2. Importance of Parts of SpeechTra

2. Importance of Parts of Speech
Traditional grammar generally categorizes parts of speech into eight types: nouns, pronouns, verbs, adjectives, adverbs, prepositions, conjunctions, and interjection. In the process of learning a second language, learners have to mainly pay attention to how the word is used not what the word is (Khosravizadeh & Pashmforoosh, 2012). Knowing the grammatical class as contextual clues can help them to categorize the problematic written words, distinguish the function of words, and finally choose the correct meanings of the words. Ellis (1994) emphasized that it is essential to focus not only on meanings of words, but also on the association of meanings and word forms.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2. ความสำคัญของคำนามไวยากรณ์แบบดั้งเดิมแบ่งหมวดหมู่คำนามทั่วไปเป็นแปดประเภท: คำนาม คำสรรพนาม คำกริยา คำคุณศัพท์ กริยาวิเศษณ์ น้อง ๆ สันธาน และต่างกัน ในกระบวนการเรียนรู้ภาษาสอง ผู้เรียนมีการส่วนใหญ่ใส่ใจกับวิธีใช้คำคำใดไม่เป็น (Khosravizadeh & Pashmforoosh, 2012) รู้ระดับไวยากรณ์เป็นเบาะแสตามบริบทช่วยให้จัดประเภทคำว่าเขียนมีปัญหา แยกแยะหน้าที่ของคำ และสุดท้าย เลือกความหมายของคำที่ถูกต้อง เอลลิส (1994) เน้นย้ำว่า คุณจำเป็นต้องมุ่งเน้นไม่เพียงแต่ ในความหมายของคำ แต่ ในความสัมพันธ์ของความหมายและรูปแบบคำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2. ความสำคัญของส่วนของการพูด
ไวยากรณ์ดั้งเดิมโดยทั่วไปแบ่งส่วนของการพูดเป็นแปดประเภทนามสรรพนามกริยาคำคุณศัพท์วิเศษณ์บุพบทคำสันธานและคำอุทาน ในขั้นตอนของการเรียนรู้ภาษาที่สองผู้เรียนส่วนใหญ่จะต้องให้ความสำคัญว่าคำที่ใช้ไม่ได้สิ่งที่เป็นคำที่ (Khosravizadeh & Pashmforoosh 2012) รู้ระดับไวยากรณ์เป็นเบาะแสตามบริบทสามารถช่วยให้พวกเขาที่จะจัดหมวดหมู่คำที่เขียนปัญหาความแตกต่างของการทำงานของคำและในที่สุดก็เลือกความหมายที่ถูกต้องของคำว่า เอลลิส (1994) เน้นย้ำว่ามันเป็นสิ่งสำคัญที่จะมุ่งเน้นไม่เพียง แต่ในความหมายของคำ แต่ยังเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของความหมายและรูปแบบคำว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

2 . ความสำคัญของชนิดของคำไวยากรณ์ดั้งเดิม โดยทั่วไปจะกำหนดส่วนของการพูดในแปดประเภท : คำนาม สรรพนาม คำกริยา คำคุณศัพท์ คำกริยาวิเศษณ์สันธาน บุพบท และคำอุทาน ในกระบวนการของการเรียนรู้ภาษาสอง ให้ผู้เรียนส่วนใหญ่ให้ความสนใจกับวิธีการที่เป็นคำที่ใช้ไม่เกิดคำ ( khosravizadeh & pashmforoosh , 2012 ) รู้เรียนไวยากรณ์เป็นปมตามบริบทช่วยให้แยกแยะปัญหา เขียนคำ แยกการทำงานของคำ และในที่สุดก็เลือกความหมายที่ถูกต้องของคำ เอลลิส ( 1994 ) เน้นว่ามันเป็นสิ่งสำคัญที่จะมุ่งเน้นไม่เพียง แต่ในความหมายของคำ แต่ยังเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของความหมายและรูปแบบ