1 The classic cases involve the de

1
The classic cases involve the de facto termination of the property rights
of an investor in its investment, examples of which are nationalizations
and direct and indirect expropriations. These measures have their history
in disputes concerning diplomatic protection under customary
international law, but now are the subject of specific provisions under
IIAs (UNCTAD, 2000b). 2
Governmental measures include all legislative, regulatory or
administrative acts (encompassing practices) or omissions. 3
Under current international law, no State can be compelled to engage in
any dispute settlement mechanism without its consent. Furthermore, no
dispute settlement structure exists that provides for the submission of all
types of disputes. Thus, unlike domestic systems of governance, DSAs in
international relations do not feature in the overall governance structure
of international relations. Notwithstanding the foregoing, the
organization of the International Court of Justice (ICJ) under the auspices
of the United Nations could be regarded as a move towards the
establishment of a compulsory and comprehensive DSA within the
governance structure of the international system. However, it is arguable
that regional dispute settlement systems, such as the European Court of
Justice, are examples of a system of mandatory dispute settlement as the
member States of the grouping accept that membership entails
submission to the authority of the tribunal in question. Another example
would be the WTO dispute settlement mechanism under the Dispute
Settlement Understanding (DSU) (WTO, 1994) to which all Members of
the WTO must adhere as part of their membership obligations. 4 In these circumstances, international law requires States to attempt to
settle the dispute using any means agreeable to both, so long as those
means exclude measures that might endanger international peace and
security. 5 However, it should also be noted that unilateralism is not always
detrimental to the relationships formed by IIAs. The legitimacy of such
practices depends on the purposes and objectives of the State that resorts
to unilateralism, and whether or not those purposes and objectives were
anticipated within the context of the IIA. For example, a State might wish
to be the sole arbiter of whether certain measures fall within the scope of
an exception clause negotiated in the IIA. Equally, recourse to unilateral
acts needs to be considered in terms of non-compliance of one party with
the final decision that settles a dispute. Regardless of which dispute
settlement mechanism renders the final decision concerning the dispute, compliance with the final decision – be it a negotiated agreement or a
tribunal award – is always an issue since the international system lacks
enforcement procedures and mechanisms. To the extent that an IIA has
covered these and similar issues, any attempt to act unilaterally would
make a travesty of the DSAs contained therein. If, however, DSAs do not
address such issues, then a State remains free to engage in unilateralism.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1 กรณีคลาสสิกเกี่ยวข้องกับเลิกพฤตินัยของสิทธิทรัพย์สินนักลงทุนในการลงทุน ตัวอย่างเป็น nationalizationsและ expropriations โดยตรง และทางอ้อม มาตรการเหล่านี้มีประวัติในข้อพิพาทเกี่ยวกับการคุ้มครองทางการทูตปกติกฎหมายระหว่างประเทศ แต่ตอนนี้ อยู่ในบังคับของบทบัญญัติเฉพาะภายใต้IIAs (UNCTAD, 2000b) 2 มาตรการภาครัฐรวมทั้งกฎหมาย ระเบียบข้อบังคับ หรือจัดการกระทำ (ครอบคลุมแนวทางปฏิบัติ) หรือการละเว้น 3 ภายใต้กฎหมายระหว่างประเทศปัจจุบัน รัฐไม่สามารถบังคับให้มีส่วนร่วมในมีกลไกการชำระเงินข้อโต้แย้งโดยไม่ นอกจากนี้ ไม่มีการชำระเงินข้อโต้แย้งโครงสร้างที่มีอยู่ที่ให้ส่งงานทั้งหมดชนิดของข้อพิพาท ดังนั้น ซึ่งแตกต่างจากระบบภายในการกำกับดูแลกิจการ Dsa ในมีความสัมพันธ์ในโครงสร้างการกำกับดูแลของความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ แม้บัญญัติ การองค์กรของการนานาชาติศาลยุติธรรม (ICJ) อุปถัมภ์สหประชาชาติถือเป็นการย้ายไปของ DSA บังคับ และครอบคลุมในการโครงสร้างการกำกับดูแลของระบบนานาชาติ อย่างไรก็ตาม เป็น arguableว่าข้อพิพาทในภูมิภาคการชำระระบบ เช่นศาลยุโรปยุติธรรม เป็นตัวอย่างของการโต้แย้งบังคับจ่ายเป็นการประเทศสมาชิกของกลุ่มยอมรับเป็นสมาชิกที่ก่อให้เกิดการส่งถึงอำนาจของศาลใน อีกตัวอย่างหนึ่งจะเป็นกลไกการจ่ายเงินข้อพิพาทองค์การภายใต้ข้อพิพาทการชำระความเข้าใจ (DSU) (องค์การ 1994) ซึ่งสมาชิกทุกคนขององค์การต้องปฏิบัติเป็นส่วนหนึ่งของหน้าที่ของพวกเขาเป็นสมาชิก 4 ในกรณีนี้ กฎหมายระหว่างประเทศต้องมีอเมริกาพยายามข้อโต้แย้งที่ใช้ก็แพ้ทั้งสอง นาน เป็นผู้ชำระหมายถึงยกเว้นมาตรการที่อาจเป็นอันตรายต่อสันติภาพ และการรักษาความปลอดภัย 5 อย่างไรก็ตาม ควรยังสังเกต unilateralism ที่ไม่เสมออันตรายต่อความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น โดย IIAs ความชอบธรรมดังกล่าวปฏิบัติตามวัตถุประสงค์และเป้าหมายของรัฐที่รีสอร์ทunilateralism และว่าหรือไม่วัตถุประสงค์และวัตถุประสงค์เหล่านั้นได้คาดว่าภายในบริบทของ IIA ตัวอย่างเช่น รัฐอาจต้องจะ ตัดสินแต่เพียงผู้เดียวของว่ามาตรการบางอย่างที่อยู่ภายในขอบเขตของข้อยกเว้นที่มีเจรจา IIA ขอความช่วยเหลืออย่างเท่าเทียมกัน ให้ฝ่ายกิจการต้องพิจารณาในแง่ของการไม่ปฏิบัติตามของฝ่ายหนึ่งกับการตัดสินใจขั้นสุดท้ายที่ชำระข้อโต้แย้ง โดยไม่คำนึงถึงข้อโต้แย้งใดกลไกการชำระเงินแสดงการตัดสินใจขั้นสุดท้ายเกี่ยวกับข้อโต้แย้ง การปฏิบัติตามการตัดสิน – ไม่ว่าจะเป็นข้อตกลงการ negotiated หรือรางวัลที – อยู่เสมอปัญหาเนื่องจากขาดระบบนานาชาติกระบวนการบังคับใช้และกลไก ในกรณีที่เป็น IIA ได้ครอบคลุมเหล่านี้ และจะพยายามทำหน้าที่ unilaterally ปัญหาคล้ายทำ travesty ของ Dsa อยู่ในนั้น ถ้า อย่างไรก็ตาม Dsa ไม่แก้ไขปัญหาดังกล่าว แล้วรัฐยังคงฟรีใน unilateralism

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1
กรณีคลาสสิกที่เกี่ยวข้องกับการเลิกจ้างโดยพฤตินัยของสิทธิในทรัพย์สิน
ของผู้ลงทุนในการลงทุนตัวอย่างซึ่งเป็น nationalizations
และ expropriations ตรงและทางอ้อม มาตรการเหล่านี้มีประวัติของพวกเขา
ในข้อพิพาทเกี่ยวกับการคุ้มครองทางการทูตภายใต้ประเพณี
กฎหมายต่างประเทศ แต่ตอนนี้อยู่ในบังคับของบทบัญญัติเฉพาะภายใต้
IIAS (UNCTAD, 2000b) 2
มาตรการภาครัฐรวมทั้งหมดกฎหมายกฎระเบียบหรือ
การบริหารการกระทำ (การปฏิบัติที่ครอบคลุม) หรือการละเว้น 3
ภายใต้กฎหมายของต่างประเทศในปัจจุบันรัฐไม่สามารถบังคับให้มีส่วนร่วมใน
กลไกการระงับข้อพิพาทใด ๆ โดยไม่ได้รับความยินยอมของ นอกจากนี้ไม่มี
โครงสร้างการระงับข้อพิพาทที่มีอยู่ที่ให้สำหรับการส่งของทุก
ประเภทของข้อพิพาท ดังนั้นจึงแตกต่างจากระบบภายในประเทศของการกำกับดูแล DSAs ใน
ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศไม่ได้มีบทบาทสำคัญในโครงสร้างการกำกับดูแลโดยรวม
ของความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ นอกเหนือจากที่กล่าวที่
องค์กรของศาลยุติธรรมระหว่างประเทศ (ศาลโลก) ภายใต้การอุปถัมภ์
ของสหประชาชาติจะได้รับการยกย่องว่าเป็นย้ายไปที่
สถานประกอบการของภาคบังคับและครอบคลุม DSA ภายใน
โครงสร้างการกำกับดูแลของระบบระหว่างประเทศ แต่ก็เป็นที่ถกเถียงกัน
ว่าระบบการระงับข้อพิพาทในระดับภูมิภาคเช่นยุโรปศาล
พิพากษาเป็นตัวอย่างของระบบการระงับข้อพิพาทที่บังคับใช้เป็นที่
รัฐสมาชิกของการจัดกลุ่มสมาชิกยอมรับว่ารายละเอียด
การส่งไปยังผู้มีอำนาจของศาลในคำถาม อีกตัวอย่างหนึ่ง
ที่จะเป็นกลไกการระงับข้อพิพาทของ WTO ภายใต้ข้อพิพาท
เข้าใจตกลง (อย่า) (WTO, 1994) ซึ่งสมาชิกทุกคนของ
องค์การการค้าโลกจะต้องปฏิบัติเป็นส่วนหนึ่งของภาระผูกพันของสมาชิกของพวกเขา 4 ในสถานการณ์เช่นนี้กฎหมายต่างประเทศที่รัฐต้องพยายามที่จะ
ยุติข้อพิพาทโดยใช้วิธีการใด ๆ ที่น่าพอใจทั้งตราบใดที่บรรดา
วิธีการยกเว้นมาตรการที่อาจเป็นอันตรายต่อความสงบสุขและต่างประเทศ
การรักษาความปลอดภัย 5 แต่ก็ควรที่จะตั้งข้อสังเกตว่า unilateralism มักจะไม่
เป็นอันตรายต่อความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจาก IIAS ถูกต้องตามกฎหมายเช่น
การปฏิบัติขึ้นอยู่กับวัตถุประสงค์และเป้าหมายของรัฐที่รีสอร์ท
เพื่อ unilateralism และหรือไม่ว่าวัตถุประสงค์เหล่านั้นและมีวัตถุประสงค์
ที่คาดว่าภายในบริบทของไอไอเอ ยกตัวอย่างเช่นรัฐอาจต้องการ
ที่จะเป็นผู้ตัดสิน แต่เพียงผู้เดียวว่ามาตรการบางอย่างตกอยู่ภายในขอบเขตของ
ข้อยกเว้นการเจรจาต่อรองในไอไอเอ อย่างเท่าเทียมกันขอความช่วยเหลือไปฝ่ายเดียว
การกระทำที่จะต้องพิจารณาในแง่ของการไม่ปฏิบัติตามฝ่ายหนึ่งกับ
การตัดสินใจครั้งสุดท้ายว่าการตัดสินข้อพิพาท โดยไม่คำนึงถึงข้อพิพาท
กลไกการตั้งถิ่นฐานทำให้การตัดสินใจขั้นสุดท้ายเกี่ยวกับข้อพิพาทที่สอดคล้องกับการตัดสินใจครั้งสุดท้าย - ไม่ว่าจะเป็นข้อตกลงการเจรจาต่อรองหรือ
ได้รับรางวัลศาล - อยู่เสมอปัญหาตั้งแต่ระบบระหว่างประเทศขาด
การบังคับใช้กฎหมายและกลไก ในขอบเขตที่ IIA ได้
ครอบคลุมประเด็นเหล่านี้และคล้ายพยายามที่จะทำหน้าที่เพียงฝ่ายเดียวใด ๆ ที่จะ
ทำให้การเลียนแบบของ DSAs อยู่ในนั้น แต่ถ้า DSAs ไม่ได้
แก้ไขปัญหาดังกล่าวแล้วรัฐยังคงเป็นอิสระที่จะมีส่วนร่วมใน unilateralism