One of the most common methods of d

One of the most common methods of determining cell number is the viable plate count. A sample to be counted is diluted in a solution that will not harm the microbe, yet does not support its growth (so they do not grow during the analysis). In most cases a volume of liquid (or a portion of solid) from the sample is first diluted 10-fold into buffer and mixed thoroughly. In most cases, a 0.1-1.0 ml portion of this first dilution is then diluted a further 10-fold, giving a total dilution of 100-fold. This process is repeated until a concentration that is estimated to be about 1000 cells per ml is reached. In the spread-plate technique some of the highest dilutions (lowest bacterial density) are then taken and spread with a sterile glass rod onto a solid medium that will support the growth of the microbe. It is important that the liquid spread onto the plate soaks into the agar. This prevents left over liquid on the surface from causing colonies to run together and the need for dry plates restricts the volume to 0.1 ml or less. A second method for counting viable bacteria is the pour plate technique, which consists of mixing a portion of the dilution with molten agar and pouring the mixture into a petri plate. In either case, sample dilution is high enough that individual cells are deposited on the agar and these give rise to colonies. By counting each colony, the total number of colony forming units (CFUs) on the plate is determined. By multiplying this count by the total dilution of the solution, it is possible to find the total number of CFUs in the original sample.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีกำหนดหมายเลขของเซลล์หนึ่งจะนับจานทำงานได้ ตัวอย่างการนับถูกทำให้เจือจางในการแก้ไขปัญหาที่จะเป็นอันตรายต่อการ microbe ยัง ไม่สนับสนุนการเติบโตของมัน (ดังนั้นพวกเขาได้เติบโตในระหว่างการวิเคราะห์) ในกรณีส่วนใหญ่ ปริมาตรของของเหลว (หรือส่วนของของแข็ง) จากตัวอย่างคือแรกแตกออก 10-fold เป็นบัฟเฟอร์ และผสมอย่างละเอียด ในกรณีส่วนใหญ่ 0.1-1.0 ส่วน ml เจือจางนี้ครั้งแรกจากนั้นจะทำให้เจือจางเป็น 10-fold ให้เจือจางรวมของ 100-fold กระบวนการนี้ซ้ำจนกระทั่งถึงสมาธิที่คาดว่าจะอยู่ประมาณ 1000 เซลล์ต่อมล. ในเทคนิคการกระจายแผ่น บาง dilutions สูงสุด (ความหนาแน่นเชื้อแบคทีเรียต่ำ) แล้วนำมา และแพร่กระจาย ด้วยเหล็กแก้วใส่ลงกลางแข็งแกร่งที่จะรองรับการเติบโตของ microbe ว่า ของเหลวที่แพร่กระจายไปจานเต็มผ้าอนามัยขนาดใน agar สำคัญได้ ซึ่งป้องกันซ้ายผ่านของเหลวบนพื้นผิวจากสาเหตุของอาณานิคมเพื่อทำงานร่วมกัน และต้องการแผ่นแห้งจำกัดปริมาตร 0.1 มล. หรือน้อยกว่า วิธีที่สองการตรวจนับแบคทีเรียทำงานได้มีการหลั่งแผ่นเทคนิค ซึ่งประกอบด้วย ของผสมส่วนของเจือจางกับ agar ที่หลอมละลายเทส่วนผสมลงในจาน petri ในกรณีอย่างใดอย่างหนึ่ง เจือจางตัวอย่างนั้นสูงพอที่ฝากใน agar เซลล์แต่ละเซลล์ และเหล่านี้ให้สูงขึ้นเพื่ออาณานิคม รวมจำนวนโคโลนีขึ้นรูปหน่วย (CFUs) บนจานจะถูกกำหนด โดยการนับโคโลนีแต่ละ โดยคูณจำนวนนี้เจือจางรวมโซลูชัน มันเป็นไปได้หาจำนวน CFUs ในตัวอย่างเดิม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนึ่งในวิธีการที่พบมากที่สุดของการกำหนดจำนวนเซลล์เป็นจำนวนจุลินทรีย์ที่มีศักยภาพ ตัวอย่างที่จะถูกนับเป็นเจือจางในสารละลายที่จะไม่เป็นอันตรายต่อจุลินทรีย์ยังไม่สนับสนุนการเจริญเติบโตของมัน (ดังนั้นพวกเขาจึงไม่เติบโตระหว่างการวิเคราะห์) ในกรณีส่วนใหญ่ปริมาณของของเหลว (หรือเป็นส่วนหนึ่งของแข็ง) จากกลุ่มตัวอย่างที่มีการปรับลดครั้งแรก 10 เท่าลงในบัฟเฟอร์และผสม ในกรณีส่วนใหญ่ 0.1-1.0 มล. ส่วนหนึ่งของการลดสัดส่วนนี้เป็นครั้งแรกก็จะปรับลดอีก 10 เท่าทำให้เจือจางรวม 100 เท่า กระบวนการนี​​้ซ้ำแล้วซ้ำอีกจนความเข้มข้นที่คาดว่าจะอยู่ที่ประมาณ 1,000 เซลล์ต่อมิลลิลิตรถึง ในเทคนิคการแพร่กระจายแผ่นบางส่วนของเจือจางสูงสุด (ความหนาแน่นของแบคทีเรียต่ำสุด) จะถูกนำแล้วและการแพร่กระจายด้วยแท่งแก้วผ่านการฆ่าเชื้อบนอาหารแข็งที่จะสนับสนุนการเจริญเติบโตของจุลินทรีย์ มันเป็นสิ่งสำคัญที่แพร่กระจายของเหลวลงบนแผ่นดูดซับเข้าไปในอาหารเลี้ยงเชื้อ นี้จะป้องกันไม่เหลือของเหลวบนพื้นผิวที่ก่อให้เกิดจากอาณานิคมที่จะทำงานร่วมกันและความจำเป็นในการแผ่นแห้ง จำกัด ปริมาณ 0.1 มล. หรือน้อยกว่า วิธีที่สองสำหรับการนับเชื้อแบคทีเรียทำงานได้เป็นเทคนิคแผ่นเทซึ่งประกอบด้วยการผสมส่วนหนึ่งของการลดสัดส่วนกับวุ้นเหลวและเทส่วนผสมลงในจานเพาะเชื้อ ในทั้งสองกรณีการลดสัดส่วนของกลุ่มตัวอย่างอยู่ในระดับสูงพอที่จะทำให้แต่ละเซลล์จะถูกวางลงบนอาหารเลี้ยงเชื้อและสิ่งเหล่านี้ก่อให้เกิดอาณานิคม โดยการนับอาณานิคมแต่ละจำนวนรวมของการสร้างอาณานิคมหน่วย (CFUs) ในจานจะถูกกำหนด โดยการคูณนับนี้โดยการลดสัดส่วนรวมของการแก้ปัญหาก็เป็นไปได้ที่จะหาจำนวน CFUs ในกลุ่มตัวอย่างเดิม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนึ่งในวิธีที่พบมากที่สุดของการกำหนดจำนวนเซลล์เป็นนับจานวางอนาคต ตัวอย่างที่จะถูกนับเป็นเจือจางในสารละลายที่จะเป็นอันตรายต่อจุลินทรีย์ แต่ไม่สนับสนุนการเจริญเติบโตของมัน ( ดังนั้นพวกเขาไม่ได้เติบโตในการวิเคราะห์ ) ในกรณีส่วนใหญ่ปริมาตรของของเหลว ( หรือส่วนของของแข็ง ) จากตัวอย่างแรกที่เจือจาง 10 เท่าในบัฟเฟอร์และผสมอย่างทั่วถึง ในกรณีส่วนใหญ่ 0.1-1 .0 มล ส่วนเจือจางก่อนจะเจือจางอีก 10 เท่า ให้เจือจางทั้งหมด 100 เท่า ขั้นตอนนี้ซ้ำจนกว่าสมาธิที่คาดว่าจะอยู่ที่ประมาณ 1 , 000 เซลล์ต่อมิลลิลิตร ถึงในเทคนิคการแพร่กระจายแผ่นบางของเจือจางสูงสุด ( ต่ำสุดของความหนาแน่น ) ก็จะถูกนำตัวไปด้วยแท่งแก้วฆ่าเชื้อบนตัวกลางที่เป็นของแข็งที่จะสนับสนุนการเจริญเติบโตของจุลินทรีย์ มันเป็นสิ่งสำคัญว่าของเหลวกระจายลงบนจาน สาดลงในอาหารเลี้ยงเชื้อนี้ป้องกันไม่ให้หลงเหลือของเหลวบนพื้นผิว จากสาเหตุของอาณานิคมเพื่อทำงานร่วมกันและต้องการให้แผ่นแห้งจำกัดปริมาตร 0.1 มิลลิลิตร หรือน้อยกว่า วิธีที่สอง นับได้ แบคทีเรียที่เทเทคนิคจาน ซึ่งประกอบด้วยส่วนของการผสมกับวุ้นและหลอมเหลวเทส่วนผสมลงในจาน Petri . ในทั้งสองกรณีกริวกราวสูงมากพอที่เซลล์แต่ละเซลล์จะฝากในวุ้น และเหล่านี้ก่อให้เกิดอาณานิคม โดยการนับแต่ละโคโลนี จํานวนหน่วยสร้างอาณานิคม ( cfus ) ในจานถูกกำหนด โดยคูณนับโดยการรวมโซลูชัน , ก็เป็นไปได้ที่จะหาจำนวน cfus ในตัวอย่างเดิม