KeywordsIntrinsic motivation; Indiv

Keywords
Intrinsic motivation; Individual deliberate practice; Young athletes
Although there are a variety of factors that can influence athletic performance and the development of expertise (Côtė, Baker, & Abernethy, 2007), there appears little doubt that extensive experience in a sport is necessary to improve performance and to reach the highest levels of performance (Tucker & Collins, 2012). According to theory of deliberate practice, developed by Ericsson and colleagues (Ericsson, Krampe, & Tesch-Römer, 1993), “deliberate practice is a highly structured activity, the explicit goal of which is to improve performance“ (p. 368). Deliberate practice refers to practice activities which (a) are performed in a daily, work-like manner; (b) require effort and attention; (c) do not lead to immediate social or financial rewards; and (d) are frequently not enjoyable to perform (Ericsson et al., 1993). Therefore, an individual's level of performance can be increased as a result of deliberate efforts to improve necessary skills through relevant training activities (Ericsson et al., 1993).

The positive relationship between hours of deliberate practice and sport performance has been shown in a large number of studies in sports (e.g., Baker et al., 2005, Ericsson et al., 2009, Helsen et al., 1998, Hodge and Deakin, 1998, Hodges et al., 2004 and Ward et al., 2007). Helsen et al. (1998), for example, examined the practice history profiles in young soccer players in Belgium, and found that deliberate practice is better characterized as team or group practice rather than individual practice. Moreover, in contrast to predictions of the theory of deliberate practice, deliberate practice in sport is generally considered enjoyable (Côtė et al., 2012 and Helsen et al., 1998). However, one of the preconditions of theory of deliberate practice that is considered critical in all domains of expertise is the motivation to improve performance (Ericsson et al., 2009).

Motivation in sport is the key determinant behind every action taken and every effort exerted (Ryan & Deci, 2000). Understanding the dynamics of motivated behavior in youth sport is arguably vital. Research using a Self-Determination Theory (SDT) supports the view that individuals show different motivations for a given context and that they can be, to a certain extent, intrinsically motivated, extrinsically motivated or amotivated (Ryan and Deci, 2000 and Vallerand, 1997). According to Deci and Ryan (1985), intrinsic motivation and identified regulation represent increasingly autonomous, self-determined forms of motivation because they refer to behaviors performed by choice. Although the nature of motivation and its variations across individuals has been studied in diverse domains and contexts, it has never been related to deliberate practice in adolescent athletes across several competitive seasons. Central to SDT is the concept of intrinsic motivation according to which individuals engage in activities and tasks for no external contingency or reinforcement. Intrinsically motivated people experience activities as if they are the origin of their own actions and they have chosen to engage in the activity (Ryan & Deci, 2000). Because they derive a sense of personal satisfaction, competence, and fulfillment as a consequence, intrinsic motivation is relevant to athletes in achievement situations (Hagger & Chatzisarantis, 2011). Additionally, in order to maintain a demanding schedule of daily deliberate practice, often without external rewards, high intrinsic motivation is indispensable (Ericsson et al., 1993 and Ericsson et al., 2009). In a similar manner, determination and persistence (Bloom, 1985) and motivation (MacNamara et al., 2010 and Ward et al., 2004) have been highlighted as factors necessary for the attainment of excellence by facilitating the acquisition of skills and enabling athletes to invest the requisite time for practice and to stay committed to the development process.

Young athletes pass through various stages of development as they progress (e.g., sampling, specialization, investment; Bloom, 1985 and Côtė et al., 2003), recognizing that the amounts of deliberate practice change with this progression (Hodges et al., 2004). According to the Developmental Model of Sport Participation (DMSP; Côtė et al., 2003), athletes pass through three stages of sport development: the sampling (age 6–12), specializing (age 13–15), and investment years (age 16+). This model suggests that in specializing years, athletes begin to narrow their focus and participate in fewer activities and their engagement in deliberate practice activities in their main sport discipline will increase. Team sport participation is generally typified by the “late specialization and early diversification” pathway with athletes usually beginning to specialize at around 14–16 years of age (Côtė et al., 2003 and Ford et al., 2009). During this stage of athletic development, responsibility for generating and maintaining motivation to practice and compete rests with the performers and not with the coach or parent who are largely responsible for young athletes' early motivation (MacNamara & Collins, 2013).

Recently, MacNamara et al. (2010) stressed the importance of the different psychological skills (termed “Psychological Characteristics of Developing Excellence”, or PCDEs) as critical determinants of athletic development. PCDEs include both the trait characteristics (the tendency to …) and the state-deployed skills (the ability to … when …) that have been shown to play a crucial role in the realization of potential (MacNamara & Collins, 2013). Several studies have also indicated that differences in psychological factors exist between individual sports (e.g. swimming, judo) and team sport athletes (Anshel, 1996 and Helsen et al., 1998). Johnson and colleagues, for example, in a study of young swimmers found that motivation level was high and that young athletes self-identified themselves as an “athlete” (Johnson, Tenenbaum, Edmonds, & Castillo, 2008). In addition, Rikberg and Raudsepp (2011) found that motivational variables (mastery approach goals and perceived sport competence) were important variables which discriminated successful and less successful male junior volleyball players. To the contrary, recent study by Hendry and co-workers found that practice and play activities were not associated with future levels of intrinsic or autonomous motivation in sample of elite youth soccer players (Hendry, Crocker, & Hodges, 2014). More specifically, the hypothesis according to which early, intrinsically motivating behaviors (e.g. deliberate play) have a positive effect over time on an individual's self-determined motivation (Côtė et al., 2012 and Ryan and Deci, 2000), was not supported.

In summary, applied researchers and practitioners lack empirically-derived knowledge regarding how intrinsic motivation and deliberate practice are inter-related in specializing team sport athletes. A major problem with most previous work is that investigations have relied on cross-sectional (De Bruin, Rikers, & Schmidt, 2007) and retrospective recall data (Hendry et al., 2014), making directional interpretation problematic. While it would appear intuitive that high intrinsic motivation is indispensable in order to maintain a demanding schedule of daily deliberate practice and that the deliberate practice enhances intrinsic motivation over time, empirical work addressing this issue is limited.

The main aim of the present study was to examine prospective associations between intrinsic motivation and individual deliberate practice in specializing team sport athletes.

We adopt a unique integrated theoretical perspective (see Côtė et al., 2007, Deci and Ryan, 1985 and Ericsson et al., 1993) adopting constructs and hypotheses from multiple theoretical approaches, namely theory of deliberate practice, DMSP and SDT. In line with the SDT (Deci & Ryan, 1985) and DMSP (Côtė et al., 2007), it was hypothesized that intrinsic motivation would predict hours of individual deliberate practice and hours of individual deliberate practice would predict intrinsic motivation in specializing team sport athletes. Our second aim was to assess differential stability of intrinsic motivation of specializing teams sport athletes across a one-year period. Due to lack of empirical evidence, we made no predictions regarding the stability of intrinsic motivation of specializing team sport athletes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คำสำคัญแรงจูงใจ intrinsic แต่ละแบบฝึกหัดกระทำ หนุ่มนักกีฬาแม้ว่าจะมีความหลากหลายของปัจจัยที่สามารถส่งผลต่อประสิทธิภาพและการพัฒนาความเชี่ยวชาญ (Côtė เบเกอร์ & Abernethy, 2007), มีปรากฏน้อยสงสัยว่าประสบการณ์ในกีฬาจำเป็น เพื่อปรับปรุงประสิทธิภาพ และ การเข้าถึงระดับสูงสุดของประสิทธิภาพ (ทักเกอร์และคอลลินส์ 2012) ตามทฤษฎีการกระทำปฏิบัติ พัฒนา โดยอีริคสันและเพื่อนร่วมงาน (อีริคสัน Krampe และ Tesch-Römer, 1993), "กระทำปฏิบัติคือ กิจกรรมโครงสร้างสูง เป้าหมายชัดเจนที่จะปรับปรุงประสิทธิภาพการทำงาน" (p. 368) ปฏิบัติกระทำถึงกิจกรรมฝึกฝนที่จะ (ก) ดำเนินการในลักษณะรายวัน งานเหมือน (ข) ต้องใช้ความพยายามและความสนใจ (c) สามารถทำได้ทันทีทางสังคม หรือเงินรางวัล (d) และมักจะไม่น่าทำ (Ericsson et al., 1993) ดังนั้น สามารถเพิ่มของแต่ละระดับของประสิทธิภาพจากการกระทำความพยายามเพื่อปรับปรุงทักษะที่จำเป็นผ่านกิจกรรมฝึกอบรมที่เกี่ยวข้อง (อีริคสัน et al., 1993)ได้รับการแสดงความสัมพันธ์บวกระหว่างชั่วโมงการปฏิบัติที่รอบคอบและกีฬาประสิทธิภาพในศึกษาในกีฬาเป็นจำนวนมาก (เช่น กัร et al., 2005, Ericsson et al. ปี 2009, Helsen และ al., 1998, Hodge และ Deakin, 1998, Hodges et al., 2004 และ Ward et al., 2007) Helsen et al. (1998), เช่น ตรวจสอบโพรไฟล์ประวัติปฏิบัติในฟุตบอลหนุ่มเบลเยียม และพบว่า ฝึกกระทำดีลักษณะเป็นทีม หรือกลุ่มฝึกไม่ ใช่ฝึกแต่ละ นอกจากนี้ ตรงข้ามคาดคะเนของทฤษฎีการปฏิบัติกระทำ ปฏิบัติกระทำในกีฬาโดยทั่วไปถือว่าสนุกสนาน (Côtė et al., 2012 และ Helsen และ al., 1998) อย่างไรก็ตาม เงื่อนไขเบื้องต้นของทฤษฎีการปฏิบัติการกระทำที่ถือว่าสำคัญในโดเมนทั้งหมดของความเชี่ยวชาญอย่างใดอย่างหนึ่งเป็นแรงจูงใจเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพ (อีริคสัน et al., 2009)แรงจูงใจในการกีฬาเป็นดีเทอร์มิแนนต์สำคัญอยู่เบื้องหลังทุกดำเนินและนี่นั่นเอง (Ryan & Deci, 2000) ความเข้าใจของพฤติกรรมแรงจูงใจในกีฬาเยาวชนมีความสำคัญว่า แรงจูงใจในการทำวิจัยที่ใช้การปกครองตนเองทฤษฎี (SDT) สนับสนุนมุมมองที่ว่า บุคคลแสดงโต่งต่าง ๆ แสดง และว่า พวกเขา สามารถ ขอบแบบบางเขต extrinsically แรงจูงใจ หรือ amotivated (Ryan และ Deci, 2000 และ Vallerand, 1997) ตาม Deci และ Ryan (1985), intrinsic แรงจูงใจและข้อบังคับที่ระบุหมายถึงเขตปกครองตนเองมากขึ้น กำหนดเองรูปแบบของแรงจูงใจเนื่องจากพวกเขาหมายถึงพฤติกรรมที่ดำเนินการ โดยเลือก แม้ว่ามีการศึกษาธรรมชาติของแรงจูงใจและความความแตกต่างระหว่างบุคคลในโดเมนที่มีความหลากหลายและบริบท มันมีไม่เคยเกี่ยวข้องปฏิบัติกระทำในนักกีฬาวัยรุ่นข้ามฤดูกาลแข่งขันหลาย ศูนย์กลาง SDT คือแนวคิดตามที่บุคคลมีส่วนร่วมในกิจกรรมและงานไม่ฉุกเฉินภายนอกหรือการเสริมสร้างแรงจูงใจ intrinsic คนทำแรงจูงใจประสบการณ์กิจกรรมประหนึ่งว่าพวกเขาเป็นจุดเริ่มต้นของการดำเนินการของตนเอง และพวกเขาได้เลือกที่จะเข้าร่วมในกิจกรรม (Ryan & Deci, 2000) เนื่องจากพวกเขาได้รับความพึงพอใจส่วนบุคคล ความสามารถ และสำเร็จผล intrinsic แรงจูงใจจะเกี่ยวข้องกับนักกีฬาในสถานการณ์ของความสำเร็จ (Hagger & Chatzisarantis, 2011) นอกจากนี้ รักษาทุกวันฝึกกระทำ มักจะไม่มีรางวัลภายนอก กำหนดความต้องการสูง intrinsic แรงจูงใจเป็นสำคัญ (Ericsson et al., 1993 และอีริคสัน et al., 2009) ในลักษณะคล้ายกัน ความมุ่งมั่น และคงอยู่ (บลูม 1985) และแรงจูงใจ (MacNamara et al., 2010 และ Ward et al., 2004) มีการเน้นเป็นปัจจัยจำเป็นสำหรับมั่นความเป็นเลิศ โดยอำนวยความสะดวกในการซื้อของ และช่วยให้นักกีฬาที่ จะลงทุนเวลาจำเป็นสำหรับการปฏิบัติ และการมุ่งมั่นที่จะพัฒนานักกีฬาหนุ่มผ่านขั้นต่าง ๆ ของพัฒนาการจะคืบหน้า (เช่น สุ่ม ความเชี่ยวชาญ ลง ทุน บลูม 1985 และ Côtė และ al., 2003), ยอมรับว่าจำนวนกระทำปฏิบัติเปลี่ยนแปลงก้าวหน้านี้ (Hodges et al., 2004) ตามแบบจำลองการพัฒนาของการเข้าร่วมกีฬา (DMSP Côtė และ al., 2003), นักกีฬาผ่านสามขั้นตอนของการพัฒนากีฬา: การสุ่มตัวอย่าง (อายุ 6 – 12), นริศ (อายุ 13 – 15), และลงทุนปี (อายุ 16 +) รุ่นนี้แนะนำว่า ในภาชนะปี นักกีฬาเริ่มจำกัดความของพวกเขา และมีส่วนร่วมในกิจกรรมน้อยลง และของหมั้นในกิจกรรมปฏิบัติกระทำในสาขาวิชาการกีฬาหลักของพวกเขาจะเพิ่มขึ้น โดยทั่วไป typified การเข้าร่วมทีมกีฬา โดยทางเดิน "เชี่ยวชาญสายและวิสาหกิจช่วง" กับนักกีฬาที่มักจะเริ่มที่ประมาณ 14-16 ปี (Côtė และ al., 2003 และฟอร์ด et al., 2009) ที่เชี่ยวชาญ ในระหว่างระยะของการพัฒนากีฬา ความรับผิดชอบสำหรับการสร้าง และรักษาแรงจูงใจในการฝึก และแข่งขันอยู่ และไม่ มีโค้ชหรือผู้ปกครองที่รับผิดชอบส่วนใหญ่ของนักกีฬาหนุ่มต้นแรงจูงใจ (MacNamara และคอลลินส์ 2013) คือRecently, MacNamara et al. (2010) stressed the importance of the different psychological skills (termed “Psychological Characteristics of Developing Excellence”, or PCDEs) as critical determinants of athletic development. PCDEs include both the trait characteristics (the tendency to …) and the state-deployed skills (the ability to … when …) that have been shown to play a crucial role in the realization of potential (MacNamara & Collins, 2013). Several studies have also indicated that differences in psychological factors exist between individual sports (e.g. swimming, judo) and team sport athletes (Anshel, 1996 and Helsen et al., 1998). Johnson and colleagues, for example, in a study of young swimmers found that motivation level was high and that young athletes self-identified themselves as an “athlete” (Johnson, Tenenbaum, Edmonds, & Castillo, 2008). In addition, Rikberg and Raudsepp (2011) found that motivational variables (mastery approach goals and perceived sport competence) were important variables which discriminated successful and less successful male junior volleyball players. To the contrary, recent study by Hendry and co-workers found that practice and play activities were not associated with future levels of intrinsic or autonomous motivation in sample of elite youth soccer players (Hendry, Crocker, & Hodges, 2014). More specifically, the hypothesis according to which early, intrinsically motivating behaviors (e.g. deliberate play) have a positive effect over time on an individual's self-determined motivation (Côtė et al., 2012 and Ryan and Deci, 2000), was not supported.ในสรุป ใช้นักวิจัยและผู้มา empirically ขาดความรู้ว่า intrinsic จูงและฝึกกระทำระหว่างสัมพันธ์ภาชนะทีมกีฬานักกีฬา เป็นปัญหาใหญ่กับการทำงานก่อนหน้านี้ส่วนใหญ่ที่ตรวจสอบได้อาศัยในเหลว (เด Bruin, Rikers, & Schmidt, 2007) และคาดการเรียกคืนข้อมูล (เฮนดรี et al., 2014), ห้องพักทิศทางตีความปัญหา ขณะนี้จะปรากฏง่ายจูง intrinsic ที่สูงเป็นสำคัญเพื่อรักษากำหนดการต้องรอบคอบฝึกทุกวัน และที่ปฏิบัติกระทำช่วยเพิ่มแรงจูงใจ intrinsic เวลา รวมงานจัดการกับปัญหานี้ถูกจำกัดจุดมุ่งหมายหลักของการศึกษาปัจจุบันคือการ ตรวจสอบผู้สนใจความสัมพันธ์ระหว่างแรงจูงใจ intrinsic และแต่ละแบบฝึกหัดกระทำในภาชนะทีมกีฬานักกีฬาเรานำมาใช้เฉพาะมุมมองทฤษฎีบูรณาการ (ดู Côtė et al., 2007, Deci และ Ryan, 1985 และอีริคสัน et al., 1993) ใช้โครงสร้างและสมมุติฐานจากหลายทฤษฎีแนวทาง ได้แก่ทฤษฎีปฏิบัติกระทำ DMSP และ SDT โดย SDT (Deci & Ryan, 1985) และ DMSP (Côtė et al., 2007), มันถูกตั้งสมมติฐานว่าที่จูง intrinsic จะทำนายชั่วโมงฝึกละเจตนา และชั่วโมงฝึกละเจตนาจะทำนายแรงจูงใจ intrinsic ในภาชนะทีมกีฬานักกีฬา เป้าหมายที่สองของเราคือการ ประเมินความมั่นคงส่วนของ intrinsic แรงจูงใจของนักกีฬากีฬาทีมภาชนะในระยะเวลา 1 ปี เนื่องจากขาดหลักฐานประจักษ์ เราทำไม่คาดคะเนเกี่ยวกับความมั่นคงของ intrinsic แรงจูงใจของนักกีฬากีฬาทีมภาชนะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำสำคัญ
แรงจูงใจที่แท้จริง; ปฏิบัติเจตนาบุคคล; นักกีฬาหนุ่ม
แม้ว่าจะมีความหลากหลายของปัจจัยที่จะมีผลต่อประสิทธิภาพการกีฬาและการพัฒนาของความเชี่ยวชาญ (Cote, เบเกอร์และ Abernethy, 2007) ปรากฏว่ามีข้อสงสัยนิดหน่อยว่าประสบการณ์ในการเล่นกีฬาเป็นสิ่งที่จำเป็นในการปรับปรุงประสิทธิภาพการทำงานและไปถึงสูงสุด ระดับของการปฏิบัติงาน (ทัคเกอร์และคอลลิน, 2012) ตามทฤษฎีของการปฏิบัติโดยเจตนา, การพัฒนาโดยอีริคสันและเพื่อนร่วมงาน (อีริคสัน, Krampe และ Tesch-Römer, 1993), "การปฏิบัติโดยเจตนาเป็นกิจกรรมที่มีโครงสร้างสูงเป้าหมายที่ชัดเจนในการที่จะปรับปรุงประสิทธิภาพการทำงาน" (พี. 368) ปฏิบัติเจตนาหมายถึงการปฏิบัติกิจกรรมซึ่ง (ก) จะดำเนินการในทุกวันลักษณะการทำงานเหมือน; (ข) ต้องใช้ความพยายามและความสนใจ; (ค) ไม่นำไปสู่ผลตอบแทนทันทีสังคมหรือการเงิน และ (ง) มักจะไม่สนุกกับการดำเนินการ (อีริคสัน et al., 1993) ดังนั้นระดับบุคคลของผลการดำเนินงานจะเพิ่มขึ้นเป็นผลมาจากความพยายามโดยเจตนาที่จะพัฒนาทักษะที่จำเป็นผ่านกิจกรรมการฝึกอบรมที่เกี่ยวข้อง (อีริคสัน et al., 1993). ความสัมพันธ์เชิงบวกระหว่างชั่วโมงของการปฏิบัติโดยเจตนาและประสิทธิภาพการทำงานการเล่นกีฬาได้รับการแสดงในขนาดใหญ่ จากการศึกษาในการเล่นกีฬา (เช่นเบเกอร์ et al., 2005 อีริคสัน et al., 2009, Helsen et al., 1998 และฮ็อดจ์กิน, 1998, ฮอดจ์ส, et al., 2004 และวอร์ด et al., 2007) Helsen และคณะ (1998) ตัวอย่างเช่นการตรวจสอบประวัติประวัติศาสตร์การปฏิบัติในการเล่นฟุตบอลหนุ่มสาวในเบลเยียมและพบว่าการปฏิบัติโดยเจตนาเป็นลักษณะที่ดีกว่าเป็นทีมหรือกลุ่มปฏิบัติมากกว่าการปฏิบัติของแต่ละบุคคล นอกจากนี้ในทางตรงกันข้ามกับการคาดการณ์ของทฤษฏีของการปฏิบัติโดยเจตนา, การปฏิบัติโดยเจตนาในการเล่นกีฬาโดยทั่วไปถือว่าสนุก (Cote et al., 2012 และ Helsen et al., 1998) แต่หนึ่งในปัจจัยพื้นฐานของทฤษฎีของการปฏิบัติโดยเจตนาที่ถือว่าสำคัญในโดเมนทั้งหมดของความเชี่ยวชาญเป็นแรงจูงใจในการปรับปรุงประสิทธิภาพการทำงาน (อีริคสัน et al., 2009). การสร้างแรงจูงใจในการเล่นกีฬาเป็นปัจจัยสำคัญที่อยู่เบื้องหลังการดำเนินการทุกถ่ายและพยายามทุกวิถีทางที่กระทำ (ไรอันและ Deci, 2000) ทำความเข้าใจเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของพฤติกรรมแรงจูงใจในการเล่นกีฬาเยาวชนมีความสำคัญเนื้อหา การวิจัยโดยใช้ทฤษฎีการกำหนดตัวเอง (SDT) สนับสนุนมุมมองว่าบุคคลที่แสดงแรงจูงใจที่แตกต่างกันสำหรับบริบทที่กำหนดและให้พวกเขาสามารถจะเป็นในระดับหนึ่งแรงจูงใจภายใน, ภายนอกแรงจูงใจหรือ amotivated (ไรอันและ Deci, 2000 และ Vallerand 1997 ) ตาม Deci และไรอัน (1985), แรงจูงใจภายในและระบุกฎระเบียบเป็นตัวแทนของตนเองมากขึ้นในรูปแบบพิจารณาตัวเองของแรงจูงใจเพราะพวกเขาอ้างถึงพฤติกรรมการดำเนินการโดยทางเลือก แม้ว่าลักษณะของแรงจูงใจและรูปแบบข้ามบุคคลที่ได้รับการศึกษาในโดเมนที่มีความหลากหลายและบริบทที่มันไม่เคยได้รับการปฏิบัติที่เกี่ยวข้องกับการพิจารณาในนักกีฬาวัยรุ่นทั่วฤดูกาลแข่งขันหลาย เซ็นทรัล SDT เป็นแนวคิดของแรงจูงใจที่แท้จริงตามที่ประชาชนมีส่วนร่วมในกิจกรรมและงานที่ไม่ฉุกเฉินภายนอกหรือการเสริมแรง ภายในคนมีแรงจูงใจที่ได้สัมผัสกับกิจกรรมราวกับว่าพวกเขาเป็นที่มาของการกระทำของตัวเองและพวกเขาได้เลือกที่จะมีส่วนร่วมในกิจกรรม (ไรอันและ Deci, 2000) เพราะพวกเขาได้รับความรู้สึกของความพึงพอใจส่วนบุคคล, ความสามารถและความสำเร็จเป็นผลให้แรงจูงใจภายในมีความเกี่ยวข้องกับนักกีฬาในสถานการณ์ความสำเร็จ (Hagger & Chatzisarantis 2011) นอกจากนี้เพื่อรักษาตารางเวลาที่มีความต้องการของการปฏิบัติในชีวิตประจำวันโดยเจตนามักจะไม่มีผลตอบแทนภายนอกแรงจูงใจภายในสูงที่ขาดไม่ได้ (อีริคสัน et al., 1993 และอีริคสัน et al., 2009) ในลักษณะที่คล้ายคลึงความมุ่งมั่นและความเพียร (บลูม, 1985) และแรงจูงใจ (MacNamara et al., 2010 และวอร์ด et al., 2004) ได้รับการเน้นเป็นปัจจัยที่จำเป็นสำหรับความสำเร็จของความเป็นเลิศโดยอำนวยความสะดวกการเข้าซื้อกิจการของทักษะและช่วยให้นักกีฬา ที่จะลงทุนเวลาที่จำเป็นสำหรับการปฏิบัติที่จะอยู่และมุ่งมั่นที่จะพัฒนากระบวนการ. นักกีฬาหนุ่มผ่านขั้นตอนต่างๆของการพัฒนาที่พวกเขามีความคืบหน้า (เช่นการสุ่มตัวอย่างความเชี่ยวชาญการลงทุน. บลูมปี 1985 และ Cote et al, 2003) จำได้ว่า จำนวนเงินของการเปลี่ยนแปลงการปฏิบัติโดยเจตนากับความก้าวหน้านี้ (ฮอดจ์ et al., 2004) ตามพัฒนาการรูปแบบการมีส่วนร่วมของกีฬา (DMSP; Cote et al, 2003.), นักกีฬาผ่านสามขั้นตอนของการพัฒนากีฬา: สุ่มตัวอย่าง (อายุ 6-12) มีความเชี่ยวชาญ (อายุ 13-15) และการลงทุนปี (อายุ 16+) แบบนี้แสดงให้เห็นว่าในปีที่เชี่ยวชาญนักกีฬาเริ่มต้นที่จะ จำกัด การโฟกัสของพวกเขาและมีส่วนร่วมในกิจกรรมน้อยลงและการมีส่วนร่วมของพวกเขาในการจัดกิจกรรมการปฏิบัติโดยเจตนาในวินัยกีฬาหลักของพวกเขาจะเพิ่มขึ้น การมีส่วนร่วมทีมกีฬาตรึงตราโดยทั่วไป "ความเชี่ยวชาญและความหลากหลายปลายต้น" เดินกับนักกีฬามักจะเริ่มต้นที่จะมีความเชี่ยวชาญที่ประมาณ 14-16 ปี (Cote et al., 2003 และฟอร์ด et al., 2009) ในระหว่างขั้นตอนของการพัฒนากีฬานี้ความรับผิดชอบสำหรับการสร้างและการบำรุงรักษาแรงจูงใจในการปฏิบัติและการแข่งขันขึ้นอยู่กับนักแสดงและไม่ได้มีโค้ชหรือผู้ปกครองที่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้รับผิดชอบในการสร้างแรงจูงใจในช่วงต้นของนักกีฬาหนุ่ม '(MacNamara & คอลลิน, 2013). เมื่อเร็ว ๆ นี้และ MacNamara อัล (2010) เน้นความสำคัญของทักษะทางจิตวิทยาที่แตกต่างกัน (เรียกว่า "ลักษณะทางจิตวิทยาของการพัฒนาความเป็นเลิศ" หรือ PCDEs) เป็นปัจจัยสำคัญของการพัฒนากีฬา PCDEs รวมทั้งลักษณะนิสัย (แนวโน้มที่จะ ... ) และทักษะในการใช้งานของรัฐ (ความสามารถในการ ... เมื่อ ... ) ที่ได้รับการแสดงที่จะมีบทบาทสำคัญในการก่อให้เกิดศักยภาพ (MacNamara & คอลลิน, 2013) งานวิจัยหลายชิ้นยังได้ชี้ให้เห็นว่าแตกต่างในปัจจัยทางจิตวิทยาอยู่ระหว่างกีฬาประเภทบุคคล (เช่นว่ายน้ำ, ยูโด) และทีมงานของนักกีฬากีฬา (Anshel 1996 และ Helsen et al., 1998) จอห์นสันและเพื่อนร่วมงานตัวอย่างเช่นในการศึกษาของนักว่ายน้ำหนุ่มพบระดับแรงจูงใจที่อยู่ในระดับสูงและนักกีฬาหนุ่มที่ระบุตัวเองว่าตัวเองเป็น "นักกีฬา" (จอห์นสัน, Tenenbaum เอ็ดมันด์และติล 2008) นอกจากนี้ Rikberg และ Raudsepp (2011) พบว่าตัวแปรที่สร้างแรงบันดาลใจ (การเรียนรู้วิธีการและเป้าหมายการรับรู้ความสามารถในการเล่นกีฬา) เป็นตัวแปรสำคัญที่เลือกปฏิบัติที่ประสบความสำเร็จและประสบความสำเร็จน้อยกว่าเพศชายเล่นวอลเล่ย์จูเนียร์ ไปในทางตรงกันข้ามการศึกษาล่าสุดโดยเฮ็นดรีและเพื่อนร่วมงานพบว่ากิจกรรมการปฏิบัติและการเล่นที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับระดับในอนาคตของแรงจูงใจภายในหรือในกำกับของรัฐในกลุ่มตัวอย่างของเยาวชนผู้เล่นฟุตบอลที่ยอดเยี่ยม (เฮ็นดรีคร็อกเกอร์และฮอดจ์ 2014) โดยเฉพาะอย่างยิ่งสมมติฐานตามที่ต้นภายในพฤติกรรมการสร้างแรงจูงใจ (เช่นการเล่นโดยเจตนา) มีผลเชิงบวกในช่วงเวลาในการสร้างแรงจูงใจพิจารณาตัวเองของแต่ละบุคคล (Cote et al., 2012 และไรอันและ Deci, 2000) และยังไม่ได้รับการสนับสนุนในการสรุปการใช้นักวิจัยและผู้ปฏิบัติงานขาดความรู้ที่ได้จากสังเกตุเกี่ยวกับวิธีการสร้างแรงจูงใจที่แท้จริงและการปฏิบัติโดยเจตนามีการเชื่อมโยงกันโดยทีมงานที่เชี่ยวชาญนักกีฬากีฬา ปัญหาสำคัญกับการทำงานก่อนหน้ามากที่สุดคือการตรวจสอบว่าได้อาศัยตัดขวาง (De หมี, Rikers และชมิดท์, 2007) และข้อมูลการเรียกคืนย้อนหลัง (เฮ็นดรี et al., 2014) ทำให้การตีความทิศทางปัญหา ในขณะที่มันจะปรากฏใช้งานง่ายที่แรงจูงใจภายในสูงเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อรักษาตารางเวลาที่มีความต้องการของการปฏิบัติในชีวิตประจำวันโดยเจตนาและการปฏิบัติโดยเจตนาช่วยเพิ่มแรงจูงใจภายในเมื่อเวลาผ่านไปการทำงานเชิงประจักษ์ที่อยู่ปัญหานี้จะถูก จำกัด . จุดมุ่งหมายหลักของการศึกษาครั้งนี้คือการ ตรวจสอบการเชื่อมโยงในอนาคตระหว่างแรงจูงใจภายในและการปฏิบัติของแต่ละบุคคลโดยเจตนาในความเชี่ยวชาญของทีมนักกีฬากีฬา. เรานำมุมมองทางทฤษฎีที่ไม่ซ้ำกันแบบบูรณาการ (ดู Cote et al., 2007, Deci และไรอัน, ปี 1985 และอีริคสัน et al., 1993) การใช้โครงสร้างและสมมติฐานจาก แนวทางทฤษฎีหลายทฤษฎีคือการปฏิบัติโดยเจตนา DMSP และ SDT สอดคล้องกับ SDT (Deci และไรอัน, 1985) และ DMSP (Cote et al., 2007) มันถูกตั้งสมมติฐานว่าแรงจูงใจภายในจะทำนายชั่วโมงของการปฏิบัติโดยเจตนาของแต่ละบุคคลและชั่วโมงของการปฏิบัติโดยเจตนาของแต่ละบุคคลจะทำนายแรงจูงใจภายในในทีมกีฬาที่มีความเชี่ยวชาญ นักกีฬา เป้าหมายที่สองของเราคือการประเมินความมั่นคงความแตกต่างของแรงจูงใจที่แท้จริงของความเชี่ยวชาญทีมนักกีฬากีฬาทั่วระยะเวลาหนึ่งปี เนื่องจากขาดหลักฐานเชิงประจักษ์ที่เราทำไม่เกี่ยวกับการคาดการณ์เสถียรภาพของแรงจูงใจที่แท้จริงของความเชี่ยวชาญของทีมนักกีฬากีฬา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คำสำคัญ
แรงจูงใจภายใน ฝึกพิจารณา บุคคล หนุ่มนักกีฬา
ถึงแม้ว่ามีหลายปัจจัยที่จะมีผลต่อความสามารถของนักกีฬา และการพัฒนาความเชี่ยวชาญ ( แยกตามประเทศ T municipalities . kgm เบเกอร์ &อะเบอร์เนธี 2007 ) มีปรากฏน้อยสงสัยว่าประสบการณ์ในกีฬาที่จำเป็นในการปรับปรุงประสิทธิภาพและการเข้าถึงระดับที่สูงที่สุด การแสดง ( Tucker &คอลลินส์2012 ) ตามทฤษฎีของการปฏิบัติโดยเจตนา พัฒนาโดย อีริคสัน ( Ericsson krampe และเพื่อนร่วมงาน , tesch-r &öเมอร์ , 1993 ) , " การปฏิบัติโดยเจตนาเป็นโครงสร้างสูงกิจกรรม เป้าหมาย อย่างชัดเจน ซึ่งจะปรับปรุงประสิทธิภาพ " ( หน้า 153 ) การปฏิบัติโดยเจตนาหมายถึงการปฏิบัติกิจกรรมที่ ( ) จะดำเนินการในวันงาน เช่น ลักษณะ ; ( b ) ต้องใช้ความพยายามและความสนใจ( ค ) ไม่นำไปสู่รางวัลทันทีทางสังคมหรือการเงิน และ ( d ) มักไม่สนุกที่จะแสดง ( Ericsson et al . , 1993 ) ดังนั้น แต่ละคนมีระดับของการปฏิบัติที่สามารถเพิ่มขึ้นเป็นผลจากความพยายามโดยเจตนาที่จะพัฒนาทักษะที่จำเป็นโดยผ่านกิจกรรมการฝึกอบรมที่เกี่ยวข้อง ( Ericsson et al . , 1993 ) .

ความสัมพันธ์เชิงบวกระหว่างชั่วโมงของการปฏิบัติโดยเจตนาและกีฬาการแสดงได้ถูกแสดงในตัวเลขขนาดใหญ่ของการศึกษาในกีฬา ( เช่น Baker et al . , 2005 , Ericsson et al . , 2009 , helsen et al . , 1998 , และ ฮอดจ์กิน , 1998 , ฮ็อดเจส et al . , 2004 และ Ward et al . , 2007 ) helsen et al . ( 1998 ) เช่น การตรวจสอบประวัติความเป็นมาฝึกโปรไฟล์ในผู้เล่นเยาวชนในเบลเยียมและพบว่ามีการปฏิบัติดีกว่าลักษณะเป็นทีมหรือกลุ่มฝึกมากกว่า ฝึกบุคคล นอกจากนี้ในทางตรงกันข้ามกับการคาดการณ์ของทฤษฎีของการปฏิบัติโดยเจตนา ฝึกความสุขุมในการเล่นกีฬาโดยทั่วไปถือว่าสนุกสนาน ( แยกตามประเทศ T municipalities . kgm et al . , 2012 และ helsen et al . , 1998 ) อย่างไรก็ตามหนึ่งในทฤษฎีของการปฏิบัติการ preconditions ที่ถือว่าวิกฤตโดเมนทั้งหมดของความเชี่ยวชาญเป็นแรงจูงใจที่จะปรับปรุงประสิทธิภาพ ( Ericsson et al . , 2009 ) .

แรงจูงใจในการเล่นกีฬาเป็นคีย์หนึ่งที่อยู่เบื้องหลังทุกกระทำ และทุกความพยายามนั่นเอง ( ไรอัน &ดังนั้น , 2000 ) ความเข้าใจพลวัตของการกระตุ้นพฤติกรรมในกีฬาเยาวชนเป็นอย่างสำคัญการวิจัยการใช้ตนเองกำหนดทฤษฎี ( sdt ) สนับสนุนมุมมองที่บุคคลแสดงแรงจูงใจที่แตกต่างกันเพื่อให้บริบทและที่พวกเขาสามารถในขอบเขตที่แน่นอน แรงจูงใจภายในแรงจูงใจหรือ extrinsically , amotivated ( ไรอัน และดังนั้น , 2000 และ vallerand , 1997 ) ตามดังนั้นกับไรอัน ( 1985 ) , แรงจูงใจภายในและระบุระเบียบเป็นตัวแทนอิสระยิ่งขึ้นกำหนดรูปแบบของแรงจูงใจในตนเองเพราะพวกเขาอ้างถึงพฤติกรรมการเลือก แม้ว่าลักษณะของแรงจูงใจและการเปลี่ยนแปลงผ่านบุคคลที่ได้รับการศึกษาในขอบเขตที่หลากหลายและบริบท มันไม่เคยเกี่ยวข้องกับการฝึกนักกีฬาวัยรุ่นในฤดูกาลแข่งขันหลายกลาง sdt เป็นแนวคิดของแรงจูงใจซึ่งบุคคลที่เข้าร่วมในกิจกรรมและงานที่ไม่ฉุกเฉินภายนอกหรือการเสริมแรง แรงจูงใจภายในบุคคล ประสบการณ์ กิจกรรมที่เป็นหากพวกเขาเป็นจุดเริ่มต้นของการกระทำของพวกเขาเอง และพวกเขาได้เลือกที่จะเข้าร่วมในกิจกรรม ( ไรอัน &ดังนั้น , 2000 ) เพราะพวกเขาได้รับความรู้สึกของความพึงพอใจ ความสามารถส่วนบุคคลและสัมฤทธิ์ผลที่ตามมา , แรงจูงใจภายในที่เกี่ยวข้องกับนักกีฬาในสถานการณ์ผลสัมฤทธิ์ ( hagger & chatzisarantis , 2011 ) ทั้งนี้ เพื่อรักษาความต้องการตารางเวลาการปฏิบัติโดยเจตนาทุกวัน มักจะไม่มีรางวัลภายนอก , แรงจูงใจภายในสูง ขาดไม่ได้ ( Ericsson et al . , 1993 และ Ericsson et al . , 2009 ) ในลักษณะที่คล้ายคลึงกันการหาและเก็บรักษา ( บาน , 1985 ) และแรงจูงใจ ( แม็กเนอแมร่า et al . , 2010 และ Ward et al . , 2004 ) ได้รับการเน้นเป็นปัจจัยที่จำเป็นสำหรับความสำเร็จของความเป็นเลิศโดยส่งเสริมการพัฒนาทักษะ และช่วยให้นักกีฬาที่จะลงทุนเวลาที่จำเป็นสำหรับการปฏิบัติ และยังคงมุ่งมั่นที่จะพัฒนากระบวนการ .

หนุ่มนักกีฬาผ่านขั้นตอนต่างๆของการพัฒนาที่พวกเขาความคืบหน้า เช่น ตัวอย่าง , เชี่ยวชาญ , การลงทุน บาน , 1985 และ C เป็นการ T municipalities . kgm et al . , 2003 ) การตระหนักถึงปริมาณการเปลี่ยนแปลงการปฏิบัติโดยเจตนากับความก้าวหน้านี้ ( เจส et al . , 2004 ) ตามรูปแบบการพัฒนาการมีส่วนร่วมของกีฬา ( dmsp ; C เป็นการ T municipalities . kgm et al . , 2003 )