This pattern of relations comes as

This pattern of relations comes as no surprise because high personal standards may equally lead to either autonomous or controlled motivation depending on whether such personal standards are perceived as a challenge or as a should-be level of performance that one has to attain in order to prove one’s selfworth (DiBartolo, Frost, Chang, LaSota, & Grills, 2004). If perceived as a challenge, personal standards are more likely to act as intrinsic motivators because challenge-seeking is considered an aspect of intrinsic motivation (Chatzisarantis & Hagger, 2007). In that case, an athlete setting personal standards is expected to regulate her motivated behavior in an autonomous way. On the other hand, if personal standards are perceived as a requisite to attain or maintain self-worth, it is reasonable to assume that personal standards will act as restraints of one’s self-regulated behavior. In that case, an athlete is expected to regulate her motivated behavior in a controlled way, that is, to exhibit controlled motivation. With respect to concerns over mistakes, such concerns are more likely to induce internally psychological stress (and thus controlled motivation) as athletes with concerns over mistakes are more vulnerable to associate such concerns with contingent self-worth. If so, these athletes, are more likely to become (or remain) controlled motivated (DiBartolo et al., 2004; Ryan, 1982).
Perfectionism, self-determined motivation, and coping
It seems that the examination of the relationship between perfectionism and self-determined motivation could extend our understanding about the processes associating perfectionism and coping-related behavior. From the SDT viewpoint, autonomous motivation as compared to controlled motivation is assumed to lead to more flexible and positive stress appraisals (Ntoumanis, Edmunds, & Duda, 2009) and hence to higher levels of coping skills. As Ntoumanis et al. (2009) argued, self-determined motivated athletes are more likely to respond in an adaptive and flexible way upon stressful situations. This is because autonomous behaviors emanate from one’s personal volition and hence possess their own psychic energy. Therefore, since the true self is experienced as the source of action, behaviors, emotions, and cognitions work in concert leading to better executive function and to less selfawareness or conscious control (Skinner & Edge, 2002).
In contrast, low self-determined motivated athletes are less likely to encounter the same stressful situations in an effective way, most likely because the underlying motive for their participation already exerts a psychological pressure on them. Hence, stressful situations are expected to overtax the appraisals of athletes with low self-determined motivation because they require more regulatory resources (Skinner & Edge, 2002), leading controlled motivated athletes to exhibit ineffective coping behavior. Consequently, one would expect a positive relation between autonomous motivation (but not between controlled motivation) and effective coping.
Gaudreau and Antl (2008) provided initial evidence for such an interrelationship in the realm of sports as they showed through structural equation modeling (SEM) that autonomous motivation mediated the relation of personal standards to adaptive coping. This was an important contribution to the extant literature in perfectionism because it showed that different dimensions of perfectionism are differentially related to self-determined motivation. In addition, Gaudreau and Antl enriched the SDT-based literature as they showed how autonomous and controlled motivation is related to coping, an important precursor of emotional regulation (Lazarus, 2000; Skinner & Edge, 2002). We aimed to extend this line of research in two ways. First, although the findings reported by Gaudreau and Antl (2008) were in line with SDT, the classification in their study of self-regulated motivation as selfdetermined (i.e., intrinsic motivation and identified regulation) and non-self-determined motivation (i.e., external regulation and amotivation) partly disguised any likely unique relations of controlled motivation (i.e., introjected and external regulation) to dimensions of perfectionism and coping strategies. We thus aimed to look at the patterns of relationships of autonomous and controlled (rather than non-self-determined) motivation with dimensions of perfectionism and coping. Second, because perfectionism is also associated with perceived competence (McArdle, 2010; Stoeber, Hutchfield, et al., 2008; Stoeber, Stoll, et al., 2008 ; Van Yperen & Hagedoorn, 2008) and because relatively adaptive dimensions of perfectionism (i.e., personal standards) may also entail high levels of competence beliefs (Frost et al., 1990), it is sometimes unclear to what extent the observed associations between dimensions of perfectionism and motivational processes and outcomes are driven by participants’ competence beliefs. Indeed, Frost et

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แบบแผนของความสัมพันธ์มาเป็นแปลกใจ เพราะมาตรฐานส่วนตัวสูงเท่า ๆ กันอาจนำไปสู่แรงจูงใจตนเอง หรือควบคุมขึ้นอยู่กับว่ามาตรฐานส่วนบุคคลดังกล่าวมีการรับรู้ เป็นความท้าทาย หรือเป็นควร-มีประสิทธิภาพในระดับที่หนึ่งได้บรรลุเพื่อพิสูจน์ของ selfworth (DiBartolo น้ำแข็ง ช้าง LaSota และ เตา 2004) ถ้ามองว่าเป็นความท้าทาย มาตรฐานส่วนบุคคลมีแนวโน้มที่จะทำหน้าที่เป็นผู้ที่แท้จริงเนื่องจากต้องการความท้าทายถือว่าเป็นด้านของแรงจูงใจที่แท้จริง (Chatzisarantis & Hagger, 2007) ในกรณีที่ มาตรฐานส่วนบุคคลการตั้งค่านักกีฬาจะต้องควบคุมพฤติกรรมแรงจูงใจในทางปกครอง บนมืออื่น ๆ ถ้าอยู่ในฐานะส่วนบุคคลมาตรฐานเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อให้บรรลุ หรือรักษา self-worth จึงสมมติว่า มาตรฐานส่วนบุคคลจะทำหน้าที่เป็นพันธนาการของตนเองได้ควบคุมลักษณะการทำงาน ในกรณีที่ เป็นนักกีฬาคาดว่าใน การควบคุมพฤติกรรมแรงจูงใจในทางควบคุม นั่นคือ การแสดงควบคุมแรงจูงใจ เกี่ยวกับความกังวลผ่านความผิดพลาด ความกังวลดังกล่าวมีแนวโน้มจะทำให้เกิดความเครียดภายในจิตใจ (และแรงจูงใจจึงควบคุม) เป็นนักกีฬา ด้วยความกังวลผ่านความผิดพลาดมีความเสี่ยงต่อการเชื่อมโยงความกังวลดังกล่าวกับ self-worth อาจเกิดขึ้น ถ้าดังนั้น มีแนวโน้มที่จะกลายเป็น (หรือยังคง) นักกีฬาเหล่านี้ ควบคุมแรงจูงใจ (DiBartolo et al. 2004 ไรอัน 1982)หยุ่น แรงจูงใจที่กำหนดเอง และการรับมือดูเหมือนว่า การตรวจสอบของความสัมพันธ์ระหว่างแรงจูงใจที่กำหนดเองและหยุ่นสามารถขยายความเข้าใจเกี่ยวกับกระบวนการเชื่อมโยงการทำงานที่เกี่ยวข้องกับการรับมือและหยุ่น จากจุดชมวิว SDT แรงจูงใจตนเองเมื่อเทียบกับการควบคุมแรงจูงใจจะสันนิษฐานเพื่อนำไปสู่ความยืดหยุ่น และบวกความเครียดการประเมินผล (Ntoumanis เอดมุนด์ & Duda, 2009) และดังนั้นจะสูงกว่าระดับของทักษะการรับมือ เป็น Ntoumanis et al. (2009) โต้เถียง นักกีฬามีแรงจูงใจที่กำหนดเองมีแนวโน้มการตอบสนองในทางยืดหยุ่น และปรับตัวตามสถานการณ์ที่เครียด ทั้งนี้เนื่องจากพฤติกรรมอิสระจาก volition ส่วนบุคคล และมีพลังงานจิตของตนเองดังนั้น ดังนั้น ตั้งแต่แท้จริง ที่ตนเองมีประสบการณ์เป็นแหล่งที่มาของการกระทำ พฤติกรรม อารมณ์ และ cognitions ทำงานในคอนเสิร์ตชั้นนำ เพื่อบริหารการทำงานดีขึ้น และน้อยกว่า selfawareness หรือควบคุมสติ (คือ & ขอบ 2002)ตรงกันข้าม นักกีฬามีแรงจูงใจต่ำกำหนดตนเองได้น้อยจะพบสถานการณ์ที่เครียดเหมือนกันในวิธีที่มีประสิทธิภาพ มากที่สุดเนื่องจากแรงจูงใจอยู่ภายใต้การเข้าร่วมแล้วออกแรงดันทางด้านจิตใจนั้น ด้วยเหตุนี้ เครียดคาด overtax ประเมินผลนักกีฬามีแรงจูงใจที่ตนเองกำหนดต่ำเนื่องจากใช้ทรัพยากรกำกับดูแลมากขึ้น (คือ & ขอบ 2002), ควบคุมนำแรงบันดาลใจนักกีฬาจะมีลักษณะการรับมือที่ได้ผล ดังนั้น หนึ่งจะคาดหวังความสัมพันธ์ทางบวก ระหว่างแรงจูงใจตนเอง (แต่ไม่ใช่ ระหว่างควบคุมแรงจูงใจ) มากขึ้นGaudreau และ Antl (2008) รับหลักฐานเริ่มต้นสำหรับ interrelationship การดังกล่าวในขอบเขตของกีฬาพวกเขาแสดงให้เห็นถึงโครงสร้างสมการโมเดล (SEM) ที่ปกครองตนเองแรงจูงใจสื่อความสัมพันธ์ส่วนบุคคลมาตรฐานการปรับตัวรับมือ นี้ได้มีส่วนร่วมในการประพันธ์หยุ่นยังหลงเหลืออยู่เนื่องจากที่แสดงให้เห็นว่า มิติต่าง ๆ ของหยุ่นงูเกี่ยวข้องกับแรงจูงใจที่กำหนดเอง นอกจากนี้ Gaudreau และ Antl อุดมวรรณกรรม SDT คะแนนขณะที่พวกเขาแสดงให้เห็นวิธีการปกครองตนเอง และควบคุมแรงจูงใจจะเกี่ยวข้องกับการรับมือ สารตั้งต้นสำคัญของการควบคุมอารมณ์ (ลาซารัส 2000 คือ & ขอบ 2002) เรามุ่งที่จะขยายบรรทัดนี้ของการวิจัยดังนี้ ครั้งแรก แม้ว่าผลการวิจัยรายงานโดย Gaudreau และ Antl (2008) ได้สอดคล้องกับ SDT การจัดประเภทของแรงจูงใจมีการควบคุมตนเองเป็น selfdetermined (เช่น แรงจูงใจที่แท้จริงและกฎระเบียบที่ระบุ) ในการศึกษา และแรงจูงใจไม่ใช่ตัวเองขึ้น (นั่นคือ ภายนอกระเบียบและ amotivation) ปลอมแปลงใด ๆ ความสัมพันธ์เฉพาะแนวโน้มของขนาดของหยุ่นและรับมือกลยุทธ์ควบคุมแรงจูงใจ (เช่น introjected และภายนอกระเบียบ) บางส่วน เราจึงมุ่งไปดูที่รูปแบบของความสัมพันธ์ของแรงจูงใจในการปกครองตนเอง และควบคุม (มากกว่าไม่ใช่ตัวเองกำหนด) กับมิติของหยุ่นและรับมือ ที่สอง เพราะหยุ่นยังเกี่ยวข้องกับการรับรู้ความสามารถ (McArdle, 2010 Stoeber, Hutchfield, et al. 2008 Stoeber, Stoll, et al. 2008 รถตู้ Yperen & Hagedoorn, 2008) และเนื่องจากค่อนข้างปรับมิติของหยุ่น (เช่น ส่วนบุคคลมาตรฐาน) อาจมีรายละเอียดระดับสูงของความเชื่อความรู้ความสามารถ (Frost et al. 1990), มันเป็นบางครั้งไม่ชัดเจนขอบเขต ความสัมพันธ์สังเกตระหว่างมิติของหยุ่น และกระบวนการสร้างแรงบันดาลใจและผลลัพธ์ที่จะขับเคลื่อน โดยความเชื่อความสามารถของผู้เข้าร่วม จริง ฟรอสท์ et

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รูปแบบของความสัมพันธ์นี้มาเป็นแปลกใจเพราะมาตรฐานสูงส่วนบุคคลอย่างเท่าเทียมกันอาจนำไปสู่การอย่างใดอย่างหนึ่งในกำกับของรัฐหรือควบคุมแรงจูงใจขึ้นอยู่กับว่ามาตรฐานส่วนบุคคลดังกล่าวจะถูกมองว่าเป็นความท้าทายหรือเป็นควรจะเป็นระดับของการปฏิบัติว่ามีการบรรลุเพื่อพิสูจน์ หนึ่งของ selfworth (DiBartolo แข็งช้าง Lasota & Grills, 2004) หากมองว่าเป็นสิ่งที่ท้าทายมาตรฐานส่วนบุคคลมีแนวโน้มที่จะทำหน้าที่เป็นแรงจูงใจที่แท้จริงเพราะความท้าทายแสวงหาถือเป็นแง่มุมของแรงจูงใจภายใน (Chatzisarantis & Hagger 2007) ในกรณีที่การตั้งค่ามาตรฐานส่วนตัวนักกีฬาที่คาดว่าจะควบคุมพฤติกรรมของเธอมีแรงจูงใจในทางที่เป็นอิสระ ในทางตรงกันข้ามถ้ามาตรฐานส่วนตัวมองว่าเป็นสิ่งจำเป็นที่จะบรรลุหรือรักษาด้วยตนเองมูลค่ามันก็มีเหตุผลที่จะคิดว่ามาตรฐานส่วนตัวจะทำหน้าที่เป็นเครื่องพันธนาการของพฤติกรรมของตัวเองควบคุมหนึ่งของ ในกรณีที่นักกีฬาที่คาดว่าจะควบคุมพฤติกรรมแรงจูงใจของเธอในทางควบคุมที่เป็นแรงจูงใจที่จะแสดงการควบคุม ด้วยความเคารพต่อความกังวลเกี่ยวกับความผิดพลาด, ความกังวลดังกล่าวมีแนวโน้มที่จะก่อให้เกิดความเครียดภายใน (และแรงจูงใจจึงควบคุม) เป็นนักกีฬาที่มีความกังวลเกี่ยวกับความผิดพลาดที่มีความเสี่ยงมากขึ้นที่จะเชื่อมโยงกับความกังวลดังกล่าวผูกพันตนเองมูลค่า ถ้าเป็นเช่นนั้นนักกีฬาเหล่านี้มีแนวโน้มที่จะกลายเป็น (หรือยังคงอยู่) ควบคุมแรงจูงใจ (DiBartolo et al, 2004;. ไรอัน 1982).
ดีเลิศแรงจูงใจพิจารณาตัวเองและการรับมือ
ดูเหมือนว่าการตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างอุดมคติและ แรงจูงใจในการพิจารณาตัวเองสามารถขยายความเข้าใจของเราเกี่ยวกับกระบวนการที่เชื่อมโยงในอุดมคติและการเผชิญความเครียดที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรม จากมุมมอง SDT แรงจูงใจตนเองเมื่อเทียบกับแรงจูงใจในการควบคุมจะสันนิษฐานได้จะนำไปสู่ความยืดหยุ่นมากขึ้นและบวกประเมินความเครียด (Ntoumanis, เช & Duda 2009) และด้วยเหตุนี้ให้อยู่ในระดับที่สูงขึ้นของทักษะ ในฐานะที่เป็น Ntoumanis et al, (2009) แย้งพิจารณาตัวเองนักกีฬามีแรงจูงใจที่มีแนวโน้มที่จะตอบสนองในทางที่การปรับตัวและมีความยืดหยุ่นเมื่อสถานการณ์ที่เครียด เพราะนี่คือพฤติกรรมของตนเองออกมาจากความตั้งใจส่วนบุคคลของคนและด้วยเหตุนี้มีพลังจิตของตัวเอง ดังนั้นตั้งแต่ตัวตนที่แท้จริงเป็นประสบการณ์ที่เป็นแหล่งที่มาของการกระทำพฤติกรรมอารมณ์และ cognitions ทำงานในคอนเสิร์ตนำไปสู่การทำงานของผู้บริหารดีขึ้นและเพื่อ selfawareness น้อยลงหรือควบคุมสติ (สกินเนอร์ & ขอบ, 2002).
ในทางตรงกันข้ามในตนเองต่ำที่กำหนด นักกีฬามีแรงจูงใจที่มีโอกาสน้อยที่จะพบสถานการณ์ที่เครียดเหมือนกันในวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดเพราะแรงจูงใจพื้นฐานการมีส่วนร่วมของพวกเขาแล้วออกแรงดันทางจิตวิทยาเกี่ยวกับพวกเขา ดังนั้นสถานการณ์ที่เครียดที่คาดว่าจะเกินกำลังการประเมินของนักกีฬาที่มีแรงจูงใจในการพิจารณาตัวเองต่ำเพราะพวกเขาต้องใช้ทรัพยากรการกำกับดูแลมากขึ้น (สกินเนอร์ & ขอบ, 2002) นำนักกีฬาควบคุมแรงจูงใจที่จะแสดงพฤติกรรมการเผชิญปัญหาไม่ได้ผล ดังนั้นใครจะคาดว่าจะมีความสัมพันธ์เชิงบวกระหว่างแรงจูงใจตนเอง ( แต่ไม่ได้อยู่ระหว่างแรงจูงใจควบคุม) และการเผชิญปัญหาที่มีประสิทธิภาพ.
Gaudreau และ Antl (2008) ให้หลักฐานเบื้องต้นสำหรับเช่นความสัมพันธ์ในดินแดนของกีฬาที่พวกเขาแสดงให้เห็นผ่านการสร้างแบบจำลองสมการโครงสร้าง (SEM) ว่าแรงจูงใจตนเองพึ่งความสัมพันธ์ของมาตรฐานส่วนบุคคลในการปรับตัวรับมือ นี่เป็นบทบาทสำคัญในการวรรณกรรมที่ยังหลงเหลืออยู่ในอุดมคติเพราะมันแสดงให้เห็นว่าขนาดที่แตกต่างกันของอุดมคติที่เกี่ยวข้องที่แตกต่างกันในการสร้างแรงจูงใจพิจารณาตัวเอง นอกจากนี้ Gaudreau และ Antl อุดมวรรณกรรม SDT ตามที่พวกเขาแสดงให้เห็นว่าตนเองและแรงจูงใจในการควบคุมที่เกี่ยวข้องกับการรับมือเป็นปูชนียบุคคลที่สำคัญของการควบคุมอารมณ์ (ลาซารัส 2000; & สกินเนอร์ขอบ, 2002) เรามีวัตถุประสงค์เพื่อขยายสายงานวิจัยนี้ในสองวิธี ครั้งแรกแม้ว่าผลการวิจัยที่รายงานโดย Gaudreau และ Antl (2008) อยู่ในแนวเดียวกันกับ SDT การจัดหมวดหมู่ในการศึกษาของพวกเขาของแรงจูงใจควบคุมตนเองเป็น selfdetermined (เช่นแรงจูงใจภายในและกฎระเบียบที่ระบุไว้) แรงจูงใจและไม่พิจารณาตัวเอง (เช่น กฎระเบียบภายนอกและ amotivation) ปลอมตัวส่วนหนึ่งเป็นความสัมพันธ์ใด ๆ มีแนวโน้มที่ไม่ซ้ำกันของแรงจูงใจการควบคุม (เช่นกฎระเบียบ introjected และภายนอก) ขนาดของอุดมคติและกลวิธีการเผชิญปัญหา เราจึงมุ่งเป้าไปดูที่รูปแบบของความสัมพันธ์ของตนเองและควบคุม (แทนที่จะ-พิจารณาตัวเองไม่ใช่) แรงจูงใจกับขนาดของอุดมคติและการเผชิญ ประการที่สองเนื่องจากอุดมคติยังเกี่ยวข้องกับการรับรู้ความสามารถ (McArdle 2010; Stoeber, Hutchfield, et al, 2008. Stoeber, Stoll, et al, 2008. แวน Yperen & Hagedoorn 2008) และเนื่องจากขนาดที่ค่อนข้างปรับตัวดีเลิศ ( คือมาตรฐานส่วนตัว) ก็อาจนำมาซึ่งการระดับสูงของความเชื่อความสามารถ (ฟรอสต์ et al., 1990) บางครั้งก็ไม่มีความชัดเจนในสิ่งที่ขอบเขตสมาคมสังเกตระหว่างมิติของอุดมคติและกระบวนการสร้างแรงบันดาลใจและผลลัพธ์จะถูกขับเคลื่อนโดยผู้เข้าร่วม 'ความเชื่อความสามารถ แท้จริง et ฟรอสต์