Min Ho stirred and felt a sharp sti

Min Ho stirred and felt a sharp sting in his head. He winced, letting out a little cry from the pain. Opening his eyes took a great deal of effort, what with the bright lights seeping in through his bedroom windows. He used his hands to support and raise his torso so he could sit up. His whole body felt sore, but nothing beat the searing headache he was currently experiencing. It was as if someone was pounding the back of his head with a hammer.

He groaned as he massaged his temples using his fingers. As if on cue, his ringtone blasted through the room. Min Ho knew it wasn’t that loud, but the sound seemed to envelope him, heightening the pain. He quickly reached for his phone which was on the bedside table. He needed to make it stop.

‘Yobuseyo,’ he answered blearily. Damn. Even his throat was sore.

‘Good, you’re up. Get ready. I’ll pick you up in an hour,’ his manager said mechanically. ‘Our flight leaves at ten forty-five. I know you’re on your bed right now. Don’t you dare go back to sleep. Keunho.’ He hung up.

Min Ho frowned at his phone. His manager didn’t even give him a chance to grunt his response. He sat there idly for almost a minute, thinking about whether he should get up or go back to sleep. His whole body was telling him to just lie down, but he knew his manager was just going to get livid and start shouting, which will only worsen his headache. He shuddered at the thought and willed his body to cooperate. He turned to the side and stood up painstakingly. He immediately lost his balance and fell back on the bed.

‘Arghhh!’ He yelled out loud in frustration. I’m never drinking again. EVER, he told himself. After a while, he stood up again and this time, slowly. He walked sluggishly out of his bedroom and into the kitchen. His throat was dry and scratchy; his stomach empty and grumbling. In his mind, he was repeating the word ‘water’ over and over.

He opened the fridge and grabbed a water bottle. He gulped voraciously, easing his discomfort with the cold liquid. It was a good thing that after emptying the bottle, he felt slightly better. He was on his way back to his room when something caught his eye. He turned back to the dining table and saw a small copper bottle on top of a folded piece of paper.

Min Ho lifted the hangover drink, took the piece of paper, and opened it.

I know I’m not in the position to ask you for a favor, but I’m going to anyway. Please don’t skip meals. I made porridge with what I could find in your kitchen. Just reheat it when you wake up.

Oh, and next time, don’t drink too much. You know how low your tolerance is.

Min Ho stared at the piece of paper intently. He read what was written there over and over, racking his brain for an explanation. It couldn’t have been his manager – he wouldn’t leave a note like that. His sister would have woken him up and beat him senseless. Jung Il Woo?

After a while, he finally looked up and turned his attention to the stove. He walked over and opened the silver pot. The scent of the porridge filled his nose, his stomach rumbling soon after. Il Woo would never cook for me. He’ll just toss me a hangover drink. He looked back at the table and saw the bottle again. So was it him? As if his head didn’t hurt enough, now he has to figure out what happened last night.

He did as he was told and turned on the stove. Taking a seat, he scratched his head.

Min Ho’s body jerked forward as faint images from his dream filled his mind. Seolma…? He grabbed the piece of paper again and opened it hurriedly. Chamkan. Her handwriting? His heart started pounding at the thought of Shin Hye writing that note. He turned around and looked at the pot. Did she cook this?

Within seconds, he was up from his chair, sprinting to his room. He grabbed his phone from the bed and dialled. After a few rings, Il Woo picked up.

‘YA LEE MIN HO. BICHEOSO? You almost killed me last night. Do you know how heavy you are? Aish. At least you have the decency to call. Keunde… are you okay? I bet you have a massive hangover.’

‘Il Woo-yah, last night…’ Min Ho paused. He wasn’t sure how to phrase his question without sounding like an idiot.

‘What about last night? When you conned me into drinking with you with the intention to get wasted? You should have given me a heads up, ima!’

‘Ya, shut up for a second,’ he said, getting irritated. His head was still throbbing and Il Woo’s voice just made it worse. ‘Last night, did… did Park Shin Hye…’ his voice trailed off, unsure of what to say next.

‘Shin Hye? Wae? Wasn’t she there when you woke up? Ya. You should consider yourself lucky you have an extremely understanding girlfriend. She even came out late at night to get you. You don’t deserve her at all,’ Il Woo jabbed.

Min Ho’s jaw dropped slightly; he staggered back and accidentally ended up sitting on his bed. She was here? She was here last night? ‘Gumawo,’ he whispered to Il Woo and hung up hurriedly. For a while, Min Ho just sat there, trying to tap into what he could recall from the night before. Every night, he dreamed of Shin Hye. And nothing was unusual about last night’s dream.

‘Except that means… last night…’ Min Ho ran a hand through his hair, still flustered, ’…was real.’



Shin Hye bit her nails as she stared blankly out her window. She couldn’t get Min Ho’s face out of her mind. I knew it was a mistake to go there. I just knew it. She budged and lay down on the couch, covering her face with a pillow. She hasn’t had a wink of sleep since last night. When she got home, there were just too many things to think about.

She found herself replaying the scenes over and over in her head.

‘Shin Hye, don’t go,’ he said softly as he held onto her wrist. Shin Hye just stood there, unable to speak. But as she looked at him more, all she could think about was how she felt that day at Min Ho’s agency, when he told her it was over. The pain was still there, and Shin Hye didn’t know when it was going to go away. Her heart sank, knowing that all she wanted was to jump into his arms, but she would never allow herself to do so. After a while, she used her other hand to remove Min Ho’s grip.

‘I can’t,’ she replied weakly.

Before Shin Hye could walk away, Min Ho sat up on the bed and wrapped his arms around her waist. ‘I’m sorry. I’m so sorry,’ he spoke, his words muffled by the tears that were falling down his cheeks. ‘I’m so stupid. I love you so much. It hurts so much.’ He buried his face on her stomach.

Shin Hye bit her lip and noticed her whole body tremble, almost as much as Min Ho’s body was shaking. She could feel his tears seeping through her shirt. As her breathing hastened, she tried to control her arms that were begging to hug him back.

‘You’re drunk,’ she said, trying to sound as cold as she can. She suppressed her own tears. Seeing Min Ho act this way was painful for her. But she needed to control herself.

Min Ho tightened his hug and gently kissed her stomach, just below her breasts. ‘I need you. Please don’t go.’ He looked up at her, his eyes red and pleading. ‘If I have to beg you every night to take me back, I’ll do it Shin Hye. I love you. I love you,’ he stammered.

As Shin Hye looked down at his quivering lips, she couldn’t help but cry, too. It was the first time she’s seeing him so vulnerable. But she couldn’t be sure if this was just the alcohol talking, or if he was telling the truth. And even if he was in so much pain, Shin Hye saw the logic behind their break-up. It took a while before she saw past the hurt, but she knew that even if they didn’t break up, their relationship might not last. It was simply too difficult for them to be together.

‘Oppa,’ she said tenderly, ‘We both know love isn’t enough.’ She burst into more tears as she struggled to continue speaking. ‘Not for people like us.’ Her whole body was shaking now, and she finally let her hands lace through Min Ho’s hair. She slowly sat on the bed, levelling her face with Min Ho’s. Her hands travelled from his head to his tear-stained cheeks. She let out a sob as she looked into his eyes. For the first time, Min Ho looked more like a boy than a man. ‘Mianhae. I really can’t do this anymore.’

Shin Hye coud only watch as Min Ho shed more tears. He was still drunk and out of his senses. She took his hands to calm him down, only for him to kiss them over and over. Her heart lurched at the sight. She pushed him slowly so he could lie down again, but he only resisted. Eventually, Shin Hye had to lie down next to him to stop him from wanting to get up. Min Ho held on tightly to her hand as he continued to lock eyes with her.

‘Rest,’ she said softly.

Min Ho shook his head slightly. ‘I’m afraid you’ll be gone when I wake up. You’re always gone when I wake up.’

Shin Hye pressed her lips together. ‘We’ve come this far, oppa. It’s going to hurt some more, but if we try hard enough, maybe we’ll be okay soon. Maybe we can even be friends again.’

Min Ho shook his head again, and this time, more forcefully. ‘You’ll never be just a friend to me.’

She let out a deep sigh. ‘Sleep.’ She closed her eyes, hoping Min Ho would follow suit. But not long after, she felt his strong arms around her waist, drawing her in closer.

Her eyes fluttered open immediately. She tried to pull away, but Min Ho didn’t release her.

‘Please,’ he said wistfully. ‘Once I close my eyes, you’ll disappear again. So at least let me hold you.’

Shin Hye took one look at his sad expression and stopped resisting. Min Ho pulled her in that their bodies were almost pressed together, their faces within inches of each other. With Min Ho this close, Shin Hye could feel her heart thud against her chest. She was too powerless against him, and she knew that if he tried to lean in and kiss her now, she wouldn’t have the strength to push him away.

But Min Ho only leaned his forehead on hers. ‘Thank you,’ he murmure

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โฮจิมินห์นาทีกวน และรู้สึกต่อยคมในหัวของเขา เขา winced, letting ออกร้องไห้เล็กน้อยจากความเจ็บปวด เปิดตาของเขาจึงพยายาม what with seeping ผ่านหน้าต่างห้องนอนของเขาในไฟสว่างมาก เขาใช้มือในการสนับสนุน และยกลำตัวของเขาเพื่อให้เขาสามารถนั่ง ร่างกายของเขาทั้งรู้สึกเจ็บ แต่ไม่มีอะไรชนะปวดหากเขาประสบอยู่ในขณะนี้ ก็เป็นคนห้ำหั่นด้านหลังศีรษะของเขา ด้วยค้อน

เขา groaned เป็นเขานวดวัดเขาใช้นิ้วมือของเขา ถ้าบนสัญลักษณ์ เสียงเรียกเข้าของเขาเสียหายถึงห้องพัก โฮจิมินห์แล้วรู้ว่า มันไม่ได้เสียงดังกล่าว แต่เสียงดูเหมือนซองจดหมายเขา ท่านเจ็บปวด เขาได้อย่างรวดเร็วแล้วในโทรศัพท์ของเขาที่บนโต๊ะข้างเตียง เขาต้องทำให้มันหยุด

'Yobuseyo' เขาตอบ blearily ไอ้ แม้แต่คอของเขาถูกเจ็บ

' คุณกำลังขึ้น เตรียมการ ฉันจะรับคุณในชั่วโมง ผู้จัดการของเขากล่าวว่า กลไกการ ' เที่ยวบินของเราออกจากที่สี่สิบห้าสิบ ฉันรู้ว่า คุณอยู่บนเตียงของคุณขณะนี้ ไม่คุณกล้ากลับไปนอน Keunho .' เขาแขวน up.

frowned โฮจิมินห์นาทีที่โทรศัพท์ของเขา ผู้จัดการของเขาไม่ได้ให้เขาโอกาส grunt ตอบ เขานั่งเปล่า ๆ เกือบนาที มีความคิดว่า เขาควรได้รับค่า หรือกลับไปนอน ร่างกายทั้งหมดของเขาบอกเขาแค่นอน แต่เขารู้ว่า ผู้จัดการของเขาเพียงแค่ไปรับ livid และเริ่ม shouting ซึ่งจะเท่า worsen อาการปวดหัวของเขา เขา shuddered ที่ความคิด และร่างกายของเขาให้ความร่วมมือจะ เขาหันไปด้านข้าง และยืนลำบาก เขาสูญเสียสมดุลทันที และล้มลงไปบนนอน

'Arghhh ' เขา yelled ดัง ๆ ในแห้ว ฉันฉันไม่ดื่มอีก เคย เขาบอกตัวเอง หลังเขาลุกขึ้นยืนอีกครั้ง และ เวลานี้ ช้าลง เขาเดินเอื่อย ๆ จากห้องนอนของเขา และเข้าไป ในครัว คอของเขาแห้ง และ กระท่อนกระแท่น ท้องของเขาว่างเปล่า และโอดครวญ ในจิตใจของเขา เขาถูกซ้ำคำ 'น้ำ' ผ่านการมากกว่ากัน

เขาเปิดตู้เย็น และคว้าขวดน้ำ เขา gulped อย่างตะกละตะกลาม ผ่อนคลายสบายของเขากับของเหลวเย็น มันเป็นสิ่งดีที่หลังจากล้างขวด เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เขาได้เมื่อเขากลับไปที่ห้องของเขาเมื่อสิ่งที่ติดตาของเขา เขาหันกลับไปโต๊ะ และเห็นขวดทองแดงขนาดเล็กบนชิ้นส่วนของกระดาษพับ

โฮจิมินห์นาทียกดื่มเมา เอาชิ้นส่วนของกระดาษ และเปิดมัน

ฉันรู้ว่า ฉันไม่ได้อยู่ในตำแหน่งขอคุณชอบ แต่ฉันจะไปต่อ กรุณาอย่าข้ามมื้อ ทำข้าวต้มกับสิ่งที่ฉันได้พบในห้องครัวของคุณ เพียงอุ่นเมื่อคุณปลุก up.

Oh และครั้งต่อไป อย่าดื่มมากเกินไป คุณรู้วิธีต่ำหมู่เกาะของคุณยอมรับ

โฮจิมินห์แล้วจ้องไปที่ชิ้นส่วนของกระดาษ intently อ่านสิ่งที่เขียนมีเล่า ดึงสมองสำหรับคำอธิบาย มันไม่ได้ถูกผู้จัดการของเขา – เขาไม่ปล่อยหมายเหตุเช่นนั้น น้องจะได้ตื่นเขาขึ้น และชนะเขาหมดสติ จุงอิลวู?

หลัง เขาก็มองขึ้น และความสนใจกับเตา เขาเดินผ่าน และเปิดหม้อเงิน กลิ่นของข้าวต้มที่เติมจมูกของเขา เขาท้อง rumbling เร็ว ๆ นี้หลังจาก อิลวูจะไม่ปรุงอาหารสำหรับฉัน เขาจะเพียงแค่โยนฉันดื่มเมา เขามองไปที่ตาราง และเห็นขวดอีกครั้ง ดังนั้น เป็นเขา ถ้าศีรษะของเขาไม่ได้เจ็บมากพอ ตอนนี้ต้องคิดออกว่าเกิดอะไรขึ้นสุดท้ายคืนนั้น

เขาทำ ตามที่เขาบอก และเปิดเตา การนั่ง เขามีรอยขีดข่วนหัวเขา

ร่างกายนาทีโฮ jerked ไปข้างหน้าเป็นภาพจาง ๆ จากความฝันของเขาเต็มไปจิตใจของเขา Seolma... เขาคว้าชิ้นกระดาษอีกครั้ง และเปิดรีบ Chamkan ลายมือของเธอ หัวใจของเขาเริ่มต้นการห้ำหั่นที่คิดของ Shin Hye เขียนหมายเหตุที่ เขาหันไปรอบ ๆ และมองที่หม้อ เธอไม่ได้ปรุงอาหารนี้?

ภายในวินาที กำลังขึ้นจากเก้าอี้ของเขา sprinting ห้องของเขา เขาคว้าโทรศัพท์ของเขาจากนอน และ dialled หลังจากไม่กี่วง อิลวูรับ up.

' ยาลี MIN นทร์ BICHEOSO คุณเกือบจะฆ่าฉันคืน คุณรู้หรือไม่ว่าหนักคุณจะ Aish ที่ คุณมีแม้จะเรียก Keunde...เป็นคุณล่ะ ฉันเดิมพันคุณมีเมาใหญ่ '

'Il เกี้ยวพาน-yah คืนสุดท้าย...' โฮจิมินห์นาทีหยุดชั่วคราว ไม่แน่ใจว่าคำถามของเขาไม่ มีหูเหมือนคนบ้า phrase

' อะไรคืน เมื่อคุณ conned ผมไปดื่มกับคุณด้วยความตั้งใจที่จะรับเสีย คุณควรให้ฉันหัวค่า ima !'

'ยา หุบแป๊บ เขากล่าวว่า การระคายเคือง หัวของเขายังคงกระเพื่อม และอิลวูของเสียงเพียงทำให้มันแย่ลง ' คืน ไม่...ได้ Park Shin Hye...' เสียงของเขา trailed ปิด แน่ใจพูดต่อ

'Shin Hye Wae ไม่ได้เธอมีเมื่อคุณตื่นขึ้นหรือไม่ ยา คุณควรพิจารณาตัวเองโชคดีคุณได้ความมากเข้าใจแฟน เธอได้ออกมาดึกไปคุณ คุณไม่สมควรเธอเลย อิลวู jabbed.

นาทีโฮจิมินห์กรามลดลงเล็กน้อย เขาเหลื่อมกันกลับ และสิ้นสุดขึ้นนั่งบนเตียงของเขาโดยไม่ตั้งใจ เธออยู่นี่ เธอนี่เมื่อคืน "Gumawo เขากระซิบกับอิลวู และแขวนไว้รีบ หนึ่ง โฮจิมินห์นาทีเพียงนั่ง พยายามที่จะเคาะลงในสิ่งที่เขาสามารถเรียกคืนจากคืนก่อน ทุกคืน เขาฝันของ Shin Hye และไม่มีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับเมื่อคืนฝัน

"แต่ว่า...เมื่อคืน...' นาทีโฮวิ่งมือผ่านเส้นผมของเขา ยังคงเกิดความสับสน, ' .. จริง.was .'



Shin Hye บิตเล็บของเธอเธอจ้องไป blankly หน้าต่างของเธอ เธอไม่รับหน้านาทีโฮจิมินห์จากใจของเธอ รู้ว่า มันผิดไปมี ผมเพิ่งรู้ว่ามัน เธอ budged และวางลงบนโซฟา ครอบคลุมใบหน้าของเธอกับหมอนเป็น เธอไม่มีอดหลับตั้งแต่เมื่อคืน เมื่อเธอมีบ้าน มีสิ่งมากเกินไปเพียงแค่คิดถึงกัน

เธอพบตัวเอง replaying ฉากซ้ำ ๆ ในหัวของเธอ

'Shin Hye ห้าม เขาพูดเบา ๆ ขณะที่เขาจัดไว้บนข้อมือของเธอ ชิน Hye เพียงยืน ไม่สามารถพูด แต่เป็นเธอมองเขามากขึ้น ทั้งหมดเธออาจคิดว่า เธอรู้สึกวันนั้นที่ตัวแทนนาทีโฮจิมินห์ เมื่อเขาบอกเธอทำ ความเจ็บปวดยังคงมี และ Shin Hye ไม่ทราบเมื่อมันกำลังจะหายไป หัวใจของเธอ จม รู้ว่า ทั้งหมดที่เธอได้เข้าสู่แผ่นดินของเขา แต่เธอไม่เคยจะช่วยให้ตัวเองดัง หลัง เธอใช้เธออีกเอาจับนาทีโฮจิมินห์

"ฉันไม่สามารถ เธอตอบกลับ weakly

ก่อน Shin Hye สามารถเดิน โฮจิมินห์นาทีเสาร์ขึ้นบนเตียงนอน และห่อแขนของเขารอบเอวเธอ ' ขอ ดังนั้นขอ พูด คำพูดของเขา muffled ด้วยน้ำตาที่ถูกล้มลงแก้มของเขา ' ฉันโง่ดังนั้น ฉันรักเธอมาก เจ็บมาก.' เขาฝังใบหน้าของเขาบนท้องของเธอ

Shin Hye บิต lip ของเธอ และพบเธอทั้งร่างกายสั่นเครือ เกือบเท่าตัวนาทีโฮจิมินห์ถูกสั่น เธออาจรู้สึกน้ำตาของเขา seeping ผ่านเสื้อของเธอ เป็นการหายใจของเธอ hastened เธอพยายามควบคุมแขนของเธอถูกอ้อนไปกอดเขากลับ

'คุณเมา เธอกล่าวว่า พยายามเย็นเธอสามารถฟัง เธอระงับน้ำตาของเธอเอง เห็นโฮจิมินห์นาทีทำวิธีนี้เจ็บปวดสำหรับเธอ แต่เธอต้องควบคุมตัวเอง

โฮจิมินห์นาทีฮักของเขาทำให้รัดกุม และรั้งเธอในกระเพาะอาหาร ใต้หน้าอกของเธอเบา ๆ ' คุณต้องการ กรุณาอย่าไป ' เขาดูที่ของเธอ ตาของเขาแดง และขอ ' ถ้ามีอ้อนวอนทุกคืนจะพาฉันกลับ ฉันก็ Shin Hye ฉันรักเธอ ฉันรักคุณ เขา stammered.

เป็น Shin Hye มองลงไปที่ริมฝีปากของเขาสั่นเครือ เธอไม่สามารถช่วยแต่ร้อง เกินไป มันเป็นครั้งแรกที่เธอจะเห็นเขามีความเสี่ยงดังนั้น แต่เธอไม่ได้นี้เป็นเพียงเหล้าพูด หรือ ถ้าเขาบอกความจริง และแม้ว่าเขามีอาการเจ็บปวดมาก Shin Hye เห็นตรรกะเบื้องหลังของพวกเขาแบ่งสาย มันเอาในขณะก่อนเธอเห็นเลยเจ็บ แต่เธอรู้ว่า แม้ว่าพวกเขาไม่ได้แบ่งค่า ความสัมพันธ์อาจไม่ล่าสุด มันก็ยากเกินไปสำหรับพวกเขาจะอยู่ด้วยกัน

'Oppa เธอกล่าวว่า ละม่อม 'เราทั้งนั้นรักไม่เพียงพอ' เธอออกมาเป็นน้ำตาเธอต่อสู้การพูด 'ไม่ใช่สำหรับคนชอบเรา' ร่างกายทั้งหมดของเธอถูกสั่นขณะนี้ และเธอก็ให้ลูกไม้มือเธอผ่านนาทีโฮผม เธอช้า ๆ นั่งบนเตียง งานปรับระดับใบหน้าของเธอกับ Min โฮจิมินห์ มือของเธอเดินทางจากหัวของเขาไปของเขาแก้มสีน้ำตา เธอให้ออกเป็น sob เป็นเธอมองในตา ครั้งแรก โฮจิมินห์นาทีมองมากกว่าเช่นเด็กผู้ชายเป็นคน ' Mianhae ฉันจริง ๆ ไม่สามารถทำเช่นนี้อีกต่อไป '

Shin Hye coud เท่านั้นดูเป็นโฮนาทีเพิ่มเติมน้ำตา เขายังคงเมา และ จากความรู้สึกของเขา เธอเอามือของเขาสงบเขา แต่เขาจูบซ้ำ ๆ หัวใจของเธอ lurched ในสายตา เธอผลักเขาช้าเขาอาจนอนลงอีกครั้ง แต่เฉพาะ resisted ในที่สุด Shin Hye ได้ราบติดเขาที่จะหยุดเขาจากการที่ค่า โฮจิมินห์นาทีวันที่แน่นมือของเธอเขายังคงล็อค ตากับ her.

'เหลือ เธอพูดเบา ๆ

โฮจิมินห์นาทีจับศีรษะเล็กน้อย ' ผมกลัวคุณจะหายไปเมื่อฉันตื่นขึ้นมา คุณกำลังจะหายไปเมื่อฉันตื่นขึ้นมา '

Shin Hye กดริมฝีปากของเธอเข้าด้วยกัน "เราได้มานี้ oppa ไกล มันจะเจ็บมากบ้าง แต่ถ้าเราพยายามอย่างหนักมาก บางทีเราจะก็ได้เร็ว ๆ นี้ บางทีเราสามารถจะมีเพื่อนอีก '

นาทีโฮจับศีรษะของเขาอีกครั้ง และ เวลา มีประ 'คุณจะไม่ได้เพียงเพื่อนกับฉัน'

เธอให้ออกล่องลึก 'นอน' เธอปิดตาของเธอ หวังนาทีโฮจิมินห์จะปฏิบัติตามเหมาะสม แต่ไม่นานหลังจาก เธอรู้สึกว่าแขนของเขาแข็งแรงรอบเอวของเธอ วาดภาพเธอในใกล้กัน

เปิดตาของเธอ fluttered ทันที เธอพยายามดึง แต่นาทีโฮจิมินห์ไม่ปล่อย her.

'กรุณา' เขากล่าวว่า wistfully ' เมื่อฉันปิดตา คุณจะหายไปอีก ดังนั้นอย่างน้อย ให้ฉันค้างคุณ '

Shin Hye เอาลักษณะหนึ่งที่เขาเศร้า และหยุดต่อต้าน โฮจิมินห์นาทีดึงเธอที่ศพถูกเกือบกดเข้าด้วยกัน หน้าภายในนิ้วของแต่ละอื่น ๆ กับโฮจิมินห์นาทีนี้ปิด Hye ชินอาจรู้สึก thud หัวใจของเธอกับหน้าอกของเธอ เธอมีอำนาจมากเกินไปกับเขา และเธอรู้ว่า ถ้าเขาพยายามเรียนรู้ใน และจูบเธอตอนนี้ เธอจะไม่มีแรงผลักดันให้เขาไป

โฮจิมินห์นาทีแต่ก็เอนหน้าผากของเขาเท่ากับเธอ ขอบคุณ murmure เขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มินโฮกวนและรู้สึกแสบ คม ในหัวของเขา เขา winced ปล่อยให้ออกมาร้องจากความเจ็บปวด เปิดดวงตาของเขาใช้เวลามากของความพยายามในสิ่งที่มีแสงสว่างแผ่ซ่านเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอนของเขา เขาใช้มือของเขาที่จะสนับสนุน และยกลำตัวของเขาเพื่อให้เขาสามารถลุกขึ้นนั่ง ร่างกายของเขารู้สึกเจ็บ แต่ไม่มีอะไรเอาชนะ searing ปวดหัวเขากำลังประสบมันเป็นถ้าใครทุบหัวเขาด้วยค้อน

เขาครางออกมาเบาๆ เมื่อเขาใช้นิ้วนวดขมับของเขาของเขา ถ้าตามคิว ริงโทนของเขาเสียหายผ่านห้อง มินโฮรู้ดีว่ามันไม่ดัง แต่เสียงเหมือนซองเค้าด้วยความเจ็บปวด เขามาถึงอย่างรวดเร็วสำหรับโทรศัพท์ของเขาที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง . เขาต้องการที่จะหยุดมัน 'yobuseyo

,' เขาตอบด้วยตาพร่ามัว . บ้าเอ้ย แม้แต่คอก็เจ็บ

ความดี คุณตื่นแล้ว เตรียมตัวให้พร้อม ผมจะไปรับคุณในอีกหนึ่งชั่วโมง ' ผู้จัดการของเขากล่าวว่ากลไก ' เครื่องเราออกตอนสิบโมงสี่สิบห้าคน ผมรู้ว่า คุณกำลังอยู่บนเตียงตอนนี้ คุณไม่กล้ากลับไปนอน keunho เขาวางสายไปแล้ว

มินโฮขมวดคิ้วที่เขาโทรศัพท์ ผู้จัดการของเขาไม่ได้ให้เขามีโอกาสที่จะได้รับการตอบสนองของเขาเขานั่งอยู่ตรงนั้นเฉยๆ เกือบนาที คิดว่าเขาจะได้กลับไปนอน ร่างกายของเขาถูกสั่งให้นอนลง แต่เขารู้ว่าผู้จัดการของเขากำลังจะได้รับโกรธและเริ่มตะโกน ซึ่งมีแต่จะเลวลงอาการปวดหัวของเขา เขาตัวสั่นที่คิดและต้องการร่างกายเขาให้ความร่วมมือ เขาหันไปด้านข้าง และลุกขึ้นยืนอย่างระมัดระวัง .ทันทีที่เขาเสียการทรงตัวและล้มลงบนเตียง

'arghhh ! ' เขาตะโกนออกมาดัง ๆในเสียง ฉันไม่ดื่มอีกแล้ว เคย เค้าบอกเอง หลังจากที่ในขณะที่เขาลุกขึ้นยืนอีกครั้ง และครั้งนี้ ช้าๆ เขาเดินเฉื่อยๆ ออกจากห้องนอนของเขา และเข้าไปในครัว คอของเขาแห้งและกระท่อนกระแท่น ; ท้องของเขาว่างเปล่าและบ่น . ในความคิดของเขาเขาย้ำคำว่า ' น้ำ ' มากกว่า

เขาเปิดตู้เย็นและหยิบขวดน้ำ เขา gulped ตะกรุมตะกราม บรรเทาความรู้สึกไม่สบายของเขากับของเหลวเย็น มันเป็นสิ่งที่ดี ที่หลังจากล้างขวด เขาก็ค่อยๆดีขึ้น เขาในทางของเขากลับไปที่ห้องของเขา เมื่อสิ่งที่เขาอยากได้เขาหันกลับไปที่โต๊ะอาหารและเห็นขวดทองแดงขนาดเล็กที่ด้านบนของชิ้นส่วนที่พับจากกระดาษ

มินโฮยกดื่มแก้แฮ้งค์ เอาชิ้นส่วนของกระดาษและเปิดมัน

ผมรู้ว่าไม่ได้อยู่ในตำแหน่งเพื่อขอความช่วยเหลือจากคุณ แต่ฉันต้องทำ . อย่าข้ามมื้ออาหาร ฉันทำข้าวต้มกับสิ่งที่ฉันได้พบในครัวของคุณ แค่อุ่นมัน เมื่อคุณตื่น

อ้อ แล้วคราวหน้าอย่าดื่มมากเกินไป คุณรู้จักความอดทนของคุณจะต่ำแค่ไหน

มินโฮจ้องมองแผ่นกระดาษอย่างตั้งใจ เขาอ่านสิ่งที่เขาเขียนมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เค้นสมองของเขาสำหรับคำอธิบาย มันไม่ได้เป็นผู้จัดการของเขา และเขาจะไม่ทิ้งโน๊ตไว้แบบนี้ น้องสาวของเขาจะปลุกเขาขึ้นและชนะเขาหมดสติ จุงอิลวู

หลังจากที่ในขณะในที่สุดเขาก็เงยหน้าขึ้นและหันความสนใจของเขาไปยังเตา เขาเดินไปและเปิดหม้อเงิน กลิ่นของข้าวต้มเต็มจมูก ท้องของเขาร้องเร็ว ๆนี้หลังจาก อิลวูไม่เคยทำอาหารให้ผมกิน เขาจะโยนฉันเมาค้าง ดื่ม เขาหันกลับไปที่โต๊ะ เห็นขวดอีก ดังนั้นมันเป็นเขา ถ้าหัวไม่เจ็บพอตอนนี้เขาได้รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น

เขาตามที่เขาบอก แล้วเปิดเตาแก๊ส นั่ง เขาเกาหัว

มินโฮร่างกายกระชากไปข้างหน้าอย่างเป็นลมภาพจากความฝันที่เต็มไปด้วยจิตใจของเขา . seolma เหรอ . . . . . . เขาคว้ากระดาษอีกครั้ง และเปิดมันรีบ . chamkan . ลายมือเธอ หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงเมื่อคิดว่าชินเฮเขียนโน๊ตเขาหันไปรอบ ๆและมองไปที่หม้อ เธอทำแบบนี้ ?

ภายในไม่กี่วินาที เขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ วิ่งกลับไปที่ห้องของเขา เขาคว้าโทรศัพท์ของเขาจากเตียงและเพิ่งโทร . หลังจากไม่กี่วง อิลวูรับ

'ya ลี มิน โฮ bicheoso ? คุณเกือบจะฆ่าฉันเมื่อคืน เธอรู้ว่าตัวเธอหนักแค่ไหน ? เฮ้อ . . . อย่างน้อยคุณมีความเหมาะสมที่จะเรียก keunde . . . เธอโอเคมั้ยฉันเดิมพันที่คุณเมาค้างอย่างรุนแรง '

'il วูนี่ เมื่อคืน . . . " มินโฮชะงัก เขาไม่แน่ใจว่าวิธีการวลีคำถามของเขาโดยไม่ทำให้เกิดเสียงเหมือนคนบ้า

'what เรื่องเมื่อคืน เมื่อคุณหลอกฉันไปดื่มกับคุณจะสูญเสีย ? คุณควรให้ฉันหัวขึ้น วันนี้ ! '

'ya หุบปากหน่อย ' เขากล่าวว่า การระคายเคืองหัวของเขายังสั่นและเสียงของอิลวูก็ทำให้มันแย่ลง ' เมื่อคืน . . . . . . . ปาร์ค ชินเฮ . . . . . . . ' เสียงของเขา trailed ปิด ไม่แน่ใจว่าต้องพูดอะไรต่อไป

'shin เฮ ? แว ? เธอไม่ได้มีเมื่อคุณตื่นขึ้นมา ยา คุณควรพิจารณาตัวเองโชคดี คุณมีความเข้าใจมากแฟน เธอออกมาในตอนกลางคืน เพื่อให้ได้คุณ คุณไม่คู่ควรกับเธอเลย ' อิลวู jabbed .

ขากรรไกรของมินโฮลดลงเล็กน้อย เขาโงนเงนกลับ และบังเอิญมานั่งบนเตียงของเขา เธออยู่ที่นี่ ? เธอมาที่นี่เมื่อคืน gumawo ' ' เขากระซิบให้อิลวูและวางสายรีบ . สักพัก มินโฮนั่งนิ่งพยายามที่จะแตะลงในสิ่งที่เขาไม่สามารถเรียกคืนจากคืนก่อน ทุกๆ คืน เขา ฝัน ถึง ชินเฮ และไม่มีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับความฝันของเมื่อคืน

' แต่นั่นหมายความว่า . . . เมื่อคืน . . . " มินโฮวิ่งมือผ่านเส้นผมของเขายังสับสน . . . . . . มีจริง '



ชิน เฮ กัดเล็บของเธอขณะที่เธอจ้องอย่างว่างเปล่า เธอออกมาที่หน้าต่าง เธอไม่สามารถได้รับใบหน้าของมินโฮออกไปจากจิตใจของเธอ ฉันรู้ว่ามันเป็นความผิดพลาดที่ไปที่นั่น ผมก็ว่าแล้ว เธอขยับ และนอนลงบนโซฟา ใบหน้าของเธอครอบคลุมกับหมอน เธอยังไม่ได้นอนเลยตั้งแต่เมื่อคืนเมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน มันมีหลายอย่างที่ต้องคิด

เธอพบตัวเอง replaying ฉากซ้ำไปซ้ำมาในหัวของเธอ . . . . .

'shin เฮ ไม่ต้องไป " เขาพูดเบาๆ เขาจับข้อมือของเธอ ชินเฮก็ยืนไม่สามารถที่จะพูด แต่เมื่อเธอมองเขามากขึ้น ทั้งหมดที่เธอว่าเธอรู้สึกว่าเป็นวันที่หน่วยงานของมินโฮ เมื่อเขาบอกเธอว่ามันจบลงแล้วความเจ็บปวดมันยังอยู่ และชินเฮไม่ได้ เมื่อรู้ว่ามันกำลังจะหายไป หัวใจเธอก็รู้ว่าเธอต้องการที่จะกระโดดเข้าไปในแขนของเขา แต่เธอจะไม่มีวันยอมให้ทำเช่นนั้น หลังจากที่ในขณะที่เธอใช้มือของเธอเอาด้ามจับของมินโฮ

" ไม่ " เธอตอบอย่างอ่อน

ก่อนที่ชินเฮจะเดินจากไป มินโฮลุกขึ้นนั่งบนเตียงและห่อแขนของเขารอบเอวของเธอ" โทษที ฉันขอโทษนะ ' เขาพูด คำพูดอู้อี้ด้วยหยดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงอาบแก้มของเขา " ฉันโง่ดังนั้น ฉันชอบคุณมาก มันเจ็บมาก เขาฝังใบหน้าของเขาบนท้องของเธอ . . . . .

ชินเฮบิตของเธอริมฝีปากและสังเกตเห็น ร่างทั้งร่างสั่นไหว เกือบเท่าร่างของมินโฮสั่น เธอจะรู้สึกได้ถึงน้ำตาของเขาซึมผ่านเสื้อของเธอ ขณะที่เธอรีบหายใจ ,เธอพยายามจะควบคุมแขนของเธอที่ถูกขอร้องให้กอดเค้ากลับ

" เมา " เธอกล่าวเสียงเย็น พยายามเท่าที่เธอทำได้ เธออดกลั้นน้ำตาของเธอเอง เห็นมินโฮทำแบบนี้คือความเจ็บปวดของเธอ แต่เธอต้องควบคุมตัวเอง

มินโฮกอดกระชับเขาเบาๆ และจูบเธอ ท้อง ใต้หน้าอก ฉันต้องการคุณ อย่าไปนะ . . . " เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอตาของเขาแดงและอ้อนวอน . ' ถ้าฉันต้องขอร้องเธอทุก ๆคืน ให้ฉันกลับไป ฉันก็จะทำ ชินฮเย ฉันรักคุณ ฉัน รัก เธอ ' เขาแค่พูดตะกุกตะกัก

เป็นชินเฮก้มลงมองเขา ริมฝีปากที่สั่น เธอไม่สามารถช่วยอะไรได้แต่ร้องไห้ด้วย มันเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาก็เลยอ่อนแอ แต่เธอไม่สามารถแน่ใจ ถ้านี่มันเหล้า พูด หรือถ้าเขาพูดความจริงและถ้าเขาอยู่ในอาการปวดมาก ชินเฮเห็นตรรกะที่อยู่เบื้องหลังการเลิกกันของพวกเขา มันต้องใช้เวลาสักพักก่อนที่เธอจะเห็น อดีตที่เจ็บปวด แต่เธอรู้ว่าถ้าพวกเขาไม่ได้เลิกกัน ความสัมพันธ์ของพวกเขาอาจจะไม่สุดท้าย มันเป็นเพียงยากเกินไปสำหรับพวกเขาที่จะได้อยู่ด้วยกัน

'oppa ' เธอพูดอย่างอ่อนโยนว่า เราทั้งสองรู้ว่าความรักไม่เพียงพอ เธอน้ำตาไหลมากขึ้น ขณะที่เธอพยายามจะพูดต่อ' ' ไม่เหมาะกับคนแบบเรา ตัวเธอสั่นไปหมดแล้ว และสุดท้ายก็ให้มือลูกไม้ผ่านเส้นผมของมินโฮ เธอค่อยๆนั่งลงบนเตียง ใบหน้าของเธอกับ มิน โฮ งานมือเดินทางจากหัวฉีกของเขาเปื้อนแก้ม เธอหลั่งน้ำตาเมื่อเธอมองเข้าไปในดวงตาของเขา เป็นครั้งแรก ที่มินโฮดูเหมือนเด็กผู้ชายมากกว่าชาย ' mianhae . ฉันทำแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว '
.
ชินเฮคูดดูแต่เป็นมินโฮร้องไห้มากขึ้น เขายังเมาและออกความรู้สึกของเขา เธอจับมือของเขาเพื่อให้เขาสงบลง แต่เขาจูบซ้ำแล้วซ้ำอีก หัวใจเธอร้องเมื่อเห็นภาพนี้ เธอผลักเขาอย่างช้าๆ แล้วเขาก็นอนลงอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่ย่อท้อ ในที่สุด ชินเฮต้องนอนข้างเขาเพื่อไม่ให้เขาอยากจะลุกขึ้นมินโฮจับแน่นกับมือของเธอ ขณะที่เขายังคงล็อคตากับเธอ

'rest ' เธอกล่าวเบา ๆ .

มินโฮส่ายหัวเล็กน้อย ' ฉันกลัวเธอจะหายไปเมื่อฉันตื่น เธอมักจะหายไปเมื่อฉันตื่นขึ้นมา . . .

ชิน เฮ กดริมฝีปากเข้าด้วยกัน ' พวกเรามาไกลขนาดนี้ พี่ มันก็ต้องเจ็บบ้าง แต่ถ้าเราพยายามมากพอ เราอาจจะไม่เป็นไรบางทีเราสามารถเป็นเพื่อนกันได้อีก '

มินโฮส่ายหัวอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่านั้น . " คุณจะไม่มีวันเป็นแค่เพื่อนของฉัน "

เธอให้ลึกถอนหายใจ ' นอน ' เธอหลับตา หวังว่ามินโฮจะปฏิบัติตามเหมาะสม แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอรู้สึกว่าแขนของเขาแรงๆที่เอว , การวาดภาพของเธอในใกล้

ดวงตาเปิดขึ้นทันที เธอพยายามจะดึงออกไปแต่มินโฮไม่ยอมปล่อยเธอ

'please ' เขาพูดด้วยความโหยหา . ' เมื่อฉันหลับตา คุณจะหายตัวไปอีก อย่างน้อยให้ฉันได้กอดเธอ "

ชินเฮเอาหนึ่งดูที่สีหน้าของเขาเศร้าและหยุดขัดขืน มินโฮดึงเธอในที่ร่างกายของพวกเขาเกือบจะถูกกดเข้าด้วยกัน ใบหน้าของพวกเขาภายในนิ้วของแต่ละอื่น ๆ กับมินโฮขนาดนี้ชินเฮรู้สึกได้ถึงหัวใจเธอ . . . กับหน้าอกของเธอ เธอมันอ่อนแอต่อเขา และเขารู้ว่าถ้าเขาพยายามที่จะเรียนรู้ และจูบเธอตอนนี้ เธอไม่มีแรงที่จะผลักเขาออกไป แต่มินโฮ

แค่พิงหน้าผากของเขากับเธอ ' ขอบคุณ ' เขา murmure