How was neoliberalization accomplis

How was neoliberalization accomplished, and by whom? The answer in countries such as Chile and Argentina in the 1970s was as simple as it was swift, brutal, and sure: a military coup backed by the traditional upper classes (as well as by the US government), followed by the fierce repression of all solidarities created within the labour and urban social movements which had so threatened their power. But the neoliberal revolution usually attributed to Thatcher and Reagan after 1979 had to be accomplished by democratic means. For a shift of this magnitude to occur required the prior construction of political consent across a sufficiently large spectrum of the population to win elections. What Gramsci calls ‘common sense’ (defined as ‘the sense held in common’) typically grounds consent. Common sense is constructed out of longstanding practices of cultural socialization often rooted deep in regional or national traditions. It is not the same as the ‘good sense’ that can be constructed out of critical engagement with the issues of the day. Common sense can, therefore, be profoundly misleading, obfuscating or disguising real problems under cultural prejudices.1 Cultural and traditional values (such as belief in God and country or views on the position of women in society) and fears (of communists, immigrants, strangers, or ‘others’) can be mobilized to mask other realities. Political slogans can be invoked that mask specific strategies beneath vague rhetorical devices. The word ‘freedom’ resonates so widely within the common-sense understanding of Americans that it becomes ‘a button that elites can press to open the door to the masses’ to justify almost anything.2 Thus could Bush retrospectively justify the Iraq war. Gramsci therefore concluded that political questions become ‘insoluble’ when ‘disguised as cultural ones’.3 In seeking to understand the
39
construction of political consent, we must learn to extract political meanings from their cultural integuments. So how, then, was sufficient popular consent generated to legitimize the neoliberal turn? The channels through which this was done were diverse. Powerful ideological influences circulated through the corporations, the media, and the numerous institutions that constitute civil society––such as the universities, schools, churches, and professional associations. The ‘long march’ of neoliberal ideas through these institutions that Hayek had envisaged back in 1947, the organization of think-tanks (with corporate backing and funding), the capture of certain segments of the media, and the conversion of many intellectuals to neoliberal ways of thinking, created a climate of opinion in support of neoliberalism as the exclusive guarantor of freedom. These movements were later consolidated through the capture of political parties and, ultimately, state power. Appeals to traditions and cultural values bulked large in all of this. An open project around the restoration of economic power to a small elite would probably not gain much popular support. But a programmatic attempt to advance the cause of individual freedoms could appeal to a mass base and so disguise the drive to restore class power. Furthermore, once the state apparatus made the neoliberal turn it could use its powers of persuasion, co-optation, bribery, and threat to maintain the climate of consent necessary to perpetuate its power. This was Thatcher’s and Reagan’s particular forte, as we shall see. How, then, did neoliberalism negotiate the turn to so comprehensively displace embedded liberalism? In some instances, the answer largely lies in the use of force (either military, as in Chile, or financial, as through the operations of the IMF in Mozambique or the Philippines). Coercion can produce a fatalistic, even abject, acceptance of the idea that there was and is, as Margaret Thatcher kept insisting, ‘no alternative’. The active construction of consent has also varied from place to place. Furthermore, as numerous oppositional movements attest, consent has often wilted or failed in different places. But we must look beyond these infinitely varied ideological and cultural mechanisms––no matter how important they are––to the qualities of everyday experience in order to better
40
The Construction of Consent
identify the material grounding for the construction of consent. And it is at that level––through the experience of daily life under capitalism in the 1970s––that we begin to see how neoliberalism penetrated ‘common-sense’ understandings. The effect in many parts of the world has increasingly been to see it as a necessary, even wholly ‘natural’, way for the social order to be regulated. Any political movement that holds individual freedoms to be sacrosanct is vulnerable to incorporation into the neoliberal fold. The worldwide political upheavals of 1968, for example, were strongly inflected with the desire for greater personal freedoms. This was certainly true for students, such as those animated by the Berkeley ‘free speech’ movement of the 1960s or who took to the streets in Paris, Berlin, and Bangkok and were so mercilessly shot down in Mexico City shortly before the 1968 Olympic Games. They demanded freedom from parental, educational, corporate, bureaucratic, and state constraints. But the ’68 movement also had social justice as a primary political objective. Values of individual freedom and social justice are not, however, necessarily compatible. Pursuit of social justice presupposes social solidarities and a willingness to submerge individual wants, needs, and desires in the cause of some more general struggle for, say, social equality or environmental justice. The objectives of social justice and individual freedom were uneasily fused in the movement of ’68. The tension was most evident in the fraught relationship between the traditional left (organized labour and political parties espousing social solidarities) and the student movement desirous of individual liberties. The suspicion and hostility that separated these two fractions in France (e.g. the Communist Party and the student movement) during the events of 1968 is a case in point. While it is not impossible to bridge such differences, it is not hard to see how a wedge might be driven between them. Neoliberal rhetoric, with its foundational emphasis upon individual freedoms, has the power to split off libertarianism, identity politics, multiculturalism, and eventually narcissistic consumerism from the social forces ranged in pursuit of social justice through the conquest of state power. It has long proved extremely difficult within the US left, for example, to forge the collective discipline required for political action to achieve social justice without offending the
41
The Construction of Consent
desire of political actors for individual freedom and for full recognition and expression of particular identities. Neoliberalism did not create these distinctions, but it could easily exploit, if not foment, them. In the early 1970s those seeking individual freedoms and social justice could make common cause in the face of what many saw as a common enemy. Powerful corporations in alliance with an interventionist state were seen to be running the world in individually oppressive and socially unjust ways. The Vietnam War was the most obvious catalyst for discontent, but the destructive activities of corporations and the state in relation to the environment, the push towards mindless consumerism, the failure to address social issues and respond adequately to diversity, as well as intense restrictions on individual possibilities and personal behaviours by state-mandated and ‘traditional’ controls were also widely resented. Civil rights were an issue, and questions of sexuality and of reproductive rights were very much in play. For almost everyone involved in the movement of ’68, the intrusive state was the enemy and it had to be reformed. And on that, the neoliberals could easily agree. But capitalist corporations, business, and the market system were also seen as primary enemies requiring redress if not revolutionary transformation: hence the threat to capitalist class power. By capturing ideals of individual freedom and turning them against the interventionist and regulatory practices of the state, capitalist class interests could hope to protect and even restore their position. Neoliberalism was well suited to this ideological task. But it had to be backed up by a practical strategy that emphasized the liberty of consumer choice, not only with respect to particular products but also with respect to lifestyles, modes of expression, and a wide range of cultural practices. Neoliberalization required both politically and economically the construction of a neoliberal market-based populist culture of differentiated consumerism and individual libertarianism. As such it proved more than a little compatible with that cultural impulse called ‘postmodernism’ which had long been lurking in the wings but could now emerge full-blown as both a cultural and an intellectual dominant. This was the challenge that corporations and class elites set out to finesse in the 1980s.
42
The Construction of Consent
None of this was very clear at the time. Left movements failed to recognize or confront, let alone transcend, the inherent tension between the quest for individual freedoms and social justice. But the intuitive sense of the problem was, I suspect, clear enough to many in the upper class, even to those who had never read Hayek or even heard of neoliberal theory. Let me illustrate this idea by comparing the neoliberal turns in the US and Britain in the troubled years of the 1970s. In the US case I begin with a confidential memo sent by Lewis Powell to the US Chamber of Commerce in August 1971. Powell, about to be elevated to the Supreme Court by Richard Nixon, argued that criticism of and opposition to the US free enterprise

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีถูก neoliberalization สำเร็จ และ โดยใคร คำตอบในประเทศชิลีและอาร์เจนตินาในปี 1970 คือเรื่องก็ swift โหดร้าย และแน่ใจว่า: ประหารสนับสนุน โดยชนชั้นสูงโบราณ (รวม ทั้ง โดยรัฐบาลสหรัฐอเมริกา), ตามปราบปราม fierce ของ solidarities ทั้งหมดที่สร้างภายในแรงงาน และการเมืองสังคมความเคลื่อนไหวที่มีการคุกคามดังนั้นอำนาจการ แต่การปฏิวัติ neoliberal มักบันทึก Thatcher และเรแกนหลังจากปีค.ศ. 1979 มีการดำเนินการ โดยวิธีประชาธิปไตย สำหรับกะขนาดนี้เกิดขึ้นต้องสร้างก่อนเมืองยินยอมในแบบ sufficiently ขนาดใหญ่จำนวนมากประชากรจะชนะเลือกตั้ง อะไร Gramsci เรียก 'สามัญสำนึก' (defined เป็น 'ความรู้สึกที่ร่วมจัด') โดยทั่วไปบริเวณความยินยอม สามัญสำนึกเป็นโครงว่าวิธีปฏิบัติของการกล่อมเกลาทางวัฒนธรรมมักจะฝังลึกในประเพณีของชาติ หรือภูมิภาค ไม่เหมือนกับ 'ความรู้สึกที่ดี' ที่สามารถสร้างได้จากหมั้นสำคัญเกี่ยวกับปัญหาของวัน สามัญสำนึกสามารถ ดังนั้น ซึ้งน่ารัก obfuscating หรือ disguising ปัญหาจริงภายใต้ prejudices.1 วัฒนธรรมวัฒนธรรม และค่า (เช่นความเชื่อในพระเจ้า และประเทศ หรือมุมมองตำแหน่งของผู้หญิงในสังคม) และความกลัว (ของคอมมิวนิสต์ อพยพ คนแปลกหน้า หรือ 'ผู้อื่น') สามารถปฏิบัติได้กับหน้ากากจริงอื่น ๆ สามารถเรียกคำขวัญทางการเมืองที่หน้ากาก specific กลยุทธ์ภายใต้อุปกรณ์ rhetorical คลุมได้ คำว่า 'เสรีภาพ' resonates อย่างกว้างขวางในการทำความเข้าใจความรู้สึกทั่วไปของชาวอเมริกันที่จะกลายเป็น 'ปุ่มที่ร่ำรวยสามารถกดเพื่อเปิดประตูสู่มวลชน' ให้เกือบ anything.2 ดังนี้ สามารถบุชย้อนหลังได้ปรับสงครามอิรัก Gramsci จึงสรุปว่า คำถามทางการเมืองกลายเป็น 'ขึ้น' เมื่อ 'การปลอมแปลงเป็นคนวัฒนธรรม' 3 ในการแสวงหาเพื่อให้เข้าใจการ39ก่อสร้างทางการเมืองได้รับความยินยอม เราต้องเรียนรู้เพื่อแยกความหมายทางการเมืองจาก integuments วัฒนธรรมของพวกเขา อย่างไร แล้ว sufficient ยินยอมนิยมสร้างเพื่อเปิด neoliberal legitimize ช่องที่นี้ทำได้หลากหลาย หมุนเวียนไปอุดมการณ์ influences มีประสิทธิภาพในบริษัท สื่อ และสถาบันหลายแห่งที่เป็นประชาสังคม--เช่นมหาวิทยาลัย โรงเรียน โบสถ์ และสมาคมวิชาชีพ 'ยาวมีนาคม' neoliberal ความคิดผ่านสถาบันเหล่านี้ Hayek ได้ envisaged ใน 1947 องค์กรของถังคิด (ด้วยการสนับสนุนองค์กรและทุน) จับเซ็กเมนต์บางสื่อ และการแปลงหลายนักวิชาการ neoliberal วิธีคิด สร้างสภาพความคิดสนับสนุน neoliberalism เป็นผู้ค้ำประกันร่วมของเสรีภาพ เคลื่อนไหวได้ในภายหลังรวมถึงจับภาพของพรรคการเมือง ที่สุด ใช้อำนาจรัฐ อุทธรณ์การประเพณีและค่านิยมทางวัฒนธรรม bulked ในทั้งหมดนี้ มีโครงการเปิดสถานฟื้นฟูอำนาจทางเศรษฐกิจกับอีเล็กจะอาจไม่ได้รับคะแนนสนับสนุนมาก แต่ความพยายามทางโปรแกรมล่วงหน้าของเสรีภาพแต่ละสามารถดึงดูดมวลพื้นฐาน และปลอมตัวไดรฟ์เพื่อคืนค่าระดับพลังงานดังนั้น นอกจากนี้ เมื่อเครื่องสถานะ neoliberal เปิด ก็สามารถใช้อำนาจจูงใจ ร่วม optation ติดสินบน และภัยคุกคามเพื่อรักษาสภาพความยินยอมต้องขยายเวลาพลังงาน นี้เป็นของ Thatcher และของเรแกนเฉพาะฟอร์เต้ เราจะเห็น อย่างไร แล้ว ได้ neoliberalism เจรจาเปิดเพื่อเลื่อนดังนั้นสาธารณชนเสรีนิยมที่ฝังตัวหรือไม่ ในบางกรณี คำตอบส่วนใหญ่อยู่ในการใช้บังคับ (ทั้งทหาร ในชิลี หรือ financial ขณะที่ผ่านการดำเนินการของ IMF ในโมซัมบิกหรือฟิลิปปินส์) แกมบังคับสามารถผลิตเป็น fatalistic แม้ abject ยอมรับความคิดที่มีถูก และ กับมาร์กาเร็ต Thatcher เก็บ insisting 'ไม่มีทางเลือก' การก่อสร้างใช้งานยินยอมมีแตกต่างกันจากสถาน นอกจากนี้ ย้ายจำนวนมาก oppositional ยืนยัน ยินยอมมีมัก wilted หรือล้มเหลวใน different แต่เราต้องมองเกินเหล่านี้ infinitely ที่แตกต่างกันทางวัฒนธรรม และอุดมการณ์กลไก – –ไม่มีความสำคัญพวกเขา-เพื่อคุณภาพของประสบการณ์ชีวิตเพื่อให้ดีขึ้น40การก่อสร้างได้รับความยินยอมidentify the material grounding for the construction of consent. And it is at that level––through the experience of daily life under capitalism in the 1970s––that we begin to see how neoliberalism penetrated ‘common-sense’ understandings. The effect in many parts of the world has increasingly been to see it as a necessary, even wholly ‘natural’, way for the social order to be regulated. Any political movement that holds individual freedoms to be sacrosanct is vulnerable to incorporation into the neoliberal fold. The worldwide political upheavals of 1968, for example, were strongly inflected with the desire for greater personal freedoms. This was certainly true for students, such as those animated by the Berkeley ‘free speech’ movement of the 1960s or who took to the streets in Paris, Berlin, and Bangkok and were so mercilessly shot down in Mexico City shortly before the 1968 Olympic Games. They demanded freedom from parental, educational, corporate, bureaucratic, and state constraints. But the ’68 movement also had social justice as a primary political objective. Values of individual freedom and social justice are not, however, necessarily compatible. Pursuit of social justice presupposes social solidarities and a willingness to submerge individual wants, needs, and desires in the cause of some more general struggle for, say, social equality or environmental justice. The objectives of social justice and individual freedom were uneasily fused in the movement of ’68. The tension was most evident in the fraught relationship between the traditional left (organized labour and political parties espousing social solidarities) and the student movement desirous of individual liberties. The suspicion and hostility that separated these two fractions in France (e.g. the Communist Party and the student movement) during the events of 1968 is a case in point. While it is not impossible to bridge such differences, it is not hard to see how a wedge might be driven between them. Neoliberal rhetoric, with its foundational emphasis upon individual freedoms, has the power to split off libertarianism, identity politics, multiculturalism, and eventually narcissistic consumerism from the social forces ranged in pursuit of social justice through the conquest of state power. It has long proved extremely difficult within the US left, for example, to forge the collective discipline required for political action to achieve social justice without offending the41การก่อสร้างได้รับความยินยอมdesire of political actors for individual freedom and for full recognition and expression of particular identities. Neoliberalism did not create these distinctions, but it could easily exploit, if not foment, them. In the early 1970s those seeking individual freedoms and social justice could make common cause in the face of what many saw as a common enemy. Powerful corporations in alliance with an interventionist state were seen to be running the world in individually oppressive and socially unjust ways. The Vietnam War was the most obvious catalyst for discontent, but the destructive activities of corporations and the state in relation to the environment, the push towards mindless consumerism, the failure to address social issues and respond adequately to diversity, as well as intense restrictions on individual possibilities and personal behaviours by state-mandated and ‘traditional’ controls were also widely resented. Civil rights were an issue, and questions of sexuality and of reproductive rights were very much in play. For almost everyone involved in the movement of ’68, the intrusive state was the enemy and it had to be reformed. And on that, the neoliberals could easily agree. But capitalist corporations, business, and the market system were also seen as primary enemies requiring redress if not revolutionary transformation: hence the threat to capitalist class power. By capturing ideals of individual freedom and turning them against the interventionist and regulatory practices of the state, capitalist class interests could hope to protect and even restore their position. Neoliberalism was well suited to this ideological task. But it had to be backed up by a practical strategy that emphasized the liberty of consumer choice, not only with respect to particular products but also with respect to lifestyles, modes of expression, and a wide range of cultural practices. Neoliberalization required both politically and economically the construction of a neoliberal market-based populist culture of differentiated consumerism and individual libertarianism. As such it proved more than a little compatible with that cultural impulse called ‘postmodernism’ which had long been lurking in the wings but could now emerge full-blown as both a cultural and an intellectual dominant. This was the challenge that corporations and class elites set out to finesse in the 1980s.42การก่อสร้างได้รับความยินยอมเรื่องนี้ได้ชัดเจนมากในเวลา เคลื่อนไหวซ้ายล้มเหลวในการรับรู้ หรือเผชิญหน้า นับ ประสา transcend ความตึงเครียดโดยธรรมชาติระหว่างแสวงหาเสรีภาพแต่ละและความยุติธรรมทางสังคม แต่ความง่ายของปัญหา ฉันสงสัยว่า จะมากในชั้นสูง แม้แต่กับผู้ที่ได้เคยอ่าน Hayek หรือแม้แต่ได้ยินทฤษฎี neoliberal ชัดเจนพอ ให้ฉันแสดงความคิดนี้ โดยการเปรียบเทียบเปิด neoliberal ในสหรัฐอเมริกาและสหราชอาณาจักรในปีปัญหาของสาว ๆ ในกรณีสหรัฐฯ ผมเริ่มต้น ด้วยใบ confidential ส่งพาวเวลลูอิสกับเราหอการค้าในเดือนสิงหาคม พาวเวล เพื่อยกระดับศาลฎีกาโดยริชาร์ด Nixon โต้เถียงว่า การวิจารณ์ของฝ่ายค้านองค์กรสหรัฐอเมริกาฟรี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลัทธิเสรีนิยมใหม่ที่ประสบความสำเร็จได้อย่างไรและใคร? คำตอบในประเทศเช่นชิลีและอาร์เจนตินาในปี 1970 เป็นที่เรียบง่ายอย่างที่มันเป็นรวดเร็วโหดร้ายและแน่ใจว่า: ทหารทำรัฐประหารได้รับการสนับสนุนจากชนชั้นสูงแบบดั้งเดิม (เช่นเดียวกับรัฐบาลสหรัฐ) ตามด้วยการปราบปรามสาย Erce ของ solidarities ทั้งหมดที่สร้างขึ้นภายในแรงงานและการเคลื่อนไหวทางสังคมในเมืองที่ได้ขู่เพื่อให้อำนาจของพวกเขา แต่การปฏิวัติเสรีนิยมใหม่มักจะนำมาประกอบกับแทตเชอร์และเรแกน 1979 หลังจากที่มีการจะประสบความสำเร็จด้วยวิธีการที่เป็นประชาธิปไตย สำหรับการเปลี่ยนแปลงของขนาดนี้จะเกิดขึ้นจำเป็นต้องมีการก่อสร้างได้รับความยินยอมก่อนข้ามทางการเมือง su FFI คลื่นความถี่ที่มีขนาดใหญ่อย่างมีประสิทธิภาพของประชากรที่จะชนะการเลือกตั้ง สิ่งที่เรียกกรัมชี่ 'สามัญสำนึก' (นิยามว่า 'ความรู้สึกในการร่วมกันจัดขึ้น) โดยปกติบริเวณได้รับความยินยอม สามัญสำนึกที่สร้างขึ้นจากการปฏิบัติที่ยาวนานของการขัดเกลาทางสังคมวัฒนธรรมมักจะฝังรากลึกลงไปในประเพณีภูมิภาคหรือระดับชาติ มันไม่ได้เป็นเช่นเดียวกับ 'รู้สึกดี' ที่สามารถสร้างขึ้นจากการมีส่วนร่วมที่สำคัญกับปัญหาของวัน สามัญสำนึกสามารถจึงอาจทำให้เข้าใจผิดอย่างสุดซึ้ง obfuscating หรือปลอมตัวปัญหาที่แท้จริงภายใต้วัฒนธรรม prejudices.1 ทางวัฒนธรรมและค่านิยมดั้งเดิม (เช่นความเชื่อในพระเจ้าและประเทศหรือวิวอยู่กับตำแหน่งของผู้หญิงในสังคม) และความกลัว (จากคอมมิวนิสต์อพยพ คนแปลกหน้าหรือคนอื่น) สามารถระดมเพื่อปกปิดความเป็นจริงอื่น ๆ คำขวัญทางการเมืองสามารถเรียกว่าหน้ากากกลยุทธ์คระบุไว้ภายใต้อุปกรณ์วาทศิลป์คลุมเครือ คำว่า 'เสรีภาพ' สะท้อนอย่างกว้างขวางในความเข้าใจร่วมกันความรู้สึกของชาวอเมริกันที่จะกลายเป็นปุ่มที่ชนชั้นสูงสามารถกดเพื่อเปิดประตูไปสู่มวลชน 'การที่จะปรับเกือบ anything.2 ดังนั้นบุชอาจปรับย้อนหลังสงครามอิรัก Gramsci ดังนั้นจึงสรุปได้ว่าคำถามทางการเมืองกลายเป็นที่ไม่ละลายน้ำ 'เมื่อ' ปลอมตัวเป็นวัฒนธรรม ones'.3 ในการแสวงหาที่จะเข้าใจ
39
การก่อสร้างได้รับความยินยอมทางการเมืองเราต้องเรียนรู้ที่จะดึงความหมายทางการเมืองจาก integuments วัฒนธรรมของพวกเขา ดังนั้นวิธีที่แล้วเป็นซู FFI เพียงพอได้รับความยินยอมเป็นที่นิยมสร้างขึ้นเพื่อเปิดถูกต้องตามกฎหมายเสรีนิยมใหม่? ช่องทางผ่านที่นี้ทำก็มีความหลากหลาย ที่มีประสิทธิภาพในอุดมการณ์ uences ชั้นแพร่สะพัดไปทั่ว บริษัท สื่อและหลายสถาบันที่เป็นภาคประชาสังคม - เช่นมหาวิทยาลัยโรงเรียนโบสถ์และสมาคมวิชาชีพ การเดินขบวนยาวของความคิดเสรีนิยมใหม่ผ่านสถาบันเหล่านี้ที่ Hayek ได้วาดภาพย้อนกลับไปในปี 1947 องค์กรของคิดว่ารถถัง (ด้วยการสนับสนุนขององค์กรและการระดมทุน) การจับตัวของบางส่วนของสื่อและการเปลี่ยนแปลงของปัญญาชนจำนวนมากที่จะเสรีนิยมใหม่ วิธีการคิดสร้างสภาพภูมิอากาศของความคิดในการสนับสนุนของลัทธิเสรีนิยมใหม่ในฐานะผู้ค้ำประกันพิเศษของเสรีภาพ การเคลื่อนไหวเหล่านี้รวมอยู่ในภายหลังผ่านการจับภาพของพรรคการเมืองและในที่สุดอำนาจรัฐ ศาลอุทธรณ์ประเพณีและค่านิยมทางวัฒนธรรมที่มีเนื้อมีหนังขนาดใหญ่ในทั้งหมดนี้ เป็นโครงการที่เปิดรอบการฟื้นฟูอำนาจทางเศรษฐกิจให้กับชนชั้นสูงที่มีขนาดเล็กอาจจะไม่ได้รับการสนับสนุนที่เป็นที่นิยมมาก แต่ความพยายามที่จะก้าวไปสู่การเขียนโปรแกรมสาเหตุของเสรีภาพของแต่ละบุคคลจะอุทธรณ์ไปยังฐานมวลและอื่น ๆ ปลอมตัวไดรฟ์เพื่อเรียกคืนอำนาจระดับ นอกจากนี้เมื่อเครื่องมือของรัฐที่ทำเปิดเสรีนิยมใหม่มันอาจจะใช้อำนาจของการชักชวนร่วม optation การติดสินบนและภัยคุกคามที่จะรักษาสภาพภูมิอากาศของความยินยอมที่จำเป็นในการขยายอำนาจของตน นี่คือแทตเชอร์และมือขวาของเรแกนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในขณะที่เราจะได้เห็น วิธีการนั้นไม่ลัทธิเสรีนิยมใหม่หันไปเจรจาต่อรองเพื่อให้ครอบคลุมแทนที่เสรีนิยมฝังตัวหรือไม่ ในบางกรณีคำตอบส่วนใหญ่อยู่ในการใช้กำลัง (ทั้งทหารเช่นเดียวกับในประเทศชิลีหรือการเงินเช่นผ่านการดำเนินงานของกองทุนการเงินระหว่างประเทศหรือในประเทศโมซัมบิกฟิลิปปินส์) การออกคำสั่งสามารถผลิตเอาชีวิต, ต่ำต้อยแม้ยอมรับความคิดที่ว่ามีและเป็นมาร์กาเร็ตแทตเชอเก็บไว้ยืนยัน 'ทางเลือก' การก่อสร้างที่ใช้งานของความยินยอมยังแตกต่างกันจากสถานที่ที่ นอกจากนี้การเคลื่อนไหวตรงข้ามจำนวนมากยืนยันได้รับความยินยอมได้มักจะร่วงโรยหรือล้มเหลวในการดิฉฉสถานที่ต่างกัน แต่เราต้องมองไกลเหล่านี้ในสาย nitely กลไกที่แตกต่างกันทางอุดมการณ์และวัฒนธรรม - ไม่ว่าวิธีการที่สำคัญพวกเขาเป็น - เพื่อคุณภาพของประสบการณ์ในชีวิตประจำวันเพื่อให้ดีขึ้น
40 การสร้างความยินยอมระบุวัสดุดินสำหรับการก่อสร้างได้รับความยินยอม และมันก็เป็นในระดับที่ - ผ่านประสบการณ์ในชีวิตประจำวันภายใต้ระบบทุนนิยมในปี 1970 - ที่เราจะเริ่มต้นที่จะเห็นว่าลัทธิเสรีนิยมใหม่เจาะ 'สามัญสำนึก' เข้าใจ อี FF ect ในหลายส่วนของโลกที่ได้รับมากขึ้นที่จะเห็นว่ามันเป็นสิ่งที่จำเป็นแม้ในเครือ 'ธรรมชาติ' วิธีการสำหรับการสั่งซื้อทางสังคมที่จะได้รับการควบคุม เคลื่อนไหวทางการเมืองใด ๆ ที่มีเสรีภาพของแต่ละบุคคลที่จะเป็นที่เคารพสักการะเป็นความเสี่ยงที่จะรวมตัวกันเข้ามาเท่าเสรีนิยมใหม่ ความวุ่นวายทางการเมืองทั่วโลกของปี 1968 เช่นเป็นอย่างยิ่งในชั้น ected ด้วยความปรารถนาสำหรับเสรีภาพส่วนบุคคลมากขึ้น นี่คือความจริงอย่างแน่นอนสำหรับนักเรียนเช่นภาพเคลื่อนไหวโดย 'การพูดฟรี' เบิร์กลีย์การเคลื่อนไหวของทศวรรษที่ 1960 หรือผู้ที่เอาไปตามถนนในกรุงปารีส, เบอร์ลิน, และกรุงเทพฯและถูกยิงจึงไร้ความปราณีลงในเม็กซิโกซิตี้ไม่นานก่อนที่การแข่งขันกีฬาโอลิมปิก 1968 . พวกเขาเรียกร้องอิสรภาพจากการปกครอง, การศึกษา, องค์กร, ราชการและข้อ จำกัด ของรัฐ แต่การเคลื่อนไหว 68 ยังมีความยุติธรรมทางสังคมเป็นวัตถุประสงค์ทางการเมืองหลัก คุณค่าของเสรีภาพและความยุติธรรมทางสังคมไม่ได้ แต่จำเป็นต้องเข้ากันได้ การแสวงหาความยุติธรรมทางสังคมเห solidarities สังคมและความเต็มใจที่จะจมลงใต้น้ำของแต่ละบุคคลต้องการความต้องการและความปรารถนาในบางสาเหตุของการต่อสู้ทั่วไปมากขึ้นสำหรับการพูด, ความเสมอภาคทางสังคมหรือความยุติธรรมด้านสิ่งแวดล้อม วัตถุประสงค์ของการยุติธรรมทางสังคมและเสรีภาพส่วนบุคคลที่ถูกหลอมรวมอย่างไม่สบายใจในการเคลื่อนไหวของ 68 ความตึงเครียดก็เห็นได้ชัดมากที่สุดในความสัมพันธ์ที่เต็มไประหว่างซ้ายแบบดั้งเดิม (จัดงานและพรรคการเมือง espousing สังคม solidarities) และขบวนการนักศึกษาที่พึงปรารถนาของเสรีภาพของแต่ละบุคคล สงสัยและความเกลียดชังที่แยกออกจากกันทั้งสองเศษส่วนในฝรั่งเศส (เช่นพรรคคอมมิวนิสต์และขบวนการนักศึกษา) ในระหว่างเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็น 1,968 กรณีในจุด ในขณะที่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเชื่อมดิฉฉ erences ดังกล่าวก็ไม่ยากที่จะดูว่าลิ่มอาจจะมีการขับเคลื่อนระหว่างพวกเขา สำนวนเสรีนิยมใหม่โดยเน้นพื้นฐานที่มีต่อเสรีภาพของบุคคลที่มีอำนาจในการแยก o ฉฉลิเบอร์แทการเมืองอัตลักษณ์วัฒนธรรมและการคุ้มครองผู้บริโภคในที่สุดก็หลงตัวเองจากกองกำลังทางสังคมตั้งแต่ในการแสวงหาความยุติธรรมทางสังคมผ่านการพิชิตอำนาจรัฐ มันได้รับการพิสูจน์ยาวมาก di ศาสนา FFI ในสหรัฐอเมริกาซ้ายตัวอย่างเช่นการปลอมวินัยรวมที่จำเป็นสำหรับการดำเนินการทางการเมืองเพื่อให้บรรลุความยุติธรรมทางสังคมโดยไม่ต้อง o FF สิ้นสุดวันที่41 การก่อสร้างได้รับความยินยอมปรารถนาของนักแสดงทางการเมืองเพื่อความเป็นอิสระของแต่ละบุคคลและการรับรู้เต็มรูปแบบและการแสดงออกของโดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวตน ลัทธิเสรีนิยมใหม่ไม่ได้สร้างความแตกต่างเหล่านี้ แต่มันได้อย่างง่ายดายสามารถใช้ประโยชน์จากถ้าไม่ปั่น, พวกเขา ในต้นปี 1970 ผู้ที่แสวงหาเสรีภาพของแต่ละบุคคลและความยุติธรรมทางสังคมจะทำให้สาเหตุที่พบบ่อยในการเผชิญกับสิ่งที่หลายคนเห็นว่าเป็นศัตรูร่วมกัน บริษัท มีประสิทธิภาพในการเป็นพันธมิตรกับรัฐแทรกแซงได้เห็นจะทำงานโลกในรูปแบบที่เป็นเอกลักษณ์กดขี่และไม่ยุติธรรมต่อสังคม สงครามเวียดนามเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาที่ชัดเจนที่สุดสำหรับความไม่พอใจ แต่กิจกรรมการทำลายล้างขององค์กรและรัฐในความสัมพันธ์กับสภาพแวดล้อมที่ผลักดันไปสู่การคุ้มครองผู้บริโภคไม่สนใจความล้มเหลวในการแก้ไขปัญหาทางสังคมและการตอบสนองอย่างเพียงพอกับความหลากหลายเช่นเดียวกับข้อ จำกัด ที่รุนแรงใน ความเป็นไปได้ของแต่ละบุคคลและพฤติกรรมส่วนบุคคลโดยได้รับคำสั่งของรัฐและการควบคุมแบบดั้งเดิมก็ยังไม่พอใจกันอย่างแพร่หลาย สิทธิมนุษยชนเป็นปัญหาและคำถามของเพศและสิทธิอนามัยเจริญพันธุ์เป็นอย่างมากในการเล่น สำหรับเกือบทุกคนมีส่วนร่วมในการเคลื่อนไหวของ 68 รัฐล่วงล้ำเป็นศัตรูและมันจะต้องมีการปฏิรูป และเมื่อวันที่ neoliberals ได้อย่างง่ายดายสามารถตกลง แต่ บริษัท นายทุนธุรกิจและระบบการตลาดที่ถูกเห็นว่าเป็นศัตรูหลักที่ต้องแก้ไขหากไม่ได้รับการเปลี่ยนแปลงการปฏิวัติ: ด้วยเหตุนี้เป็นภัยคุกคามต่ออำนาจชนชั้นนายทุน โดยจับอุดมคติของเสรีภาพส่วนบุคคลและเปลี่ยนพวกเขากับการปฏิบัติและกฎระเบียบแทรกแซงของรัฐที่สนใจชนชั้นนายทุนได้หวังว่าจะปกป้องและแม้กระทั่งการเรียกคืนตำแหน่งของพวกเขา ลัทธิเสรีนิยมใหม่เป็นอย่างดีเหมาะกับงานอุดมการณ์นี้ แต่มันจะต้องมีการสำรองข้อมูลโดยกลยุทธ์การปฏิบัติที่เน้นเสรีภาพในการเลือกของผู้บริโภคที่ไม่เพียง แต่ให้ความเคารพกับผลิตภัณฑ์โดยเฉพาะอย่างยิ่ง แต่ยังมีส่วนที่เกี่ยวกับการดำเนินชีวิตรูปแบบของการแสดงออกและความหลากหลายของการปฏิบัติทางวัฒนธรรม ลัทธิเสรีนิยมใหม่ที่ต้องการทั้งทางการเมืองและเศรษฐกิจการก่อสร้างของการตลาดที่ใช้วัฒนธรรมประชาธิปไตยเสรีนิยมใหม่ของดิฉฉ erentiated การคุ้มครองผู้บริโภคและบุคคลลิเบอร์ เช่นนี้มันได้รับการพิสูจน์มากกว่าเล็กน้อยเข้ากันได้กับแรงกระตุ้นทางวัฒนธรรมที่เรียกว่า 'postmodernism' ซึ่งได้รับการซุ่มซ่อนในปีก แต่ตอนนี้อาจจะโผล่ออกมาเต็มเป่าเป็นทั้งทางวัฒนธรรมและที่โดดเด่นทางปัญญา นี้เป็นความท้าทายที่ บริษัท และชนชั้นสูงชั้นออกไป fi Nesse ในปี 1980. 42 การสร้างความยินยอมไม่มีนี้เป็นที่ชัดเจนมากในเวลา การเคลื่อนไหวซ้ายล้มเหลวในการรับรู้หรือการเผชิญหน้าให้อยู่คนเดียวเหนือ, ความตึงเครียดธรรมชาติระหว่างการแสวงหาเสรีภาพของแต่ละบุคคลและความยุติธรรมทางสังคม แต่ความรู้สึกที่ใช้งานง่ายของปัญหาคือผมสงสัยที่ชัดเจนพอที่จะจำนวนมากในสังคมชั้นสูงแม้กับผู้ที่ไม่เคยอ่านหรือได้ยิน Hayek แม้ทฤษฎีเสรีนิยมใหม่ของ ผมขอแสดงให้เห็นถึงความคิดนี้โดยการเปรียบเทียบผลัดเสรีนิยมใหม่ในสหรัฐอเมริกาและสหราชอาณาจักรในปีที่ผ่านมาปัญหาของปี 1970 ในกรณีที่สหรัฐฉันเริ่มต้นด้วยการบันทึก dential ปรับอากาศสายที่ส่งโดยลูอิสเวลล์กับหอการค้าสหรัฐในเดือนสิงหาคมปี 1971 พาวเวลจะถูกยกระดับไปยังศาลฎีกาโดยริชาร์ดนิกสันเป็นที่ถกเถียงกันว่าการวิจารณ์และความขัดแย้งกับสหรัฐองค์กรอิสระ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แล้ว neoliberalization สำเร็จ และโดยใคร คำตอบอยู่ในประเทศต่างๆ เช่น ชิลี และอาร์เจนตินา ในปี 1970 ได้ง่ายเหมือนมันอย่างรวดเร็ว รุนแรง และแน่ใจว่าเป็นรัฐประหารโดยการสนับสนุนแบบชั้นสูง ( เช่นเดียวกับรัฐบาลสหรัฐ )ตามด้วยจึง erce ปราบปรามทั้งหมด solidarities สร้างขึ้นภายในเมือง ซึ่งมีแรงงานและการเคลื่อนไหวทางสังคมเพื่อคุกคามต่ออำนาจของพวกเขา แต่การปฏิวัติ neoliberal มักจะเกิดจากแทตเชอร์เรแกนหลังปี 1979 มีได้โดยวิธีการประชาธิปไตยสำหรับการเปลี่ยนแปลงของขนาดนี้จะเกิดขึ้นได้ต้องสร้างการเมืองยินยอมก่อนข้ามซูffi ciently คลื่นขนาดใหญ่ของประชากรที่จะชนะการเลือกตั้ง สิ่งที่กรัมชี่เรียก ' สามัญสำนึก ' ( De จึงเน็ดเป็น ' ความรู้สึกที่จัดขึ้นในทั่วไป ' ) โดยปกติบริเวณยินยอมสามัญสำนึก คือ สร้างขึ้นจากมาตรฐานการปฏิบัติทางวัฒนธรรมมักจะฝังรากลึกลงไปในสังคมประเพณีในระดับภูมิภาคหรือระดับชาติ มันไม่ได้เป็นเช่นเดียวกับ ' อารมณ์ดี ' ที่สามารถสร้างขึ้นจากงานหมั้นที่สําคัญกับประเด็นของวันนี้ สามัญสำนึก จึงจะซึ้งสร้างความเข้าใจผิด หรืออยู่ obfuscating ปัญหาที่แท้จริงภายใต้อคติทางวัฒนธรรมค่า 1 ทางวัฒนธรรมดั้งเดิม เช่น ความเชื่อในพระเจ้า และประเทศ หรือมุมมองในตำแหน่งของผู้หญิงในสังคม ) และความกลัว ( ของคอมมิวนิสต์ , อพยพ , แปลก , หรือ ' คนอื่น ' ) สามารถระดมพลเพื่อปกปิดความเป็นจริงอื่น ๆ คำขวัญทางการเมืองสามารถเรียกหน้ากากกาจึง C กลยุทธ์ใต้คลุมเครือและอุปกรณ์คำว่า ' เสรีภาพ ' สะท้อนถึงอย่างกว้างขวางในสามัญสำนึกของคนอเมริกันว่า ความเข้าใจมันกลายเป็น ' ปุ่มที่สามารถกดเพื่อเปิดประตูชนชั้นนำกับมวลชน เพื่อปรับเกือบทุกอย่าง จึงสามารถปรับย้อนหลัง 2 บุชสงครามอิรัก กรัมชี่จึงสรุปว่าคำถามทางการเมืองกลายเป็น ' ละลาย ' เมื่อ ' ปลอมตัวเป็นคนที่ ' วัฒนธรรม ในการแสวงหาที่จะเข้าใจ
3ก่อสร้าง 39
ยินยอมทางการเมือง เราต้องเรียนรู้ที่จะแยกความหมายทางการเมืองจากนเทกิวเมนต์ทางวัฒนธรรมของพวกเขา so ฉันชนะ , was su ffi cient บรรดาหนังสือ generated to legitimize the turn neoliberal ? ช่องที่ทำมีหลากหลาย ที่มีอุดมการณ์ในfl uences หมุนเวียนผ่านองค์กรสื่อและหลายสถาบันที่เป็น––ภาคประชาสังคม เช่น มหาวิทยาลัย โรงเรียน โบสถ์ และสมาคมวิชาชีพ มีนาคมยาว ' ' ความคิด neoliberal ผ่านสถาบันเหล่านี้ที่เยกได้ภาพกลับมาในปี 1947 , องค์กรของรถถัง ( ด้วยการสนับสนุนขององค์กรและทุน ) , จับภาพกลุ่มหนึ่งของสื่อและการแปลงหลาย neoliberal ปัญญาชนวิธีคิด สร้างบรรยากาศของความคิดเห็นในการสนับสนุน neoliberalism เป็นผู้รับรอง พิเศษของเสรีภาพ การเคลื่อนไหวเหล่านี้ในภายหลังรวมผ่านการจับของพรรคการเมืองและ , ในที่สุด , รัฐพลังงาน ทำให้ประเพณีและค่านิยมทางวัฒนธรรมยกขนาดใหญ่ในทั้งหมดนี้เปิดโครงการรอบการฟื้นฟูอำนาจทางเศรษฐกิจที่จะเป็นยอดเล็ก ๆอาจจะไม่ได้รับการสนับสนุนที่เป็นที่นิยมมาก แต่ความพยายามในการเขียนโปรแกรมเพื่อเลื่อนสาเหตุของเสรีภาพส่วนบุคคลอาจอุทธรณ์ต่อมวลฐานและปลอมตัวไดรฟ์เรียกคืนระดับพลังงาน . นอกจากนี้ เมื่อเครื่องมือของรัฐได้ neoliberal เปิดสามารถใช้พลังของ persuasion Co optation ติดสินบนและภัยคุกคามที่จะรักษาบรรยากาศยินยอมจำเป็นที่จะทำให้เกิดพลังของมัน นี้คือ แทตเชอร์และ Reagan โดยถนัด เราจะได้เห็น ฉันชนะ , did neoliberalism negotiate the turn ไม่หนัก displace liberalism embedded ? ในบางกรณี คำตอบส่วนใหญ่อยู่ในการใช้บังคับ ( ทั้งทหาร เช่น ชิลี หรือ nancial จึง ,ผ่านการดำเนินงานของ IMF ในโมซัมบิกหรือฟิลิปปินส์ ) การสามารถผลิตเชื่อโชคชะตา แม้แต่ที่น่าสังเวช การยอมรับความคิดที่ว่ามี และคือ มาร์กาเรต แทตเชอร์ยืนกราน ' ไม่มีทางเลือก ' การก่อสร้างงานยินยอมยังแตกต่างกันจากสถานที่ที่ นอกจากนี้เป็นจำนวนมากที่ตรงข้ามการเคลื่อนไหวได้ยืนยันว่ายินยอมมักจะเหี่ยวหรือล้มเหลวใน ff erent สถานที่ แต่เราต้องดูเกินเหล่านี้จึงแตกต่างกัน nitely อุดมการณ์และวัฒนธรรมกลไก––ไม่ว่าวิธีการที่สำคัญพวกเขาจะ––เพื่อคุณภาพของประสบการณ์ในชีวิตประจำวันเพื่อดีกว่า

40 การก่อสร้างยินยอม
ระบุวัสดุดินสำหรับการก่อสร้างยินยอมและมันอยู่ที่ระดับ––ผ่านประสบการณ์ของชีวิตภายใต้ทุนนิยมในยุค––ที่เราเริ่มต้นเพื่อดูว่า neoliberalism ทะลุ ' สามัญสำนึก ' ความเข้าใจ อีff ect ในส่วนต่างๆ ของโลกได้มากขึ้นที่จะเห็นมันเป็นจำเป็น แม้ทั้งหมดเป็น ' ธรรมชาติ ' วิธีการจัดระเบียบสังคมให้มีระเบียบขบวนการทางการเมืองใด ๆที่ถือเป็นเสรีภาพส่วนบุคคลซึ่งเป็นที่เคารพสักการะอย่างสูงมีความเสี่ยงเข้าไปในพับ neoliberal . ทั่วโลกจะเกิดความวุ่นวายทางการเมืองของ 1968 , ตัวอย่างเช่นมีอย่างมากในflประมวลกับความต้องการมากขึ้น เสรีภาพส่วนบุคคล นี้เป็นจริงอย่างแน่นอน สำหรับนักเรียน