Sustainable Tourism & Globalization

Sustainable Tourism & Globalization
Can travel be sustainable in spite of globalization?
Tourism is one of the fastest growing sectors of the global economy. Non industrialized countries are attempting to cash in on this expanding industry in an attempt to boost foreign investment and financial reserves. While conceding that the uncontrolled growth of this industry can result in serious environmental and social problems, the United Nations contends that such negative effects can be controlled and reduced.
In the following article, Anita Pleumarom considers whether the global tourism industry can really be propelled towards sustainability under the current international and political regime that underpins the drive towards globalization. Written in 1999 it is even more applicable today as globalization continues it's march across the planet.
Ecotourism vs the local people
BEFORE getting into the cold facts of global economics, let me begin with another story to warm up. I was perplexed when I recently read in the newspaper that Thailand's forestry chief had said: 'Humans can't live in the forest because human beings aren't animals. Unlike us, animals can adapt themselves to the wild or any environment naturally.' This was to legitimatize the government's plan to remove hundreds of thousands of rural and hill tribe people from protected areas. This man, who is in charge of conserving the forests, is at the same time very strongly pushing to open up the country's 81 national parks to outside investors and visitors in the name of 'eco-tourism'. Can we conclude, then, that the forestry chief considers developers and tourists as animals that know how to adapt to the forest and behave in the wild naturally?
While authorities want to stop the access to forest lands and natural resources of village people, another group of people - namely tourism developers and tourists with lots of money to spend - are set to gain access to the area. While authorities believe that local people, who have often lived in the area for generations, are not capable of managing and conserving their land and natural resources - under a community forestry scheme for example - they believe they themselves in cooperation with the tourist industry can properly manage and conserve 'nature' under a national eco-tourism plan. Taking the above quote seriously, cynics may be tempted to say there is obviously a gap between 'human rights' and 'animal rights'.
How is this story linked to globalization? First of all, that humans cannot live in the forest is - of course - not a Thai concept. It is a notion of Western conservation ideology - an outcome of the globalization of ideas and perceptions. Likewise, that eco-tourism under a 'good management' system is beneficial to local people and nature is also a Western concept that is being globalized. In fact, Thailand's forestry chief thinks globally and acts locally. A lesson that can be learned from this is that the slogan 'Think Globally, Act Locally' that the environmental movements have promoted all the years, has not necessarily served to preserve the environment and safeguard local communities' rights, but has been co-opted and distorted by official agencies and private industries for profit-making purposes. The tourism industry is demonstrating this all too well.
Many developing countries, facing debt burdens and worsening trade terms, have turned to tourism promotion in the hope that it brings foreign exchange and investment. Simultaneously, leading international agencies such as the World Bank, United Nations agencies and business organisations like the World Travel & Tourism Council (WTTC) have been substantially involved to make tourism a truly global industry.
However, tourism in developing countries is often viewed by critics as an extension of former colonial conditions because from the very beginning, it has benefited from international economic relationships that structurally favor the advanced capitalist countries in the North. Unequal trading relationships, dependence on foreign interests, and the division of labour have relegated poor countries in the South to becoming tourism recipients and affluent countries in the North to the position of tourism generators, with the latter enjoying the freedom from having to pay the price for the meanwhile well-known negative impacts in destinations.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การท่องเที่ยวยั่งยืน&โลกาภิวัตน์
ได้ท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนแม้ว่าโลกาภิวัตน์?
ท่องเที่ยวเป็นภาคเศรษฐกิจเติบโตเร็วที่สุดอย่างใดอย่างหนึ่งได้ ประเทศอุตสาหกรรมไม่ใช่พยายามเงินสดในที่นี้การขยายอุตสาหกรรมในความพยายามที่จะกระตุ้นการลงทุนต่างประเทศ และเงินสำรอง ในขณะที่ conceding ที่ แพงกว่าการเจริญเติบโตของอุตสาหกรรมนี้สามารถส่งผลในปัญหาสิ่งแวดล้อม และสังคมที่ร้ายแรง สหประชาชาติ contends ที่ กระทบดังกล่าวสามารถควบคุม และลดการ
ในบทความต่อไปนี้ Pleumarom อนิตาพิจารณาว่า การอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวสากลจริง ๆ สามารถจากต่อความยั่งยืนภายใต้ระบอบปัจจุบันนานาชาติ และการเมืองที่ underpins ไดรฟ์ต่อโลกาภิวัตน์ เขียนในปี 1999 ก็ยิ่งใช้วันนี้เป็นโลกาภิวัตน์ยังคงมันมีนาคมทั่วโลก
ท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์กับประชาชน
ก่อนที่จะเป็นข้อเท็จจริงเย็นเศรษฐกิจโลก ให้ฉันเริ่มต้น ด้วยเรื่องอื่นอุ่นขึ้น ผมงงเมื่อฉันเพิ่งอ่านในหนังสือพิมพ์ว่า หัวหน้าป่าไม้ของไทยได้กล่าวว่า: "มนุษย์ไม่สามารถอาศัยอยู่ในป่า เพราะมนุษย์สัตว์ไม่ได้ ซึ่งแตกต่างจากเรา สัตว์สามารถปรับตัวให้เข้าไปในป่าหรือสภาพแวดล้อมใด ๆ ธรรมชาติ' คือต้อง legitimatize แผนของรัฐบาลไปหลายร้อยหลายพันของชนบทและชาวเขาเผ่าออกพื้นที่ป้องกัน คนนี้ ที่รับผิดชอบการอนุรักษ์ป่า กันมากมั่นผลักเพื่อเปิดประเทศ 81 อุทยานแห่งชาติอยู่นอกนักลงทุนและนักท่องเที่ยวในชื่อ 'ท่องเที่ยว' สามารถเราสรุป แล้ว, ว่า หัวหน้าป่าไม้พิจารณานักพัฒนาและนักท่องเที่ยวเป็นสัตว์ที่รู้วิธีการปรับให้เข้ากับป่า และการทำงานในป่าเป็นธรรมชาติ ?
ในขณะที่หน่วยงานต้องการหยุดการเข้าถึงที่ดินป่าและทรัพยากรธรรมชาติของหมู่บ้านคน กลุ่มอื่นคน -ได้แก่นักพัฒนาท่องเที่ยวและนักท่องเที่ยว มีเงินใช้ - ตั้งค่าเข้าพื้นที่ ในขณะที่เจ้าหน้าที่เชื่อว่าคนท้องถิ่น ที่ได้มักจะอาศัยอยู่ในพื้นที่สำหรับรุ่น ไม่ความสามารถในการจัดการ และอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและที่ดินของตน- ภาย ใต้แผนการป่าไม้ชุมชนเช่น - พวกเขาเชื่อพวกเขาเองร่วมกับอุตสาหกรรมท่องเที่ยวการจัดการอย่างถูกต้อง และประหยัด 'ธรรมชาติ' ภายใต้แผนแห่งชาติการท่องเที่ยว การเสนอราคาดังกล่าวอย่างจริงจัง cynics อาจจะอยากพูดชัดมีช่องว่างระหว่าง 'สิทธิมนุษยชน' และ 'สิทธิสัตว์' .
วิธีเรื่องนี้เชื่อมโยงกับโลกาภิวัตน์ ครั้งแรกของทั้งหมด ที่มนุษย์ไม่สามารถอาศัยอยู่ในป่า -แน่นอน - ไม่ได้มีแนวคิด แนวคิดของอุดมการณ์อนุรักษ์ตะวันตก - ผลของโลกาภิวัตน์ความคิดและรับรู้ได้ ในทำนองเดียวกัน การท่องเที่ยวภายใต้ระบบ 'การจัดการดี' มีประโยชน์ต่อคนในท้องถิ่น และธรรมชาติเป็นแนวคิดตะวันตกที่มีการโลกา ในความเป็นจริง หัวหน้าป่าไม้ของไทยคิดว่า ทั่วโลก และทำหน้าที่เฉพาะ บทเรียนที่สามารถเรียนรู้จากนี้คือสโลแกน 'คิดว่าทั่วโลก พระราชบัญญัติภายใน' ที่เคลื่อนไหวด้านสิ่งแวดล้อมได้ส่งเสริมทุกปี ได้ไม่จำเป็นต้องทำหน้าที่เพื่อรักษาสิ่งแวดล้อม และปกป้องสิทธิของชุมชนท้องถิ่น แต่มีการตกลงยินยอมร่วม และผิดเพี้ยน โดยทางหน่วยงานและอุตสาหกรรมส่วนตัวสำหรับวัตถุประสงค์ในการทำกำไร อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวจะเห็นทั้งหมดนี้เกินดี.
ประเทศกำลังพัฒนาจำนวนมาก เผชิญภาระหนี้ และเงื่อนไขทางการค้า กำเริบ ได้เปิดให้ท่องเที่ยวโปรโมชั่นหวังว่า มาแลกเปลี่ยนและการลงทุน พร้อมกัน ชั้นนำหน่วยงานระหว่างประเทศเช่นธนาคารโลก หน่วยงานสหประชาชาติ และองค์กรธุรกิจเช่น&โลกเดินทางท่องเที่ยวสภา (WTTC) ได้มากเกี่ยวข้องกับการได้ท่องเที่ยวแบบสากลอย่างแท้จริงอุตสาหกรรม
อย่างไรก็ตาม ท่องเที่ยวในประเทศกำลังพัฒนามักจะดูจากนักวิจารณ์เป็นส่วนขยายของเงื่อนไขอดีตอาณานิคมเนื่องจากจากเริ่มต้น ได้รับประโยชน์จากความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจระหว่างประเทศที่ structurally ชอบประเทศทุนขั้นสูงในภาคเหนือ ไม่ค้าสัมพันธ์ พึ่งสนใจต่างประเทศ และฝ่ายแรงงานมี relegated ประเทศยากจนในภาคใต้การท่องเที่ยวรับและเหนือตำแหน่งของท่องเที่ยวกำเนิด มีหลังเพลิดเพลินอิสระต้องจ่ายราคาสำหรับในขณะเดียวกันการรู้จักผลกระทบเชิงลบในแต่ละประเทศ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน&โลกาภิวัตน์
สามารถเดินทางได้อย่างยั่งยืน แม้โลกาภิวัตน์ ?
การท่องเที่ยวเป็นหนึ่งในที่เติบโตเร็วที่สุดในภาคส่วนของเศรษฐกิจทั่วโลก ไม่ใช่ประเทศอุตสาหกรรมกำลังพยายามที่จะเงินสดในในการขยายอุตสาหกรรมในความพยายามที่จะเพิ่มการลงทุนจากต่างประเทศ และเงินสำรองในขณะที่ conceding ที่ไม่มีการควบคุมการเจริญเติบโตของอุตสาหกรรมนี้สามารถส่งผลในปัญหาสิ่งแวดล้อมและสังคมอย่างรุนแรง สหประชาชาติ ระบุว่า ผลกระทบดังกล่าวจะสามารถควบคุมและลด .
ในบทความต่อไปนี้แอนนิต้า pleumarom พิจารณาว่าอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวทั่วโลกจะถูกขับเคลื่อนไปสู่ความยั่งยืนภายใต้ระบอบระหว่างประเทศในปัจจุบันที่สนับสนุนไดรฟ์ที่มีต่อโลกาภิวัตน์กับการเมือง เขียนในปี 1999 มันเป็นมากขึ้นสามารถใช้ได้ในวันนี้เป็นโลกาภิวัตน์ยังคงเป็นมีนาคมทั่วโลก

คนท้องถิ่น การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ปะทะก่อนที่จะเข้าไปในข้อเท็จจริงเย็นของเศรษฐกิจโลกให้ฉันเริ่มต้น ด้วยเรื่องราวการอุ่นเครื่อง ผมงง ตอนที่ฉันเพิ่งอ่านในหนังสือพิมพ์ว่า หัวหน้าป่าไม้ของประเทศไทยได้กล่าวว่า : ' มนุษย์ไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ในป่า เพราะมนุษย์ไม่ใช่สัตว์หรอก ไม่เหมือนเรา สัตว์ที่สามารถปรับตัวให้เข้ากับธรรมชาติ หรือสภาพแวดล้อมใด ๆตามธรรมชาติ' นี้คือ legitimatize แผนการของรัฐบาลที่จะลบหลายร้อยหลายพันของชนบท และชาวเขา จากป้องกันพื้นที่ ชายผู้นี้ ผู้ที่รับผิดชอบในการอนุรักษ์ป่า เป็นเวลาเดียวกันที่แข็งแกร่งมากกดเพื่อเปิดประเทศ 81 อุทยานแห่งชาติเพื่อนักลงทุนนอกและผู้เข้าชม ในนามของ " การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ " เราสามารถสรุปได้ แล้วที่หัวหน้าป่าไม้เห็นว่านักพัฒนาและนักท่องเที่ยวว่า สัตว์ที่รู้วิธีการปรับให้เข้ากับป่า และประพฤติตนอยู่ในป่าตามธรรมชาติ ?
ในขณะที่เจ้าหน้าที่ต้องการหยุดการเข้าถึงดินแดนป่าและทรัพยากรธรรมชาติของชาวบ้าน คนอีกกลุ่มหนึ่ง คือ การท่องเที่ยว นักพัฒนา - และนักท่องเที่ยวที่มีเงินมากมายที่จะใช้จ่าย - ถูกตั้งค่าให้เข้าถึงพื้นที่ขณะที่เจ้าหน้าที่เชื่อว่าประชาชนท้องถิ่นที่มักจะอยู่ในพื้นที่มาหลายชั่วอายุคนแล้ว ไม่ได้มีความสามารถในการจัดการและการอนุรักษ์ดินและทรัพยากร - ธรรมชาติของพวกเขาภายใต้แผนชุมชนตัวอย่าง - พวกเขาเชื่อว่าพวกเขาเองในความร่วมมือกับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวสามารถถูกจัดการและอนุรักษ์ธรรมชาติ ' ' ภายใต้แผนการท่องเที่ยวแห่งชาติการอ้างข้างต้นอย่างจริงจัง cynics อาจจะอยากพูดเห็นได้ชัดว่าช่องว่างระหว่างสิทธิของมนุษย์และสิทธิสัตว์ ' .
วิธีนี้คือเรื่องราวที่เชื่อมโยงกับโลกาภิวัตน์ ? แรกของทั้งหมดที่ มนุษย์ไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ในป่าเป็น - แน่นอน - ไม่ไทยแนวคิด มันคือความคิดของตะวันตกอนุรักษ์อุดมการณ์ - ผลของโลกาภิวัตน์ของความคิดและการรับรู้ . อนึ่งว่า การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ภายใต้ระบบการจัดการที่ดี ' ' เป็นประโยชน์ต่อประชาชนท้องถิ่นและธรรมชาติเป็นแนวคิดตะวันตกที่เป็นโลกาภิวัตน์ . ในความเป็นจริง , หัวหน้าป่าไม้ของไทยคิดว่าทั่วโลกและทำในประเทศ บทเรียนที่สามารถเรียนรู้จากเรื่องนี้คือ สโลแกน " คิดระดับโลก ทำในที่ขบวนการสิ่งแวดล้อม มีการส่งเสริมปีทั้งหมดไม่จําเป็นต้องใช้เพื่อรักษาสิ่งแวดล้อม และการปกป้องสิทธิของชุมชนท้องถิ่น แต่ได้รับการ จำกัด เลือก และบิดเบือนโดยหน่วยงานราชการและเอกชนอุตสาหกรรมเพื่อวัตถุประสงค์ทางการค้า . อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว ระบบนี้ดี
หลายประเทศเผชิญกับภาระหนี้ และลดเงื่อนไขการค้าจึงได้หันมาส่งเสริมการท่องเที่ยวในหวังว่ามันจะนำเงินตราต่างประเทศ และการลงทุน พร้อมกัน หน่วยงานชั้นนำ เช่น ธนาคารโลก และ สหประชาชาติ หน่วยงานองค์กรธุรกิจ เช่น การท่องเที่ยวโลก &การท่องเที่ยวแห่ง wttc ) ได้รับอย่างมากที่เกี่ยวข้องเพื่อให้การท่องเที่ยวเป็นอุตสาหกรรมระดับโลกอย่างแท้จริง .
อย่างไรก็ตามการท่องเที่ยวในประเทศกำลังพัฒนามักจะดูจากนักวิจารณ์เป็นส่วนขยายของเงื่อนไขอดีตอาณานิคม เพราะตั้งแต่แรก มันได้ประโยชน์จากความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจระหว่างประเทศที่ทันสมัยซึ่งช่วยนายทุนประเทศในภาคเหนือ ความสัมพันธ์การซื้อขายไม่เท่ากัน ขึ้นอยู่กับผลประโยชน์ในต่างประเทศและฝ่ายแรงงานได้ขับไล่ประเทศยากจนทางตอนใต้ เพื่อการท่องเที่ยวและเป็นผู้รับร่ำรวยประเทศที่อยู่เหนือตำแหน่งตลอดการท่องเที่ยว กับหลังเพลิดเพลินกับเสรีภาพจากการจ่ายราคาสำหรับผลกระทบเชิงลบซึ่งรู้จักกันดีในจุดหมายปลายทาง