I took a cab to Baker Street, and w

I took a cab to Baker Street, and went into HOI2:!e5 S:-~ I did not know what I was looking for, but I began .c ~ The rooms were untidy, full of old newspapers. I searched for four hours but found nothing. At four o'clock in the morning I stopped. I went to the window and looked out at the dark sky.
Suddenly, I knew what to do. The house opposite, where Holmes had once seen Moriarty. I ran across the street and broke the lock on the back door of the house. Every room was empty, all except one bedroom. This contained a bed, a cupboard and a box full of papers. All the papers were about the Whitechapel murders. Some were cut from newspapers, others were written by the killer himself. He described each murder with a sick enjoyment of what he had done.
Under the papers I found some glass jars of the kind that are used in hospitals. In them were pieces of
women's bodies. In the last jar was the worst thing of all- pieces of the body of a little unborn child.
When I saw that, all the friendly feelings I had ever had for Sherlock Holmes died inside me. Now I could go straight to Lestrade and ask him to arrest Holmes, but I chose not to do that. I did not want all England to know what Holmes, once a good and wise man, had become. Some evil things are best hidden from the world. I, and I alone, would face him and his crimes.
I went out into the cold morning air. I felt strangely calm, but also excited.
Holmes was still asleep. I searched his clothes for drugs and guns, but found only a little money and his silver snuffbox. Then I wrote a letter to Lestrade. I told my cook to take it to my bank manager. If I failed to return, I asked him to send it to Lestrade. In the letter I told Lestrade everything that I knew about Sherlock Holmes and the Whitechapel murders.
I was very tired, but I knew that I had to stay awake. I had to watch Holmes all the time. I decided to use the cocaine he had given me. I added water to the drug and put it into a medicine bottle. Then I injected some into my arm.
It was time to look in on Holmes. As I opened the door, I saw that his bed was empty. He was behind the door. He tried to hit me, but the drug made me quick, and I jumped out of the way. 'Watson!' he cried. 'Dear fellow! I thought you were Moriarty. One of his men is in your garden. We must go now! It is too dangerous to stay here!'
The man who he had seen was William, my gardener. 'I will go and pack,' I said.
'No luggage! He must not know what we are doing!'
'Let me take my doctor's bag,' I said. 'He will think that I am going to visit a patient.'
'Excellent!' Holmes said. 'I had the same idea myself.' He did not know that I had packed the cocaine, money and a gun in my doctor's bag.
Holmes sent me out before him to find a cab. We drove through the streets, jumped out of the cab, ran some way, and found another cab. But at the station, Holmes said, 'Moriarty is here. He has followed us. We must change trains as soon as we can.'
We jumped from the moving train, ran across fields, caught another train, and at last took the night boat from Newhaven. For five days we travelled through France and Germany in the same wild and crazy way. Holmes would not say where we were going. I never took my eyes off him during those days, but the right moment to talk to him never came. Holmes seemed stronger than ever, while I was getting weaker every day. Only the cocaine made it possible for me to stay awake.
Finally, sitting one night in a hotel in Switzerland, I knew that I could not go on much longer. I had told Holmes that next day I wanted to walk over the mountains to the famous Reichenbach Falls. I decided that I would tell him what I knew about him when we were alone in the mountains. The cocaine was almost finished. Whether I lived or died, the end must come that day.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมเอาห้องโดยสารที่ถนนเบเกอร์ และเข้าไปใน HOI2: ! e5 s:- ~ ผมไม่ทราบว่าผมกำลังมองหา แต่ฉันเริ่ม.c ~ ภัตตาคารบกพร่อง เต็มรูปแบบของหนังสือพิมพ์เก่า ฉันค้นหาสี่ชั่วโมง แต่พบว่าไม่มีอะไร หยุดที่สี่นาฬิกาในตอนเช้า ลงเจ้า ผมเดินไปที่หน้าต่าง และมองดูที่ท้องฟ้ามืดทันใดนั้น ฉันรู้ว่าจะทำอย่างไร บ้านตรงข้าม ที่โฮลมส์เมื่อเห็นในมุมไบ ฉันวิ่งข้ามถนน และยากจนล็อคประตูหลังบ้าน ห้องพักทุกห้องมีว่าง ทั้งหมดยกเว้นห้องนอน นี้อยู่เตียง ตัวตู้ และกล่องเต็มกระดาษ เอกสารทั้งหมดที่เกี่ยวกับฆาตกรรมเจ็ต บางที่ตัดจากหนังสือพิมพ์ ผู้เขียนฆ่าตัวเอง เขาอธิบายแต่ละฆาตกรรม ด้วยมีความสุขที่ป่วยของสิ่งที่เขาทำภายใต้กระดาษ พบขวดแก้วบางชนิดที่ใช้ในโรงพยาบาล ในพวกเขาเป็นชิ้นร่างกายของผู้หญิง ในสุดท้าย ขวดเป็นสิ่งเลวร้ายที่สุดของทุกชิ้นของร่างกายของเด็กน้อยทั้งเมื่อผมเห็นว่า ความรู้สึกเป็นมิตรผมเคยเคยมีสำหรับ เชอร์ล็อกโฮล์มส์เสียชีวิตภายในฉัน ตอนนี้ ผมสามารถตรงไปที่ Lestrade และขอให้เขาไปจับโฮล์มส์ แต่ฉันเลือกที่จะไม่ทำอย่างนั้น ผมไม่ต้องการทั้งหมดเป็นอังกฤษรู้ว่าโฮล์มส์ ครั้งดี และ คนฉลาด สิ่งชั่วร้ายจะถูกซ่อนไว้ดีที่สุดจากทั่วโลก ฉัน และฉันคนเดียว ต้องเผชิญเขาและอาชญากรรมของเขาไปออกอากาศตอนเช้าเย็น ผมรู้สึกสงบอย่างประหลาด แต่ยังตื่นเต้นโฮล์มส์ถูกยังหลับใหล ฉันค้นหาเสื้อผ้ายาและปืนของเขา แต่พบเพียงเล็กน้อยเงินและ snuffbox ของเขาเงิน แล้ว ฉันจะเขียนจดหมายถึง Lestrade ฉันบอกว่า ฉันอาหารการจัดการของธนาคาร หากล้มเหลวไม่กลับ ฉันถามเขาเพื่อส่งไป Lestrade ในจดหมาย ผมบอก Lestrade ทุกอย่างที่ผมรู้เกี่ยวกับเชอร์ล็อกโฮลมส์และฆาตกรรมเจ็ตผมเหนื่อยมาก แต่ผมรู้ว่า ผมจะง่วงนอน ดูโฮลมส์ตลอดเวลาได้ ผมตัดสินใจใช้โคเคนที่เขามีให้ฉัน ผมเพิ่มน้ำยา และใส่ลงในขวดยา จากนั้น ผมฉีดบางเข้าไปในแขนของฉันมันเป็นเวลาที่สามารถมองในที่โฮล์มส์ ที่เปิดประตู ผมเห็นว่า เตียงของเขาก็ว่างเปล่า เขาก็อยู่หลังประตู เขาพยายามตีฉัน แต่ยาที่ทำให้ฉันอย่างรวดเร็ว และฉันจะเพิ่มขึ้นได้ 'Watson ' ที่เขาร้องไห้ ' เพื่อนรัก ผมคิดว่า คุณอยู่ในมุมไบ คนอย่างใดอย่างหนึ่งอยู่ในสวนของคุณ เราต้องไปเดี๋ยวนี้ มันเป็นอันตรายเกินไปที่พักที่นี่!'คนที่เขาเห็นคือ วิลเลียม สวนของฉัน ผมบอกว่า 'ฉันจะไป และแพ็ค' กระเป๋าไม่ ไม่ต้องรู้ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่!''ให้ฉันใช้ถุงของแพทย์ของฉัน ว่า 'เขาจะคิดว่า ฉันจะไปเยี่ยมผู้ป่วย''ดี' โฮล์มส์กล่าว 'ผมมีความคิดเดียวกันเอง' เขาไม่รู้ว่า ฉันได้บรรจุโคเคน เงิน และปืนในกระเป๋าแพทย์ของฉันโฮลมส์ส่งฉันออกก่อนที่เขาจะหาเจอ เราขับรถผ่านถนน เพิ่มขึ้นจากห้องโดยสาร วิ่งบาง และพบห้องโดยสารอื่น แต่ ที่ สถานี โฮล์มส์กล่าวว่า, ' ในมุมไบนี่ เขาได้ตามเรา เราต้องเปลี่ยนรถไฟทันทีเราสามารถ 'เรากระโดดไปจากรถไฟเคลื่อน วิ่งข้ามเขต จับรถไฟอื่น และในที่สุด ได้เรือคืนจากนิวฮาเวน ห้าวัน เราเดินทางผ่านประเทศฝรั่งเศสและเยอรมนีซึ่งทางป่า และบ้า โฮลมส์จะบอกว่า ที่เราไป ผมไม่เคยเอาดวงตาออกเขานั้น แต่จังหวะเหมาะที่จะพูดคุยกับเขาไม่เคยมา โฮล์มส์ดูเหมือนแข็งแกร่งกว่าที่เคย ในขณะที่ผมเดินทุกวัน เฉพาะโคเคนทำให้ง่วงในที่สุด นั่งหนึ่งคืนในโรงแรมในสวิตเซอร์แลนด์ รู้ว่า ฉันไม่สามารถไปนานมาก ผมได้บอกโฮล์มส์ที่วันถัดไปอยากเดินผ่านภูเขาตก Reichenbach มีชื่อเสียง ตัดสินใจว่า ฉันจะบอกเขาว่า สิ่งที่ผมรู้เกี่ยวกับเขาเมื่อเราเป็นคนเดียวในภูเขา โคเคนถูกแล้ว ไม่ว่าฉันจะอยู่ หรือตาย สิ้นสุดต้องมาวันที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเอารถแท็กซี่ไปที่ถนนเบเกอร์และเดินเข้าไปใน HOI2: E5 S: - ~ ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ผมมองหา แต่ผมเริ่ม .c ~ The rooms were รกเต็มรูปแบบของหนังสือพิมพ์เก่า ผมค้นหาสี่ชั่วโมง แต่ไม่พบอะไร ที่ 04:00 ในตอนเช้าฉันหยุด ผมไปที่หน้าต่างและมองออกไปที่ท้องฟ้ามืด.
ทันใดนั้นผมรู้ว่าจะทำอย่างไร บ้านอยู่ตรงข้ามกับที่โฮล์มส์เคยเห็นอริอาร์ตี้ ฉันวิ่งข้ามถนนและยากจนล็อคประตูหลังของบ้าน ห้องพักทุกห้องเป็นที่ว่างเปล่าทั้งหมดยกเว้นหนึ่งห้องนอน นี้มีเตียงตู้และตู้เต็มรูปแบบของเอกสาร เอกสารทั้งหมดมีประมาณฆาตกรรม Whitechapel บางคนถูกตัดจากหนังสือพิมพ์อื่น ๆ ถูกเขียนขึ้นโดยนักฆ่าตัวเอง เขาอธิบายแต่ละฆาตกรรมด้วยความเพลิดเพลินป่วยของสิ่งที่เขาทำ.
ภายใต้เอกสารที่ผมพบว่าบางขวดแก้วชนิดที่ใช้ในโรงพยาบาล ในพวกเขาเป็นชิ้นส่วนของ
ร่างกายของผู้หญิง ในโถที่ผ่านมาเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดของชิ้นส่วนของร่างกายของเด็กในครรภ์น้อย all-.
เมื่อผมเห็นว่าทุกความรู้สึกเป็นมิตรที่ฉันเคยมีให้กับ Sherlock Holmes เสียชีวิตในตัวฉัน ตอนนี้ฉันจะไปตรงกับเลสเตรดและขอให้เขาไปสู่การจับกุมโฮล์มส์ แต่ผมเลือกที่จะไม่ทำอย่างนั้น ผมไม่ได้ต้องการให้ทุกประเทศอังกฤษที่จะรู้ว่าสิ่งที่โฮล์มส์เคยเป็นคนดีและฉลาดได้กลายเป็น บางสิ่งชั่วร้ายจะถูกซ่อนไว้ที่ดีที่สุดจากทั่วโลก ฉันและฉันคนเดียวที่จะเผชิญหน้ากับเขาและอาชญากรรมของเขา.
ผมก็ออกไปในอากาศเย็นในตอนเช้า ผมรู้สึกแปลกสงบ แต่ยังรู้สึกตื่นเต้น.
โฮล์มส์ก็ยังคงนอนหลับ ฉันค้นหาเสื้อผ้าของเขาสำหรับยาเสพติดและอาวุธปืน แต่ก็พบเพียงเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ และ snuffbox เงินของเขา แล้วฉันจะเขียนจดหมายถึงเลสเตรด ผมบอกแม่ครัวของฉันจะเอามันไปยังผู้จัดการธนาคารของฉัน ถ้าผมล้มเหลวที่จะกลับมาฉันถามเขาว่าจะส่งไปยังเลสเตรด ในจดหมายที่ผมบอกทุกอย่างเลสเตรดที่ผมรู้เกี่ยวกับ Sherlock Holmes และฆาตกรรม Whitechapel.
ผมเหนื่อยมาก แต่ผมรู้ว่าผมต้องตื่นนอน ฉันได้ไปดูโฮล์มส์ตลอดเวลา ฉันตัดสินใจที่จะใช้โคเคนที่เขามีให้ฉัน ฉันเพิ่มน้ำกับยาเสพติดและใส่ลงในขวดยา จากนั้นฉันก็ฉีดบางอย่างในแขนของฉัน.
มันเป็นเวลาที่จะมองในโฮล์มส์ ขณะที่ผมเปิดประตูให้ผมเห็นว่าเตียงของเขาเป็นที่ว่างเปล่า เขาเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังประตู เขาพยายามที่จะตีฉัน แต่ยาเสพติดทำให้ฉันรวดเร็วและฉันกระโดดออกจากทาง 'วัตสัน' เขาร้องไห้. 'เพื่อนรัก! ฉันคิดว่าคุณเป็นอริอาร์ตี้ ชายคนหนึ่งของเขาอยู่ในสวนของคุณ เราต้องไปในขณะนี้! มันอันตรายเกินไปที่จะอยู่ที่นี่แล้ว! '
ผู้ชายคนหนึ่งที่เขาเคยเห็นวิลเลียมสวนของฉัน 'ฉันจะไปและแพ็ค' ผมบอกว่า.
'ไม่มีกระเป๋าเดินทาง! เขาจะต้องได้รู้ว่าสิ่งที่เรากำลังทำอะไร! '
' ผมขอใช้ถุงแพทย์ของฉัน 'ฉันกล่าวว่า 'เขาจะคิดว่าฉันกำลังจะไปเยี่ยมผู้ป่วย.'
'ที่ยอดเยี่ยม!' โฮล์มส์กล่าวว่า 'ฉันมีความคิดเดียวกันกับตัวเอง. เขาไม่ทราบว่าผมได้บรรจุโคเคนเงินและปืนในถุงแพทย์ของฉันเป็น.
โฮล์มส์ส่งมาให้ผมออกมาก่อนที่เขาจะหารถแท็กซี่ เราขับรถผ่านถนนกระโดดออกจากรถแท็กซี่ที่วิ่งไปทางใดทางหนึ่งและพบรถแท็กซี่อีก แต่ที่สถานีโฮล์มส์กล่าวว่า 'อริอาร์ตี้อยู่ที่นี่ เขาได้ดำเนินการตามเรา เราต้องเปลี่ยนรถไฟเร็วที่สุดเท่าที่เราสามารถ. '
เรากระโดดลงมาจากรถไฟที่กำลังแล่นวิ่งข้ามทุ่งจับรถไฟอีกขบวนและที่สุดท้ายที่เอาเรือคืนจากนิวฮาเวน เป็นเวลาห้าวันที่เราเดินทางผ่านฝรั่งเศสและเยอรมนีในทางที่ป่าและบ้าเดียวกัน โฮล์มส์จะไม่บอกว่าที่เรากำลังจะไป ผมไม่เคยเอาสายตาจากเขาในช่วงวันนั้น แต่ช่วงเวลาที่เหมาะสมที่จะพูดคุยกับเขาไม่เคยมา โฮล์มส์ดูเหมือนแข็งแกร่งกว่าที่เคยในขณะที่ผมได้รับปรับตัวลดลงทุกวัน เพียงโคเคนทำให้มันเป็นไปได้สำหรับผมที่จะตื่นนอน.
สุดท้ายนั่งอยู่หนึ่งคืนในโรงแรมในประเทศสวิสเซอร์แลนด์, ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถไปอีกนานเท่าใด ผมเคยบอกว่าโฮล์มส์ในวันถัดไปผมอยากที่จะเดินข้ามภูเขาที่มีชื่อเสียงน้ำตก ผมตัดสินใจว่าผมจะบอกเขาว่าสิ่งที่ผมรู้เกี่ยวกับเขาเมื่อเราเป็นคนเดียวในภูเขา โคเคนเกือบเสร็จแล้ว ไม่ว่าฉันอาศัยอยู่หรือตายท้ายที่สุดต้องมาในวันนั้น