The British were also expanding the

The British were also expanding their sphere of influence at an alarming rate. While the Nepalese had been expanding their empire – into Sikkim in the east, Kumaon and Garhwal in the west and into the British sphere of influence in Awadh, or Oudh as the British called it, in the south – the British East India Company had consolidated its position in India from its main bases of Calcutta, Madras and Bombay. This British expansion had already been resisted in India, culminating in three Anglo-Maratha wars as well as in the Punjab where Ranjit Singh and the Sikh Empire had their own aspirations.

Trade[edit]
The economic cause constituted the major cause of conflict with Nepal. The British had made constant efforts to persuade the Nepalese government to allow them their trade to the fabled Tibet through Nepal. Despite a series of delegations headed by William Kirkpatrick (1792), Maulvi Abdul Qader (1795), and later Knox (1801), the Nepalese Durbar refused to budge an inch. The resistance to open up the country to the Europeans could be summed up in a Nepali percept, "With the merchants come the musket and with the Bible comes the bayonet."

Lord Hasting was not averse to exploiting any commercial opportunities that access to the Himalayan region might offer. He knew that these would gratify his employers and silence his critics, because the East India Company was at this time in the throes of a cash-flow crisis. It needed substantial funds in Britain, in order to pay overheads, pensions, and dividends; but there were problems about remitting the necessary assets from India. Traditionally the Company had bought Indian produce and sold it in London; but this no longer made economic sense. The staple Indian export was cotton goods, and demand for these was declining as home-produced textiles captured the British market. So the Company was having to transfer its assets in another, more complicated and expensive way. It was having to ship its Indian textiles to Canton; sell them on the Chinese market; buy tea with the proceeds; then ship the tea for sale in Britain (all tea at this time came from China. It was not grown in India until the 1840s).[5]

So when Hastings told the directors of the Company about an alternative means of remittance, a rare and precious raw material that could easily and profitably be shipped from India directly to London, they were at once interested. The raw material in question was a superior-quality wool: the exquisitely soft and durable animal down that had been used since time immemorial to make the famous wraps, or shawls, of Kashmir. This down was found only on the shawl-wool goat, and the shawl-wool goat was found only in certain areas of western Tibet. It refused to breed anywhere else. This all explains why, under the terms of the treaty of 1816, Nepal was required to surrender its far western provinces. Hastings hoped that this territory, partly annexed by the Company and partly restored to its previous rulers, would give British merchants direct access to the wool-growing areas.[5]

Similarly David Ochterlony, then an agent at Ludhiana, on 24 August 1814 noted of Dehra Dun as a "potentially thriving entrepot for Trans-Himalayan trade." He contemplated annexing Garhwal not so much with the view to revenue, but for security of commercial communications with the country where the shawl wool is produced. The British soon got to know that Kumaon provided a better facility for trade with Tibet. Therefore, the annexation of these two areas became part of their strategic objectives.

Political safety[edit]
While trade, was indeed a major objective of the Company, out of it grew a concept of "political safety," which essentially meant a strategy of dissuasion and larger areas of occupation. The evidence does not support the claim that Hastings invaded Nepal principally for commercial reasons. It was a strategic decision. He was wary of the Hindu revival and solidarity among the Marathas, the Sikhs, and the Gurkhas amid the decaying Mughal empire. He was hatching pre-emptive schemes of conquest against the Marathas in central India, and he needed to cripple Nepal first, in order to avoid having to fight on two fronts.[5]

That it was a flawed strategy is explained by P.J. Marshal: "Political safety meant military preparedness. The military expenditure for 1761-62 to 1770-71 was 44 percent of the total spending of 22 million pounds. War and diplomacy rather than trade and improvement; most of the soldiers-would-be politicians and Governor Generals rarely understood. The political safety of Bengal was their first priority and they interpreted safety as requiring the subjugation of Mysore, the Marathas, the Pindaris, the Nepalese and the Burmese."

Border dispute[edit]
The acquisition of the Nawab of Awadh's lands by the British East India Company brought the region of Gorakhpur into the close proximity of the raja of Palpa – the last remaining independent town within the Nepalese heartlands. Palpa and Butwal were originally two separate principalities; they were afterwards united under one independent Rajput prince, who, having conquered Butwal, added it to his hereditary possessions of Palpa. The lands of Butwal, though conquered and annexed, were yet held in fief, or paid an annual sum, first to Awadh, and afterwards, by transfer, to the British.[6][7] During the regency of Rani Rajendra Laxmi, towards the close of the 18th century, the hill country of Palpa was conquered and annexed to Nepal. The rajah retreated to Butwal, but was subsequently induced, under false promises of redress, to visit Kathmandu, where he was put to death, and his territories in Butwal seized and occupied by the Nepalese.[7] Bhimsen Thapa, the Nepalese prime minister from 1806 to 1837, installed his own father as governor of Palpa, leading to serious border disputes between the two powers. The "illegal" occupation from 1804 till 1812 to the Terai of Butwal by the Nepalese, which was under British protection, was the immediate reason which led to the Anglo-Nepal war in 1814.[7][8][9]

On October 1813, the ambitious Francis Edward Rawdon-Hastings, the Earl of Moira, assumed the office of the Governor-General, and his first act was to re-examine the border dispute between Nepal and British East India Company. These disputes arose because there was no fixed boundary separating the Nepalese and the British. A struggle with the former was unpromising as the British were ignorant of the country or its resources and, despite their technological superiority, it was a received persuasion that the nature of the mountainous tract, which they would have to penetrate, would be as baffling to them as it had been to all the efforts of many successive Mahomedan sovereigns.[10] A border commission imposed on Nepal by the Governor-General failed to solve the problem. The Nepalese Commissioners had remarked to the British the futility of debating about a few square miles of territory since there never could be real peace between the two States, until the British should yield to the Nepalese all the British provinces north of the Ganges, making that river the boundary between the two, "as heaven had evidently designed it to be."[10] In the mean time, the British found that the Nepalese were preparing for war; that they had for some time been laying up large stores of saltpetre; purchasing and fabricating arms, and organizing and disciplining their troops under some European deserters in this service, after the model of the companies of East India's sepoy battalions.[6] The conviction that the Nepalese raids into the flatland's of the Terai, a much prized strip of fertile ground separating the Nepalese hill country from India, increased tensions[10] – the British felt their power in the region and their tenuous lines of communication between Calcutta and the northwest were under threat. Since there was no clear border, confrontation between the two powers was "necessary and unavoidable".[11] Britain formally declared war with the Nepal on 1 Nov 1814.[12]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อังกฤษยังได้ขยายเขตอิทธิพลของตนในอัตราน่าเป็นห่วง ในขณะที่นั่งเอนหลังได้รับการขยายจักรวรรดิของพวกเขา – ในรัฐสิกขิมในภาคตะวันออก Kumaon และ Garhwal ในตะวันตก และ เป็นอิทธิพลของทรงกลมอังกฤษอวัดห์ หรือ Oudh เป็นอังกฤษที่เรียกว่า ใต้ – บริษัทบริติชอีสต์อินเดียได้รวมตำแหน่งในอินเดียจากฐานของหลักของกาลกัตต้า มาดราสและบอมเบย์ แล้วมีการ resisted ขยายนี้อังกฤษในประเทศอินเดีย แถบสามมราฐาอังกฤษสงครามเช่นในปัญจาบที่รันจิตซิงห์และจักรวรรดิซิกข์ได้แรงบันดาลใจของตนเอง

ค้า [แก้ไข]
สาเหตุเศรษฐกิจทะลักสาเหตุหลักของความขัดแย้งกับเนปาล ชาวอังกฤษได้ทำคงพยายามชักชวนรัฐบาลเนปาลเพื่ออนุญาตให้การค้ากับทิเบตโกหกผ่านเนปาล แม้ มีชุดของการมอบหมายโดย William Kirkpatrick (1792), Maulvi Abdul Qader (1795), และหลังน็อก (1801), ดูร์เนปาลปฏิเสธขยับนิ้ว ต่อต้านการเปิดประเทศให้ชาวยุโรปอาจจะรวมยอดใน percept เนปาล "กับพ่อค้าที่มาในปืนคาบศิลา และ ด้วยพระคัมภีร์มา bayonet"

Hasting เจ้ารังเกียจไม่ exploiting ใด ๆ โอกาสเชิงพาณิชย์ที่ถึงภูมิภาคหิมาลัยอาจนำเสนอ เขารู้ว่า สิ่งเหล่านี้จะ gratify นายจ้างของเขา และเงียบนักวิจารณ์ของเขา เพราะ บริษัทอินเดียตะวันออกในเวลานี้ใน throes ของวิกฤตกระแสเงินสด มันจำเป็นพบเงินในสหราชอาณาจักร เพื่อจ่ายค่าโสหุ้ย ชีพ และเงินปัน ผล แต่มีปัญหาเกี่ยวกับการชำระเงินผ่านธนาคารสินทรัพย์จำเป็นจากอินเดีย ซึ่งบริษัทได้ซื้ออินเดียผลิต และขายในลอนดอน แต่นี้ไม่ทำความรู้สึกทางเศรษฐกิจ ตั๋วเย็บกระดาษอินเดียส่งออกสินค้าผ้าฝ้าย และความต้องการเหล่านี้ถูกปฏิเสธเป็นสิ่งทอที่ผลิตบ้านจับตลาดอังกฤษ ดังนั้น บริษัทมีการโอนสินทรัพย์ของอีก เพิ่มเติมซับซ้อน และราคาแพง มันมีสินค้าสิ่งทอของอินเดียไปงานกวางเจา ขายในตลาดจีน ซื้อชาพร้อมดำเนิน แล้ว จัดส่งชาขายในสหราชอาณาจักร (ชาทั้งหมดในขณะนี้มาจากประเทศจีน มันถูกไม่ปลูกในอินเดียจนถึง 1840s)[5]

ดังนั้น เมื่อเฮสติ้งส์บอกกรรมการบริษัทเกี่ยวกับวิธีการสำรองของการชำระเงิน การหายาก และมีค่าวัตถุดิบที่สามารถได้อย่างง่ายดาย และ profitably ถูกจัดส่งจากอินเดียโดยตรงไปยังลอนดอน พวกเขาได้ในครั้งเดียวสนใจ วัตถุดิบต้องถูกขนห้องคุณภาพ: มีการใช้สัตว์นุ่ม และทนทานประณีตว่าตั้งแต่อดีตกาลนานกาเลให้ห่อที่มีชื่อเสียง หรือฝ้าย ของแคชเมียร์ นี้ลงพบในแพะผ้าคลุมไหล่ผ้าขนสัตว์ และผ้าคลุมไหล่ผ้าขนแพะพบเฉพาะในบางพื้นที่ของทิเบตตะวันตก มันปฏิเสธที่จะแพร่พันธุ์ได้เลย ทั้งหมดนี้อธิบายเหตุผล ภายใต้เงื่อนไขของสนธิ 1816 เนปาลถูกต้องยอมจำนนของจังหวัดตะวันตกไกล เฮสติ้งส์หวังว่า ดินแดนนี้ annexed โดยบริษัทบางส่วน และบางส่วนคืนค่าไม้บรรทัดของก่อนหน้านี้ จะให้พ่อค้าอังกฤษเข้าพื้นที่เติบโตขนสัตว์[5]

เหมือนกับ David Ochterlony แล้วตัวแทนในลุเธียน่า บน 24 ๑๙๕๗ สิงหาคมระบุของเดห์ร่าดันเป็นแบบ "entrepot ที่อาจเจริญรุ่งเรืองการค้าทรานส์หิมาลายัน"เขาไตร่ตรอง annexing Garhwal มากไม่มองรายได้ แต่ เพื่อความปลอดภัยสารเชิงพาณิชย์กับประเทศที่ผลิตผ้าขนสัตว์คลุมไหล่ อังกฤษเร็ว ๆ นี้ได้รู้ว่า Kumaon ให้สินเชื่อดีสำหรับการค้ากับทิเบต ดังนั้น เหตุการณ์ของสองพื้นที่เหล่านี้กลายเป็น ส่วนหนึ่งของนักกลยุทธ์วัตถุประสงค์

ความปลอดภัยทางการเมือง [แก้ไข]
ขณะค้า มีวัตถุประสงค์หลักของบริษัทจริง ๆ จากนั้นเพิ่มขึ้นแนวคิดของ "การเมืองความปลอดภัย ซึ่งหมายถึง กลยุทธ์ของ dissuasion และพื้นที่ขนาดใหญ่ของอาชีพหลัก หลักฐานสนับสนุนข้อเรียกร้องว่า เฮสติ้งส์บุกเนปาลเพื่อเหตุผลทางการค้า มันเป็นการตัดสินใจเชิงกลยุทธ์ เขาระมัดระวังของฮินดูฟื้นฟูและสมานฉันท์ระหว่าง Marathas ซิกข์ และ Gurkhas ท่ามกลางจักรวรรดิโมกุล decaying เขาถูกฟัก pre-emptive ร่างของชนะกับ Marathas ในอินเดียกลาง และเขาต้อง cripple เนปาลก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงการต่อสู้บนด้านหน้า 2[5]

มันเป็นกลยุทธ์ flawed ถูกอธิบายโดยพีเจพล: "ความปลอดภัยทางการเมืองหมายถึง การเตรียมความพร้อมทางทหาร รายจ่ายทางทหารสำหรับ 1761-62 ไป 1770-71 มีร้อยละ 44 ของการใช้จ่ายรวมของ 22 ล้านปอนด์ สงคราม และการทูตแทนการค้า และการปรับ ปรุง ส่วนใหญ่ผู้ว่าการทหารและนักการเมืองทหาร--จะไม่ค่อยเข้าใจ ความปลอดภัยทางการเมืองของเบงกอลมีความสำคัญ และจะแปลความปลอดภัยตรวจ subjugation มัย การ Marathas, Pindaris การนั่งเอนหลังและพม่า"

พิพาท [แก้ไข]
ซื้อที่ดินผมอวัดห์โดย บริษัทบริติชอีสต์อินเดียนำแคว้นโคราฆปุระเป็นชิดของราชาของ Palpa – สุดท้ายเมืองอิสระที่เหลืออยู่ภายในใจกลางเมืองเนปาล Palpa และ Butwal ก็แยกราชรัฐที่สอง พวกเขาหลังจากยูไนเต็ดภายใต้หนึ่งอิสระอย่างไร Rajput เจ้า ที่ มีแปลก Butwal เพิ่มทรัพย์สินพระรัชทายาทแห่งของ Palpa ดินแดนของ Butwal แม้ว่าเอาชนะ และ annexed ยังจัดกำหนดศักดินา หรือชำระรวมเป็นรายปี ก่อน เพื่ออวัดห์ และหลัง โอน ย้าย อังกฤษ[6][7] ในระหว่างที่รีเจนซี่ของรานี Rajendra ลักษมี ต่อการปิดของศตวรรษที่ 18 ประเทศเขา Palpa การเอาชนะ และ annexed สู่เนปาล ราจาห์ที่ retreated ไป Butwal แต่มาเหนี่ยว นำ ภายใต้สัญญาการดำเนิน เท็จไปกาฐมาณฑุ ที่เขาถูกทำให้ตาย และดินแดนของเขาใน Butwal ยึด และครอบครอง โดยการนั่งเอนหลัง[7] Bhimsen Thapa เนปาลนายกรัฐมนตรีจากค.ศ. 1806 1837 ติดตั้งพ่อของเขาเองเป็นผู้ว่าราชการของ Palpa นำไปสู่ข้อพิพาทชายแดนที่ร้ายแรงระหว่างสองอำนาจ อาชีพ "ผิดกฎหมาย" จาก 1804 จนถึง 1812 สบาย Butwal โดยนั่งเอนหลัง ซึ่งอยู่ใต้อังกฤษป้องกัน มีเหตุผลทันทีซึ่งนำไปสู่สงครามอังกฤษเนปาลใน ๑๙๕๗[7][8][9]

ใน 1813 ตุลาคม ทะเยอทะยาน Francis เอ็ดเวิร์ด Rawdon-เฮสติ้งส์ เอิร์ล Moira สันนิษฐานสำนัก Governor-General และการกระทำของเขาครั้งแรกเป็นการตรวจสอบข้อพิพาทชายแดนระหว่างเนปาลและ บริษัทอินเดียตะวันออกภาษาอังกฤษ ข้อโต้แย้งเหล่านี้เกิดขึ้นเนื่องจากมีขอบเขตไม่ถาวรที่แยกที่นั่งเอนหลังและอังกฤษ ต่อสู้กับอดีตถูก unpromising เป็นอังกฤษได้ซะประเทศหรือทรัพยากร และ แม้ มี ปมของเทคโนโลยี มันเป็นการจูงใจได้รับว่า ของภูเขาทางเดิน ซึ่งพวกเขาจะต้องบุก จะเป็น baffling ไป ตามที่ได้ให้ความพยายามทั้งหมดของ sovereigns Mahomedan ต่อเนื่องหลาย[10] ขอบเสริมกำหนดในเนปาล โดย Governor-General ล้มเหลวในการแก้ปัญหา ในคณะกรรมาธิการแห่งเนปาลได้กล่าวกับอังกฤษอันไร้ประโยชน์ของการโต้วาทีเกี่ยวกับดินแดนเนื่องจากไม่สามารถมีความสุขสงบระหว่างสองสถานะ กี่ตารางไมล์จนกระทั่งอังกฤษควรยอมตามที่นั่งเอนหลังอังกฤษจังหวัดทางตอนเหนือของแม่น้ำคงคา ทำน้ำที่เขตแดนระหว่างสอง "เป็นสวรรค์ได้อย่างเห็นได้ชัดมาให้"[10] ในเวลาเฉลี่ย อังกฤษพบว่า การนั่งเอนหลังได้เตรียมความพร้อมสำหรับสงคราม ที่พวกเขามีบางครั้งถูกวางค่าร้านค้าขนาดใหญ่ของ saltpetre ซื้อ fabricating แขน และการจัดระเบียบ และ disciplining กองทัพภายใต้บาง deserters ยุโรปในบริการนี้ หลังจากรูปแบบของบริษัทอินเดียตะวันออก sepoy ปะทะ[6] ที่เชื่อมั่นว่าการนั่งเอนหลังมาเป็นของสบาย ของหล่มสัก ป่าอุดมสมบูรณ์พื้นดินแยกประเทศเขาเนปาลอินเดีย ความตึงเครียดเพิ่มขึ้น [10] – สักหลาดอังกฤษอำนาจในภูมิภาคและบรรทัด tenuous ของการสื่อสารระหว่างเมืองกัลกัตตาและตะวันตกเฉียงเหนืออยู่ภายใต้ภัยคุกคาม prized มาก เนื่องจากมีเส้นขอบไม่ชัดเจน การเผชิญหน้าระหว่างสองอำนาจ "จำเป็น และหลีกเลี่ยงไม่ได้"[11] สหราชอาณาจักรประกาศสงครามกับเนปาลที่บน 1 ๑๙๕๗ nov อย่างเป็นกิจจะลักษณะ[12]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อังกฤษยังขยายวงของพวกเขาที่มีอิทธิพลในอัตราที่น่าตกใจ ในขณะที่เนปาลได้รับการขยายอาณาจักรของพวกเขา - ลงในสิกขิมอยู่ทางทิศตะวันออกและ Garhwal Kumaon ในทางทิศตะวันตกและเป็นทรงกลมจากอิทธิพลของอังกฤษใน Awadh หรือ Oudh ขณะที่อังกฤษเรียกว่าในภาคใต้ - บริษัท อินเดียตะวันออกของอังกฤษได้รวม ตำแหน่งในอินเดียจากฐานหลักของกัลกัตฝ้ายและบอมเบย์ของ นี้การขยายตัวของอังกฤษได้รับการต่อต้านอยู่แล้วในอินเดียสูงสุดในสงครามสามแองโกลรัทธารวมทั้งในรัฐปัญจาบที่รานจิตซิงห์และเอ็มไพร์ซิกมีแรงบันดาลใจของตัวเองในการค้าระหว่างประเทศ [แก้ไข] สาเหตุทางเศรษฐกิจประกอบด้วยสาเหตุสำคัญของความขัดแย้งกับประเทศเนปาล . อังกฤษได้ทำให้ความพยายามอย่างต่อเนื่องที่จะชักชวนให้รัฐบาลเนปาลเพื่อให้พวกเขาค้าเพื่อโกหกทิเบตเนปาลผ่านของพวกเขา แม้จะมีชุดของคณะผู้แทนนำโดยวิลเลียม Kirkpatrick (1792) มัลวีอับดุล qader (1795) และต่อมาน็อกซ์ (1801), เนปาล Durbar ปฏิเสธที่จะขยับเขยื่อนนิ้ว ความต้านทานที่จะเปิดประเทศในยุโรปอาจจะสรุปได้ใน percept เนปาล "ด้วยร้านค้าที่มาปืนคาบศิลาและมีพระคัมภีร์มาดาบปลายปืน." พระเจ้า Hasting ไม่ได้รังเกียจที่จะใช้ประโยชน์จากโอกาสทางการค้าใด ๆ ที่สามารถเข้าถึงหิมาลัย ภูมิภาคอาจเสนอ เขารู้ว่าสิ่งเหล่านี้จะทำให้ถูกใจนายจ้างของเขาและนักวิจารณ์ของเขาเงียบเพราะ บริษัท อินเดียตะวันออกเป็นช่วงเวลานี้ในอาการปวดเกร็งของวิกฤติกระแสเงินสด มันจำเป็นต้องใช้เงินมากในสหราชอาณาจักรในการที่จะจ่ายค่าใช้จ่ายบำนาญและเงินปันผล แต่มีปัญหาเกี่ยวกับการส่งเงินสินทรัพย์ที่จำเป็นจากประเทศอินเดีย เดิม บริษัท ฯ ได้ซื้อผลิตอินเดียและขายมันในลอนดอน แต่ตอนนี้ทำไม่ได้ความรู้สึกทางเศรษฐกิจ การส่งออกของอินเดียเป็นหลักเป็นสินค้าผ้าฝ้ายและความต้องการเหล่านี้ได้รับการลดลงเป็นสิ่งทอที่บ้านผลิตจับตลาดอังกฤษ ดังนั้นวิธีที่ บริษัท ได้มีการถ่ายโอนสินทรัพย์ในอีกที่ซับซ้อนมากขึ้นและมีราคาแพง มันก็ต้องมีการส่งสินค้าสิ่งทอของอินเดียกวางตุ้ง; ขายพวกเขาในตลาดจีน; ซื้อชากับเงินนั้น แล้วส่งชาสำหรับการขายในสหราชอาณาจักรได้ [5] (ชาทั้งหมดในเวลานี้มาจากจีน. มันไม่ได้ปลูกในอินเดียจนถึงยุค 1840). ดังนั้นเมื่อเฮสติ้งส์บอกว่ากรรมการของ บริษัท เกี่ยวกับการเลือกวิธีการโอนเงินหายาก และวัตถุดิบที่มีค่าที่สามารถทำกำไรได้อย่างง่ายดายและถูกส่งจากอินเดียโดยตรงไปลอนดอนพวกเขาเป็นที่สนใจอีกครั้ง วัตถุดิบในคำถามเป็นขนที่มีคุณภาพดีกว่า: ประณีตนุ่มและทนทานลงสัตว์ที่ได้รับการใช้มาตั้งแต่ไหน แต่ไรที่จะทำให้การตัดที่มีชื่อเสียงหรือผ้าคลุมไหล่แคชเมียร์ ลงนี้พบเฉพาะในแพะผ้าคลุมไหล่ขนสัตว์และแพะผ้าคลุมไหล่ขนสัตว์พบเฉพาะในบางพื้นที่ของทิเบตตะวันตก มันปฏิเสธที่จะเกิดที่ใด ทั้งหมดนี้อธิบายว่าทำไมภายใต้เงื่อนไขของสนธิสัญญา 1816, เนปาลจะต้องยอมจำนนจังหวัดทางตะวันตกไกลของ เฮสติ้งส์หวังว่าดินแดนนี้ยึดบางส่วนโดย บริษัท ฯ และเรียกคืนบางส่วนเพื่อปกครองก่อนหน้านี้จะให้พ่อค้าอังกฤษเข้าถึงโดยตรงไปยังพื้นที่ขนสัตว์เติบโต. [5] ในทำนองเดียวกันเดวิด Ochterlony แล้วตัวแทนที่ลูเธียนาเมื่อวันที่ 24 สิงหาคม 1814 ที่ระบุไว้ Dehra Dun ของเป็น "Entrepot อาจเจริญรุ่งเรืองการค้าทรานส์หิมาลัย." เขาครุ่นคิด annexing Garhwal ไม่มากด้วยมุมมองที่รายได้ แต่สำหรับการรักษาความปลอดภัยของการสื่อสารเชิงพาณิชย์ที่มีประเทศที่ผ้าคลุมไหล่ขนสัตว์ที่ผลิต อังกฤษเร็ว ๆ นี้ได้รู้ว่า Kumaon ให้สิ่งอำนวยความสะดวกที่ดีกว่าสำหรับการค้ากับทิเบต ดังนั้นการเพิ่มของทั้งสองพื้นที่เป็นส่วนหนึ่งของวัตถุประสงค์เชิงกลยุทธ์ของพวกเขาเพื่อความปลอดภัยทางการเมือง [แก้ไข] ในขณะที่การค้าเป็นจริงวัตถุประสงค์หลักของ บริษัท ออกจากมันขยายแนวคิดของ "ความปลอดภัยทางการเมือง" ซึ่งเป็นหลักหมายถึงกลยุทธ์ของ การปรามและมีขนาดใหญ่พื้นที่ของการประกอบอาชีพ หลักฐานไม่สนับสนุนการเรียกร้องที่เฮสติ้งส์บุกเนปาลหลักเหตุผลเชิงพาณิชย์ มันเป็นการตัดสินใจเชิงกลยุทธ์ เขาเป็นคนที่ระมัดระวังในการฟื้นฟูศาสนาฮินดูและความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันในหมู่ราธัสซิกข์และ Gurkhas ท่ามกลางเนื้อที่จักรวรรดิโมกุล เขาได้รับการฟักแผนก่อนจองของชัยชนะกับราธัสในภาคกลางของอินเดียและเขาจำเป็นต้องใช้เพื่อคนพิการเนปาลเป็นครั้งแรกเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการต่อสู้ทั้งสองด้านได้ [5]. นั่นมันเป็นกลยุทธ์ที่สมบูรณ์จะมีการอธิบายโดยจอมพล PJ: "ความปลอดภัยทางการเมืองหมายถึงการเตรียมความพร้อมทางทหารค่าใช้จ่ายทางทหารเพื่อที่จะ 1761-62 1770-71 เป็นร้อยละ 44 ของการใช้จ่ายรวมของ£ 22,000,000 สงครามและการเจรจาต่อรองมากกว่าการค้าและการพัฒนา.. ส่วนใหญ่ของทหารจะเป็นนักการเมืองและผู้ว่าราชการจังหวัด นายพลไม่ค่อยเข้าใจ. ความปลอดภัยทางการเมืองเบงกอลเป็นความสำคัญอันดับแรกของพวกเขาและพวกเขาตีความความปลอดภัยที่ต้องปราบปรามของมัยซอร์, ราธั, Pindaris, เนปาลและพม่า. " ข้อพิพาทชายแดน [แก้ไข] การซื้อกิจการของมหาเศรษฐีที่ดิน Awadh ของ โดย บริษัท อินเดียตะวันออกของอังกฤษนำภาคเหนือของ Gorakhpur เข้าใกล้ราชาของ Palpa - เมืองสุดท้ายที่เป็นอิสระที่เหลืออยู่ภายในใจกลางเนปาล Palpa และ Butwal เดิมเป็นสองอาณาเขตแยก พวกเขาถูกสหรัฐหลังจากนั้นหนึ่งภายใต้ราชบัทเจ้าชายที่เป็นอิสระที่มีการเอาชนะ Butwal, เพิ่มไปยังดินแดนทางพันธุกรรมของเขา Palpa ดินแดนแห่ง Butwal แม้ว่าจะเอาชนะและยึดถูกจัดขึ้นยังอยู่ในศักดินาหรือจ่ายผลรวมประจำปีแรกที่ Awadh และหลังจากนั้นโดยการโอน, อังกฤษ. [6] [7] ระหว่างผู้สำเร็จราชการแห่งราชินีราเชนทลักษมี, ต่อสนิทของศตวรรษที่ 18, แดนเทือกเขาของ Palpa ก็เอาชนะและผนวกกับเนปาล ราชาถอยกลับไป Butwal แต่ก็เกิดมาภายใต้สัญญาที่ผิดพลาดของการแก้ไขเพื่อเข้าชมมา ณ ฑุ, ที่ซึ่งเขาได้นำไปสู่ความตายและดินแดนของเขาใน Butwal ยึดและครอบครองโดยเนปาล. [7] Bhimsen Thapa นายกรัฐมนตรีเนปาล 1806-1837, การติดตั้งพ่อของเขาเองในฐานะผู้ปกครองของ Palpa นำไปสู่ข้อพิพาทชายแดนที่รุนแรงระหว่างสองมหาอำนาจ "กฎหมาย" อาชีพจาก 1804 จนถึง 1812 ที่จะ Terai ของ Butwal โดยเนปาลซึ่งอยู่ภายใต้การคุ้มครองของอังกฤษเป็นเหตุผลได้ทันทีที่นำไปสู่สงครามแองโกลเนปาลใน 1814. [7] [8] [9] ตุลาคม 1813 มีความทะเยอทะยานฟรานซิสเอ็ดเวิร์ด Rawdon-เฮสติ้งส์เอิร์ลของ Moira สันนิษฐานว่าสำนักงานของผู้สำเร็จราชการและทำหน้าที่เป็นครั้งแรกของเขาคือการสอบใหม่ข้อพิพาทชายแดนระหว่างประเทศเนปาลและ บริษัท อินเดียตะวันออกของอังกฤษ ข้อพิพาทเหล่านี้เกิดขึ้นเพราะไม่มีขอบเขตคงแยกเนปาลและอังกฤษ การต่อสู้กับอดีตไม่มีท่าว่าจะเป็นในขณะที่อังกฤษมีการศึกษาของประเทศหรือทรัพยากรที่มีอยู่และแม้จะมีเทคโนโลยีที่เหนือกว่าของพวกเขาก็คือการชักชวนได้รับว่าธรรมชาติของระบบทางเดินภูเขาซึ่งพวกเขาจะต้องเจาะที่จะเป็นไปยุ่งเหยิง พวกเขาเป็นที่เคยเป็นมาในความพยายามทั้งหมดของหลายเหรียญทองต่อเนื่อง Mahomedan. [10] คณะกรรมการชายแดนกำหนดไว้ในเนปาลโดยผู้ว่าราชการทั่วไปล้มเหลวในการแก้ปัญหา คณะกรรมาธิการได้ตั้งข้อสังเกตเนปาลอังกฤษไม่ได้ผลของโต้วาทีเกี่ยวกับตารางไมล์ไม่กี่ของดินแดนเนื่องจากมีไม่อาจจะเป็นความสงบสุขที่แท้จริงระหว่างสองประเทศจนอังกฤษควรจะยอมจำนนต่อเนปาลทุกจังหวัดของอังกฤษเหนือของแม่น้ำคงคาทำให้ที่ แม่น้ำเขตแดนระหว่างสอง ". เป็นสวรรค์ได้รับการออกแบบมาอย่างเห็นได้ชัดว่ามันจะเป็น" [10] ในเวลาเฉลี่ยที่อังกฤษพบว่าเนปาลได้รับการเตรียมความพร้อมสำหรับการทำสงคราม; ว่าพวกเขาบางครั้งได้รับการวางขึ้นร้านค้าขนาดใหญ่ของดินประสิว; การซื้อและการผลิตแขนและการจัดระเบียบและการฝึกหัดทหารของพวกเขาภายใต้บางทัพยุโรปในการให้บริการนี้หลังจากที่รูปแบบของ บริษัท ของกองพัน Sepoy ตะวันออกของอินเดีย. [6] ความเชื่อมั่นที่บุกเนปาลเป็น Flatland ของ Terai, prized มาก แถบดินอุดมสมบูรณ์แยกแดนเทือกเขาเนปาลจากอินเดีย, ความตึงเครียดที่เพิ่มขึ้น [10] - อังกฤษรู้สึกถึงพลังของพวกเขาในภูมิภาคและเส้นผอมบางของพวกเขาในการติดต่อสื่อสารระหว่างกัลกัตและทิศตะวันตกเฉียงเหนืออยู่ภายใต้ภัยคุกคาม ตั้งแต่ไม่มีพรมแดนที่ชัดเจนการเผชิญหน้าระหว่างสองมหาอำนาจคือ "ที่จำเป็นและหลีกเลี่ยงไม่ได้". [11] สหราชอาณาจักรอย่างเป็นทางการประกาศสงครามกับประเทศเนปาลเมื่อวันที่ 1 พฤศจิกายน 1814. [12]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อังกฤษกำลังขยายเขตอิทธิพลของตนที่มีอิทธิพลในอัตราที่น่าตกใจ ในขณะที่ชาวเนปาล ได้ขยายอาณาจักรของพวกเขาไปในและสิกขิมตะวันออก Kumaon และ Garhwal ในตะวันตกและเป็นทรงกลมของอิทธิพลของอังกฤษใน awadh หรือผู้แทนเป็นอังกฤษเรียกมันว่าในภาคใต้–บริษัทอินเดียตะวันออกของอังกฤษรวมตำแหน่งในอินเดีย จากฐานของหลักของเมืองกัลกัตตาฝ้ายและบอมเบย์ การขยายตัวนี้ได้รับการต่อต้านอังกฤษในประเทศอินเดีย , culminating ใน 3 แองโกล Maratha สงครามเช่นเดียวกับในปัญจาบที่รานจิตซิงห์และจักรวรรดิซิกได้แรงบันดาลใจของพวกเขาเอง

ค้า [ แก้ไข ]
เศรษฐกิจให้เกิดขึ้น สาเหตุหลักของความขัดแย้งกับเนปาลอังกฤษได้พยายามอย่างต่อเนื่องที่จะโน้มน้าวรัฐบาลเนปาลที่จะช่วยให้พวกเขาเพื่อการค้าของตนผ่านทิเบตเนปาล แม้จะมีชุดของคณะผู้แทนนำโดยวิลเลียม Kirkpatrick ( 1792 ) maulvi อับดุล qader ( 1795 ) และต่อมาน็อกซ์ ( 1 ) เนปาล ดูร์บาร์ ปฏิเสธที่จะขยับนิ้ว ความต้านทานจะเปิดประเทศในยุโรปอาจจะสรุปในความเข้าใจ Nepali ," มีพ่อค้ามาปืนและมีพระคัมภีร์มาเขี้ยว "

ลอร์ดเฮสติ้งก็ไม่รังเกียจที่จะใช้ประโยชน์จากโอกาสทางการค้าใด ๆที่เข้าถึงภูมิภาคหิมาลัยอาจเสนอ เขารู้ว่าเหล่านี้จะพอใจนายจ้างของเขาและความเงียบนักวิจารณ์ของเขา เพราะ บริษัท อีสต์ อินเดีย คือเวลานี้ในอาการปวดเกร็งของกระแสเงินสดที่เป็นวิกฤต มันต้องการเงินทุนอย่างมากในอังกฤษเพื่อที่จะจ่ายโสหุ้ยบํานาญ และเงินปันผล แต่มีปัญหาเกี่ยวกับการโอนทรัพย์สินที่จำเป็นจากอินเดีย โดยบริษัทได้ซื้ออินเดียผลิตและขายในลอนดอน แต่ไม่ทำให้ความรู้สึกทางเศรษฐกิจ ที่อินเดียส่งออกหลักคือสินค้าฝ้ายและความต้องการเหล่านี้ได้ลดลงเป็นบ้านที่ผลิตสิ่งทอจับตลาดอังกฤษดังนั้น บริษัท มีการโอนสินทรัพย์ของ บริษัท ในอื่น วิธีที่ซับซ้อนมากขึ้นและมีราคาแพง มันมีเรือของอินเดียสิ่งทอไปยัง Canton ; ขายในตลาดจีน ซื้อ ชา กับ เงิน แล้วส่งขายในอังกฤษชา ( ชาในครั้งนี้มาจากประเทศจีน มันไม่ได้เติบโตในอินเดีย จนกระทั่ง พ.ศ. [ 5 ]

)ดังนั้น เมื่อเฮสติ้งบอกว่า กรรมการของ บริษัท เกี่ยวกับ ทางเลือกการโอนเงิน , หายากและมีค่าวัตถุดิบที่สามารถได้อย่างง่ายดาย และยังคงถูกส่งจากอินเดียโดยตรงสู่ลอนดอน พวกเขาอยู่ที่เคยสนใจ วัตถุดิบในคำถามเป็นผ้าขนสัตว์ที่มีคุณภาพ :นุ่มและทนทานสวยงามสัตว์ลง เคยใช้ตั้งแต่เวลานมนานาห่อหรือผ้าคลุมไหล่ที่มีชื่อเสียงของแคชเมียร์ นี้พบเฉพาะในผ้าคลุมไหล่ ผ้าคลุมไหล่ขนแกะ ขนแพะ และแพะที่พบเฉพาะในบางพื้นที่ตะวันตกของทิเบต มันปฏิเสธที่จะขยายพันธุ์ที่อื่น ทั้งหมดนี้อธิบายได้ว่าทำไมภายใต้เงื่อนไขของสนธิสัญญา 888 ,เนปาลต้องจำนนห่างตะวันตกจังหวัด เฮสติ้งส์หวังว่าดินแดนนี้ โดยยึดจากบริษัท และส่วนหนึ่งกลับคืนสู่ผู้ปกครองก่อนหน้าของมัน จะให้พ่อค้าอังกฤษเข้าโดยตรงจากขนสัตว์พื้นที่ปลูก [ 5 ]

เหมือนกับ เดวิด ochterlony , ตัวแทนที่ Ludhiana จากนั้นในวันที่ 24 สิงหาคม 1814 สังเกตของ dehra ดันเป็น " อาจเจริญรุ่งเรือง entrepot การค้าทรานส์หิมาลัย ." เขาคิดว่า annexing Garhwal ไม่มากด้วยมุมมองเพื่อรายได้ แต่เพื่อความปลอดภัยของการสื่อสารทางการค้ากับประเทศที่ผ้าคลุมไหล่ขนสัตว์ ผลิต อังกฤษเร็ว ๆ นี้ได้ทราบว่ามีสถานที่ที่ดี Kumaon สำหรับการค้ากับทิเบต ดังนั้น การผนวกสองพื้นที่เหล่านี้กลายเป็นส่วนหนึ่งของวัตถุประสงค์เชิงกลยุทธ์ของพวกเขา .

การเมืองความปลอดภัย [ แก้ไข ]
ในขณะที่การค้าจริงๆ วัตถุประสงค์หลักของ บริษัท ได้เติบโตเป็นแนวคิดของความปลอดภัย " การเมือง " ซึ่งเป็นหลักหมายถึงกลยุทธ์การห้ามปราม และพื้นที่ขนาดใหญ่ของอาชีพ หลักฐานที่ไม่สนับสนุนการเรียกร้องที่เฮสติ้งส์บุกเนปาลหลักเหตุผลเชิงพาณิชย์ มันคือการตัดสินใจเชิงกลยุทธ์ เขาระมัดระวังของชาวฮินดูฟื้นฟูและความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันในหมู่มาราธา , ชาวซิกข์ ,และ Gurkhas ท่ามกลางสลายอาณาจักรโมกุล เขาวางแผนก่อน emptive โครงร่างของชัยชนะกับมาราธาในภาคกลางของอินเดีย และเขาต้องพิการเนปาลก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงการต่อสู้สองด้าน [ 5 ]

มันเป็นสมบูรณ์กลยุทธ์อธิบายโดยพีเจจอมพล : " ความปลอดภัยทางการเมืองหมายถึงการเตรียมความพร้อมทางทหารค่าใช้จ่ายทางทหารสำหรับ 1761-62 เพื่อ 1770-71 เป็น 44 เปอร์เซ็นต์ของค่าใช้จ่ายโดยรวม 22 ล้านปอนด์ สงครามและการทูตมากกว่าการค้า และปรับปรุง ส่วนใหญ่ของทหารจะเป็นนักการเมืองและราชการนายพลไม่ค่อยเข้าใจ ความปลอดภัยทางการเมืองของแคว้นเบงกอลเป็นอันดับแรกของพวกเขาและพวกเขาตีความความปลอดภัยที่ต้องพิชิต Mysore , pindaris มาราธา , ,เนปาลกับพม่า "

ข้อพิพาทชายแดน [ แก้ไข ]
ซื้อ Nawab ของ awadh ของที่ดิน โดยบริษัทอินเดียตะวันออกของอังกฤษนำภูมิภาคโคราฆปุระในใกล้ชิดของราชาของปัลปา–สุดท้ายที่เหลืออยู่อิสระเมืองในเนปาล Heartlands ปัลปาบูตวลถูกแยกและอาณาเขต ;พวกเขาหลังจากนั้นสหรัฐภายใต้หนึ่งอิสระเจ้าชาย Rajput ที่มีเอาชนะบูตวล เพิ่มให้ทรัพย์สินของเขาที่เป็นกรรมพันธุ์ของปัลปา . ที่ดินของบูตวล แม้ว่าเสียทีและยึดครอง ยังจัดขึ้นในที่ดินตามศักดินา หรือจ่ายเป็นจำนวนเงิน awadh ปีแรก และหลังจากนั้น โดยโอนไปยังอังกฤษ [ 6 ] [ 7 ] ระหว่างผู้สำเร็จราชการของราณีรา Laxmi ต่อปิดของศตวรรษที่ 18เนินเขาของประเทศที่ถูกยึดครองและผนวกกับปัลปาเนปาล ส่วนราชายึดบูตวล แต่ต่อมาได้เกิดภายใต้การผิดสัญญาของผู้จะชมกาฐมาณฑุ ซึ่งเขาถูกประหารชีวิต และดินแดนของเขาในบูตวลยึดและครอบครองโดยชาวเนปาล [ 7 ] ะขะ ภีมเ ธาปา , เนปาลนายกรัฐมนตรีจาก 2349 ถึง 1837 และพ่อของเขาเป็นผู้ว่าการของปัลปา ,นำไปสู่ข้อพิพาทชายแดนที่ร้ายแรงระหว่างสองพลัง " ผิดกฎหมาย " อาชีพจาก 1804 จนถึง 1812 ไปทีไรของบูตวล โดยชาวเนปาล ซึ่งอยู่ภายใต้การอารักขาของอังกฤษได้ทันทีเหตุผลที่นำไปสู่สงครามแองโกลเนปาล 1814 . [ 7 ] [ 8 ] [ 9 ]

เมื่อตุลาคม 1813 , ทะเยอทะยาน ฟรานซิสเอ็ดเวิร์ดรอว์เดิ้น เฮสติ้ง เอิร์ลแห่งมอร์ร่า , สันนิษฐานสำนักงานราชการทั่วไปทำครั้งแรกของเขาที่จะตรวจสอบข้อพิพาทชายแดน ระหว่างเนปาลและบริษัทอินเดียตะวันออกของอังกฤษ . ข้อพิพาทเหล่านี้เกิดขึ้นเพราะว่าไม่มีกำหนดเขตแดนแยกชาวเนปาล และอังกฤษ การต่อสู้กับอดีตคือ unpromising อังกฤษในฐานะโง่เขลาของประเทศ หรือทรัพยากรที่มีอยู่และแม้จะมีความเหนือกว่าทางเทคโนโลยีของพวกเขามันได้รับการชักชวนว่า ธรรมชาติของทางเดินภูเขา ซึ่งพวกเขาจะต้องเจาะจะยุ่งเหยิงกับพวกเขาในขณะที่มันได้รับการความพยายามทั้งหมดของกษัตริย์ mahomedan ต่อเนื่องหลาย [ 10 ] ชายแดนคณะกรรมการกำหนดในประเทศเนปาล โดยผู้ว่าราชการทั่วไปล้มเหลวในการแก้ไขปัญหาเนปาลคณะกรรมาธิการได้ตั้งข้อสังเกตกับอังกฤษถึงพูดถึงไม่กี่ตารางไมล์ของพื้นที่เนื่องจากมีไม่เคยมีสันติภาพที่แท้จริงระหว่างสองรัฐ จนกระทั่งอังกฤษควรยอมเนปาลทั้งอังกฤษจังหวัดทางตอนเหนือของแม่น้ำคงคา ทำให้แม่น้ำเขตแดนระหว่างสอง " เป็นสวรรค์ได้โดยออกแบบมัน เป็น " [ 10 ] ในเวลาเฉลี่ยที่อังกฤษพบว่า ชาวเนปาล คือการเตรียมการสำหรับสงคราม พวกเขามีบางครั้งได้รับการตั้งร้านค้าขนาดใหญ่ของดินประสิว ; ซื้อและ fabricating แขน และการฝึกหัดทหารในทัพยุโรปในบริการนี้ หลังจากโมเดลของบริษัทอินเดียตะวันออกของกองพันทหารอินเดียในกองทัพอังกฤษ [ 6 ] ความเชื่อมั่นว่า เนปาลบุกเข้าสู่ที่ราบ Terai ของ ,สุดยอดมากแถบพื้นดินอุดมสมบูรณ์แยกเนปาล Hill ประเทศจากอินเดีย เพิ่มความตึงเครียด [ 10 ] –อังกฤษรู้สึกพลังงานในภูมิภาคและสายที่ไม่สำคัญของการสื่อสารระหว่างกัลกัตและตะวันตกเฉียงเหนืออยู่ภายใต้การคุกคาม เนื่องจากไม่มีกรอบชัดเจน การเผชิญหน้าระหว่างสองอำนาจ คือ สิ่งที่จำเป็นและหลีกเลี่ยงไม่ได้ "[ 11 ] สหราชอาณาจักรอย่างเป็นทางการประกาศทำสงครามกับเนปาล เมื่อวันที่ 1 พ.ย. 1814 . [ 12 ]