I clung to the armrests of the airp

I clung to the armrests of the airplane seat as it gained enough speed and finally lifted off. This was not a trip I wanted to take, but I had to. I owed it to her. I slid back until I found a comfortable position and drifted off. I stared into space and I found myself lost deep inside my complex web of thoughts. There were no words to be spoken and there were none that could possibly comfort me. My stomach growled, it had been three days since my last decent meal. I didn't pay any attention to it for my hunger wasn't my main concern at the time. Finally overpowered by exhaustion, I fell into a deep, profound sleep.

The next morning I was awoken by a stewardess announcing it was time for breakfast. The thought of food turned my stomach. It was still dark outside when the plane landed. My watch read 5:30 a.m. Once done with the endless paperwork, I walked into a room full of eager faces. I searched through the strange faces until I recognized a familiar smile, one that I hadn't seen for two years. I dashed up to my cousin and greeted him with a proper hug. He hadn't changed a bit.

This was not my first trip to New York, but it was certainly one I would never forget. The city seemed different as we drove to the upper east side of Manhattan, I remember thinking we had landed in a strange city by mistake. Everything seemed distinctly odd. There was something different in the air and I seemed to be the only person who could perceive it. We turned on the corner of 63rd street and I recognized the old red brick apartment building. I was filled with warm memories of the holidays and the hot summer days I had spent in that apartment. It was once I was inside her apartment that it hit me like a ton of bricks. She was gone and there was no turning back. It was unbelievable, but true, I would never see her again. Panic rushed through my veins as I realized that it was real, she was dead and there was no coming back.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉัน clung การวางแขนของนั่งเครื่องบินมันได้เร็วพอ และสุดท้าย ยกออก ไม่เดินทางอยากจะ แต่ผมต้องการ ผมค้างมันกับเธอ ผมฝ่อกลับจนผมพบว่าตำแหน่งที่สบาย และลอยออก ฉันจ้องมองลงในพื้นที่ และพบตัวเองหายไปลึกภายในเว็บของฉันความซับซ้อนของความคิด มีคำที่จะพูดได้ และมีแต่อาจจะสบายฉัน ท้องของฉัน growled ได้สามวันตั้งแต่อาหารดีครั้งสุดท้ายของฉัน ผมไม่ได้สนใจใด ๆ กับมันสำหรับฉันหิวไม่ความกังวลหลักของฉันในเวลา สุดท้าย สู้ โดยจุด ลดลงหลับลึก ลึกซึ้งอย่างนี้ตอนเช้าถัดไปฉันถูก awoken โดยพนักงานเสิร์ฟที่ประกาศช่วงเวลาเช้า ความคิดของอาหารอยู่กระเพาะอาหารของฉัน มันก็ยังมืดอยู่เมื่อเครื่องบินที่ดิน ดูอ่าน 5:30 น. เมื่อเสร็จแล้ว มีงานเอกสารมากมาย ผมเดินเข้าไปในห้องที่เต็มใบหน้าที่อยาก ฉันค้นหาผ่านหน้าแปลกจนผมรู้จักดีคุ้นเคย ที่ผมไม่เคยเห็นมาสองปี ผมประถึงองสาว และป่วยเขากอดที่เหมาะสม เขาไม่เปลี่ยนบิตนี้ไม่ได้เดินทางไปนิวยอร์กครั้งแรก แต่มันเป็นแน่นอนหนึ่งฉันจะไม่ลืม เมืองดูเหมือนแตกต่างกัน ตามที่เราขับรถไปอัปเปอร์อีสท์ไซด์ของแมนฮัตตัน อย่าลืมคิดว่า เรามีที่ดินในเมืองแปลกผิด ทุกอย่างดูเหมือนแปลกอย่างเห็นได้ชัด มีบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างกันในอากาศ และผมประจักษ์เป็น ผู้เดียวที่สามารถรับรู้ว่า เราได้เปิดมุมของถนน 63 และฉันรู้จักอาคารอิฐสีแดงเก่า ฉันเต็มไป ด้วยความทรงจำอันอบอุ่นของวันหยุด และร้อนวันฤดูร้อนที่มีใช้ในอพาร์ทเม้นท์ที่ ก็เมื่อผมภายในอพาร์ทเมนท์ของเธอว่า จะตีฉันเช่นตันของอิฐ เธอหายไป และหันหลังกลับไม่ มันไม่น่าเชื่อ แต่จริง จะไม่พบเธออีกครั้ง ตื่นตระหนกรีบวิ่งผ่านเส้นเลือดของฉันเป็นฉันรู้ว่า มันจริง เธอตาย และไม่กลับมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันยังยึดติดกับที่วางแขนของที่นั่งของเครื่องบินในขณะที่มันได้รับความเร็วพอและในที่สุดก็ยกออก นี้ไม่ได้เป็นทริปที่ผมอยากจะใช้เวลา แต่ผมต้อง ผมเป็นหนี้มันกับเธอ ผมเลื่อนกลับจนกว่าฉันจะพบตำแหน่งที่สะดวกสบายและลอยออก ผมจ้องเข้าไปในพื้นที่และฉันพบว่าตัวเองหายไปในส่วนลึกของเว็บที่ซับซ้อนของฉันของความคิด มีคำพูดที่จะพูดไม่ได้และไม่มีใครที่อาจจะสะดวกสบายฉัน ท้องของฉันคำรามมันก็สามวันตั้งแต่อาหารที่ดีสุดท้ายของฉัน ผมไม่ได้ให้ความสนใจใด ๆ กับมันสำหรับความหิวของฉันไม่ได้กังวลหลักของฉันในเวลานั้น สู้ในที่สุดโดยอ่อนเพลียฉันก้มลงลึกนอนหลับอย่างลึกซึ้ง. เช้าวันรุ่งขึ้นฉันถูกปลุกให้ตื่นโดยแอร์โฮสเตสประกาศว่ามันเป็นเวลาสำหรับอาหารเช้า ความคิดของอาหารหันท้องของฉัน มันก็ยังคงอยู่ข้างนอกมืดเมื่อเครื่องบินลงจอด นาฬิกาของฉันอ่าน 05:30 เมื่อเสร็จแล้วกับเอกสารที่ไม่มีที่สิ้นสุดผมเดินเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นที่ใบหน้า ฉันค้นหาผ่านใบหน้าแปลกจนกว่าฉันจะได้รับการยอมรับรอยยิ้มที่คุ้นเคยหนึ่งที่ผมไม่เคยเห็นมาเป็นเวลาสองปี ผมประถึงลูกพี่ลูกน้องของฉันและได้รับการต้อนรับเขาด้วยอ้อมกอดที่เหมาะสม เขาไม่เคยเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย. นี้ไม่ได้เป็นครั้งแรกของฉันไปนิวยอร์ก แต่มันก็แน่นอนหนึ่งฉันจะไม่มีวันลืม ดูเหมือนเมืองที่แตกต่างกันในขณะที่เราขับรถไปทางด้านตะวันออกตอนบนของแมนฮัตตันผมจำได้ว่าคิดว่าเรามีที่ดินในเมืองแปลกโดยไม่ได้ตั้งใจ ทุกอย่างดูเหมือนแปลก ๆ อย่างเห็นได้ชัด มีบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างกันไปในอากาศและฉันก็ดูเหมือนจะเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถรับรู้ว่า เราเปิดมุมของถนนที่ 63 และผมจำได้ว่าอาคารอพาร์ตเมนต์สีแดงอิฐเก่า ฉันก็เต็มไปด้วยความทรงจำที่อบอุ่นของวันหยุดและวันฤดูร้อนที่ฉันได้ใช้เวลาอยู่ในอพาร์ทเม้นที่ มันเป็นเมื่อฉันอยู่ข้างในอพาร์ตเมนต์ของเธอว่ามันตีฉันชอบตันของอิฐ เธอก็หายไปและไม่มีการหันหลังกลับ มันก็ไม่น่าเชื่อ แต่เป็นความจริงผมจะไม่เคยเห็นเธออีกครั้ง ความหวาดกลัวรีบวิ่งผ่านทางหลอดเลือดดำของฉันเป็นฉันรู้ว่ามันเป็นจริงเธอก็ตายไปแล้วและไม่มีการกลับมา