื่องสั้นถูกตีพิมพ์ในปี 1948 และไม่ได้อยู่ในโดเมนสาธารณะ

ตาม เราจะห้ามเสนอข้อความเต็มในรวมเรื่องสั้นของเรา แต่เราสามารถนำเสนอบทสรุปของเรื่องราว พร้อมกับ โดยคำถามการศึกษา , ความเห็นและคำอธิบาย .

มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะมีบริบททางประวัติศาสตร์จะเข้าใจเรื่องนี้และปฏิกิริยาเชิงลบที่สร้างขึ้นเมื่อมันถูกตีพิมพ์ใน 26 มิถุนายน 2491 ปัญหาของชาวนิวยอร์ก การตั้งค่าสำหรับเรื่องการชุมนุมในบ้านเล็กๆ ไม่ใช่การสร้างสมมุติในอเมริกาเรื่องนี้ถูกตีพิมพ์ในฤดูร้อน ค.ศ. การตั้งค่าที่เป็นสัญลักษณ์ของ " อเมริกาเมืองเล็ก" มันเป็นประเพณี ที่ผู้นำชุมชนชนบท เพื่อจัดระเบียบการชุมนุม เพื่อดึงคนเข้าด้วยกันในฤดูร้อน ศูนย์เมือง สังคม และบ่อยครั้ง และการสนับสนุนบางส่วนของสถานประกอบการธุรกิจของเมือง มันเป็นความคิดที่ดีสำหรับธุรกิจและสำหรับชุมชนการชุมนุมเหล่านี้มักจะจัดโดยสภาเมืองที่โดดเด่นและสลากรางวัลเงินสดเจียมเนื้อเจียมตัวเพื่อช่วยล่อให้คนเข้าไปในรถของพวกเขาสำหรับไดรฟ์ยาวกับเมือง ดังนั้นฉากจึงรู้จักผู้อ่าน -- ผู้อ่านโดยเฉพาะชนบท -- เมื่อเรื่องนี้ถูกตีพิมพ์ และพวกเขาไม่ชอบวิธีที่พัฒนานี้เฉพาะเรื่อง และสรุปหลายคนตีความเรื่องที่จะโจมตีค่าของชุมชนชนบท ผลเรื่อง engendered จัดการที่ดีของความโกรธและการวิจารณ์ นี่เป็นบทสรุป ซึ่งจะได้รับตามความเห็นเพิ่มเติม

ในวันฤดูร้อนอบอุ่น ชาวบ้านรวมตัวกันในจัตุรัสกลางเมือง เพื่อมีส่วนร่วมในการจับสลาก เป็นหมู่บ้านขนาดเล็ก มีประมาณ 300 คนและพวกเขาจะในตื่นเต้นแต่กังวล อารมณ์เราได้เรียนรู้ว่า นี่เป็นงานประจำปีและบางเมืองรอบๆคิดเรื่องหวย คุณนาย ( เทส ) ฮัทชินสัน ให้ซักหน่อย undramatic และการสนทนาสั้นๆ กับคุณนายเดอลากรัว เพื่อนของเธอ

เมื่อคืนก่อนนายซัมเมอร์ส เป็นผู้นำที่ officiates สลากกินแบ่ง ได้ทำเอกสารบิลรายการครอบครัวทั้งหมดด้วยความช่วยเหลือของคุณเกรฟส์ ( เลือก ชื่อสีสัน ) .ใบที่ถูกเก็บไว้ค้างคืนในเซฟที่ บริษัท ถ่านหิน

ชาวบ้านเริ่มรวบรวมตอน 10 โมงเช้า เพื่อที่พวกเขาจะเสร็จสิ้นในเวลาอาหารกลางวัน เด็กยุ่งตัวเองเก็บหิน . . . หนึ่งในนั้นแปลก รายละเอียด ที่ต่อมาจะเกิดที่เต็มไปด้วยความหมาย จนกระทั่งตอนไปขึ้นและพวกเขาจะเรียกกันโดยพ่อแม่

คุณซัมเมอร์ทำงานลงในรายการของครอบครัวเรียกหัวหน้าของแต่ละครัวเรือน ชาย 16 ปีหรือมากกว่าและดึงออกมาลงกระดาษ เมื่อทุกคนในครอบครัวมีใบกระดาษ คุณซัมเมอร์ทุกคนได้ดูลื่นและเราพบว่าบิลฮัทชินสันดึงหนึ่งใบที่มีจุดดำ มันเป็นครอบครัวที่ได้รับเลือก คุณนายฮัตเริ่มประท้วงมีแรงยึดมันกลายเป็นที่ชัดเจนว่า " ชนะ " หวย จะไม่มีสิ่งที่เราคาดไว้ และว่า " ผู้ชนะ " จะไม่เดินออกไปกับกองของเงินสด

เมื่อครอบครัวเลือก รอบสองจะเริ่มขึ้น ในรอบนี้ สมาชิกในครอบครัวแต่ละคนไม่ว่าหนุ่มหรือแก่ ต้องวาดลงกระดาษ มันคือเทส Hutchinson ที่ทำให้ลื่น มีวงกลมสีดำ ขณะที่ นางฮัทชินสันประท้วงความไม่เป็นธรรมของสถานการณ์ของแต่ละหมู่บ้าน หยิบหิน " . . . และบางคนให้น้อย เดวี่ ฮัทชินสันไม่กี่ก้อนกรวด " -- และปิดในในเธอ เรื่องราวจะจบลงด้วยนางฮัตโดนหินขว้างตายในขณะที่การประท้วง " มันไม่ยุติธรรม มันไม่ถูกต้อง " เรื่องราวจบลงด้วยหกของคำพูดที่มีชื่อเสียงที่สุดในประวัติศาสตร์เรื่องสั้น " แล้วพวกเขาตามเธอ

"เมื่อเรื่องราวได้รับการปล่อยตัวมัน engendered ปฏิกิริยาเชิงลบที่แข็งแกร่งมากและฟันเฟืองที่ประจักษ์เองในการยกเลิก subscribtion จํานวนเงินที่นิวยอร์ก และขนาดใหญ่ของสิ่งที่อาจจะอธิบายว่า " เกลียดจดหมาย " ทั้งนิตยสารและผู้เขียน เชอร์ลีย์แจ็กสันและบรรณาธิการจากนิวยอร์กเป็นทั้งประหลาดใจกับปฏิกิริยา แม่ของแจ็คสันวิจารณ์งานนี่คือข้อความที่ตัดตอนมาจากแจ็คสันเอง :
' มันก็ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมที่ล้านและหลายล้านคนอาจจะห่างไกลจากการเพิ่มขึ้นที่พวกเขาจะนั่งลงและเขียนจดหมายผมยังกลัวที่จะเปิดฉัน ; สาม 100 ตัวอักษรที่ได้รับในช่วงฤดูร้อนที่ฉันสามารถนับสิบสามเท่านั้นว่า พูดดีๆ กับผม และพวกเขาส่วนใหญ่มาจากเพื่อนแม้แต่แม่ของฉันด่าฉัน " พ่อผมไม่ได้ดูแลสำหรับเรื่องราวของคุณในนิวยอร์ก เธอได้เขียนอย่างโหดเหี้ยม ; " ดูเหมือนว่า ที่รัก มันชนิดนี้มืดมนของเรื่องราวเป็นสิ่งที่คนหนุ่มสาวคิดเกี่ยวกับวันเหล่านี้ ทำไมคุณไม่เขียนอะไรไปเชียร์คน ? "
หนึ่งอธิบายเป็นนักวิจารณ์วรรณกรรมเรื่อง " เรื่องเล่าหนาวจึงบ้า " ครับนั่นมันเสียงกัดที่ดีที่จะปล่อยในชั้นเรียน การอภิปราย การชุมนุมหรือชมรมหนังสือรวมเรื่องสั้น สัมมนา แต่ผมสงสัยว่าตัวอักษรที่ได้รับจากแจ็คสันในปี 1948 แช่งเธอเขียนเรื่องราวของ ' ( บ้าไปแล้ว