One day late in the autumn my maste

One day late in the autumn my master had a long journey to go on business. I was put into the dog-cart, and John went with his master. I always liked to go in the dog-cart, it was so light and the high wheels ran along so pleasantly. There had been a great deal of rain, and now the wind was very high and blew the dry leaves across the road in a shower. We went along merrily till we came to the toll-bar and the low wooden bridge. The river banks were rather high, and the bridge, instead of rising, went across just level, so that in the middle, if the river was full, the water would be nearly up to the woodwork and planks; but as there were good substantial rails on each side, people did not mind it.
The man at the gate said the river was rising fast, and he feared it would be a bad night. Many of the meadows were under water, and in one low part of the road the water was halfway up to my knees; the bottom was good, and master drove gently, so it was no matter.
When we got to the town of course I had a good wait, but as the master's business engaged him a long time we did not start for home till rather late in the afternoon. The wind was then much higher, and I heard the master say to John that he had never been out in such a storm; and so I thought, as we went along the skirts of a wood, where the great branches were swaying about like twigs, and the rushing sound was terrible.
"I wish we were well out of this wood," said my master.
"Yes, sir," said John, "it would be rather awkward if one of these branches came down upon us."
The words were scarcely out of his mouth when there was a groan, and a crack, and a splitting sound, and tearing, crashing down among the other trees came an oak, torn up by the roots, and it fell right across the road just before us. I will never say I was not frightened, for I was. I stopped still, and I believe I trembled; of course I did not turn round or run away; I was not brought up to that. John jumped out and was in a moment at my head.
"That was a very near touch," said my master. "What's to be done now?"
"Well, sir, we can't drive over that tree, nor yet get round it; there will be nothing for it, but to go back to the four crossways, and that will be a good six miles before we get round to the wooden bridge again; it will make us late, but the horse is fresh."
So back we went and round by the crossroads, but by the time we got to the bridge it was very nearly dark; we could just see that the water was over the middle of it; but as that happened sometimes when the floods were out, master did not stop. We were going along at a good pace, but the moment my feet touched the first part of the bridge I felt sure there was something wrong. I dare not go forward, and I made a dead stop. "Go on, Beauty," said my master, and he gave me a touch with the whip, but I dare not stir; he gave me a sharp cut; I jumped, but I dare not go forward.
"There's something wrong, sir," said John, and he sprang out of the dog-cart and came to my head and looked all about. He tried to lead me forward. "Come on, Beauty, what's the matter?" Of course I could not tell him, but I knew very well that the bridge was not safe.
Just then the man at the toll-gate on the other side ran out of the house, tossing a torch about like one mad.
"Hoy, hoy, hoy! halloo! stop!" he cried.
"What's the matter?" shouted my master.
"The bridge is broken in the middle, and part of it is carried away; if you come on you'll be into the river."
"Thank God!" said my master. "You Beauty!" said John, and took the bridle and gently turned me round to the right-hand road by the river side. The sun had set some time; the wind seemed to have lulled off after that furious blast which tore up the tree. It grew darker and darker, stiller and stiller. I trotted quietly along, the wheels hardly making a sound on the soft road. For a good while neither master nor John spoke, and then master began in a serious voice. I could not understand much of what they said, but I found they thought, if I had gone on as the master wanted me, most likely the bridge would have given way under us, and horse, chaise, master, and man would have fallen into the river; and as the current was flowing very strongly, and there was no light and no help at hand, it was more than likely we should all have been drowned. Master said, God had given men reason, by which they could find out things for themselves; but he had given animals knowledge which did not depend on reason, and which was much more prompt and perfect in its way, and by which they had often saved the lives of men. John had many stories to tell of dogs and horses, and the wonderful things they had done; he thought people did not value their animals half enough nor make friends of them as they ought to do. I am sure he makes friends of them if ever a man did.
At last we came to the park gates and found the gardener looking out for us. He said that mistress had been in a dreadful way ever since dark, fearing some accident had happened, and that she had sent James off on Justice, the roan cob, toward the wooden bridge to make inquiry after us.
We saw a light at the hall-door and at the upper windows, and as we came up mistress ran out, saying, "Are you really safe, my dear? Oh! I have been so anxious, fancying all sorts of things. Have you had no accident?"
"No, my dear; but if your Black Beauty had not been wiser than we were we should all have been carried down the river at the wooden bridge." I heard no more, as they went into the house, and John took me to the stable. Oh, what a good supper he gave me that night, a good bran mash and some crushed beans with my oats, and such a thick bed of straw! and I was glad of it, for I was tired.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วงนายได้เดินทางยาวไปในธุรกิจ ฉันได้ใส่ลงในรถเข็นสุนัข และจอห์นไปกับนายของเขา ฉันชอบเสมอไปในรถเข็นสุนัข มีน้ำหนักเบา และล้อสูงวิ่งตามเพื่อรณรงค์ เคยมีฝนมาก และตอนนี้ลมสูงมาก และได้พัดใบไม้แห้งข้ามถนนในฝักบัว เราไปตาม merrily จนเรามาถึงสะพานไม้ต่ำและแถบโทร ฝั่งแม่น้ำได้ค่อนข้างสูง และสะพาน แทนไรซิ่ง ไปทั่วเพียงระดับ ที่ตรงกลาง ถ้าน้ำเต็ม น้ำจะเกือบถึงแสนอร่อยและลับแล แต่มีรางดีพบในแต่ละด้าน คนไม่ไม่รังเกียจมันคนที่ประตูกล่าวว่า แม่น้ำได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และเขากลัวมันจะคืนดี โดวส์มายได้ใต้น้ำ และในส่วนต่ำหนึ่งของถนนน้ำอยู่ตรงกลางถึงหัวเข่าของฉัน ด้านล่างดี และขับหลักรถเบา ๆ ดังนั้นก็ไม่เมื่อเราได้พักแน่นอน ผมรอดี แต่เป็นธุรกิจหลักของหมั้นเขา นานเราไม่ได้เริ่มต้นในลิ้นชักที่บ้านค่อนข้างดึกในช่วงบ่าย แล้วถูกลมสูง และฉันได้ยินพูดหลักการจอห์นที่ไม่เคยออกในดังกล่าวเป็นพายุ และดังนั้น ฉันคิด ว่า เป็นเราไปตามกระโปรงไม้ ที่สาขาดีถูกห้อมเกี่ยวกับเช่นกิ่งไม้ และท่ามกลางเสียงมาก"ฉันอยากไปไกลจากไม้นี้ กล่าวว่า หลักของฉัน" Yes, sir, " กล่าวว่า จอห์น "มันจะตกใจแต่ถ้าสาขาเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่งลงมาพวกเรา"คำมีแทบออกจากปากของเขาเมื่อมีการพันธุ์ร็อกหน้า ย่น และรอยแตก และการแบ่งเสียง และฉีกขาด crashing ลงระหว่างต้นไม้อื่นมาต้นโอ้ค เสียหายขึ้น โดยราก และมันตกขวาข้ามถนนก่อนเรา ฉันไม่เคยจะบอกไม่ถูกกลัว สำหรับผม ฉันหยุดยัง และฉันเชื่อว่า ฉัน trembled แน่นอนผมไม่ได้เปิดไม่ปัด หรือวิ่งหนี ผมไม่ได้นำค่าที่ จอห์นออกไป และในขณะที่หัวของฉัน"ที่ถูกสัมผัสมาก กล่าวว่า หลักของฉัน คืออะไรต้องทำตอนนี้""ดี รัก เราไม่สามารถขับรถผ่านต้นไม้ต้นนั้น หรือได้ รับรอบนั้น จะมีอะไรมัน แต่กลับไป crossways สี่ และที่จะดีหกไมล์ก่อนที่เราจะไปสะพานไม้อีกครั้ง มันจะทำให้เราช้า แต่ม้านี่"ดังนั้นกลับเราไป และปัดเศษตามสี่แยก แต่ ด้วยเวลาที่เราได้ไปที่สะพาน มันเป็นสีเข้มมากเกือบ เราเพิ่งได้เห็นว่า น้ำที่ผ่านตรงกลางของมัน แต่ที่เกิดขึ้นเช่นบางครั้งเมื่อน้ำท่วมได้ออก หลักก็ไม่ได้หยุด เราจะไปที่จังหวะดี แต่ในขณะที่เท้าของฉันสัมผัสส่วนแรกของสะพานผมรู้สึกแน่ใจว่า มีบางอย่างผิดปกติ กล้าไม่ไปข้างหน้า และทำการหยุดความตาย "ไป ความงาม กล่าวว่า หลักของฉัน และเขาให้ผมสัมผัสกับแส้ แต่ฉันกล้าไม่ ผัด เขาให้ฉันตัดคม ฉันไป แต่ฉันกล้าไม่ไปข้างหน้า"มีบางอย่างผิดปกติ ที่รัก กล่าวว่า จอห์น และเขา sprang จากรถเข็นสุนัขมาหัวของฉัน และมองทั้งหมดเกี่ยวกับ เขาพยายามทำให้ฉันไปข้างหน้า "โธ่ ความงาม เป็นอะไร" แน่นอนว่าผมไม่สามารถบอกเขา แต่ฉันรู้ดีว่า สะพานไม่ปลอดภัยเพียงแล้ว คนที่โทรประตูอีกด้านหนึ่งวิ่งออกจากบ้าน tossing ไฟฉายที่เกี่ยวกับเหมือนหนึ่งบ้า"หอย หอย หอย halloo ไล่ "เขาก็ร้อง"เป็นอะไร" ตะโกนนาย"สะพานถูกแบ่งตรงกลาง และส่วนหนึ่งของมันจะเพลิน ถ้าคุณมาคุณจะเป็นแม่ ""ขอบคุณ พระเจ้า" กล่าวว่า หลักของฉัน "คุณงาม" กล่าวว่า จอห์น และเอา bridle และค่อย ๆ เปิดผมรอบจะอยู่ขวามือริมแม่น้ำ ดวงอาทิตย์มีตั้งเวลา ลมดูเหมือนจะ ได้ฟังออกหลังจากการระเบิดที่รุนแรงที่ฉีกต้น มันเติบโตเข้ม และเข้ม stiller และ stiller ฉัน trotted เงียบ ๆ ตาม ล้อแทบไม่ทำให้เสียงที่นุ่มขึ้น ในขณะดีไม่หลัก หรือจอห์นพูด และหลักแล้วเริ่มในเสียงอย่างจริงจัง ฉันไม่สามารถเข้าใจมากสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า แต่ผมพบพวกเขาคิดว่า ถ้าฉันหายไปไหนในเป็นหลักอยากให้ฉัน คล้ายสะพานจะได้ให้ทางใต้เรา และม้า เก้าอี้ยาว หลัก และคนจะได้ลดลงในแม่น้ำ และเป็นปัจจุบันถูกไหลอย่างมาก และมีแสงไม่มีและไม่มีวิธีใช้ที่ มันน่าจะมากกว่าเราควรทั้งหมดได้รับจม กล่าวว่า หลัก พระเจ้ามีให้ผู้ชายเหตุผล โดยที่พวกเขาสามารถพบสิ่งด้วยตนเอง แต่เขามีให้สัตว์ความรู้ที่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเหตุผล และที่ถูกมากพร้อม และสมบูรณ์แบบ ในทาง และ โดยที่ พวกเขามักบันทึกไว้ชีวิตของคน จอห์นมีเรื่องราวมากมายจะบอกสุนัขม้า และสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่พวกเขาทำ เขาคิดว่า คนไม่ได้ค่าของสัตว์ครึ่งพอ หรือเพื่อนของพวกเขาเป็นพวกเขาควรจะทำอย่างไร ฉันทำให้เขาแน่ใจว่าเพื่อนของพวกเขาถ้าคนเคยได้ในที่สุดเรามาถึงประตูสวน และพบคนสวนที่มองเรา เขากล่าวว่า ที่เล็กได้แบบ dreadful ตั้งแต่มืด กลัวอุบัติเหตุบางอย่างได้เกิดขึ้น และ ที่เธอได้ส่ง James ปิดความยุติธรรม cob ในตำนาน ไปทางสะพานไม้ต้องการสอบถามหลังจากเราเราเห็นไฟ ที่ห้องประตู และหน้าต่างด้านบน และ ตามเรามา เล็กวิ่ง บอกว่า "คุณใจจริง ๆ ปลอดภัย รักของฉันหรือไม่ โอ้ ฉันได้รับดังนั้นกังวล fancying ทุกสิ่ง คุณมีอุบัติเหตุที่ไม่มีหรือ""ไม่มี รักของฉัน แต่ถ้าความงามสีดำไม่เคย wiser กว่าเราได้เราควรทั้งหมดได้ถูกทำลงแม่น้ำที่สะพานไม้" ฉันได้ยินไม่มาก เป็นพวกเขาเดินเข้าไปในบ้าน และจอห์นเอาฉันไปคอก โอ้ supper สิ่งดีที่เขาให้ฉันคืนนั้น ผสมรำดี และบางบดถั่วข้าวโอ๊ตของฉัน และนอนเช่นหนาของฟาง และผมดีใจ สำหรับผมเหนื่อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วันหนึ่งในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงต้นแบบของฉันมีการเดินทางยาวไปในธุรกิจ ฉันถูกใส่ลงไปในรถเข็นสุนัขและจอห์นไปกับเจ้านายของเขา ฉันมักจะชอบที่จะไปในรถเข็นสุนัขมันเป็นแสงและล้อสูงวิ่งไปตามเพื่อให้เป็นสุข ได้มีการจัดการที่ดีของฝนและตอนนี้ลมที่สูงมากและพัดใบไม้แห้งข้ามถนนในห้องอาบน้ำ เราเดินไปอย่างสนุกสนานจนเรามาถึงโทรบาร์และสะพานไม้ที่ต่ำ ฝั่งแม่น้ำค่อนข้างสูงและสะพานแทนการเพิ่มขึ้นไปทั่วระดับเพียงเพื่อให้อยู่ตรงกลางถ้าแม่น้ำเต็มไปน้ำจะเกือบถึงไม้และแผ่น; แต่เท่าที่มีอยู่อย่างมีนัยสำคัญทางรถไฟที่ดีในแต่ละด้านคนไม่ได้ใจมัน.
คนที่ประตูกล่าวว่าแม่น้ำเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วและเขากลัวว่ามันจะเป็นคืนที่ไม่ดี หลายทุ่งหญ้าอยู่ใต้น้ำและในส่วนหนึ่งต่ำของถนนน้ำครึ่งทางขึ้นไปที่หัวเข่าของฉัน ด้านล่างเป็นสิ่งที่ดีและปริญญาโทขับรถเบา ๆ เพื่อให้มันเป็นเรื่อง.
เมื่อเราได้ไปที่เมืองแน่นอนฉันมีการรอคอยที่ดี แต่เป็นธุรกิจโทร่วมกับเขาเป็นเวลานานที่เราไม่ได้เริ่มต้นสำหรับบ้านจนถึงค่อนข้างในช่วงปลาย ช่วงบ่าย ลมถูกแล้วที่สูงขึ้นมากและผมได้ยินนายพูดกับจอห์นว่าเขาไม่เคยออกไปในพายุดังกล่าว; และดังนั้นผมจึงคิดว่าในขณะที่เราไปพร้อมกระโปรงไม้ที่สาขาที่ดีถูกโยกเหมือนกิ่งไม้และเสียงวิ่งน่ากลัว.
"ผมหวังว่าเราจะได้ดีมาจากไม้นี้" ต้นแบบของฉันบอกว่า.
"ใช่ ครับมันจะค่อนข้างอึดอัดถ้าหนึ่งในสาขาเหล่านี้ลงมาที่เรา. "" จอห์นกล่าวว่า "
คำก็แทบจะไม่ออกมาจากปากของเขาเมื่อมีคร่ำครวญและแตกและแยกเสียงและการฉีกขาด, ล้มลงท่ามกลางต้นไม้อื่น ๆ มาโอ๊คฉีกรากและจะลดลงฝั่งตรงข้ามถนนก่อนเรา ฉันจะไม่บอกว่าผมไม่ได้กลัวสำหรับฉันเป็น ฉันหยุดนิ่งและฉันเชื่อว่าฉันโคลงเคลง แน่นอนผมไม่ได้เปิดรอบหรือวิ่งไป; ผมไม่ได้นำขึ้นไปที่ จอห์นกระโดดออกมาและอยู่ในช่วงเวลาที่หัวของฉัน.
"นั่นคือใกล้สัมผัส" ต้นแบบของฉันบอกว่า "มีอะไรที่จะต้องทำตอนนี้หรือไม่"
"ดีครับเราไม่สามารถขับรถผ่านที่ต้นไม้หรือยังจะได้รับรอบมันจะมีอะไรให้มัน แต่ที่จะกลับไปสี่ขวางและที่จะเป็นสิ่งที่ดี หกไมล์ก่อนที่เราจะได้รับรอบสะพานไม้อีกครั้ง. มันจะทำให้เราปลาย แต่ม้ามีความสดใหม่ "
ดังนั้นเราก็กลับมาและโดยรอบสี่แยก แต่เมื่อถึงเวลาที่เราได้ไปที่สะพานมันมืดมากเกือบ; เราก็จะได้เห็นว่าน้ำเหนือกลางของมัน; แต่ในฐานะที่เกิดขึ้นบางครั้งเมื่อน้ำท่วมออกจากต้นแบบไม่ได้หยุด เราจะพร้อมที่ก้าวที่ดี แต่ในขณะที่เท้าของฉันสัมผัสส่วนแรกของสะพานที่ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ผมไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าและผมทำให้หยุดตาย "ไปในความงาม" กล่าวว่านายของเราและเขาให้ผมติดต่อกับแส้ แต่ผมไม่กล้าคน; เขาให้ฉันตัดคม ฉันเพิ่มขึ้น แต่ผมไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า.
"มีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ถูกต้องเป็นครับ" จอห์นและเขาลุกออกจากรถเข็นสุนัขและมาถึงหัวของฉันและมองทุกอย่างเกี่ยวกับกล่าวว่า เขาพยายามที่จะนำฉันไปข้างหน้า "Come on, ความงาม, สิ่งที่เป็นเรื่องได้หรือไม่" แน่นอนผมไม่สามารถบอกเขา แต่ผมรู้ดีว่าสะพานไม่ปลอดภัย.
เพียงแค่นั้นคนที่โทรประตูในด้านอื่น ๆ ที่วิ่งออกมาจากบ้านโยนคบเพลิงเหมือนหนึ่งบ้า.
"เฮ้ย เฮ้ย, เฮ้ย! ตะโกน! หยุด! " เขาร้อง.
"สิ่งที่เป็นเรื่องได้หรือไม่" ตะโกนต้นแบบของฉัน.
"สะพานเสียอยู่ตรงกลางและเป็นส่วนหนึ่งของมันจะถูกดำเนินการไป. ถ้าคุณมาคุณจะลงไปในแม่น้ำ"
! "ขอบคุณพระเจ้า" กล่าวว่านายของข้า "คุณงาม!" จอห์นและเอาบังเหียนและหันฉันเบา ๆ รอบถนนด้านขวามือฝั่งแม่น้ำ ดวงอาทิตย์ได้ตั้งเวลา; ลมดูเหมือนจะได้วางใจออกหลังจากที่ระเบิดโกรธที่ฉีกขึ้นไปบนต้นไม้ มันขยายตัวสีเข้มและสีเข้มสติลเลอร์และสติลเลอร์ ฉัน trotted อย่างเงียบ ๆ พร้อมล้อแทบจะไม่ทำให้เสียงบนถนนที่อ่อนนุ่ม สำหรับดีในขณะที่ทั้งต้นแบบหรือจอห์นพูดและจากนั้นก็เริ่มต้นแบบในเสียงร้ายแรง ฉันไม่เข้าใจมากของสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า แต่ผมพบว่าพวกเขาคิดว่าถ้าฉันได้ไปในฐานะต้นแบบที่ต้องการให้ผมส่วนใหญ่มีแนวโน้มสะพานจะมีวิธีการที่กำหนดภายใต้เราและม้ารถม้าต้นแบบและคนจะได้ลดลง ลงไปในแม่น้ำ; และปัจจุบันได้รับการไหลที่แข็งแกร่งมากและไม่มีแสงและความช่วยเหลือที่อยู่ในมือไม่มีมันเป็นมากกว่ามีแนวโน้มที่เราทุกคนควรได้รับการจมน้ำ ปริญญาโทกล่าวว่าพระเจ้าได้ให้เหตุผลที่ผู้ชายโดยที่พวกเขาสามารถหาสิ่งที่ตัวเอง แต่เขาได้รับความรู้เกี่ยวกับสัตว์ซึ่งไม่ได้ขึ้นอยู่กับเหตุผลและที่มีความรวดเร็วฉับไวมากขึ้นและสมบูรณ์แบบในแบบของตนและโดยที่พวกเขามักจะได้ช่วยชีวิตของมนุษย์ จอห์นมีหลายเรื่องที่จะบอกของสุนัขและม้าและสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่พวกเขาได้กระทำ เขาคิดว่าคนไม่เห็นคุณค่าของสัตว์ครึ่งพอหรือทำให้เพื่อน ๆ ของพวกเขาขณะที่พวกเขาควรจะทำ ผมมั่นใจว่าเขาทำให้เพื่อนของพวกเขาหากคนที่เคยได้.
ในที่สุดเราก็มาถึงประตูสวนสาธารณะและสวนพบมองออกไปสำหรับเรา เขาบอกว่าผู้หญิงที่ได้รับในทางที่น่ากลัวนับตั้งแต่มืดกลัวอุบัติเหตุบางอย่างที่เกิดขึ้นและบอกว่าเธอได้ส่งเจมส์ปิดที่ยุติธรรมซังสีสวาดไปทางสะพานไม้เพื่อให้สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมหลังจากที่เรา.
เราเห็นแสงที่ ห้องโถงประตูและหน้าต่างบนและในขณะที่เราขึ้นมาเป็นที่รักวิ่งออกมาว่า "คุณปลอดภัยจริงๆที่รักของฉัน? Oh! ฉันได้รับกังวลดังนั้น fancying ทุกประเภทของสิ่ง. คุณเคยมีอุบัติเหตุหรือไม่?"
"ไม่รักของฉัน แต่ถ้าความงามสีดำของคุณไม่ได้ฉลาดกว่าเราอยู่ที่เราทุกคนควรได้รับการดำเนินการลงไปในแม่น้ำที่สะพานไม้." ผมได้ยินไม่มากเท่าที่พวกเขาเดินเข้าไปในบ้านและจอห์นพาฉันไปที่มั่นคง โอ้สิ่งที่อาหารมื้อเย็นที่ดีที่เขาให้ฉันคืนนั้นคลุกเคล้ารำที่ดีและบางถั่วบดข้าวโอ๊ตกับฉันและเช่นเตียงหนาที่ทำจากฟาง! และผมก็ดีใจที่มันสำหรับผมเหนื่อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันหนึ่งในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง อาจารย์ได้เดินทางไปทำธุระ ผมใส่ในรถเข็นสุนัข และจอห์น ไปกับเจ้านายของเขา ฉันชอบที่จะไปในรถเข็นสุนัข มันจึงเบาและล้อสูงวิ่งตามแล้วจ๋อย มีการจัดการที่ดีของฝนและลมสูงมาก และพัดใบไม้แห้งข้ามถนนในฝักบัวเราเดินตามกันอย่างสนุกสนาน จนมาโทร บาร์ และ สะพาน ไม้น้อย แม่น้ำค่อนข้างสูง และสะพานแทนเพิ่มขึ้นไปในระดับแค่ ดังนั้นตรงกลาง ถ้าน้ำเต็ม น้ำจะเกือบถึงไม้และแผ่น แต่ไม่มีรางเป็นชิ้นเป็นอันดีในแต่ละด้าน คนไม่ได้สนใจเลย
.ผู้ชายที่ประตูบอกว่าน้ำเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และเขาก็กลัวว่ามันจะเป็นคืนที่เลวร้าย หลายของทุ่งหญ้าอยู่ใต้น้ำ และในส่วนต่ำของถนน น้ำครึ่งถึงหัวเข่า ; ด้านล่างดี เจ้านายขับเบาๆ ดังนั้นมันไม่สำคัญ
เมื่อเราได้ไปเมือง แน่นอนผมมีเดี๋ยวดีแต่เป็นธุรกิจของนายหมั้นเขามานาน เราไม่ได้เริ่มต้นในบ้านจนถึงค่อนข้างช้าในช่วงบ่าย ลมได้สูงมาก และผมได้ยินอาจารย์พูดกับจอห์นว่าเขาไม่เคยออกเช่นพายุ และฉันคิดว่า เราก็เดินไป กระโปรงของไม้ที่กิ่งใหญ่ก็โอนเอนเหมือนกิ่งไม้ และเร่งเสียงแย่มาก
" ผมหวังว่าเราจะได้รับจากไม้นี้ " อาจารย์ของฉัน .
" ครับผม " จอห์น " มันจะค่อนข้างอึดอัดใจ ถ้าหนึ่งในสาขาเหล่านี้ลงมาเรา . "
คำพวกนั้นแทบหมดปากมันก็ครางและรอยแตกและ เสียง , การแยกและฉีก , การล้มลงของต้นไม้มาต้นฉีกขาดขึ้นจากราก และอยู่ตรงข้ามถนน ก่อนเราผมจะไม่พูดผมก็ไม่กลัว เพราะฉันคือ ฉันหยุดอยู่ และผมเชื่อว่าผมสั่นสะท้าน แน่นอนผมไม่ได้เปิดรอบหรือวิ่งหนี ผมไม่ได้เอาขึ้นให้ จอห์นกระโดดออกมาและอยู่ในช่วงเวลาที่หัวของฉัน .
" นั่นคือใกล้แตะกล่าวว่า " นายท่าน " . สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้
" ท่านครับ เราไม่สามารถขับรถผ่านต้นไม้ต้นนั้น และยังได้รอบมัน จะมีอะไรให้มันแต่กลับไปสี่ crossways และนั่นจะเป็นหกไมล์ก่อนที่เราจะได้รับรอบกับสะพานไม้อีกครั้ง มันจะทำให้เราช้า แต่ม้าสด "
แล้วเราก็ไปรอบทางแยก แต่เมื่อถึงเวลาที่เราต้องข้ามสะพาน มันมืดมาก เกือบ ; เราก็เห็นว่าน้ำเหนือ กลางของมัน แต่มันเกิดขึ้นบางครั้งเมื่อน้ำท่วมหมดแล้วนายไม่ได้หยุด เรากำลังไปที่ก้าวดี แต่ทันทีที่เท้าแตะส่วนแรกของสะพาน ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ผมไม่กล้าไปข้างหน้า และผมก็หยุดตาย” ขึ้น , ความงาม , " กล่าวว่า เจ้านาย และเขาให้ฉันสัมผัสกับแส้ แต่ผมไม่กล้าขยับเขยื้อน เขาให้ฉันตัดคม ผมกระโดด แต่ผมไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า .
" มีอะไรครับ " กล่าวว่าจอห์นและเขาก็กระโดดออกจากรถเข็นสุนัขมาที่หัวของฉันและดูทั้งหมด เขาพยายามที่จะนำฉันไปข้างหน้า . " เร็วเข้า , ความงาม , เกิดอะไรขึ้น ? " แน่นอน ฉันกับเขาไม่ได้ แต่ผมรู้ดีว่าสะพานมันไม่ปลอดภัย .
แล้วผู้ชายที่ผ่านประตูด้านอื่น ๆวิ่งออกมาจากบ้าน โยนคบเพลิง เป็นเหมือนหนึ่งบ้า .
" ฮอย ฮอย ฮอย เสียงร้องเรียก ! " หยุด ! เขาร้องไห้ .
" เกิดอะไรขึ้นเหรอ ?" ตะโกนบอกอาจารย์ .
" สะพานหักตรงกลาง และส่วนหนึ่งก็ออกไป ถ้าคุณเข้ามาคุณก็จะลงไปในแม่น้ำ "
" ขอบคุณพระเจ้า ! " บอกเจ้านายของฉัน " . คุณงาม ! จอห์นบอก เอาบังเหียนเบาๆ ทำให้ผมหันไปรอบถนนขวามือริมแม่น้ำ . ดวงอาทิตย์ตกเวลา ; ลมดูเหมือนจะ lulled ลงหลังจากที่รุนแรงระเบิดที่ทำลายต้นไม้มันเติบโตและเข้มขึ้นและ Culture , Culture . ผม trotted เงียบๆไป ล้อแทบไม่มีเสียงบนถนนอ่อน สำหรับดีในขณะที่ทั้งนายน้อยและจอห์นพูด แล้วอาจารย์ก็เริ่มด้วยเสียงจริงจัง ฉันไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า แต่ผมพบว่า พวกเขาคิดว่า ถ้าผมได้ไปต่อเป็นหลัก ต้องการฉันมากที่สุดสะพานจะได้ให้ทางใต้เรา และม้ารี อาจารย์ และมนุษย์ก็จะตกลงไปในแม่น้ำ และเป็นปัจจุบัน คือ ไหลแรงมาก และไม่มีแสง และไม่ช่วยในมือ มันเป็นโอกาสมากกว่า เราทุกคนควรได้รับการจมน้ำ อาจารย์เคยบอกว่า พระเจ้าทรงให้คนเหตุผลที่พวกเขาสามารถหาสิ่งต่างๆ เพื่อตัวพวกเขาเอง แต่เขาได้ให้สัตว์ความรู้ซึ่งไม่ได้ขึ้นอยู่กับเหตุผลและที่ได้รวดเร็วมากขึ้นและสมบูรณ์แบบในทางของมันและที่พวกเขามักจะช่วยชีวิตคน จอห์น มีเรื่องราวมากมายที่จะบอกของสุนัขและม้า และสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่พวกเขาทำ เขาคิดว่าคนที่ไม่ได้มีค่าพอ หรือครึ่งสัตว์ของตนให้เพื่อนของพวกเขาเป็นพวกเขาควรจะทำ ฉันแน่ใจว่า เขาทำให้เพื่อนของพวกเขา ถ้าผู้ชายทำ .
ในที่สุดเราก็มาถึงสวนสาธารณะประตูเมือง และพบว่าสวนที่ออกมาตามหาเรา เขาบอกว่านายหญิงได้รับในที่วิธีตั้งแต่มืด กลัวอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น และว่า เธอได้ส่ง เจมส์ ปิดบนความยุติธรรม ซังโรนต่อสะพานไม้ให้ถามหลังจากที่เรา .
เราเห็นแสงที่ประตูห้องโถงและที่หน้าต่างด้านบน และที่เราขึ้นมา คุณหนูวิ่งออกไปว่า" คุณจะปลอดภัยจริงๆ ที่รัก โอ้ ! ผมก็กังวล fancying ทุกประเภทของสิ่ง คุณไม่มีอุบัติเหตุ ?
" ไม่ ที่รักของฉัน แต่ถ้าดำ ของคุณไม่ได้ฉลาดกว่าเรา เราทุกคนควรได้รับการลงแม่น้ำที่สะพานไม้ ฉันได้ยินว่าไม่มีเช่นที่พวกเขาเข้าไปในบ้าน และ จอห์น พาฉันมาที่คอกม้า โอ้ ดีอะไรกัน เขาให้ฉันในคืนนั้นหรือรำข้าวที่ดีและถั่วบดกับ ข้าวโอ๊ต และเช่นเตียงหนาของฟาง ! และผมก็ยินดีกับมันเพราะผมเหนื่อย . . .