Your Majesties, Your Royal Highness

Your Majesties, Your Royal Highness, Excellencies, Distinguished members of the Norwegian Nobel Committee, Dear Friends,

Long years ago, sometimes it seems many lives ago, I was at Oxford listening to the radio programme Desert Island Discs with my young son Alexander. It was a well-known programme (for all I know it still continues) on which famous people from all walks of life were invited to talk about the eight discs, the one book beside the bible and the complete works of Shakespeare, and the one luxury item they would wish to have with them were they to be marooned on a desert island. At the end of the programme, which we had both enjoyed, Alexander asked me if I thought I might ever be invited to speak on Desert Island Discs. “Why not?” I responded lightly. Since he knew that in general only celebrities took part in the programme he proceeded to ask, with genuine interest, for what reason I thought I might be invited. I considered this for a moment and then answered: “Perhaps because I’d have won the Nobel Prize for literature,” and we both laughed. The prospect seemed pleasant but hardly probable.

(I cannot now remember why I gave that answer, perhaps because I had recently read a book by a Nobel Laureate or perhaps because the Desert Island celebrity of that day had been a famous writer.)

In 1989, when my late husband Michael Aris came to see me during my first term of house arrest, he told me that a friend, John Finnis, had nominated me for the Nobel Peace Prize. This time also I laughed. For an instant Michael looked amazed, then he realized why I was amused. The Nobel Peace Prize? A pleasant prospect, but quite improbable! So how did I feel when I was actually awarded the Nobel Prize for Peace? The question has been put to me many times and this is surely the most appropriate occasion on which to examine what the Nobel Prize means to me and what peace means to me.

As I have said repeatedly in many an interview, I heard the news that I had been awarded the Nobel Peace Prize on the radio one evening. It did not altogether come as a surprise because I had been mentioned as one of the frontrunners for the prize in a number of broadcasts during the previous week. While drafting this lecture, I have tried very hard to remember what my immediate reaction to the announcement of the award had been. I think, I can no longer be sure, it was something like: “Oh, so they’ve decided to give it to me.” It did not seem quite real because in a sense I did not feel myself to be quite real at that time.

Often during my days of house arrest it felt as though I were no longer a part of the real world. There was the house which was my world, there was the world of others who also were not free but who were together in prison as a community, and there was the world of the free; each was a different planet pursuing its own separate course in an indifferent universe. What the Nobel Peace Prize did was to draw me once again into the world of other human beings outside the isolated area in which I lived, to restore a sense of reality to me. This did not happen instantly, of course, but as the days and months went by and news of reactions to the award came over the airwaves, I began to understand the significance of the Nobel Prize. It had made me real once again; it had drawn me back into the wider human community. And what was more important, the Nobel Prize had drawn the attention of the world to the struggle for democracy and human rights in Burma. We were not going to be forgotten.

To be forgotten. The French say that to part is to die a little. To be forgotten too is to die a little. It is to lose some of the links that anchor us to the rest of humanity. When I met Burmese migrant workers and refugees during my recent visit to Thailand, many cried out: “Don’t forget us!” They meant: “don’t forget our plight, don’t forget to do what you can to help us, don’t forget we also belong to your world.” When the Nobel Committee awarded the Peace Prize to me they were recognizing that the oppressed and the isolated in Burma were also a part of the world, they were recognizing the oneness of humanity. So for me receiving the Nobel Peace Prize means personally extending my concerns for democracy and human rights beyond national borders. The Nobel Peace Prize opened up a door in my heart.

The Burmese concept of peace can be explained as the happiness arising from the cessation of factors that militate against the harmonious and the wholesome. The word nyein-chan translates literally as the beneficial coolness that comes when a fire is extinguished. Fires of suffering and strife are raging around the world. In my own country, hostilities have not ceased in the far north; to the west, communal violence resulting in arson and murder were taking place just several days before I started out on the journey that has brought me here today. News of atrocities in other reaches of the earth abound. Reports of hunger, disease, displacement, joblessness, poverty, injustice, discrimination, prejudice, bigotry; these are our daily fare. Everywhere there are negative forces eating away at the foundations of peace. Everywhere can be found thoughtless dissipation of material and human resources that are necessary for the conservation of harmony and happiness in our world.

The First World War represented a terrifying waste of youth and potential, a cruel squandering of the positive forces of our planet. The poetry of that era has a special significance for me because I first read it at a time when I was the same age as many of those young men who had to face the prospect of withering before they had barely blossomed. A young American fighting with the French Foreign Legion wrote before he was killed in action in 1916 that he would meet his death: “at some disputed barricade;” “on some scarred slope of battered hill;” “at midnight in some flaming town.” Youth and love and life perishing forever in senseless attempts to capture nameless, unremembered places. And for what? Nearly a century on, we have yet to find a satisfactory answer.

Are we not still guilty, if to a less violent degree, of recklessness, of improvidence with regard to our future and our humanity? War is not the only arena where peace is done to death. Wherever suffering is ignored, there will be the seeds of conflict, for suffering degrades and embitters and enrages.

A positive aspect of living in isolation was that I had ample time in which to ruminate over the meaning of words and precepts that I had known and accepted all my life. As a Buddhist, I had heard about dukha, generally translated as suffering, since I was a small child. Almost on a daily basis elderly, and sometimes not so elderly, people around me would murmur “dukha, dukha” when they suffered from aches and pains or when they met with some small, annoying mishaps. However, it was only during my years of house arrest that I got around to investigating the nature of the six great dukha. These are: to be conceived, to age, to sicken, to die, to be parted from those one loves, to be forced to live in propinquity with those one does not love. I examined each of the six great sufferings, not in a religious context but in the context of our ordinary, everyday lives. If suffering were an unavoidable part of our existence, we should try to alleviate it as far as possible in practical, earthly ways. I mulled over the effectiveness of ante- and post-natal programmes and mother and childcare; of adequate facilities for the aging population; of comprehensive health services; of compassionate nursing and hospices. I was particularly intrigued by the last two kinds of suffering: to be parted from those one loves and to be forced to live in propinquity with those one does not love. What experiences might our Lord Buddha have undergone in his own life that he had included these two states among the great sufferings? I thought of prisoners and refugees, of migrant workers and victims of human trafficking, of that great mass of the uprooted of the earth who have been torn away from their homes, parted from families and friends, forced to live out their lives among strangers who are not always welcoming.

We are fortunate to be living in an age when social welfare and humanitarian assistance are recognized not only as desirable but necessary. I am fortunate to be living in an age when the fate of prisoners of conscience anywhere has become the concern of peoples everywhere, an age when democracy and human rights are widely, even if not universally, accepted as the birthright of all. How often during my years under house arrest have I drawn strength from my favourite passages in the preamble to the Universal Declaration of Human Rights:

……. disregard and contempt for human rights have resulted in barbarous acts which have outraged the conscience of mankind, and the advent of a world in which human beings shall enjoy freedom of speech and belief and freedom from fear and want has been proclaimed as the highest aspirations of the common people,

…… it is essential, if man is not to be compelled to have recourse, as a last resort, to rebellion against tyranny and oppression, that human rights should be protected by the rule of law . . .

If I am asked why I am fighting for human rights in Burma the above passages will provide the answer. If I am asked why I am fighting for democracy in Burma, it is because I believe that democratic institutions and practices are necessary for the guarantee of human rights.

Over the past year there have been signs that the endeavours of those who believe in democracy and human rights are beginning to bear fruit in Burma. There have been changes in a positive direction; steps towards democratization have been taken. If I advocate cautious optimism it is not because I do not have faith in the future but because I do not want to encourage blind faith. Without faith in the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คุณวโรกาสฉลิมพระชนมพรรษา สมเด็จของ Excellencies สมาชิกคณะกรรมการโนเบลนอร์เวย์ เพื่อนรัก แตกต่างนานที่ผ่านมา บางครั้งมันดูเหมือนว่าหลายชีวิตที่ผ่านมา ผมที่ Oxford ฟังวิทยุโปรแกรมดิสก์เกาะทะเลทรายกับลูกสาวที่อเล็กซานเดอร์ มันเป็นโปรแกรมที่รู้จักกันดี (สำหรับฉันรู้ว่า มันยังคงยังคง) ในคนที่มีชื่อเสียงจากทุกเดินชีวิตได้เชิญพูดคุยเกี่ยวกับดิสก์ 8 เล่มข้างพระคัมภีร์และงานสมบูรณ์ของเชกสเปียร์ และสินค้าหรูหนึ่งพวกเขาจะต้องการให้กับพวกเขาได้พวกเขาสามารถลอยคอบนเกาะ เมื่อสิ้นสุดโครงการ ซึ่งเรามีทั้งความสุข อเล็กซานเดอร์ถามฉันถ้า ฉันคิดว่า ฉันอาจเคยได้รับเชิญให้พูดในดิสก์เกาะทะเลทราย "ทำไมไม่" ผมตอบเบา ๆ เนื่องจากเขารู้ว่า ทั่วไปเฉพาะดาราใช้เวลาส่วนหนึ่งในโครงการเขาครอบครัวจะถาม กับดอกเบี้ยที่แท้จริง ด้วยเหตุผลใดผมคิดว่า ผมอาจได้รับเชิญ ผมถือว่านี้สำหรับครู่แล้ว ตอบ: "บางที เพราะผมจะได้รับรางวัลโนเบลในวรรณคดี, " และเราทั้งสองหัวเราะ โน้มดูเหมือนดี แต่ไม่น่าเป็น(ผมไม่สามารถตอนนี้จำได้ว่า ทำไมฉันได้คำตอบว่า บางทีเนื่องจากผมได้อ่านหนังสือ โดย Laureate โนเบล หรืออาจเพิ่งเนื่องจากเซเลบริตี้เกาะทะเลทรายวันที่เคยเป็นนักเขียนที่มีชื่อ)ในปี 1989 เมื่อสามีสาย Michael Aris มาเห็นฉันในระหว่างระยะของฉันแรกกัก เขาบอกว่า เพื่อน จอห์น Finnis มาเสนอฉันโนเบลสันติภาพ เวลานี้ยังฉันหัวเราะ ดูประหลาดในทันที Michael แล้วทำไมผมเรารู้ รับรางวัลโนเบลสันติภาพ ดีโน้ม แต่ค่อนข้าง improbable ดังนั้นไม่ได้รู้สึกเมื่อฉันได้รับรางวัลโนเบลเพื่อสันติภาพจริงหรือไม่ คำถามที่ได้รับการใส่ผมหลายครั้ง และนี่คือย่อมหมายถึงโอกาสที่เหมาะสมที่จะตรวจสอบว่ารางวัลโนเบลกับฉันและสันติภาพใดหมายถึงฉันผมมีกล่าวซ้ำ ๆ กันในการสัมภาษณ์ ผมได้ยินข่าวว่า ฉันได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพทางวิทยุหนึ่งเย็น มันไม่ได้ทั้งหมดมาเป็นประหลาดใจเนื่องจากฉันได้กล่าวแก่ frontrunners สำหรับรางวัลจำนวนออกอากาศในช่วงสัปดาห์ก่อนหน้านั้น ขณะร่างบรรยายนี้ ฉันได้พยายามน้อยจำได้ว่า ปฏิกิริยาของฉันทันทีเพื่อประกาศรางวัลอะไรที่เคย คิด ไม่ได้แน่ มันเป็นสิ่งที่ชอบ: "Oh เพื่อให้พวกเขาได้ตัดสินใจให้กับฉัน" ไม่ได้ไม่เหมือนจริงมาก เพราะในความรู้สึก ก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองจะค่อนข้างจริงในขณะนั้นในระหว่างวันของฉันกักมักจะ รู้สึกว่าฉันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลกจริง มีบ้านซึ่งเป็นโลกของฉัน มีโลกของผู้อื่นที่ยังไม่ฟรี แต่ที่อยู่กันในคุกเป็นชุมชน และมีโลกของฟรี แต่ละดาวเคราะห์ต่าง ๆ ใฝ่หาหลักสูตรของตนเองแยกต่างหากในจักรวาลสนใจได้ โนเบลสันติภาพได้ถูกวาดฉันอีกครั้งในโลกของมนุษย์อื่น ๆ นอกแยกพื้นที่ที่ฉันอาศัยอยู่ คืนความจริงให้ฉัน นี้ยังไม่เกิดขึ้นทันที แน่นอน แต่เป็นไปตามวันและเดือน และข่าวของปฏิกิริยากับรางวัลมาใหม่ เริ่มเข้าใจความสำคัญของรางวัลโนเบล มันก็ทำให้ฉันจริงอีกครั้ง จะได้ลากฉันกลับเป็นชุมชนมนุษย์กว้าง และสิ่งสำคัญ รางวัลโนเบลได้มาความสนใจของโลกเพื่อการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยและสิทธิมนุษยชนในพม่า เราไม่ได้ไปที่จะลืมที่จะลืม ภาษาฝรั่งเศสพูดว่า ตอนที่จะตายน้อย ลืมไปคือการ ตายน้อย มันจะสูญเสียบางส่วนของการเชื่อมโยงที่ยึดเราของมนุษยชาติ เมื่อฉันได้พบกับแรงงานข้ามชาติพม่า และผู้ลี้ภัยในช่วงล่าสุดของฉันไปไทย หลายทูล: "อย่าลืมเรา" พวกเขาหมายถึง: "อย่าลืมสหัสของเรา อย่าลืมทำสิ่งที่คุณสามารถช่วยเรา อย่าลืมเรายังอยู่ในโลกของคุณ" เมื่อคณะกรรมการโนเบลมอบรางวัลสันติภาพกับฉัน พวกเขาถูกจดจำว่า พม่าแยกในที่อ่อนแอและยังได้เป็นส่วนหนึ่งของโลก พวกเขาถูกจดจำ oneness ของมนุษยชาติ ดังนั้น ฉันได้รับรางวัลโนเบลสันติภาพหมายถึง ข้าพเจ้าเพื่อประชาธิปไตยและสิทธิมนุษยชนเหนือพรมแดนประเทศการขยายตัว โนเบลสันติภาพเปิดประตูใจของฉันแนวคิดของพม่าสามารถจะอธิบายเป็นความสุขที่เกิดจากการยุติของปัจจัยที่ militate กับที่กลมกลืนและบริสุทธ์ คำ nyein-จันทร์แปลอย่างแท้จริงเป็นความเย็นเป็นประโยชน์ที่มาเมื่อไฟถูกยกเลิก ไฟทุกข์และมิดได้พัดกระหน่ำทั่วโลก ในประเทศของตัวเอง สู้รบได้ไม่เพิ่มเหนือไกล ทางตะวันตก ชุมชนความรุนแรงที่เกิดขึ้นในการลอบวางเพลิงและฆาตกรรมถูกถ่ายสถานเพียงหลายวันก่อนเริ่มออกเดินทางที่ได้มาฉันที่นี่วันนี้ ข่าวสารในยามสงครามในอื่น ๆ จนถึงของโลกอยู่มาก รายงานความหิว โรค แทนที่ joblessness ยากจน ความอยุติธรรม แบ่งแยก อคติ bigotry เหล่านี้เป็นอาหารประจำวันของเรา ทุกมีลบกำลังรับประทานอาหารไปที่รากฐานของสันติภาพ ทุกที่ที่สามารถพบกระจาย thoughtless วัสดุและทรัพยากรที่จำเป็นสำหรับการอนุรักษ์ของความสามัคคีและความสุขในโลกของเราสงครามโลกครั้งหนึ่งแสดงของเยาวชนและศักยภาพ ความโหดร้าย squandering ของกองกำลังที่เป็นบวกของดาวเคราะห์ของเราเสียน่ากลัว บทกวีของยุคที่มีความสำคัญเป็นพิเศษสำหรับฉันเนื่องจากก่อนอ่านเรื่องครั้งเมื่อผมอายุมากที่เหล่าชายหนุ่มที่ต้องเผชิญกับโอกาสของ withering ก่อนที่พวกเขาแทบไม่มีดอก เดียวกัน หนุ่มอเมริกันต่อสู้กับต่างด้าวฝรั่งเศสเขียนก่อนเขาถูกฆ่าในการดำเนินการใน 1916 เขาจะพบตาย: "ที่บางมีข้อโต้แย้งอันตราย "บางแผลเป็นความชันของเขา จากวิกฤต" "เที่ยงในบางเมืองที่เผา" เยาวชน และความรัก และชีวิตภัยพิบัติตลอดหมดสติพยายามจับสถานนิรนาม unremembered และอะไร เกือบศตวรรษบน เราได้ยังหาคำตอบที่น่าพอใจเป็นเราไม่ยังมีความผิด ถ้าเป็นความรุนแรงน้อยระดับ อำนาจ ของ improvidence เกี่ยวกับอนาคตของเราและมวลมนุษยชาติของเรา สงครามไม่ใช่เวทีเท่านั้นที่จะทำความสงบเพื่อตาย ที่ใดละเว้นทุกข์ จะมีเมล็ดพันธุ์ของความขัดแย้ง ทุกข์เสื่อม และ embitters และ enragesด้านบวกทั้งแยกถูกว่า ผมมีเวลาเหลือเฟือที่ ruminate มากกว่าความหมายของคำและศีลให้ฉันได้รู้จัก และยอมรับชีวิตของฉัน เป็นพุทธ ฉันได้ยินเกี่ยวกับ dukha โดยทั่วไปแปลว่าทุกข์ ตั้งแต่เด็กเล็ก เกือบในทุกวันผู้สูงอายุ และบางครั้งก็ไม่ดังนั้นผู้สูงอายุ คนรอบตัวจะ murmur "dukha, dukha" เมื่อพวกเขาทุกข์ทรมานจากการปวดเมื่อยและปวด หรือ เมื่อพวกเขาได้พบกับ mishaps บางเล็ก น่ารำคาญ อย่างไรก็ตาม มันเป็นเพียงช่วงของฉันปีกักที่ได้รอบเพื่อตรวจสอบลักษณะของ dukha ดี 6 ได้แก่: การจะรู้สึก อายุ การ sicken การตาย การศึกษาธิการจากผู้ที่เรารัก จะบังคับให้อยู่ใน propinquity กับหนึ่งไม่รัก ฉันตรวจสอบละทุกข์ดีที่ที่หก ไม่อยู่ ในบริบททางศาสนา แต่ ในบริบทของชีวิตประจำวัน ทั่วไป ถ้าทุกข์ ส่วนหลีกเลี่ยงไม่ได้ของการดำรงอยู่ของเรา เราควรพยายามบรรเทาเท่าที่เป็นไปในทางปฏิบัติ เอิร์ทลี่ ฉัน mulled มากกว่าประสิทธิภาพของอีก - และ post - natal โปรแกรม และแม่ และดูแล เด็ก สิ่งอำนวยความสะดวกเพียงพอสำหรับประชากรอายุ บริการสุขภาพครอบคลุม พยาบาลอย่างทันท่วงทีและ hospices ฉันไม่ประหลาดใจอย่างยิ่ง โดยล่าสุดสองประเภทของทุกข์: ศึกษาธิการจากผู้ที่เรารัก และถูกบังคับให้อาศัยอยู่ใน propinquity กับหนึ่งไม่รักกัน ประสบการณ์ใดอาจพระพุทธเจ้าของเรามีระดับในชีวิตของเขาเองว่า เขาได้รวมรัฐเหล่านี้สองระหว่างทุกข์ดีหรือไม่ คิดของนักโทษและผู้ลี้ภัย แรงงานข้ามชาติและเหยื่อการค้ามนุษย์ ที่ ดีโดยรวมของโลกที่มีการเสียหายจากบ้านของพวกเขา ห่วงศึกษาธิการจากครอบครัวและเพื่อน บังคับให้แห่งชีวิตระหว่างคนแปลกหน้าที่มักไม่ต้อนรับโชคดีที่จะอยู่ในอายุเมื่อสังคมสงเคราะห์และความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรมที่รู้จักไม่เพียงแต่เป็นการประกอบแต่จำได้ ผมโชคดีที่จะอยู่ในอายุเมื่อชะตากรรมของนักโทษมโนธรรมใด ๆ ได้กลายเป็น ปัญหาของคนทุกที่ อันอายุเมื่อประชาธิปไตยและสิทธิมนุษยชนเป็นอย่างกว้างขวาง แม้ไม่แพร่หลาย การยอมรับเป็น birthright ทั้งหมด บ่อยในระหว่างปีของฉันภายใต้การจับกุมบ้าน มีฉันออกแรงจากทางเดินของฉันชื่นชอบในการข้อเสนอแนะฉบับนี้ไปปฏิญญาสากลของสิทธิมนุษยชน:...ไม่สนใจและดูถูกสิทธิมนุษยชนมีผลในการกระทำที่หยาบคายซึ่งมี outraged มโนธรรมของมนุษย์ และมีการประกาศการมาถึงของโลกที่มนุษย์จะเพลิดเพลินกับเสรีภาพในการพูด และความเชื่อและอิสรภาพจากความกลัว และต้องเป็นความปรารถนาสูงสุดของคนทั่วไป...มันเป็นสิ่งสำคัญ ถ้ามนุษย์จะไม่สามารถบังคับให้ไล่ สุดท้าย การต้าน tyranny และกดขี่ ว่า สิทธิมนุษยชนควรถูกป้องกัน โดยกฎของกฎหมาย...ถ้าฉันถามทำไมฉันกำลังต่อสู้เพื่อสิทธิมนุษยชนในพม่า ทางเดินด้านบนจะมีคำตอบ ถ้าถามข้าพเจ้าว่าทำไมผมกำลังต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยในพม่า เป็นเพราะว่า สถาบันประชาธิปไตยและแนวทางปฏิบัติจำเป็นสำหรับหนังสือค้ำประกันของสิทธิมนุษยชนกว่าปีผ่านมา มีสัญญาณว่า รายแรก ๆ ของผู้ที่เชื่อในประชาธิปไตยและสิทธิมนุษยชนจะเริ่มติดลูกในพม่า มีการเปลี่ยนแปลงในทิศทางบวก มีการดำเนินการขั้นตอนทางกระบวนการประชาธิปไตย ถ้าสนับสนุนการมองในแง่ดีระมัดระวัง จะไม่ได้ เพราะฉันไม่มีความเชื่อในอนาคต แต่เนื่อง จากไม่อยากให้ศรัทธา ไม่ มีความเชื่อในการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พระบาทของคุณของคุณเจ้าฟ้า ฯพณฯ สมาชิกดีเด่นของคณะกรรมการโนเบลนอร์เวย์, เพื่อนรัก, ปีนานมาแล้วบางครั้งก็ดูเหมือนว่าหลายชีวิตที่ผ่านมาผมอยู่ที่ฟอร์ดฟังรายการวิทยุทะเลทรายดิสก์กับลูกชายคนเล็กของฉันเล็กซานเดอ มันเป็นโปรแกรมที่รู้จักกันดี (สำหรับทุกฉันรู้ว่ามันยังคง) ที่คนที่มีชื่อเสียงจากทุกเดินชีวิตได้รับเชิญไปพูดคุยเกี่ยวกับแปดแผ่น, หนังสือเล่มหนึ่งอยู่ข้างพระคัมภีร์และทำงานที่สมบูรณ์ของเช็คสเปียร์และเป็นหนึ่งใน รายการที่หรูหราที่พวกเขาจะต้องการที่จะมีกับพวกเขาพวกเขาจะต้องลอยคออยู่บนเกาะทะเลทราย ในตอนท้ายของโปรแกรมซึ่งเราได้ทั้งความสุขเล็กซานเดอถามฉันว่าฉันคิดว่าฉันอาจเคยได้รับเชิญให้ไปพูดในทะเลทรายดิสก์ "ทำไมไม่?" ฉันตอบเบา ๆ เพราะเขารู้ว่าในคนดังเท่านั้นทั่วไปมีส่วนร่วมในโปรแกรมที่เขาเดินไปถามด้วยความสนใจของแท้ด้วยเหตุผลสิ่งที่ฉันคิดว่าฉันอาจจะได้รับเชิญ ผมคิดว่าเรื่องนี้สักครู่แล้วตอบ: "บางทีอาจเป็นเพราะผมได้รับรางวัลโนเบลวรรณกรรม" และเราทั้งสองหัวเราะ โอกาสที่ดูเหมือนดี แต่แทบจะไม่น่าจะเป็น(ฉันไม่สามารถจำได้ว่าตอนนี้เหตุผลที่ผมให้คำตอบว่าบางทีอาจเป็นเพราะผมเพิ่งอ่านหนังสือโดยรางวัลโนเบลหรือบางทีอาจเป็นเพราะชื่อเสียงทะเลทรายของวันที่ได้รับเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียง). ในปี 1989 เมื่อสามีของฉันไมเคิลรีสมาเห็นฉันในช่วงระยะแรกของการจับกุมบ้านเขาบอกว่าเพื่อนของจอห์นภได้รับการเสนอชื่อผมสำหรับรางวัลโนเบล เวลานี้ฉันหัวเราะ สำหรับทันทีไมเคิลดูประหลาดใจแล้วเขารู้ว่าทำไมฉันถูกขบขัน โนเบลสาขาสันติภาพ? โอกาสที่ถูกใจ แต่ไม่น่าจะมาก! ดังนั้นวิธีที่ฉันรู้สึกเมื่อฉันได้รับรางวัลจริงรางวัลโนเบลเพื่อสันติภาพ? คำถามที่ได้รับการวางให้ฉันหลายครั้งและนี้แน่นอนโอกาสที่เหมาะสมที่สุดที่จะตรวจสอบสิ่งที่รางวัลโนเบลความหมายกับฉันและสิ่งที่ความสงบสุขความหมายกับฉันที่ฉันได้กล่าวซ้ำแล้วซ้ำอีกในหลาย ๆ สัมภาษณ์ผมได้ยินข่าวว่า ผมได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพในรายการวิทยุในเย็นวันหนึ่ง มันไม่ได้ทั้งหมดมาเป็นแปลกใจเพราะผมได้รับการกล่าวถึงว่าเป็นหนึ่งใน frontrunners สำหรับรางวัลที่ได้รับในจำนวนที่ออกอากาศในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา ในขณะที่ร่างการบรรยายนี้ผมได้พยายามอย่างหนักมากที่จะจำสิ่งที่ปฏิกิริยาทันทีของฉันจะมีการประกาศรางวัลที่ได้รับ ฉันคิดว่าฉันไม่สามารถให้แน่ใจว่ามันเป็นสิ่งที่ชอบ "โอ้ดังนั้นพวกเขาจึงได้ตัดสินใจที่จะให้มันกับฉัน." มันไม่ได้ดูเหมือนจริงมากเพราะในความรู้สึกผมไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองจะเป็นจริงค่อนข้างที่ เวลานั้นบ่อยครั้งในระหว่างวันของฉันของการจับกุมบ้านมันให้ความรู้สึกราวกับว่าผมไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลกแห่งความจริง มีบ้านซึ่งเป็นโลกของฉันก็มีโลกของคนอื่น ๆ ที่ยังไม่ได้ฟรี แต่คนที่อยู่ด้วยกันในคุกเป็นชุมชนและมีโลกของฟรี; แต่ละดาวเคราะห์ที่แตกต่างกันดำเนินการหลักสูตรแยกของตัวเองในจักรวาลไม่แยแส สิ่งที่โนเบลสาขาสันติภาพไม่ได้ที่จะดึงผมอีกครั้งเข้าสู่โลกของมนุษย์คนอื่น ๆ ที่อยู่นอกพื้นที่แยกที่ฉันอาศัยอยู่ที่จะเรียกคืนความรู้สึกของความเป็นจริงกับฉัน นี้ไม่ได้เกิดขึ้นทันทีแน่นอน แต่เป็นวันและเดือนที่ผ่านไปและข่าวของการเกิดปฏิกิริยาที่จะได้รับรางวัลมามากกว่าคลื่นผมเริ่มที่จะเข้าใจความสำคัญของรางวัลโนเบล มันทำให้ฉันจริงอีกครั้ง; มันก็ดึงผมกลับเข้ามาในชุมชนของมนุษย์ในวงกว้าง และสิ่งที่มีความสำคัญมากขึ้นรางวัลโนเบลได้ดึงความสนใจของโลกในการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยและสิทธิมนุษยชนในพม่า เราก็จะไม่ลืมที่จะลืม ฝรั่งเศสกล่าวว่าการที่จะเป็นส่วนหนึ่งที่จะตายน้อย ที่จะลืมเกินไปที่จะตายน้อย มันคือการสูญเสียบางส่วนของการเชื่อมโยงที่ยึดเหนี่ยวเรากับส่วนที่เหลือของมนุษยชาติ เมื่อผมได้พบกับแรงงานชาวพม่าและผู้ลี้ภัยในระหว่างการเยือนล่าสุดของฉันมาเมืองไทยหลายคนร้องออกมา: "อย่าลืมเรา" พวกเขามีความหมาย: "อย่าลืมชะตากรรมของเราอย่าลืมที่จะทำในสิ่งที่คุณสามารถที่จะช่วยให้เรา อย่าลืมที่เรายังอยู่ในโลกของคุณ ". เมื่อคณะกรรมการโนเบลได้รับรางวัลสันติภาพกับผมว่าพวกเขาตระหนักว่าถูกกดขี่และโดดเดี่ยวในประเทศพม่ายังเป็นส่วนหนึ่งของโลกที่พวกเขาตระหนักถึงความเป็นหนึ่งเดียวกันของมนุษยชาติ ดังนั้นสำหรับฉันที่ได้รับรางวัลโนเบลหมายถึงบุคคลที่ขยายความกังวลของฉันเพื่อประชาธิปไตยและสิทธิมนุษยชนเกินกว่าพรมแดนของประเทศ รางวัลโนเบลเปิดประตูในหัวใจของฉันแนวคิดพม่าสันติภาพสามารถอธิบายเป็นความสุขที่เกิดจากการหยุดชะงักของปัจจัยที่คัดค้านกับความสามัคคีและความบริสุทธ์ คำ Nyein จังแปลตามตัวอักษรว่าเป็นความเย็นที่มีประโยชน์ที่มาพร้อมเมื่อไฟจะดับ ไฟแห่งความทุกข์ทรมานและความขัดแย้งที่จะโหมกระหน่ำไปทั่วโลก ในประเทศของตัวเองการสู้รบยังไม่ได้หยุดในทิศตะวันตกเฉียงเหนือ; ไปทางทิศตะวันตกความรุนแรงที่เกิดขึ้นในการลอบวางเพลิงและการฆาตกรรมที่เกิดขึ้นเพียงไม่กี่วันก่อนที่ผมจะเริ่มต้นจากการเดินทางที่ได้นำผมมาที่นี่ในวันนี้ ข่าวการสังหารโหดในต้นน้ำอื่น ๆ ของโลกที่อุดมไปด้วย รายงานของความหิวโรคกำจัดตกงานความยากจนความอยุติธรรมเลือกปฏิบัติอคติคลั่ง; เหล่านี้เป็นค่าโดยสารประจำวันของเรา ทุกที่มีกองกำลังที่เป็นลบกินไปที่รากฐานของความสงบสุขที่มี ทุกที่สามารถพบได้กระจายความคิดของทรัพยากรวัตถุดิบและมนุษย์ที่มีความจำเป็นในการอนุรักษ์ของความสามัคคีและความสุขในโลกของเราสงครามโลกครั้งที่หนึ่งเป็นตัวแทนของของเสียที่น่ากลัวของเยาวชนและศักยภาพถลุงโหดร้ายของกองกำลังที่เป็นบวกของดาวเคราะห์ของเรา บทกวีในยุคนั้นมีความสำคัญเป็นพิเศษสำหรับฉันเพราะครั้งแรกที่ผมอ่านมันในเวลาที่ผมอายุเท่ากันเป็นจำนวนมากของชายหนุ่มผู้ที่ต้องเผชิญกับความคาดหวังของความรุนแรงก่อนที่พวกเขาแทบจะไม่ได้เบ่งบาน การต่อสู้ของชาวอเมริกันหนุ่มที่มีฝรั่งเศสต่างด้าวเขียนก่อนที่เขาจะถูกฆ่าตายในการดำเนินการในปี 1916 ที่เขาจะได้พบกับการตายของเขา "ในบางสิ่งกีดขวางแน่นอน" "ในบางความลาดชันของเนินเขามีรอยแผลเป็นทารุณ;" "เวลาเที่ยงคืนในเมืองเผาบางส่วน "เยาวชนและความรักและชีวิตที่สูญสิ้นไปตลอดกาลในความพยายามที่หมดสติที่จะจับนิรนาม, สถานที่พ้นหูพ้นตา และสำหรับสิ่งที่? เกือบหนึ่งศตวรรษในวันที่เรายังหาคำตอบที่น่าพอใจที่เราไม่ได้ยังคงมีความผิดถ้าในระดับความรุนแรงน้อยลงของความประมาทของความสะเพร่าในเรื่องเกี่ยวกับอนาคตและความเป็นมนุษย์ของเราด้วย? สงครามไม่ได้เวทีเดียวที่ความสงบสุขที่จะทำไปสู่ความตาย เมื่อใดก็ตามที่ความทุกข์ทรมานถูกละเว้นจะมีเมล็ดพันธุ์ของความขัดแย้งสำหรับความทุกข์ degrades และ embitters และยั่วโมโหด้านบวกของการใช้ชีวิตในการแยกคือการที่ฉันมีเวลาเพียงพอในการที่จะครุ่นคิดกว่าความหมายของคำและศีลที่ฉันได้เป็นที่รู้จักและ ได้รับการยอมรับมาตลอดชีวิตของฉัน ในฐานะที่เป็นชาวพุทธผมเคยได้ยินเกี่ยวกับ dukha แปลโดยทั่วไปเป็นความทุกข์ทรมานตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กเล็ก เกือบทุกวันผู้สูงอายุและบางครั้งไม่ได้ผู้สูงอายุเพื่อให้ผู้คนรอบ ๆ ตัวผมจะบ่น "dukha, dukha" เมื่อพวกเขาทุกข์ทรมานจากอาการปวดเมื่อยหรือเมื่อพวกเขาได้พบกับขนาดเล็กที่เกิดอุบัติเหตุที่น่ารำคาญบาง แต่มันก็เป็นเพียงในช่วงปีที่ผ่านมาของการจับกุมบ้านที่ผมได้ไปรอบ ๆ เพื่อตรวจสอบลักษณะของหก dukha ที่ดี เหล่านี้คือการได้รับการตั้งครรภ์อายุการป่วยการตายที่จะต้องแยกจากคนที่รักที่จะถูกบังคับให้อาศัยอยู่ในใกล้ชิดกับคนที่ไม่ได้รัก ผมตรวจสอบทั้งหกความทุกข์ที่ยิ่งใหญ่ไม่ได้อยู่ในบริบททางศาสนา แต่ในบริบทของสามัญในชีวิตประจำวันของเรา ถ้าความทุกข์เป็นส่วนหลีกเลี่ยงไม่ได้ของการดำรงอยู่ของเราเราควรพยายามที่จะบรรเทาความมันเท่าที่เป็นไปได้ในทางปฏิบัติและวิธีการที่โลก ฉัน mulled กว่าประสิทธิผลของโปรแกรม ante- และหลังคลอดและแม่และเด็ก; สิ่งอำนวยความสะดวกที่เพียงพอสำหรับประชากรสูงอายุ; บริการสุขภาพเบ็ดเสร็จ การพยาบาลเห็นอกเห็นใจและ hospices ผมรู้สึกทึ่งโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงสองชนิดของความทุกข์ทรมานที่จะต้องแยกจากคนที่รักและจะถูกบังคับให้อาศัยอยู่ในใกล้ชิดกับคนที่ไม่ได้รัก ประสบการณ์สิ่งที่อาจพระพุทธเจ้าของเราได้รับในชีวิตของเขาเองว่าเขาได้รวมทั้งสองรัฐในความทุกข์ที่ดี? ผมคิดว่าของนักโทษและผู้ลี้ภัยของแรงงานข้ามชาติและตกเป็นเหยื่อของการค้ามนุษย์ที่ยิ่งใหญ่ของมวลถอนรากถอนโคนของโลกที่ได้รับการฉีกขาดออกไปจากบ้านของพวกเขาแยกจากครอบครัวและเพื่อน ๆ ถูกบังคับให้อาศัยอยู่ออกชีวิตของพวกเขาในหมู่คนแปลกหน้าที่ ไม่เคยต้อนรับเราโชคดีที่มีชีวิตอยู่ในยุคเมื่อสวัสดิการสังคมและความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรมเป็นที่ยอมรับไม่เพียง แต่เป็นที่น่าพอใจ แต่จำเป็น ผมโชคดีที่จะมีชีวิตอยู่ในยุคเมื่อชะตากรรมของนักโทษมโนธรรมได้ทุกที่ได้กลายเป็นความกังวลของประชาชนทุกวัยเมื่อประชาธิปไตยและสิทธิมนุษยชนอย่างกว้างขวางแม้ว่าจะไม่สากลยอมรับว่าเป็นกำเนิดของทุกคน บ่อยแค่ไหนในช่วงปีที่ผ่านมาถูกกักบริเวณในบ้านฉันได้ดึงพลังจากทางเดินที่ชื่นชอบในเบื้องต้นที่จะปฏิญญาสากลของสิทธิมนุษยชน: ...... ไม่สนใจและดูถูกสิทธิมนุษยชนที่มีผลในการกระทำที่ป่าเถื่อนที่ได้เจ็บแค้นจิตสำนึกของมนุษยชาติและการกำเนิดของโลกที่มนุษย์จะต้องได้รับเสรีภาพในการพูดและความเชื่อและเสรีภาพจากความกลัวและต้องการได้รับการประกาศเป็นแรงบันดาลใจสูงสุดของ คนทั่วไป...... มันเป็นสิ่งสำคัญถ้าคนที่ไม่ได้ถูกบังคับให้มีการขอความช่วยเหลือในฐานะที่เป็นที่พึ่งสุดท้ายเพื่อต่อต้านการปกครองแบบเผด็จการและการกดขี่ที่สิทธิมนุษยชนควรได้รับการคุ้มครองตามหลักนิติธรรม . . ถ้าฉันถามว่าทำไมฉันกำลังต่อสู้เพื่อสิทธิมนุษยชนในพม่าทางเดินดังกล่าวจะให้คำตอบ ถ้าผมถามว่าทำไมฉันกำลังต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยในพม่าก็คงเป็นเพราะผมเชื่อว่าสถาบันประชาธิปไตยและการปฏิบัติเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการรับประกันของสิทธิมนุษยชนในปีที่ผ่านมามีสัญญาณรับการที่ความพยายามของคนที่เชื่อในระบอบประชาธิปไตยและ สิทธิมนุษยชนเป็นจุดเริ่มต้นที่จะแบกผลไม้ในประเทศพม่า มีการเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางบวก ขั้นตอนต่อประชาธิปไตยได้รับการดำเนินการ ถ้ามองในแง่ดีผมสนับสนุนระมัดระวังมันไม่ได้เพราะผมไม่ได้มีความเชื่อมั่นในอนาคต แต่เพราะผมไม่ต้องการที่จะส่งเสริมให้มีความเชื่อตาบอด โดยไม่มีความเชื่อมั่นใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฝ่าบาท , ฝ่าบาท , ท่าน , สมาชิกดีเด่นของคณะกรรมการโนเบลนอร์เวย์เพื่อนรัก

นานปี บางครั้งดูเหมือนว่าชีวิตหลายปีที่ผ่านมา , ผมอยู่ที่ Oxford ฟังรายการวิทยุเกาะทะเลทรายดิสก์กับลูกชาย Alexanderมันเป็นโปรแกรมที่รู้จักกันดี ( ผมรู้ว่ามันยังคง ) ซึ่งผู้คนที่มีชื่อเสียงจากทุกเดินชีวิตที่ถูกเชิญให้มาพูดคุยเกี่ยวกับแปดแผ่น , หนังสือเล่มหนึ่งข้างพระคัมภีร์และผลงานที่สมบูรณ์ของเช็คสเปียร์ และราคาแพง พวกเขาจะต้องการที่จะมีกับพวกเขาพวกเขาจะติดบน เกาะทะเลทราย ในตอนท้ายของหลักสูตรที่เราทั้งสองชอบอเล็กซานเดอร์ถามฉันว่าฉันคิดว่าฉันอาจจะเคยได้รับเชิญไปพูดบนแผ่นดิสก์เกาะทะเลทราย " ทำไมจะไม่ล่ะ " ฉันตอบเบาๆ เพราะเขารู้ดีว่านายพลคนดังเพียงเอาส่วนหนึ่งในโครงการเขาก็ถามด้วยความสนใจแท้ เหตุผลที่ฉันคิดว่าฉันอาจจะได้รับเชิญ ผมถือว่านี้สักครู่แล้วตอบว่า" บางทีอาจเป็นเพราะฉันได้รับรางวัลโนเบลสำหรับวรรณคดี " แล้วเราสองคนก็หัวเราะ ลูกค้าดูมีความสุข แต่ไม่ค่อยน่า

( ผมไม่สามารถจำได้แล้วทำไมฉันให้คำตอบ เพราะผมเพิ่งอ่านหนังสือโดยรางวัลโนเบล หรือบางทีอาจเป็นเพราะเกาะทะเลทรายที่มีชื่อเสียงของวันนั้นได้เป็นนักเขียน ที่มีชื่อเสียง )

ใน 1989เมื่อสามีของฉัน ไมเคิล ริสมาหาฉันในช่วงเทอมแรกของบ้าน เขาบอกว่าเพื่อน จอห์น finnis ได้เสนอชื่อผมให้เขาได้รางวัลโนเบล เวลาที่ผมหัวเราะ ทันที ไมเคิลมองประหลาดใจ เขารู้แล้วว่าทำไมฉันถูกขบขัน รางวัลโนเบลสันติภาพ ? ลูกค้าพอใจ แต่ค่อนข้างไม่น่า !ทำไมฉันรู้สึกเมื่อฉันจริง ๆ ได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ คำถามที่ถูกวางมาหลายครั้งและครั้งนี้ ย่อมเป็นโอกาสที่เหมาะสมที่สุดที่จะตรวจสอบว่ารางวัลโนเบลสันติภาพหมายถึงฉันและสิ่งที่มีความหมายกับผม

ตามที่ผมได้กล่าวซ้ำ ๆในหลายนัดสัมภาษณ์ ผมได้ยินข่าวว่าผมได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพในวิทยุหนึ่ง ตอนเย็นมันไม่ได้ทั้งหมดมาเป็นแปลกใจ เพราะผมได้รับการกล่าวถึงเป็นหนึ่งใน frontrunners สำหรับรางวัลในหมายเลขของการออกอากาศในช่วงสัปดาห์ก่อนหน้า ในขณะที่ร่างดังกล่าว ผมได้พยายามอย่างหนักที่จะจำสิ่งที่ฉันทันที ปฏิกิริยาการประกาศรางวัลที่ได้รับ ฉันคิดว่า ฉันไม่แน่ใจว่ามันคือสิ่งที่ชอบ : " โอ้ ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจที่จะให้มันกับผม