Not everyone will be surprised to l

Not everyone will be surprised to learn that political regimes have no effect on average rates
of growth of total income. One generally held view, made influential by Huntington (1968),
is that what matters for economic development is political stability, rather than the
18
particular political institutions. Any system of political institutions promotes development
as long as it maintains political order. The danger is “political instability.”
Political instability, as measured by past or expected changes of chief executives, the
frequency of strikes, demonstrations, or riots, is much greater in democracies. Yet political
instability affects economic performance only under dictatorships. Changes of chief
executives, while much less frequent in dictatorships, are economically costly only in these
regimes. Whether because of institutional constraints or of motivations of those who govern
democracies, neither past nor expected changes of heads of governments affect growth
under democracies. But under dictatorships economic growth slows down significantly
when the tenure of rulers is threatened. The same is true of various forms of “socio-political
unrest”: strikes, anti-government demonstrations, and riots occur more often in democracies
but they retard growth only in dictatorships. Finally, the effect of threats to the stability of
regimes on investment shows that investors fear democracy and hope to find a safe haven in
many dictatorships: prospective demise of a dictatorship causes investors to flee while its
prospective advent makes them flock.
Thus, political instability retards growth exclusively under dictatorships. Huntington and
other “realists” got it all wrong. Studies of political instability are guided by the hypothesis
that, to state it in the words of Alesina and Perotti (1997: 21), “what influences growth is
not so much the type of regime (dictatorship or democracy) but regime instability, that is,
the propensity to coups and major changes of government.” This hypothesis is logically
incoherent, since “political instability” cannot be even defined independently of political
institutions. Alternation in office or other manifestations of popular opposition, whether
strikes or anti-government demonstrations, do not constitute “instability” under democracy.
Such phenomena are frequent in democracies because democracy is a system in which
people are free to express their dissatisfaction with governments. And they are rare in
dictatorships because it is precisely to prevent such forms of expression that dictatorships
are established and maintained. Democracies are inherently “unstable”: what constitutes
anomalies, breakdowns of rule, under dictatorship is just an essential, definitional, feature of
democracy. A change of chief executives in democracies occurs as a consequence of
elections or other regularized procedures, while under most dictatorships the only way
rulers can change is by a coup. To discover, as Alesina at al. (1996) do, that coups reduce
growth but regular alternations in office do not, is not to find that some forms of “political
instability” affect development, but only that some political events that constitute instability
under dictatorship do not under democracy.
Once it is understood that the same political phenomena have different meanings under
different regimes, it is not surprising that economic actors react to them differently. Under
dictatorships, whenever the regime is threatened, whenever rulers in fact change or are
expected to change, whenever workers muster the courage to strike or masses of people to
demonstrate their opposition to the government, the economy suffers. Under democracy,
everyone knows that the government will change from time to time, that workers may
strike, and people may express their dissatisfaction with the government in a variety of
ways. Hence, when such phenomena do transpire, they evoke at most an economic yawn.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทุกคนจะไม่ต้องแปลกใจที่จะเรียนรู้ว่าระบอบการปกครองทางการเมืองไม่มีผลต่ออัตราเฉลี่ยของการเจริญเติบโตของรายได้รวม มุมมองหนึ่งที่จัดขึ้นโดยทั่วไปทำให้ผู้มีอิทธิพลโดยฮันติงตัน (1968)
นั่นคือสิ่งที่สำคัญสำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจคือเสถียรภาพทางการเมืองมากกว่า
18
สถาบันทางการเมืองโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ระบบใด ๆ
ของสถาบันทางการเมืองส่งเสริมการพัฒนาตราบใดที่มันยังคงการเมือง อันตรายคือ "ไม่แน่นอนทางการเมือง." ความไม่แน่นอนทางการเมืองเป็นวัดโดยที่ผ่านมาหรือการเปลี่ยนแปลงที่คาดหวังของหัวหน้าคณะผู้บริหารที่มีความถี่ของการนัดหยุดงานการสาธิตหรือการจลาจลมากขึ้นในระบอบประชาธิปไตย แต่ทางการเมืองความไม่แน่นอนทางเศรษฐกิจที่ส่งผลกระทบต่อผลการดำเนินงานภายใต้เผด็จการ การเปลี่ยนแปลงของหัวหน้าผู้บริหารในขณะที่พบบ่อยมากน้อยในเผด็จการมีค่าใช้จ่ายเฉพาะในทางเศรษฐกิจเหล่านี้ที่แฝงเร้น ไม่ว่าจะเป็นเพราะข้อ จำกัด ของสถาบันหรือแรงจูงใจของผู้ที่ปกครองระบอบประชาธิปไตยทั้งการเปลี่ยนแปลงที่ผ่านมาหรือคาดว่าของหัวของรัฐบาลส่งผลกระทบต่อการเจริญเติบโตภายใต้ระบอบประชาธิปไตย แต่ภายใต้เผด็จการเติบโตทางเศรษฐกิจที่ช้าลงอย่างมีนัยสำคัญเมื่อการดำรงตำแหน่งของผู้ปกครองจะถูกคุกคาม เช่นเดียวกับที่เป็นจริงของรูปแบบต่างๆของ "สังคมการเมืองความไม่สงบ" นัดหยุดงานประท้วงต่อต้านรัฐบาลและการจลาจลเกิดขึ้นบ่อยในระบอบประชาธิปไตยแต่พวกเขาชะลอการเจริญเติบโตเฉพาะในเผด็จการ สุดท้ายผลกระทบของภัยคุกคามต่อความมั่นคงของระบอบการปกครองที่เกี่ยวกับการลงทุนแสดงให้เห็นว่านักลงทุนกลัวประชาธิปไตยและหวังที่จะหาที่หลบภัยในหลายเผด็จการ: การตายที่คาดหวังของการปกครองแบบเผด็จการเป็นสาเหตุที่ทำให้นักลงทุนจะหนีไปขณะที่ถือกำเนิดในอนาคตทำให้พวกเขาแห่กัน. ดังนั้นความไม่แน่นอนทางการเมือง retards การเจริญเติบโตโดยเฉพาะภายใต้เผด็จการ ฮันติงตันและอื่น ๆ "แง่" มีทุกอย่างที่ไม่ถูกต้อง การศึกษาของความไม่แน่นอนทางการเมืองที่ถูกชี้นำโดยสมมติฐานที่ว่าจะระบุไว้ในคำพูดของ Alesina และ Perotti (1997: 21), "สิ่งที่การเจริญเติบโตที่มีอิทธิพลต่อเป็นไม่มากชนิดของระบอบการปกครอง(การปกครองแบบเผด็จการหรือประชาธิปไตย) แต่ความไม่แน่นอนของระบอบการปกครองที่มี , ความโน้มเอียงที่จะสู้และการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญของรัฐบาล. "สมมติฐานนี้เป็นเหตุผลที่ไม่ต่อเนื่องกันตั้งแต่" เสถียรภาพทางการเมือง "ไม่สามารถกำหนดแม้จะเป็นอิสระจากการเมืองสถาบัน สลับกันในสำนักงานหรืออาการอื่น ๆ ของฝ่ายค้านที่เป็นที่นิยมไม่ว่าจะเป็นการนัดหยุดงานหรือการประท้วงต่อต้านรัฐบาลที่ไม่ได้เป็น"ความไม่แน่นอน" ภายใต้การปกครองระบอบประชาธิปไตย. ปรากฏการณ์ดังกล่าวเป็นประจำในระบอบประชาธิปไตยเพราะประชาธิปไตยเป็นระบบในการที่คนมีอิสระที่จะแสดงความไม่พอใจของพวกเขากับรัฐบาล และพวกเขาจะหายากในเผด็จการเพราะมันเป็นอย่างแม่นยำเพื่อป้องกันไม่ให้รูปแบบดังกล่าวในการแสดงออกที่เผด็จการมีการจัดตั้งและการบำรุงรักษา ประชาธิปไตยเป็นอย่างโดยเนื้อแท้ "ไม่แน่นอน" สิ่งที่ถือว่าเป็นความผิดปกติ, ความผันผวนของการปกครองภายใต้การปกครองแบบเผด็จการเป็นเพียงที่สำคัญ definitional คุณลักษณะของการปกครองระบอบประชาธิปไตย การเปลี่ยนแปลงของหัวหน้าคณะผู้บริหารในระบอบประชาธิปไตยเกิดขึ้นเป็นผลมาจากการเลือกตั้งหรือวิธีการ regularized อื่น ๆ ขณะที่ภายใต้เผด็จการมากที่สุดวิธีเดียวที่ผู้ปกครองสามารถเปลี่ยนได้โดยการทำรัฐประหาร การค้นพบเป็น Alesina ที่อัล (1996) ทำที่รัฐประหารลดการเจริญเติบโตแต่ alternations ประจำในสำนักงานไม่ได้ไม่ได้ที่จะพบว่าบางรูปแบบของ "การเมืองความไม่แน่นอน" ส่งผลกระทบต่อการพัฒนา แต่เพียงว่าเหตุการณ์ทางการเมืองบางอย่างที่เป็นความไม่แน่นอนภายใต้การปกครองแบบเผด็จการไม่อยู่ภายใต้การปกครองระบอบประชาธิปไตย. เมื่อ เป็นที่เข้าใจกันว่าปรากฏการณ์ทางการเมืองที่เหมือนกันมีความหมายที่แตกต่างกันภายใต้ระบอบการปกครองที่แตกต่างกันก็ไม่น่าแปลกใจว่านักแสดงทางเศรษฐกิจที่ตอบสนองต่อพวกเขาต่างกัน ภายใต้เผด็จการเมื่อใดก็ตามที่ระบอบการปกครองที่ถูกคุกคามเมื่อใดก็ตามที่ผู้ปกครองในการเปลี่ยนแปลงความเป็นจริงหรือคาดว่าจะเปลี่ยนเมื่อใดก็ตามที่คนงานรวบรวมความกล้าหาญที่จะตีหรือมวลชนของคนที่จะแสดงให้เห็นถึงความขัดแย้งกับรัฐบาลเศรษฐกิจทนทุกข์ทรมาน ภายใต้ระบอบประชาธิปไตยทุกคนรู้ว่ารัฐบาลจะมีการเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาว่าคนงานอาจจะนัดหยุดงานและคนอาจจะแสดงความไม่พอใจของพวกเขากับรัฐบาลในความหลากหลายของวิธีการ ดังนั้นเมื่อปรากฏการณ์ดังกล่าวไม่รั่วพวกเขาทำให้เกิดที่ส่วนใหญ่หาวเศรษฐกิจ