Book 10, Baruch – Chapter 6, Third

Book 10, Baruch – Chapter 6, Third Bro?

Within a grassy area near the mountain village.

Monica had her serving girl go back, and then held hands with Reynolds as they walked together.

“Big brother Reynolds, those people go way too far. This isn’t the first time either. I’m going to tell Uncle Miller and have Uncle Miller teach them a lesson.” Monica was so angry that her face was a bit red. Looking at Monica, Reynolds only smiled. “Monica, it’s fine. Don’t tell your Uncle Miller.”

“But big brother Reynolds, they…” Monica said frantically,

Reynolds shook his head. “These people are only angry that you are always with me. They are jealous of me, get it?”

Monica’s face instantly turned red.

Seeing the embarrassed look on Monica’s face, Reynolds quickly felt that the little bit of unhappiness he had just experienced was nothing. “Monica, for you, I chose to stay in the mountain village. I knew these things would happen. Monica…don’t worry. I’m still weak. When I grow stronger, they won’t dare to do these things any longer.”

“But that will take a long time.” Monica frowned.

Reynolds said confidently, “Trust in your big brother Reynolds. I’ll be fine.”

Monica nodded obediently.

It must be said that Reynolds was extremely skilled in chasing girls. Despite having only known him for a few months, Monica had very early on fallen for this experienced, humorous, and attentive man, Reynolds.

Holding hands, the two quietly walked on the grass.

“If we can always be like this and walk together into eternity, how wonderful that would be?” Monica leaned against Reynolds. Reynolds gently said, “Monica, let’s get married.”

“AH!”

Monica jerked her head up as though she had been hit by lightning. Utterly stunned, her face turned pure scarlet. Reynolds laughed and lowered his head to look at her. “What, Monica? Are you unwilling?” Monica stuttered for a few moments, then said with a frown, “My mother wouldn’t agree.”

“Why wouldn’t your mother agree?” Reynolds asked.

Monica shook her head. “My mother has very strict requirements. She originally said that only a person at the Saint-level could marry me. After my father coaxed and cajoled her, she still said…that my husband had to at least be of the ninth rank. My mother looks down upon the weak.”

Reynolds was stunned.

“How could your mother…” Reynolds didn’t know what to say.

Monica lowered her voice to a whisper. “Big brother Reynolds, my mother is very cold. Only in front of me does she occasionally smile. Usually…even Uncle Miller is terrified of her.”

Reynolds was shocked. Reynolds had a faint idea as to how powerful Miller was. His terrifying speed was something which most likely warriors of the ninth rank would find difficult or impossible to reach. In other words…this Uncle Miller was at least of the ninth rank, or perhaps a Saint.

The two chatted on the grass for a long time.

“Alright, it’s getting late.” Monica looked upwards at the sky. “I need to go back and eat dinner. If I get home late, mother will reprimand me again.” Reynolds nodded slightly, watching Monica as she left.

Monica’s residence was one of the restricted areas in the mysterious village. Aside from a few people like Miller who were granted entry, most of the dwellers of the village were not permitted to go near it. Naturally…Reynolds couldn’t go there either, and he hadn’t met Monica’s parents.

Shortly after Monica had left.

“Reynolds, you seem to be enjoying yourself.” Five youths walked over. Their leader had long golden hair, like that of a lion, and a handsome, rugged face. Seeing these people, Reynolds knew that today was not going to be a good day.

The name of this youngster was Videle [Vi’de’li]. He was one of the leaders of the younger generation. Despite only being forty, he was a warrior of the eighth rank.

To those powerful warriors and magi, their lifespan was usually quite long, at least three or four centuries. Forty was quite young.

“Reynolds, I already warned you last time to stop bothering Monica.” Videle stared coldly at Reynolds. “A man should know his limits. Punk, how can you be worthy of Monica? Monica’s parents are both Saints. And what are you?”

Reynolds was startled. He knew that Monica’s father was a Saint, but this was the first time he had heard that Monica’s mother was a Saint as well.

“Big brother Videle’s father is a Saint as well. Him and Monica are a good match. You outsider punk, what type of thing are you?” The other youngsters were cursing Reynolds as well. These youngsters simply couldn’t stand to watch an outsider take away ‘their’ princess.

“Brothers, help this punk learn his lesson.” Videle said coldly.

The four nearby youths immediately charged forward together, while Reynolds continuously retreated…and then immediately turned and began running towards the village. But he was a magus; how could he compete against warriors in speed? In a few short moments, he was caught up to.

Instantly, punches and kicks began to land all over his body. His face, however, wasn’t injured at all. These people were quite clever, reserving their attacks for Reynolds’ body. But the rules of the village were strict; the villagers were not to engage in mutual slaughter. Fighting was fine, but if someone was killed, those youths would have been in for it.

This was the reason why Reynolds had endured.

He knew that these people wouldn’t dare to kill him.

….

“Creaaak.” Reynolds opened his door. At this time, a burly neighbor of his laughed, “Reynolds, you are back? Hrm? What’s wrong? You seem to have some trouble walking. Did those punks beat you up again?”

Reynolds forced out a smile. “Big brother Field [Fei’er’de], I’m fine.”

In the village, there were still some people who were very kind to Reynolds. These were mostly the older crowd. Because Reynolds had a good character, many people liked Reynolds. Field was one of those who cared about Reynolds the most.

“Reynolds, in the future, don’t go out so much. Maybe you can help out at my weapon shop. As long as you are with me, I’d like to see who’d dare try and abuse you.” Field said repeatedly.

“Thank you.” Reynolds forced out a smile as he entered his room.

In his quiet room, Reynolds sat down cross legged, thinking to himself, “Those bastards! But in this village, I am an outsider, after all. All I can do is to endure. One day…when my power increases, I won’t be afraid of them again.”

His life in this village was very tough.

But Reynolds had never thought about abandoning it. Each time he was humiliated, Reynolds would think about Monica. This was the only reason why he had been able to endure.

“Boss…Second Bro…Third Bro…who knows when I’ll be able to meet you again?” Reynolds couldn’t help but think of his dear friends. And then, he closed his eyes and began to meditate. In the past, he had never trained so hard before, but he knew that the only way he would be allowed to leave the village was if he reached the top ten in the annual tournament.

…..

The sky was clear and blue. Linley flew agilely through the skies, with Bebe by his side. Beneath them was the boundless earth and cities which seemed the size of a fist. They had left at noon. Just by using the Windshadow spell, by the afternoon, Linley had arrived at the southern part of the Anarchic Lands.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จอง 10 บารุ – บทที่ 6, Bro สาม ภายในพื้นที่หญ้าใกล้หมู่บ้านภูเขาโมนิกามีสาวให้บริการเธอกลับ และจับมือกับเรย์โนลด์สแล้ว ขณะเดินด้วยกัน"เรย์โนลด์สบรา คนเหล่านั้นไปไกลเกินไป ทั้งนี้ไม่เป็นครั้งแรก ฉันจะไปบอกลุงมิลเลอร์ และมีมิลเลอร์ลุงที่สอนบทเรียนให้" โมนิกาถูกโกรธมากที่ใบหน้าของเธอเป็นสีแดงเล็กน้อย ดูที่โมนิกา เรย์โนลด์สเพียงยิ้ม "โมนิกา ได้ดี ไม่บอกมิลเลอร์ของคุณลุง""แต่พี่ใหญ่เรย์โนลด์ส พวกเขา..." โมนิกากล่าวว่า เมามันเรย์โนลด์สจับศีรษะของเขา "คนเหล่านี้ได้เท่าที่คุณมีเสมอกับฉันโกรธ พวกเขาเป็นที่อิจฉาของฉัน ได้รับ"ใบหน้าของโมนิกาทันทีเปิดสีแดงเห็นดูอายบนใบหน้าของโมนิกา เรย์โนลด์สได้อย่างรวดเร็วรู้สึกว่า ทุกข์ที่เขามีประสบการณ์หน่อยคืออะไร "โมนิกา คุณ ผมเลือกที่จะอยู่ในหมู่บ้านของภูเขา รู้ว่า สิ่งเหล่านี้จะเกิดขึ้น โมนิกา...ไม่ต้องกังวล ฉันยังอ่อนแอ เมื่อฉันเติบโตแข็งแกร่ง พวกเขาจะไม่กล้าที่จะทำสิ่งเหล่านี้อีกต่อไป""แต่ที่จะใช้เวลานาน" โมนิกา frownedเรย์โนลด์สกล่าวว่า มั่น "เชื่อพี่ใหญ่เรย์โนลด์ส จะดี"โมนิกาพยักหน้าทรงมันต้องมีบอกว่า เรย์โนลด์สมีฝีมือมากในการไล่หญิง แม้จะไม่รู้จักเขาไม่กี่เดือน โมนิกาได้ลดลงสำหรับประสบการณ์ อารมณ์ขัน และมาชายคนนี้ เรย์โนลด์สมากในช่วงต้นจับมือ สองเงียบ ๆ เดินบนหญ้า"ถ้าเราสามารถจะมีเช่นนี้ และเดินไปด้วยกันชั่วนิรันดร์ วิธีที่ยอดเยี่ยมที่จะเป็น" โมนิกาพิงกับเรย์โนลด์ส เรย์โนลด์สเบา ๆ กล่าว, "โมนิกา ลองแต่ง""อา"โมนิกา jerked หัวของเธอขึ้นเหมือนว่าเธอได้รับการตี โดยฟ้าผ่า เพราะตกตะลึงไป ใบหน้าเปิดสีแดงบริสุทธิ์ เรย์โนลด์สหัวเราะ และลดลงหัวตาเธอ "อะไร โมนิกา คุณยอมไหม " โมนิกา stuttered สำหรับครู่ แล้วพูดกับหน้างอ "แม่ของฉันจะไม่ยอมรับ""ทำไมจะไม่แม่ยอมรับ" เรย์โนลด์สถามโมนิกาจับศีรษะของเธอ "แม่มีความเข้มงวดมากขึ้น ตอนแรกเธอบอกว่า ให้ เฉพาะคนในระดับเซนต์ได้แต่งงานกับฉัน หลังจากพ่อ coaxed และ cajoled เธอ เธอยังคงบอกว่า...ว่า สามีมีน้อย เป็นอันดับ 9 แม่มองลงเมื่ออ่อนแอ"เรย์โนลด์สตกตะลึงไปได้"วิธีสามารถแม่..." เรย์โนลด์สไม่รู้จะพูดอะไรโมนิกาลดลงเสียงของเธอจะเป็น whisper "พี่ใหญ่เรย์โนลด์ส แม่อยู่เย็นมาก เฉพาะหน้าฉัน ไม่เธอบางครั้งยิ้ม โดยปกติแล้ว...แม้แต่ลุงมิลเลอร์เป็นคนกลัวของเธอ "เรย์โนลด์สตกใจ เรย์โนลด์สได้สลบที่คล้ายกับความคิดเป็นวิธีมีประสิทธิภาพมิลเลอร์ถูก ความเร็วของเขาน่ากลัวเป็นสิ่งที่รบอันดับเก้าที่มักจะหายาก หรือไม่สามารถเข้าถึง ในคำอื่น ๆ...มิลเลอร์นี้ลุงมีน้อยอันดับ 9 หรืออาจเป็นนักบุญสอง chatted กับหญ้าเป็นเวลานาน"ครับ ได้รับสาย" โมนิกามองขึ้นท้องฟ้า "ฉันต้อง การกลับไปรับประทานอาหารเย็น ถ้าฉันได้รับบ้านสาย แม่จะ reprimand ฉันอีก" เรย์โนลด์สพยักหน้าเล็กน้อย ดูโมนิกาเธอทิ้งไว้ของโมนิกาเรสซิเดนซ์เป็นหนึ่งในพื้นที่ที่จำกัดในหมู่บ้านลึกลับ นอกจากไม่กี่คนเช่นมิลเลอร์ได้รับรายการ ส่วนใหญ่ของชาวหมู่บ้านไม่สามารถเข้าไปใกล้มัน ธรรมชาติ... เรย์โนลด์สไม่ไปมีอย่างใดอย่างหนึ่ง และเขาไม่ได้พบพ่อแม่ของ Monicaโมนิกาในไม่ช้าหลังจากได้ทิ้ง"เรย์โนลด์ส คุณดูเหมือนจะสามารถเพลิดเพลินกับตัวเอง" 5 เยาวชนที่เดินผ่าน ผู้นำของพวกเขามีผมสีทองยาว เช่นที่ของสิงห์ หน้าหล่อ แข็งแรงทนทาน เห็นคนเหล่านี้ เรย์โนลด์สรู้ว่าวันนี้ไม่ไปได้วันดีชื่อของ youngster นี้ถูก Videle [Vi'de' หลี่] เขาเป็นหนึ่งในผู้นำของคนรุ่นใหม่ แม้แต่ สี่สิบ เขาเป็นนักรบของอันดับแปดเหล่านักรบที่มีประสิทธิภาพและโหราจารย์ อายุของพวกเขานั้นมักจะค่อนข้างยาว ศตวรรษที่สาม หรือสี่ สี่สิบมีค่อนข้างน้อย"เรย์โนลด์ส ฉันแล้วเตือนคุณครั้งหยุดรบกวนโมนิกา" Videle จ้องไป coldly ที่เรย์โนลด์ส "มนุษย์ควรรู้ข้อจำกัดของเขา พังก์ คุณจะน่าโมนิกา ผู้ปกครองของแอฟริกาใต้มีนักบุญทั้งสอง และสิ่งที่เป็นคุณ"เรย์โนลด์สได้ startled เขารู้ว่า พ่อของ Monica Saint แต่นี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินว่า แม่ของโมนิกาเป็นนักบุญเช่น"พี่ใหญ่ Videle ของพ่อเป็นเซนต์เช่นกัน เขาและโมนิกาได้ตรงดี คุณบุคคลภายนอกพังค์ ชนิดของสิ่งที่เป็นคุณ" เยาวชนที่ถูก cursing เรย์โนลด์สเป็นอย่างดี เยาวชนเหล่านี้ก็ไม่สามารถยืนดูบุคคลภายนอกที่พาไป 'ของ' เจ้าหญิง"พี่น้อง ช่วยพังค์นี้เรียนรู้บทเรียนของเขา" Videle coldly กล่าวสี่ใกล้เคียงเยาวชนทันทีคิดไปข้างหน้ากัน ในขณะที่เรย์โนลด์สเนื่องถอยกรูดอย่าง...แล้วทันทีเปิด และเริ่มทำงานต่อบ้าน แต่เขา magus เขาแข่งขันกับนักรบความเร็วว่าสามารถ ในช่วงสั้น ๆ ไม่กี่ เขาถูกจับขึ้นไปทันที เจาะและเตะเริ่มสู่ทั่วร่างกายของเขา ใบหน้าของเขา แต่ ไม่ได้รับบาดเจ็บเลย คนเหล่านี้ได้ค่อนข้างฉลาด สำรองโจมตีร่างกายของเรย์โนลด์ส แต่กฎของหมู่บ้านเข้มงวด ชาวบ้านไม่ให้ เข้าร่วมในการฆ่าซึ่งกันและกันได้ การต่อสู้ดี แต่ถ้าคนถูกฆ่า เยาวชนเหล่านั้นจะได้รับในเรื่องนี่คือเหตุผลที่ทำไมเรย์โนลด์สได้ทนเขารู้ว่า คนเหล่านี้จะไม่กล้าที่จะฆ่าเขา…."Creaaak" เรย์โนลด์สเปิดประตูของเขา ตอนนี้ เพื่อนบ้าน burly ของเขาหัวเราะ "เรย์โนลด์ส คุณจะกลับมา Hrm มีอะไรผิดปกติ คุณดูเหมือนจะมีปัญหาในการเดินบาง ไม่ punks ผู้ชนะคุณขึ้นอีกหรือไม่"เรย์โนลด์สบังคับออกเป็น "บิ๊กบราเธอร์ฟิลด์ [Fei'er' เด], ดี"ในหมู่บ้าน มีคนยังบางคนดีเรย์โนลด์ส คนเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นฝูงชนที่เก่า เพราะเรย์โนลด์สมีอุปนิสัยดี หลายคนชอบเรย์โนลด์ส ฟิลด์เป็นหนึ่งของผู้ที่ดูแลเกี่ยวกับเรย์โนลด์สมากสุด"เรย์โนลด์ส ในอนาคต ไม่ออกไปมากขึ้น บางทีคุณสามารถช่วยออกที่ร้านอาวุธของฉัน ตราบใดที่คุณอยู่กับฉัน อยากดูใครจะกล้าลอง และละเมิดคุณ" ฟิลด์กล่าวซ้ำ ๆ"ขอบคุณ" เรย์โนลด์สบังคับออกเป็น ตามที่ท่านได้เข้าห้องพักในห้องพักเงียบสงบ เรย์โนลด์สเสาร์ลงข้าม legged คิดเพื่อตัวเอง "ไอ้เหล่านั้น แต่ในหมู่บ้านนี้ ฉันมีบุคคลภายนอก จาก ทั้งหมดสามารถทำได้อย่างยั่งยืน วันหนึ่ง...เมื่อกำลังเพิ่ม ไม่มีพวกอีก"ชีวิตของเขาในหมู่บ้านนี้ได้ยากมากแต่เรย์โนลด์สก็ไม่เคยคิดเกี่ยวกับญิบ ทุกครั้งที่เขา humiliated เรย์โนลด์สคิดเกี่ยวกับแอฟริกาใต้ นี้เป็นเหตุผลเดียวทำไมเขาได้อดทน"นาย... Bro. สอง... Bro. สาม... ใครรู้เมื่อจะได้พบคุณอีกหรือ? " เรย์โนลด์สไม่สามารถช่วย แต่คิดว่า เพื่อนรักของเขา แล้ว เขาปิดตาของเขา และเริ่มภาวนา ในอดีต เขามีไม่เคยฝึกให้หนักก่อน แต่เขารู้ว่า วิธีเดียวที่เขาจะได้รับอนุญาตให้ออกจากหมู่บ้านได้ถ้าเขาถึงสิบอันดับในการแข่งขันประจำปี…..The sky was clear and blue. Linley flew agilely through the skies, with Bebe by his side. Beneath them was the boundless earth and cities which seemed the size of a fist. They had left at noon. Just by using the Windshadow spell, by the afternoon, Linley had arrived at the southern part of the Anarchic Lands.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนังสือ 10 , บารุค–บทที่ 6 พี่ชาย 3

ในหญ้าบริเวณใกล้หมู่บ้านภูเขา

โมนิก้าเธอเสิร์ฟสาวกลับไป แล้วจับมือกับ Reynolds ขณะที่พวกเขาเดินด้วยกัน

" พี่เรโนลด์ พวกนั้นไปไกลแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกด้วย ผมจะบอกคุณลุง มิลเลอร์ และ ลุง มิลเลอร์ สอนบทเรียนให้เขา" โมนิก้า โกรธ ใบหน้าของเธอแดงนิดหน่อย มองโมนิก้า , Reynolds เพียงยิ้ม " โมนิก้า ไม่เป็นไร อย่าบอกคุณลุงมิลเลอร์ของคุณ . "

" แต่พี่ชาย เรย์โนลด์ พวกเขา . . . . . . . " โมนิก้าพูดอย่างลนลาน ,

Reynolds ส่ายหัว . " คนเหล่านี้เป็นเพียงโกรธ คุณจะอยู่กับฉันเสมอ พวกเขาอิจฉาฉัน เข้าใจมั้ย "

โมนิก้าทันที

หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเห็นดูอายบนใบหน้าของโมนิก้า เรย์โนลด์อย่างรวดเร็ว รู้สึกว่าเล็กน้อยของความทุกข์ที่เขาเพิ่งประสบอะไร " โมนิก้า สำหรับคุณ ฉันเลือกที่จะอยู่ในภูเขาหมู่บ้าน ฉันรู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น โมนิก้า . . . . . . . ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันยังคงอ่อนแอ เมื่อฉันเติบโตแข็งแกร่ง พวกเขาไม่กล้าที่จะทำสิ่งเหล่านี้อีกต่อไป "

" แต่จะต้องใช้เวลานาน " โมนิก้าขมวดคิ้ว .

เรย์โนลด์กล่าวอย่างมั่นใจ " เชื่อใจ เรย์โนลด์ พี่ชายของคุณ ผมจะไม่เป็นไร "

โมนิก้า พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

มันก็ต้องบอกว่า เรย์โนลด์ มีฝีมือมากในไล่ตามผู้หญิง แม้จะมีเพียงรู้จักเค้ามาไม่กี่เดือน โมนิก้าได้เร็วจัง หลง นี้ ประสบการณ์ อารมณ์ขัน และ ใส่ใจเพื่อน เรย์โนลด์

จับมือทั้งสองค่อยๆเดินบนพื้นหญ้า

" ถ้าเราเป็นแบบนี้ และเดินกันเป็นนิรันดร์ มันจะเป็นวิเศษ " โมนิก้า พิง เรย์โนลด์ เรย์โนลด์เบาๆว่า " โมนิก้า แต่งงานกันนะ "

" อ๊ะ ! "

โมนิก้ากระชากหัวเธอขึ้นราวกับว่าเธอถูกฟ้าผ่า โคตรอึ้ง ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงบริสุทธิ์ . เรย์หัวเราะและก้มหัวให้มองเธอ " อะไร โมนิก้า ท่านจะไม่ทำใช่มั้ย ?" โมนิก้าติดอ่างชั่วครู่ แล้วพูดพร้อมขมวดคิ้ว " แม่ไม่เห็นด้วย "

" ทำไมไม่ให้แม่เห็นด้วย " เรย์ถาม

โมนิก้า สั่นศีรษะ " แม่ฉันมีความต้องการที่เข้มงวดมาก เดิมทีนางบอกว่ามีแต่คนระดับเทพจะแต่งงานกับฉัน หลังจากพ่อและหว่านล้อมคะยั้นคะยอเธอ เธอยังกล่าวว่า . . . . . . . สามีของฉันต้องอย่างน้อยได้อันดับ 9แม่ของฉันมีลักษณะลงบนที่อ่อนแอ "

เรโนลด์ตกใจ

" แล้วแม่ . . . . . . . " เรโนลด์ ไม่รู้จะพูดยังไงดี

โมนิก้าลดลงของเธอเสียงกระซิบ " พี่ใหญ่ เรย์โนลด์ แม่เย็นมาก แต่ต่อหน้าฉันเธอบางครั้งก็ยิ้ม ปกติแล้ว . . . แม้แต่ลุง มิลเลอร์ ก็กลัวเธอ "

เรย์โนลด์ ก็ตกใจ เรโนลด์ มีความคิดที่เป็นลมเป็นมิลเลอร์ที่มีประสิทธิภาพเป็นอย่างไรความเร็วที่น่ากลัวของเขาถูกบางอย่างซึ่งส่วนใหญ่นักรบอันดับที่เก้าจะหายากหรือเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าถึง พูดอีกอย่าง . . . ลุงมิลเลอร์เป็นอย่างน้อยในอันดับที่เก้า หรือบางทีเซนต์

สองพูดคุยบนหญ้านาน

" เอาล่ะ นี่ก็ดึกแล้ว " โมนิก้ามองขึ้นไปที่ท้องฟ้า " ฉันต้องกลับไปกินข้าวเย็น ถ้าฉันกลับบ้านดึก