Our field experiment shows that the

Our field experiment shows that the innovation we studied
in captivity can spread in a wild population, in line with the
results obtained by Webster and Lefebvre (2001). However,
the success rate of pigeons (35 of 42 individuals in captivity
and eight of 12 flocks in the field) was much higher than that
obtained by even the most innovative species tested by Webster
and Lefebvre, the Carib grackle Quiscalus lugubris (six
of 15 in captivity and two in the field). Moreover, when we
look at results from the two species that are taxonomically
closest to our pigeons, the zenaida dove Zenaida aurita and
common ground dove Columbina passerina, success rates
are even lower; only one of 30 individuals (3%) solved the
problem in captivity and no dove opened the box in the
field (Webster and Lefebvre 2001). In a study of individual
learning and neophobia, Seferta et al. (2001) also noticed a
marked difference in performance between feral pigeons and
Zenaida aurita. When data on reversal learning in eight avian
species (taken from Gossette 1968) were examined, pigeons
again are outliers and perform much better than expected
from their innovation rate and brain size (Timmermans et al.
2000; Lefebvre and Bolhuis 2003). This apparent superiority
of pigeons is probably a result of artificial selection. All
pigeons in the New World descend from captive individuals
and are thus presumably bred for tolerance of captive conditions
and human proximity (Johnston and Janiga 1995). It
is not a coincidence that feral pigeons are often the species
chosen in captive experiments; they tolerate experimental
conditions much better than many other species, and consequently
perform well on a variety of tasks. It would be
important to conduct a similar study on a species that has
not gone through artificial selection to make sure the positive
correlation between innovation and social learning found
here is a general one.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ของเราทดลองฟิลด์แสดงให้เห็นว่านวัตกรรมที่เราศึกษาในกรงเลี้ยงสามารถแพร่กระจายในประชากรป่า มีการผลที่ได้รับ โดยเว็บสเตอร์และ Lefebvre (2001) อย่างไรก็ตามอัตราความสำเร็จของนก (35 42 บุคคลในกรงเลี้ยงและแปด 12 ฝูงในฟิลด์) สูงกว่ามากรับแม้กรรมสายพันธุ์ที่ทดสอบ โดยเว็บสเตอร์และ Lefebvre, grackle อาราคลับ lugubris Quiscalus (หก15 ในกรงเลี้ยงและสองในฟิลด์) นอกจากนี้ เมื่อเราดูผลจากสองสปีชีส์ที่ถูกจัดหมวดหมู่ใกล้เคียงกับนกพิราบของเรา zenaida นกพิราบ Zenaida aurita และดินทั่วไปนกพิราบ Columbina passerina อัตราความสำเร็จแม้ต่ำ เพียงหนึ่งใน 30 คน (3%) แก้ไขได้ปัญหาในกรงเลี้ยงและนกพิราบไม่เปิดกล่องในการฟิลด์ (เว็บสเตอร์และ Lefebvre 2001) ในการศึกษาของแต่ละคนการเรียนรู้และ neophobia, Seferta et al. (2001) นอกจากนี้ยังพบการทำเครื่องหมายความแตกต่างในประสิทธิภาพการทำงานระหว่างพิราบ และZenaida aurita เมื่อข้อมูลจากการกลับรายการการเรียนรู้ในแปดนกสายพันธุ์ (ถ่ายจาก Gossette) ถูก examined นกพิราบมี outliers และดำเนินการดีมากเกินกว่าที่คาดอีกจากนวัตกรรมอัตราและสมองขนาด (ทิมเมอร์แมนส์ทำ et al2000 Lefebvre และ Bolhuis 2003) นี้เหนือกว่าชัดเจนของนกอาจจะเป็นผลมาจากการเลือกประดิษฐ์ ทั้งหมดนกพิราบในโลกใหม่มาจากบุคคลที่ถูกคุมขังและดังนั้นสันนิษฐานว่าพันธุ์ค่าเผื่อสภาพเชลยand human proximity (Johnston and Janiga 1995). Itis not a coincidence that feral pigeons are often the specieschosen in captive experiments; they tolerate experimentalconditions much better than many other species, and consequentlyperform well on a variety of tasks. It would beimportant to conduct a similar study on a species that hasnot gone through artificial selection to make sure the positivecorrelation between innovation and social learning foundhere is a general one.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทดลองของเราแสดงให้เห็นว่านวัตกรรมที่เราศึกษา
ในกรงสามารถแพร่กระจายในประชากรป่าสอดคล้องกับ
ผลที่ได้รับจากเว็บสเตอร์และบวรี (2001) อย่างไรก็ตาม
อัตราความสำเร็จของนกพิราบ (35 จาก 42 บุคคลในกรง
แปด 12 ฝูงในสนาม) สูงกว่าที่
ได้รับจากการแม้แต่สายพันธุ์ที่เป็นนวัตกรรมใหม่ล่าสุดทดสอบโดยเว็บสเตอร์
และบวรีที่ Carib ตระกูล Quiscalus lugubris (หก
15 ในการเป็นเชลยและสองในสนาม) นอกจากนี้เมื่อเรา
มองไปที่ผลที่ได้จากทั้งสองสายพันธุ์ที่มี taxonomically
ใกล้เคียงกับนกพิราบของเราไนดานกพิราบไนดาตะและ
พื้นดินทั่วไปนกพิราบ Columbina Passerina, อัตราความสำเร็จ
จะต่ำกว่า; เพียงหนึ่งใน 30 บุคคล (3%) การแก้ไข
ปัญหาที่เกิดขึ้นในการเป็นเชลยและไม่มีนกพิราบเปิดกล่องใน
ฟิลด์ (เว็บสเตอร์และบวรี 2001) ในการศึกษาของแต่ละบุคคล
การเรียนรู้และ neophobia, et al, Seferta (2001) นอกจากนี้ยังสังเกตเห็น
ความแตกต่างของการทำเครื่องหมายในการทำงานระหว่างนกพิราบดุร้ายและ
ไนดาตะ เมื่อข้อมูลที่เกี่ยวกับการเรียนรู้ในการกลับแปดนก
สายพันธุ์ (นำมาจาก Gossette 1968) มีการตรวจสอบนกพิราบ
อีกครั้งค่าผิดปกติและทำงานได้ดีขึ้นกว่าที่คาดไว้มาก
จากอัตรานวัตกรรมของพวกเขาและขนาดสมอง (Timmermans et al.
2000; Lefebvre และ Bolhuis 2003) นี้เหนือกว่าเห็นได้ชัด
ของนกน่าจะเป็นผลมาจากการเลือกเทียม ทั้งหมด
นกพิราบในโลกใหม่สืบเชื้อสายมาจากบุคคลที่เป็นเชลย
และจึงสันนิษฐานพันธุ์สำหรับความอดทนของเงื่อนไขเชลย
และความใกล้ชิดของมนุษย์ (จอห์นสันและ Janiga 1995) มัน
ไม่ได้เป็นเรื่องบังเอิญที่นกพิราบดุร้ายมักจะมีสายพันธุ์
ได้รับการแต่งตั้งในการทดลองเป็นเชลย พวกเขาทนต่อการทดลอง
เงื่อนไขดีกว่าสายพันธุ์อื่น ๆ อีกมากมายและจึง
ทำงานได้ดีในความหลากหลายของงาน มันจะเป็น
สิ่งสำคัญที่จะดำเนินการศึกษาที่คล้ายกันกับสายพันธุ์ที่มี
ไม่ได้หายไปผ่านการคัดเลือกเทียมเพื่อให้แน่ใจว่าบวก
ความสัมพันธ์ระหว่างนวัตกรรมและการเรียนรู้ทางสังคมพบว่า
ที่นี่เป็นนายพลคนหนึ่ง