They weren’t interested in defining

They weren’t interested in defining music, but in their questions, my friends divulged some of the criteria they ordinarily use by telling me what characteristics the activity and sounds they call “music” should have in order to be accepted as true and proper music. “Indians have only chants, not
music,” suggests that a certain level of complexity, as it is perceived by these listeners, is a necessary feature. What my friends colloquially called “chants” have only a few pitches and no harmony, and that kind of sound is not fully acceptable to them as music. Western urban society can conceive of music without a background of chords, or without two or more simultaneous sounds, but considers this texture as clearly exceptional. “Normal” music must have harmony, or at least some kind of rhythmic accompaniment. Here is another component in our exercise: Music must have certain traits in order to be acceptable, but some of them need be present only in the mainstream of a repertory. Minority repertories (e.g., traditional folk singing, Gregorian chant) in which they are absent are nevertheless accepted. In some societies the components are reversed. Thus, in certain Native American musics there were evidently some few songs that had harmony (Keeling 1992;Nettl 1961). While these were accepted as
part of the musical material of the culture, the use of harmony was not extended to the mainstream of what these peoples themselves called “Indian music.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พวกเขาไม่สนใจในการกำหนดเพลง แต่ในคำถามของพวกเขา เพื่อน divulged บางเงื่อนไขที่พวกเขามักใช้ โดยลักษณะใดควรมีกิจกรรมและเสียงที่พวกเขาเรียก "ดนตรี" เพื่อเป็นที่ยอมรับเป็นจริง และเหมาะสมเพลงบอกฉัน "อินเดียมีเฉพาะ chants ไม่ เพลง แนะนำว่า ระดับของความซับซ้อน มีการรับรู้ โดยผู้ฟังเหล่านี้ เป็นคุณลักษณะที่จำเป็น เพื่อน colloquially เรียกอะไร "chants" มีเพียงไม่กี่สายและไม่สามัคคี และแบบเสียงไม่เต็มที่ยอมรับให้เป็นเพลง สังคมการเมืองตะวันตกสามารถตั้งครรภ์เพลง โดยไม่มีพื้นหลังของ chords หรือไม่ มีอย่าง น้อยสองเสียงพร้อมกัน แต่พิจารณาพื้นผิวนี้เป็นพิเศษอย่างชัดเจน เพลง "ปกติ" ต้องมีความสามัคคี หรือชนิดของจังหวะไพเราะน้อยบาง ที่นี่มีส่วนประกอบอื่นในกายของเรา: เพลงต้องมีลักษณะเฉพาะเพื่อให้ยอมรับได้ แต่บางส่วนของพวกเขาจำเป็นต้องอยู่เฉพาะในกับตัวละคร อย่างไรก็ตามเป็นที่ยอมรับ repertories ชนกลุ่มน้อย (เช่น โบราณพื้นบ้านร้อง Gregorian chant) ซึ่งจะขาด คอมโพเนนต์จะถูกกลับรายการในบางสังคม ดังนั้น ในบาง musics ชาวอเมริกันพื้นเมือง มีอย่างเห็นได้ชัดบางไม่กี่เพลงที่มีความกลมกลืน (คีลิง 1992Nettl 1961) ขณะนี้มีการยอมรับเป็น ส่วนวัสดุดนตรีวัฒนธรรม ใช้กลมกลืนไม่ขยายให้กับของที่คนเหล่านี้เองที่เรียกว่า "เพลงอินเดีย"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พวกเขาไม่ได้สนใจในการกำหนดเพลง แต่ในคำถามของพวกเขาเพื่อนของฉันเปิดเผยบางส่วนของเกณฑ์ปกติที่พวกเขาใช้โดยบอกฉันว่าลักษณะกิจกรรมและเสียงที่พวกเขาเรียกว่า "เพลง" ควรจะมีเพื่อที่จะได้รับการยอมรับเป็นเพลงจริงและเหมาะสม . "อินเดียมีเพียงบทสวดไม่
เพลง "แสดงให้เห็นว่าในระดับหนึ่งของความซับซ้อนซึ่งเป็นที่รับรู้ของผู้ฟังเหล่านี้เป็นคุณลักษณะที่จำเป็น สิ่งที่เพื่อนของฉันเรียกขาน "สวด" มีเพียงไม่กี่สนามและความสามัคคีไม่และชนิดของเสียงที่เป็นที่ยอมรับไม่ได้อย่างเต็มที่ที่จะให้พวกเขาเป็นเพลง สังคมเมืองตะวันตกสามารถตั้งครรภ์ของเพลงโดยไม่ต้องพื้นหลังของคอร์ด, หรือไม่มีสองหรือมากกว่าเสียงพร้อมกัน แต่จะพิจารณาเนื้อนี้เป็นอย่างชัดเจนโดดเด่น "ปกติ" เพลงจะต้องมีความสามัคคีหรืออย่างน้อยชนิดของคลอจังหวะบาง นี่เป็นส่วนประกอบในการออกกำลังกายของเราอีกเพลงจะต้องมีลักษณะบางอย่างในการที่จะยอมรับ แต่บางส่วนของพวกเขาจำเป็นต้องเป็นปัจจุบันเฉพาะในกระแสหลักของละคร ผู้ถือหุ้นส่วนน้อย repertories (เช่นการร้องเพลงพื้นบ้านดั้งเดิม, เกรกอเรียน) ซึ่งพวกเขาจะไม่ได้รับการยอมรับ แต่อย่างไรก็ตาม ในสังคมบางชิ้นส่วนจะกลับ ดังนั้นในเพลงอเมริกันพื้นเมืองบางอย่างเห็นได้ชัดว่ามีบางเพลงไม่กี่คนที่มีความสามัคคี (คีลิง 1992; Nettl 1961) ขณะที่เหล่านี้ได้รับการยอมรับว่าเป็น
ส่วนหนึ่งของวัสดุดนตรีของวัฒนธรรมการใช้ความสามัคคีไม่ได้ขยายไปยังหลักของสิ่งที่คนเหล่านี้เองที่เรียกว่า "เพลงอินเดีย."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พวกเขาไม่ได้สนใจในการดนตรี แต่ในคำถามของพวกเขา , เพื่อนและบางส่วนของเกณฑ์ที่พวกเขาใช้ตามปกติโดยบอกผมว่า ลักษณะกิจกรรม และเสียงที่พวกเขาเรียก " เพลง " ควรมีเพื่อที่จะได้รับการยอมรับว่าเป็นจริง และเพลงที่เหมาะสม . " อินเดียได้เพียงบทสวดไม่ได้
เพลง " แสดงให้เห็นว่าระดับของความซับซ้อน เป็นที่รับรู้โดยผู้ฟังเหล่านี้เป็นคุณลักษณะที่จำเป็น อะไรที่เพื่อนๆเรียกขานที่เรียกว่า " บทสวด " มีเพียงไม่กี่สนาม และไม่มีความสามัคคี และเป็นเสียงที่ไม่เต็มที่ได้รับการยอมรับพวกเขาเป็นเพลง สังคมเมืองตะวันตกสามารถตั้งครรภ์ของเพลงโดยไม่มีพื้นหลังของคอร์ด หรือ ไม่มี สอง หรือมากกว่าสองเสียงพร้อมกัน แต่คิดว่าเนื้อนี้อย่างชัดเจน ที่ยอดเยี่ยม เพลง " ปกติ " ต้องมีความสามัคคีหรืออย่างน้อยบางชนิดของจังหวะเครื่องประกอบ ที่นี่คือ ส่วนประกอบอื่นในการออกกำลังกายของเรา : เพลงต้องมีคุณลักษณะบางอย่างเพื่อให้เป็นที่ยอมรับ แต่บางส่วนของพวกเขาต้องการอยู่ในกระแสหลักของบทละครหรือบทเพลงซึ่งเป็นที่รู้จักดี . repertories ชนกลุ่มน้อย ( เช่นพื้นบ้านร้อง เพลงสวดเกรกอเรียน ) ซึ่งพวกเขาจะขาดเป็นที่ยอมรับ อย่างไรก็ตาม ในบางสังคม องค์ประกอบ จะกลับดังนั้น ในบางเพลงอเมริกันพื้นเมืองมีบางส่วนจากเพลงที่มีความสามัคคี ( Keeling 1992 ; nettl 1961 ) ในขณะที่เหล่านี้ได้รับการยอมรับเป็นส่วนหนึ่งของวัสดุ
ดนตรีของวัฒนธรรมการใช้ความสามัคคี ไม่ขยายกระแสของสิ่งที่บุคคลเหล่านี้เองที่เรียกว่า " เพลงอินเดีย .