For this critic, Shinn’s subjects a

For this critic, Shinn’s subjects and his reliance on French precedents made his works appear old-fashioned and unoriginal. Similarly, in the newspaper and exhibition reviews Degas’s name always accompanies Kronberg’s. His dependence on the French impressionist likely played a role in relegating him to little more than a footnote in the history of American art.
Nevertheless, Shinn and Kronberg both felt passionate about the theater. When The Eight famously banded together for their exhibition at the William Macbeth Galleries in 1908 Shinn selected eight theater paintings to represent himself in this momentous event, thus indicating the centrality of the theater to Shinn’s conception of himself as an artist. In 1906 David Belasco hired Shinn to paint the murals in his Stuyvesant Theater. Shinn decorated the space with rococo-inspired paintings whose figures presented an allegory of the theatrical arts. Shinn’s work on Belasco’s theater introduced him to a number of people in show business and paved the way for Shinn’s own foray into acting and producing. In 1912 he had a small theater built onto the back of his house. Shinn wrote, directed, produced, and performed in the plays put on there by the Waverly Place
18 Philadelphia Inquirer, October 13, 1904 in "Everett Shinn Collection, 1877-1958," (Washington, D.C.: Archives of American Art, Smithsonian Institution), reel 952, frame 1298.
17
Players. He also designed the sets and costumes for these melodramas, some of which were bought
and incorporated into vaudeville shows.19 Shinn’s theater was the first little theater in Greenwich
Village, an area that would soon be known for its small, experimental theatrical productions. In
1917 Shinn transferred his love of the theater to film and began a second career as an art director in
Hollywood.20 Kronberg painted ballerinas almost exclusively. He built himself a small, portable
stage for his studio where he could set puppets in costume while he worked out the composition of
his paintings.21
Because the American public in the early twentieth century understood ballet in a European
context, it is perhaps unsurprising that the artists who attempted to depict this dance form often
used as models portrayals of the ballet by European artists. In the early twentieth century, France
was still a primary training ground for American artists, and those artists who studied there,
including both Shinn and Kronberg, drew upon their memories of the French Opéra as they
composed their theatrical paintings. Even those artists, like Kronberg, who insistently denied the
influence of European artists surely based their understanding, though perhaps unconsciously, and
thus their paintings of the ballet on the examples of their European counterparts. Similar to the
nineteenth-century European depicters of the ballet, for Shinn and Kronberg, the movement of the
dancers was secondary to the spectacle of the theater.
For both artists the theatrical experience with its bright lights, crowded seats, and
staged extravaganzas was intoxicating, and they continued to paint ballet dancers and theatrical
subjects throughout their entire careers.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การวิจารณ์นี้ เรื่องของชินและเซลล์ที่ถูกอ้างฝรั่งเศสเขาพึ่งได้ผลงานปรากฏไม และ unoriginal ในทำนองเดียวกัน ในรีวิวหนังสือและนิทรรศการ ของ Degas ชื่อเสมอมาพร้อมกับของ Kronberg เขาพึ่งดฝรั่งเศสน่าจะเล่นใน relegating เขาไปมากกว่าเชิงอรรถประวัติศาสตร์อเมริกัน art.
แต่ ชินและ Kronberg ทั้งสองรู้สึกหลงใหลเกี่ยวกับโรง เมื่อแปดซึ่งแถบด้วยกันสำหรับ การนิทรรศการหอแม็คเบ็ธวิลเลียมใน 1908 ชินเลือกแปดภาพโรงละครแสดงตัวเองในเหตุการณ์นี้ momentous จึง แสดงเอกภาพของโรงการของชินความคิดของตัวเองเป็นศิลปิน ใน 1906 Belasco ดาจ้างชินสีจิตรกรรมในโรงละครของเขา Stuyvesant ชินตกแต่งพื้นที่ ด้วยกรอบกระจกแรงบันดาลใจจากภาพวาดที่มีตัวเลขแสดงการอุปมานิทัศน์ของศิลปะการละคร ของชินงานในโรงละครของ Belasco นำเขาของคนในธุรกิจการแสดง และปูทางสำหรับการจู่โจมครั้งของชินทำหน้าที่ และการผลิต ในซาวน่า เขามีโรงละครขนาดเล็กสร้างบนหลังบ้านของเขา ชินเขียน โดยตรง ผลิต และในบทละครที่มีใส่ โดย Waverly
18 ฟิลาเดลเฟีย Inquirer, 13 ตุลาคม 1904 ใน "เอชินคอลเลกชัน 1877-1958 (Washington, dc: เก็บศิลปะอเมริกัน สถาบันสมิธโซเนียน), หมุน 952 กรอบ 1298.
17
เล่น เขายังออกแบบชุดและเครื่องแต่งกายสำหรับ melodramas เหล่านี้ ซึ่งถูกซื้อ
และรวมเข้าไปในโรงละครชิน vaudeville shows.19 เป็นโรงละครน้อยแรกในกรีนวิช
วิลเลจ จะทราบเร็ว ๆ นี้สำหรับของขนาดเล็ก ทดลองเพลิง ใน
1917 ชินโอนเขารักของโรงภาพยนตร์ และเริ่มอาชีพที่สองเป็นผู้อำนวยการศิลปะใน
ฮอลลีวูด20 Kronberg ทาสี ballerinas โดยเฉพาะ เขาสร้างตัวเองพกพาขนาดเล็ก
ระยะสำหรับสตูดิโอของเขาที่เขาสามารถตั้งหุ่นกระบอกในเครื่องแต่งกายในขณะที่เขาทำงานออกส่วนประกอบของ
paintings.21
Because ของประชาชนอเมริกันในช่วงศตวรรษที่ยี่สิบที่เข้าใจบัลเลต์ในยุโรปเป็น
บริบท มันอาจจะเป็นว่า ศิลปินที่พยายามแสดงนี้เต้นแบบฟอร์มมัก unsurprising
ใช้เป็นและรูปแบบของบัลเลต์โดยศิลปินยุโรป ในศตวรรษที่ยี่สิบต้น ฝรั่งเศส
ถูกล่างฝึกหลักยังศิลปินอเมริกัน และเหล่าศิลปินที่ศึกษา
รวมทั้งชินและ Kronberg วาดตามความทรงจำตั้งอยู่ใจกลางฝรั่งเศสเหล่านั้น
ประกอบด้วยภาพวาดตัวละคร แม้แต่เหล่าศิลปิน เช่น Kronberg ที่ insistently ปฏิเสธการ
อิทธิพลของศิลปินยุโรปย่อมตามความเข้าใจ แต่บางทีรับ และ
ของภาพบัลเลต์ในตัวอย่างของการปราบปรามยุโรปดังนั้น คล้ายกับ
depicters ยุโรปศตวรรษที่ปั้นจั่นของบัลเลต์ ชินและ Kronberg การเคลื่อนไหวของการ
เต้นน่าตื่นเต้นของโรงละครรอง
สำหรับศิลปินทั้งสองพบกับแสงสว่าง ที่นั่งแออัด การละคร และ
extravaganzas กำหนดคือเภสัช และพวกเขายังคงสีนักเต้นบัลเลต์และละคร
เรื่องตลอดอาชีพของพวกเขาทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สำหรับการวิจารณ์นี้ ชินน์ของวิชาและความเชื่อมั่นของเขาในฝรั่งเศส ทำให้ผลงานของเขาปรากฏบรรทัดฐานในสมัยเก่าและเนี่ย ในทำนองเดียวกัน ในหนังสือพิมพ์ และนิทรรศการบทวิจารณ์ชื่อ เดกาส์มักจะมาพร้อมกับครอนเบิร์ก . ของเขาพึ่งฝรั่งเศส Impressionist อาจมีบทบาทใน relegating เขาเล็กน้อยกว่าเชิงอรรถในประวัติศาสตร์ของศิลปะอเมริกัน .
อย่างไรก็ตามชินน์ และ ครอนเบิร์ก ทั้งรู้สึกหลงใหลเกี่ยวกับโรงละคร เมื่อแปดได้รวมตัวกันจัดแสดงที่วิลเลียม แมคเบธ แกลลอรี่ใน 1908 ชินน์เลือกแปดภาพโรงละครแสดงเองในเหตุการณ์สำคัญครั้งนี้ จึงแสดงความเป็นศูนย์กลางของโรงภาพยนตร์ชินน์ของความคิดตัวเองเป็นศิลปินในปี 1906 เดวิต เบลาสโตจ้างชินน์วาดจิตรกรรมฝาผนังในสไตเวอเซิ่นต์โรงละคร ชินน์ตกแต่งพื้นที่ด้วยแรงบันดาลใจจากภาพวาดโบราณที่ตัวเลขแสดงชาดกของศิลปะการแสดงละคร . ชินน์ทำงานในโรงละคร belasco ก็แนะนำเขาไปยังหมายเลขของบุคคลในธุรกิจการแสดงและปูทางสำหรับชินน์เองจู่โจมเข้าไปในการแสดงและการผลิตในปี 1912 เขามีโรงละครสร้างขึ้นบนหลังของบ้านเขา ชินน์เขียน , กำกับ , ผลิต , และแสดงในละครใส่โดยมีบ้านเลขที่
18 ฟิลาเดลเฟียไต่สวน วันที่ 13 ตุลาคม 1904 ในเอเวอเรตต์ชินน์คอลเลกชัน 1877-1958 " ( Washington , DC : จดหมายเหตุของอเมริกันศิลปะ สถาบันสมิธโซเนียน ) , รีล 952 , กรอบ 1298 .

17 ผู้เล่นนอกจากนี้เขายังได้ออกแบบชุดและเครื่องแต่งกายสำหรับน้ำเน่าเหล่านี้บางส่วนที่ซื้อ
และรวมอยู่ในโรงละครของเพลง shows.19 ชินน์เป็นโรงละครเล็กๆครั้งแรกใน Greenwich
หมู่บ้าน , พื้นที่ที่อีกไม่นานจะเป็นที่รู้จักของขนาดเล็ก ผลิตละครทดลอง ใน
1917 ชินน์โอนความรักของเขาในโรงละครภาพยนตร์และเริ่มอาชีพที่สองเป็นผู้กำกับศิลป์ใน
Hollywoodครอนเบิร์ก ballerinas เกือบ 20 สีโดยเฉพาะ เขาสร้างเองขนาดเล็กพกพา
เวทีสำหรับสตูดิโอของเขาที่เขาสามารถตั้งหุ่นในชุดทำงานออกองค์ประกอบของ
21
ภาพวาดของเขา เพราะประชาชนอเมริกันในศตวรรษที่ยี่สิบต้นเข้าใจบัลเลต์ในบริบทของยุโรป
, บางทีมันก็แปลกใจเลยว่าศิลปินที่พยายามจะพรรณนานี้เต้นรำแบบบ่อยๆ
ใช้เป็นรุ่นต่ำของบัลเล่ต์โดยศิลปินยุโรป ในศตวรรษที่ยี่สิบต้น ฝรั่งเศส
ยังเป็นสนามซ้อมหลักสำหรับศิลปินและศิลปินที่เรียนที่นั่น
ทั้งชินน์ และ ครอนเบิร์ก วาดเมื่อความทรงจำของ op é ra ฝรั่งเศสเช่นที่พวกเขา
ประกอบด้วยภาพวาดละครของพวกเขา แม้แต่เหล่าศิลปิน เช่น ครอนเบิร์ก ผู้ปฏิเสธ
insistentlyอิทธิพลของศิลปินยุโรปย่อมตามความเข้าใจของพวกเขา แม้ว่าอาจจะไม่รู้ตัวและ
ทําภาพวาดของบัลเล่ต์ในตัวอย่างของ counterparts ยุโรปของพวกเขา คล้ายกับ
ยุโรป depicters ในศตวรรษที่สิบเก้าของบัลเล่ต์สำหรับ ชินน์ และ ครอนเบิร์ก การเคลื่อนไหวของนักเต้นที่ถูกรอง

ของโรงละครทั้งศิลปินละครพบกับแสงสว่าง ของที่นั่งแออัดและ
ฉากรางก็มึนเมา และเขายังคงระบายสี เต้นบัลเล่ต์ และวิชาละคร
ตลอดทั้งอาชีพ