- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The epidemic in West AfricaIN SEPTE
The epidemic in West Africa
IN SEPTEMBER 1976 scientists in Antwerp received a Thermos out of Yambuku, in what was then Zaire, with two samples from a nun who was fatally ill. One of the vials had smashed, but after scooping the other out of a pool of icy water, blood and broken glass, they discovered that they were handling a deadly and unknown virus. To spare Yambuku from infamy, they named the infection after a local river, the Ebola. The next 36 years saw about 20 Ebola epidemics. Each was in a village or small town in central Africa and subsided after claiming fewer than 300 lives. Today’s crisis is of a different order. It has struck down three countries—Guinea, Liberia and Sierra Leone—with a combined population of over 20m. Almost 4,500 deaths have been recorded: the actual total is much larger. The epidemic is still rampant, destroying communities as it goes. It has spread sporadically to other African countries and to Spain and America.
In this section
Reprints
Related topics
The World Health Organisation (WHO) fears up to 10,000 new victims a week by December, perhaps 70% of whom will die. Its chief calls the epidemic “the most severe acute public-health emergency in modern times”. Now that the world has woken up to the danger, the task is to stop the toll reaching hundreds of thousands, if not millions. That is feasible only with sustained international collaboration. And so far, collaboration is something the response has tragically lacked.
This time it’s different
Like any epidemic, Ebola is best stopped early. It kills health workers by exposing them to patients who, by the end, exude up to ten litres of virus-laden fluids a day. The number of infections seems to be doubling every two to four weeks. As health-care workers fall ill and the infection grows exponentially, a society’s defences against
Ebola are rapidly overwhelmed.
This time the response has been fatally slow. One reason is that an Ebola epidemic had never been seen in thatpart of Africa. The disease may also have been helped by urbanisation and development, which strengthen the transport links that shuttle virus from villages to the town and back into uninfected country. Perhaps it was only a matter of time before Ebola would find its way into a slum too chaotic and vast to cope. Recrimination is for later. The effort now must go into defending against Ebola’s spread. The disease poses only a slight risk in rich countries, because tracing, diagnosing and isolating scattered cases is within the scope of their health systems. Officials are minimising the threat by screening travellers, though apparently healthy people can be incubating Ebola.
But to quarantine an entire chunk of west Africa would be both wrong and futile. Borders would be permeable. People would flee and pay bribes. As the virus conquered west Africa unchecked, more
untraceable emigrants would carry it inside their bodies. When the epidemic spread, would you then slam the door on Ivory Coast and
Nigeria? Dhaka? Mumbai?
The way to make the world safe is vigilance outside west Africa and to drain the reservoir of infection within it.
Because the disease kills fast and spreads only via direct contact with body fluids, patients infect an average of just 1.5-2.2 others. If you reduce that ratio, the epidemic will slow; if you can get it below one, it will subside (see article).
Science can help. If instant-diagnosis kits work, health-care workers can isolate patients early on, when the disease is hard to tell from malaria or cholera. Eventually, new vaccines could offer protection for the general population—though they will not be ready for many months. Instead the first doses should be used to try to ensure that medical staff are safe, helping to eliminate today’s grave shortage of people willing to put themselves forward as carers. Other ideas include new antiviral medicine. Serum from survivors is promising, too: more could be done to get it to patients. But different treatments need to be tested against each other in a systematic way to see which ones work and which will not.
A bad feeling
In the meantime, the world must strive to turn back Ebola the old-fashioned way. The WHO has set the goal: 70% of burials must be safe and 70% of cases isolated locally or in clinics, both within 60 days. It is a daunting task.
The plan will fail if people mistrust health advice. But fear and suspicion spread even faster than the virus. Some who try to teach people about the disease have been attacked. Conspiracy theories are rife. Some try to avoid the stigma of Ebola, by pretending they have caught something else. There is a black market in death certificates, so that families can bury their members in local graves. The good news is that safer behaviour is spreading—in the way people greet each other, and in rapid burials that shun rituals of touching and kissing.
Ebola in graphics: examining the data behind the crisis so far
The plan will also fail without more treatment centres. Liberia has 620 beds but needs five times that number—and the demand is growing exponentially. By one reckoning, a 70-bed clinic costs $1m a month to run and needs two to three staff for each patient. America, Britain and the World Bank have between them promised almost $2 billion. Pledges are coming in fast. If more cash is needed, it will be found. Much harder is to get the treatment centres rapidly built, supplied and staffed.
In desperation, planners are resorting to makeshift clinics and training local people to mind them—one idea is to recruit survivors, who have immunity. For the moment, more patients will use these than proper centres.
Untested, and clearly second-best, their success will depend on how well the authorities can explain how to treat the sick. Nobody can say how easy that will be. It has never been tried.
Ebola infects everything. People keep away from fields and markets—so the price of cassava has more than doubled and there is a risk of hunger. Children are orphaned, businesses close, political and tribal resentments flare up. All that will only make Ebola harder to beat. It is a test for the people of west Africa. But it is also a test fora globalising world. The slums of Freetown are closer to the streets of London than they have ever been. Some, like Cuba and Médecins Sans Frontières, have risen to the occasion. Too many still have not.
IN SEPTEMBER 1976 scientists in Antwerp received a Thermos out of Yambuku, in what was then Zaire, with two samples from a nun who was fatally ill. One of the vials had smashed, but after scooping the other out of a pool of icy water, blood and broken glass, they discovered that they were handling a deadly and unknown virus. To spare Yambuku from infamy, they named the infection after a local river, the Ebola. The next 36 years saw about 20 Ebola epidemics. Each was in a village or small town in central Africa and subsided after claiming fewer than 300 lives. Today’s crisis is of a different order. It has struck down three countries—Guinea, Liberia and Sierra Leone—with a combined population of over 20m. Almost 4,500 deaths have been recorded: the actual total is much larger. The epidemic is still rampant, destroying communities as it goes. It has spread sporadically to other African countries and to Spain and America.
In this section
Reprints
Related topics
The World Health Organisation (WHO) fears up to 10,000 new victims a week by December, perhaps 70% of whom will die. Its chief calls the epidemic “the most severe acute public-health emergency in modern times”. Now that the world has woken up to the danger, the task is to stop the toll reaching hundreds of thousands, if not millions. That is feasible only with sustained international collaboration. And so far, collaboration is something the response has tragically lacked.
This time it’s different
Like any epidemic, Ebola is best stopped early. It kills health workers by exposing them to patients who, by the end, exude up to ten litres of virus-laden fluids a day. The number of infections seems to be doubling every two to four weeks. As health-care workers fall ill and the infection grows exponentially, a society’s defences against
Ebola are rapidly overwhelmed.
This time the response has been fatally slow. One reason is that an Ebola epidemic had never been seen in thatpart of Africa. The disease may also have been helped by urbanisation and development, which strengthen the transport links that shuttle virus from villages to the town and back into uninfected country. Perhaps it was only a matter of time before Ebola would find its way into a slum too chaotic and vast to cope. Recrimination is for later. The effort now must go into defending against Ebola’s spread. The disease poses only a slight risk in rich countries, because tracing, diagnosing and isolating scattered cases is within the scope of their health systems. Officials are minimising the threat by screening travellers, though apparently healthy people can be incubating Ebola.
But to quarantine an entire chunk of west Africa would be both wrong and futile. Borders would be permeable. People would flee and pay bribes. As the virus conquered west Africa unchecked, more
untraceable emigrants would carry it inside their bodies. When the epidemic spread, would you then slam the door on Ivory Coast and
Nigeria? Dhaka? Mumbai?
The way to make the world safe is vigilance outside west Africa and to drain the reservoir of infection within it.
Because the disease kills fast and spreads only via direct contact with body fluids, patients infect an average of just 1.5-2.2 others. If you reduce that ratio, the epidemic will slow; if you can get it below one, it will subside (see article).
Science can help. If instant-diagnosis kits work, health-care workers can isolate patients early on, when the disease is hard to tell from malaria or cholera. Eventually, new vaccines could offer protection for the general population—though they will not be ready for many months. Instead the first doses should be used to try to ensure that medical staff are safe, helping to eliminate today’s grave shortage of people willing to put themselves forward as carers. Other ideas include new antiviral medicine. Serum from survivors is promising, too: more could be done to get it to patients. But different treatments need to be tested against each other in a systematic way to see which ones work and which will not.
A bad feeling
In the meantime, the world must strive to turn back Ebola the old-fashioned way. The WHO has set the goal: 70% of burials must be safe and 70% of cases isolated locally or in clinics, both within 60 days. It is a daunting task.
The plan will fail if people mistrust health advice. But fear and suspicion spread even faster than the virus. Some who try to teach people about the disease have been attacked. Conspiracy theories are rife. Some try to avoid the stigma of Ebola, by pretending they have caught something else. There is a black market in death certificates, so that families can bury their members in local graves. The good news is that safer behaviour is spreading—in the way people greet each other, and in rapid burials that shun rituals of touching and kissing.
Ebola in graphics: examining the data behind the crisis so far
The plan will also fail without more treatment centres. Liberia has 620 beds but needs five times that number—and the demand is growing exponentially. By one reckoning, a 70-bed clinic costs $1m a month to run and needs two to three staff for each patient. America, Britain and the World Bank have between them promised almost $2 billion. Pledges are coming in fast. If more cash is needed, it will be found. Much harder is to get the treatment centres rapidly built, supplied and staffed.
In desperation, planners are resorting to makeshift clinics and training local people to mind them—one idea is to recruit survivors, who have immunity. For the moment, more patients will use these than proper centres.
Untested, and clearly second-best, their success will depend on how well the authorities can explain how to treat the sick. Nobody can say how easy that will be. It has never been tried.
Ebola infects everything. People keep away from fields and markets—so the price of cassava has more than doubled and there is a risk of hunger. Children are orphaned, businesses close, political and tribal resentments flare up. All that will only make Ebola harder to beat. It is a test for the people of west Africa. But it is also a test fora globalising world. The slums of Freetown are closer to the streets of London than they have ever been. Some, like Cuba and Médecins Sans Frontières, have risen to the occasion. Too many still have not.
0/5000
โรคระบาดในแอฟริกาตะวันตกในเดือน 1976 กันยายน นักวิทยาศาสตร์ในแอนต์เวิร์ปได้รับกระติกน้ำร้อนจาก Yambuku ในสิ่งที่เป็นแล้ว Zaire มีตัวอย่างที่ 2 จากเด็กที่ป่วยเสียชีวิต Vials หนึ่งได้ถูกทุบ แต่หลังจาก scooping อื่น ๆ ออกจากสระน้ำเป็นน้ำแข็ง เลือด และแก้ว พวกเขาพบว่า พวกเขาได้จัดการไวรัสร้ายแรง และไม่รู้จัก ว่าง Yambuku จาก infamy พวกเขาชื่อเชื้อหลังจากแม่น้ำภายในเครื่อง อีโบลาการ ปี 36 ถัดไปเห็นเกี่ยวกับโรคระบาดอีโบลา 20 แต่ละที่ในหมู่บ้านหรือเมืองในแอฟริกากลาง และ subsided หลังว่า น้อยกว่า 300 ชีวิต วันนี้วิกฤตของใบแตกต่างกันได้ มีเคราทั้งสามประเทศ — กินี ไลบีเรีย และเซียร์ราลีโอนซึ่ง มีประชากรรวมกันกว่า 20 เมตร เสียชีวิตเกือบ 4500 ได้รับการบันทึก: รวมจริงเป็นจำนวนมาก ระบาดอาละวาดยัง ทำลายชุมชน ตามมันไปได้ มันได้กระจาย sporadically ประเทศแอฟริกา และสเปนและอเมริกาในส่วนนี้สำเนาบทความวารสารหัวข้อที่เกี่ยวข้ององค์การสุขภาพโลก (คน) กลัวเหยื่อใหม่ถึง 10000 ต่อสัปดาห์ โดยธันวาคม บางที 70% ของผู้ที่จะตาย เป็นหัวหน้าเรียก "ที่รุนแรงที่สุดเฉียบพลันสาธารณสุขฉุกเฉินในยุค" ระบาด หลังจากที่โลกได้ตื่นขึ้นอันตราย งานจะหยุดโทรถึงหลายร้อยพัน ถ้าไม่นับล้าน ที่จะเป็นไป ด้วยความร่วมมือระหว่างประเทศ sustained และฉะนี้ ร่วมกันเป็นสิ่งที่มีขาดการตอบสนอง tragicallyเวลานี้มันเป็นความแตกต่างกันเช่นโรคระบาดใด ๆ อีโบลาส่วนหยุดก่อน มันฆ่าคนสุขภาพ โดยเปิดเผยให้กับผู้ป่วยที่ โดย เหล่าไวรัสรับภาระของเหลวตลอดสิบลิตร หมายเลขของการติดเชื้อน่าจะ ได้จะทุก 2-4 สัปดาห์ เป็นการดูแลสุขภาพ คนงานล้มป่วย และเชื้อขยายสร้าง defences ของสังคมกับอีโบลาจะจมอย่างรวดเร็วขณะนี้ได้รับการตอบสนองช้าเสียชีวิต เหตุผลหนึ่งคือ ว่า อีโบลาโรคระบาดไม่เคยได้เห็นใน thatpart ของแอฟริกา โรคอาจยังมีการช่วยเหลือ โดยของและพัฒนา ที่เสริมสร้างการเชื่อมโยงการขนส่งที่รถไวรัสจากหมู่บ้านเมือง และกลับเข้ามา ในประเทศที่เชื้อ บางทีมันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่อีโบลาจะพบทางเข้าไปในชุมชนแออัดวุ่นวายเกินไป และมากมายเพื่อรับมือ Recrimination ในภายหลังได้ ความพยายามตอนนี้ต้องไปปกป้องต่อต้านการแพร่กระจายของอีโบลา โรคภัยร้ายแรงเท่าความเสี่ยงเล็กน้อยประเทศรวย เนื่องจากติดตาม วินิจฉัย และแยกกรณีกระจายอยู่ภายในขอบเขตของระบบสุขภาพของพวกเขา เจ้าหน้าที่จะ minimising คุกคาม โดยคัดกรองนักท่องเที่ยว ว่าเห็นได้ชัดว่าคนที่มีสุขภาพดีสามารถจะ incubating อีโบลาแต่ไปตรวจสอบแอฟริกาตะวันตกท่อทั้งหมดจะเป็นลม ๆ แล้ง ๆ และไม่ถูกต้อง เส้นขอบจะ permeable คนจะหนี และจ่ายเงินสินบน เป็นไวรัสแปลกยก แอฟริกาตะวันตกมากขึ้นuntraceable emigrants จะดำเนินการภายในร่างกาย เมื่อระบาด แพร่กระจาย คุณ แล้วสแลประตูฝั่งงาช้าง และไนจีเรีย ดาห์กะ มุมไบวิธีที่จะทำให้โลกปลอดภัยระมัดระวัง นอกแอฟริกาตะวันตก และ การระบายน้ำอ่างเก็บน้ำของเชื้ออยู่ภายในได้เนื่องจากโรคฆ่าอย่างรวดเร็ว และแพร่กระจายเฉพาะทางติดต่อโดยตรงกับร่างกายของเหลว ผู้ป่วยที่ติดเชื้อโดยเฉลี่ยเพียง 1.5-2.2 อื่น ๆ ถ้าคุณลดอัตราที่ ระบาดจะช้า ถ้าคุณสามารถได้รับนั้นต่ำกว่าหนึ่ง มันจะเบาบาง (ดูบทความ)วิทยาศาสตร์สามารถช่วย ถ้าวินิจฉัยทันทีชุดทำงาน สุขภาพผู้ปฏิบัติงานสามารถแยกผู้ป่วยตั้งแต่ใน เมื่อยากจากมาลาเรียอหิวาตกโรคโรค ในที่สุด ค่าวัคซีนใหม่สามารถนำเสนอการป้องกันสำหรับประชากรทั่วไปซึ่งแม้ว่าพวกเขาจะพร้อมสำหรับหลายเดือน แต่ ควรใช้ปริมาณแรกพยายามให้แน่ใจว่า บริการทางการแพทย์มีความปลอดภัย ช่วยขจัดความขาดแคลนจนวันนี้คนเต็มใจที่จะย้ายตัวเองไปข้างหน้าเป็น carers ความคิดเห็นอื่น ๆ รวมยาต้านไวรัสใหม่ ซีรั่มจากผู้รอดชีวิตคือสัญญา เกินไป: เพิ่มเติมสามารถทำได้กับผู้ป่วยได้ แต่ต้องมีทดสอบกับแต่ละอื่น ๆ ในอย่างเป็นระบบเพื่อดูคนที่ทำงานและจะไม่รักษาแตกต่างกันความรู้สึกไม่ดีในขณะเดียวกัน โลกต้องพยายามกลับไปเปิดอีโบลาแบบไม ผู้ได้ตั้งเป้าหมาย: 70% ของ burials ต้องปลอดภัยและ 70% ของกรณีที่แยกต่างหากในเครื่อง หรือ ใน คลินิก ทั้งภายใน 60 วัน มันเป็นงานยุ่งยากแผนจะล้มเหลวถ้าคน mistrust สุขภาพคำแนะนำ แต่กลัว และสงสัยต่าง ๆ แพร่กระจายได้เร็วกว่าไวรัส บางคนพยายามสอนคนเกี่ยวกับโรคได้ถูกโจมตี ทฤษฎีสมคบคิดเป็น rife บางคนพยายามหลีกเลี่ยงภาพดอกไม้ของอีโบลา โดยอ้างว่าพวกเขาได้จับอย่างอื่น มีเป็นตลาดมืดในใบรับรองตาย เพื่อให้ครอบครัวสามารถฝังสมาชิกของพวกเขาในหลุมฝังศพในท้องถิ่น ข่าวดีคือ พฤติกรรมที่ปลอดภัยจะแพร่กระจายตัวแบบคนทักทายกัน และ burials ที่ชุนสัมผัส และจูบอย่างรวดเร็วอีโบลาในกราฟิก: ตรวจสอบข้อมูลอยู่เบื้องหลังวิกฤติมากแผนจะล้มเหลว โดยไม่มีศูนย์การรักษาเพิ่มเติม ไลบีเรียมีเตียง 620 แต่ความหมายที่ห้าเลข — และความเติบโตอย่างแทน โดยหนึ่ง reckoning คลินิก 70 เตียงค่าใช้จ่าย $1m เดือนรัน และต้องสองถึงสามพนักงานสำหรับผู้ป่วยแต่ละ อเมริกา สหราชอาณาจักรและธนาคารโลกได้ระหว่างสัญญาเกือบ 2 พันล้านเหรียญ การบริจาคจะมาอย่างรวดเร็ว ถ้าต้องการเงินสดเพิ่มเติม มันจะไม่พบ หนักมากคือการ ได้รับศูนย์รักษาอย่างรวดเร็วสร้าง จัดหา และเจ้าหน้าที่ในภาวะที่สิ้นหวัง วางแผนจะพยายามมากติดคลินิก และฝึกอบรมประชาชนรังเกียจพวกเขา — ความคิดหนึ่งคือการ สรรหาผู้รอดชีวิต ที่มีภูมิคุ้มกัน ตอนนี้ ผู้ป่วยเพิ่มเติมจะใช้เหล่านี้มากกว่าศูนย์ที่เหมาะสมUntested และ ส่วนที่สองได้อย่างชัดเจน ประสบความสำเร็จจะขึ้นอยู่กับวิธีการที่ดีเจ้าหน้าที่สามารถอธิบายวิธีการรักษาผู้ป่วย ไม่มีใครสามารถพูดได้ว่าง่ายที่จะ จะได้ไม่ถูกพยายามอีโบลาติดทุกอย่าง คนเก็บฟิลด์และตลาดซึ่งราคาของมันสำปะหลังได้มากกว่าสองเท่า และมีความเสี่ยงต่อความหิว เด็กจะใช้งาน ปิด การเมือง และชาว resentments ธุรกิจกริ้ว ทั้งหมดที่จะทำอีโบลายากจะชนะ มันคือการทดสอบสำหรับผู้คนในแอฟริกาตะวันตก แต่ก็เป็นการทดสอบในโลก globalising Slums ของฟรีทาวน์ได้ใกล้ชิดกับถนนในลอนดอนมากกว่าที่เคย บาง คิวบาและ Médecins Sans Frontières ได้เกิดขึ้นกับโอกาส มากเกินไปยังไม่ได้
การแปล กรุณารอสักครู่..
The epidemic in West Africa
IN SEPTEMBER 1976 scientists in Antwerp received a Thermos out of Yambuku, in what was then Zaire, with two samples from a nun who was fatally ill. One of the vials had smashed, but after scooping the other out of a pool of icy water, blood and broken glass, they discovered that they were handling a deadly and unknown virus. To spare Yambuku from infamy, they named the infection after a local river, the Ebola. The next 36 years saw about 20 Ebola epidemics. Each was in a village or small town in central Africa and subsided after claiming fewer than 300 lives. Today’s crisis is of a different order. It has struck down three countries—Guinea, Liberia and Sierra Leone—with a combined population of over 20m. Almost 4,500 deaths have been recorded: the actual total is much larger. The epidemic is still rampant, destroying communities as it goes. It has spread sporadically to other African countries and to Spain and America.
In this section
Reprints
Related topics
The World Health Organisation (WHO) fears up to 10,000 new victims a week by December, perhaps 70% of whom will die. Its chief calls the epidemic “the most severe acute public-health emergency in modern times”. Now that the world has woken up to the danger, the task is to stop the toll reaching hundreds of thousands, if not millions. That is feasible only with sustained international collaboration. And so far, collaboration is something the response has tragically lacked.
This time it’s different
Like any epidemic, Ebola is best stopped early. It kills health workers by exposing them to patients who, by the end, exude up to ten litres of virus-laden fluids a day. The number of infections seems to be doubling every two to four weeks. As health-care workers fall ill and the infection grows exponentially, a society’s defences against
Ebola are rapidly overwhelmed.
This time the response has been fatally slow. One reason is that an Ebola epidemic had never been seen in thatpart of Africa. The disease may also have been helped by urbanisation and development, which strengthen the transport links that shuttle virus from villages to the town and back into uninfected country. Perhaps it was only a matter of time before Ebola would find its way into a slum too chaotic and vast to cope. Recrimination is for later. The effort now must go into defending against Ebola’s spread. The disease poses only a slight risk in rich countries, because tracing, diagnosing and isolating scattered cases is within the scope of their health systems. Officials are minimising the threat by screening travellers, though apparently healthy people can be incubating Ebola.
But to quarantine an entire chunk of west Africa would be both wrong and futile. Borders would be permeable. People would flee and pay bribes. As the virus conquered west Africa unchecked, more
untraceable emigrants would carry it inside their bodies. When the epidemic spread, would you then slam the door on Ivory Coast and
Nigeria? Dhaka? Mumbai?
The way to make the world safe is vigilance outside west Africa and to drain the reservoir of infection within it.
Because the disease kills fast and spreads only via direct contact with body fluids, patients infect an average of just 1.5-2.2 others. If you reduce that ratio, the epidemic will slow; if you can get it below one, it will subside (see article).
Science can help. If instant-diagnosis kits work, health-care workers can isolate patients early on, when the disease is hard to tell from malaria or cholera. Eventually, new vaccines could offer protection for the general population—though they will not be ready for many months. Instead the first doses should be used to try to ensure that medical staff are safe, helping to eliminate today’s grave shortage of people willing to put themselves forward as carers. Other ideas include new antiviral medicine. Serum from survivors is promising, too: more could be done to get it to patients. But different treatments need to be tested against each other in a systematic way to see which ones work and which will not.
A bad feeling
In the meantime, the world must strive to turn back Ebola the old-fashioned way. The WHO has set the goal: 70% of burials must be safe and 70% of cases isolated locally or in clinics, both within 60 days. It is a daunting task.
The plan will fail if people mistrust health advice. But fear and suspicion spread even faster than the virus. Some who try to teach people about the disease have been attacked. Conspiracy theories are rife. Some try to avoid the stigma of Ebola, by pretending they have caught something else. There is a black market in death certificates, so that families can bury their members in local graves. The good news is that safer behaviour is spreading—in the way people greet each other, and in rapid burials that shun rituals of touching and kissing.
Ebola in graphics: examining the data behind the crisis so far
The plan will also fail without more treatment centres. Liberia has 620 beds but needs five times that number—and the demand is growing exponentially. By one reckoning, a 70-bed clinic costs $1m a month to run and needs two to three staff for each patient. America, Britain and the World Bank have between them promised almost $2 billion. Pledges are coming in fast. If more cash is needed, it will be found. Much harder is to get the treatment centres rapidly built, supplied and staffed.
In desperation, planners are resorting to makeshift clinics and training local people to mind them—one idea is to recruit survivors, who have immunity. For the moment, more patients will use these than proper centres.
Untested, and clearly second-best, their success will depend on how well the authorities can explain how to treat the sick. Nobody can say how easy that will be. It has never been tried.
Ebola infects everything. People keep away from fields and markets—so the price of cassava has more than doubled and there is a risk of hunger. Children are orphaned, businesses close, political and tribal resentments flare up. All that will only make Ebola harder to beat. It is a test for the people of west Africa. But it is also a test fora globalising world. The slums of Freetown are closer to the streets of London than they have ever been. Some, like Cuba and Médecins Sans Frontières, have risen to the occasion. Too many still have not.
IN SEPTEMBER 1976 scientists in Antwerp received a Thermos out of Yambuku, in what was then Zaire, with two samples from a nun who was fatally ill. One of the vials had smashed, but after scooping the other out of a pool of icy water, blood and broken glass, they discovered that they were handling a deadly and unknown virus. To spare Yambuku from infamy, they named the infection after a local river, the Ebola. The next 36 years saw about 20 Ebola epidemics. Each was in a village or small town in central Africa and subsided after claiming fewer than 300 lives. Today’s crisis is of a different order. It has struck down three countries—Guinea, Liberia and Sierra Leone—with a combined population of over 20m. Almost 4,500 deaths have been recorded: the actual total is much larger. The epidemic is still rampant, destroying communities as it goes. It has spread sporadically to other African countries and to Spain and America.
In this section
Reprints
Related topics
The World Health Organisation (WHO) fears up to 10,000 new victims a week by December, perhaps 70% of whom will die. Its chief calls the epidemic “the most severe acute public-health emergency in modern times”. Now that the world has woken up to the danger, the task is to stop the toll reaching hundreds of thousands, if not millions. That is feasible only with sustained international collaboration. And so far, collaboration is something the response has tragically lacked.
This time it’s different
Like any epidemic, Ebola is best stopped early. It kills health workers by exposing them to patients who, by the end, exude up to ten litres of virus-laden fluids a day. The number of infections seems to be doubling every two to four weeks. As health-care workers fall ill and the infection grows exponentially, a society’s defences against
Ebola are rapidly overwhelmed.
This time the response has been fatally slow. One reason is that an Ebola epidemic had never been seen in thatpart of Africa. The disease may also have been helped by urbanisation and development, which strengthen the transport links that shuttle virus from villages to the town and back into uninfected country. Perhaps it was only a matter of time before Ebola would find its way into a slum too chaotic and vast to cope. Recrimination is for later. The effort now must go into defending against Ebola’s spread. The disease poses only a slight risk in rich countries, because tracing, diagnosing and isolating scattered cases is within the scope of their health systems. Officials are minimising the threat by screening travellers, though apparently healthy people can be incubating Ebola.
But to quarantine an entire chunk of west Africa would be both wrong and futile. Borders would be permeable. People would flee and pay bribes. As the virus conquered west Africa unchecked, more
untraceable emigrants would carry it inside their bodies. When the epidemic spread, would you then slam the door on Ivory Coast and
Nigeria? Dhaka? Mumbai?
The way to make the world safe is vigilance outside west Africa and to drain the reservoir of infection within it.
Because the disease kills fast and spreads only via direct contact with body fluids, patients infect an average of just 1.5-2.2 others. If you reduce that ratio, the epidemic will slow; if you can get it below one, it will subside (see article).
Science can help. If instant-diagnosis kits work, health-care workers can isolate patients early on, when the disease is hard to tell from malaria or cholera. Eventually, new vaccines could offer protection for the general population—though they will not be ready for many months. Instead the first doses should be used to try to ensure that medical staff are safe, helping to eliminate today’s grave shortage of people willing to put themselves forward as carers. Other ideas include new antiviral medicine. Serum from survivors is promising, too: more could be done to get it to patients. But different treatments need to be tested against each other in a systematic way to see which ones work and which will not.
A bad feeling
In the meantime, the world must strive to turn back Ebola the old-fashioned way. The WHO has set the goal: 70% of burials must be safe and 70% of cases isolated locally or in clinics, both within 60 days. It is a daunting task.
The plan will fail if people mistrust health advice. But fear and suspicion spread even faster than the virus. Some who try to teach people about the disease have been attacked. Conspiracy theories are rife. Some try to avoid the stigma of Ebola, by pretending they have caught something else. There is a black market in death certificates, so that families can bury their members in local graves. The good news is that safer behaviour is spreading—in the way people greet each other, and in rapid burials that shun rituals of touching and kissing.
Ebola in graphics: examining the data behind the crisis so far
The plan will also fail without more treatment centres. Liberia has 620 beds but needs five times that number—and the demand is growing exponentially. By one reckoning, a 70-bed clinic costs $1m a month to run and needs two to three staff for each patient. America, Britain and the World Bank have between them promised almost $2 billion. Pledges are coming in fast. If more cash is needed, it will be found. Much harder is to get the treatment centres rapidly built, supplied and staffed.
In desperation, planners are resorting to makeshift clinics and training local people to mind them—one idea is to recruit survivors, who have immunity. For the moment, more patients will use these than proper centres.
Untested, and clearly second-best, their success will depend on how well the authorities can explain how to treat the sick. Nobody can say how easy that will be. It has never been tried.
Ebola infects everything. People keep away from fields and markets—so the price of cassava has more than doubled and there is a risk of hunger. Children are orphaned, businesses close, political and tribal resentments flare up. All that will only make Ebola harder to beat. It is a test for the people of west Africa. But it is also a test fora globalising world. The slums of Freetown are closer to the streets of London than they have ever been. Some, like Cuba and Médecins Sans Frontières, have risen to the occasion. Too many still have not.
การแปล กรุณารอสักครู่..
โรคระบาดในแอฟริกาตะวันตก
ในเดือนกันยายน 1976 นักวิทยาศาสตร์ในแอนต์เวิร์ปที่ได้รับความร้อนจาก yambuku ในแล้วแซร์ กับสองตัวอย่างจากแม่ชีที่ป่วยปางตาย หนึ่งขวดมีทุบ แต่หลังจากตักอีกคนออกจากสระน้ําแข็ง เลือดและเศษแก้ว พวกเขาค้นพบว่าพวกเขาจัดการร้ายแรงและไม่รู้จักไวรัส อะไหล่ yambuku จากควีสเขาชื่อ การติดเชื้อหลังแม่น้ำท้องถิ่น อีโบล่า อีก 36 ปี เห็นประมาณ 20 อีโบลาระบาด . คือ ในแต่ละหมู่บ้านหรือเมืองเล็กๆ ในภาคกลางของแอฟริกาและลดลงหลังจากที่อ้างว่าจำนวนกว่า 300 ชีวิต วิกฤตของวันนี้ของการสั่งซื้อที่แตกต่างกัน มันมีขีดลงมาสามประเทศกินี ไลบีเรียและเซียร์ราลีโอน ที่มีประชากรรวมกันกว่า 20m . เกือบ 4บุคคลที่เสียชีวิต 500 ได้รับการบันทึก : รวมที่แท้จริงคือมีขนาดใหญ่มาก การแพร่ระบาดยังคงอาละวาด ทำลายชุมชน ตามมันไป มันมีการกระจายไปยังประเทศแอฟริกาอื่น ๆเป็นระยะ ๆ และ สเปน และ อเมริกา ในส่วนนี้
พิมพ์หัวข้อที่เกี่ยวข้องกับองค์การอนามัยโลกความกลัวถึง 10000 เหยื่อใหม่สัปดาห์ในเดือนธันวาคม บางที 70% ของคนที่จะตายหัวหน้าของมันเรียกโรคระบาด " รุนแรงที่สุดภาวะฉุกเฉินทางสาธารณสุขเฉียบพลันในช่วงเวลาสมัยใหม่ " ตอนนี้ โลกได้ตื่นขึ้นเพื่ออันตราย งานหยุดโทรถึงหลายร้อยหลายพันถ้าไม่นับล้าน ที่เป็นไปได้เท่านั้นสนับสนุนความร่วมมือระหว่างประเทศ และเพื่อให้ห่างไกล ความร่วมมือเป็นสิ่งที่ตอบสนองได้อนาถขาด
คราวนี้มันต่างกัน
เหมือนโรคระบาด อีโบล่า ที่ดีที่สุด คือ เลิกเร็ว มันฆ่าเจ้าหน้าที่สาธารณสุขโดยเปิดเผยให้กับผู้ป่วย , ตอนจบ , คายถึง 10 ลิตร บรรทุกของเหลวไวรัสทุกวัน จำนวนเชื้อที่ดูเหมือนว่าจะขึ้นทุกสองถึงสี่สัปดาห์ พนักงานดูแลสุขภาพป่วยและติดเชื้อที่เติบโตชี้แจง สังคมป้องกันต่อ
อีโบล่าอย่างรวดเร็วอย่างแน่นอนเวลาการตอบสนองได้ช้า ปางตาย . เหตุผลหนึ่งคือโรคระบาดอีโบลา ไม่เคยเห็นใน thatpart ของแอฟริกา โรคอาจจะได้รับความช่วยเหลือจากการกลายเป็นเมืองและการพัฒนา ซึ่งเสริมสร้างการขนส่งเชื่อมโยงรับส่งไวรัสจากหมู่บ้านไปยังเมืองมาก่อน และกลับเข้าประเทศ
ในเดือนกันยายน 1976 นักวิทยาศาสตร์ในแอนต์เวิร์ปที่ได้รับความร้อนจาก yambuku ในแล้วแซร์ กับสองตัวอย่างจากแม่ชีที่ป่วยปางตาย หนึ่งขวดมีทุบ แต่หลังจากตักอีกคนออกจากสระน้ําแข็ง เลือดและเศษแก้ว พวกเขาค้นพบว่าพวกเขาจัดการร้ายแรงและไม่รู้จักไวรัส อะไหล่ yambuku จากควีสเขาชื่อ การติดเชื้อหลังแม่น้ำท้องถิ่น อีโบล่า อีก 36 ปี เห็นประมาณ 20 อีโบลาระบาด . คือ ในแต่ละหมู่บ้านหรือเมืองเล็กๆ ในภาคกลางของแอฟริกาและลดลงหลังจากที่อ้างว่าจำนวนกว่า 300 ชีวิต วิกฤตของวันนี้ของการสั่งซื้อที่แตกต่างกัน มันมีขีดลงมาสามประเทศกินี ไลบีเรียและเซียร์ราลีโอน ที่มีประชากรรวมกันกว่า 20m . เกือบ 4บุคคลที่เสียชีวิต 500 ได้รับการบันทึก : รวมที่แท้จริงคือมีขนาดใหญ่มาก การแพร่ระบาดยังคงอาละวาด ทำลายชุมชน ตามมันไป มันมีการกระจายไปยังประเทศแอฟริกาอื่น ๆเป็นระยะ ๆ และ สเปน และ อเมริกา ในส่วนนี้
พิมพ์หัวข้อที่เกี่ยวข้องกับองค์การอนามัยโลกความกลัวถึง 10000 เหยื่อใหม่สัปดาห์ในเดือนธันวาคม บางที 70% ของคนที่จะตายหัวหน้าของมันเรียกโรคระบาด " รุนแรงที่สุดภาวะฉุกเฉินทางสาธารณสุขเฉียบพลันในช่วงเวลาสมัยใหม่ " ตอนนี้ โลกได้ตื่นขึ้นเพื่ออันตราย งานหยุดโทรถึงหลายร้อยหลายพันถ้าไม่นับล้าน ที่เป็นไปได้เท่านั้นสนับสนุนความร่วมมือระหว่างประเทศ และเพื่อให้ห่างไกล ความร่วมมือเป็นสิ่งที่ตอบสนองได้อนาถขาด
คราวนี้มันต่างกัน
เหมือนโรคระบาด อีโบล่า ที่ดีที่สุด คือ เลิกเร็ว มันฆ่าเจ้าหน้าที่สาธารณสุขโดยเปิดเผยให้กับผู้ป่วย , ตอนจบ , คายถึง 10 ลิตร บรรทุกของเหลวไวรัสทุกวัน จำนวนเชื้อที่ดูเหมือนว่าจะขึ้นทุกสองถึงสี่สัปดาห์ พนักงานดูแลสุขภาพป่วยและติดเชื้อที่เติบโตชี้แจง สังคมป้องกันต่อ
อีโบล่าอย่างรวดเร็วอย่างแน่นอนเวลาการตอบสนองได้ช้า ปางตาย . เหตุผลหนึ่งคือโรคระบาดอีโบลา ไม่เคยเห็นใน thatpart ของแอฟริกา โรคอาจจะได้รับความช่วยเหลือจากการกลายเป็นเมืองและการพัฒนา ซึ่งเสริมสร้างการขนส่งเชื่อมโยงรับส่งไวรัสจากหมู่บ้านไปยังเมืองมาก่อน และกลับเข้าประเทศ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Scenery
- preference
- รู้อะไรไม่ได้เลยจริงๆ นอกจาก จะสืบโดยการ
- การเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ทำให้ฉันได้เรี
- allergic
- N is the nutrient with the less unstable
- On se dit tu?
- “传朕旨意，昭充仪今位列三品，再居桃玉阁实不适宜，今赐熙和宫为昭充仪寝宫
- ภาษาคาราโอเกะ Son tam mai (eh?!)
- ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคาดหวังไว้
- The Nabataeans gradually obtained more a
- แนวซุปเปอร์ฮีโร่. คล้ายโรบิ้นฮูด... มันเ
- คุณจะอยู่กับฉันแบบไหน
- ที่จริงฉันชอบน้ำเต้าหู้มากกว่ากาแฟ
- vent
- prescription
- admit
- The disclosure of personal information,
- The doctor is right
- see leave me
- Example 1: The Iron Age manThe extensive
- At the beginning of each month, network
- Scenery
- I'll say it straight
