Among patients in whom childhood ca

Among patients in whom childhood cancer was diagnosed in the 1970s and 1980s, 18% of those who survived for 5 years died within the subsequent 25 years. In recent decades, cancer treatments have been modified with the goal of reducing life-threatening late effects.

METHODS

We evaluated late mortality among 34,033 patients in the Childhood Cancer Survivor Study cohort who survived at least 5 years after childhood cancer (i.e., cancer diagnosed before the age of 21 years) for which treatment was initiated during the period from 1970 through 1999. The median follow-up was 21 years (range, 5 to 38). We evaluated demographic and disease factors that were associated with death from health-related causes (i.e., conditions that exclude recurrence or progression of the original cancer and external causes but include the late effects of cancer therapy) using cumulative incidence and piecewise exponential models to estimate relative rates and 95% confidence intervals.

RESULTS

Of the 3958 deaths that occurred during the study period, 1618 (41%) were attributable to health-related causes, including 746 deaths from subsequent neoplasms, 241 from cardiac causes, 137 from pulmonary causes, and 494 from other causes. A reduction in 15-year mortality was observed for death from any cause (from 12.4% in the early 1970s to 6.0% in the 1990s, P

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Among patients in whom childhood cancer was diagnosed in the 1970s and 1980s, 18% of those who survived for 5 years died within the subsequent 25 years. In recent decades, cancer treatments have been modified with the goal of reducing life-threatening late effects.METHODSWe evaluated late mortality among 34,033 patients in the Childhood Cancer Survivor Study cohort who survived at least 5 years after childhood cancer (i.e., cancer diagnosed before the age of 21 years) for which treatment was initiated during the period from 1970 through 1999. The median follow-up was 21 years (range, 5 to 38). We evaluated demographic and disease factors that were associated with death from health-related causes (i.e., conditions that exclude recurrence or progression of the original cancer and external causes but include the late effects of cancer therapy) using cumulative incidence and piecewise exponential models to estimate relative rates and 95% confidence intervals.RESULTSOf the 3958 deaths that occurred during the study period, 1618 (41%) were attributable to health-related causes, including 746 deaths from subsequent neoplasms, 241 from cardiac causes, 137 from pulmonary causes, and 494 from other causes. A reduction in 15-year mortality was observed for death from any cause (from 12.4% in the early 1970s to 6.0% in the 1990s, P<0.001 for trend) and from health-related causes (from 3.5% to 2.1%, P<0.001 for trend). These reductions were attributable to decreases in the rates of death from subsequent neoplasm (P<0.001), cardiac causes (P<0.001), and pulmonary causes (P=0.04). Changes in therapy according to decade included reduced rates of cranial radiotherapy for acute lymphoblastic leukemia (85% in the 1970s, 51% in the 1980s, and 19% in the 1990s), of abdominal radiotherapy for Wilms’ tumor (78%, 53%, and 43%, respectively), of chest radiotherapy for Hodgkin’s lymphoma (87%, 79%, and 61%, respectively), and of anthracycline exposure. Reduction in treatment exposure was associated with reduced late mortality among survivors of acute lymphoblastic leukemia and Wilms’ tumor.CONCLUSIONSThe strategy of lowering therapeutic exposure has contributed to an observed decline in late mortality among 5-year survivors of childhood cancer. (Funded by the National Cancer Institute and the American Lebanese–Syrian Associated Charities.)berculosis regimen (which included 10 mg of rifampin per kilogram of body weight per day) with an intensified regimen that included higher-dose rifampin (15 mg per kilogram per day) and levofloxacin (20 mg per kilogram per day) for the first 8 weeks of treatment. The primary outcome was death by 9 months after randomization.RESULTSA total of 817 patients (349 of whom were HIV-infected) were enrolled; 409 were randomly assigned to receive the standard regimen, and 408 were assigned to receive intensified treatment. During the 9 months of follow-up, 113 patients in the intensified-treatment group and 114 patients in the standard-treatment group died (hazard ratio, 0.94; 95% confidence interval, 0.73 to 1.22; P=0.66). There was no evidence of a significant differential effect of intensified treatment in the overall population or in any of the subgroups, with the possible exception of patients infected with isoniazid-resistant M. tuberculosis. There were also no significant differences in secondary outcomes between the treatment groups. The overall number of adverse events leading to treatment interruption did not differ significantly between the treatment groups (64 events in the standard-treatment group and 95 events in the intensified-treatment group, P=0.08).CONCLUSIONSIntensified antituberculosis treatment was not associated with a higher rate of survival among patients with tuberculous meningitis than standard treatment. (Funded by the Wellcome Trust and the Li Ka Shing Foundation; Current Controlled Trials number, ISRCTN61649292.)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในบรรดาผู้ป่วยที่เป็นโรคมะเร็งในวัยเด็กได้รับการวินิจฉัยในปี 1970 และ 1980, 18% ของผู้ที่รอดชีวิต 5 ปีเสียชีวิตภายใน 25 ปีต่อมา ในทศวรรษที่ผ่านมาการรักษาโรคมะเร็งได้รับการแก้ไขโดยมีเป้าหมายในการลดการคุกคามชีวิตผลกระทบปลาย. วิธีเราประเมินอัตราการตายในช่วงปลายหมู่ 34,033 ผู้ป่วยในวัยเด็กโรคมะเร็งรอดชีวิตกลุ่มการศึกษาที่รอดชีวิตอย่างน้อย 5 ปีหลังจากที่โรคมะเร็งในวัยเด็ก (เช่นโรคมะเร็งได้รับการวินิจฉัยก่อน อายุ 21 ปี) ที่รักษาได้ริเริ่มขึ้นในช่วงระยะเวลาจาก 1970 ผ่าน 1999 ติดตามเฉลี่ย 21 ปี (ช่วง 5-38) เราประเมินปัจจัยทางประชากรและโรคที่เกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตจากสาเหตุที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพ (เช่นเงื่อนไขที่ไม่รวมการกลับเป็นซ้ำหรือการลุกลามของมะเร็งที่เป็นต้นฉบับและสาเหตุภายนอก แต่รวมถึงผลกระทบในช่วงปลายของการรักษาโรคมะเร็ง) โดยใช้อัตราการเกิดการสะสมและรูปแบบการชี้แจงค่ที่จะประเมิน อัตราญาติและช่วงความเชื่อมั่น 95%. ผลของ 3958 การเสียชีวิตที่เกิดขึ้นในช่วงระยะเวลาการศึกษา 1618 (41%) เป็นส่วนที่เป็นสาเหตุที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพรวมทั้ง 746 เสียชีวิตจากเนื้องอกต่อมา 241 จากสาเหตุการเต้นของหัวใจ 137 จากสาเหตุปอด 494 และจากสาเหตุอื่น ๆ การลดอัตราการเสียชีวิต 15 ปีพบว่าการเสียชีวิตจากสาเหตุใด ๆ (จาก 12.4% ในต้นปี 1970 ถึง 6.0% ในปี 1990, p <0.001 สำหรับแนวโน้ม) และจากสาเหตุที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพ (จาก 3.5% เป็น 2.1% P <0.001 สำหรับแนวโน้ม) การลดลงของเหล่านี้เป็นส่วนที่ลดลงในอัตราการเสียชีวิตจากเนื้องอกที่ตามมา (P <0.001) สาเหตุการเต้นของหัวใจ (p <0.001) และสาเหตุปอด (p = 0.04) การเปลี่ยนแปลงในการรักษาตามทศวรรษที่ผ่านมารวมถึงอัตราที่ลดลงของการรักษาด้วยรังสีกะโหลกสำหรับโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวเม็ดเลือดขาวชนิดเฉียบพลัน (85% ในปี 1970 เป็น 51% ในปี 1980 และ 19% ในปี 1990) ของการรักษาด้วยรังสีท้องเนื้องอก Wilms '(78%, 53% และ 43% ตามลำดับ) ของรังสีรักษาโรคมะเร็งต่อมน้ำเหลืองหน้าอกประเดี๋ยวประด๋าว (87%, 79% และ 61% ตามลำดับ) และจากการสัมผัส anthracycline ลดในการเปิดรับการรักษาที่เกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตในช่วงปลายลดลงในหมู่ผู้รอดชีวิตจากโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวเฉียบพลันและ lymphoblastic เนื้องอก Wilms '. สรุปกลยุทธ์ของการลดการเปิดรับการรักษาที่ได้มีส่วนร่วมกับการลดลงของอัตราการตายที่สังเกตได้ในช่วงปลายปีในหมู่ผู้รอดชีวิต 5 ปีของโรคมะเร็งในวัยเด็ก (ได้รับทุนสนับสนุนจากสถาบันมะเร็งแห่งชาติและชาวอเมริกันเลบานอนซีเรียองค์กรการกุศลที่เกี่ยวข้อง.) ระบบการปกครอง berculosis (ซึ่งรวมถึง 10 มิลลิกรัม rifampin ต่อกิโลกรัมของน้ำหนักตัวต่อวัน) ที่มีระบบการปกครองที่ทวีความรุนแรงมากที่รวม rifampin สูงขนาด (15 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัมต่อ วัน) และ levofloxacin (20 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัมต่อวัน) เป็นครั้งแรก 8 สัปดาห์ของการรักษา ผลหลักคือความตายโดย 9 เดือนหลังการสุ่ม. ผลรวมเป็น 817 คน (349 คนเป็นผู้ติดเชื้อเอชไอวี) ได้รับการคัดเลือก; 409 ถูกสุ่มให้ได้รับยามาตรฐานและ 408 ได้รับมอบหมายให้ได้รับการรักษาที่รุนแรง ในช่วง 9 เดือนของการติดตาม 113 ผู้ป่วยในกลุ่มที่ทวีความรุนแรงมากการรักษาผู้ป่วยและ 114 ในกลุ่มมาตรฐานการรักษาเสียชีวิต (อัตราส่วนอันตราย 0.94; 95% confidence interval, 0.73-1.22; p = 0.66) ไม่มีหลักฐานของผลที่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญของการรักษาทวีความรุนแรงมากในประชากรโดยรวมหรือในใด ๆ ของกลุ่มย่อยที่มีข้อยกเว้นของผู้ป่วยที่ติดเชื้อวัณโรค isoniazid ทน นอกจากนั้นยังไม่มีความแตกต่างในผลรองระหว่างกลุ่มการรักษา จำนวนโดยรวมของเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ที่นำไปสู่การหยุดชะงักของการรักษาไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญระหว่างกลุ่มการรักษา (64 เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในกลุ่มมาตรฐานการรักษาและ 95 เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในกลุ่มที่ทวีความรุนแรงมากการรักษา, P = 0.08). สรุปการรักษาอย่างเข้มข้น antituberculosis ไม่ได้เกี่ยวข้องกับ ในอัตราที่สูงของการอยู่รอดของผู้ป่วยวัณโรคเยื่อหุ้มสมองอักเสบกว่ามาตรฐานการรักษา (ได้รับทุนสนับสนุนจาก Wellcome ไว้ใจและลีกา Shing มูลนิธิปัจจุบันควบคุมจำนวนทดลอง ISRCTN61649292.)