Oral history is the collection and

Oral history is the collection and study of historical information about individuals, families, important events, or everyday life using audiotapes, videotapes, or transcriptions of planned interviews. These interviews are conducted with people who participated in or observed past events and whose memories and perceptions of these are to be preserved as an aural record for future generations. Oral history strives to obtain information from different perspectives and most of these cannot be found in written sources. Oral history also refers to information gathered in this manner and to a written work (published or unpublished) based on such data, often preserved in archives and large libraries.[1][2][3][4]

The term is sometimes used in a more general sense to refer to any information about past events that people who experienced them tell anybody else,[5][6] but professional historians usually consider this to be oral tradition. However, as the Columbia Encyclopedia[1] explains:

Primitive societies have long relied on oral tradition to preserve a record of the past in the absence of written histories. In Western society, the use of oral material goes back to the early Greek historians Herodotus and Thucydides, both of whom made extensive use of oral reports from witnesses. The modern concept of oral history was developed in the 1940s by Allan Nevins and his associates at Columbia University.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปากจะเก็บรวบรวมและศึกษาข้อมูลทางประวัติศาสตร์เกี่ยวกับบุคคล ครอบครัว เหตุการณ์สำคัญ หรือใช้ audiotapes, videotapes หรือกันสัมภาษณ์แผนชีวิตประจำวัน สัมภาษณ์เหล่านี้จะดำเนินการกับผู้เข้าร่วม หรือสังเกตเหตุการณ์ในอดีต และมีความทรงจำ และภาพลักษณ์เหล่านี้จะเก็บรักษาไว้เป็นเรกคอร์ดฟังสำหรับอนุชนรุ่นหลัง ปากพยายามรับข้อมูลจากมุมมองที่แตกต่างกัน และส่วนใหญ่เหล่านี้ไม่พบในแหล่งที่เป็นลายลักษณ์อักษร ปากอ้าง ถึงข้อมูลที่รวบรวมในลักษณะนี้ และการเขียนงาน (เผยแพร่ หรือยกเลิกประกาศ) ตามข้อมูลดังกล่าว มักจะเก็บรักษาไว้ในหอจดหมายเหตุและไลบรารีขนาดใหญ่ [1] [2] [3] [4]บางครั้งมีใช้คำในความรู้สึกทั่วไปเพื่ออ้างถึงข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับเหตุการณ์ในอดีตที่คนมีประสบการณ์นั้นบอกใครอื่น, [5] [6] แต่นักประวัติศาสตร์อาชีพมักจะพิจารณาเรื่องนี้เป็น เรื่องเล่า อย่างไรก็ตาม เป็นสารานุกรมโคลัมเบีย [1] อธิบาย:สังคมดั้งเดิมได้อาศัยระยะยาวในการเล่าเพื่อเก็บบันทึกในอดีตของประวัติที่เขียน ในสังคมของตะวันตก การใช้วัสดุปากกลับไปที่ต้นกรีกนักประวัติศาสตร์เฮอรอโดทัสและ Thucydides ที่ทำอย่างละเอียดทั้งสองใช้การรายงานด้วยวาจาจากพยาน แนวคิดสมัยใหม่ของปากที่พัฒนาในทศวรรษ 1940 โดย Allan Nevins และสมาคมของเขาที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติบุคคลคือการเก็บรวบรวมและการศึกษาข้อมูลทางประวัติศาสตร์เกี่ยวกับบุคคลครอบครัวกิจกรรมที่สำคัญหรือใช้ในชีวิตประจำวัน audiotapes, วิดีโอเทปหรือทานของการสัมภาษณ์ที่วางแผนไว้ สัมภาษณ์เหล่านี้จะดำเนินการกับผู้ที่เข้าร่วมในการสังเกตหรือเหตุการณ์ที่ผ่านมาและมีความทรงจำและความรู้สึกเหล่านี้จะได้รับการเก็บรักษาไว้เป็นบันทึกเกี่ยวกับหูสำหรับคนรุ่นอนาคต ประวัติบุคคลมุ่งมั่นที่จะได้รับข้อมูลจากมุมมองที่แตกต่างกันและส่วนใหญ่เหล่านี้ไม่สามารถพบได้ในแหล่งที่เป็นลายลักษณ์อักษร ประวัติความเป็นมาในช่องปากยังหมายถึงข้อมูลที่รวบรวมในลักษณะนี้และงานเขียน (ตีพิมพ์หรือไม่ถูกเผยแพร่) บนพื้นฐานของข้อมูลดังกล่าวเก็บรักษาไว้มักจะอยู่ในคลังข้อมูลและห้องสมุดขนาดใหญ่. [1] [2] [3] [4] คำว่าเป็นบางครั้งใช้ ในความหมายที่กว้างขึ้นในการอ้างถึงข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาที่คนที่มีประสบการณ์พวกเขาบอกคนอื่น [5] [6] แต่นักประวัติศาสตร์มืออาชีพมักจะพิจารณานี้จะเป็นปาก แต่เป็นสารานุกรมโคลัมเบีย [1] อธิบาย: สังคมดั้งเดิมได้อาศัยระยะยาวในปากเพื่อรักษาบันทึกของอดีตที่ผ่านมาในกรณีที่ไม่มีประวัติเป็นลายลักษณ์อักษร ในสังคมตะวันตกการใช้วัสดุในช่องปากกลับไปในช่วงต้นประวัติศาสตร์กรีกตุสและเดสทั้งสองคนทำให้ครอบคลุมการใช้รายงานทางปากจากพยาน แนวคิดที่ทันสมัยของประวัติศาสตร์ในช่องปากได้รับการพัฒนาในปี 1940 โดยอัลลันเนวินและเพื่อนร่วมงานของเขาที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติศาสตร์ในช่องปากคือการเก็บรวบรวมและศึกษาข้อมูลทางประวัติศาสตร์เกี่ยวกับ บุคคล ครอบครัว เหตุการณ์สำคัญ หรือชีวิตประจำวัน โดยใช้เทป วีดีโอเทป หรือรายละเอียดของการสัมภาษณ์ที่วางแผนไว้ การสัมภาษณ์นี้จะดำเนินการกับผู้เข้าร่วมหรือสังเกตเหตุการณ์ที่ผ่านมาและมีความทรงจำและการรับรู้เหล่านี้จะถูกเก็บรักษาไว้เป็นบันทึกเกี่ยวกับหูสำหรับคนรุ่นอนาคตประวัติศาสตร์ในช่องปากจะได้รับข้อมูลจากมุมมองที่แตกต่างกันและส่วนใหญ่ของเหล่านี้สามารถพบได้ในการเขียนแหล่งข้อมูล ประวัติศาสตร์ในช่องปากยังหมายถึงข้อมูลที่รวบรวมในลักษณะนี้และเขียนงาน ( ตีพิมพ์หรือเผยแพร่ ) บนพื้นฐานของข้อมูลดังกล่าว และห้องสมุดขนาดใหญ่มักจะเก็บรักษาไว้ในคลัง [ 1 ] [ 2 ] [ 3 ] [ 4 ]

ระยะที่ใช้ในบางครั้งความรู้สึกทั่วไปมากขึ้นเพื่อดูข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอดีตที่ผู้ที่มีประสบการณ์พวกเขาบอกใคร [ 5 ] [ 6 ] แต่มืออาชีพ นักประวัติศาสตร์มักจะพิจารณาเป็นประเพณีปากเปล่า . ซึ่งเป็นสารานุกรมโคลัมเบีย [ 1 ] อธิบาย :

สังคมดั้งเดิมได้อาศัยในประเพณีปากเปล่าเพื่อรักษาบันทึกของอดีตในการเขียนประวัติ ในสังคมตะวันตก ใช้ปากวัสดุกลับไปต้นกรีกธูซิดดิดีสนักประวัติศาสตร์ฮีโรโดทัส และทั้งของผู้ที่ทำให้การใช้ที่กว้างขวางของการรายงานจากพยานแนวคิดสมัยใหม่ของประวัติบุคคลที่ถูกพัฒนาขึ้นในทศวรรษที่ 1940 โดย เนวิน และเพื่อนร่วมงานของเขาที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย