MRS. MOONEY was a butcher's daughte

MRS. MOONEY was a butcher's daughter. She was a woman who was quite able to keep things to herself: a determined woman. She had married her father's foreman and opened a butcher's shop near Spring Gardens. But as soon as his father-in-law was dead Mr. Mooney began to go to the devil. He drank, plundered the till, ran headlong into debt. It was no use making him take the pledge: he was sure to break out again a few days after. By fighting his wife in the presence of customers and by buying bad meat he ruined his business. One night he went for his wife with the cleaver and she had to sleep a neighbour's house.

After that they lived apart. She went to the priest and got a separation from him with care of the children. She would give him neither money nor food nor house-room; and so he was obliged to enlist himself as a sheriff's man. He was a shabby stooped little drunkard with a white face and a white moustache white eyebrows, pencilled above his little eyes, which were veined and raw; and all day long he sat in the bailiff's room, waiting to be put on a job. Mrs. Mooney, who had taken what remained of her money out of the butcher business and set up a boarding house in Hardwicke Street, was a big imposing woman. Her house had a floating population made up of tourists from Liverpool and the Isle of Man and, occasionally, artistes from the music halls. Its resident population was made up of clerks from the city. She governed the house cunningly and firmly, knew when to give credit, when to be stern and when to let things pass. All the resident young men spoke of her as The Madam.

Mrs. Mooney's young men paid fifteen shillings a week for board and lodgings (beer or stout at dinner excluded). They shared in common tastes and occupations and for this reason they were very chummy with one another. They discussed with one another the chances of favourites and outsiders. Jack Mooney, the Madam's son, who was clerk to a commission agent in Fleet Street, had the reputation of being a hard case. He was fond of using soldiers' obscenities: usually he came home in the small hours. When he met his friends he had always a good one to tell them and he was always sure to be on to a good thing-that is to say, a likely horse or a likely artiste. He was also handy with the mits and sang comic songs. On Sunday nights there would often be a reunion in Mrs. Mooney's front drawing-room. The music-hall artistes would oblige; and Sheridan played waltzes and polkas and vamped accompaniments. Polly Mooney, the Madam's daughter, would also sing. She sang:

I'm a ... naughty girl.
You needn't sham:
You know I am.
Polly was a slim girl of nineteen; she had light soft hair and a small full mouth. Her eyes, which were grey with a shade of green through them, had a habit of glancing upwards when she spoke with anyone, which made her look like a little perverse madonna. Mrs. Mooney had first sent her daughter to be a typist in a corn-factor's office but, as a disreputable sheriff's man used to come every other day to the office, asking to be allowed to say a word to his daughter, she had taken her daughter home again and set her to do housework. As Polly was very lively the intention was to give her the run of the young men. Besides young men like to feel that there is a young woman not very far away. Polly, of course, flirted with the young men but Mrs. Mooney, who was a shrewd judge, knew that the young men were only passing the time away: none of them meant business. Things went on so for a long time and Mrs. Mooney began to think of sending Polly back to typewriting when she noticed that something was going on between Polly and one of the young men. She watched the pair and kept her own counsel.

Polly knew that she was being watched, but still her mother's persistent silence could not be misunderstood. There had been no open complicity between mother and daughter, no open understanding but, though people in the house began to talk of the affair, still Mrs. Mooney did not intervene. Polly began to grow a little strange in her manner and the young man was evidently perturbed. At last, when she judged it to be the right moment, Mrs. Mooney intervened. She dealt with moral problems as a cleaver deals with meat: and in this case she had made up her mind.

It was a bright Sunday morning of early summer, promising heat, but with a fresh breeze blowing. All the windows of the boarding house were open and the lace curtains ballooned gently towards the street beneath the raised sashes. The belfry of George's Church sent out constant peals and worshippers, singly or in groups, traversed the little circus before the church, revealing their purpose by their self-contained demeanour no less than by the little volumes in their gloved hands. Breakfast was over in the boarding house and the table of the breakfast-room was covered with plates on which lay yellow streaks of eggs with morsels of bacon-fat and bacon-rind. Mrs. Mooney sat in the straw arm-chair and watched the servant Mary remove the breakfast things. She mad Mary collect the crusts and pieces of broken bread to help to make Tuesday's bread- pudding. When the table was cleared, the broken bread collected, the sugar and butter safe under lock and key, she began to reconstruct the interview which she had had the night before with Polly. Things were as she had suspected: she had been frank in her questions and Polly had been frank in her answers. Both had been somewhat awkward, of course. She had been made awkward by her not wishing to receive the news in too cavalier a fashion or to seem to have connived and Polly had been made awkward not merely because allusions of that kind always made her awkward but also because she did not wish it to be thought that in her wise innocence she had divined the intention behind her mother's tolerance.

Mrs. Mooney glanced instinctively at the little gilt clock on the mantelpiece as soon as she had become aware through her revery that the bells of George's Church had stopped ringing. It was seventeen minutes past eleven: she would have lots of time to have the matter out with Mr. Doran and then catch short twelve at Marlborough Street. She was sure she would win. To begin with she had all the weight of social opinion on her side: she was an outraged mother. She had allowed him to live beneath her roof, assuming that he was a man of honour and he had simply abused her hospitality. He was thirty-four or thirty-five years of age, so that youth could not be pleaded as his excuse; nor could ignorance be his excuse since he was a man who had seen something of the world. He had simply taken advantage of Polly's youth and inexperience: that was evident. The question was: What reparation would he make?

There must be reparation made in such case. It is all very well for the man: he can go his ways as if nothing had happened, having had his moment of pleasure, but the girl has to bear the brunt. Some mothers would be content to patch up such an affair for a sum of money; she had known cases of it. But she would not do so. For her only one reparation could make up for the loss of her daughter's honour: marriage.

She counted all her cards again before sending Mary up to Doran's room to say that she wished to speak with him. She felt sure she would win. He was a serious young man, not rakish or loud-voiced like the others. If it had been Mr. Sheridan or Mr. Meade or Bantam Lyons her task would have been much harder. She did not think he would face publicity. All the lodgers in the house knew something of the affair; details had been invented by some. Besides, he had been employed for thirteen years in a great Catholic wine-merchant's office and publicity would mean for him, perhaps, the loss of his job. Whereas if he agreed all might be well. She knew he had a good screw for one thing and she suspected he had a bit of stuff put by.

Nearly the half-hour! She stood up and surveyed herself in the pier-glass. The decisive expression of her great florid face satisfied her and she thought of some mothers she knew who could not get their daughters off their hands.

Mr. Doran was very anxious indeed this Sunday morning. He had made two attempts to shave but his hand had been so unsteady that he had been obliged to desist. Three days' reddish beard fringed his jaws and every two or three minutes a mist gathered on his glasses so that he had to take them off and polish them with his pocket-handkerchief. The recollection of his confession of the night before was a cause of acute pain to him; the priest had drawn out every ridiculous detail of the affair and in the end had so magnified his sin that he was almost thankful at being afforded a loophole of reparation. The harm was done. What could he do now but marry her or run away? He could not brazen it out. The affair would be sure to be talked of and his employer would be certain to hear of it. Dublin is such a small city: everyone knows everyone else's business. He felt his heart leap warmly in his throat as he heard in his excited imagination old Mr. Leonard calling out in his rasping voice: "Send Mr. Doran here, please."

All his long years of service gone for nothing! All his industry and diligence thrown away! As a young man he had sown his wild oats, of course; he had boasted of his free-thinking and denied the existence of God to his companions in public- houses. But that was all passed and done with... nearly. He still bought a copy of Reynolds's Newspaper every week but he attended to his religious duties and for nine-tenths of the year lived a regular life. He had money enough to settle down on; it was not that. But the family would look down on her. First of all there was her disreputable father and then her mother's boarding house was beginning to get a certain fame. He had a notion that he was being had. He could imagine his friends talking of the affair and laughing. She was a little vulgar; some times she said "I s

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

MOONEY นางเป็นลูกสาวของเขียง เธอเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างสามารถให้สิ่งที่ตัวเอง: ผู้หญิงที่กำหนด เธอได้แต่งงานของพ่อของเธอยืน และเปิดร้านขายเนื้อใกล้กับสวนน้ำพุ แต่ทันทีที่เขาพ่อตาตาย นาย Mooney เริ่มไปมาร เขาดื่ม ปล้นลิ้นชักเก็บเงิน วิ่ง headlong เป็นหนี้ ก็ไม่ทำให้เขานำปรัชญาใช้: เขาต้องแบ่งออกอีกไม่กี่วันหลังจาก จากภรรยาในต่อหน้าของลูกค้า และ โดยการซื้อเนื้อสัตว์ไม่ดีเขาเจ๊งธุรกิจของเขา คืนหนึ่งเขาสำหรับภรรยาของเขา ด้วยย่อมเยาว์เช่นนี้ และเธอก็ไปนอนบ้านของเพื่อนบ้านAfter that they lived apart. She went to the priest and got a separation from him with care of the children. She would give him neither money nor food nor house-room; and so he was obliged to enlist himself as a sheriff's man. He was a shabby stooped little drunkard with a white face and a white moustache white eyebrows, pencilled above his little eyes, which were veined and raw; and all day long he sat in the bailiff's room, waiting to be put on a job. Mrs. Mooney, who had taken what remained of her money out of the butcher business and set up a boarding house in Hardwicke Street, was a big imposing woman. Her house had a floating population made up of tourists from Liverpool and the Isle of Man and, occasionally, artistes from the music halls. Its resident population was made up of clerks from the city. She governed the house cunningly and firmly, knew when to give credit, when to be stern and when to let things pass. All the resident young men spoke of her as The Madam.Mrs. Mooney's young men paid fifteen shillings a week for board and lodgings (beer or stout at dinner excluded). They shared in common tastes and occupations and for this reason they were very chummy with one another. They discussed with one another the chances of favourites and outsiders. Jack Mooney, the Madam's son, who was clerk to a commission agent in Fleet Street, had the reputation of being a hard case. He was fond of using soldiers' obscenities: usually he came home in the small hours. When he met his friends he had always a good one to tell them and he was always sure to be on to a good thing-that is to say, a likely horse or a likely artiste. He was also handy with the mits and sang comic songs. On Sunday nights there would often be a reunion in Mrs. Mooney's front drawing-room. The music-hall artistes would oblige; and Sheridan played waltzes and polkas and vamped accompaniments. Polly Mooney, the Madam's daughter, would also sing. She sang:I'm a ... naughty girl.You needn't sham:You know I am.Polly was a slim girl of nineteen; she had light soft hair and a small full mouth. Her eyes, which were grey with a shade of green through them, had a habit of glancing upwards when she spoke with anyone, which made her look like a little perverse madonna. Mrs. Mooney had first sent her daughter to be a typist in a corn-factor's office but, as a disreputable sheriff's man used to come every other day to the office, asking to be allowed to say a word to his daughter, she had taken her daughter home again and set her to do housework. As Polly was very lively the intention was to give her the run of the young men. Besides young men like to feel that there is a young woman not very far away. Polly, of course, flirted with the young men but Mrs. Mooney, who was a shrewd judge, knew that the young men were only passing the time away: none of them meant business. Things went on so for a long time and Mrs. Mooney began to think of sending Polly back to typewriting when she noticed that something was going on between Polly and one of the young men. She watched the pair and kept her own counsel.Polly knew that she was being watched, but still her mother's persistent silence could not be misunderstood. There had been no open complicity between mother and daughter, no open understanding but, though people in the house began to talk of the affair, still Mrs. Mooney did not intervene. Polly began to grow a little strange in her manner and the young man was evidently perturbed. At last, when she judged it to be the right moment, Mrs. Mooney intervened. She dealt with moral problems as a cleaver deals with meat: and in this case she had made up her mind.It was a bright Sunday morning of early summer, promising heat, but with a fresh breeze blowing. All the windows of the boarding house were open and the lace curtains ballooned gently towards the street beneath the raised sashes. The belfry of George's Church sent out constant peals and worshippers, singly or in groups, traversed the little circus before the church, revealing their purpose by their self-contained demeanour no less than by the little volumes in their gloved hands. Breakfast was over in the boarding house and the table of the breakfast-room was covered with plates on which lay yellow streaks of eggs with morsels of bacon-fat and bacon-rind. Mrs. Mooney sat in the straw arm-chair and watched the servant Mary remove the breakfast things. She mad Mary collect the crusts and pieces of broken bread to help to make Tuesday's bread- pudding. When the table was cleared, the broken bread collected, the sugar and butter safe under lock and key, she began to reconstruct the interview which she had had the night before with Polly. Things were as she had suspected: she had been frank in her questions and Polly had been frank in her answers. Both had been somewhat awkward, of course. She had been made awkward by her not wishing to receive the news in too cavalier a fashion or to seem to have connived and Polly had been made awkward not merely because allusions of that kind always made her awkward but also because she did not wish it to be thought that in her wise innocence she had divined the intention behind her mother's tolerance.
Mrs. Mooney glanced instinctively at the little gilt clock on the mantelpiece as soon as she had become aware through her revery that the bells of George's Church had stopped ringing. It was seventeen minutes past eleven: she would have lots of time to have the matter out with Mr. Doran and then catch short twelve at Marlborough Street. She was sure she would win. To begin with she had all the weight of social opinion on her side: she was an outraged mother. She had allowed him to live beneath her roof, assuming that he was a man of honour and he had simply abused her hospitality. He was thirty-four or thirty-five years of age, so that youth could not be pleaded as his excuse; nor could ignorance be his excuse since he was a man who had seen something of the world. He had simply taken advantage of Polly's youth and inexperience: that was evident. The question was: What reparation would he make?

There must be reparation made in such case. It is all very well for the man: he can go his ways as if nothing had happened, having had his moment of pleasure, but the girl has to bear the brunt. Some mothers would be content to patch up such an affair for a sum of money; she had known cases of it. But she would not do so. For her only one reparation could make up for the loss of her daughter's honour: marriage.

She counted all her cards again before sending Mary up to Doran's room to say that she wished to speak with him. She felt sure she would win. He was a serious young man, not rakish or loud-voiced like the others. If it had been Mr. Sheridan or Mr. Meade or Bantam Lyons her task would have been much harder. She did not think he would face publicity. All the lodgers in the house knew something of the affair; details had been invented by some. Besides, he had been employed for thirteen years in a great Catholic wine-merchant's office and publicity would mean for him, perhaps, the loss of his job. Whereas if he agreed all might be well. She knew he had a good screw for one thing and she suspected he had a bit of stuff put by.

Nearly the half-hour! She stood up and surveyed herself in the pier-glass. The decisive expression of her great florid face satisfied her and she thought of some mothers she knew who could not get their daughters off their hands.

Mr. Doran was very anxious indeed this Sunday morning. He had made two attempts to shave but his hand had been so unsteady that he had been obliged to desist. Three days' reddish beard fringed his jaws and every two or three minutes a mist gathered on his glasses so that he had to take them off and polish them with his pocket-handkerchief. The recollection of his confession of the night before was a cause of acute pain to him; the priest had drawn out every ridiculous detail of the affair and in the end had so magnified his sin that he was almost thankful at being afforded a loophole of reparation. The harm was done. What could he do now but marry her or run away? He could not brazen it out. The affair would be sure to be talked of and his employer would be certain to hear of it. Dublin is such a small city: everyone knows everyone else's business. He felt his heart leap warmly in his throat as he heard in his excited imagination old Mr. Leonard calling out in his rasping voice: "Send Mr. Doran here, please."

All his long years of service gone for nothing! All his industry and diligence thrown away! As a young man he had sown his wild oats, of course; he had boasted of his free-thinking and denied the existence of God to his companions in public- houses. But that was all passed and done with... nearly. He still bought a copy of Reynolds's Newspaper every week but he attended to his religious duties and for nine-tenths of the year lived a regular life. He had money enough to settle down on; it was not that. But the family would look down on her. First of all there was her disreputable father and then her mother's boarding house was beginning to get a certain fame. He had a notion that he was being had. He could imagine his friends talking of the affair and laughing. She was a little vulgar; some times she said "I s

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นาง. MOONEY เป็นลูกสาวของเนื้อ เธอเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างสามารถที่จะให้สิ่งที่ตัวเอง: เป็นผู้หญิงที่มุ่งมั่น เธอได้แต่งงานกับหัวหน้าคนงานของพ่อของเธอและเปิดร้านขายเนื้ออยู่ใกล้กับสวนฤดูใบไม้ผลิ แต่ทันทีที่พ่อเขยของเขาตายนาย Mooney เริ่มที่จะไปที่ปีศาจ เขาดื่ม, ปล้นจนถึงวิ่งหัวทิ่มเป็นหนี้ มันก็ไม่ได้ทำให้เขาใช้รับจำนำ: เขาก็มั่นใจว่าจะแบ่งออกไปอีกไม่กี่วันหลังจาก โดยการต่อสู้ภรรยาของเขาในการปรากฏตัวของลูกค้าและโดยการซื้อเนื้อสัตว์ที่ไม่ดีเขาเจ๊งธุรกิจของเขา คืนหนึ่งเขาไปสำหรับภรรยาของเขาด้วยมีดและเธอก็ไปนอนบ้านของเพื่อนบ้าน. หลังจากที่พวกเขาอาศัยอยู่ออกจากกัน เธอเดินไปพระสงฆ์และได้แยกจากเขากับการดูแลเด็ก เธอจะทำให้เขามีเงินมิได้อาหารหรือบ้านห้อง และเพื่อให้เขาถูกบังคับให้ขอความช่วยเหลือตัวเองเป็นคนของนายอำเภอ เขาเป็นคนขี้เมาโทรมก้มเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีใบหน้าขาวและหนวดขาวคิ้วขาวดินสอเหนือตาเล็ก ๆ ของเขาซึ่งเป็นเส้นเลือดและดิบ และตลอดทั้งวันเขานั่งอยู่ในห้องของผู้ช่วยนายอำเภอที่รอที่จะใส่ในงาน นาง Mooney ที่ได้รับสิ่งที่เหลืออยู่ของเงินของเธอออกจากธุรกิจเนื้อและการตั้งค่าหอพักใน Hardwicke ถนนเป็นผู้หญิงที่สง่างามขนาดใหญ่ บ้านของเธอมีประชากรลอยขึ้นของนักท่องเที่ยวจากลิเวอร์พูลและไอล์ออฟแมนและบางครั้งศิลปินจากห้องโถงดนตรี ประชากรที่อาศัยอยู่มันถูกสร้างขึ้นจากเสมียนจากเมือง เธอภายใต้บ้านตลบตะแลงและมั่นคงรู้เมื่อมีการให้เครดิตเมื่อจะเป็นสเติร์นและเมื่อปล่อยให้สิ่งที่ผ่าน ทุกถิ่นที่ชายหนุ่มพูดถึงเธอในฐานะมาดาม. นาง ชายหนุ่มของ Mooney จ่ายสิบห้าเพนนีต่อสัปดาห์สำหรับเรือและที่พัก (เบียร์หรืออ้วนเลี้ยงอาหารค่ำยกเว้น) พวกเขาร่วมกันในรสนิยมที่พบบ่อยและการประกอบอาชีพและด้วยเหตุนี้พวกเขามีความเป็นมิตรมากกับอีกคนหนึ่ง พวกเขาพูดคุยกับอีกคนหนึ่งโอกาสของรายการโปรดและบุคคลภายนอก แจ็ค Mooney ลูกชายของมาดามซึ่งเป็นพนักงานที่จะเป็นตัวแทนคณะกรรมการใน Fleet Street, มีชื่อเสียงของการเป็นกรณีที่ยาก เขาเป็นคนที่รักการใช้ถ้อยคำหยาบคายทหาร: มักจะเขามาที่บ้านในชั่วโมงที่มีขนาดเล็ก เมื่อเขาได้พบกับเพื่อนของเขาที่เขาเคยเป็นหนึ่งที่ดีที่จะบอกพวกเขาและเขาก็มั่นใจว่าจะเป็นไปยังสิ่งที่ดีที่จะบอกว่าเป็นม้าที่มีแนวโน้มหรือศิลปินที่มีแนวโน้ม นอกจากนี้เขายังมีประโยชน์กับ MITS และร้องเพลงการ์ตูน ในคืนวันอาทิตย์นี้มักจะมีการชุมนุมในด้านหน้าของนาง Mooney วาดภาพห้องพัก ศิลปินเพลงฮอลล์จะต้องมีภาระหน้าที่; และเชอริแดนและเล่นจังหวะวอลทซ์ polkas และตุ้ม vamped พอลลี่ Mooney ลูกสาวของมาดามก็จะร้องเพลง เธอร้องเพลง: ฉัน ... สาวซน. คุณไม่จำเป็นต้อง sham: คุณรู้ว่าฉัน. พอลลี่เป็นสาวบางสิบเก้า; เธอมีผมแสงอ่อนและปากเต็มรูปแบบขนาดเล็ก ดวงตาของเธอซึ่งเป็นสีเทาที่มีร่มเงาของสีเขียวผ่านพวกเขามีนิสัยชอบวินาศภัยขึ้นเมื่อเธอได้พูดคุยกับทุกคนที่ทำให้เธอมีลักษณะเหมือนขี้อ้อนเล็ก ๆ น้อย ๆ มาดอนน่า นาง Mooney ได้ส่งครั้งแรกที่ลูกสาวของเธอจะเป็นพนักงานพิมพ์ดีดในสำนักงานข้าวโพดปัจจัยของ แต่เป็นคนที่นายอำเภอไม่น่าไว้วางใจของใช้ที่จะมาทุกวัน ๆ ไปที่สำนักงานขอให้ได้รับอนุญาตให้พูดคำกับลูกสาวของเขาที่เธอได้รับ ลูกสาวของเธอที่บ้านอีกครั้งและกำหนดให้เธอทำบ้าน ขณะที่พอลลี่ก็มีชีวิตชีวามากเป็นความตั้งใจที่จะให้เธอทำงานของคนหนุ่ม นอกจากนี้ชายหนุ่มชอบที่จะรู้สึกว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งไม่ห่างไกลมาก พอลลี่ของหลักสูตรเล่นหูเล่นตากับชายหนุ่ม แต่นาง Mooney ที่เป็นผู้พิพากษาฉลาดรู้ว่าชายหนุ่มเป็นเพียงผ่านเวลาไป: ไม่มีของพวกเขาหมายถึงธุรกิจ สิ่งที่เดินขึ้นไปบนเพื่อให้เป็นเวลานานและนาง Mooney เริ่มคิดในการส่งพอลลี่กลับไปพิมพ์ดีดเมื่อเธอสังเกตเห็นว่าบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างพอลลี่และเป็นหนึ่งในชายหนุ่ม เธอเฝ้าดูทั้งคู่และเก็บไว้ให้เป็นที่ปรึกษาของเธอเอง. พอลลี่รู้ว่าเธอกำลังถูกจับตามอง แต่ยังคงความเงียบถาวรแม่ของเธอไม่สามารถจะเข้าใจผิด ไม่มีการคิดเปิดระหว่างแม่และลูกสาวไม่เข้าใจ แต่เปิด แต่คนในบ้านเริ่มที่จะพูดคุยเรื่องที่ยังคงนาง Mooney ไม่ได้เข้าไปแทรกแซง พอลลี่เริ่มที่จะเติบโตแปลก ๆ ในลักษณะของเธอและชายหนุ่มที่ได้รับการตกอกตกใจอย่างเห็นได้ชัด ในที่สุดเมื่อเธอตัดสินว่ามันจะเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมนาง Mooney แทรกแซง เธอจัดการกับปัญหาทางศีลธรรมเป็นข้อเสนอที่ดกับเนื้อสัตว์และในกรณีนี้เธอได้ขึ้นใจของเธอ. มันเป็นเช้าวันอาทิตย์ที่สดใสของฤดูร้อนในช่วงต้นที่มีแนวโน้มความร้อน แต่มีลมพัดสด หน้าต่างทั้งหมดของบ้านขึ้นและเปิดผ้าม่านลูกไม้ ballooned เบา ๆ ไปทางถนนใต้ผ้าคาดเอวยก หอระฆังของโบสถ์ของจอร์จที่ส่งออก peals อย่างต่อเนื่องและนมัสการ, เดี่ยวหรือกลุ่มสำรวจละครเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนที่คริสตจักรเผยให้เห็นจุดประสงค์ของพวกเขาโดยการกระทำของตัวเองที่มีอยู่ของพวกเขาไม่น้อยกว่าโดยปริมาณน้อยในมือที่สวมถุงมือของพวกเขา อาหารเช้าถูกกว่าในบ้านขึ้นและโต๊ะอาหารเช้าห้องพักที่ถูกปกคลุมด้วยแผ่นที่วางลายเส้นสีเหลืองของไข่ที่มีก้อนของเบคอนไขมันและเบคอนเปลือก นาง Mooney นั่งอยู่ในฟางแขนเก้าอี้และเฝ้าดูคนรับใช้แมรี่เอาสิ่งที่รับประทานอาหารเช้า เธอบ้าแมรี่เก็บเปลือกและชิ้นส่วนของขนมปังเสียที่จะช่วยให้ที่จะทำให้พุดดิ้งขนมปังวันอังคาร เมื่อโต๊ะเคลียร์, ขนมปังหักเก็บน้ำตาลและเนยปลอดภัยภายใต้การล็อคและที่สำคัญเธอเริ่มที่จะสร้างการสัมภาษณ์ซึ่งเธอได้มีคืนก่อนกับพอลลี่ สิ่งที่เธอได้เป็นที่น่าสงสัยว่าเธอได้รับการตรงไปตรงมาในคำถามของเธอและพอลลี่ได้รับการตรงไปตรงมาในคำตอบของเธอ ทั้งสองได้รับที่น่าอึดอัดใจบ้างแน่นอน เธอได้รับการทำที่น่าอึดอัดใจเธอไม่อยากที่จะได้รับข่าวในนักรบเกินไปแฟชั่นหรือดูเหมือนจะมี connived และพอลลี่ได้รับการทำที่น่าอึดอัดใจไม่เพียงเพราะอธิฐานของชนิดที่มักจะทำให้เธออึดอัดใจ แต่ยังเป็นเพราะเธอไม่ต้องการให้ จะคิดว่าในความไร้เดียงสาที่ชาญฉลาดของเธอเธอได้เล็งที่อยู่เบื้องหลังความตั้งใจความอดทนแม่ของเธอ. นาง Mooney สัญชาตญาณมองที่นาฬิกาทองเล็ก ๆ บนหิ้งเร็วที่สุดเท่าที่เธอได้ตระหนักถึงผ่าน revery เธอว่าระฆังของโบสถ์ของจอร์จได้หยุดเรียกเข้า มันเป็น 11:17: เธอจะมีจำนวนมากของเวลาที่จะมีเรื่องออกมาพร้อมกับนาย Doran แล้วจับสิบสองสั้นที่ถนนมาร์ลโบโร เธอเป็นคนที่แน่ใจว่าเธอจะเป็นฝ่ายชนะ เพื่อเริ่มต้นกับเธอมีน้ำหนักทั้งหมดของความคิดเห็นของสังคมในด้านของเธอ: เธอเป็นแม่โกรธ เธอได้รับอนุญาตให้เขาอาศัยอยู่ใต้หลังคาของเธอสมมติว่าเขาเป็นคนที่มีเกียรติและเขาได้ถูกทำร้ายเพียงแค่การต้อนรับเธอ เขาเป็นสามสิบสี่หรือสามสิบห้าปีเพื่อให้เด็กและเยาวชนที่ไม่สามารถสารภาพเป็นข้ออ้างของเขา หรือไม่รู้อาจจะเป็นข้อแก้ตัวของเขาตั้งแต่เขาเป็นคนที่ได้เห็นบางสิ่งบางอย่างของโลก เขาได้รับเพียงแค่ประโยชน์ของเยาวชนพอลลี่และไม่รู้ว่าเห็นได้ชัด คำถามคือ: อะไรชดใช้เขาจะทำให้ต้องมีการซ่อมแซมที่ทำในกรณีเช่นนี้ มันเป็นอย่างดีสำหรับมนุษย์เขาสามารถไปวิธีการของเขาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากที่มีช่วงเวลาของความสุขของเขา แต่หญิงสาวที่มีการแบกหนักหน้า แม่บางคนจะเป็นเนื้อหาที่จะแก้ไขขึ้นเช่นเรื่องสำหรับผลรวมของเงิน; เธอได้เป็นที่รู้จักในกรณีของมัน แต่เธอจะไม่ทำเช่นนั้น สำหรับเธอเพียงคนเดียวที่สามารถซ่อมแซมทำขึ้นสำหรับการสูญเสียของการให้เกียรติลูกสาวของเธอ: แต่งงาน. เธอนับบัตรทั้งหมดของเธออีกครั้งก่อนที่จะส่งแมรี่ขึ้นไปยังห้อง Doran ที่จะบอกว่าเธออยากจะพูดคุยกับเขา เธอรู้สึกว่าเธอจะเป็นฝ่ายชนะ เขาเป็นชายหนุ่มที่รุนแรงไม่ได้เฉี่ยวหรือเปล่งเสียงดังเหมือนคนอื่น ๆ หากได้รับนายเชอริแดนหรือนายมี้ดหรือแจ้ลียงงานของเธอจะได้รับยากมาก เธอไม่คิดว่าเขาจะต้องเผชิญกับการประชาสัมพันธ์ lodgers ทั้งหมดในบ้านรู้ว่าบางสิ่งบางอย่างของเรื่องนั้น รายละเอียดที่ได้รับการคิดค้นโดยบางส่วน นอกจากนี้เขาได้รับการว่าจ้างสิบสามปีที่ดีในสำนักงานการค้าไวน์คาทอลิกและการประชาสัมพันธ์จะหมายถึงเขาอาจจะสูญเสียงานของเขา ในขณะที่ถ้าเขาตกลงทั้งหมดอาจจะดี เธอรู้ว่าเขามีสกรูที่ดีสำหรับสิ่งหนึ่งและเธอสงสัยว่าเขามีบิตของเนื้อหาโดยใส่. เกือบครึ่งชั่วโมง! เธอลุกขึ้นยืนและสำรวจตัวเองอยู่ในท่าเรือแก้ว การแสดงออกของใบหน้าเด็ดขาดก่ำของเธอที่ดีความพึงพอใจของเธอและเธอคิดว่าคุณแม่บางอย่างที่เธอรู้ว่าใครไม่สามารถรับลูกสาวของพวกเขาออกจากมือของพวกเขา. นาย Doran เป็นกังวลมากอย่างแน่นอนเช้าวันอาทิตย์นี้ เขาทำทั้งสองพยายามที่จะโกน แต่มือของเขาได้รับจึงไม่คงที่ว่าเขาได้รับหน้าที่ในการหยุดยั้ง เคราสามวันแดงฝอยขากรรไกรของเขาและทุกสองหรือสามนาทีหมอกรวบรวมแว่นตาของเขาเพื่อที่เขาจะนำพวกเขาออกและขัดพวกเขาด้วยกระเป๋าผ้าเช็ดหน้าของเขา ความทรงจำของเขาสารภาพของคืนก่อนที่จะเป็นสาเหตุของอาการปวดเฉียบพลันกับเขา; พระสงฆ์ได้ดึงออกทุกรายละเอียดไร้สาระของเรื่องและในท้ายที่สุดได้ขยายเพื่อบาปของเขาว่าเขาก็เกือบจะรู้สึกขอบคุณที่ได้รับการ afforded ช่องโหว่ของการซ่อมแซม อันตรายที่ได้ทำ สิ่งที่เขาจะทำตอนนี้ แต่แต่งงานกับเธอหรือวิ่งหนี? เขาไม่สามารถหน้าด้านออก เรื่องที่จะให้แน่ใจว่าจะได้รับการพูดถึงและนายจ้างของเขาจะเป็นบางอย่างที่จะได้ยินเสียงของมัน ดับลินเป็นเช่นเมืองเล็ก ๆ ที่ทุกคนรู้ว่าธุรกิจอื่น ๆ ของทุกคน เขารู้สึกว่าหัวใจของเขากระโดดอย่างอบอุ่นในลำคอของเขาในขณะที่เขาได้ยินในจินตนาการตื่นเต้นเก่าของเขานายลีโอนาร์โทรออกด้วยเสียงที่ทำให้ระคายเคืองของเขา "ส่งนาย Doran นี่โปรด." ทุกปีที่ยาวนานของการบริการไปเพื่ออะไร! อุตสาหกรรมยี่ห้อของเขาและความขยันโยนออกไป! เป็นชายหนุ่มที่เขาได้หว่านข้าวโอ๊ตป่าเขาแน่นอน; เขาได้อวดความคิดของฟรีของเขาและปฏิเสธการดำรงอยู่ของพระเจ้าที่จะสหายของเขาในบ้านที่สาธารณะ แต่ที่ผ่านไปและทั้งหมดทำด้วยเกือบ ... เขายังคงซื้อสำเนาของหนังสือพิมพ์นาดส์ทุกสัปดาห์ แต่เขาได้เข้าร่วมกับการปฏิบัติหน้าที่ทางศาสนาของเขาและ 9/10 ของปีมีชีวิตที่อาศัยอยู่ตามปกติ เขามีเงินมากพอที่จะปักหลักบน; มันก็ไม่ได้ว่า แต่ครอบครัวจะมองลงมากับเธอ ครั้งแรกของทั้งหมดที่มีเป็นพ่อของเธอไม่น่าไว้วางใจและจากนั้นโรงเรียนบ้านแม่ของเธอเป็นจุดเริ่มต้นที่จะได้รับชื่อเสียงบางอย่าง เขามีความคิดที่ว่าเขากำลังถูกมี เขาสามารถจินตนาการเพื่อน ๆ ของเขาพูดถึงเรื่องนี้และหัวเราะ เธอเป็นคนหยาบคายเล็ก ๆ น้อย ๆ ; บางครั้งเธอบอกว่า "ฉัน s

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไรคุณเอาสมองไปไว้บนส้นเท้าหรืออย่างไร