The sources of History can be divid

The sources of History can be divided in three categories. First is 'remembered' history, that is, what has come down to us from the past in the shape of manuscripts and literary works, and what in recent years has assumed great importance, 'oral history'. Thus this category of sources ''ranges from the personal recollections claimed by the elders to the living traditions of a civilization, as embodied in its scriptures, its classics, and its inherited historiography. It may be described as the collective memory of a community or nation or other entity - what it, or its rulers and leaders, poets, and sages, choose to remember as significant, both as reality and symbol.''
Religion manifested itself in almost all the activities of the early men, and therefore, it is not surprising that the earliest literature available to us is in the form of earliest literature available to us is in the form of religious texts.
Buddhist literature are important sources for the history of Buddhism and its royal patrons like Ashoka. They also uncover aspects of political, social and economic conditions of the times.
The Tipitaka (3 Pitakas – The Three Baskets/Collections) lay down the tenets and principles of Buddhism. The Tipitaka, written in Pali, consists of three books: (a) the Sutta Pitaka, containing the sermons of the Buddha (b) the Vinaya Pitaka, which has rules for Buddhist monks and nuns, and (c) the Abhidhamma Pitaka, which contains a systematic arrangement of the teachings of the Sutta Pitaka.
The Jatakas, composed in the 3rd century BC - 2nd century AD, relate stories of the previous births of the Buddha. They have also served to give a glimpse of the social history of the period.
Buddhaghosha, in the 5th century AD, wrote a commentary on the Tipitaka. The Sri Lankan Chronicles from the 5th century – the Dipavamsa and the Mahavamsa – deal with the Buddha's life, the Buddhist councils, emperor Ashoka and the kings of Sri Lank.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แหล่งที่มาของประวัติศาสตร์สามารถแบ่งออกในสามประเภท ครั้งแรกคือ 'ความทรงจำ' ประวัติศาสตร์ว่ามีสิ่งที่ได้ลงมาให้เราจากที่ผ่านมาในรูปของต้นฉบับและงานวรรณกรรมและสิ่งที่ในปีที่ผ่านมาได้ถือว่าสำคัญมาก "ประวัติศาสตร์บอกเล่า ' ดังนั้นหมวดหมู่นี้แหล่งที่มาของ '' ช่วงจากความทรงจำส่วนบุคคลโดยอ้างว่าผู้สูงอายุที่จะประเพณีความเป็นอยู่ของอารยธรรมที่เป็นตัวเป็นตนในพระคัมภีร์ของคลาสสิกของตนและประวัติศาสตร์ที่สืบทอดมาของ มันอาจจะอธิบายเป็นหน่วยความจำร่วมกันของชุมชนหรือประเทศหรือหน่วยงานอื่น ๆ -. สิ่งที่มันหรือผู้ปกครองและผู้นำของกวีและปราชญ์เลือกที่จะจำได้อย่างมีนัยสำคัญทั้งในฐานะความเป็นจริงและสัญลักษณ์ ''
ศาสนาประจักษ์เองในเกือบ ทุกกิจกรรมของมนุษย์ในช่วงต้นและดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจว่าวรรณกรรมที่เก่าแก่ที่สุดที่มีให้เราอยู่ในรูปแบบของวรรณกรรมที่เก่าแก่ที่สุดที่มีอยู่กับเราที่อยู่ในรูปแบบของข้อความทางศาสนา.
วรรณกรรมทางพุทธศาสนาเป็นแหล่งสำคัญในประวัติศาสตร์ของพระพุทธศาสนา และพระราชอุปถัมภ์เช่นพระเจ้าอโศก พวกเขายังค้นพบแง่มุมของการเมืองสังคมและเศรษฐกิจครั้ง.
พระไตรปิฎก (3 Pitakas - สามกระเช้า / คอลเลกชัน) วางหลักคำสอนและหลักการของพระพุทธศาสนา พระไตรปิฎกที่เขียนในภาษาบาลีประกอบด้วยสามเล่ม: (ก) Pitaka ซูตที่มีพระธรรมเทศนาของพระพุทธเจ้า (ข) พระวินัยปิฎกซึ่งมีกฎระเบียบสำหรับพระสงฆ์และแม่ชีและ (ค) พระอภิธรรมปิฎกซึ่ง มีการจัดระบบการสอนของ Pitaka ซูตได้.
jatakas ประกอบด้วยในศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตกาล - ศตวรรษที่ 2, ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องราวของการเกิดก่อนหน้าของพระพุทธเจ้า พวกเขาได้ทำหน้าที่เพื่อให้เหลือบของประวัติศาสตร์สังคมของรอบระยะเวลา.
Buddhaghosha ในศตวรรษที่ 5, เขียนความเห็นในพระไตรปิฎกที่ ศรีลังกาพงศาวดารจากศตวรรษที่ 5 - The Dipavamsa และแวม - จัดการกับชีวิตของพระพุทธเจ้าเทศบาลพุทธจักรพรรดิอโศกและพระมหากษัตริย์ของประเทศศรียาวเหยียด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แหล่งที่มาของประวัติศาสตร์สามารถแบ่งออกได้เป็น 3 ประเภท แรกคือ ' จำ ' ประวัติศาสตร์ นั่นคือ สิ่งที่ได้ลงมาให้เราจากอดีต ในรูปของต้นฉบับ และงานวรรณกรรม และในปีที่ผ่านมาได้ถือว่าสำคัญ " ประวัติศาสตร์ในช่องปาก ดังนั้นนี้ประเภทของแหล่ง ' 'ranges จากความทรงจำส่วนตัว โดยอ้างว่าผู้ใหญ่ต่อชีวิตประเพณีของอารยธรรมเป็น embodied ในพระคัมภีร์ของศาสนา และสืบทอดประวัติศาสตร์ . มันอาจจะเป็นความทรงจำร่วมกันของชุมชนหรือประเทศหรือองค์กรอื่น ๆ - อะไรมันหรือผู้ปกครองและผู้นำ กวีและปราชญ์ เลือกที่จะจำ เป็นสำคัญ ทั้งในความเป็นจริงและสัญลักษณ์ ' '
ศาสนาประจักษ์ตัวเองในเกือบทุกกิจกรรมของมนุษย์ก่อน และดังนั้นมันไม่น่าแปลกใจว่าวรรณคดีเก่าของเรา เป็นในรูปแบบของวรรณกรรมเก่าใช้ได้กับเราในรูปแบบของข้อความทางศาสนา .
วรรณกรรมเป็นแหล่งสำคัญสำหรับประวัติศาสตร์ของพุทธศาสนาและอุปถัมภ์ของพระราช เช่น พระเจ้าอโศก . พวกเขายังค้นพบด้านการเมือง ด้านเศรษฐกิจและสังคมของ
ครั้ง )