I'm Lee Min-Ki, I live in Seocho ne

I'm Lee Min-Ki, I live in Seocho neighborhood in the heart of Seoul on the top floor of a 27 story building. By this, I think You can tell that I don't have financial issues in my life, I had everything money can buy ever since I was born. I had nothing to do with this money, it's all part of the hard work of my grandparents, and in a smaller part my parents, as well. Most things in life have a balance, and I guess fate's trade-off for me was my disease. I was diagnosed with muscular dystrophy when I was two or three years old, it's a terminal deteriorating disease which basically boils down to me losing movement in my legs completely, and retain a bit of movement in my hands. This of course greatly affected my life, and every day I think about things I'm not able to do, like sports, driving or just dancing. After my parents passed away because of a car accident, it was extremely hard, I've told my grandparents I want to end it all, just let it be over with. It got better after a while, I've asked My grandfather to help me live my life as close to being normal as possible, that's when he bought the penthouse I live in, and that's when he hired six medical students to monitor me 24/7, in six hour shifts. They help me move in and out of my wheelchair, make me food, basic stuff. I can invite the few friends I have over, and my helpers will organize everything, and then they stay invisible to the best of their ability. I lived here since they opened this apartment complex three years ago in 2011. January, when I was 23. My first night I invited all the helpers over to get to know them a bit, we chatted, I explained their wages and worked out a schedule for the first week. When the off-schedule helpers were leaving I had a clear view of the hallway, leading to four other apartments. I saw four girls in huge jackets lining into the apartment directly across the hall, a good 40 feet away. I couldn't see their faces because most had their hoodies on with huge sunglasses, but I heard their laughter, a very cute giggling. I nev...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉัน Lee Min Ki ฉันอยู่ในย่านโซโชแห่งโซลบนชั้นบนสุดของชั้น 27 อาคาร โดยนี้ ผมคิดว่า คุณสามารถบอกว่า ไม่มีปัญหาด้านการเงินในชีวิตของฉัน ฉันมีทุกสิ่งที่เงินสามารถซื้อตั้งแต่ฉันเกิด ผมไม่ มีเงินนี้ มันเป็นส่วนหนึ่งของงานหนัก ของปู่ย่าตายายของฉัน และมีขนาดเล็กส่วนหนึ่งพ่อแม่ของฉัน เช่น สิ่งสูงสุดในชีวิตได้เป็น และฉันเดา trade-off ชะตากรรมของฉันเป็นโรคของฉัน ฉันถูกวินิจฉัยกับ dystrophy กล้ามเนื้อเมื่อได้สอง หรือสามปี เป็นเทอร์มินัลการเสื่อมสภาพโรคที่เดือดลงพื้นให้ฉันสูญเสียการเคลื่อนไหวในขาของฉันอย่างสมบูรณ์ และรักษาความเคลื่อนไหวในมือของฉัน นี้แน่นอนมากได้รับผลกระทบชีวิตของฉัน และทุกวันคิดถึงสิ่งที่ฉันไม่ได้ ชอบกีฬา ขับรถ หรือการเต้นรำเพียง หลังจากที่พ่อผ่านไป เพราะอุบัติเหตุรถยนต์ ถูกยากมาก ฉันได้บอกว่า ปู่ย่าตายายของฉันฉันต้องการสิ้นสุดทั้งหมด เพียงแค่ปล่อยให้เป็นไปด้วย ได้รับดี หลังได้ถามปู่ของฉันจะช่วยชีวิตของฉันเป็นปกติที่สุด ที่อยู่เมื่อเขาซื้อเพนท์เฮ้าส์ฉันอาศัยอยู่ใน และที่ว่าเมื่อเขาจ้างนักศึกษาแพทย์ 6 การตรวจสอบฉัน 24/7 ในกะหกชั่วโมง พวกเขาช่วยผมย้ายเข้าและออกจากรถเข็นของฉัน ใจฉันอาหาร สิ่งพื้นฐาน ผมสามารถชวนเพื่อนน้อยมีมากกว่า และผู้ช่วยของฉันจะจัดการทุกอย่าง แล้ว พวกเขาอยู่กับความสามารถในการมอง ผมอยู่ที่นี่ตั้งแต่พวกเขาเปิดห้องอาบสามปีในปี 2554 มกราคม เมื่อผม 23 คืนแรกของฉันฉันเชิญผู้ช่วยทั้งหมดกว่าจะได้รับรู้ว่าพวกเขาเป็นบิต เรา chatted ฉันอธิบายค่าจ้างของพวกเขา และทำงานออกกำหนดการสำหรับสัปดาห์แรก เมื่อออกจากตัวช่วยปิดกำหนดการ ผมมีมุมมองที่ชัดเจนของเสียงพูด นำไปแวกสี่ ผมเห็นหญิงสี่ในแจ็คเก็ตใหญ่ซับเข้าไปในอพาร์ทเม้นตรงข้ามศาลา ดี 40 ฟุตไป ฉันไม่สามารถเห็นใบหน้าของพวกเขาเนื่องจากส่วนใหญ่มี hoodies นักกับแว่นตากันแดดขนาดใหญ่ แต่ฉันได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเขา น่ารักมาก giggling ฉัน nev ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉัน Lee Min-Ki, ฉันอาศัยอยู่ในพื้นที่ใกล้เคียง Seocho ในใจกลางกรุงโซลบนชั้นบนสุดของอาคาร 27 ชั้น จากนี้ผมคิดว่าคุณสามารถบอกได้ว่าผมไม่ได้มีปัญหาทางการเงินในชีวิตของฉันฉันมีเงินสามารถซื้อทุกอย่างนับตั้งแต่ผมเกิดมา ผมไม่มีอะไรจะทำอย่างไรกับเงินนี้มันเป็นส่วนหนึ่งของการทำงานอย่างหนักของปู่ย่าตายายของฉันและในส่วนที่มีขนาดเล็กกว่าพ่อแม่ของฉันเป็นอย่างดี สิ่งที่มากที่สุดในชีวิตมีความสมดุลและผมคิดว่าการปิดชะตากรรมของฉันเป็นโรคของฉัน ฉันได้รับการวินิจฉัยโรคกล้ามเนื้อเสื่อมเมื่อฉันเป็นสองหรือสามปีเก่าก็ขั้วโรคที่ทวีความรุนแรงขึ้นโดยทั่วไปเดือดลงไปผมสูญเสียการเคลื่อนไหวในขาของฉันอย่างสมบูรณ์และรักษาบิตของการเคลื่อนไหวอยู่ในมือของฉัน หลักสูตรนี้ได้รับผลกระทบอย่างมากในชีวิตของฉันและทุกวันฉันคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ผมไม่สามารถที่จะทำเช่นกีฬาการขับรถหรือเพียงแค่การเต้น หลังจากที่พ่อแม่ของฉันผ่านไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์มันเป็นเรื่องยากมากที่ผมเคยบอกว่าปู่ย่าตายายของฉันฉันต้องการที่จะจบมันทั้งหมดเพียงแค่ปล่อยให้มันเป็นไปด้วย มันมีดีขึ้นหลังจากที่ในขณะที่ฉันถามคุณปู่ของฉันจะช่วยให้ฉันมีชีวิตของฉันใกล้เคียงกับการเป็นปกติท​​ี่เป็นไปได้ที่เมื่อเขาซื้อเพิงฉันอาศัยอยู่ในและที่เมื่อเขาได้รับการว่าจ้างหกนักศึกษาแพทย์ในการตรวจสอบฉัน 24 / 7 ในหกชั่วโมงกะ พวกเขาช่วยให้ผมย้ายเข้าและออกจากรถเข็นของฉันทำให้ฉันอาหารสิ่งพื้นฐาน ฉันสามารถเชิญเพื่อนไม่กี่ฉันมีมากกว่าและผู้ช่วยของฉันจะจัดการทุกอย่างและพวกเขาก็อยู่ที่มองไม่เห็นที่ดีที่สุดของความสามารถของพวกเขา ผมอยู่ที่นี่มาตั้งแต่พวกเขาเปิดอพาร์ทเม้นที่ซับซ้อนนี้สามปีที่ผ่านมาในปี 2011 เดือนมกราคมเมื่อฉันถูก 23 คืนแรกของฉันฉันได้รับเชิญผู้ช่วยเหลือทั้งหมดมากกว่าที่จะได้รับรู้ว่าพวกเขาบิตเราพูดคุยผมอธิบายค่าจ้างของพวกเขาและการทำงานออก ตารางเวลาสำหรับสัปดาห์แรก เมื่อผู้ช่วยเหลือออกตารางเวลาถูกทิ้งผมมีมุมมองที่ชัดเจนของทางเดินที่นำไปสู่​​สี่ห้องอื่น ๆ ผมเห็นสี่สาวในแจ็คเก็ตขนาดใหญ่เข้าไปในอพาร์ตเมนต์แถวตรงข้ามห้องโถงที่ดี 40 ฟุตห่าง ผมมองไม่เห็นใบหน้าของพวกเขาเพราะส่วนใหญ่ของพวกเขามี hoodies กับแว่นกันแดดขนาดใหญ่ แต่ผมได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเขาหัวเราะคิกคักน่ารักมาก ฉัน Nev ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผม ลี มินกิ ฉันอาศัยอยู่ใน Seocho ย่านใจกลางกรุงโซลบนชั้นบนสุดของอาคาร 27 . โดยสิ่งนี้ ฉันคิดว่าคุณสามารถบอกได้ว่า ผมไม่ได้มีปัญหาทางการเงินในชีวิตของฉันฉันมีทุกอย่างที่เงินสามารถซื้อ ตั้งแต่ฉันเกิดมา ฉันไม่ได้ทำอะไรกับเงินนี่ มันเป็นส่วนหนึ่งของงานที่ยากของปู่ ย่า ตา ยาย และในส่วนที่มีพ่อแม่ ได้เป็นอย่างดีสิ่งที่มากที่สุดในชีวิต มีความสมดุล และผมเดาว่า โชคชะตาของการแลกเปลี่ยนสำหรับฉันคือโรคร้าย ฉันได้รับการวินิจฉัยกับโรคกล้ามเนื้อเสื่อม ตอนที่ สอง หรือ สามปี มันเป็นอาคารที่เสื่อมสภาพ โรคซึ่งโดยทั่วไปแย่ลง ฉันสูญเสียการเคลื่อนไหวของขาทั้งหมด และรักษาบิตของการเคลื่อนไหวในมือของฉัน หลักสูตรนี้ได้รับผลกระทบอย่างมากในชีวิตของฉันและทุกๆวัน ฉันคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันสามารถทำ ชอบกีฬา ขับรถ แค่เต้น หลังจากพ่อแม่ฉันตายเพราะอุบัติเหตุรถยนต์ มันยากมาก ผมบอกปู่ฉันต้องการจบมันทั้งหมด ก็ปล่อยให้มันเป็นไป มันจะดีขึ้นสักพัก ผมถามปู่ของฉันช่วยให้ฉันมีชีวิตอยู่ใกล้เป็นปกติที่สุดนั่นคือเมื่อเขาซื้อห้องที่ข้าอยู่ และเมื่อเขาจ้างนักศึกษาแพทย์ตรวจสอบผม 24 / 7 กะ 6 ชั่วโมง พวกเขาช่วยฉันย้ายเข้าและออกจากรถเข็นของฉัน ทำให้ฉันอาหาร สิ่งพื้นฐาน ฉันสามารถเชิญเพื่อนไม่กี่ฉันมีมากกว่า และผู้ช่วยของผมจะจัดการทุกอย่างและจากนั้นพวกเขาล่องหนเพื่อที่ดีที่สุดของความสามารถของพวกเขาฉันอาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่พวกเขาเปิดอพาร์ทเม้นต์สามปีที่ผ่านมาใน 2011 มกราคม ตอนที่ 23 คืนแรกของฉัน ฉันเชิญผู้ช่วยทั้งหมดไปทำความรู้จักสักหน่อย เราคุยกัน ผมอธิบายค่าจ้างของพวกเขาและทำงานออกตารางสำหรับสัปดาห์แรก เมื่อออกจากตารางออกจากผู้ช่วยฉันมีมุมมองที่ชัดเจนของทางเดินที่นำไปสู่ห้องสี่อื่น ๆผมเห็นสี่สาวในขนาดใหญ่เสื้อซับในเป็นอพาร์ทเม้นตรงข้ามหอ ดี 40 ฟุต ผมไม่สามารถเห็นใบหน้าของพวกเขาเพราะส่วนใหญ่ของพวกเขากับ hoodies แว่นตากันแดดขนาดใหญ่ แต่ฉันได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเขาน่ารักมาก หัวเราะ ผมมกราคม 2553 . . . . . . .