THE GENUINE AND THE SPURIOUS IN THE

THE GENUINE AND THE SPURIOUS IN THE RĀMĀYAṆA
It cannot be doubted that the entire seventh book of the Rāmāyaṇa has been added only later on. But it has been known since a very long time that the entire first book cannot have belonged to the original work of Vālmīki. Not only are there numerous internal self-contradictions in this book but also the language and style show themselves as inferior in quality to those of Books II to VI. Further, nowhere in the genuine parts of the poem is any reference made to the events of the first book. In fact, in this book we find statements which exactly contradict statements of the later books. Only in the first and seventh book is Rārma understood as a divine being, an incarnation of god Viṣṇu. But for a few certainly interpolated texts2 he is, in the books II to VI, throughout always only a human hero and in all the parts of the epic which are doubtlessly genuine, there is not a single trace to show that he would have been thought as an incarnation of Viṣṇu. Wherever in the genuine parts of the poem mythology is in play, it is not Viṣṇu, but god Indra who is considered as the highest god in the Veda. For the two books I and VII it is also typical that in them, as we have seen, the thread of the narration often snaps and numerous Brahmanic myths and legends were interpolated as in the case of the Mahābhārata and the Purāṇas. Such things occur only at very few places in the Books II and VI. The additions and enlargements in these books they are numerous enough are of a quite different type. They consist mainly in this that just the most beautiful and popular texts have been, as far as possible, elaborated by the reciters, and increased by their own inventions. In fact we must imagine the transmission of the Rāmāyaṇa through centuries in the following manner: It was transmitted orally as in the manner of Kuśa and Lava in the Uttara-Kāṇḍa for a long time (perhaps for centuries). These reciters and travelling musicians considered the epic songs as their property with which they took all sorts of liberties. Now, if they noticed that the listeners were moved with the touching lamentation of Sītā, of Daśaratha or of Kauśalyā they composed some more verses in addition in order to spend some more time in that context, if the battle-scenes found special favour with a war like public then it was always easy for the reciters to bring new heroes to fight duels; they could always get a few thousands or tens of thousands of monkeys or Rākṣasas slaughtered or narrate a heroic deed already once narrated in a slightly altered form, if listeners found pleasure in comic scenes particularly where the monkeys appear, then it was a temptation for the reciter, not only to spin out such scenes but also to compose more such new ones; if he had a learned audience consisting of Brahmins then he sought to win their favour by spinning out the didactic pieces, by adding new moral verses or by interpolating moral sayings that they had taken from somewhere; lastly many ambitious rhapsodes have elaborated the descriptions of nature found popular certainly in the ancient and genuine poetry by means of additions in the style of the ornate poetry of royal courts.1 But the Rāmāyaṇa got a somewhat fixed form just like the Mahābhārata - perhaps only when it was reduced to writing.2 This must have happened at a time when the poem was already so famous and beloved, that it was already considered as an act of religious merit, to read and hear it and that the heaven was promised to those who copied it down.3 But the more one copied of such a splendid and salutary poem "that bestows long life, health, fame, good brothers and understanding”,4 the more certainly did one go to heaven. Therefore the early collectors and compilers who reduced the poem to writing did not consider it as their duty to sift critically what they received, to separate the genuine from the spurious but to them everything was rather welcome which offered itself under the title "Ramayana".
But we can speak only of a “somewhat” fixed form of the Rāmāyaṇa, because the manuscripts in which the epic has come down to us vary from one another very much, and there are at least three different recensions of the text which represent the transmission in the various regions of India. These recensions differ from one another not only with respect to individual readings but also in this that in each of them verses, longer texts and even whole cantos occur which are missing in the others; also the order of the verses is not the same in the different versions. The most widely spread (both in the north and the south of India) and probably also the oldest recension is the one which Jacobi designated as "C" and which has been printed many times in Bombay.2 The only complete edition that appeared in Europe, that of G. Gorresio2 contains the Bengal recension. The text of the North-Western Indian (Western Indian, Kashmiri) recension is now being printed at Lahore .3 That there are great differences between the recensions proves only the presumption of oral transmission of the text. It is understandable that the order of the verses in the memory of rhapsodes gets shifted, that the text had to undergo often significant changes and that the reciters of the various regions made their own additions and elaborations. What is common to all the three recensions is that all of them contain seven books, and that in each of them spurious texts occur by the side of the genuine ones. An “original text” of the Rāmāyaṇa is therefore not to be had in any of the recensions; but the absence of a text in one of the recensions is always a justified ground for suspicion against its genuineness. And in general it is in any case more easy in the case of the Rāmāyaṇa than in that of the Mahābhārata to isolate the spurious and the more recent portions. "As in the case of some of our old venerable cathedrals”, says Jacobi1 “every coming generation has added something new and repaired the old without the original layout being in any way obliterated in spite of all built up chapels and steeples; thus many generations of singers have been working at the Rāmāyaṇa; but the old nucleus, round which so much has grown about is easily recognisable in its main features even if not in minute details". Jacobi himself has proved irrefutably in his work, "Das Rāmāyaṇa" a large number of additions and elaborations as such. That when an attempt is made to prepare a critical edition of the text perhaps only one fourth of the 24,000 verses of the Rāmāyaṇa handed down to us would turn out to be "genuine", does not speak anything against the justification of the criticism.2 It is only on account of the large number of the "spurious" in the Indian epics that we are more often disappointed while reading those which rouse great admiration in us. And when we compare the Indian with the Greek epics with respect to their artistic value if the result should necessarily turn out against the former ones, then the people responsible for this are not the poets of ancient India but rather those poetasters who have elaborated and mutilated the old cantos by means of their own additions and changes. The “shapelessly fermenting verbosity” of which Friedrich Rūckert reproaches the Rāmāyaṇa, is certainly more often on account of the Vālmīkites than of Vālmīki himself. On the whole however the German poet is certainly right when he seeks the beauty of the Indian poetry somewhere else than that of the Greek, saying:" Such fantastic grievances, such shapelessly fermenting verbosity, As the Rāmāyaṇa offers you, that Homer has Certainly taught you to despise, but yet such high thinking And such profound heart even the
Ilias does not show you.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แท้และเก๊ใน RĀMĀYAṆA มันไม่มี doubted ว่า หนังสือทั้งเจ็ดของ Rāmāyaṇa มีการเพิ่มเฉพาะในภายหลัง แต่ที่รู้จักตั้งแต่เป็นเวลานานที่จองแรกทั้งหมดไม่ได้เป็นสมาชิกงานต้นฉบับของ Vālmīki ไม่มี self-contradictions มากมายภายในหนังสือเล่มนี้ แต่ภาษาและลักษณะแสดงตัวเองเป็นเบี้ยล่างให้บรรดาหนังสือ II กับ VI ต่อไป ไม่มีที่ไหนในส่วนของแท้ของกลอนได้อ้างอิงใด ๆ ทำเหตุการณ์ในหนังสือครั้งแรก ในความเป็นจริง ในหนังสือเล่มนี้ เราหางบที่ว่าขัดแย้งกับรายงานเล่มในภายหลัง ในบัญชีแรก และเจ็ด Rārma เข้าใจว่าเป็นพระถูก การลงพระ Viṣṇu แต่สำหรับกี่ texts2 interpolated แน่นอนเขาเป็น ในหนังสือ II กับ VI ตลอดเสมอเท่ามนุษย์ฮีโร่ และ ในชิ้นส่วนทั้งหมดของมหากาพย์ซึ่งเป็นเพียงของแท้ ไม่มีรอยเดียวแสดงว่า เขาจะได้รับคิดว่า เป็นการลง Viṣṇu ไหนก็ได้ในส่วนของแท้ของกลอน เป็นตำนานในการเล่น ไม่ Viṣṇu แต่พระอินทร์ซึ่งถือว่าเป็นพระเจ้าสูงสุดในการปรากฏ สำหรับสมุดบัญชีสองเล่ม ฉัน และ VII ก็โดยทั่วไปว่า ในพวกเขา ตามที่เราได้เห็น หัวข้อของการบรรยายมักจัดชิด และจำนวนมาก Brahmanic ตำนาน และตำนานมีการสในกรณี Mahābhārata และ Purāṇas สิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นที่สถานน้อยมากในหนังสือ II และ VI เพิ่มเติมและขยายในหนังสือเหล่านี้พวกเขามีมากมายพอมีชนิดแตกต่างกัน จะประกอบด้วยส่วนใหญ่ในนี้ที่เพียงสวยงาม และนิยมมากที่สุดข้อความได้ เท่าที่เป็นไป elaborated โดยที่ reciters และสิ่งประดิษฐ์ของตนเองที่เพิ่มขึ้น ในความเป็นจริงเราต้องคิดส่ง Rāmāyaṇa ผ่านศตวรรษในลักษณะต่อไปนี้: มันมีส่งเนื้อหาในลักษณะของลาวาใน Uttara-Kāṇḍa และ Kuśa เป็นเวลานาน (อาจจะสำหรับศตวรรษ) Reciters และนักเดินทางเหล่านี้ถือเป็นเพลงมหากาพย์เป็นคุณสมบัติของพวกเขาที่พวกเขาใช้เวลาทั้งหมดเรียงลำดับของเสรีภาพ ตอนนี้ ถ้าพวกเขาสังเกตเห็นว่า ผู้ฟังจะถูกย้าย ด้วย lamentation สัมผัส ของ Sītā, Daśaratha หรือ Kauśalyā จะประกอบด้วยบางข้อเพิ่มเติมนอกจากนี้เพื่อที่จะใช้เวลามากขึ้นในบริบทที่ ถ้าฉากต่อสู้พบพิเศษ โปรดปรานกับสงครามคนสาธารณะ แล้วก็จะง่ายสำหรับ reciters นำวีรบุรุษใหม่ต่อสู้ duels พวกเขาสามารถเรียกกี่พัน หรือหมื่นลิงหรือ Rākṣasas มีชัย หรือบรรยายหนังสืองานกล้าที่เล่าเรื่องในแบบเดิม แล้วเมื่อถ้าฟังพบความสุขในการ์ตูนฉากโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ลิงปรากฏ แล้วก็เป็นสิ่งล่อใจสำหรับผู้อ่าน ไม่เพียงแต่หมุนออกฉากดังกล่าว แต่ยังเรียบเรียงใหม่เพิ่มเติมเช่น ถ้าเขามีผู้ชมเรียนรู้ประกอบด้วยพวกเรา แล้วเขาพยายามที่จะชนะพวกเขาโปรดปราน โดยปั่นออกชิ้นพลวัต โดยเพิ่มข้อใหม่คุณธรรม หรือคุณธรรมคำพูดที่พวกเขาได้มาจากไหน interpolating สุดท้าย rhapsodes มากทะเยอทะยานได้ elaborated คำอธิบายของธรรมชาติที่พบนิยมแน่นอนในโบราณ และบทกวีของแท้ โดยเพิ่มในลักษณะของบทกวีสมของรอยัล courts.1 Rāmāyaṇa แต่มีค่อนข้างถาวรฟอร์ม เหมือน Mahābhārata - บางทีเมื่อมันถูกลดลงให้ writing.2 นี้ต้องเกิดเวลากลอนเมื่อมีรัก และมีชื่อเสียงอยู่แล้วดังนั้น ว่า ถูกแล้วถือว่าเป็นบุญทางศาสนา การอ่าน และได้ยินมัน และว่า สวรรค์มีสัญญาว่า ผู้คัดลอก down.3 แต่ได้เพิ่มเติมการคัดลอกดังกล่าวงดงาม และ salutary บาท "ที่ bestows อายุยืน สุขภาพ ชื่อเสียง พี่ชายที่ดี และเข้าใจ" 4 มากขึ้นแน่นอนไม่หนึ่งไปสวรรค์ ดังนั้นช่วงสะสมและคอมไพเลอร์ที่ลดกลอนเขียนได้ไม่พิจารณาเป็นหน้าที่กลั่นถึงสิ่งที่ได้รับ แยกแท้จริงจากการปลอม แต่ไป จึงถูกต้อนรับแต่ที่นำเสนอตัวเองภายใต้ชื่อเรื่อง "รามายณะ" But we can speak only of a “somewhat” fixed form of the Rāmāyaṇa, because the manuscripts in which the epic has come down to us vary from one another very much, and there are at least three different recensions of the text which represent the transmission in the various regions of India. These recensions differ from one another not only with respect to individual readings but also in this that in each of them verses, longer texts and even whole cantos occur which are missing in the others; also the order of the verses is not the same in the different versions. The most widely spread (both in the north and the south of India) and probably also the oldest recension is the one which Jacobi designated as "C" and which has been printed many times in Bombay.2 The only complete edition that appeared in Europe, that of G. Gorresio2 contains the Bengal recension. The text of the North-Western Indian (Western Indian, Kashmiri) recension is now being printed at Lahore .3 That there are great differences between the recensions proves only the presumption of oral transmission of the text. It is understandable that the order of the verses in the memory of rhapsodes gets shifted, that the text had to undergo often significant changes and that the reciters of the various regions made their own additions and elaborations. What is common to all the three recensions is that all of them contain seven books, and that in each of them spurious texts occur by the side of the genuine ones. An “original text” of the Rāmāyaṇa is therefore not to be had in any of the recensions; but the absence of a text in one of the recensions is always a justified ground for suspicion against its genuineness. And in general it is in any case more easy in the case of the Rāmāyaṇa than in that of the Mahābhārata to isolate the spurious and the more recent portions. "As in the case of some of our old venerable cathedrals”, says Jacobi1 “every coming generation has added something new and repaired the old without the original layout being in any way obliterated in spite of all built up chapels and steeples; thus many generations of singers have been working at the Rāmāyaṇa; but the old nucleus, round which so much has grown about is easily recognisable in its main features even if not in minute details". Jacobi himself has proved irrefutably in his work, "Das Rāmāyaṇa" a large number of additions and elaborations as such. That when an attempt is made to prepare a critical edition of the text perhaps only one fourth of the 24,000 verses of the Rāmāyaṇa handed down to us would turn out to be "genuine", does not speak anything against the justification of the criticism.2 It is only on account of the large number of the "spurious" in the Indian epics that we are more often disappointed while reading those which rouse great admiration in us. And when we compare the Indian with the Greek epics with respect to their artistic value if the result should necessarily turn out against the former ones, then the people responsible for this are not the poets of ancient India but rather those poetasters who have elaborated and mutilated the old cantos by means of their own additions and changes. The “shapelessly fermenting verbosity” of which Friedrich Rūckert reproaches the Rāmāyaṇa, is certainly more often on account of the Vālmīkites than of Vālmīki himself. On the whole however the German poet is certainly right when he seeks the beauty of the Indian poetry somewhere else than that of the Greek, saying:" Such fantastic grievances, such shapelessly fermenting verbosity, As the Rāmāyaṇa offers you, that Homer has Certainly taught you to despise, but yet such high thinking And such profound heart even the Ilias ไม่แสดงคุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ของแท้และผู้ปลอมในรามเกียรติ์มันไม่สามารถสงสัยว่าหนังสือเล่มที่เจ็ดทั้งหมดของรามเกียรติ์ได้รับการเพิ่มเพียงในภายหลัง แต่จะได้รับการรู้จักกันมาตั้งแต่เป็นเวลานานมากว่าหนังสือเล่มแรกของทั้งหมดไม่สามารถจะเป็นการทำงานเดิมของ Valmiki ไม่เพียง แต่จะมีหลายความขัดแย้งในตัวเองภายในหนังสือเล่มนี้ แต่ยังมีภาษาและรูปแบบการแสดงตัวเองเป็นด้อยคุณภาพให้กับผู้ที่หนังสือครั้งที่สองที่หก นอกจากนี้ไม่มีที่ไหนในส่วนของแท้ของบทกวีคือการอ้างอิงใด ๆ ที่เกิดขึ้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นของหนังสือเล่มแรก ในความเป็นจริงในหนังสือเล่มนี้เราจะพบว่างบที่ขัดแย้งกับคำให้การของหนังสือต่อมา เฉพาะในหนังสือเล่มแรกและที่เจ็ดเป็นRārmaเข้าใจความเป็นพระเจ้าอวตารของพระเจ้าViṣṇu แต่ไม่กี่ texts2 หยันแน่นอนเขาเป็นอยู่ในหนังสือครั้งที่สองที่หกตลอดเสมอเพียงพระเอกของมนุษย์และในทุกส่วนของมหากาพย์ที่เป็นของแท้ไม่ต้องสงสัยไม่มีร่องรอยเดียวที่จะแสดงให้เห็นว่าเขาจะได้รับการคิด เป็นอวตารของViṣṇu เมื่อใดก็ตามที่ในส่วนของแท้ของตำนานบทกวีอยู่ในการเล่นมันไม่ได้เป็นViṣṇu แต่พระเจ้าพระอินทร์ที่ถือเป็นเทพเจ้าสูงสุดในพระเวท สำหรับหนังสือสองเล่มปกเกล้าเจ้าอยู่หัวและผมก็ยังเป็นปกติที่อยู่ในพวกเขาในขณะที่เราได้เห็นกระทู้ของคำบรรยายมักจะยึดและตำนานพิธีจำนวนมากและตำนานที่ถูกสอดแทรกเช่นเดียวกับในกรณีของมหาภารตะและนาสที่ สิ่งดังกล่าวเกิดขึ้นเฉพาะในสถานที่น้อยมากในหนังสือครั้งที่สองและที่หก การเพิ่มและขยายในหนังสือเหล่านี้พวกเขามีจำนวนมากพอที่จะเป็นชนิดที่แตกต่างกันมาก พวกเขาประกอบด้วยส่วนใหญ่อยู่ในนี้ว่าเพียงแค่ตำราที่สวยงามมากที่สุดและเป็นที่นิยมได้รับเท่าที่เป็นไปได้เพิ่มเติมโดย reciters และเพิ่มขึ้นจากสิ่งประดิษฐ์ของตัวเอง ในความเป็นจริงเราต้องจินตนาการการส่งผ่านของรามายณะผ่านมานานหลายศตวรรษในลักษณะดังต่อไปนี้: มันถูกส่งมารับประทานเป็นในลักษณะของการ KUSA และลาวาในอัททา-กานดาเป็นเวลานาน (อาจจะนานหลายศตวรรษ) reciters และนักดนตรีเดินทางเหล่านี้ถือว่าเป็นเพลงมหากาพย์เป็นทรัพย์สินของพวกเขาที่พวกเขาเอาทุกประเภทของเสรีภาพ ตอนนี้ถ้าพวกเขาสังเกตเห็นว่าผู้ฟังได้รับการย้ายไปอยู่กับคร่ำครวญสัมผัสอยู่ของ Dasaratha หรือKauśalyāพวกเขาประกอบด้วยบางโองการอื่น ๆ อีกมากมายนอกจากนี้ในการที่จะใช้เวลามากขึ้นในบริบทว่าถ้าฉากการต่อสู้ที่เป็นที่โปรดปรานเป็นพิเศษด้วย สงครามประชาชนเช่นนั้นมันเป็นเรื่องง่ายเสมอสำหรับ reciters ที่จะนำฮีโร่ใหม่ที่จะต่อสู้ดวล; พวกเขามักจะได้รับไม่กี่พันหรือนับหมื่นของลิงหรือRākṣasasฆ่าหรือเล่ากระทำที่กล้าหาญแล้วเล่าครั้งหนึ่งในรูปแบบการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยถ้าฟังพบความสุขในฉากการ์ตูนโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ลิงปรากฏแล้วมันเป็นสิ่งล่อใจสำหรับการ เล่าไม่เพียง แต่จะหมุนออกฉากดังกล่าว แต่ยังแต่งใหม่ดังกล่าวมากขึ้น ถ้าเขามีผู้ชมได้เรียนรู้ประกอบด้วยเศรษฐีแล้วเขาก็พยายามที่จะชนะใจของพวกเขาโดยการปั่นออกชิ้นส่วนเกี่ยวกับการสอนโดยการเพิ่มโองการศีลธรรมใหม่หรือโดย interpolating ศีลธรรมคำพูดว่าพวกเขาได้นำมาจากที่ใดที่หนึ่ง; สุดท้าย rhapsodes ทะเยอทะยานจำนวนมากได้อธิบายรายละเอียดของธรรมชาติพบว่าได้รับความนิยมอย่างแน่นอนในบทกวีโบราณและเป็นของแท้โดยใช้วิธีการส่งภาพในรูปแบบของบทกวีที่หรูหราของ courts.1 พระราชรามเกียรติ์ แต่มีรูปแบบที่ค่อนข้างคงที่เช่นเดียวกับมหาภารตะ - บางทีเท่านั้น เมื่อมันถูกลดลงไป writing.2 นี้จะต้องเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่บทกวีที่มีอยู่แล้วที่มีชื่อเสียงและเป็นที่รักที่จะได้รับการพิจารณาแล้วว่าเป็นการกระทำบุญทางศาสนาเพื่อที่จะอ่านและได้ยินมันและสวรรค์ได้สัญญาไว้กับผู้ที่ ที่คัดลอก down.3 แต่ยิ่งหนึ่งคัดลอกดังกล่าวบทกวีที่สวยงามและมีประโยชน์ "ที่มอบชีวิตยาวสุขภาพชื่อเสียงพี่ชายที่ดีและความเข้าใจ" 4 อีกหนึ่งอย่างแน่นอนไม่ได้ไปสวรรค์. ดังนั้นการสะสมในช่วงต้นและคอมไพเลอร์ ที่ลดลงบทกวีที่เขียนไม่ได้คิดว่ามันเป็นหน้าที่ของพวกเขาที่จะลอดอย่างยิ่งสิ่งที่พวกเขาได้รับในการแยกของแท้จากปลอม แต่พวกเขาทุกอย่างค่อนข้างได้รับการต้อนรับที่นำเสนอตัวเองภายใต้ชื่อ "รามายณะ".
แต่เราสามารถพูดคนเดียวของ เป็น "ค่อนข้าง" รูปแบบคงที่ของรามายณะเพราะต้นฉบับในการที่มหากาพย์ได้ลงมาให้เราแตกต่างจากคนอื่นเป็นอย่างมากและมีอย่างน้อยสามนิยายปรัมปราที่แตกต่างกันของข้อความซึ่งเป็นตัวแทนของการส่งในภูมิภาคต่างๆของประเทศอินเดีย . นิยายปรัมปราเหล่านี้แตกต่างจากอีกคนหนึ่งไม่เพียง แต่เกี่ยวกับการอ่านของแต่ละบุคคล แต่ยังอยู่ในนี้ว่าในแต่ละโองการพวกเขาอีกต่อไปและข้อความทั้งโคลงแม้เกิดขึ้นที่มีการขาดหายไปในที่คนอื่น ๆ ; นอกจากนี้ยังมีคำสั่งของโองการที่ไม่เหมือนกันในรุ่นที่แตกต่างกัน ส่วนใหญ่ที่แพร่กระจายอย่างกว้างขวาง (ทั้งในภาคเหนือและภาคใต้ของอินเดีย) และอาจยังเป็นบทเชียนที่ตรวจดูไปแล้วเป็นหนึ่งในที่เก่าแก่ที่สุดที่ Jacobi กำหนดให้เป็น "C" และที่ได้รับการตีพิมพ์หลายครั้งใน Bombay.2 ฉบับสมบูรณ์เพียงที่ปรากฏในยุโรป ที่ของจี Gorresio2 มีเบงกอลบทเชียนที่ตรวจดูไปแล้ว ข้อความของทางตะวันตกเฉียงเหนือของอินเดีย (ตะวันตกอินเดียแคชเมียร์) ด้วยบทเชียนที่ตรวจดูไปแล้วขณะนี้ถูกพิมพ์ที่ 0.3 ลาฮอร์ที่มีความแตกต่างที่ดีระหว่างนิยายปรัมปราพิสูจน์เพียงข้อสันนิษฐานของการส่งผ่านช่องปากของข้อความ เป็นที่เข้าใจว่าคำสั่งของโองการในความทรงจำของ rhapsodes ที่ได้รับการเลื่อนที่มีข้อความที่มักจะได้รับการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญและ reciters ของภูมิภาคต่าง ๆ ที่ทำเพิ่มเติมของตัวเองและ elaborations สิ่งที่เป็นเรื่องธรรมดาที่ทั้งสามนิยายปรัมปราคือทั้งหมดของพวกเขามีหนังสือเจ็ดและในแต่ละของพวกเขาตำราปลอมเกิดขึ้นโดยด้านข้างของคนแท้ เป็น "ข้อความเดิม" ของรามายณะจึงเป็นไม่ได้ที่จะมีในใด ๆ ของนิยายปรัมปรานั้น แต่กรณีที่ไม่มีข้อความหนึ่งในนิยายปรัมปราที่อยู่เสมอพื้นดินที่เหมาะสมสำหรับความสงสัยกับความจริงแท้ของมัน และโดยทั่วไปจะเป็นในกรณีใด ๆ ง่ายมากขึ้นในกรณีของรามเกียรติ์กว่าในที่ของมหาภารตะจะแยกปลอมและส่วนอื่น ๆ ที่ผ่านมา "ในขณะที่ในกรณีของบางส่วนของวิหารที่เคารพของเราเก่า" กล่าวว่า Jacobi1 "ทุกรุ่นมาได้มีการเพิ่มสิ่งใหม่และซ่อมแซมโดยไม่ต้องใช้รูปแบบเดิมเป็นในทางใดหายไปทั้งๆที่ทุกคนสร้างวิหารและยอดแหลมดังนั้นหลายชั่วอายุคน ของนักร้องที่ได้รับการทำงานที่รามเกียรติ์ แต่นิวเคลียสเก่ารอบที่มากได้เติบโตขึ้นเกี่ยวกับการเป็นที่จดจำได้ง่ายในคุณสมบัติหลักแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในรายละเอียดนาที " Jacobi ตัวเองได้พิสูจน์ irrefutably ในการทำงานของเขา "ดาสรามายณะ" เป็นจำนวนมากของการเพิ่มและ elaborations เช่น ว่าเมื่อความพยายามที่จะทำเพื่อเตรียมความพร้อมฉบับสำคัญของข้อความที่อาจจะเป็นเพียงหนึ่งในสี่ของ 24,000 โองการของรามายณะส่งลงมาให้เราจะเปิดออกมาเป็น "ของแท้" ไม่ได้พูดอะไรกับเหตุผลของ criticism.2 ที่ มันเป็นเพียงในบัญชีของจำนวนมากของ "ปลอม" ในมหากาพย์ของอินเดียที่เราจะผิดหวังบ่อยขึ้นในขณะที่อ่านผู้ที่ปลุกชื่นชมในตัวเรา และเมื่อเราเปรียบเทียบอินเดียกับมหากาพย์กรีกที่เกี่ยวกับคุณค่าทางศิลปะของพวกเขาหากผลจำเป็นต้องควรเปิดออกมาต่อต้านคนที่อดีตนั้นคนที่รับผิดชอบเรื่องนี้ไม่ได้กวีของอินเดียโบราณ แต่ poetasters ผู้ที่มีเนื้อหาและขาดวิ่น โคลงเก่าโดยใช้วิธีการส่งภาพของตัวเองและการเปลี่ยนแปลง "การไม่มีรูปหมักฟุ่มเฟื่อย" ซึ่งฟรีดริช RUCKERT ตำหนิรามายณะที่แน่นอนบ่อยขึ้นในบัญชีของVālmīkitesกว่า Valmiki ตัวเอง ในทั้ง แต่กวีเยอรมันแน่นอนต้องเมื่อเขาพยายามที่ความงามของบทกวีของอินเดียที่อื่นกว่าของกรีกกล่าวว่า "ความคับข้องใจที่ยอดเยี่ยมดังกล่าวดังกล่าวไม่มีรูปหมักฟุ่มเฟื่อยในฐานะที่เป็นรามเกียรติ์ให้คุณที่โฮเมอร์ได้สอนแน่นอน คุณดูถูก แต่ยังสูงเช่นความคิดและจิตใจเช่นลึกซึ้งแม้
Ilias ไม่ได้แสดงให้คุณเห็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แท้และปลอมใน R Ā M Āนี่Ṇเป็น
ไม่สามารถสงสัยว่าหนังสือทั้งเจ็ดของอุบาสกอุบาสก r M ยาṇได้รับเพิ่มอีกในภายหลัง แต่มันเป็นที่รู้จักกันมาตั้งแต่เวลานานมากที่ไม่ได้มีทั้งหนังสือเล่มแรกเป็นของต้นฉบับของ วี สยาม อิมī Kiไม่เพียง แต่จะมีมากมายภายในตนเองอยู่ในหนังสือเล่มนี้ แต่ยังลักษณะภาษาและแสดงตนเป็นผู้ด้อยในคุณภาพของหนังสือ II VI ต่อไป ไม่มีที่ไหนในอะไหล่แท้ของบทกวีคือการอ้างอิงใด ๆ ทำให้เหตุการณ์ในเล่มแรก ในความเป็นจริง ในหนังสือเล่มนี้เราจะพบข้อความที่ขัดแย้งกับข้อความในหนังสือกันในภายหลังในหนังสือเล่มแรกและที่เจ็ดคือ R สยาม RMA เข้าใจในฐานะของการอวตารของพระเจ้า 6 ṣṇวู แต่ไม่กี่ แน่นอน texts2 หยันเขาอยู่ในหนังสือ II 6 ตลอดเสมอเพียงมนุษย์ฮีโร่ และในส่วนของมหากาพย์ซึ่งไม่ต้องสงสัยแท้ไม่มี ร่องรอยเดียวเพื่อแสดงให้เห็นว่า เขาคงคิดว่าเป็นอวตารของ 6 ṣṇ Uไม่ว่าในอะไหล่แท้ของบทกวีตำนานอยู่ในการเล่น ไม่ใช่ 6 ṣṇ U แต่พระอินทร์ที่ถือว่าเป็นพระเจ้าสูงสุด ฯลฯ สำหรับหนังสือสองเล่ม และ 7 นอกจากนี้ยังทั่วไปในพวกเขา ตามที่เราได้เห็น หัวข้อของการบรรยายมักจะ snaps และหลายเรื่องความเชื่อและตำนานถูกหยันเช่นในกรณีของ Mah อุบาสกอุบาสกและ Pur āṇ BH ค่าเป็นมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แต่เพียงไม่กี่แห่งในหนังสือ II และ VI เพิ่มเติมและ enlargements ในหนังสือเหล่านี้มีจำนวนมากเพียงพอของชนิดแตกต่างกันมาก พวกเขาประกอบด้วยส่วนใหญ่ในนี้ที่สวยที่สุดและเป็นที่นิยมข้อความได้รับเท่าที่เป็นไปได้ , elaborated โดยณและเพิ่มขึ้นจากสิ่งประดิษฐ์ของพวกเขาเองในความเป็นจริงเราต้องจินตนาการถึงการส่งผ่านของอุบาสกอุบาสก r M ยาṇผ่านศตวรรษในลักษณะดังต่อไปนี้ : มันถ่ายทอดปากเปล่าเป็นในลักษณะของกูย้ายและลาวาใน uttara-k āṇḍเป็นเป็นเวลานาน ( บางทีศตวรรษ ) ณเหล่านี้และการเดินทางนักดนตรีถือเป็นมหากาพย์เพลงเป็นคุณสมบัติที่พวกเขาใช้เวลาทุกประเภทของเสรีภาพ " ตอนนี้หากพวกเขาสังเกตเห็นว่า ผู้ฟังก็มีสัมผัสคร่ำครวญของอุบาสกī T , ย้าย aratha ดา หรือขอย้าย Aly อุบาสกพวกเขาประกอบด้วยข้อบางอย่างเพิ่มเติมเพื่อที่จะใช้เวลาในบริบท ถ้าฉากต่อสู้ที่โปรดปรานเป็นพิเศษกับสงครามแบบสาธารณะแล้วมันง่ายเสมอสำหรับ ณที่นำฮีโร่ใหม่ที่จะต่อสู้ดวล ;พวกเขาอาจจะได้รับเพียงไม่กี่พันหรือนับหมื่นของลิงหรือ R สยาม K ṣอาษาฆ่าหรือเล่าเรื่องกล้าหาญกระทำมาแล้วครั้งหนึ่ง ด้วยการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในรูปแบบ ถ้าผู้ฟังพบความสุขในการ์ตูนฉากโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ลิงปรากฏขึ้น มันเป็นสิ่งล่อใจสำหรับควรไม่เพียง แต่จะปั่นจากฉากดังกล่าว แต่ ยังแต่งเพลงดังกล่าวเพิ่มเติมใหม่ ;ถ้าเขาได้เรียนรู้ผู้ชมประกอบด้วยพราหมณ์เขาก็พยายามที่จะชนะในความโปรดปรานของพวกเขาโดยการปั่นออกชิ้นคำสอน โดยการเพิ่มคุณธรรมจริยธรรมโดยการ ประมาณ ข้อใหม่ หรือถ้อยคำที่พวกเขาได้ยึดจากบาง ;สุดท้ายหลายทะเยอทะยาน rhapsodes ได้อธิบายลักษณะของธรรมชาติที่พบเป็นที่นิยมอย่างแน่นอนในโบราณและบทกวีโดยแท้ เพิ่มในรูปแบบของบทกวีที่หรูหราของพระราชสำนัก แต่ R M อุบาสกอุบาสกท่านṇมีรูปแบบค่อนข้างตายตัวเหมือน mAh อุบาสกอุบาสกบริษัทราตา - บางทีเมื่อมันลดลง ไปเขียน2 นี้จะต้องเกิดขึ้นในเวลาเมื่อบทกวีก็มีชื่อเสียงมากและเป็นที่รัก มันก็ถือว่าเป็นการทำบุญทางศาสนา อ่านและฟัง และท้องฟ้าก็สัญญากับผู้ที่คัดลอกมันลง แต่ยิ่งลอก เช่นบทกวี " ที่ให้ประโยชน์และวิจิตร ชีวิตยืนยาว สุขภาพ ชื่อเสียง พี่น้องที่ดี และความเข้าใจ "4 ยิ่งได้กลับไปสวรรค์ ดังนั้น ก่อนสะสมและรวบรวมที่ลดลงกลอนเขียนไม่ได้พิจารณาว่ามันเป็นหน้าที่ ที่จะต้องร่อนประมวลสิ่งที่พวกเขาได้รับในการแยกเก๊แท้ จาก แต่ พวก เขา ทุกอย่างค่อนข้างยินดีที่เสนอตัวเองภายใต้ชื่อ " รามเกียรติ์ "
แต่เราสามารถพูดแค่ " ค่อนข้าง " แก้ไขฟอร์มของอุบาสกอุบาสกท่านṇ R M ,เพราะต้นฉบับที่มหากาพย์ได้ลงมาให้เราแตกต่างจากคนอื่นมาก และมีอย่างน้อยสาม recensions แตกต่างกันของข้อความที่แสดงการส่งผ่านในภูมิภาคต่าง ๆของอินเดีย recensions เหล่านี้แตกต่างจากกันและกัน ไม่เพียง แต่เกี่ยวกับความเชื่อแต่ละคน แต่ในนี้ ว่า ในแต่ละของพวกเขา ข้อ ,ข้อความยาวและทั้งโคลงเกิดขึ้นซึ่งจะหายไปในผู้อื่น ยังสั่งซื้อของโองการไม่เหมือนกันในรุ่นที่แตกต่างกัน ส่วนใหญ่กระจายกันอย่างแพร่หลาย ทั้งในภาคเหนือและภาคใต้ของอินเดีย ) และอาจจะยังเป็นภาพที่เก่าแก่ที่สุดคือหนึ่งที่โคบี้เขตเป็น " C " ซึ่งได้รับการตีพิมพ์หลายครั้งในอินเดีย มี 2 รุ่นเท่านั้นที่สมบูรณ์ที่ปรากฏในยุโรปที่ G . gorresio2 ประกอบด้วยภายในเบงกอล ข้อความของอินเดียเหนือ ตะวันตก ( Western อินเดีย แคชเมียร์ ) ภาพถูกพิมพ์ที่ Lahore . 3 ว่า มีความแตกต่างกันมากระหว่าง recensions พิสูจน์เพียงข้อสันนิษฐานของการส่งผ่านช่องปากของข้อความ มันเป็นที่เข้าใจกันว่า คำสั่งของโองการในหน่วยความจำของ rhapsodes ถูกวาดว่าข้อความที่ได้รับการเปลี่ยนแปลงและมักจะพบว่าณของภูมิภาคต่าง ๆทำให้เพิ่มของตัวเองและ elaborations . สิ่งที่เป็นปกติทั้งสาม recensions คือว่าพวกเขาทั้งหมดมี 7 เล่ม และในแต่ละของพวกเขาปลอมข้อความเกิดขึ้นโดยด้านข้างของตัวแท้ " ข้อความเดิม " ของอุบาสกอุบาสกท่านṇ r M เป็น จึงไม่ต้องมีในใด ๆของ recensions ;แต่ไม่มีข้อความในหนึ่งของ recensions เสมอชิดพื้นดินสำหรับความสงสัยกับความจริงใจของ . และในทั่วไปเป็นในกรณีใด ๆสะดวกมากขึ้นในกรณีของอุบาสกอุบาสก r M ยาṇกว่าในที่ของ Mah อุบาสกอุบาสกบริษัทงวดที่จะแยกปลอมและส่วนเพิ่มเติมล่าสุด " . เช่นในกรณีของบางส่วนของมหาวิหาร " ปูชนียบุคคลของเราเก่ากล่าวว่า jacobi1 " ทุกรุ่นมีอะไรใหม่มาเพิ่มและซ่อมแซมเก่าโดยไม่ต้องรูปแบบเดิมถูกทำลายในทางใด ๆแม้ทั้งหมดที่สร้างขึ้นและโบสถ์ steeples ดังนั้นหลายชั่วคนของนักร้องได้ทำงานที่อุบาสกอุบาสกท่านṇ r M ; แต่เก่านิวเคลียสกลมซึ่งมากโตคือ ที่รู้จักได้ง่ายในคุณสมบัติหลักของมันแม้จะไม่ละเอียด " นาทีโคบี้ตัวเองได้พิสูจน์ irrefutably ในงานของเขา " ดาสอุบาสกอุบาสกท่านṇ r M " เป็นจำนวนมากและการเพิ่ม elaborations เช่น ว่าเมื่อมีการพยายามที่จะเตรียมฉบับมีข้อความอาจจะเพียงหนึ่งในสี่ของ 24 , 000 โองการของอุบาสกอุบาสกท่านṇ r M เป็นมือลงกับเรา จะออกมาเป็น " ของแท้ " ไม่พูดอะไรกับเหตุผลของการวิจารณ์มันเป็นเพียงเพราะมีจำนวนมากของ " ปลอม " ในมหากาพย์ของอินเดียที่เรามักจะผิดหวังในขณะที่อ่านเหล่านั้นซึ่งกระตุ้นชื่นชมในตัวเรา และเมื่อเราเปรียบเทียบอินเดียกับมหากาพย์กรีก ด้วยความเคารพต่อคุณค่าทางศิลปะของพวกเขาหากผลจะต้องออกมาเทียบกับตัวเก่าแล้วคนที่รับผิดชอบเรื่องนี้ ไม่ใช่กวีโบราณอินเดีย แต่ผู้ poetasters ที่อธิบายและใช้โคลงเก่าโดยการเพิ่มของพวกเขาเอง และการเปลี่ยนแปลง " shapelessly หมักโมเม " ซึ่ง Friedrich R ยู ckert ติเตียนอุบาสกอุบาสกท่านṇ R M , แน่นอนบ่อย เพราะ วี สยามอิมīว่าว่า V อุบาสก LM īกิเองในทั้งหมด แต่กวีเยอรมันแน่นอน เมื่อเขาและความงามของอินเดียกวีนิพนธ์ที่อื่นกว่าของกรีก กล่าวว่า : " ความคับข้องใจที่ยอดเยี่ยมดังกล่าว เช่น shapelessly หมักโมเมเป็นอุบาสกอุบาสก r M ยาṇเสนอท่านว่า โฮเมอร์ก็สอนให้เกลียด แต่ยังเช่นสูง ความคิดและหัวใจที่ลึกซึ้งเช่นนี้แม้
เลียสไม่แสดงคุณ