To it because he has first been trained with a different stimulus, or because the CS is redundant and therefore does not have information value. For example, if a response has been conditioned to a sound and then further conditioning with a sound-light compound is carried out, the may prove to be quite ineffective where tested alone. (See Egger & Miller, 1962 and pp. 675 ff. See also Pavlov, 1927, on the related problem of “over-shadowing,” and Kamin, 1969, on the experimental analysis of these problems.)
A second requirement of the CS is also quite obvious: It must not elicit the same response as the US. Naturally, if both elicit the same UR it will be more difficult to detect changes in the effectiveness of the conditioning procedure. Occasionally it is impossible to avoid this complication, for the organism may be so simple or the observations so difficult that we can measure but one reaction to all stimuli. This has been one of the major problems facing investigators of conditioning in very simple organisms (see reviews by Warden, Jenkins, & Warner, 1936; Thorpe, 1963; and Jensen, 1965) and in very immature organisms (see, For example, Spelt, 1948; also see the discussion of prenatal and neonatal conditioning in Lipsitt, 1963). In studies of possible conditioning in Planaria (Flatworms), Thompson and McConnell (1955) found that the body movement characteristically given to electric shock (US) also occurred no about 20 percent of the presentations of the CS (light) control group receiving CS only. This immediately raises the possibility that an increase I responses to CS in the experimental group may be attributable to effects other than those of pairing CS and US (see Jensen, 1965; Brown, Dustman & Beck, 1966 for discussions of adequate controls in the design of such experiments). Even in higher organisms, this question is a vexing one, for the CS and US may elicit the same (or highly similar) responses before and pairing has occurred. Human eyelid conditioning-one of the “standard” techniques for the study of classical conditioning-is subject to this problem, inasmuch as a reflexive blink to the
Figure 14.1 Latency distributions of all eyelid responses evoked by a strong light during a conditioning experiment using human subjects. The upper panel represents the results from dark-adapted. There appear to be two reflex responses to the CS: one, with a relatively short latency (approx imately 50-11 msec) is present in both dark – and light-adapted subjects; the other, with a longer latency (approximately 120-240 msec), appears primarily during more advanced stages of dark adaptation. It is these letter reflex responses which Grant and Norris call “beta responses” to distinguish them from the previously recognized short-latency “alpha” reflex responses. Present-day experiments usually record eyelid movements with microtoque potentionmeters , but many earlier experiments utilized a photographic techniques that required a darkned experimental room and that thus produced increasing degrees of dark adaptation as the session proceeded. Under such conditions, beta responses occurred with increasing frequency and could easily be accepts as “true” conditioned responses if the rang 100-450 msec were taken as the appropriate criterion for CRs. For the data presented in this figure, the range 250-450 msec was suggested as an appropriate one for CRs, but these latency values vary somewhat according to the experimental conditions and must be ascertained for the particular CS, Us, inter-stimulus interval, and instructions given to subjects. The idenfication of the “true” CRs is further complicated by the presence of voluntary (and suspected voluntary) responses whose latency range often overlaps that of the CRs. (Grant & Norris, 1947)
ไป เพราะเขาได้ก่อนรับการอบรม ด้วยการกระตุ้นที่แตกต่างกัน หรือ CS ซ้ำ และดังนั้นจึง มีค่าข้อมูล ตัวอย่างเช่น ถ้ามีการปรับการตอบสนองกับเสียง และจากนั้น ปรับเพิ่มเติม กับสารประกอบไฟเสียงดำเนิน อาจพิสูจน์มีมากผลที่ทดสอบคนเดียว (ดู Egger & มิลเลอร์ 1962 และนำ 675 ff ดู Pavlov, 1927 ในปัญหาที่เกี่ยวข้องกับ "แรเงามากเกินไป" และ Kamin, 1969 การทดลองของปัญหาเหล่านี้) ยังมีความต้องการที่สองของ CS ค่อนข้างชัดเจน: มันไม่ต้องรับการตอบรับกันเป็นสหรัฐอเมริกา ธรรมชาติ ทั้งบอกยูเดียวมันจะยากต่อการตรวจพบการเปลี่ยนแปลงในประสิทธิภาพของกระบวนการปรับ บางครั้งก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงภาวะแทรกซ้อนนี้ สิ่งมีชีวิตที่อาจจะเพื่อให้ง่าย หรือสังเกตยากดังนั้นที่เราสามารถวัดแต่ปฏิกิริยาหนึ่งกับสิ่งเร้าทั้งหมดได้ นี้ได้รับหนึ่งในปัญหาหลักที่เผชิญนักนี่ (ดูรีวิวจากข่าว เจงกินส์ & วอร์เนอร์ 1936 ชีวิตง่ายมาก โธร์ป 1963 และเจน เซน 1965) และ ในสิ่งมีชีวิตมาก immature (ดู เช่น Spelt, 1948 ดูสนทนาก่อนคลอด และทารกแรกเกิดปรับใน Lipsitt, 1963) ในการศึกษาสามารถปรับ Planaria (Flatworms), ทอมป์สันและ McConnell (1955) พบว่า การเคลื่อนไหวร่างกายให้ถูกไฟฟ้าช็อต (สหรัฐอเมริกา) characteristically ยังเกิดขึ้นไม่เกี่ยวกับ CS รับเฉพาะกลุ่มร้อยละ 20 ของงานนำเสนอของตัวควบคุม CS (ไฟ) นี้เพิ่มโอกาสทันทีที่เพิ่มผมตอบ CS ในกลุ่มทดลองอาจรวมลักษณะพิเศษเพิ่มเติมของ CS และเรา (ดูเจนเซน 1965 ในการจับคู่ สีน้ำตาล Dustman และ เบ็ค 1966 สำหรับการสนทนาของการควบคุมที่เพียงพอในการออกแบบการทดลองดังกล่าว) แม้ในสิ่งมีชีวิตสูงขึ้น คำถามนี้เป็นหนึ่งใน vexing, CS และสหรัฐฯ อาจรับการตอบรับที่เดียวกัน (หรือคล้ายกันมาก) ก่อน และการจับคู่เกิด เทคนิค "มาตรฐาน" สำหรับการศึกษาแบบดั้งเดิมนี่เปลือกมนุษย์หนึ่ง-มีปัญหา inasmuch เป็นกะพริบสะท้อนกลับไปFigure 14.1 Latency distributions of all eyelid responses evoked by a strong light during a conditioning experiment using human subjects. The upper panel represents the results from dark-adapted. There appear to be two reflex responses to the CS: one, with a relatively short latency (approx imately 50-11 msec) is present in both dark – and light-adapted subjects; the other, with a longer latency (approximately 120-240 msec), appears primarily during more advanced stages of dark adaptation. It is these letter reflex responses which Grant and Norris call “beta responses” to distinguish them from the previously recognized short-latency “alpha” reflex responses. Present-day experiments usually record eyelid movements with microtoque potentionmeters , but many earlier experiments utilized a photographic techniques that required a darkned experimental room and that thus produced increasing degrees of dark adaptation as the session proceeded. Under such conditions, beta responses occurred with increasing frequency and could easily be accepts as “true” conditioned responses if the rang 100-450 msec were taken as the appropriate criterion for CRs. For the data presented in this figure, the range 250-450 msec was suggested as an appropriate one for CRs, but these latency values vary somewhat according to the experimental conditions and must be ascertained for the particular CS, Us, inter-stimulus interval, and instructions given to subjects. The idenfication of the “true” CRs is further complicated by the presence of voluntary (and suspected voluntary) responses whose latency range often overlaps that of the CRs. (Grant & Norris, 1947)
การแปล กรุณารอสักครู่..